ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ  – ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

                                                                                                                                                   Μάης 2008 Γλυφάδα

                        Πάρε τη λέξη μου, δως μου το χέρι σου…

                                                                                Α. Εμπειρίκος

 

Η πολιτεία των Αφεντάδων

      Τα ρεπορτάζ της φτώχειας κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς δέκτες. Οι εξεγερμένοι του ψωμιού  και του ρυζιού αναπαράγουν εικόνες μεσοπολέμου. Κινήματα ενάντια στην πείνα, από τη Μαυριτανία και το Καμερούν, «διαδηλώσεις της κατσαρόλας» στη Σενεγάλη αντιμετωπίζονται με άγρια καταστολή. Στην καρδιά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, στη Νέα Υόρκη, πληθαίνουν τα καλέσματα κατοίκων για συγκομιδή των πεταμένων προϊόντων.

     Στο άλλο άκρο της υδρογείου, πέντε εκατομμύρια άστεγοι στην Κίνα από τον καταστροφικό σεισμό. 7000 σχολεία καταρρέουν ενώ το K.K. διατάζει έρευνες για απόδοση των ευθυνών ανερυθρίαστα. Όπου φτωχός  και η μοίρα του. Οι πεινασμένοι, παντού στη γη, έτοιμοι να ζώσουν τη «Δημαρχία».

Ευρωπαϊκόν  συμπόσιον

Λιτότητα και φτώχεια από κυβερνήσεις, Κομισιόν και Διεθνές Νομισματικό ταμείο είναι τα δώρα των αρχόντων στους λαούς.

      Η Ευρώπη του κεφαλαίου σκιαγραφεί με τα μελανότερα χρώματα τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών. Το αντίδοτο : νέοι φόροι και «μεταρρυθμίσεις» δηλ. διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των εργασιακών σχέσεων.

      Στις εκθέσεις των ειδικών ευθύνη έχει η εργαζόμενη πλειοψηφία που παίρνει … υπέρογκες αυξήσεις(δε κάνουμε πλάκα !), δεν… πεθαίνει γρήγορα και οι εναπομείναντες νόμοι  που προστατεύουν τους κολασμένους του μεροκάματου από τις απολύσεις.

     Τ’ ανθρώπου ο  ξεπεσμός φορτώνει με κέρδη το δίκιο των Αδικητάδων.  Ο πολιτισμός του αιώνα μας – η  ιδιώτευση και η αρπαγή του κοινωνικού μόχθου – γεννά την εντολή για την πλήρη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων. Την αύξηση των ελαστικών μορφών εργασίας (παρτ – τάιμ, ωρομισθία, δουλειά και όνειρα ντελίβερι, με το κομμάτι), συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων.

Η « πρωτοπορία του νεοφιλελευθερισμού»

Τα εφτά χρόνια του ευρώ αποτελούν τη «μάστιγα» για τα λαϊκά εισοδήματα. Τεράστιες αυξήσεις σε είδη πρώτης κατανάλωσης από την είσοδο της χώρας μας στον … παράδεισο της ΟΝΕ ! Το νερό από 50 δρχ. το 2001 στο μισό ευρώ. Είδη διατροφής με αυξήσεις πάνω από 70%. Αυξήσεις τιμολογίων ενώ το ντόπινγκ της κερδοσκοπίας καλά κρατεί. Μαζί με την αφαίμαξη των τραπεζών που μοιράζουν απλόχερα δάνεια καλοβλέποντας τον πλειστηριασμό των σπιτιών. Μαζί με τις αυξήσεις στα εισιτήρια και τα διόδια. Οι άνθρωποι πια να μη μετακινούνται, να μην επικοινωνούν. Να μη βλέπουν, να μη μαθαίνουν. Ένας υπόγειος φασισμός.

Οι … Γερμανοτσολιάδες της «χρηστής» διακυβέρνησης ξεπουλάνε τον ΟΤΕ στην Ντόιτσε – Τέλεκομ. Σε μια εποχή που ακόμα και οι θερμοί υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη – Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι – ανακάλυψαν ξανά την αξία των κρατικών παρεμβάσεων. Δρόμος που έχουν ανοίξει οι «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις με το ξεπούλημα φιλέτων του μετοχικού κεφαλαίου.

     Η κοινωνική πραγματικότητα της κυβέρνησης αποτυπώνεται σωστά με το άνοιγμα των λογαριασμών της Ζίμενς. Η αποκάλυψη της διοχέτευσης (μίζας κοινώς) πολιτικού χρήματος στα δύο κόμματα εξουσίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνει το πάζλ της πολιτικής του πάρτα όλα.

     Ευθυγράμμιση της «ταπεινής» νέας πορείας οι ιδιωτικοποιήσεις σε λιμάνια και αεροδρόμια, ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, άδειασμα των ταμείων των εργαζομένων, αύξηση φόρων για το λαό, αλλά … μείωση για τους κερδοσκόπους και τους καπάτσους της παραοικονομίας.

