Πάρε τη λέξη μου, δως μου το χέρι σου…

                                                                                Α. Εμπειρίκος

Σχεδόν όλες οι γενιές που εργαζόμαστε σήμερα στην εκπαίδευση, μεγαλώσαμε έχοντας σαν κοινό παρονομαστή την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Ελπίδα για την τελική δικαίωση των αναγκών και επιθυμιών μας, ελπίδα για τις πλειοψηφίες που επιβάλλουν τη θέση τους, ελπίδα για την ήττα της αδικίας στα πεδία των ανθρώπινων κοινωνιών. Ελπίδα για ένα τελικό happy end που χαμογελαστό μας κοιτούσε από μακριά και που με τη δική μας προσπάθεια θα το προσεγγίζαμε. Ελπίδα ότι η ατομική μας προσφορά θα αναγνωριζόταν και θα άλλαζε τα δεδομένα.

Αυτή η πατρίδα της ελπίδας των παιδικών μας ονείρων σαρώνεται από ένα βίαιο κύμα της πραγματικότητας που ζούμε.

Τα happy ends πολιορκούνται και πνίγονται από τραπεζικές θηλιές και διαμαρτυρημένα δάνεια, ένα αλαζονικό υπουργικό γέλιο τα θάβει μπροστά στην ανάγκη του διεθνούς ανταγωνισμού, κάποιοι σίγουροι συνδικαλιστές τα διαπραγματεύονται, ερήμην μας, σε πλούσια κομματικά γραφεία, λύκοι με σιδηρογροθιές και μάσκες χημικού πολέμου τα ρίχνουν σε ζαρντινιέρες, ενώ αόρατες κάμερες ελέγχουν διαρκώς την επίδρασή τους.

Οι πλειοψηφίες και οι συλλογικότητες προσπαθούν, αλλά μια μικρή χούφτα «επαϊόντων» και κυρίαρχων τις περιφρονούν, τις εξουσιάζουν, τις καταστέλλουν και πλουτίζουν σε βάρος τους. Η αδικία μαίνεται, αδυσώπητος καυτός άνεμος που καίει ανθρώπους και φύση, όνειρα και προσδοκίες. Οι ατομικές μας προσπάθειες, αμήχανες, αδυνατούν να αλλάξουν τον ρου της πραγματικότητας, και σε πολλές περιπτώσεις εγκολπώνονται και καταντούν υποχρέωση.

Στην τηλεοπτική διαφήμιση οι διαδηλωτές συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής χρησιμοποιώντας μαξιλάρια, ενώ μια βότκα είναι ικανή να τους αλλάξει το κέφι… Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι που διεκδικούν ιδρώνουν, δακρύζουν και πονάνε.

Στην ιλουστρασιόν εκδοχή, τα όρια σπάνε με την ταχύτητα ενός αυτοκινήτου και οι ανατροπές πραγματώνονται από την οξεία γεύση ενός αναψυκτικού, ή από το τηλεοπτικό κέφι ενός δημοσιογράφου… Στην πραγματικότητα τείχη υψώνονται γύρω από κάθε ατομική ή συλλογική προσπάθεια και οι υποτροπές των ζωών μας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Οι ζωές μας …

Οι ζωές μας που απογυμνώνονται καθημερινά, όλο και πιο πολύ, από ένα φίλο που δεν θα σταθεί δίπλα μας γιατί κι αυτός όπως κι εμείς, έχει πιαστεί στη φάκα του απαιτούμενου χρόνου και των «θα κανονίσουμε να τα πούμε»…

Οι ζωές μας που απογυμνώνονται όλο και πιο πολύ απ’ τις στιγμές της προσωπικής δημιουργικότητας.

Οι ζωές μας που σπαταλιούνται στην κούραση και την επανάληψη, που βλέπουν με τρόμο – και ανακούφιση κάποτε – το διπλανό να είναι σε χειρότερη μοίρα.

Παρασυρμένοι σε ένα θολό, άγριο ποτάμι ενός κόσμου που αλλάζει σε κατεύθυνση που δεν θέλουμε να πάμε, σε αλλαγές και ρου που μας επιβάλλουν άνωθεν δυνάμεις που νιώθουμε ασφυκτικά αδυσώπητες.

Θα αφεθούμε ανήμποροι και ανίκανοι σαν τους μοιραίους του Βάρναλη ; Σε μια τέτοια ζωή ;

Θα συμβιβάστούμε με την πικρία;

     Εμείς λέμε όχι!

Γιατί από την άλλη πλευρά της επέλασης των κυβερνώντων, υπάρχει ο κόσμος της εκπαίδευσης και της εργασίας, πολύβουος και απείθαρχος, κατακερματισμένος μα ανυπάκουος, απογοητευμένος αλλά όχι υποταγμένος, έτοιμος να σηκωθεί έστω για λίγο - ηφαίστειο που αφυπνίστηκε - και να αναποδογυρίσει νόμους και υπουργούς, μέτρα και κυβερνήσεις, σχέδια και αναδιαρθρώσεις. Από την άλλη όψη της κακοτυχιάς, προβάλλει το ζωντανό σχολείο και η ζωή που βρίσκουν το νόμισμά τους στους αγώνες για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και την παιδαγωγική ελευθερία.

Το ρεύμα της ζωντανής κοινωνίας και της ζωντανής εκπαιδευσης.

     Είμαστε όλοι εμείς…

M          που σε εποχές πολύ δύσκολες, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ακόμα, θέσαμε το ζήτημα των παρελάσεων και των θρησκευτικών…

M          που καταλάβαμε τα γραφεία της ΔΟΕ το 1989, μόνοι εναντίον όλων, καταγγέλλοντας το ΠΔ για την εξομοίωση…

M          που πρωτοστατήσαμε στην επανίδρυση της ΠΕΑΕ (Αδιόριστοι)το 1990…

M          που μαζί με δεκάδες χιλιάδες νέους και εργαζόμενους, φωτίσαμε τις οργισμένες νύχτες του Γενάρη του ’91 και στείλαμε τον Κοντογιαννόπουλο σπίτι του…

M          που μαζικοποιήσαμε το κίνημα των αδιόριστων και θέσαμε τα θεμέλια για μια αντιθεσμική δράση εφτά και πλέον χρόνων μέσα από τις κινητοποιήσεις για την επετηρίδα…

M          που πήγαμε στα ΠΕΚ νεοδιόριστων για να ανατρέψουμε τον εξεταστικό τους χαρακτήρα και τη λειτουργία τους ως «όρο και προϋπόθεση για το διορισμό», ως προθάλαμο της αξιολόγησης δηλαδή…

