Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
Ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
'Οταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
Λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
Όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
Για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
Όταν ακούω να γελούν
Όταν ακούω πάλι να μιλούν
Εγώ πάντα σωπαίνω.


Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
Κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
Κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
Θ' ανοίξω το στόμα μου
Θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
Στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
Οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
Ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.



Πάλι σας δίνω όραμα"



Μ. Κατσαρός

ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ
ΤΕΥΧΟΣ

Ρατσισμός και μειονότητες

Γιάννα Κούρτοβικ
Δικηγόρος

Η δραστηριότητα της ομάδας 
"Τα πίσω θρανία"

Ελένη Γραββάνη

Αξιολόγηση

Καίτη Περάκη

Το χρώμα στα σχολικά κτίρια

Νατάσα Αγγελοπούλου

Δίγλωσσοι μαθητές:
Ο ρόλος του σχολείου και της οικογένειας για την εκπαιδευτική τους πορεία

Άσπα Χατζιδάκη
Κοινωνιογλωσσολόγος

"Ο ρόλος του σχολείου στην κοινωνική συγκρότηση της 
υποκειμενικότητας.
Τα όρια της κοινωνιολογικής ερμηνείας"

Θεοπούλα Ανθογαλίδου
Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Ένα σχολείο στην Τσιάπας

Επιτροπή Πρωτοβουλίας

Η απάτη της τριμερούς

Καίτη Περάκη