Ντύνεται Μοίρα η Εξουσία και σου σφυράει.

      Οι οικονομικοί οργανισμοί και οι επενδυτές καθορίζουν την πολιτική αυξάνοντας την πεποίθηση ότι έχουμε ένα εικονικό κοινοβούλιο. Με μια κυβέρνηση, διαμεσολαβητή των ιδιωτών, που αφορίζει κάθε

έννοια του κράτους – δικαίου εφαρμόζοντας ένα κοινωνικό ποινολόγιο. Οι άνθρωποι πρέπει να ξεχάσουν πια τις επικίνδυνες ιδέες : ασφάλιση, σύνταξη, πρόνοια.

      Με μια αξιωματική αντιπολίτευση να ανιχνεύει για δεύτερη τετραετία το νέο … «κοινωνικό συμβόλαιο» με το λαό χωρίς να μπορεί να αποτινάξει τις πολιτικές ευθύνες για την αντιλαϊκή πολιτική του σήμερα.

      Με την Αριστερά των εδράνων να κινείται εντός των τειχών του Περισσού συνεπής στο στείρο εργατισμό της ή να ακροβατεί σε κεντροαριστερά σενάρια εξουσίας για τη διαχείριση της κρίσης του πολιτικού συστήματος.

Ιστορίες του μαυροπίνακα

     Ένα άπλωμα των εξεταστικών διαδικασιών και των φραγμών στη γνώση. Ο υπουργός … Ιδιωτικής Παιδείας, ως ακραιφνής Δαπίτης, επιχειρεί να αφυδατώσει οικονομικά τα ΑΕΙ προκειμένου να υποκύψουν και να συναινέσουν στους εσωτερικούς κανονισμούς για πανεπιστημιακά ιδρύματα – στρατώνες.

      Η Σορβόνη μας κλείνει το μάτι και έρχεται με φραντσάιζινγκ στην Ελλάδα. Έργα ύψους  500 εκατ. ευρώ προωθούνται μέσω των ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα). Προϋπολογισμοί καθηλωμένοι επί δεκαετίες με δαπάνες του σταγονόμετρου για την εκπαίδευση και τους μισθούς μας.

«Φθηνά χέρια» στα σχολεία είναι η συνταγή. Ο καπιταλισμός επιταχύνει το βήμα του γι’ αυτό επιδιώκει ένα σχολείο – επιχείρηση , όπου οι «ευγενικές χορηγίες» θα δίνουν τον προσανατολισμό της γνώσης. Παράδοση λοιπόν της προσχολικής αγωγής στους δήμους και στους ιδιώτες.

      Αύξηση του ωραρίου των νηπιαγωγών ενώ γενιές δασκάλων βλέπουν το αίτημα για μείωση του ωραρίου να γεμίζει ακόμα τις σελίδες του Διδασκαλικού Βήματος. Νέα βιβλία στις παρυφές του σκοταδισμού αφού η σχολική γνώση σφιχταγκαλιάζεται με την αντιεπιστημονικότητα και την αποσπασματικότητα, την ιδεολογική μονομέρεια και την απόκρυψη των κοινωνικών αγώνων.

       Οι σελίδες του Γληνού, Δελμούζου, της Ρόζας Ιμβριώτη και όλων των φωτισμένων παιδαγωγών οργίζονται μπροστά στην αστυνομία της σκέψης και της γνώσης που θέλει τα παιδιά του λαού μας «ειδικευμένους – ανειδίκευτους».

       Είναι το ίδιο μάτι του μεγάλου αδερφού που καταστέλλει κάθε παιδαγωγική και συλλογική δράση της κιμωλίας. Το 132ο Δ.Σ Αθήνας είναι το τρανταχτό παράδειγμα όπου ο εκπαιδευτικός τυχοδιωκτισμός του ΥΠΕΠΘ τιμωρεί δασκάλους γιατί έκαναν πράξη το ταξίδι στο κέντρο της τάξης : το παιδί ! Φάτσες και σκέψεις τετράγωνες, ρυτιδιασμένα μυαλά που παραδίδουν τα δημόσια εκπαιδευτήρια στην αγορά και την ένδεια με εκκωφαντική ανευθυνότητα.

        Είναι οι ίδιοι θιασώτες της γαλάζιας πυραμίδας που δείχνουν περισσή σπουδή στις κρίσεις στελεχών με τον πολιτικό εξοστρακισμό των ανεπιθύμητων.

        Είναι η ίδια αντιεκπαιδευτική πολιτική που σημάδεψε τη χρονιά μας με τα χιλιάδες κενά. Με την υποχρηματοδότηση. Με τις υποχρεωτικές υπερωρίες των ραβδούχων του ΥΠΕΠΘ.

        Μια χρονιά όπου η σχολική τάξη αγκομαχά από την ωρομισθία, τη δουλειά του ποδαριού, τις απλήρωτες επιμορφώσεις για τους πολλούς και τα φάγωμα των κονδυλίων για τους εκλεκτούς.

