ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές

 

Συλλόγου “Περικλής”

Κάποτε…

Μεγαλώσαμε σ’ ένα κόσμο που έμοιαζε σταθερός και ασφαλής, και μπορούσε να γίνεται μόνο όλο και καλύτερος. Η φτώχια και η εξαθλίωση εξαφανίζονταν με γρήγορους ρυθμούς, όχι μόνο από τα τελευταία κομμάτια της ελληνικής υπαίθρου, αλλά φαίνονταν να υποχωρούν και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη.

-          Το Μπαγκλαντές και το Βιετνάμ δεν ήταν μόνο πολύ μακριά, αλλά φάνταζε πιθανό και πραγματοποιήσιμο, οι αγώνες μας, μαζί με τους αγώνες τους, να φέρουν κι εκεί ένα καλύτερο αύριο.

-          Οι τελευταίες δικτατορίες κατέρρεαν με πάταγο στη Δυτική Ευρώπη (Ελλάδα / Ισπανία / Πορτογαλία), ενώ φούντωναν νέα επαναστατικά κινήματα που μπορούσαν να διεκδικούν ακόμα και “το αδύνατο“ ή “την φαντασία στην εξουσία“ (γαλλικός μάης), δηλ. έναν κόσμο πιο δημιουργικό και ελεύθερο, τόσο στη Δύση, όσο και στις χώρες του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού“.

-          Το Κράτος Προνοίας έμοιαζε, κάτω από την απειλή του αντίπαλου δέους, του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού“ δηλ, ακλόνητο και μπορούσε μόνο να διευρυνθεί. Ποιος θυμάται αλήθεια από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80 ζητιάνους στο δρόμο; Κανένας, γιατί δεν υπήρχαν…

…και τώρα

Σήμερα, χιλιάδες ζητιάνοι και πάλι. Σε κάθε δρόμο, σε κάθε διασταύρωση, σε κάθε φανάρι. Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν με μας; Εμείς καλά περνάμε ακόμα, όσο εκείνο το χωραφάκι στο χωριό εκμεταλλευόμαστε φτωχούς μετανάστες για να το καλλιεργούμε. Εξάλλου, αν δεν το κάναμε εμείς, θα ήταν ζητιάνοι… Ή πίσω στη χώρα τους, ακόμα χειρότερα…

Και πιστεύουμε ότι “αυτό“ δεν θα μας αγγίξει . Έ, λοιπόν θα μας αγγίξει! Μας αγγίζει ήδη και δεν το χουμε καταλάβει…

Στην καρδιά του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, η οικονομική κρίση γκρεμίζει τα πάντα, και εξωθεί τεράστιες μάζες στην εξαθλίωση. Και δεν μιλάμε για τα γκέτο, ούτε καν για την ελληνική Αστόρια. Μιλάμε για τεράστιες μάζες κουτσοβολεμένων μικροαστών (ναι, όπως εμείς και σεις) που πετιούνται βίαια στο δρόμο, στα συσσίτια  και στο περιθώριο. 

Κάθε φέτος και χειρότερα

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνουμε σαν λαός. Η κυβέρνηση πουλάει ό,τι είχαμε σαν περιουσία. Τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, το Ταμιευτήριο, τα Ταχυδρομεία, τα διόδια, τα δάση, τα νησιά, τις παραλίες….  Την ίδια ώρα αφήνει όσα τα δάση απέμειναν να καίγονται και τη μόλυνση να νεκρώνει τις θάλασσες.

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνουμε σαν εργαζόμενοι. Οι σχεδόν καθηλωμένοι μισθοί μας σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων. Ο πλούτος μεταφέρεται στα χέρια των λίγων, οι περικοπές στην καθημερινότητα των πολλών. Παράλληλα ο κοινωνικός μας μισθός συνεχώς συρρικνώνεται. Η δωρεάν υγεία τείνει να γίνει ανέκδοτο, ενώ η φτώχεια και η εγκατάλειψη τείνει να γίνει χαρακτηριστικό κάθε δημόσιου χώρου και δραστηριότητας (από την παιδική χαρά ως τις δημόσιες συγκοινωνίες).

