_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Φόρουμ συζήτησης

Εκλογές στη σκιά της κρίσης…

ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ ΝΕΟ ΓΥΡΟ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

Στις 5 Οκτώβρη η μόνη αντιπολίτευση θα είναι οι αποφασιστικοί, μαχητικοί αγώνες των εργαζόμενων

Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει ταυτόχρονα με μια  προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση Καραμανλή, κηρύσσει πρόωρες εκλογές και υπόσχεται στους εργαζόμενους νέες θυσίες και στερήσεις, σκληρή λιτότητα και φτώχεια, ανεργία, σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και ανηλεή καταστολή για όσους επιμένουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται!

Οι δυο πυλώνες της επίθεσης

 Ο απερχόμενος πρωθυπουργός εξαγγέλλει μεταξύ άλλων:

-    Ένταση της λιτότητας, με νέο πάγωμα των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο τομέα για το 2010. Κανένα νέο επίδομα και καμιά αναπρο-σαρμογή υπάρχοντος επιδόματος για δύο χρόνια.

-    Διαχωρισμό και διάσπαση των εργαζομένων στο δημόσιο με την εξαγγελία νέου μισθολογίου μόνο για τους νεοεισερχόμενους, από το 2010, με περικοπές των κλαδικών επιδομάτων (πχ εξωδιδακτικής απασχόλησης) και μισθούς ανάλογους με αυτούς του ιδιωτικού τομέα (700 ευρώ!),

-    Πάγωμα των προσλήψεων το 2010, εκτός των απολύτως απαραίτητων στα υπουργεία Υγείας και Παιδείας και αυστηρός περιορισμός για μια επιπλέον διετία, έτσι ώστε να αναλογεί μια πρόσληψη σε κάθε δύο αποχωρήσεις.

-    Νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα, με περικοπή των Βαρέων και Ανθυγιεινών και δραστικό περιορισμό της υγειονομικής κάλυψης. Την ίδια στιγμή, τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται στην κατάρρευση ή δανείζονται με δυσβάστακτους όρους προκειμένου να αυτοκαταργηθούν, ενώ προωθείται η εξίσωση των ορίων των  γυναικών με τους άντρες και επέκταση των αντιασφαλιστικών αλλαγών και στο Δημόσιο.

-    Ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού, πλήρης υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας για «νόμο και τάξη», απαγόρευση πορειών, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες.

 Ο έτερος διεκδικητής συναγωνίζεται:

Η βασική «ένσταση» του ΠΑΣΟΚ σε αυτή την πολιτική είναι η αξιοπιστία της ΝΔ! Αντί να την καταγγείλουν για το πρωτοφανές αντιλαϊκό περιεχόμενο της, αναρωτιούνται «γιατί δεν τα έκανε τόσα χρόνια»!

Οι διαφοροποιήσεις του ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στις ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς πάνω από το ύψος του πληθωρισμού που υπόσχεται. Όταν όμως ο πληθωρισμός - με τις γνωστές λογιστικές αλχημείες -  εκτιμάται γύρω στο 1% για το 2009, ενώ ταυτόχρονα οι ανατιμήσεις σε είδη λαϊκής κατανάλωσης είναι πολύ μεγαλύτερες, τότε η αύξηση που υπόσχεται είναι περίπου 10 € το μήνα ! Μιλάει για πάγωμα προσλήψεων, για νέο αυξημένο δανεισμό του κράτους! Πολιτική που εφαρμόζουν ή σκοπεύουν να εφαρμόσουν τα αντίστοιχα με το ΠΑΣΟΚ κόμματα σε όλες τις χώρες της  Ε.Ε., και έχουν κερδίσει γι’ αυτό επάξια τον τίτλο της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.

Είναι σαφές πως δεν πρόκειται για διαφορετική πολιτική, αλλά για εκδοχές της ίδιας ακριβώς πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε βάρος των εργαζομένων. Πρόκειται για τους δυο πυλώνες του ίδιου εκμεταλλευτικού κέντρου εξουσίας.

