_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Σέρρες, 29 - 4 – 2010

Πολυνομοσχέδιο – Αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

΄Ηδη έχει κατατεθεί και συζητιέται στη βουλή το Πολυνομοσχέδιο, που φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει το λεγόμενο «Νέο Σχολείο» (Δυο χρόνια νωρίτερα κυκλοφορούσε στην εκπαιδευτική πιάτσα το «Έξυπνο Σχολείο» του κ. Στυλιανίδη).

Κοινός παρονομαστής όλων των ζητημάτων και ρυθμίσεων του Ν.Σ. αυτού, καθώς και της πρόσφατης εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας για αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας  είναι: α)  η συμπίεση του μισθολογικού κόστους της δημόσιας εκπαίδευσης (δραστική μείωση αριθμού προσλήψεων-διορισμών με παράλληλη κατάργηση χιλιάδων οργανικών θέσεων και συγχωνεύσεις σχολείων – συμπτύξεις τμημάτων) και β)  η απόσυρση του κεντρικού κράτους από την υποχρέωση επαρκούς χρηματοδότησης του δημόσιου σχολείου και συνεπόμενη επιβάρυνση των γονέων με επιπλέον οικονομικά φορτία.

Για να επιτευχθούν οι στόχοι του «Νέου Σχολείου» (της αγοράς, των χορηγών και της «τοπικής κοινωνίας») έχουν επιστρατευτεί όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και όλες οι μέθοδοι των τεχνικών της εξουσίας (κυρίαρχης ελίτ της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ολοκλήρωσης).

Από το «πρώτα ο μαθητής» και «οι δικές του ανάγκες» μέχρι το «οι καλύτεροι και ικανότεροι εκπαιδευτικοί» που θα αναδειχτούν μέσω … ΑΣΕΠ! Από την «αξιοκρατική επιλογή των στελεχών εκπαίδευσης» μέχρι την «αντικειμενική διαδικασία (αυτο)αξιολόγησης της σχολικής μονάδας». Από το «η θέση των εκπαιδευτικών είναι στο σχολείο» μέχρι το «τέρμα στο βόλεμα των εκπαιδευτικών» [τα ακούσαμε και αυτά].

Εμείς όμως ρωτάμε:

·         Πώς είναι δυνατό να υπηρετηθεί ο διακηρυγμένος κυβερνητικός στόχος «πρώτα ο μαθητής» σε μια τάξη των 27-28 παιδιών; Πόσο χρονικό περιθώριο απομένει στον/στην εκπαιδευτικό της τάξης για να βοηθήσει τα (όλο και πιο διαφοροποιημένα πλέον οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά) παιδιά που έχουν ανάγκη;

·         Πώς και με ποια λογική μερικές ερωτήσεις στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ αποτελούν τεκμήριο καταλληλότητας του/της εκπαιδευτικού ανώτερο από το πανεπιστημιακό του πτυχίο, έτσι που το πτυχίο μαζί με το «πιστοποιητικό παιδαγωγικής-διδακτικής επάρκειας» να υποβιβάζονται σε απλά δικαιολογητικά συμμετοχής στο διάτρητο (επιστημονικά-παιδαγωγικά) διαγωνισμό του ΑΣΕΠ;

·         Ποιος μπορεί να αποφασίζει για την αναγόρευση ενός κρατικά (δηλ. ιδεολογικά και πολιτικά) ελεγχόμενου μηχανισμού (ΑΣΕΠ) σε φορέα κρίσης της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας των υποψήφιων εκπαιδευτικών με ταυτόχρονη ακύρωση του μόνου θεσμού που είναι επιφορτισμένος με την εκπαίδευση και τον έλεγχο των υποψήφιων εκπαιδευτικών, δηλ. του πανεπιστημίου;

·         Ποιο είναι το πλαίσιο ή το σύστημα αξιών εντός του οποίου επιχειρείται η εγκατάσταση του λεγόμενου «Νέου Σχολείου»; Τι, δηλαδή, μετρά και καταγράφει η κάθε είδους αξιολόγηση;

·         Πώς και κατά ποια ακριβώς έννοια η σχολική μονάδα αναδεικνύεται σε «βασικό φορέα προγραμματισμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού έργου» με στόχο «τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης»; (Εγκύκλιος για την αυτοαξιολόγηση)