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνει το μέλλον μας. Το ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο μετά το άλλο (Σιούφας, Ρέππας, Πετραλιά) μειώνει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Τελευταίο κρούσμα η στέρηση της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης του ΙΚΑ για τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή ανέβασε σε 100 (από 50) τα ετήσια ένσημα που απαιτούνται γι’ αυτήν, ενώ μία χρονιά στην ωρομισθία δεν προσφέρει περισσότερα από 80. Παράλληλα ο αρμόδιος υπουργός απέκτησε το δικαίωμα να μειώσει δραστικά τις επικουρικές συντάξεις όλων μας, χωρίς την υποχρέωση ούτε καν να νομοθετήσει.

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνει η καθημερινότητά μας και λιγοστεύει ο ελεύθερος χρόνος μας. Όταν είχε για πρώτη φορά εφαρμοστεί το ολοήμερο και οι γονείς είχαν καταπιεί την καραμέλα της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι πρόκειται για πανάκεια και λύση όλων τους των προβλημάτων, αντί να παλέψουν μαζί μας για μείωση και των δικών τους ωρών εργασίας, είχαμε κυκλοφορήσει μια προκήρυξη με τίτλο “Απ τα 5 ως τις 5…“. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι η πραγματικότητα ξεπερνάει με ταχύτατους ρυθμούς ακόμα και τη δική μας -εφιαλτική- φαντασία. Στα δημόσια νηπιαγωγεία το ωράριο διευρύνεται (παράνομα) για μια ώρα, από τις 7 ως τις 8 το πρωί, με αποτέλεσμα να εγκλείονται νήπια 5 ετών για …!9 ώρες σε αίθουσες – φυλακές, χωρίς χώρους ύπνου και ξεκούρασης και με 0 βοηθητικό προσωπικό. Αμφιβάλλει κανείς, ότι αν κι αυτό το … καταπιούμε αμάσητο … η επόμενη κίνηση θα είναι η απογευματινή διεύρυνση 4 – 5;  

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνουν τα σχολεία μας. Τα κονδύλια για τα λειτουργικά τους έξοδα παραμένουν καθηλωμένα, τη στιγμή που οι τιμές, των καυσίμων κυρίως, αλλά και όλων των άλλων εξόδων, αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Οι νέες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών αγνοούνται από το δημόσιο σχολείο και ανατίθενται είτε στο σπίτι, είτε στην αγορά. Οι προσλήψεις προσωπικού δεν καλύπτουν τις ανάγκες που κάλυπταν χθες, με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμοι δάσκαλοι. Πολλοί σύλλογοι διδασκόντων δεν συζητούν πια τι θα κάνουν μ’ αυτό ή το άλλο παιδί, μ’ αυτό ή το άλλο θέμα της διαπαιδαγώγησης, αλλά για το πώς θα καλύψουν το ένα ή το άλλο κενό προσωπικού. Την ίδια στιγμή η ωρομισθία εξαπλώνεται. Κακοπληρωμένοι συνάδελφοι τρέχουν από σχολείο σε σχολείο, διδάσκουν σε ασφυκτικά χρονικά όρια και σε ταλαιπωρημένους μαθητές κι όταν τελειώσουν, βάζουν πλώρη για τη δεύτερη ή την τρίτη εργασία.

