ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

Συνηθίζω: Να μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι το επόμενο δεκαπενθήμερο...να μετράω αντίστροφα ένα μισθό που εξαντλείται πριν τελειώσουν οι μέρες. Συνηθίζω,… να μετράω ανάγκες που έμειναν μισές, όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, προσδοκίες που διαψεύσθηκαν. Συνηθίζω,…να δανείζομαι από το μέλλον για να σώσω το παρόν, να υπολογίζω επιτόκια, πιστωτικές κάρτες, δόσεις και υποχρεώσεις. Δανεικές μέρες. Συνηθίζω… μια ζωή που γίνεται όλο και πιο φθηνή για να χωρέσει στα μέτρα μου - ή μήπως στα δικά τους ; Και συνηθίζω να περιμένω. Μια αύξηση που όταν έρχεται δεν ξεπερνά το 1 € τη μέρα ή κάποιο επίδομα ίσως, που στοιχειώνει ανάμεσα σε δύο κυβερνήσεις : ένα διαρκές προεκλογικό κόλπο, μια οικονομική ομηρία χωρίς προηγούμενο.

Συνηθίζεις: Να βλέπεις τα ασφαλιστικά να περνούν σαν τρένα. Ασφαλιστικό Σιούφα, ασφαλιστικό Γιαννίτση (δεν του επιτρέψαμε τη διέλευση), ασφαλιστικό Ρέππα. Και περιμένοντας το τρένο Τσιτουρίδη, παρακολουθείς κάποιον κύριο της «αντιπολίτευσης» να δηλώνει ότι «κανείς δεν πρέπει να παίρνει σύνταξη κάτω από τα 60». Και συνηθίζεις να παρακολουθείς. Έτσι που η στιγμή της συνταξιοδότησης να μοιάζει με τον ορίζοντα. Όσο τον πλησιάζεις, τόσο απομακρύνεται. Και η ασφάλιση που τόσο ακριβά πληρώνεις, όταν τη χρειάζεσαι, να μοιάζει κακόγουστο αστείο, για γέλια αλλά και για κλάματα.

Συνηθίζει: Να πληρώνεται το Πάσχα τα δεδουλευμένα του Γενάρη. Να δουλεύει 8 ή 9 ή 12 ώρες τη βδομάδα και να την πληρώνουν 7 € την ώρα, όποτε το θυμούνται. Είναι ωρομίσθια. Συνηθίζει. Να υπογράφει μια σύμβαση δουλοπάροικου και να δουλεύει τζάμπα, χωρίς δικαιώματα: φέτος εδώ, πέρσι αλλού, του χρόνου ποιος ξέρει ;

Συνηθίζουμε: Να ακολουθούμε ή να παρακολουθούμε χαμένες μάχες, απεργίες 24ωρες, συμβολικές κινήσεις οπισθοφυλακών «για την τιμή των όπλων», μικρές ή μεγάλες προδοσίες. Το παιχνίδι ενός συνδικαλισμού που παραδίδεται αμαχητί και παραδίδει όλους εμάς στο βωμό της «νέας εποχής» όπου τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα έχει το «αόρατο χέρι της αγοράς»... Και συνηθίζουμε…τα πληθωρικά τμήματα, τις συμπτύξεις, την απλήρωτη εργασία στα κενά μας, τις πολλαπλές μετακινήσεις, την αξιολόγηση, την ευέλικτη ζώνη. Ως σελίδα μιας ατζέντας χωρίς τέλος : Οχτάωρο, σταθερή και μόνιμη εργασία, συλλογικές συμβάσεις, συνταγματική αναθεώρηση, ιδιωτικά πανεπιστήμια, μονιμότητα, αξιολόγηση, ασφαλιστικό, λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα…

Συνηθίζουμε: Να παρακολουθούμε υπομονετικά και σιωπηλά, ατέλειωτους μονόλογους στα σεμινάρια για τα νέα βιβλία, μεγάλα λόγια και υπερβολές, νέες υποσχέσεις για «μια εκπαίδευση υψηλών επιδόσεων και απαιτήσεων» - σύγχρονα κούφια λόγια για να κρύψουν το άγος της υποχρηματοδότησης και της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου. Και συνηθίζουμε… να παρακολουθούμε συγγραφείς, συμβούλους και στελέχη, να αναφέρονται σε ένα άλλο εκπαιδευτικό κόσμο που καμιά σχέση δεν έχει με τη σχολική πραγματικότητα που βιώνουμε. Με μια κρυφή αγωνία. Μήπως, όπως υπαινίσσονται, εμείς φταίμε για όλα;

