_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

ΕΣΠΑ: Αντιεκπαιδευτικές Επιμορφωτικές Συμμαχίες

του Πέτρου Μενδώνη, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων, Κινήσεων, Συσπειρώσεων στο ΔΣ του ΙΠΕΜ ΔΟΕ

Αξιοσημείωτα ποσά πέρασαν δίπλα και πάνω από τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς τις τελευταίες δεκαετίες. Πηγή αυτού του περίεργου (για τα χάλια της δημόσιας χρηματοδότησης της εκπαίδευσης ) φαινομένου είναι τα διάφορα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης.  Τα ευρωπαϊκά πακέτα όπως τα λέμε στην καθομιλουμένη.

Το φαινόμενο συνεχίζεται . Στο διπλανό πίνακα παρουσιάζονται οι τίτλοι δεκαπέντε προσκλήσεων  «έργων» από το τρέχον πακέτο για την εκπαίδευση (πηγή:  www.edulll.gr)

Με μια μονάχα γρήγορη ματιά διαπιστώνουμε ότι περισσότερα από 200 εκ. ευρώ (σχεδόν τα μισά από το σύνολο όσων ανακοίνωσε η νέα πολιτική ηγεσία) θα διατεθούν για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Στο προηγούμενο πακέτο διατέθηκαν  πάνω 85 εκ. ευρώ για παρόμοια προγράμματα (π.χ.   ολοκλήρωση της εξομοίωσης  των δασκάλων και των νηπιαγωγών,   εισαγωγική επιμόρφωση των νεοδιόριστων,  επιμόρφωση για σχέδια εργασίας, Ευέλικτη Ζώνη, Διαθεματικό Πρόγραμμα Σπουδών κλπ.).  Τι κάνει τους αρμόδιους να πιστεύουν ότι αυτό που κυρίως λείπει από τα σχολεία  είναι η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών;  Για να το εκτιμήσουμε ας σταθούμε σε  δύο δεδομένα.

Πρώτον,  σύμφωνα με την επίσημη αποτίμηση του προηγούμενου ΕΠΕΑΕΚ  η μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα των έργων επιμόρφωσης παραμένει άγνωστη[1].

Δεύτερον,  στις καθημερινές συζητήσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών,  όταν γίνεται λόγος γι’ αυτές τις επιμορφωτικές διαδικασίες, η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων  δεν τους αναγνωρίζει καμία συμβολή στη βελτίωση των διδακτικών πρακτικών και των παιδαγωγικών ιδεών.

Με αυτά τα δεδομένα και μπροστά στο παράδοξο της επιμονής για όλο και περισσότερη επιμόρφωση, χρήσιμο είναι να θέσουμε το  αρχαίο ρωμαϊκό ερώτημα: cui bono; (ποιος ωφελείται; ) Ποιος ωφελείται από αυτή την πριμοδότηση της επιμόρφωσης; Που σημαίνει: «πού πηγαίνουν τα λεφτά;» αλλά και «ποιος απαλλάσσεται της ευθύνης για τις ανεπάρκειες του σχολείου;» καθώς και «ποιου ιδέες για την εκπαίδευση ενισχύονται και γίνονται υλική δύναμη μέσα στα σχολεία;»

Τα λεφτά πηγαίνουν σε πανεπιστημιακούς, σχολικούς συμβούλους, ειδικούς, εμπειρογνώμονες, υπεύθυνους κέντρων επιμόρφωσης ίσως και κολλητούς. Δίκαια ή άδικα, κανείς δεν ξέρει, αφού τα σχετικά στοιχεία είναι απόρρητα. Αυτή η άγνοια γίνεται σήμερα επικίνδυνη, αφού η καχυποψία είναι επιθετική σε καιρούς  βάρβαρων περικοπών.

