 |
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ |
|
Επικοινωνία:
|
Τοποθέτηση-Δήλωση του εκπροσώπου των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων, Σκαρτσίλα Σωτήρη στο Δ.Σ. της ΔΟΕ, στη συνεδρίαση στις 22 Μαρτίου για το Πρόγραμμα Δράσης Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια δουλειά κι υποταγή!
Ο αντιασφαλιστικός τυφώνας δεν καταλάγιασε, ούτε η οργή μας! Τα δικαιώματα και οι ανάγκες του κόσμου της εργασίας δεν παροπλίζονται, δεν υποκλίνονται σε τετελεσμένα! Ίσως είναι πρώτη φορά που ένα νομοσχέδιο - νόμος πλέον – παρά την ψήφισή του αναλύεται τόσο πολύ και καταβάλλεται προσπάθεια να αναγνωστούν όλες του οι πλευρές. Η συνεχιζόμενη μελέτη των επιπτώσεών του και των συνεπειών του ακόμη και μετά την ψήφισή του αναδεικνύει τη βαθιά τομή που επιφέρει όχι μόνο σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μέλλον των εργαζόμενων- όλων των εργαζόμενων – αλλά και σε άμεση σχέση με το εργασιακό τους παρόν. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση δεν στόχευε μόνο στην υποθήκευση του συνταξιοδοτικού μέλλοντος των εργαζόμενων, αλλά με την πλήρη ανατροπή του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος ναρκοθέτησε το εργασιακό παρόν και status και το εργασιακό μέλλον όλου του κόσμου της εργασίας. Η απαξίωση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης-σύνταξης και η υποβάθμιση του συστήματος – η σχεδόν ακύρωση του ως κρατική μέριμνα και πρόνοια – επηρεάζει το εργασιακό παρόν και μέλλον των εργαζόμενων και επιφέρει άμεσες αλλαγές και ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, Η ασφαλιστική-συνταξιοδοτική απώλεια και ανυπαρξία συμπαρασύρει και την εργασιακή μονιμότητα και ασφάλεια. Δημιουργεί το πλέον κατάλληλο έδαφος για την γενίκευση και παγίωση της ελαστικής και πρόσκαιρης απασχόλησης (ελαστασφάλεια), εφ’ όσον η εργασία πλέον δεν εξασφαλίζει ασφαλιστικό παρόν και συνταξιοδοτικό μέλλον. Από άποψης εργασιακής σταθερότητας και πολύ περισσότερο ασφαλιστικής κάλυψης και συνταξιοδοτικής προοπτικής όλα πλέον είναι ρευστά και αβέβαια. Αυτό νομίζουμε είναι και η ουσία του όλου εγχειρήματος από κυβερνητικής πλευράς, Οι άμεσες επιπτώσεις στο μισθό των εργαζομένων (αύξηση κρατήσεων-εισφορών), η ένταση της ακρίβειας με την αύξηση στις τιμές των καταναλωτικών αγαθών λόγω αύξησης του ΦΠΑ και με τις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων είναι πλευρές της ανατροπής που επιφέρει ο νόμος αυτός που οι επιπτώσεις του θα μελετώνται για πολύ καιρό ακόμη. Παρ’ όλες αυτές τις δυσμενείς επιπτώσεις και το ζοφερό παρόν και μέλλον που διαγράφεται, από πρώτης άποψης είναι απορίας άξιον πώς μια κυβέρνηση με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία 151 βουλευτών κατόρθωσε να ψηφίσει ένα τέτοιο νόμο και να επιβάλλει μια τέτοια πραγματικότητα. Όμως η εξ αρχής εκτονωτική τακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, η τακτική της αποκλιμάκωσης και της απονεύρωσης των διαθέσεων του κόσμου της εργασίας, η προσπάθεια ελέγχου και πρόληψη τυχόν ανεξέλεγκτων καταστάσεων ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό τον εύκολο δρόμο που συνάντησε η κυβέρνηση και την αναποτελεσματική αντίσταση των