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνει η επιστημονική και κοινωνική μας αξιοπρέπεια. Όλο και λιγότερο ενδιαφέρει το ορθό και το δίκαιο, όλο και περισσότερο ο νόμος και οι διατάξεις του. Όλο και λιγότερο ενδιαφέρει αν η γνώση που διδάσκουμε βοηθάει τους μαθητές μας. Όλο και λιγότερο ενδιαφέρει αν αυτή ή η άλλη πρωτοβουλία θα ωφελήσει τα παιδιά. Και είναι αναμενόμενο, αφού οι πρωτοβουλίες  που δεν συνάδουν με τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης (π.χ. 132^ο Δημοτικό Σχολείο Αθήνας) αντιμετωπίζονται όχι με παιδαγωγικά / επιστημονικά επιχειρήματα (ή έστω με ιδεολογικά), αλλά με τη μεζούρα του νόμου και της τάξης. Διδάσκουμε βιβλία για τα οποία όχι μόνο δεν μας ρώτησαν όταν τα προετοίμασαν, αλλά ακόμη και σήμερα, που με βεβαιότητα εκφράζουμε αρνητική γνώμη για τα περισσότερα από αυτά, μας αγνοούν επιδεικτικά.

Μας βρήκαν μπροστά τους πολλές φορές

Το εκπαιδευτικό κίνημα  αντιπάλεψε εδώ και δύο περίπου δεκαετίες την πολιτική της λιτότητας και είχε πολλές μικρές κατακτήσεις: τα τρίμηνα και το επίδομα βιβλιοθήκης από την απεργία των καθηγητών το 1988, οι 20.000 δρχ. αύξηση, η ενσωμάτωση των τριμήνων στο βασικό μισθό, ο αναπροσαρμοζόμενος και όχι ονομαστικός χαρακτήρας του επιδόματος εξωδιδακτικής απασχόλησης από την μεγάλη απεργία των καθηγητών το 1997 με τη δική μας 13ήμερη συμμετοχή, τα 105 ευρώ του 2006. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι κατακτήσεις αυτές δικαιώνουν τους αγώνες μας, ή ότι μας εξασφαλίζουν μισθούς από τους οποίους μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς. Είναι ωστόσο φανερό ότι χωρίς  αυτές, ο μισθός μας θα βρίσκονταν σήμερα στο ύψος του δώρου Χριστουγέννων.

Το εκπαιδευτικό κίνημα αντιπάλεψε σε όλη την δεκαετία του ’90 (καταλήψεις 1991, εξεταστικά 1998) την κατάργηση της επετηρίδας. Αν και η επετηρίδα καταργήθηκε, πρέπει να πούμε ότι χωρίς τον αγώνα αυτό οι διορισμοί θα γίνονταν με εξετάσεις και συνέντευξη ήδη από το 1991.

Το εκπαιδευτικό κίνημα (με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06 και του ΄07, τον αγώνα της ΠΟΣΔΕΠ, τη δική μας μεγάλη απεργία) αντιπάλεψε την αναθεώρηση του συντάγματος. Αν και η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης συνεχίζει να αποτελεί πολιτική της κυβέρνησης, η συνταγματική της αναγνώριση πήγε στο καλάθι των αχρήστων μαζί με τα σχέδια για κατάργηση της μονιμότητας για όσους συναδέλφους διορίζονται από  εδώ και μπρος.

Το εκπαιδευτικό κίνημα αντιπάλεψε την επαναφορά της αξιολόγησης (θεωρητική και ιστορική απονομιμοποίησή της, άρνηση συγκρότησης των επιτροπών αυτοαξιολόγησης το 1999, άρνηση συμπλήρωσης ερωτηματολογίων ΚΕΕ), το παρουσιολόγιο, την υποχρεωτική παραμονή στο σχολείο μέχρι τις 2:00, την Ευέλικτη Ζώνη (διαδικασίες συλλόγων διδασκόντων ’05). Σήμερα, αν και η αξιολόγηση λειτουργεί στην επιλογή στελεχών (συνεντεύξεις), ο επιθεωρητισμός, το απουσιολόγιο και η Ευέλικτη Ζώνη δεν αποτελούν μέρος της σχολικής καθημερινότητας.

