_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Φόρουμ συζήτησης

Συνάδελφε, Συναδέλφισα,

Αυτό το Σάββατο συγκεντρωνόμαστε στο σταθμό του ΗΣΑΠ στα κάτω Πατήσια και βγάζουμε τα θρανία μας στο δρόμο.

• Ενημερωνόμαστε, συζητάμε και συντονίζουμε τη δράση μας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική που καθηλώνει τους μισθούς μας με τη χρόνια λιτότητα, που ευνοεί την ακρίβεια και την ασυδοσία των τραπεζιτών.

• Προβάλλουμε με μικροφωνική τα αιτήματά μας που είναι και αιτήματα των άλλων εργαζομένων. 

• Μοιράζουμε  υλικό προς τους άλλους εργαζόμενους και τους καλούμε να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία στις 10 Δεκέμβρη.

• Όλοι μαζί ετοιμάζουμε πανώ για να τα αναρτήσουμε στα σχολεία μας.

• Συζητάμε με τους γονείς των μαθητών μας και τους καλούμε σε  συμπόρευση για την υπεράσπιση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας και ενός σχολείου που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες των παιδιών μας και της κοινωνίας.

• Με τα χρώματα, την ελευθερία και τη δημιουργικότητα που εμείς οραματιζόμαστε για το δημόσιο σχολείο, καλούμε τα παιδιά μας, τους μαθητές μας, να ζωγραφίσουν το σχολείο των αναγκών και των επιθυμιών τους

Αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε:

• Να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας και μόνο - 1400 ευρώ καθαρά στο νεοδιοριζόμενο.

• Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση του κεφαλαίου και των τραπεζών. Όχι στην πολιτική κρατικής ενίσχυσης των τραπεζών.

• Γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του Γ.Κ.Π.  Όχι σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης.

• Ενιαίο 12χρονο δημόσιο δωρεάν και υποχρεωτικό σχολείο, 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, 20 μαθητές στην τάξη – 15 στο νηπιαγωγείο)

• Κάλυψη όλων των αναγκαίων κτιριακών υποδομών.

• Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία.

• Νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που θα ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και δε θα δημιουργούν νέα μορφωτικά ελλείμματα. Κατάργηση ευέλικτης ζώνης.

• Σταθερή και μόνιμη εργασία – ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους ενάντια σε κάθε μορφή ελαστικοποίησης. Να καταργηθεί ο θεσμός της ωρομισθίας. Διορισμός όλων των αναπληρωτών.  Όχι στην άρση της μονιμότητας.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,

Είμαστε εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί των παιδιών σας.

Για μια ακόμα φορά αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας την αγωνία μας για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι εκτός από τα σκάνδαλα, από το Βατοπέδι και τους μοναχούς του,  που τον τελευταίο καιρό απασχολούν την επικαιρότητα, υπάρχει το μεγάλο σκάνδαλο της διαρκούς ληστείας των  εργαζομένων, του μόχθου και του ιδρώτα τους.

Γιατί νιώθουμε οργή όταν γύρω μας χορεύουν δισεκατομμύρια ευρώ που ανερυθρίαστα χαρίζονται από την κυβέρνηση στους τραπεζίτες, σ’ αυτούς που λεηλατούν χρόνια τώρα τη ζωή μας, ενώ για τους ανθρώπους της δουλειάς, για όλους εμάς, δεν υπάρχει ούτε σεντς μια και ανακοινώνεται άλλη μια χρονιά βαριάς λιτότητας.

Γιατί νιώθουμε αγανάκτηση όταν για το ασφαλιστικό μας λένε ότι τους χρωστάμε, εκεί που μας κλέβουν και μας χρωστάνε.

Γιατί είναι πασιφανές ότι την περίφημη κρίση, που οι ίδιοι οι κυβερνώντες και η αγορά έχουν δημιουργήσει, καλούμαστε να πληρώσουμε οι εργαζόμενοι. Ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημιές  τους!!!

Γιατί δυστυχώς, βλέπουμε ότι η κατάσταση στα σχολεία μας και στην εκπαίδευση χειροτερεύει συνεχώς, με την οικονομική ασφυξία που ταλαιπωρεί τα σχολεία μας, με την εντατικοποίηση της ζωής των μαθητών μας, με την απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Ως πότε θα είμαστε οι παραγωγοί των κερδών τους και τα θύματα των ζημιών τους;

Ο βασιλιάς είναι πια γυμνός! 

Ο μονόδρομος της «ελεύθερης αγοράς» και της ιδιωτικοποίησης – εμπορευματοποίησης των πάντων οδήγησε στην μεγαλύτερη  κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από δω και πέρα. Η κρίση του 21ου αιώνα κτυπά τους πάντες, δείχνοντας ότι η περιβόητη προστασία της ΟΝΕ αφορά μόνο τα κέρδη των τραπεζών και του κεφαλαίου και όχι το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Η κρίση που ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αποτέλεσμα της μεγαλύτερης παρά ποτέ εκμετάλλευσης των εργαζομένων (που συσσώρευσε ένα προκλητικό πλούτο), της αχαλίνωτης κερδοφορίας, της ασυδοσίας της αγοράς, της γιγάντωσης τραπεζών και χρηματιστηρίων, όλων των αντιδραστικών αλλαγών που εφάρμοσαν τα τελευταία 20 χρόνια  οι κυβερνήσεις.

Και πάλι εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε την κρίση τους!!!

