ΘΕΛΕΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗ - ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ
Αυτό ακριβώς είναι το μέλλον της ασφάλισης, σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια. Ενώ ως τώρα η ασφάλιση ήταν ευθύνη και υποχρέωση κράτους απέναντι στον πολίτη, τώρα γίνεται ευθύνη του πολίτη προς τον εαυτό του και η συνεισφορά του κράτους θα είναι συμβολική, επικουρική. Θα εξασφαλίζει μόνο μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη (στο ύψος του 40-50% της σημερινής σύνταξης).
Ταυτόχρονα αλλάζει και το ποιος πληρώνει για την ασφάλιση. Όλο και περισσότερο η χρηματοδότηση του νέου ασφαλιστικού συστήματος θα βαραίνει τον εργαζόμενο άμεσα ή έμμεσα. Έτσι όχι μόνο η καταφυγή στην ιδιωτική ασφάλιση και η συνολική λειτουργία της ανταποδοτικότητας , (οι αυξήσεις εισφορών, η συμμετοχή του κράτους μόνο στον πρώτο πυλώνα του νέου ασφαλιστικού μοντέλου, ο υπολογισμός της σύνταξης σε μεγαλύτερο χρονικό εύρος του ασφαλιστικού βίου) αλλά και τα άλλα κυβερνητικά μέτρα, κρατικές ενισχύσεις στους εργοδότες , νέες φορολογίες, μεγαλύτερη συμμετοχή στα φάρμακα και στη νοσοκομειακή περίθαλψη, επιδεινώνουν ήδη την άσχημη οικονομική θέση των εργαζομένων και απαλλάσσουν το κράτος και τους εργοδότες από ένα οικονομικό βάρος, έτσι ώστε με καλύτερες προϋποθέσεις να κινηθούν στους ξέφρενους ρυθμούς της αγοράς και της κερδοφορίας.
Παράλληλα, αλλάζουν τα όρια και η έννοια του εργάσιμου βίου. Οι νέες εργασιακές σχέσεις, η εργασιακή περιπλάνηση, η ανεργία, τα ελαστικά ωράρια, θα οδηγήσουν τα όρια συνταξιοδότησης πολύ πιο πάνω ακόμα και από τα νέα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, αφού θα είσαι υποχρεωμένος και υποχρεωμένη να δουλεύεις μέχρι το βαθιά γηρατιά είτε για να συμπληρώσεις τις απαραίτητες προϋποθέσεις είτε για να πάρεις σύνταξη που θα σου επιτρέπει στοιχειωδώς να ζήσεις.
Είναι λοιπόν, φανερό πως η ολοκλήρωση του "ανταποδοτικού μοντέλου θα τείνει να διαμορφώσει τρία τμήματα εργαζομένων.
Ένα πρώτο (νέοι και νέες που ζητούν δουλειά, άνεργοι, ωρομίσθιοι, ξένοι εργάτες ) που θα είναι τυπικά και ουσιαστικά ανασφάλιστοι.
Ένα δεύτερο τμήμα θα είναι τυπικά μεν ασφαλισμένο, ουσιαστικά όμως ανασφάλιστο, καθώς οι πενιχρές του αποδοχές δεν θα του επιτρέπουν συμπληρωματικές καλύψεις και ένα τρίτο, οι υψηλότερα αμοιβόμενοι εργαζόμενοι που θα έχουν τη δυνατότητα να προσφύγουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Μ΄ άλλα λόγια το νέο "ανταποδοτικό" καθεστώς στερεί την ασφαλιστική προστασία απ΄ αυτούς ακριβώς που την έχουν περισσότερο ανάγκη. Ενώ δηλαδή σήμερα παρατηρείται τεράστια αύξηση των ασφαλιστικών κινδύνων και των αναγκών ασφαλιστικής προστασίας , που διαμορφώνει η νέα οικονομική πραγματικότητα εντός και εκτός παραγωγής ( ανεργία , ελαστική εργασία , δια βίου εκπαίδευση , εργασιακή περιπλάνηση, νέες μορφές απασχόλησης , μεταναστευτικά κύματα κ.λ.π. ) και ταυτόχρονα οι δυνατότητες που παρέχουν οι σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις αυξάνονται , η παρεχόμενη ασφαλιστική προστασία μειώνεται . Εκδηλώνεται με τον πιο ωμό τρόπο ο κοινωνικός βάρβαρος χαρακτήρας του καπιταλισμού , αφού εγκαταλείπει τα μέλη του την στιγμή ακριβώς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη.
