Η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως δεκαετία των συνεχών αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα, όχι μόνο της χώρας μας αλλά και διεθνώς.
Ο ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως δεκαετία των συνεχών αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα, όχι μόνο της χώρας μας αλλά και διεθνώς.
Με νόμους, πορίσματα, συμβάσεις και εκθέσεις , κυβέρνηση και Ε.Ε., προσπάθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα να λύσουν "το γόρδιο δεσμό" του ασφαλιστικού συστήματος. Ωστόσο και η νέα χιλιετία ξεκινά με κεντρικό ζήτημα τις ασφαλιστικές-συνταξιοδοτικές αλλαγές. Τα δέκα χρόνια φαγούρας , το νέο όραμα του κ. Σημίτη , οδηγεί την κοινωνική ασφάλιση στο απόσπασμα και επιβάλει το πέρασμά της από την τυπική , στην πραγματική και απευθείας υπαγωγή της στο κεφάλαιο. Γι΄ αυτό λοιπόν το ασφαλιστικό σύστημα, προσαρμόζεται στις εξελισσόμενες κοινωνικο - οικονομικές αλλαγές , στο νέο εργασιακό μοντέλο και στον ανταγωνισμό χωρίς όρια , αλλά ταυτόχρονα δρα ευεργετικά υπέρ τις προώθησης αυτών των αλλαγών τις ενισχύει και τις τροφοδοτεί .
Οι τελευταίες "έρευνες" και τα διάφορα "επιστημονικά πορίσματα" , αναφέρουν χαρακτηριστικά πως "χρειάζεται μια αποφασιστική τομή στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα". Μάλιστα η επιμονή όλων των αναλυτών-εισηγητών στα μέτρα σοκ που πρέπει άμεσα να παρθούν , επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση πως μια νέα εποχή ανατέλλει για την κοινωνική ασφάλιση. Ο ανεμοστρόβιλος αυτής της ριζικής αντιδραστικής τομής στο κοινωνικό-ασφαλιστικό σύστημα (ΚΑΣ), θα περιλαμβάνει όχι απλά κάποιες διορθωτικές παρεμβάσεις που θα συγκρατούν προσωρινά τα ελλείμματα των ταμείων, αλλά μια ποιοτική ανασυγκρότηση στη φιλοσοφία και τις επιμέρους πλευρές που συνθέτουν το ασφαλιστικό καθεστώς.
Στην προμετωπίδα αυτήν της φιλοσοφίας και πολιτικής βρίσκεται η μετάβαση από το "κράτος πρόνοιας" , στην "αγορά πρόνοιας". Η μετάβαση , δηλαδή, από ένα καθεστώς που θεωρούσε την ασφάλιση υποχρέωση της πολιτείας προς τον πολίτη , αποσυνδεδεμένη από τις διαδικασίες της αγοράς , σ΄ ένα νέο καθεστώς που θεωρεί την ασφάλιση υποχρέωση του πολίτη προς τον εαυτό του. Επιχειρείται δηλαδή να οικοδομηθεί ένα ποιοτικά νέο μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης - "ανταποδοτικό" το ονομάζουν - που θα βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις επιδιώξεις του κεφαλαίου στην περίοδο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και της μετά ΟΝΕ εποχής. Κατά συνέπεια το "ανταποδοτικό μοντέλο" όπως άλλωστε και το "κράτος πρόνοιας" δεν αποτελεί μια αυθαίρετη επιλογή αλλά μια γραμμή που υπαγορεύεται από τις σημερινές ανάγκες , οικονομικές και πολιτικές , του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο δηλαδή εκτιμά , πως η τωρινή μορφή του ασφαλιστικού συστήματος είναι αναντίστοιχη με τις σημερινές απαιτήσεις του μοντέλου κεφαλαιακής συσσώρευσης και κερδοφορίας, γι΄ αυτό και "ακούραστα" επιδιώκει να διαμορφώσει νέους ακρογωνιαίους λίθους πάνω στους οποίους θα στηρίζεται το νέο ασφαλιστικό μοντέλο του 21ου αιώνα.
Αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα των προσφάτων αποφάσεων της συνόδου κορυφής της Ε.Ε στη Λισσαβόνα. Σ΄ αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ, τα πορίσματα Σπράου, Τήνιου, Γιαννίτση και όλων εκείνων που ακούραστα προετοιμάζουν το έδαφος για την αποδοχή από μεριάς των εργαζομένων και της κοινής γνώμης της πρότασης, για "αναμόρφωση" της κοινωνικής ασφάλισης .
Μάλιστα αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι πως το νέο (ΚΑΣ) συνδέεται οργανικά με την προώθηση των εργασιακών σχέσεων της κοινοτικής "Λευκή Βίβλου", την επιβολή του περιπλανώμενου, μισοκαταρτισμένου, "απασχολίσιμου" εργαζόμενου, που δεν καλύπτεται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Συνδέεται δηλαδή , με τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της νέας εποχής του καπιταλισμού και τα μοντέλα " κατανάλωσης" - εκμετάλλευσης , αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης που κυριαρχούν στα πλαίσιά της.
Γι΄ αυτό και ο Κ. Σημίτης στην επιστολή του προς την κ. Γκουτιέρες (10/2) τονίζει ότι η "αύξηση της κινητικότητας των εργαζομένων θέτει νέες διαστάσεις στο ζήτημα της ισορροπίας των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης".