Συνηθίζουν: Να αντιμετωπίζουν τη γνώση σα σύνολο από νεκρές πληροφορίες χωρίς νόημα, χωρίς σχέση με την πραγματική ζωή. Πληροφορίες που τις αποστηθίζουν μηχανικά, μόνο και μόνο για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Είναι οι μαθητές μας, τα παιδιά μας. Συνηθίζουν να ανταγωνίζονται, αλλά όχι να αγωνίζονται ούτε να συνεργάζονται. Οι πιο αδύνατοι μένουν πίσω, το παίρνουν απόφαση πως δεν τα καταφέρνουν. Και συνηθίζουν. Συνηθίζουν ένα σχολείο γκρίζο, φθηνό και υποβαθμισμένο. Συνηθίζουν να πληρώνουν σε κάθε τους βήμα, ό,τι θα έπρεπε να είναι δωρεάν.

Η γλώσσα μας αλώθηκε. Έννοιες και λέξεις προδώσανε τον άνθρωπο. Η λέξη επίδομα απέκτησε μαγικές ιδιότητες, η φράση «αυξήσεις στους βασικούς μισθούς» στο πυρ το εξώτερο, κάτι σαν προδοσία σε καιρό πολέμου.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, δια στόματος Γιαννάκου, περιφέρει το στοιχειωμένο επίδομα των 103 ευρώ. Όπως και οι προηγούμενοι, το τάζει λίγο πριν τις εκλογές και το τεμαχίζει σε τόσο μικρά κομμάτια σαν το τίμιο ξύλο που δε λέει τόσους αιώνες να σωθεί. Οι τσέπες μας άδειες σαν τις καρδιές τους, τα πρωτοσέλιδα γεμάτα από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους. Κι αν ακόμα το δικαιούμασταν δικαστικά, αυτοί σκέφτονται να κηρύξουν παράνομη, με άρθρο του νέου Συντάγματος, κάθε δικαστική διεκδίκηση αύξησης που δεν προβλέπει ο προϋπολογισμός τους. Η εξουσία τυφλώνει ακόμα και τη δικαιοσύνη τους.

Κι αν ψελλίσουμε τη λέξη αύξηση, λιγότερα χρόνια δουλειάς, έρχεται ο σιδερένιος «φυσικός» νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δικτατορία των ελλειμμάτων και των οικονομικών δεικτών. Να νιώθεις ότι αν πάρεις αύξηση θα καταστραφεί το σύμπαν. «Εν αρχή είναι το κέρδος, η ανταγωνιστικότητα αυτό πρέπει να υπηρετούμε». Κι ας ομολογούν οι ίδιοι τα τεράστια κέρδη των επιχειρήσεων και τραπεζών.

Για να αποκτήσουν μάλιστα οι λέξεις τους μαγική αξία, επιστρατεύουν τον περιφερόμενο θίασο «σοφών», τους ειδικούς θεματοφύλακες της εξουσίας τους. Ο κ. Γκαργκάνας, ένας από αυτούς, έχει ως ρόλο του να λέει τις πικρές αλήθειες τους : Καμιά αύξηση, περισσότερα χρόνια δουλειάς, μικρότερες συντάξεις. Την ίδια στιγμή που μιλάνε για όλα αυτά βουλιάζουν στα χρέη τα ταμεία μας παίζοντας- και με νόμο από το Μάρτη του 2006- στα χρηματιστήρια το 60% των αποθεματικών των ταμείων μας για να στηρίξουν τους επιχειρηματίες.

Και για όσους επιμένουν σε εκλογικές αυταπάτες, έρχεται ο Παπαδόπουλος πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, να πει τέρμα σε κάθε πρόωρη συνταξιοδότηση, «κανένας σε σύνταξη πριν τα 60». Παίρνοντας τη σκυτάλη από άλλα στελέχη του χώρου του που ζητούν ανερυθρίαστα την άρση της μονιμότητας, ή απ’ τον Φλωρίδη… των ελεύθερων απολύσεων.