Πώς να ξεχάσουμε άλλωστε πως ήταν το ΠΑΣΟΚ που λεηλάτησε το εργατικό εισόδημα με πολιτικές σκληρής λιτότητας, προώθησε το «ενιαίο» μισθολόγιο – φτωχολόγιο στο δημόσιο, επιδίωξε ανεπιτυχώς να σαρώσει την κοινωνική ασφάλιση με το νόμο Γιαννίτση και ακολούθως πέρασε τον αντιασφαλιστικό νόμο Ρέππα, κατάργησε την επετηρίδα, όρθωσε εξεταστικούς φραγμούς στο λύκειο γιγαντώνοντας την παραπαιδεία, πέρασε το θεσμικό πλαίσιο για την αξιολόγηση (που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, κάτω από την πίεση του κινήματος) και επιχείρησε να προωθήσει την «αποκέντρωση» της εκπαίδευσης. Πώς να ξεχάσουμε ότι στην κριτική του στη ΝΔ δεν διαφωνεί για τα 28 δις στις τράπεζες, τα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου στο όνομα της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας, ενώ ήταν η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία ως επίτροπος της ΕΕ αποδέχτηκε την λογική ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι επαγγελματικά και ότι πρέπει να υπάρξει εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών με τους άντρες προς τα πάνω.

Με δυο λόγια, για δέκα ολόκληρα χρόνια, ήταν ο πολιτικός φορέας των αντιλαϊκών – αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Αναδιαρθρώσεων που συνοδεύτηκαν από αρκετή δόση καταστολής αλλά και αλησμόνητα ξεπουλήματα των αγώνων από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Στους νόμους και τις αναδιαρθρώσεις του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, πάτησαν  οι μετέπειτα αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις της ΝΔ.  Άλλωστε και τα δυο μεγάλα κόμματα από κοινού στηρίζουν και προωθούν τις αντιδραστικές  μεταρρυθμίσεις – αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση: αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση μαθητών, σχολείων και εκπαιδευτικών, επέκταση του σχολικού χρόνου, υποχρεωτικά για όλα τα παιδιά που συνοδεύει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και των ωραρίων των εκπαιδευτικών, αναγνώριση των κολεγίων και την προώθηση ραγδαίας ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ο φόβος των επάνω

Είναι σαφές ότι ο βαθμός  καταδίκης αυτών των πολιτικών και στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη έχει βέβαια τη δική του αυτοτελή  σημασία.  Ωστόσο, η εφαρμογή ή η αναχαίτιση – ανατροπή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων θα κριθεί στο κοινωνικό πεδίο, στους αγώνες των ίδιων των εργαζομένων. Γιατί είναι ακριβώς το έδαφος των συλλογικών συμφερόντων, των αναγκών και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, που δημιουργεί ρήγματα στις συντηρητικές πολιτικές και δεν επιτρέπει να ευδοκιμήσουν «ισχυρές κυβερνήσεις».

Πολύ περισσότερο σήμερα, μέσα στη δίνη της βαθιάς δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπου επιδιώκεται να σαρωθούν όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, κυβερνήσεις και επιχειρηματικά συμφέροντα, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, πολυεθνικά μεγαθήρια και υπερεθνικοί οργανισμοί όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, επιχειρούν να αξιοποιήσουν την κρίση προς όφελός τους.

Αρωγοί εκτός από το πολιτικό προσωπικό και τις κυβερνήσεις, ο υποταγμένος, κρατικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που εγκλωβίζει τον κόσμο της εργασίας, διαπραγματευόμενος τους όρους χειροτέρευσης της ζωής μας. Άλλωστε οι διεκδικητές της εξουσίας δίνουν εξετάσεις στα επιτελεία για την ικανότητα τους να ενσωματώνουν και να χειραγωγούν την οργή και την αγανάκτηση, να αφήνουν απομονωμένα και περιθωριοποιημένα τα εργατικά ξεσπάσματα.

 Μισθοί, στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη, δικαίωμα στη μόνιμη εργασία, αποτελούν το επίδικο μεγάλων και σημαντικών αναμετρήσεων παντού. Από τα γαλλικά εργοστάσια όπου οι εργάτες κρατούν όμηρους τους εργοδότες τους μέχρι να δικαιωθούν ως τη Ν. Κορέα, όπου οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία δίνουν σκληρές μάχες με απεργίες και καταλήψεις των εργοστασίων.