Να το πούμε ξεκάθαρα. Με το σλόγκαν του υπουργείου «πρώτα ο μαθητής» στην ουσία διακηρύσσεται αυτό που υποκρύπτεται. Ότι, δηλαδή, το μέχρι πρότινος «δόγμα», πως η αναβάθμιση της παιδείας πρέπει να βασιστεί στον αναβαθμισμένο (επιστημονικά-παιδαγωγικά-μισθολογικά κ.ά.) εκπαιδευτικό, δεν ισχύει πια. Το «Νέο Σχολείο», ως γνήσιο τέκνο της αγοράς, παραχωρεί προτεραιότητα στο μαθητή και το γονέα (πελάτες – καταναλωτές εκπαιδευτικών υπηρεσιών) και επιφυλάσσει, αντίστοιχα, για τους/τις εκπαιδευτικούς το ρόλο του εξυπηρετικού υπαλλήλου. Με την υποσημείωση, βεβαίως, ότι οι «ανάγκες και επιθυμίες» των πελατών δε συνιστούν προσωπικά τους δημιουργήματα, αλλά είναι επιταγές της ίδιας της αγοράς, η οποία, στο βαθμό που παραμένουμε αμήχανοι και αποσβολωμένοι απέναντι στον κυρίαρχο λόγο, παράγει και μεταφυτεύει στο μυαλό και το σώμα μας επιθυμίες και ανάγκες, την κάλυψη των οποίων αναλαμβάνει κατόπιν η ίδια με αποκλειστικές εργολαβίες.

Το «πρώτα ο μαθητής» δεν αντέχει και στη στοιχειώδη κριτική. Η λογική της αβγοθήκης, με τις 27-28 θέσεις αβγών που πρέπει να καλυφτούν, είναι καλή και χρήσιμη για τη μεταφορά εμπορευμάτων  –να μην πηγαίνουν μισοάδεια τα φορτηγά–  όχι όμως για το δημόσιο σχολείο.

Το πόσο ασφυκτικά απόλυτη είναι η εφαρμογή της αρχής «συμπίεση του μισθολογικού κόστους» στο «Νέο Σχολείο» καταδεικνύεται και από τα προβλεπόμενα για τις αποσπάσεις-μετατάξεις εκπαιδευτικών (άρθρο 31 § 3), όπου επιβάλλονται αναγκαστικές αποσπάσεις πλεοναζόντων (από την κατάργηση οργανικών θέσεων) εκπαιδευτικών ακόμη και σε σχολεία άλλης Περιφερειακής Δ/νσης! Για όσους δε εκπαιδευτικούς δε συμπληρώνουν το υποχρεωτικό ωράριο διδασκαλίας προβλέπεται … αποστολή σε άλλο σχολείο του ίδιου ΠΥΣΠΕ. Επίσης, για να αποφύγουν νέους διορισμούς, θεσπίζουν «δεύτερες ειδικότητες» (άρθρο 7), προωθούν τις υποχρεωτικές υπερωρίες και εισάγουν το θεσμό του «αναπληρωτή με μειωμένο ωράριο». (άρθρο 5)

Η διάλυση των εργασιακών μας σχέσεων συμπληρώνεται με τη μέγγενη του ιδεολογικού ελέγχου των εκπαιδευτικών. Το πρώτο ιδεολογικό σοκ εξαπολύεται με τον ΑΣΕΠ. Μέσω αυτού του ανυπόληπτου οργάνου ανακατανέμεται σε όλους τους άνεργους υποψήφιους η πενιχρή ελπίδα πρόσληψης και εδραιώνεται στη συνείδησή τους μια βαθιά ατομικιστική και ανταγωνιστική αντίληψη. Αν οι δημόσιοι - κοινωνικοί θεσμοί καταρρέουν, αν οι απολύσεις καλά κρατούν  και η ανεργία καλπάζει, don’t worry, be happy! Αν είσαι ο «ικανότερος», θα περάσεις το διαγωνισμό ή, για την ακρίβεια, τους διαγωνισμούς, και τότε θα αποκτήσεις πρόσβαση … στην ελπίδα πρόσληψης! Η διενέργεια, άλλωστε, διαγωνισμών στο εξής χωρίς την προκήρυξη αριθμού θέσεων αναγορεύει τον ΑΣΕΠ σε έναν ιδιότυπο μηχανισμό «ανακύκλωσης της ελπίδας» για τη «νέα βάρδια» των χιλιάδων άνεργων εκπαιδευτικών …

Αλλά στην πρώτη σου τοποθέτηση σε περιμένει διετής περίοδος δοκιμασίας και ο «πνευματικός» σου, ο μέντοράς σου, που μπορεί και να σε κρίνει ακατάλληλο για την τάξη και να σε στείλει σε μετά-ταξη! (υπηρεσία υπουργείου ή περιφέρειας) με τη συνεργεία, εννοείται, του σχολικού συμβούλου (άρθρο 4)