Είναι η γλώσσα της αναλγησίας, η γλώσσα του ΥΠΕΠΘ: «…είσαστε πολλοί , εσείς οι εκπαιδευτικοί, και οι αυξήσεις σας κοστίζουν στο κράτος». Είναι η γλώσσα του συμψηφισμού, η γλώσσα της ντροπής: « και παλιότερα καθυστερούσαν οι πλωρωμές των ωρομισθίων».

Είναι οι λέξεις της Υπουργού, δηλωτικές των προθέσεων, που αποπνέουν αυταρχισμό, μυρίζουν ναφθαλίνη: «…θα υπάρξει αξιολόγηση των πάντων… είτε θέλουν, είτε όχι. Και αυτό είναι σαφέστατο »

Κι αυτός ο συνασπισμός εξουσίας δε διστάζει ακόμα και τον πραγματικό πόλεμο να φέρει όταν πρόκειται για τα κέρδη του, για την εξουσία του. Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, Ιράκ και τώρα Ιράν. Οι χιλιάδες νεκροί πολλαπλασιάζουν τα κέρδη. Πόσο κοστίζει άραγε μια ανθρώπινη ζωή στο χρηματιστήριο τους ; Σίγουρα λιγότερο από ένα βαρέλι πετρέλαιο.

Είναι η υποταγή και η συναίνεση εκείνων που υποτίθεται πως εκπροσωπούν τα συμφέροντα μας.. Εκείνων που χρησιμοποιούν τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας, αλλά και την υπαρκτή δύναμη της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ως διαπραγματευτικό ατού της δικιάς τους επιβίωσης.

ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ορκίζονται πίστη στα ιερά και όσια της Ε.Ε., του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας, της εθνικής οικονομικής ανάπτυξης υπονομεύοντας έτσι κάθε μας διεκδίκηση που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.

Οι Πολυζωγόπουλοι, μετά τις υποκριτικές αγωνιστικές κορόνες, υπέγραψαν χωρίς ντροπή τη νέα δίχρονη ταξική ειρήνη με το ΣΕΒ, κάτω από τις ευλογίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, σε μια εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας που μεταφράζεται σε 77 λεπτά «αύξηση» την ημέρα.

Είναι οι ίδιοι που ξαναπουλάνε τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα συζητώντας ως βάση εκκίνησης «διαλόγου» την εφαρμογή του νόμου Ρέππα, που αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνει τις συντάξιμες αποδοχές.

Είναι οι ίδιοι που μετέτρεψαν το συνδικαλισμό σε πολιτική συναλλαγή, που διαμόρφωσαν το πρότυπο του σύγχρονου κυβερνητικού- εργοδοτικού συνδικαλισμού ( με το συνδικαλιστή ως προϊστάμενο κι ανάποδα), που συρρίκνωσαν την αγωνιστική δράση, που απαξίωσαν τα συνδικάτα και αποξένωσαν τους εργαζόμενους απ’ αυτά.

Όλοι ξέρουν για παράδειγμα ότι η ΑΔΕΔΥ συζητά νέο «ενιαίο» μισθολόγιο μακριά και πέρα από μας, ότι αποδέχεται τη σύνδεση μισθού αξιολόγησης. Την υπογραφή της άλλωστε φέρουν και όλα τα προηγούμενα μισθολόγια– φτωχολόγια, οι Κώδικες και οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.

Στον ίδιο αστερισμό κινείται και η ΔΟΕ. Που συναίνεσε σε όλες τις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, έβαλε πλάτη να καταργηθεί η επετηρίδα, να θεσπιστεί η αξιολόγηση, να εισαχθεί η ωρομισθία. Εδώ και μια δεκαετία αρνείται, υπονομεύει κάθε προσπάθεια πραγματικού αγώνα. Ψελλίζει για επιδόματα που εξανεμίζονται, συμμετέχει στο παιχνίδι των επιδοματικών φημών βλέπει την ασφαλιστική μας κατάσταση να χειροτερεύει σφυρίζοντας αδιάφορα, προσπαθεί απεγνωσμένα να εμποδίσει τη συμμετοχή των ωρομισθίων στις συλλογικές διαδικασίες. Ψάχνει την επιβίωση της στα παζάρια και τις πολυποίκιλες ποσοστώσεις για τις επιλογές των στελεχών της εκπαίδευσης.