M          που με μαζικές εξωθεσμικές συνελεύσεις των νηπιαγωγών και το συντονισμό των Συλλόγων και τις κινητοποιήσεις του, υποχρεώσαμε το Γιωργάκη (Υπ. Παιδείας τότε)  σε άτακτη υποχώρηση στο ζήτημα της αποκέντρωσης…

M          που σύραμε το ΔΣ της ΔΟΕ (με απόλυτη πλειοψηφία της ΠΑΣΚ τότε) σε συμπόρευση με την απεργία της ΟΛΜΕ του 1997 και κρατήσαμε με νύχια και με δόντια εκείνη την απεργία για 13 ολόκληρες ημέρες…

M          που πήγαμε στην εξομοίωση το 1997 - διαλύσαμε την πανηγυρική στη Ράλλειο και προκαλέσαμε καθολική αποχή από τα μαθήματα στο Χημείο μέχρι που υποχρεώσαμε το καθηγητικό κατεστημένο να κηρύξει λοκ άουτ με την υποστήριξη της ΔΟΕ…

M          στις πρώτες γραμμές της μάχης των εξεταστικών το 1998, στην κατάληψη της Πεύκης, στα οδοφράγματα της Πατησίων, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, σε όλη την Ελλάδα...

M          που κλείσαμε τις πόρτες των τάξεων στους αξιολογητές και ακυρώσαμε τις πενταμελείς επιτροπές αξιολόγησης το 1999, μέσα στα σχολεία με την τακτική της μαζικής ανυπακοής…

M          που γεμίσαμε τους δρόμους και τις πλατείες στις μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό και στείλαμε τους υπουργούς απασχόλησης σπίτι τους το 2001 (Γιαννίτσης) και το 2007 (Μαγγίνας). Κι αν δεν ήταν η ανοιχτή προδοσία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που φοβήθηκαν και υπονόμευσαν αυτούς τους αγώνες, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά απέναντι στους νόμους Ρέππα – Πετραλιά.

M          που αγωνιστήκαμε για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργασιακών και μορφωτικών δικαιωμάτων, που ακυρώσαμε στην πράξη την Ευέλικτη Ζώνη και αρθρώσαμε αντίπαλο λόγο στα νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία…

M          που ανοίξαμε ρωγμές και παράθυρα, για να πνεύσει μέσα στις τάξεις ο άνεμος της κριτικής ριζοσπαστικής παιδαγωγικής, με πραγματικά καινοτόμες δράσεις, μεθόδους και προγράμματα. Είμαστε εμείς, που ανοίξαμε δρόμους για να συναντηθούν τα σχολεία με την Εθνική Αντίσταση, με τα παιδιά της Παλαιστίνης, με τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, με το περιβάλλον και το οικολογικό κίνημα. Που ανοίξαμε θαρρετά, ρηξικέλευθα  και δημόσια τα ζητήματα των παρελάσεων και των θρησκευτικών και συμβάλλαμε ώστε να αναγεννηθεί το σχολικό θέατρο σε μορφή και περιεχόμενο…

M          που βρεθήκαμε πάντα εκεί που έπρεπε, με τα πανό του εκπαιδευτικού κινήματος, δίπλα στις απεργίες που συγκρούονταν, σε λιμάνια, χωματερές, τράπεζες και βιβλιοπωλεία, στα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, στα όρια της «κόκκινης ζώνης» στη Θεσσαλονίκη το 2003,

M          που για χρόνια ολόκληρα, εργαστήκαμε ακούραστα, ζυμώνοντας την ανάγκη μιας μεγάλης απεργίας, στα σχολεία και στις γενικές συνελεύσεις, προσπαθώντας να πείσουμε, να συνεγείρουμε, να συσπειρώσουμε και να μετασχηματίσουμε την παθητικότητα σε δράση, την ατομικότητα σε συλλογικότητα και την αγανάκτηση σε αγώνα…

Κι είναι τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, που ορθώνουν ξανά σήμερα τα νιάτα τους απέναντι σε αργυρώνητους πρυτάνεις, πληρωμένους δημοσιογράφους και αλαζόνες υπουργούς, απέναντι σε μια κυβέρνηση που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια το Σύνταγμα και επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο στα ιδιωτικά ΑΕΙ παραβιάζοντας ανοιχτά το άρθρο 16.

 Είναι τα παιδιά που γέμιζαν δίπλα μας τις πλατείες των μεγάλων απεργιακών μας συγκεντρώσεων, τα παιδιά που στέκονταν δίπλα μας όταν τα συνδικαλιστικά και κομματικά ιερατεία μας είχαν ξεγραμμένους, τα παιδιά που πάντα, δεκαετίες τώρα, κάποιοι «τα έλεγαν αλήτες», αυτά τα παιδιά ήταν και είναι ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, η ελπίδα που παίρνει εκδίκηση, η συλλογικότητα που ξαναγεννιέται.

Από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80, άρχισαν να εμφανίζονται νέα οράματα των κυρίαρχων για την εκπαίδευση. Από τότε μέχρι σήμερα, άρχισαν να επελαύνουν στην εκπαίδευση οι έννοιες ανταγωνισμός, αποδοτικότητα, αξιολόγηση, έλεγχος, πιστοποίηση, ιεράρχηση, κατηγοριοποίηση, τυποποίηση, εκπαιδευτικό προϊόν, εξειδίκευση, ευελιξία και άλλα.

Η αλυσίδα παραγωγής του εργοστασίου πέρασε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Όχι γενική γνώση, αλλά χρηστικές δεξιότητες – πληροφορίες, προσαρμοσμένες στη διαρκή αστάθεια του εργασιακού μέλλοντος που δεν θα υπάρχει μόνιμη εργασία, δηλαδή δικαίωμα εργασίας.

Αυτή η ανατροπή της έννοιας του δικαιώματος στη γνώση και τη σταθερή και μόνιμη εργασία, μεταλλάσσει και απογυμνώνει την κοινωνία αργά μα σταθερά από κάθε μορφωτική αξία.

Αυτή η ανατροπή της έννοιας του δικαιώματος, στρέφει όλο και πιο πολύ την κοινωνία σε εξεύρεση ατομικών δρόμων και αποσυλλογικοποίηση.