εκατομμυρίων απεργών και εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Όσοι εγκλωβίστηκαν και πορεύθηκαν με τη λογική ότι η αντιασφαλιστική καταιγίδα δεν αναχαιτίζεται, δεν αποτρέπεται, οπότε ο στόχος και η προσπάθεια επικεντρώνεται σε ήπιες αλλαγές και ό,τι περισώσουμε από τα ασφαλιστικά δικαιώματα, απατήθηκαν οικτρά αφού τους διέψευσαν πανηγυρικά οι σαρωτικές αλλαγές που τελικά ψηφίστηκαν. Το ίδιο πανηγυρικά διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους από ΑΔΕΔΥ ΓΣΕΕ. Οι 3 ½ 24ωρες που κήρυξαν ΑΔΕΔΥ ΓΣΕΕ σε διάστημα 4 μηνών (!) απέδειξαν ότι μόνο η απεργία διαρκείας, που θα δήλωνε σαφώς την απόφαση και τη θέληση των εργαζόμενων να αποτρέψουν την ψήφιση του νομοσχεδίου με αποφασιστικότητα, θα είχε κάτω από προϋποθέσεις αποτελεσματικότητα και δυναμικότητα. Άλλωστε η απεργία διαρκείας δύο και μόνο κλάδων ΟΤΑ και ΔΕΗ δημιούργησε πραγματικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και απέδειξε το αυτονόητο, ότι δεν μπορείς να αποτρέψεις στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου με 24ωρες απεργίες και διαδηλώσεις ακόμα και των 200.000 διαδηλωτών. Οι δύο κλάδοι που πήραν επάνω τους στην ουσία το ασφαλιστικό, παρ’ όλο που δεν προκάλεσαν κοινωνική αντίδραση (διάβαζε κοινωνικό αυτοματισμό), δεν κατάφεραν να το αποτρέψουν πολύ απλά γιατί έμειναν μόνοι τους. ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ ούτε καν διανοήθηκαν να ενισχύσουν και να διευρύνουν το απεργιακό μέτωπο. Ηλίου φαεινότερο στο ίδιο μήκος κύματος ΔΟΕ ΟΛΜΕ με ευθύνη κυρίως της ΠΑΣΚ και την προσήλωση της ΕΣΑΚ στις δικές της κομματικές σκοπιμότητες, έκαναν ό,τι μπορούσαν από τις αρχές Σεπτέμβρη ακόμα για να μην ευοδωθεί και διευρυνθεί το πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Αποκορύφωμα η ξεχωριστή συγκέντρωση της ΟΛΜΕ με κύρια ευθύνη της ΠΑΣΚ στο Σύνταγμα τη 2η μέρα της 48ωρης στις 20 Μάρτη. Με τεχνητές προσωπικές αντιπαραθέσεις και τεχνητές «κρίσεις»ανάμεσα σε συνδικαλιστές της ίδιας παράταξης (ΠΑΣΚ), η προσπάθεια για συμπόρευση και κοινό απεργιακό βήμα οδηγήθηκε σε ναυάγιο και αδιέξοδο. Η δε στάση και τακτική της ΔΑΚΕ πλέον χαρακτηριστική απορρίπτοντας κάθε πρόταση αγώνα στηρίζοντας απροκάλυπτα την κυβερνητική πολιτική. Καλυπτόμενη πίσω από την αδυναμία της Ολομέλειας των Προέδρων να διατυπώσει αγωνιστική πρόταση και χρησιμοποιώντας μια τέτοια κατάσταση, αρνήθηκε να αντιταχθεί στην κυβερνητική επίθεση προβάλλοντας το επιχείρημα της έλλειψης αγωνιστικής διάθεσης της βάσης! Η περιχαράκωση και ο απομονωτισμός της ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ στο όνομα της αγωνιστικής «καθαρότητας» και «διαφορετικότητας», ουδόλως ενδιαφέρεται και αγωνιά για την ταξική ενότητα, προσφέρει δε πολύ λιγότερο στη δημιουργία ενωτικής συγκρουσιακής προοπτικής του εργατικού κινήματος με την κυβερνητική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Δεμένοι στο άρμα της ΑΔΕΔΥ ΠΑΣΚ ΔΑΚΕ ΣΥΝ ΕΣΑΚ και στις πολιτικοσυνδικαλιστικές τους κομματικές δεσμεύσεις και σκοπιμότητες οι ευθύνες τους είναι τεράστιες. Ο τεράστιος όγκος του συνόλου των απεργών και των διαδηλωτών έμεινε παροπλισμένος κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο των συνδικαλιστικών κορυφών, της