Γι’ αυτό δεν έχουν καμιά αξία οι κορώνες για αγώνες από αυτούς που τους ξεπουλάνε. Κάθε καλοκαίρι σηκώνουν τη σημαία του αγώνα, σαν καθρεφτάκι για τους ιθαγενείς εκπαιδευτικούς, αναζητώντας τα 10 λεπτά δημοσιότητας στα ΜΜΕ και μετά, με την ουρά στα σκέλια, αποφασίζουν συμβολικές και επετειακές απεργίες για την τιμή των όπλων. Είναι η ΔΟΕ που και φέτος όσο σήκωνε τους τόνους τάχα για αντιπολίτευση, άλλο τόσο συναινούσε με την ουσία των αντιεκπαιδευτικών επιλογών και εξήγγειλε πέντε 24ωρες απεργίες, που στην ούγια… έγραφαν όλες ΑΔΕΔΥ !

Κανείς εκπαιδευτικός δε μπορεί πια να επιδεικνύει ανοχή και εμπιστοσύνη σε όσους κουρελιάζουν τις ανάγκες, τα δικαιώματα, την ίδια τη ζωή μας.

« Δεν πιστεύω ότι θα κάνουν ουσιαστικές απεργίες οι εκπαιδευτικοί»

Ας μην έχουμε πια αυταπάτες. Τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας :

Η οικονομική μας απαξίωση δεν αντιμετωπίζεται, με τα προεκλογικά φιλοδωρήματα που παραχωρούν κάθε τέσσερα χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις μπροστά στις κάλπες. Αντίθετα, έτσι διαιωνίζεται το καθεστώς λιτότητας και ανέχειας, που όλα δείχνουν ότι θα γίνει ακόμα πιο σκληρό στο μέλλον. Το ασφαλιστικό ανοίγει ξανά, το φάντασμα της αξιολόγησης πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας με τη μορφή του νομοθετικού πλαισίου που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ η αγορά εισβάλλει με χίλια πρόσωπα στο δημόσιο σχολείο και υπονομεύει το χαρακτήρα του.

Είναι η ώρα να αλλάξουμε στάση, να πάψουμε να είμαστε θεατές, να εμπιστευθούμε τη συλλογική μας δύναμη, για να μην πούμε κάποτε ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος». Μπορούμε όμως να πετύχουμε κάτι, μπορούμε να νικήσουμε; Η Γαλλία δείχνει το δρόμο καθαρά σε όλους μας γιατί είναι το μόνο κίνημα που εδώ και πολλά χρόνια ΝΙΚΗΣΕ κατά κράτος και υποχρέωσε την γαλλική κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση. Και μάλιστα όταν τα μέτρα που ήθελε να πάρει βρίσκονταν στην καρδιά της συντηρητικής αναδιάρθρωσης. Εκείνοι βρέθηκαν στο κέντρο των εξελίξεων γιατί τόλμησαν να αγωνιστούν, τόλμησαν να μην παζαρέψουν τα αιτήματά τους, ώστε να εκφράζουν τις ανάγκες τους και όχι να χωράν στους στόχους της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, τόλμησαν να οργανώσουν από τα κάτω την πάλη τους αμφισβητώντας ακόμα και την πολιτική εξουσία των πάνω, τόλμησαν να νικήσουν. Εμείς είμαστε στο περιθώριο, ηττημένοι και απογοητευμένοι, γιατί αφήνουμε τη γραφειοκρατία να παζαρεύει τα αιτήματα, τις ανάγκες και τις αγωνίες μας, γιατί είμαστε απόντες από τις Γενικές Συνελεύσεις που είναι το μεγάλο μας όπλο, γιατί αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς.

Είναι πια απολύτως φανερό πως και στο χώρο μας νικηφόρα πορεία μπορεί να έχει εκείνος ο αγώνας, που διεκδικεί πραγματικά το δίκιο μας, που έχει διάρκεια, που στηρίζεται στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, που συγκρούεται αποφασιστικά με την κυρίαρχη πολιτική και διεκδικεί με ίσους όρους την ικανοποίηση των συνολικών αιτημάτων μας.