Αυτή η ανατροπή του συλλογικού δικαιώματος στη γνώση, απονευρώνει το σχολείο από την κοινωνική διάσταση των παιδαγωγικών του πρακτικών και το οδηγεί μέσω των αναλυτικών προγραμμάτων στην επιβολή διδακτικών τεχνικών για να περάσουν οι απαραίτητες πληροφορίες. Και βέβαια το ποιες είναι οι απαραίτητες πληροφορίες το καθορίζουν τα βιβλία και το περιεχόμενό τους για τα οποία ο εκπαιδευτικός δεν χρειάζεται να ρωτηθεί. Οι μεγαλοεκδότες γνωρίζουν καλύτερα.

Αυτή η ανατροπή της έννοιας του δικαιώματος επαναφέρει τις κοινωνίες και τους ανθρώπους όλο και πιο κοντά στη μεσαιωνική λογική της ισχύος της ατομικής μονάδας (όπως ορίζει ο καθένας τη μονάδα : ως εαυτό, οικογένεια, συμμορία, κράτος).

Έτσι :

Ο μαθητής μας, μπαίνει στην τάξη λιγότερο συλλογικός από ποτέ, ενώ εμείς προσπαθούμε να «δέσουμε» την ομάδα.

Ο μαθητής μας μπαίνει στην τάξη με μεγαλύτερη απαξίωση για τη γνώση.

Ο μαθητής μας μπαίνει στην τάξη κουβαλώντας την αγωνία και το σπαταλημένο χρόνο των γονιών του απ’ το χτυπημένο εργασιακό τους δικαίωμα.

Ο μαθητής μας μπαίνει στην τάξη αποξενωμένος όλο και πιο πολύ από τα αφελή μα εξεγερτικά και καθοριστικά όνειρα της παιδικότητας, φορτωμένος με το άγχος των γονιών του για περισσότερες δεξιότητες που θα του προσδώσουν μεγαλύτερη ισχύ σ’ αυτόν τον αφιλόξενο, αποσυλλογικοποιημένο, θρυμματισμένο κόσμο που τον περιμένει.

Μήπως αποκτά τώρα σαφή κοινωνική διάσταση η κούραση που βιώνουμε μέσα στην τάξη, δεχόμενοι την αμηχανία, την οργή, την ένταση, την αγωνία, το άγχος και πολλές φορές την απελπισία της κοινωνίας μέσα από τα μάτια των μαθητών μας ;

«Πως κατέληξα εδώ στο Ολοήμερο; Έχασα τη δουλειά μου. Με απέλυσαν χωρίς λόγο και δεν μπόρεσα να βρω κάτι άλλο, όσο και να έψαξα. Θα ‘πρεπε να είμαι πιο νέος, λιγότερο μορφωμένος και να μην μιλάω πολύ…» Ωρομίσθιος, ετών 45 (από συζήτηση σε διάλλειμα ολοήμερου σχολείου)

Στη μεσημεριανή ζώνη των σχολείων μας, το μέλλον που ετοιμάζουν για την εργασία, είναι ήδη εδώ : φθηνό, ευέλικτο και ελεγχόμενο. Το μελλοντικό μοντέλο εργασίας συναντά το παρόν ενός σχολείου που βουλιάζει στη λιτότητα και την απαξίωση.

Όμως οι κύριοι Στυλιανίδης και Λυκουρέτζος  δεν χάνουν ούτε μία ημερίδα που οργανώνουν οι επιχειρήσεις για την εκπαίδευση, διαλαλώντας την πραμάτεια τους για τα «έξυπνα» σχολεία  και τις καινοτόμες δράσεις, ανοίγοντάς τους πεδίο δόξης λαμπρό για να βάλουν ακόμα περισσότερο το πόδι τους στην εκπαίδευση. Από κοντά και οι πολιτευτές των Δήμων που αντί να σκύψουν πάνω στα προβλήματα των σχολείων, περιφέρονται ως άλλοι Μαυρογιαλούροι .

Τα σχολεία μας λειτουργούν πια με τους πιο κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη, με το 1/3 τους (!)  αδιόριστο και στην περίπτωση των ωρομισθίων απλήρωτο…

Τα νηπιαγωγεία μας για μια ακόμα φορά πρέπει να διώξουν όσα νήπια και προνήπια δεν χωράνε, για να γεμίσουν τις αίθουσες των ιδιωτικών νηπιαγωγείων…

Τα νέα βιβλία μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο τα χάσματα ανάμεσα στους μαθητές μας, εντατικοποιούν εμάς και τα παιδιά μας, ενώ για το φθινόπωρο ετοιμάζεται νομοσχέδιο για την επιμόρφωση – συμμόρφωση, αφού η μέχρι τώρα εμπειρία μας αποδεικνύει ότι η διαφορετική φωνή όχι μόνο δεν μπορεί να εκφραστεί αλλά γίνεται προσπάθεια να πνιγεί με κάθε τρόπο – όπως στην περίπτωση του 132 Δημοτικού Σχολείου Αθηνών.

Πίσω από την ψεύτικη βιτρίνα της «εκπαίδευσης του 2000» , πίσω από τα πολυτελή φώτα των συνεδρίων, τις στατιστικές που ευημερούν, τα χαμόγελα, τις χειραψίες και τους αυλοκόλακες, πίσω από τα «έξυπνα σχολεία» και τις «λεωφόρους της πληροφορικής», πίσω από το μεγάλο φαγοπότι των ΕΠΕΑΕΚ (ευρωπαϊκά κονδύλια) ο κόσμος της ζωντανής εκπαίδευσης αγωνιά και μάχεται :

Ø            Εκεί όπου η παιδικότητα συντρίβεται από τις 7 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα και περιπλανιέται από κει και μετά σε φροντιστήρια, γυμναστήρια και ωδεία, αναζητώντας μάταια αυτό που το δημόσιο σχολείο στερεί…

Ø            Εκεί όπου το αυτονόητο αποτελεί εξαίρεση : βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, αίθουσες υπολογιστών, χώροι αθλητισμού, ξεκούρασης και σίτισης…

Ø            Εκεί όπου η ανέχεια γίνεται καθεστώς, στο βιβλιάριο που αδειάζει πριν τελειώσει το δεκαπενθήμερο, στους απλήρωτους λογαριασμούς, στις δεύτερες – τρίτες δουλειές που καταπίνουν τον ελεύθερο χρόνο μας…

