_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

σύλλογος εκπαιδευτικών π.ε. Πειραιά «Η Πρόοδος»

Ανοιχτή επιστολή προς τους γονείς των μαθητών μας που εντάσσονται

στα 800 σχολεία  ενιαίου αναμορφωμένου εκπαιδευτικού προγράμματος

Πιο πολλά, πιο καλά και πιο γρήγορα;

Μόνο στις διαφημίσεις!

Αγαπητοί γονείς,

Το υπουργείο παιδείας αποφάσισε ότι τα παιδιά σας από το Σεπτέμβρη θα παρακολουθούν καθημερινά και υποχρεωτικά 7 διδακτικές ώρες.  Κανένα δεν θα σχολάει πριν από τις δύο το μεσημέρι, ενώ όποιο θέλει θα μπορεί να φεύγει και αργότερα (3.30 ή 4.15 ή 5.00 μ.μ.).  

Ξέρουμε ότι οποιαδήποτε αύξηση ακούγεται ωραία και ότι οι αντιρρήσεις μας θα φανούν περίεργες σε κάποιους από εσάς.   Ας το ξεκαθαρίσουμε. Με τις ανακοινώσεις του υπουργείου ούτε το διδακτικό ούτε το εργασιακό μας ωράριο αλλάζει.  Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το σχολείο, γιατί οι τύχες μας είναι δεμένες με την τύχη του δημόσιου σχολείου.

Ας αφήσουμε όμως τις καχυποψίες και τις εχθρότητες των καιρών (που μόνο κακό κάνουν όταν στρέφονται από εργαζόμενους ενάντια σε εργαζόμενους) κι ας έρθουμε στην ουσία. Συμφέρει τα παιδιά σας το καθημερινό επτάωρο; Τα συμφέρει να ξεκινούν με 11 διδακτικά αντικείμενα στην πρώτη δημοτικού; Θα αφήνουν την τσάντα στο σχολείο; Θα έρχονται δηλαδή  προετοιμασμένα για την επόμενη μέρα; Θα μορφωθούν καλύτερα; Θα αγαπήσουν τη μόρφωση;  Θα καταλαβαίνουν καλύτερα την κοινωνία, τη φύση και τον άνθρωπο; Θα οπλιστούν καλύτερα για να ενταχθούν στο σύγχρονο κόσμο; Θα υιοθετήσουν αξίες και στάσεις για τις οποίες θα μπορούμε όλοι μας να νιώθουμε περήφανοι;

Όποιος έχει ζήσει το επτάωρο στο σχολείο ξέρει ότι δεν βοηθάει σε τίποτα. Κουρασμένοι και παραφορτωμένοι μαθητές περιμένουν τη λύτρωση από το κουδούνι. Οι εκπαιδευτικοί ασχολούμαστε κυρίως με την αποκατάσταση της τάξης και της ησυχίας και όταν βρούμε λίγο χρόνο να «διδάξουμε», απλώς ρητορεύουμε μπροστά σε ένα εξαναγκασμένο ακροατήριο. Η έβδομη «ώρα» (που στην πραγματικότητα είναι μονάχα 35 λεπτά) συνηθίζει τα παιδιά στην ιδέα ότι αυτά που λέει το σχολείο δεν έχουν και πολύ σημασία. Τα μαθαίνει επίσης να υπομένουν την αγγαρεία.  Με τις δεδομένες τραγικές ελλείψεις σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής, με τον ήλιο να πυρώνει τις τσιμεντένιες αυλές τον πρώτο και τον τελευταίο μήνα της σχολικής χρονιάς, με το καλοριφέρ να κλείνει από τις  11.30 το χειμώνα, γιατί δεν επαρκεί η χρηματοδότηση, με την πρώτη αποθηκούλα να μετονομάζεται σε  αίθουσα πληροφορικής και τη δεύτερη σε τραπεζαρία, με τα μαθήματα να ακολουθούν το ένα το άλλο σε ρυθμό πολυβόλου, μόνο για λύπηση είναι τα παιδιά που υποχρεώνονται να μένουν στο σχολείο μέχρι τις 2.00 μμ.

Όποιος σας λέει ότι τα παιδιά σας θα αφήνουν την τσάντα στο σχολείο, σας κοροϊδεύει. Δεν είναι και η πρώτη φορά. Με το νέο πρόγραμμα, αν κάποιος δάσκαλος αποφασίσει ότι η τσάντα θα μένει στο σχολείο, διακινδυνεύει να στερήσει από πολλούς μαθητές του ακόμη και τα στοιχειώδη, αφού ούτε οι διδακτικοί στόχοι αναπροσαρμόζονται ούτε τα βιβλία αλλάζουν. Γι’ αυτό και κανείς μας δεν θα το κάνει. Στον τομέα αυτό τα πράγματα θα χειροτερέψουν, γιατί μέχρι τώρα τα παιδιά που έμεναν στο ολοήμερο, γύρναγαν στο σπίτι συνήθως γραμμένα. Τώρα ούτε αυτό δεν διασφαλίζεται.