Στην Ελλάδα, η κήρυξη των εκλογών σημαίνει την κορύφωση της πολιτικής κρίσης. Η φθορά που έχει υποστεί η κυβέρνηση από τις επιθέσεις και τις αντιστάσεις της προηγούμενης περιόδου (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, εξέγερση του Δεκέμβρη), η ένταση της οικονομικής κρίσης, η απαίτηση του κεφαλαίου για νέο σκληρό γύρο αντιλαϊκών μέτρων, ο φόβος ότι τα υπόγεια ρεύματα της λαϊκής δυσαρέσκειας μπορούν να γίνουν ορμητικά ποτάμια, οδήγησαν σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.  Η κυβέρνηση Καραμανλή, ξέπνοη και ηττημένη κάτω από το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική της δε θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της μετωπικής αντιπαράθεσης με την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν μια θαυμάσια ευκαιρία, ένα κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο για να αναδειχτεί ο κατάλληλος για το σύστημα πολιτικός διαχειριστής αυτής της πρωτοφανούς επίθεσης, αλλά και να νομιμοποιηθούν ή να εμφανιστούν στους εργαζόμενους ως μονόδρομος οι αντιλαϊκές πολιτικές. Θέλουν μια αναβαπτισμένη νέα κυβέρνηση, πράσινη, μπλε ή ελεγχόμενης συνεργασίας, η οποία αποτελεσματικά θα προωθήσει την αντιλαϊκή επίθεση και θα αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Ο φόβος και η ελπίδα των κάτω

Στα σχολεία, οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί μετρούν τα χιλιάδες κενά και τις ελλείψεις, και ετοιμάζονται να αναμετρηθούν ξανά με τα νέα βιβλία της αμάθειας, με την ύλη που «δεν βγαίνει», αλλά και με τον παραλογισμό των εντολών και εγκυκλίων για τη νέα γρίπη. Χωρίς ελπίδες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς αυταπάτες για την επόμενη μέρα.

Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη: οι μάχες που μας περιμένουν είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Η αδυναμία της λαϊκής και κοινωνικής οργής να βρει πολιτική διέξοδο, η ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς να προβάλλει και να συμβάλλει σ’ ένα συνεκτικό πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης,  το φλερτάρισμά της με τον κυβερνητισμό και η ηττοπαθής αντίληψη της κομματικής περιχαράκωσης και σωτηρίας, η κατοχή της απόλυτης αλήθειας, η ενίσχυση της ακροδεξιάς, ο έλεγχος των ηγεσιών των μεγάλων συνδικάτων από «συμμαχίες προθύμων» να δώσουν στήριξη σε κυβερνητικές επιλογές, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Κι όμως, για πάνω από δυο δεκαετίες, κάτω από αντίστοιχα αντίξοες συνθήκες, χωρίς πολιτική διέξοδο, με δυσκολία να υπάρξουν διευρυμένες, συμμαχίες κι οργάνωση, δόθηκαν – και αρκετές φορές κερδήθηκαν σκληρές μάχες. «Δίχως καβάτζα καμιά», η μαχόμενη εκπαίδευση βγήκε τους δρόμους για να συναντηθεί κινηματικά με τους άλλους εκπαιδευτικούς χώρους με μαχητικούς όρους ανατροπής κι αγωνίστηκε ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο, τον Αρσένη και τη Γιαννάκου, υπερασπίστηκε κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμόρφωσε μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα στον κλάδο και πέτυχε ρωγμές και ανατροπές απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες, και όμως ηττήθηκαν από το κίνημα. Τώρα σοφότεροι από πριν, με τις εμπειρίες των μεγάλων και μικρών αναμετρήσεων, της απεργίας του 2006, να επιδιώξουμε μαζί με την υπόλοιπη εκπαίδευση και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους να κάνουμε τη δική μας αντεπίθεση απέναντι στην επιδιωκόμενη επίθεση. Να διδαχτούμε από τις μεγάλες στιγμές των εργατικών αγώνων, να περπατήσουμε στις λεωφόρους της κοινωνικής χειραφέτησης, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της αλληλεγγύης, με ρίσκο για νικηφόρες αναμετρήσεις και κοινωνικές ανατροπές.