Ø            Εκεί όπου τα νέα βιβλία της αμάθειας και τα αναλυτικά προγράμματα αντικαθιστούν τη γενική μόρφωση με τη χρηστική πληροφορία και η απογείωση της ύλης μαζί με την αποθέωση του εφήμερου παίρνουν σήμερα το ρόλο που είχε κάποτε η καθαρεύουσα – μορφωτικοί φραγμοί για τους πολλούς, τους φτωχούς, τους ακάλεστους…

Ø            Εκεί όπου ο άνεμος της αγοράς εισβάλλει και αποδομεί το δημόσιο σχολείο, όπου τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία σφετερίζονται την προσχολική αγωγή, οι μεγάλες εταιρίες και οι εκδοτικοί οίκοι λυμαίνονται τις ιδέες και τις πρακτικές της νέας παιδαγωγικής και οι χορηγοί εμφανίζονται ως αντίδοτο στην κρατική αδιαφορία…

Εκεί όπου παράλληλα με το κοινωνικό και εργασιακό μοντέλο, διαμορφώνεται και το φθηνό, ευέλικτο και ελεγχόμενο σχολείο της αγοράς :

Φθηνό, ευέλικτο, ελεγχόμενο σχολείο στους υλικούς όρους και τις υποδομές

Θέλουν ένα σχολείο που θα ψάχνει να βρει πόρους και χρηματοδότες. Γι’ αυτό μειώνουν την κρατική χρηματοδότηση, βάζουν τους χορηγούς να επενδύουν σε υποδομές, εξοστρακίζουν το σύλλογο διδασκόντων από την κατανομή των χρηματοδοτήσεων, ενισχύουν την ιδιωτική εκπαίδευση, παραχωρούν σε ιδιώτες (μέσω των ΣΔΙΤ) την οικοδόμηση νέων σχολείων, αναγκάζουν τους γονείς να πληρώνουν για τη βελτίωση των υποδομών, εγκαταλείπουν το σχεδιασμό για δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, βάζουν στα σχολεία ωρομίσθιους των 300 € και ανασφάλιστους εργαζόμενους (stage), καταργούν όπου μπορούν τα φροντιστηριακά τμήματα, τις τάξεις υποδοχής, τα τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας.

Φθηνό, ευέλικτο, ελεγχόμενο σχολείο στη θεσμική του οργάνωση

Θέλουν μια εκπαίδευση ιεραρχικά δομημένη με στρατηγικό σημείο το διευθυντή – manager την αποκέντρωση και την αξιολόγηση. Κάθε σχολική μονάδα θα προσελκύει πελάτες (ανεξάρτητα από τη διαμονή τους) κατηγοριοποιώντας τα σχολεία, τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.

Γι’ αυτό φτιάχνουν καθηκοντολόγια όπου ο Σύλλογος Διδασκόντων δεν έχει αποφασιστικά δικαιώματα, επιλέγουν με τα δικά τους κομματικά κριτήρια διευθυντές, επενδύουν στον αυταρχισμό των στελεχών της εκπαίδευσης για να περάσουν τα μέτρα τους με υποχρεωτικές υπερωρίες, με καταπάτηση ωραρίων, με απαξίωση εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών, με χτύπημα της παιδαγωγικής ελευθερίας, με ένταση των ΕΔΕ, με στόχευση στη σύνδεση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μέσω της «απόδοσης» των μαθητών τους και τη σύνδεση της αξιολόγησης με την εργασιακή και οικονομική εξέλιξη. Είναι το μάτι του Μεγάλου Αδελφού που καταστέλλει κάθε παιδαγωγική και συλλογική δράση της κιμωλίας. Το 132ο Δ.Σχ. Αθήνας είναι το τρανταχτό παράδειγμα όπου ο εκπαιδευτικός ολοκληρωτισμός του ΥΠΕΠΘ τιμωρεί δασκάλους γιατί έκαναν πράξη το ταξίδι στο κέντρο της τάξης : το παιδί ! Φάτσες και σκέψεις τετράγωνες, ρυτιδιασμένα μυαλά που παραδίδουν τα δημόσια εκπαιδευτήρια στην αγορά και την ένδεια, με εκκωφαντική ανευθυνότητα.

Φθηνό, ευέλικτο, ελεγχόμενο σχολείο στο περιεχόμενο της γνώσης.

Θέλουν ένα σχολείο – προσαρμογέα της μελλοντικής αγοράς εργασίας που βάζει στην άκρη τις ανάγκες των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Οι χορηγοί, οι μεγαλοεκδότες και οι επιχειρήσεις φτιάχνουν βιβλία και προγράμματα, οι εκπαιδευτικοί γίνονται ιμάντες, οι μαθητές αποδέκτες της αγοράς. Η γνώση μετατρέπεται σε δεξιότητες, τα αναλυτικά προγράμματα καθορίζουν τις προτεραιότητες. Η ταξικότητα μεγαλώνει, η ισότητα εξαφανίζεται. Τα βιβλία «ανεβάζουν τον πήχη» έτσι ώστε από νωρίς ένα μεγάλο κομμάτι να εσωτερικεύει την αποτυχία και την απόγνωση και να πέφτει στα δόντια των τεχνικών σχολών.

Η δημόσια εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της πέρα απ’ τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους, αποτελεί και ένα τεράστιο πεδίο μάσας και κερδοφορίας. Όπως έλεγε και μια συνάδελφος τις ημέρες της απεργίας «η δημόσια Παιδεία αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για το Μεγάλο Κεφάλαιο».

Ευρωπαϊκή Ένωση, G8, υπερσυντάγματα, σύνοδοι υπουργών, επιχειρηματικοί κύκλοι, χορηγοί και πολιτικάντηδες, συμβούλια σοφών, συνέδρια επιχειρήσεων, νόμοι και εγκύκλιοι, περιτριγυρίζουν σαν τα όρνεα πάνω από το δημόσιο σχολείο.

Κινούνται και στους δυο  άξονες :

Προωθούν τους στρατηγικούς στόχους της αναδιάρθρωσης, από τη μια…

Προωθούν όλες τις θεσμικές και άτυπες μορφές που αυξάνουν τη δυνατότητα κερδοφορίας τους από την άλλη

Γ. Πανουτσόπουλος

     Μπροστά στην 77η ΓΣ το δίκτυο του αυτόνομου – ανεξάρτητου – ριζοσπαστικού συνδικαλισμού βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται εδώ κουβαλώντας τα αλφαβητάριά μας, που πέρασαν μέσα από τα εξεταστικά του ’98, μέσα από την μεγαλειώδη απεργία του 2006. Βρίσκεται εδώ, απέναντι σε ολόκληρο το μηχανισμό του επίσημου συνδικαλισμού, απέναντι στις αριστοκρατίες της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που διαλέγουν το δρόμο της συναίνεσης, των συμφωνιών με το ΣΕΒ για «αυξήσεις» - ψιχουλα, και της κοινωνικής ειρήνης αφήνοντας ακάλυπτους τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

     Η στέρνα των δικών μας παιδαγωγικών οραμάτων δεν πέρασε μέσα από τις κάλπες, αλλά από τις πρώτες γραμμές του αγώνα. Από την οσμή της κιμωλίας και των χημικών.