Αν βάλουμε στα παιδιά μας 11 διδακτικά αντικείμενα στις πρώτες τάξεις και 15 στις τελευταίες, θα τα κάνουμε ανίκανα να ελέγξουν διανοητικά τις πληροφορίες και τις δεξιότητες που θα αποκτούν. Θα ακούνε περισσότερα και θα καταλαβαίνουν λιγότερα. Θα λένε αρκετά και θα συνειδητοποιούν ελάχιστα. Το πρόβλημα είναι ότι τα  παιδιά μας δεν μπορούν να κουβαλήσουν  στις πλάτες τους όλα όσα φαίνονται σε μας καλά και χρήσιμα. Πρέπει να διαλέξουμε. Σκεφτείτε επίσης ότι σε κάθε τάξη θα μπαίνουν από έξι ή επτά διαφορετικοί εκπαιδευτικοί, με αποτέλεσμα να μπει σε κίνδυνο η αναγκαία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ δασκάλου-μαθητή.

Όσο για τα φροντιστήρια, ας μην κοροϊδευόμαστε. Μόνο όσοι δεν θα μπορούν να πληρώσουν  θα κόψουν το φροντιστήριο. Όπως γίνεται δηλαδή και τώρα. (Μόνο που οι φτωχοί αυξάνονται. Ή μήπως αυξανόμαστε;) Γιατί με τη φτήνια του δημόσιου σχολείου δεν μπορείς να έχεις ολιγομελή τμήματα, προσεγμένα βιβλία και αξιοπρεπή κτίρια, όπως στο φροντιστήριο. Κοιτάξτε άλλωστε τι έγινε όταν τα αγγλικά κατέβηκαν από την τετάρτη στην τρίτη. Κανείς δεν έκοψε το φροντιστήριο.

Αν το νέο πρόγραμμα δεν μορφώνει καλύτερα, δεν κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν τη μόρφωση, δεν σας απαλλάσσει από το βάρος του φροντιστηρίου, δεν επιστρέφει στα παιδιά  τη χαμένη ξεγνοιασιά της ηλικίας τους, μήπως τουλάχιστον τα προετοιμάζει για το δύσκολο κόσμο που θα αντιμετωπίσουν όταν μεγαλώσουν; Εδώ η απάντηση εξαρτάται. Αν «προετοιμασία» είναι να αποδέχεσαι τον κόσμο όπως τον φτιάχνουν οι δυνατοί, τότε ναι, τα παιδιά μας θα βγουν πιο προετοιμασμένα για τον κόσμο αυτό. Δεν θα τον καταλαβαίνουν ούτε και θα ζητάνε να τον καταλάβουν, δεν θα θέλουν να τον αλλάξουν, θα μάθουν από νωρίς την αγγαρεία, την «προσωπική ευθύνη»  και την κοινωνική μοιρολατρία. Τα πιο τυχερά από αυτά θα μάθουν και τις βασικές δεξιότητες (ανάγνωση, γραφή, αρίθμηση, αγγλικά, υπολογιστές) για να ανταγωνίζονται αποτελεσματικότερα τους υπόλοιπους.  Τα λιγότερα τυχερά θα είναι τα θύματα του ανταγωνισμού αυτού. Αν όμως «προετοιμασία» αντίθετα σημαίνει να καταλαβαίνουν τον κόσμο και τη θέση τους μέσα σ’ αυτόν, να κρίνουν αυτά που γίνονται γύρω τους και να μην εμπιστεύονται τη μοίρα, να καθορίζουν την ύπαρξη και τη δράση τους από αξίες όπως η ισότητα, η αλληλεγγύη και η ελευθερία, τότε όχι: το νέο πρόγραμμα του σχολείου δεν τα προετοιμάζει για τη σκληρή κοινωνία που τα περιμένει.

Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να πείσουμε πολλούς από εσάς στη θεωρία. Η τηλεόραση είναι πιο αποτελεσματική. Όταν όμως διαπιστώσετε ότι κάτι πάει στραβά, θυμηθείτε ότι εκτός από το παιδί σας και το δάσκαλο, μπορεί να φταίει και το νέο πρόγραμμα. Κι όταν το θυμηθείτε, σκεφτείτε μήπως το «πιο πολλά, πιο καλά και πιο γρήγορα» δεν ταιριάζει στην πραγματική ζωή.

Υ.Γ.1 Πέρα από τα προβλήματα που έχει το ίδιο το σχέδιο του υπουργείου, δεν θα πρέπει να ξεχνάτε  ότι καλούμαστε να το εφαρμόσουμε σε καιρούς αντιλαϊκής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης. Αν του χρόνου, το σχολείο σας βρεθεί με κενά εκπαιδευτικών ή με εκπαιδευτικούς που θα τριγυρνάνε από σχολείο σε σχολείο, μη λυπηθείτε την υπουργό που δεν μπορεί να εφαρμόσει τα σχέδια της. Ξέρει τι κάνει. Στη χειρότερη γι’ αυτήν περίπτωση, αγοράζει τσάμπα συμπάθεια.

Υ.Γ.2 Κάποιοι ίσως αναρωτηθείτε: Μα καλά, τι θέλουν οι δάσκαλοι; Να μείνουν όλα όπως είναι; Να περιμένουμε πότε η κρατική χρηματοδότηση για την εκπαίδευση θα γίνει αξιοπρεπής; Σας απαντάμε σύντομα. Δεν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι σήμερα. Έχουμε προτάσεις. Με τις μικρές μας δυνάμεις παλεύουμε να γίνουν πράξη, κι ας μην μας ρωτάει το υπουργείο τι θέλουμε και τι όχι. Θέλουμε αλλαγές. Η αξιοπρεπής χρηματοδότηση είναι βασική προϋπόθεση για τις μεγάλες αλλαγές. Για όλα τα υπόλοιπα θα έφτανε (για αρχή) η εμπιστοσύνη.  Αλλά εσείς τους εμπιστεύεστε;