Η ΔΟΕ ξανά στον αστερισμό του κυβερνητικού συνδικαλισμού

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των μεγάλων κομματικών παρατάξεων(ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) αποδεικνύονται αρκετά προνοητικές στις αλλαγές που αναμένονται στο πολιτικό σκηνικό. Έτσι, από την περσινή χρονιά, προετοιμάζεται μεθοδικά μια στρατηγική συναίνεσης και αποδοχής των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών που θα προωθήσει η νέα κυβέρνηση, που επισφράγισή της είναι το κοινό προεδρείο ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ και οι προειλημμένες αποφάσεις σε όλα τα κομβικά ζητήματα της περιόδου. Γι’ αυτό άλλωστε το επόμενο διάστημα, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, το συνδικάτο αντί να καλέσει σε έκτακτες ΓΣ, κάνει περιφερειακές συσκέψεις(!!!) χωρίς αποφασισμένο πρόγραμμα δράσης. Γιατί η ΠΑΣΚ ελπίζοντας στο νέο ρόλο της κυβερνητικής παράταξης θέλει να έχει απελευθερωμένα τα χέρια της από δημοσιευμένα κείμενα που θα τη δεσμεύουν στη νέα πολιτική περίοδο.. Όσο για τη ΔΑΚΕ, δεν έχει καμιά απολύτως αγωνία για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Περιορίζεται να υπογράφει χωρίς ταλαντεύσεις τα κλασικά ημερολόγια των εθιμοτυπικών – αποσπασματικών  απεργιών ή κινητοποιήσεων.

Απέναντι στη νέα κυβερνητική πλειοψηφία που διαμορφώνεται στη ΔΟΕ, απαιτείται μια νέα αγωνιστική αφύπνιση της βάσης του κλάδου. Η επιστροφή στις Γενικές Συνελεύσεις, η οργάνωση επιτροπών αγώνα, η ενίσχυση και μαζικοποίηση των αυθεντικών διαδικασιών βάσης, του Συντονιστικού των νηπιαγωγών και του Συντονιστικού των ωρομισθίων, ο Συντονισμός των Συλλόγων, είναι η απάντηση στην αγωνιστική απραξία που θα επιχειρήσει να επιβάλλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία την επόμενη περίοδο.

Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες μας ! Μαχητικά, ανατρεπτικά, ανυπότακτα

Οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις,  έχοντας ως βασική τους εφόρμηση τις πιο αγωνιστικές φλέβες του εκπαιδευτικού κι εργατικού κινήματος θα προωθήσουν την επόμενη περίοδο όλες εκείνες τις μορφές αμεσοδημοκρατικής δράσης, τα αγωνιστικά προγράμματα και προτάγματα,  τον οριζόντιο, πανεκπαιδευτικό, πανεργατικό συντονισμό,  με στόχο να αναπτυχθούν μαχητικοί, αποφασιστικοί αγώνες διαρκείας (με απεργιακές μορφές διάρκειας, διαδηλώσεις, καταλήψεις, πολύμορφες δράσεις, απείθεια μέσα και έξω από το σχολείο, εβδομάδες δράσεων, πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων) που θα υπερασπίζουν και θα διεκδικούν το σύνολο των αναγκών και των δικαιωμάτων μας. Καλούμε όλους να οργανώσουμε, από τις πρώτες μέρες, τα πρώτα αγωνιστικά βήματα στα πρώτα προβλήματα που ανακύπτουν με το ξεκίνημα της χρονιάς (κενά, εργασιακά δικαιώματα, προσλήψεις ωρομισθίων, νηπιαγωγεία κ.λπ.) και να προετοιμαστούμε για τους αποφασιστικούς αγώνες που πρέπει να δώσουμε αμέσως μετά τις εκλογές απέναντι στην επίθεση που θα επιχειρήσουν να ξετυλίξουν  ενάντια στους εργαζόμενους και την δημόσια εκπαίδευση.

Με το κεφάλι ψηλά, λοιπόν, και τη φετινή σχολική χρονιά. Με δυναμική παρουσία στους Συλλόγους, στο σύλλογο διδασκόντων, στη συνέλευση, στην πορεία, στην απεργία.

 Η ελπίδα και η δύναμη βρίσκεται στη συλλογικότητά μας, στην αλληλεγγύη, στους αγώνες.