ηττοπάθειας και της λογικής της αναποτελεσματικότητας. Η μάχη σ’ αυτή την συγκυρία χάθηκε σχεδόν χωρίς να δοθεί από την πλευρά του εργατικού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν παρά μόνο μια σελίδα στην όλη αντιπαράθεση που έχουν να δώσουν οι εργαζόμενοι στο άμεσο μέλλον. Το ασφαλιστικό ζήτημα θα παραμένει εκ των πραγμάτων και από την σημαντικότητά του το πρώτο θέμα μαζί με το μισθολογικό στην ατζέντα των εργατικών διεκδικήσεων. Οι εργαζόμενοι, το εργατικό κίνημα πέρα από το ότι το ασφαλιστικό για το δημόσιο τομέα έπεται, ίσως πιο σκληρό ακόμη, δεν έχουν άλλο δρόμο από αυτόν του αγώνα, όχι απλά να προστεθεί στο αίτημα της κατάργησης άλλος ένας αντιασφαλιστικός νόμος, αλλά να απαιτήσουν εξ ολοκλήρου τον κοινωνικό πλούτο που το κράτος δεκαετίες τώρα έχει υφαρπάξει και αφορά τις οικονομικές διεκδικήσεις για μισθούς, ασφάλιση-σύνταξη, υγεία, παιδεία κλπ. Αγώνας που θα ξεκινήσει, θα οργανωθεί και θα αναπτυχθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που θα θέτει στο στόχαστρο το σύνολο του πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής που εκπορεύεται από την Ε.Ε. τον ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα. ΑΔΕΔΥ ΓΣΕΕ δεν ήθελαν ποτέ και δεν θέλουν να προχωρήσουν σε τέτοιους αγώνες, κινούνται εντός των τειχών της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, έχουν τις κομματικές τους δεσμεύσεις. Το τελευταίο τρυκ των ΑΔΕΔΥ ΓΣΕΕ με τη συλλογή υπογραφών από τα δευτεροβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες είναι φυσική κατάληξη ενός τέτοιου συνδικαλισμού, ενός συνδικαλισμού δια πληρεξούσιου που διαχειρίζεται με τον πιο συναινετικό και «αναίμακτο» τρόπο τις εκ θεμελίων ανατροπές των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Οι εργαζόμενοι έβαλαν την υπογραφή τους φαρδιά πλατιά ιδίως στην τελευταία απεργία και στο ανεπανάληπτο συλλαλητήριο στις 19 Μάρτη. Οι αγώνες της απλής διαμαρτυρίας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και τα δημοψηφίσματα επικοινωνιακού τύπου υπέρ της ενίσχυσης του ενός ή του άλλου κόμματος ποσώς μας ενδιαφέρουν και ποσώς κινητοποιούν τους εργαζόμενους. Αυτός ο «συνδικαλισμός» πρέπει να ξεπεραστεί από τη βάση των εργαζόμενων, από τη δική τους οργάνωση, το δικό τους σχεδιασμό και δράση. H κυβέρνηση της φτώχειας, της ανασφάλειας και της αποσάθρωσης των κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων δε μπορεί να αισθάνεται ασφαλής ακόμα κι αν όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και της συνδικαλιστικής του αντανάκλασης υποκλίνεται. Οι εργαζόμενοι υποκινούμενοι από τις δικές τους ανάγκες και την οργή που γεννά η καπιταλιστική βαρβαρότητα, οφείλουν και θα βρουν έναν πραγματικό αγωνιστικό βηματισμό, ένα δικό τους δημοψήφισμα των αγώνων, όπου ο εχθρός δε θα είναι πια επικεφαλής και θα δημιουργήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις για αποτελεσματικό και νικηφόρο αγώνα, μια πραγματική σύγκρουση, ένα αγώνα διαρκείας κόντρα στις δυνάμεις του κακού για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας. Στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε ότι μπορούμε να απαντήσουμε! Σκαρτσίλας Σωτήρης Κυριακή, 22 Μάρτη 2008 |
|