Το εργατικό και το εκπαιδευτικό κίνημα  αντιστάθηκαν φέτος στην ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση. Τα δύο εκατομμύρια απεργών και οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών στις 19 Δεκέμβρη, ματαίωσαν τα επιθετικότερα σχέδια της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό (αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού της κύριας σύνταξης, με σκοπό τη δραστική μείωση όλων των συντάξεων), δεν κατόρθωσαν όμως να αντιστρέψουν τον κατήφορο της συρρίκνωσης των εργατικών δικαιωμάτων. Και εάν η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δεν είχε διαλέξει το δρόμο της αποκλιμάκωσης των κινητοποιήσεων και της συνεννόησης για εργασιακή ειρήνη με την εργοδοσία, είναι σαφές ότι οι πανεργατικές κινητοποιήσεις θα είχαν διαφορετική τύχη.

Θα αφήσουμε το αύριο να γίνει ακόμα χειρότερο;

Ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Το επόμενο διάστημα μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων για τη ζωή και το μέλλον μας θα επανεξεταστούν. Σύμφωνα με κυβερνητικές εξαγγελίες, περιμένουμε νομοσχέδια για το ασφαλιστικό και το μισθολόγιο και ρυθμίσεις για την αξιολόγηση. Ταυτόχρονα η πραγματική αξία του μισθού μας συρρικνώνεται από ένα ανεξέλεγκτο κύμα ακρίβειας, αποτέλεσμα της χρόνιας εμπιστοσύνης των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στην (αν)ικανότητα της αγοράς. Το ίδιο κύμα ακρίβειας θα πλήξει τα οικονομικά των σχολείων, των οποίων η δημόσια χρηματοδότηση παραμένει καθηλωμένη.  Ο  φετινός διωγμός προνηπίων από τα δημόσια νηπιαγωγεία προβλέπεται να επαναληφθεί και με τη νέα σχολική χρονιά. Καμία πρωτοβουλία δεν  παίρνει η κυβέρνηση για να απαλλάξει τους γονείς από τα δίδακτρα των φροντιστηρίων που συρρικνώνουν το κύρος του δημόσιου σχολείου, ενώ όλο και μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας περνάει στην ωρομισθία. Επιπρόσθετα, σημαντικές λειτουργίες του δημόσιου σχολείου κινδυνεύουν να περάσουν στα χέρια της αναξιόπιστης τοπικής αυτοδιοίκησης μέσω του Καποδίστρια 2. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τα δημόσια σχολεία κινδυνεύουν να έχουν την τύχη των κρατικών παιδικών σταθμών και οι γονείς να αναγκαστούν να βάλουν ακόμη περισσότερο το χέρι στην τσέπη.

Θα αφήσουμε, άβουλοι και άλαλοι, σαν τους “Μοιραίους“ του Βάρναλη, αυτό το Μαύρο κι εφιαλτικό Αύριο να κατακλύσει τις ζωές μας; Τα παλιά οράματα κατέρρευσαν…

… Ας τολμήσουμε να δημιουργήσουμε νέα οράματα … να ονειρευτούμε ξανά. Να ονειρευτούμε πέρα απ’ τις μαύρες μέρες του σήμερα, ξανά μια καλύτερη κοινωνία το αύριο. Να την οραματιστούμε και να την χωρέσουμε σε λέξεις. Γιατί χωρίς το όραμα, ακόμα και η στοιχειώδης άμυνα για τα υπάρχοντα δικαιώματά μας, θα μοιάζει όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο ανέφικτη.

Δεν ονειρευτήκαμε ούτε καν το 35ώρο κι έτσι το ελαστικό ωράριο, η συνεχής αύξηση του ωράριου σε συνδυασμό με την ημιαπασχόληση αποτελεί το σήμερα και ίσως και το αύριο του κόσμου της εργασίας.

Δεν ονειρευτήκαμε έναν κόσμο ισότιμο και δίκαιο για ντόπιους και ξένους εργαζόμενους, κι έτσι η κοινωνική αδικία ξεχείλισε απ’ τους μετανάστες και μεταφέρεται στις απαραβίαστες μέχρι χτες ομάδες των ντόπιων εργαζόμενων.