    Στους δρόμους, λοιπόν, ζυμώσαμε τις ιδέες : αυτονομία, αλληλεγγύη, παιδαγωγική ελευθερία, κοινωνική και εκπαιδευτική χειραφέτηση. Στους δρόμους ορθώσαμε το συλλογικό μας δίκιο.

Αυτοί οι αγώνες όχι μόνο δεν πήγαν χαμένοι, αλλά αποτελούν διπλή κληρονομιά για το παρόν και το μέλλον μας. Για το παρόν, γιατί χωρίς αυτούς σήμερα ο μισθός μας θα ήταν όσο το δώρο Χριστουγέννων, οι αξιολογητές – επιθεωρητές θα άπλωναν τη βαριά σκιά τους πάνω από τις τάξεις μας και τις ζωές μας, οι διορισμοί θα γίνονταν με συνέντευξη από το 1991 και η «αποκέντρωση» θα είχε γίνει πράξη από το 1995. Για το μέλλον, για τους αγώνες του αύριο, έχοντας ως αφετηρία μια αγωνιστική εμπειρία και συγκρότηση, αλλά και την αυτοπεποίθηση, ότι στο γαλατικό χωριό της παιδείας τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και πως οι σιδερόφρακτες στρατιές των Ρωμαίων δεν θα περάσουν εύκολες μέρες στις κακοτράχαλες ράχες της εκπαίδευσης.

Σήμερα, δυο σχεδόν χρόνια μετά τη μεγάλη Απεργία του 2006, έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, ανυπακοής και αγώνα, ρήξεων και ανατροπών, δημιουργικότητας και πράξης. Από ένα κίνημα πραγματικά νέου τύπου, που δεν θα περιορίζεται μόνο σε ηρωικές κορυφαίες στιγμές, αλλά θα αγκαλιάζει κάθε στιγμή και κάθε πλευρά της ζωής μας : στην τάξη, στο σύλλογο διδασκόντων, στο σχολείο, στο συνδικάτο, στον ελεύθερο χρόνο μας, στη διαδήλωση, στην κατάληψη, στην απεργία. Ένα κίνημα που θα δώσει ξανά νόημα στις λέξεις : κοινότητα, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αγώνας, νίκη.

Μακριά από τις αρνητικές παραδόσεις και τα βαλτόνερα του επίσημου συνδικαλισμού, ένα τέτοιο κίνημα δεν έχει καμιά σχέση με την αντίληψη της «πρωτοπορίας» και της δράσης αυτών που «ξέρουν καλύτερα», αυτών που αποφασίζουν για τους άλλους, αυτών που δρουν στις πλάτες των άλλων, χρησιμοποιώντας τους, θεωρώντας τους ως πολιτικό κεφάλαιο, που οι ειδικοί της πολιτικής και του συνδικαλισμού έχουν κάθε δικαίωμα να τους αξιοποιούν κατά βούληση. Μιλάμε για ένα κίνημα, και ταυτόχρονα μια διάχυτη κίνηση μέσα στην εκπαίδευση και την κοινωνία, με κεντρικά σημεία, με δράση σε διαφορετικές όψεις της καθημερινής ζωής, όπου οι μερικοί και σύμφωνοι με τα ενδιαφέροντα του καθενός αγώνες, θα συνθέτονται με τους αγώνες των υπολοίπων και θα εμπλουτίζονται αμοιβαία. Όχι μια οργάνωση που θα βυθιστεί στη γραφειοκρατία και τους ρόλους. Όχι κέντρα λήψης αποφάσεων και ιεραρχίες. Όχι πολιτικές ομάδες και φωτισμένους θεωρητικούς που τα ξέρουν όλα και «κατεβάζουν τη γραμμή». Η συνείδηση ενός κινήματος βαθαίνει και κατακτιέται μέσα από τη δράση. Όχι ιδεολογική χειραγώγηση αλλά συλλογική ανάπτυξη θεωρίας – δράσης μέσα από την «αντιπρωτοποριακή» πρακτική. Όχι οργάνωση της απελπισίας σε μικρούς πυρήνες κρούσης, αλλά οργάνωση της ελπίδας σε πολλαπλούς και αλληλέγγυους σχηματισμούς σύγκρουσης και δημιουργίας. Όχι μια πολιτική οργάνωση που αναλαμβάνει να «κάνει την πολιτική» για όλους μας, αλλά μια νέα κοινωνική οργάνωση στα σπάργανα, όπου μέσα από την καθημερινότητα, τα προτάγματα, τους αγώνες, τις νέες σχέσεις, ασκεί πολιτική πραγματώνοντας μια νέα πολιτική πρόταση. Την αυτοοργάνωση.

Ανυπακοή – αντίσταση – απεργία

Δεν θα καλύψουμε ξανά τα κενά και τις ελλείψεις του Υπουργείου το Σεπτέμβρη. Αν δεν διοριστούν έγκαιρα δάσκαλοι και καθηγητές, τα σχολεία θα υπολειτουργήσουν – καμιά υπερωρία σε κανένα σχολείο ! Δεν θα τους αφήσουμε να δείχνουν βιτρίνες και να πουλάνε μουρη στην πλάτη μας.

Δεν θα συγκαλύψουμε εμείς το διωγμό των νηπίων από τα νηπιαγωγεία. Νηπιαγωγείο για όλα τα νήπια  –  προνήπια και ζητάμε με τους γονείς και το Σύλλογο δίπλα μας, ίδρυση νέων τμημάτων νηπιαγωγείων για να καλυφθούν οι ανάγκες.

Δεν θα υποκλιθούμε εμείς, άβουλοι και μοιραίοι, στον αυταρχισμό προϊσταμένων και σχολικών συμβούλων, ούτε στις υπερωρίες, ούτε στις ευέλικτες ζώνες, ούτε στο σπάσιμο ωραρίου, ούτε στα νέα σχέδια της αξιολόγησης. Απέναντι στην ιεραρχία και τον αυταρχισμό της διοίκησης, αντιπαραθέτουμε τη δημοκρατία του Συλλόγου Διδασκόντων.