Στις αποβάθρες του συνδικαλιστικού κινήματος

       Η ΓΣΕΕ πανηγυρίζει για την επαίσχυντη σύμβαση με το ΣΕΒ. Οι αυξήσεις του … κουλουριού που διαπραγματεύτηκαν τους ξεβράζουν μαζί με την ΑΔΕΔΥ στην ανυποληψία. Χωρίς αιδώ, στον ισολογισμό του χρόνου, αποτυπώνεται η εμμονή στο επετειακό καθήκον : 24ωρη και στοπ. Τα εκατομμύρια  όμως των εργαζομένων τους έβαλαν σε μπελά. Γι’ αυτό και αυτοί φρόντισαν να πετάξουν τις ενδιάμεσες σελίδες του ημερολογίου ανάμεσα στις μεγάλες κινητοποιήσεις. Στο «στρατηγείο» της Ξενοφώντος η ΠΑΣΚ στην προσφιλή της τακτική «στρίβειν δια του αρραβώνος». Προκηρύσσουμε αγώνες, αλλά μακριά από τη λάντζα. Η ΔΑΚΕ επικαλείται τη νομιμότητα και ζητά «καταστατικές απαρτίες» με πλαίσιο που αντιστρατεύεται τα αιτήματα της μεγάλης απεργίας του 2006. Με μια ΕΣΑΚ αφυδατωμένη από τη πραγματική αριστερά των ταξικών αγώνων, να ανακυκλώνεται σε καλέσματα για δυνάμωμα του ΠΑΜΕ με προσφιλή βέβαια τα διαλείμματα λιθοβολισμού ανακοινώσεων κατά του αυτόνομου και ανεξάρτητου αγωνιστικού ρεύματος στην εκπαίδευση.

       Η απονομιμοποίηση του καθεστωτικού συνδικαλισμού απογειώθηκε στις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό. Η γραμμή της ήττας αυξάνει τη βοή : «ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων». Εργατικές συλλογικότητες που θα  δρουν από τα κάτω για αντίσταση σε κάθε μέτρο, μικρό ή μεγάλο.

Τα άνθη της κιμωλίας

Συμβιβάστηκε, λοιπόν, ο κόσμος με την πικρία;

     Εμείς λέμε όχι!

     Γιατί από την άλλη όψη της κακοτυχιάς, προβάλλει το ζωντανό σχολείο και η ζωή που βρίσκουν το νόμισμά τους στους αγώνες για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και την παιδαγωγική ελευθερία.

     Αυτή τη συμβολή μας θυμίζει ο χρόνος.

     Μπροστά στην 77η ΓΣ το δίκτυο του αυτόνομου – ανεξάρτητου – ριζοσπαστικού συνδικαλισμού βρίσκεται εδώ. Έχοντας παρακαταθήκη τους αγώνες για την εξομοίωση, το κίνημα των αδιόριστων.

Βρίσκεται εδώ κουβαλώντας τα αλφαβητάριά μας που πέρασαν μέσα από τα εξεταστικά του ’98, μέσα από την μεγαλειώδη απεργία του 2006. Μια απεργία που είχε ήδη ξεκινήσει πριν καν αρχίσει.

Είμαστε εδώ και αυτό το καλοκαίρι.

     Ποτέ στη μακρόχρονη διαδρομή μας δε θελήσαμε να εποπτεύσουμε το σύμπαν του κλάδου. Ούτε κλειστήκαμε σε κομματικά γραφεία για να οργανώνουμε την … κατάληψη του χειμωνιάτικου παλατιού.

Είμαστε εδώ. Γιατί βγήκαμε στα σχολεία, στις τάξεις, στις γενικές συνελεύσεις. Μαζέψαμε τα πεσμένα στάχυα της ηττοπάθειας και τα κάναμε όνειρα ρήξης και ανατροπής.

     Η στέρνα των δικών μας παιδαγωγικών οραμάτων δεν πέρασε μέσα από τις κάλπες, αλλά από τις πρώτες γραμμές του αγώνα. Από την οσμή της κιμωλίας και των χημικών.

    Στους δρόμους, λοιπόν, ζυμώσαμε τις ιδέες : αυτονομία, αλληλεγγύη, παιδαγωγική ελευθερία, κοινωνική και εκπαιδευτική χειραφέτηση.

    Επειδή θα ’χουμε πρώιμους καρπούς εφέτος μην πείτε : θα βρεθεί ένα δίκιο και για μας. Κάντε άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά.

     Στροφή της κεφαλής : Αριστερά !

Γιατί η ανατροπή της αντεργατικής - αντιεκπαιδευτικής  πολιτικής δεν είναι ουτοπία αλλά ρεαλισμός !

Σηκώνουμε πέτρα και σημαδεύουμε μακριά, γιατί η εκπαίδευση και η ζωή μας δεν είναι ένα μεγάλο παζάρι.

ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ – ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ - ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ  ΑΓΩΝΑΣ