Να διαλέξουμε το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, να πάρουμε το μήνυμα της ελπίδας από την νίκη της εξεγερμένης Γαλλίας, οι αγώνες μας μπορούν να νικήσουν!

Μια μεγάλη Απεργία, που θα έχει στις σημαίες της, τις πραγματικές ανάγκες και τα δικαιώματά μας, το κοινωνικό αίτημα για ένα σχολείο δημόσιο δωρεάν για όλους, χωρίς φραγμούς και αποκλεισμούς,…

Μια μεγάλη Απεργία, που δεν θα έχει καμιά σχέση με συμβολικές 24ωρες – 48ωρες, ούτε με απεργίες σκοπιμοτήτων που θα εξαργυρωθούν στο παζάρι της ανάδειξης των νέων στελεχών εκπαίδευσης ή στο πολιτικό χρηματιστήριο των δημοτικών εκλογών. Τέτοιες «απεργίες σκοπιμοτήτων» δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να ψηφίσουμε! Οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι θα έχουν όφελος μόνο αν η κυβερνητική πολιτική ηττηθεί στο πεδίο των αγώνων.

Μια μεγάλη Απεργία, που θα φιλοδοξεί να συμπορευθεί όλη η ζωντανή εκπαίδευση σε ένα ενιαίο πανεκπαιδευτικό κίνημα αγώνα. Μια μεγάλη Απεργία, που θα έχει πλατιά κοινωνική απεύθυνση, που θα σπάσει το τείχος της απομόνωσης και θα γίνει η αιχμή του δόρατος για να δημιουργηθεί, μέσα στον αγώνα, ένα ευρύ, πλειοψηφικό, νικηφόρο Μέτωπο Παιδείας – Εργασίας, που θα πλημμυρίσει τις πλατείες και τους δρόμους του αγώνα και θα αποσπάσει πραγματικές νίκες.

Αυτή η απεργία, προτείνουμε να ξεκινήσει τη Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη και να έχει τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων που θα απολογίζονται από του ίδιους τους εκπαιδευτικούς και θα ανανεώνονται με τη διαδικασία Γενικών Συνελεύσεων στο τέλος κάθε βδομάδας. Προτείνουμε την έναρξη της απεργίας τη δεύτερη εβδομάδα λειτουργίας, τότε που τα σχολεία θα μπαίνουν σε κανονικούς ρυθμούς, ώστε να δοθεί ο χρόνος για την εξασφάλιση όλων των αναγκαίων προϋποθέσεων για την επιτυχία του αγώνα.

Καλούμε κάθε συνάδελφο – συναδέλφισσα, να κάνει αυτή την απεργία δική του υπόθεση. Κάθε σχολείο να μετατραπεί σε κύτταρο ζωντανής αγωνιστικής δράσης, παντού να συζητηθεί το ζήτημα της απεργίας και να παρθούν μέτρα για την στήριξη και την επιτυχία της. Πρώτος σταθμός αυτής της μάχης, είναι οι Γενικές Συνελεύσεις του Ιούνη. Όλοι πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτές και να απαιτήσουμε να παραμεριστούν οι ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες και να γίνει μια ανοιχτή δημοκρατική συζήτηση. Εκεί, σε αυτές τις συνελεύσεις, πρέπει να αποφασιστεί η κήρυξη του απεργιακού αγώνα διαρκείας από την πλειοψηφία των συναδέλφων. Εκεί πρέπει να δεσμευτούν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, ότι θα μεταφέρουν την απόφαση του Συλλόγου τους στη Γενική Συνέλευση του κλάδου και θα παλέψουν να υπερψηφιστεί. Εκεί πρέπει να συγκροτήσουν από τώρα ανοιχτή απεργιακή επιτροπή που θα διαχειρίζεται τον αγώνα και να καταλήξουν σε συγκεκριμένα αγωνιστικά μέτρα τοπικής δράσης αλλά και ευρύτερου συντονισμού. Δεύτερος σημαντικός σταθμός, είναι η 75^η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ που θα πραγματοποιηθεί στις 22-23-24 Ιούνη στο ξενοδοχείο NOVOTEL. Καλούμε όλους τους συναδέλφους να δώσουν το αγωνιστικό παρών στις εργασίες αυτής της Γ.Σ. Να διακηρύξουν μαζικά και αγωνιστικά τη θέλησή τους για αγώνα απέναντι στον εκπρόσωπο του ΥΠΕΠΘ στην «πανηγυρική συνεδρίαση» (στον ίδιο χώρο, στις 21 Ιούνη 7μ.μ.) και να εκπροσωπήσουν αποφασιστικά τις αποφάσεις των Συλλόγων τους.