Δεν θα σιωπήσουμε εμείς για τα χάλια των σχολείων, θα αποκαλύψουμε την πραγματική κατάσταση και τους ενόχους, με ανοιχτές πλατιές καμπάνιες ενημέρωσης και κοινές κινητοποιήσεις.

Δεν μπορεί να ανεχόμαστε πια εμείς τις μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας, τους συναδέλφους ωρομίσθιους να μένουν απλήρωτοι για μήνες.

Δεν θα λέμε ψέματα στα παιδιά εμείς, ότι «οι Δήμοι στο Βυζάντιο ήταν αθλητικά σωματεία» (βιβλίο Ιστορίας Ε΄) ούτε θα αντικαταστήσουμε τη λογοτεχνία με τις οδηγίες χρήσης καφετιέρας (βιβλίο Γλώσσας Ε΄) και τη συστηματικότητα με το χάος, στα Μαθηματικά. Απέναντι στα βιβλία της αμάθειας και των ανισοτήτων, θα απαιτήσουμε νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία. Θα διαμορφώσουμε ένα ευρύ δίκτυο παιδαγωγικών ομάδων των Συλλόγων που θα σηκώσει το βάρος της συλλογικής έμπρακτης αντίστασης μέσα στις σχολικές τάξεις, που θα διαμορφώσει το έδαφος για να αναπτυχθεί η δημιουργικότητα, η πραγματική καινοτομία της Ζωντανής Εκπαίδευσης, των μάχιμων εκπαιδευτικών της πράξης.

Δεν θα αφήσουμε τους αγώνες χωρίς προετοιμασία. Να πάρουμε ιστορικές αποφάσεις τώρα, σε αυτές τις γενικές συνελεύσεις, για την ίδρυση ισχυρών απεργιακών ταμείων με ενιαίους όρους σε κάθε Σύλλογο, που θα συνενώνονται σε πανελλαδικό δίκτυο.

Δεν θα αφήσουμε τους αγώνες χωρίς συμμαχίες. Και πρώτα απ’ όλα μέσα στους χώρους της εκπαίδευσης. Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι η συμπόρευση είναι προϋπόθεση της νίκης. Διακόσια πρωτοβάθμια σωματεία σε όλη τη χώρα και 150.000 εργαζόμενοι που έρχονται σε άμεση επαφή με εκατομμύρια μαθητές και γονείς – πρόκειται για μια κοινωνική δύναμη, που αν δράσει ενιαία, μαζικά και δυναμικά μπορεί να προκαλέσει ανατροπές και νίκες. Ως πότε θα επιτρέπουμε στις γραφειοκρατίες να κρατούν τους δυο κλάδους διχασμένους ; Δεν θα περιμένουμε από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες σε ΔΟΕ – ΟΛΜΕ να κωλυσιεργούν και να υπονομεύουν το αίτημα για κοινή συμπόρευση των δυο κλάδων και να εμπορεύονται τον πόθο της βάσης για οργανωτική συνένωση του συνδικαλιστικού κινήματος σε πρωτοβάθμια – δευτεροβάθμια. Προχωράμε το Σεπτέμβρη – Οκτώβρη σε κοινές συνεδριάσεις Δ.Σ. Συλλόγων Π.Ε. και ΕΛΜΕ, κοινά συντονιστικά τοπικά και κεντρικά, κοινές εκδηλώσεις, ακόμα και έκτακτες κοινές γενικές συνελεύσεις.

Δεν θα καταπιούμε το ασφαλιστικό του δημοσίου και το νέο μισθολόγιο, με μια 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ και δυο επετειακές κινητοποιήσεις. Θα εργαστούμε αντίθετα, μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό συλλόγων και σωματείων αλλά και αγωνιζόμενων κλάδων, να ανοίξουμε το δρόμο για ένα διακλαδικό συντονισμένο αγώνα διαρκείας με κοινές απεργιακές εκρήξεις.

ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ  ΠΛΑΙΣΙΟ

1. Ενιαίο 12χρονο δημόσιο δωρεάν και υποχρεωτικό σχολείο, 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, 20 μαθητές στην τάξη – 15 στο νηπιαγωγείο. Όχι στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.

Κανένα Νηπιαγωγείο στους Δήμους και στους Ιδιώτες. Αντίσταση σε κάθε σχέδιο που προωθεί την ιδιωτικοποίηση – αποκέντρωση, την υπαγωγή στην τοπική αυτοδιοίκηση των σχολείων. Κατάργηση του των νόμων για   την αποκέντρωση 2218 και 2240 και του άρθρου 32 στο Νόμο 3577/2007 (τροπολογία για τα νηπιαγωγεία).Μαζικοί διορισμοί τώρα νηπιαγωγών, για να καλυφθούν οι ανάγκες για 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Κανένα νήπιο 4-6 ετών εκτός του δημόσιου νηπιαγωγείου.  Καμία επέκταση ωραρίου των νηπιαγωγών και των νηπιαγωγείων. Άμεσος διορισμός 2000 νηπιαγωγών, άμεσος σχεδιασμός ίδρυσης και ανέγερσης 500 – 1000 νέων Νηπιαγωγείων, ώστε να μην πετιέται κανένα προνήπιο ή νήπιο στα δόντια της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Όχι στο ωράριο 7- 8 που επιμηκύνει το διδακτικό ωράριο και λειτουργεί αντιπαιδαγωγικά για τα παιδιά. Διδακτικό ωράριο Νηπιαγωγών στα επίπεδα όλων των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με στόχο τη συνολική εξίσωση του ωραρίου στα επίπεδα της Β’βάθμιας.

2. Γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του Γ.Κ.Π.  Όχι σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης. Κατάργηση των ΣΔΙΤ.

Πάλη για τον άμεσο διπλασιασμό των χρηματοδοτήσεων των σχολείων στο λογαριασμό των λειτουργικών δαπανών.

3. Να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας και μόνο. 1400 ευρώ καθαρά στο νεοδιοριζόμενο. Ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό, καμιά σύνδεση μισθού – αξιολόγησης. Ενιαία συλλογική σύμβαση εργασίας σ’ όλη την εκπαίδευση. Γνήσιες συλλογικές συμβάσεις των αγωνιζόμενων κλάδων. Μείωση των τραπεζικών επιτοκίων, όχι στην τοκογλυφία.