Όταν οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις και ασφάλιση, δωρεάν και ποιοτική παιδεία, υγεία και κοινωνικές υποδομές, τότε δεν υπάρχουν λεφτά, τα αιτήματά τους χαρακτηρίζονται αντικοινωνικά, υπερβολικά. Όταν πρόκειται να σωθούν οι τράπεζες, οι σύγχρονοι τοκογλύφοι, τότε ανοίγουν τα θησαυροφυλάκια του κλεμμένου από τους παραγωγούς του πλούτου.

Και η κυβέρνηση, αφού έδωσε τσάμπα 260 ακίνητα του ελληνικού δημοσίου στους παπα-τραπεζίτες του Βατοπεδίου και προσπαθεί να πουλήσει κοψοχρονιάς την Ολυμπιακή, έρχεται τώρα να δώσει 28 δις. ευρώ, πάνω από το 11% του ΑΕΠ(!), στις κραταιές ελληνικές τράπεζες. Γι’ αυτό και ο προϋπολογισμός – σφαγείο των εργατικών αναγκών προβλέπει νέα αύξηση της φορολογικής αφαίμαξης των εργαζομένων, μηδενικές ουσιαστικά αυξήσεις και συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών.

Εκπαίδευση :Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

Είναι αλήθεια ότι πολλά θα έχετε ακούσει τώρα τελευταία για τη μεγάλη «κοσμογονία» που γίνεται στην εκπαίδευση: Όσοι όμως ζούμε από κοντά την εκπαιδευτική πραγματικότητα ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Και αυτό γιατί….

Ø                        Η κυβέρνηση μειώνει ακόμα περισσότερο τις δαπάνες για την Παιδεία: για τη νέα χρονιά προβλέπονται στο 3% μόλις του προϋπολογισμού!!! Από το σύνολο των εκπαιδευτικών δαπανών που ανέρχονται στα 11 δις ευρώ οι δημόσιες δαπάνες καλύπτουν τα 6,8 δις (62%) ενώ το υπόλοιπο 38% καλύπτεται από ιδιωτικές δαπάνες, κυρίως από τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Με άλλα λόγια σε κάθε 62 ευρώ που δίνει το κράτος για την παιδεία, η κάθε οικογένεια δίνει άλλα 38! Μ’ αυτό τον τρόπο το σχολείο όλο και περισσότερο καλείται να ζητήσει τη «βοήθεια» των καλοθελητών χορηγών, με το αζημείωτο φυσικά, για να τα βγάλει πέρα. Καλείται να φερθεί ως επιχείρηση που ψάχνει να βρει κονδύλια για τη λειτουργία του, ανταποκρίνεται στους κανόνες της αγοράς αλλά τελικά παραμένει μακριά από τις ανάγκες των μαθητών και της κοινωνίας.

Ø              Χιλιάδες παιδιά  μένουν έξω από τα δημόσια νηπιαγωγεία  αφού δεν υπήρχαν τα αντίστοιχα νηπιαγωγεία και δεν διορίστηκαν οι αναγκαίοι νηπιαγωγοί. Έτσι χιλιάδες οικογένειες αναγκάστηκαν να πληρώσουν για τμήμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είτε για τα τροφεία των δημοτικών παιδικών σταθμών είτε για τα δίδακτρα των ιδιωτικών νηπιαγωγείων.

Ø          Οι μαθητές μας μετατρέπονται σε σκληρά εργαζόμενους που δουλεύουν από τις 5 ως τις 5, στερούμενοι την ξεκούραση, τη χαρά, τη δημιουργία. Το σχολείο όσο αυξάνονται οι βαθμίδες γίνεται όλο και περισσότερο ένα εξεταστικό κάτεργο που στερεί τη χαρά της γνώσης, της κριτικής σκέψης, της ανακάληψης.

Ø      Με τα νέα βιβλία αυξήθηκε ο όγκος της ύλης που πρέπει να διδαχθούν οι μαθητές μας και ο βαθμός δυσκολίας της. Τα παιδιά μας από όλο και πιο μικρή ηλικία νιώθουν ότι δεν μπορούν «να τα βγάλουν πέρα» και  απογοητεύονται. Και σαν να μην έφτανε αυτό,  «κόβονται» και όλοι εκείνοι οι θεσμοί που βοηθούν τους μαθητές μας: οι τάξεις υποδοχής, η ενισχυτική διδασκαλία, τα φροντιστηριακά τμήματα.

Αυτός είναι λοιπόν ο εργασιακός μεσαίωνας που ονειρεύονται οι κρατούντες: να πεθαίνουμε στη δουλειά και να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε στα σχολεία, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές. Τα παιδιά μας, από την πιο τρυφερή τους ηλικία, πρέπει να «μάθουν» να δουλεύουν σκληρά. Και για μας, τους εργαζόμενους, μας λένε ότι πρέπει να δουλεύουμε ακόμα πιο πολλά χρόνια - με μισθούς χαμηλούς και συντάξεις ακόμα πιο μικρές, «βοήθημα» ουσιαστικά για τα γηρατειά μας.

Οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων…

Τώρα είναι περισσότερο αναγκαίο, παρά ποτέ, ένα αποφασιστικό εργατικό κίνημα, ικανό να αναπτερώσει τις ελπίδες των εργαζομένων, να αναστηλώσει την έννοια του συλλογικού αγώνα, να συνολικοποιήσει την πάλη ως την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής.

Αγώνες με αιτήματα που να αντιστοιχούν στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων ώστε να αποκτήσει θετικό πρόσημο η ζωής τους. Κίνημα με τη δύναμη  στις γενικές συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα, στην άμεση συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων! Για να περάσουμε από τους μεμονωμένους αγώνες  σε ένα συνολικό νικηφόρο μέτωπο εργασίας - παιδείας.