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας απαλλάσσεται της ευθύνης για τις ανεπάρκειες του σχολείου, καθώς  οι συνεχείς εκκλήσεις για επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, υπονοούν ότι το πρόβλημα του σχολείου είναι πρόβλημα των διδασκόντων που δεν ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ακόμη περισσότερο, η πολιτική ηγεσία πιστώνεται την προσπάθεια διόρθωσης της ζημιάς που προκαλούν οι ανίκανοι διδάσκοντες.

Οι εκπαιδευτικές και παιδαγωγικές ιδέες της πολιτικής ηγεσίας ενισχύονται από την επιμόρφωση, αφού αυτή ελέγχει συνήθως  τη θεματολογία και το περιεχόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα 51.000.000 ευρώ που θα δοθούν για να επιμορφωθούμε επί της πολιτικής επιλογής του Νέου Σχολείου.

Με βάση τα παραπάνω δεν είναι πια δύσκολο να διακρίνουμε τα συμφέροντα που συγκροτούν την εκπαιδευτική συμμαχία όσων επιμένουν στην προώθηση του Νέου Σχολείου  ακόμη και σήμερα[2]. Σήμερα που οι εκπαιδευτικοί  σπρώχνονται  βίαια στο κενό της αβύσσου. Και άβυσσος εδώ δεν είναι η φτώχεια. Είναι η τρέλα που σε πιάνει όταν εσύ πτωχεύεις και κάποιοι απορροφούν κονδύλια.

Το σχολείο δεν μπορεί να λειτουργήσει με εκπαιδευτικούς που νιώθουν ότι  αδικούνται εξοντωτικά. Όσοι περισσότεροι  και  όσο γρηγορότερα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Θα γλιτώσουν από την  οργή των αδικημένων.

Υ.Γ. 1 Σημαίνουν  όλα τα παραπάνω ότι δεν χρειαζόμαστε επιμόρφωση, εμείς οι εκπαιδευτικοί;  Δεν είναι σωστό το ερώτημα, γιατί πολλά  χρειαζόμαστε. Μπορεί και επιμόρφωση. Το σωστό ερώτημα είναι: «Ποιος θα τα βάλει σε σειρά; Πώς θα γίνει να μην συμπίπτουν σε μία και την αυτή κατηγορία εκείνοι  που φτιάχνουν τη σειρά μ’  αυτούς  που ωφελούνται απ’ αυτήν; Πώς θα γίνει η ζωντανή εκπαίδευση να παίξει τον καθοριστικό ρόλο  σ την ιεράρχηση των εκπαιδευτικών προτεραιοτήτων;» 

ΥΓ.2  Βλέποντας  τους συναδέλφους γύρω μου, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι μετά από δέκα χρόνια μέσα στην τάξη χρειάζεσαι ένα  διάλλειμα αναστοχασμού της δουλειάς. Μετά από δεκαπέντε χρόνια το έχεις επιτακτική ανάγκη.  Μετά από είκοσι χρόνια χωρίς αυτό το διάλειμμα, οι αποτυχίες και οι  απογοητεύσεις  της σχολικής καθημερινότητας[3]   μάλλον σού έχουν κάψει  κάθε διάθεση δημιουργικής διδασκαλίας.  Οι επιμορφώσεις του υπουργείου δεν επιτρέπουν τέτοια διαλείμματα και  δεν  προσφέρονται για αναστοχασμό της δουλειάς, αφού  εξαντλούνται σε θολές και βερμπαλιστικές επιδείξεις  της τελευταίας (ή και παλαιότερης) παιδαγωγικής μόδας.

ΥΓ.3 Εννοείται ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών οφείλουν να αρνηθούν κάθε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας  (και) για την απορρόφηση  20.000.000 ευρώ, με τα οποία η κυβέρνηση θέλει να εξαγοράσει τη συνενοχή των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών και των επιστημονικών τους φορέων. (http://www.edulll.gr/UserFiles/File/proskliseis/155139_koinwnikoi_etairoi_diaboyleyshs.pdf).