4. Ενιαία ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους χωρίς διαχωρισμούς σε νέους – παλιούς ασφαλισμένους. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή 55 χρονών ίση με τον καταληκτικό μισθό. Για πραγματική δημόσια καθολική κοινωνική ασφάλιση. Κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς των εργαζόμενων. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων  Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά και όλων των άλλων αντιασφαλιστικών νόμων και διατάξεων. Πλήρης δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς καμιά συμμετοχή των εργαζομένων, σε υψηλό επίπεδο. Βέτο ενάντια σε κάθε χρηματιστηριακή ή επιχειρηματική κίνηση των ταμείων. Να δοθούν τώρα πίσω όλα τα κλεμμένα. Εγγύηση του κράτους για τα αποθεματικά των ταμείων.

5. Κάλυψη όλων των αναγκαίων κτιριακών υποδομών. Κατάργηση της διπλοβάρδιας.

6. Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία. Αποφασιστική ενίσχυση του συλλόγου διδασκόντων. Να πάψει ο αυταρχισμός κι ο διοικητισμός να αποτελούν την «παιδαγωγική λογική» των κρατούντων. Όχι στην αξιολόγηση κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών, μαθητών και σχολείων. Όχι σε ατομικούς φακέλους αξιολόγησης των μαθητών που προβλέπουν τα νέα βιβλία. Να καταργηθεί όλο το θεσμικό πλαίσιο της αξιολόγησης – χειραγώγησης – κατηγοριοποίησης, κατάργηση του  ν.2986, του Δ.Υ.Κ. και καθηκοντολόγιου. Να μην εφαρμοστεί ποτέ στην πράξη και στην τάξη η αξιολόγηση με την οργάνωση των συλλογικών μας αντιστάσεων. Εκλογή του διευθυντή-εκπροσώπου της σχολικής μονάδας από το σύλλογο διδασκόντων. Εκλογή του διευθυντή – εκπροσώπου της σχολικής μονάδας, από το Σύλλογο Διδασκόντων.

7. Νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που θα ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και δε θα δημιουργούν νέα μορφωτικά ελλείμματα. Όχι στις  ευέλικτες ζώνες.

 Επιμόρφωση με βάση τις πραγματικές ανάγκες των  εκπαιδευτικών και της παιδείας, καμιά σύνδεση με αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση, με δημόσιο χαρακτήρα μακριά από ιδιωτικούς φορείς και χορηγούς.Με άδεια από την εργασία ή με επιδότηση, στη βάση της ελεύθερης επιλογής των εκπαιδευτικών, χωρίς καμία υποχρεωτικότητα.

8. Σταθερή και μόνιμη εργασία – ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους ενάντια σε κάθε μορφή ελαστικοποίησης. Να καταργηθεί ο θεσμός της ωρομισθίας. Διορισμός όλων των αναπληρωτών.  Μετατροπή των συμβάσεων ωρομισθίων σε 12μηνες συμβάσεις αναπληρωτών με πλήρη εργασιακά δικαιώματα.Αμεση καταβολή των δεδουλευμένων και την πληρωμή χωρίς καθυστερήσεις. Υπογραφή σύμβασης που θα καταργεί τον όρο για μείωση τον ωρών μονομερώς από τον εργοδότη και τη δυνατότητα καταβολής των δεδουλευμένων «σε εύλογο χρονικό διάστημα μετά το τέλος του μήνα». Θα κατοχυρώνει την αύξηση του ωρομισθίου στο διπλάσιο (παραμένει η αμοιβή της ώρας παγωμένη από το 1996!)

 Όχι στην άρση της μονιμότητας.

9. Μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση με βάση το χρόνο λήψης πτυχίου.

Την τελευταία 20ετία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, για να σπάσουν τους αγώνες των εργαζομένων χρησιμοποιούν τη μέθοδο της σαλαμοποίησης. Διαχωρίζουν τους εργαζομένους και απαξιώνουν έναν έναν τους κλάδους φέρνοντας τους αντιμέτωπους μεταξύ τους.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή, που για τα ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να διαμορφώσουμε ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο που θα υπερασπιστεί τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και θα σπάσει κομβικά σημεία των αναδιαρθρώσεων. Έτσι από το γενικό διεκδικητικό πλαίσιο πρέπει να ορθώσουμε εκείνα τα κομβικά σημεία γύρω από τα οποία συνυπάρχουν οι δυνατότητες πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, αντιστρατεύονται την ουσία της αναδιάρθρωσης και ταυτόχρονα δείχνουν στον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας τον ορίζοντα της πραγματοποίησής τους.

Ένα πραγματικά ανεξάρτητο λαϊκό κίνημα πρέπει να συνδυάζει την αντίσταση με την κατοχύρωση στην πράξη, να συνδυάζει την άρνηση με το θετικό πρόταγμα και την φαντασιακή θέσμιση.

Πρέπει να αξιοποιεί όλες τις κατηγορίες των μορφών πάλης. Και την αντίσταση που συνοδεύεται από την άρνηση αυτού που υλοποιούν οι κυρίαρχοι, και τη διεκδίκηση θετικών προταγμάτων, και την εφαρμογή στην πράξη που συνδέεται με την ανυπακοή και το έμπρακτο.

Σε αυτά τα πλαίσια γύρω από τα ζητήματα :

της χρηματοδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης,

της φοίτησης όλων των νηπίων και προνηπίων,

της ανυπακοής σε αυταρχισμούς των στελεχών εκπαίδευσης και στις υπερωρίες,

της κατάργησης των ωρομίσθιων συμβάσεων

της απόσυρσης βιβλίων και της έμπρακτης εφαρμογής εναλλακτικών συλλογικών ριζοσπαστικών προγραμμάτων, μαζί με τα τρία σημεία της επίθεσης της κυβέρνησης (ασφαλιστικό δημοσίου, αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση, μισθολόγιο),

μπορούν να διαμορφωθούν οι όροι συμπόρευσης εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και γενικότερα εργαζομένων. Μπορούν να διαμορφωθούν αυτοτελείς κινηματικές διαδικασίες που θα δεθούν σε ένα μέτωπο παιδείας εργασίας ικανό να διαμορφώσει ρωγμές, ρήξεις και ανατροπές.