Καλούμε τους Συλλόγους Π.Ε. να πάρουν έγκαιρα αποφάσεις αγώνα, να εργαστούν ιδιαίτερα για την επιτυχία των Γενικών Συνελεύσεων, να τροφοδοτήσουν και να στηρίξουν το απεργιακό ρεύμα. Να συγκροτήσουν απεργιακές επιτροπές και να συντονίσουν τη δράση τους. Έτσι ώστε αυτή η απεργία να ελέγχεται άμεσα από τους εκπαιδευτικούς της βάσης και όχι από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Καλούμε όλες τις πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις που επιμένουν να έχουν αγωνιστικές αναφορές, να ενισχύσουν αυτό το απεργιακό ρεύμα και να συμβάλλουν θετικά με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία και το στίγμα τους. Έτσι ώστε, όχι μόνο να γίνει απόφαση και πράξη αυτός ο απεργιακός αγώνας, αλλά να φτάσει μέχρι τη νίκη.

ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΦΘΗΝΗ ΚΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΘΗΝΟ ΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ

προτείνουμε διεκδικητικό πλαίσιο για την απεργία προτάσσοντας τα εξής αιτήματα αιχμής:

Για να ζούμε με αξιοπρέπεια, ζητάμε:

Αυξήσεις στις βασικές αποδοχές μας κατά 30%. Ανατροπή του μισθολογίου, μισθός 1400 ευρώ καθαρά για τον πρωτοδιόριστο, με ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό. Όχι στη σύνδεση μισθού απόδοσης. Γνήσιες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας ή στα 55 που να ‘ναι ίση με τον καταληκτικό μισθό. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.

Για την παιδαγωγική ελευθερία και τη δημοκρατία στο σχολείο, ζητάμε:

Ενίσχυση του ρόλου του συλλόγου διδασκόντων. Επανακαθορισμός των αναλυτικών προγραμμάτων και των βιβλίων με βάση τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, την κριτική σκέψη και την ολόπλευρη γνώση. Όχι στην ευέλικτη ζώνη-να αποσυρθεί η Υ.Α για την υποχρεωτική εφαρμογή της. Όχι στην αξιολόγηση–χειραγώγηση και στην κατηγοριοποίηση των σχολείων. Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης (ν.2986, Καθηκοντολόγιο).

Για τη σταθερή και μόνιμη εργασία ως αποκλειστικό εργασιακό πλαίσιο στην εκπαίδευση, ζητάμε:

Να καταργηθεί η ωρομισθία. Να συσταθούν νέες οργανικές θέσεις για κάθε αναγκαίο εκπαιδευτικό έργο στα σχολεία και να καλυφθούν με μαζικούς μόνιμους διορισμούς. Να μειωθεί το διδακτικό ωράριο στα επίπεδα της Β/θμιας.

Για την υπεράσπιση της ενιαίας δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, ζητάμε:

Ενιαίο 12δωδεκάχρονο δημόσιο σχολείο- δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Άμεση Κάλυψη όλων των κενών σε διδακτικό προσωπικό. Αύξηση της οργανικότητας των σχολείων με βάση τους 20 μαθητές ανά τμήμα. Ενιαία Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Γενναία χρηματοδότηση της εκπαίδευσης με το 15% του Γ.Κ.Π. Όχι στην ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Όχι στη συνταγματική αναθεώρηση που καταργεί τη μονιμότητα, ακυρώνει τη δυνατότητα δικαστικών – μισθολογικών διεκδικήσεων και προωθεί τα ιδιωτικά ΑΕΙ.

Ναι, εμείς για αυτά τα λίγα πράγματα πολεμάμε

για να μπορούμε να έχουμε ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

Για να ΄χουμε έναν έρωτα που να μην μας λερώνουν

Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις Π.Ε.