Δεν ονειρευτήκαμε ένα σύλλογο διδασκόντων κι ένα σχολείο κύτταρο δημοκρατίας, συλλογικότητας και δημιουργικότητας, κι έτσι η διευθυντική και κρατική αυθαιρεσία διογκώνεται καθημερινά, μέχρι να μας πνίξει.

Την επόμενη χρονιά ας μας ξαναβρούν μπροστά τους.

Αυτή τη φορά καλύτερα προετοιμασμένους και πιο δυνατούς

Οι εργαζόμενοι και οι εκπαιδευτικοί μπορούμε να ενώσουμε τις αντιστάσεις μας για να κάνουμε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια μαζικό κίνημα ανατροπής. Συνδυάζοντας την πάλη στο μικρό και το τοπικό (τις συνενώσεις τμημάτων, την άρνηση εγγραφής προνηπίων στο δημόσιο νηπιαγωγείο, τη μείωση των τμημάτων του ολοήμερου σχολείου, τα κενά διδακτικού προσωπικού) με την πάλη στα μεγάλα και κεντρικά ζητήματα (το ασφαλιστικό του δημοσίου, το νέο μισθολόγιο, την εισοδηματική πολιτική, τη χρηματοδότηση της παιδείας), μπορούμε να φτιάξουμε μέτωπα ανατροπής αυτής της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

Μαζί με τους συλλόγους γονέων, μπορούμε να αμφισβητήσουμε έμπρακτα σε τοπικό επίπεδο την πολιτική της λιτότητας για τα σχολεία, είτε αυτή φανερώνεται στα κενά διδακτικού προσωπικού, είτε στις καταργήσεις τμημάτων, είτε στη κρατική χρηματοδότηση των σχολείων, είτε οπουδήποτε αλλού. Για τα ίδια θέματα πρέπει να αναπτύξουμε τη συνεργασία μας με τους άλλους συλλόγους πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της περιοχής, καθώς και με την τοπική ΕΛΜΕ και τα μαθητικά συμβούλια.

Σε κεντρικό επίπεδο, οι δάσκαλοι μαζί με τους καθηγητές, το εκπαιδευτικό κίνημα  και άλλα σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μπορούμε να υψώσουμε τείχη αντίστασης στο φτηνό σχολείο, στο ασφαλιστικό, στην εισοδηματική πολιτική, στην ακρίβεια, στον κρατικό προϋπολογισμό. Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι η συμπόρευση είναι προϋπόθεση μιας νίκης,  που θα βάλει τέρμα στον κατήφορο. Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να επιλέξουμε πολύμορφους αγώνες, ικανούς να εξαντλήσουν την κυβέρνηση.

 Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι μια τέτοια νίκη δεν μπορεί παρά να έρθει μέσα από ένα αγώνα διαρκείας (με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις). Αγώνα με κορυφώσεις και υφέσεις. Αγώνα με στιγμές έξαρσης και ανασυγκρότησης. Αγώνα ανατροπής, πέρα από τη λογική της γραφειοκρατικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και την κομματική περιχαράκωση του ΠΑΜΕ. Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι για ένα τέτοιο αγώνα, ο κλάδος μας θα χρειαστεί ένα ισχυρό απεργιακό ταμείο, που θα το διαχειρίζονται οι σύλλογοι και θα έχει κοινά χαρακτηριστικά σε όλη τη χώρα.

Θεωρούμε αναγκαίο να εργαστούμε για  μια πρώτη στιγμή κορύφωσης μέσα στο φθινόπωρο.  Η διαμόρφωση της θα εξαρτηθεί από τη συγκυρία: τις κινήσεις της κυβέρνησης και την κατάσταση του κινήματος. Η προετοιμασία της αρχίζει από σήμερα.