ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ-ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ

Το μεγάλο βήμα όμως, στην προσαρμογή της κοινωνικής ασφάλισης στις νέες δομές της οικονομίας και της καπιταλιστικής παραγωγής, επιχειρούν να το κάνουν τώρα, καθώς μπαίνουμε στην κρίσιμη φάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Γι΄ αυτό όλο και πιο συχνά, όλο και πιο επίμονα, η πλευρά του κεφαλαίου με αποφάσεις (Λισαβόνα), εκθέσεις (ΟΟΣΑ), έρευνες (ΙΟΒΕ) πορίσματα (Σπράου) κλπ. επιμένει στην ανάγκη ριζικής τομής, έτσι ώστε το νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, να ανταποκρίνεται στις σημερινές μορφές που παίρνει η σχέση της μισθωτής εργασίας-κεφαλαίου και ταυτόχρονα να εξασφαλίζει τις οικονομικές-κοινωνικές και ιδεολογικο-πολιτικές επιλογές τους.

Αυτός είναι ο λόγος που αποτιμούν ως "φιλότιμες προσπάθειες" τις αλλαγές που επέβαλε με τους νόμους της η Ν.Δ., ωστόσο ανολοκλήρωτες και όχι δομικές αφού κινήθηκαν στις "περιφερειακές πλευρές του ασφαλιστικού συστήματος (ύψος εισφορών και παροχών, όρια συνταξιοδότησης κλπ) και δεν άγγιξαν τη δομή και τη φιλοσοφία του, τις πιο θεμελιακές πλευρές της συγκρότησης και της λειτουργίας του και ως εκ τούτου δεν έθεσαν τη βάση για την ουσιαστική απενεργοποίηση αυτής της ωρολογιακής βόμβας που ακούει στο όνομα ασφαλιστικό" (έρευνα ΙΟΒΕ).

Η αποφασιστική τομή λοιπόν που προτείνουν κεφάλαιο, Ε.Ε. και κυβέρνηση είναι "η αλλαγή φιλοσοφίας του συστήματος…η γενικότερη προσπάθεια αναδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα στηριγμένη σε ριζοσπαστικές- και γι΄αυτό πολιτικά επώδυνες και διοικητικά απαιτητικές -πρωτοβουλίες" , (έρευνα ΙΟΒΕ). Αυτή τη φιλοσοφία αποδέχονται οι "πατέρες" του νέου ασφαλιστικού συστήματος γι΄ αυτό και υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό το περιβόητο σύστημα της Χιλής ή το λεγόμενο "τριφασικό". Το μοντέλο αυτό προβλέπει τη διάσπαση της ασφαλιστικής κάλυψης σε 3 βασικούς πυλώνες.

Πρώτος πυλώνας , εξασφάλιση κατώτερης "εθνικής σύνταξης" για όλους τους εργαζόμενους. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα βοήθημα κοινωνικής πρόνοιας, κατά το πρότυπο του ΕΚΑΣ , με στόχο τη συγκράτηση της απόλυτης εξαθλίωσης στο τμήμα των εργαζομένων που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Την "εθνική" αυτή σύνταξη θα πληρώνει στα τιμημένα γηρατειά το ίδιο το κράτος. Πρόκειται γι΄ αυτό που στην ιστορική αναδρομή ονομάσαμε κρατική φιλανθρωπία. 

Δεύτερος πυλώνας, χορήγηση επικουρικής σύνταξης, όπου εγκαταλείπεται το σημερινό σύστημα χρηματοδότησης (σταθερής διανομής εφ΄ όρου ζωής) και εισάγεται "το σύστημα της πλήρους κεφαλαιοποίησης", κατά το οποίο από κοινού εργοδότες και εργαζόμενοι θα διαχειρίζονται την απόδοση ενός μέρους της σύνταξης με βάση τις μακροχρόνιες αποδόσεις της κεφαλαιοαγοράς.
Η έκθεση Σπράου προέβλεπε, η σύνταξη αυτή να δίνεται από τα δημόσια ενοποιημένα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, να είναι υποχρεωτική, όμως επί τη βάσει της κεφαλαιοποίησης των εισφορών.

Πρόκειται για μια εξέλιξη που οδηγεί στη σύνδεση της τύχης των ταμείων με την πορεία της αγοράς τους χρήματος (χρηματιστήριο, αγορές ομολόγων ,παράγωγα , κλπ).

Έτσι ο συντάξιμος μισθός θα μειωθεί δραματικά και θα καλύπτει μόνο ένα τμήμα του συνολικού ποσού της σημερινής σύνταξης.

Τρίτος πυλώνας , συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση, όπου ο εργαζόμενος θα διασφαλίζει επιτέλους μια αξιοπρεπή σύνταξη με όρους ανταποδοτικότητας, δηλαδή καταβάλλοντας για πολλά χρόνια μια χρηματική εισφορά στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, θα παίρνει σύνταξη μεγαλύτερη των 80.000-90.000 χιλιάδων που "πλουσιοπάροχα" θα του παρέχουν οι δυο προηγούμενοι πυλώνες.

Ταυτόχρονα το νέο μοντέλο προβλέπει παραπέρα αύξηση των χρονικών ορίων συνταξιοδότησης και δραστική μείωση των εργοδοτικών εισφορών.