Το σύστημα ιδεολογικής μονοδρόμησης, που επιχειρείται να δομηθεί από το Πολυνομοσχέδιο, σε συνδυασμό με την Εγκύκλιο για την αυτοαξιολόγηση, συγκεντρώνει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού της αγοράς και της στυγνής σχέσης κόστους-κέρδους. Το δημόσιο σχολείο μετατρέπεται σε κατάστημα που «πουλάει» εκπαιδευτικές υπηρεσίες στην «ελεύθερη» αγορά. Και, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρή επιχείρηση, θα πρέπει να θέτει στόχους –εξυπονοείται ότι μέχρι τώρα δεν έθετε– θα πρέπει να «διερευνά» τις ανάγκες των πελατών του (γονέων – μαθητών) με παντοειδή ερωτηματολόγια και φόρμες αξιολόγησης (προς εκπαιδευτικούς και γονείς), έτσι ώστε να «βελτιώνει» τις παρεχόμενες υπηρεσίες και, προπαντός, θα πρέπει να μάθει να επιβιώνει οικονομικά φτιάχνοντας δικό του ταμείο.

Ο Δ/ντής-μάνατζερ, ο Σύλλογος Διδασκόντων και η Σχολική Επιτροπή προγραμματίζουν και διοικούν την επιχείρηση, αρμέγοντας, κατά πρώτο λόγο τη διαθέσιμη αγελάδα που ακούει στο όνομα Σύλλογος Γονέων –αυτό λέγεται «δημιουργική συνεργασία»– αναζητώντας πόρους από την «τοπική κοινωνία» και τους χορηγούς, ποντάροντας στην «ευσπλαχνία»  του Καλλικράτη!

Το κεντρικό κράτος, βλέπετε, έχει πολύ πιο σημαντικά και επείγοντα έργα να επιτελέσει: να σώσει π.χ. τράπεζες, να χρηματοδοτεί μεγάλες επιχειρήσεις που «βουτάνε» τις επιδοτήσεις και «εξαφανίζονται», να δουλέψει υπερωριακά για να ικανοποιήσει τα αφεντικά της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ. Με τη χρηματοδότηση του σχολείου θα ασχολείται;; (Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην αιτιολογική έκθεση της υπουργικής Εγκυκλίου για την αυτοαξιολόγηση οι όποιες χρηματοδοτήσεις του σχολείου αναφέρονται παντού ως «διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι». «Διαθέσιμοι», και πουθενά «αναγκαίοι») 

Για τους παραπάνω λόγους η Αυτόνομη κίνηση Εκπαιδευτικών:

Ø  Ζητά την απόσυρση του Πολυνομοσχεδίου

Ø  Καλεί τους/τις συναδέλφους να καταψηφίσουν στους Συλλόγους Διδασκόντων τις όποιες απόπειρες εκ μέρους της διοίκησης να εκμαιεύσει, ασκώντας άμεσες ή έμμεσες πιέσεις, τη συναίνεση των εκπαιδευτικών για τις αξιολογικές διαδικασίες

Ø  Θεωρεί καθήκον άμεσης προτεραιότητας τη σύγκληση κοινών συνεδριάσεων – γενικών συνελεύσεων Συλλόγων Διδασκόντων και Συλλόγων Γονέων για κοινές ενέργειες και κινητοποιήσεις κατά του νομοσχεδίου και της μετατροπής του δημόσιου σχολείου σε δορυφορικό εξάρτημα της αγοράς

Ανατροπή του κυβερνητικού Προγράμματος Βαρβαρότητας

Η Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. έχουν κηρύξει κοινωνικό πόλεμο και εισβάλλουν με αναίδεια στη ζωή μας. Οφείλουμε να αντισταθούμε, να υπερασπιστούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα συλλογικά δικαιώματα, το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου, τον ίδιο τον πολιτισμό.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ. ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ !

ΟΛΟΙ  ΚΑΙ  ΟΛΕΣ  ΣΤΟ  ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ  ΤΗΣ  ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ)
          ΣΤΗ  ΝΟΜΑΡΧΙΑ  ΣΕΡΡΩΝ  10 π.μ.

(Προσυγκέντρωση Αγωνιστικού Συντονισμού Εργαζομένων πρωτοβάθμιων συνδικάτων στην Πλατεία Κρονίου, στις 9.30 π.μ.) 

                                                                     Αυτόνομη  Κίνηση  Εκπαιδευτικών – Α.Κ.Ε.