Οι μορφές της πάλης που επιλέγει κάθε κινηματική διαδικασία, η έντασή τους και ο χρόνος υλοποίησής τους, είναι δικαίωμα των ίδιων των εκπαιδευτικών και όχι αποτέλεσμα πολιτικών συμφωνιών επιτελείων και κορυφών.

Σε αυτά τα πλαίσια προτείνουμε:

-                      Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ

-                      Διαμόρφωση και διακίνηση της Χάρτας Δικαιωμάτων του Εκπαιδευτικού με την αρχή της σχολικής χρονιάς. Καταγγελία της υποχρηματοδότησης και της υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης (κενά, υπερωρίες κλπ.)  και λογική ανυπακοής με συλλογικές αποφάσεις συλλόγων διδασκόντων από την αρχή της χρονιάς. Δημόσια και συνδικαλιστική καταγγελία των διευθυντών και προϊσταμένων που πιέζουν ή εξαναγκάζουν σε υποχρεωτικές υπερωρίες.

-                      Μεγάλη καμπάνια για τα ζητήματα της εκπαίδευσης και της εργασίας. Πανό σε όλα τα σχολεία, ανοιχτή επιστολή προς τους γονείς, αφίσα κλπ.

-                      Οριζόντιος Συντονισμός των Συλλόγων Π.Ε. σε περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο.

-                      Προετοιμασία μάχης για μισθολόγιο, καμπάνια για λιτότητα, ενημέρωση για τη δομή και τη σημασία του μισθολογίου, προηγούμενες μάχες κλπ. Τοπικές και κεντρικές δράσεις για λιτότητα – ακρίβεια. Μια διαρκής αγωνιστική κινητικότητα γύρω από τα ζητήματα που εκτιμούμε ότι θα ανοίξει η κυβέρνηση την επόμενη χρονιά (ασφαλιστικό – μισθολόγιο), έτσι ώστε να ξαναστηθεί ένα απεργιακό – αγωνιστικό δίκτυο έτοιμο να σηκώσει το βάρος ενός μεγάλου αγώνα που απαιτείται για να ανατραπούν αυτά τα σχέδια.

-                      Πρωτοβουλία για το ΜΤΠΥ και ζητήματα που αφορούν το ασφαλιστικό του δημοσίου, αποφάσεις και δράση γύρω από αυτά. Αποφάσεις συλλόγων και συντονιστικό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου τομέα για ασφαλιστικό – μισθολόγιο. Δράσεις γύρω από το ΜΤΠΥ σε ΑΔΕΔΥ, Ταμείο, κυβ. φορείς κλπ

-                      Καταγγελία σύμβασης ωρομισθίων, οργάνωση παραστάσεων διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεων.

-                      Ζητήματα προσχολικής αγωγής, ανυπακοή στο νέο ωράριο των νηπιαγωγών, στεγαστικό, αντίσταση στην προοπτική αποκέντρωσης. Διεκδίκηση 6ωρης εργασίας για όλους τους εργαζόμενους γονείς που έχουν παιδιά έως 8 ετών.

-                      Μετατροπή των σεμιναρίων για βιβλία, ερωτηματολόγια, ΕΖ, κλπ. σε ανοιχτό βήμα καταγγελίας και διατύπωσης ενός ριζικά διαφορετικού λόγου από την οπτική γωνία της ριζοσπαστικής παιδαγωγικής.

-                       Μια εφ’ όλης της ύλης μεγάλη πανελλαδική κινητοποίηση (στις αρχές Οκτώβρη ) – ως κορύφωση της απάντησης στα του Σεπτέμβρη - που θα δουλευτεί συστηματικά όλο το Σεπτέμβρη, θα συνοδεύεται από την απαραίτητη απεργιακή μορφή και θα αναγεννά τις δυνατότητες για ένα σοβαρό αγώνα.

-                      Να γίνει η επόμενη σχολική χρονιά, χρονιά μιας μεγάλης καμπάνιας για μια ενιαία, γνήσια, εφ’ όλης της ύλης, συλλογική σύμβαση εργασίας σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μια εκπαιδευτική σύμβαση, όπου οι δυο κλάδοι από κοινού θα διαπραγματεύονται και θα διεκδικούν τα πάντα, από το μισθό, μέχρι το ωράριο. Το βάρος πρέπει να σηκώσουν Σύλλογοι Π.Ε. και ΕΛΜΕ, με αποφάσεις Γ.Σ. αλλά και κοινές διαδικασίες, εκδηλώσεις κλπ. Η όλη διαδικασία μπορεί να κορυφώνεται και με τα πρώτα κοινά βήματα για τη διεκδίκηση μιας τέτοιας Σ.Σύμβασης. Η διαμόρφωση ενιαίας Συλλογικής Σύμβασης σε Α΄θμια και Β΄θμια, διαμορφώνει και την κοινή υλική βάση συμφερόντων για απόσπαση των δυο Ομοσπονδιών από την ΑΔΕΔΥ και διαμόρφωση μιας Συνομοσπονδίας Εκπαιδευτικών.

-                      Να ιδρυθούν σε κάθε Σύλλογο Παιδαγωγικές Ομάδες, με στόχο να διαμορφωθεί ένα ευρύ μορφωτικό, παιδαγωγικό ρεύμα κριτικής ριζοσπαστικής παιδαγωγικής. Το δίκτυο των Παιδαγωγικών Ομάδων, η συλλογική δράση των δασκάλων της πράξης, μπορούν να αποτελέσουν την έμπρακτη απάντηση της Ζωντανής Εκπαίδευσης στο δίπολο του νεοσυντηρητισμού – νεοφιλελευθερισμού, στον αυταρχισμό της διοίκησης και το σφοδρό άνεμο της αγοράς και των έτοιμων προγραμμάτων εταιρειών, εκδοτικών οίκων και ιδιωτικών ομίλων.

-                      Να ιδρυθούν άμεσα Απεργιακά ταμεία στους συλλόγους.

Είναι φανερό ότι οι πολυποίκιλες κινηματικές δράσεις και αγώνες πρέπει να συνενωθούν και να κορυφωθούν σε ένα μεγάλο διακλαδικό απεργιακό μέτωπο διαρκείας με τα χαρακτηριστικά της κλιμάκωσης, που θα χρησιμοποιεί όλες τις μορφές από το τοπικό και παλλαϊκό συλλαλητήριο, τις παραστάσεις και τις καταλήψεις, ως τις επαναλαμβανόμενες απεργίες διαρκείας.

 

Να φυσήξουν ξανά

οι άνεμοι της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και του αγώνα