ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΖΩΝΗ:

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ ΤΟ ΥΠΕΠΘ ΣΕ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ

ΕΜΜΕΣΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Αυτό είναι το πρώτο βασικό συμπέρασμα που μπορεί κανείς να εξάγει από το δελτίο τύπου που εξέδωσε η υπουργός στις 30 Σεπτεμβρίου 2005. Ένα μήνα μετά την απόπειρα υποχρεωτικής γενίκευσης της Ευέλικτης Ζώνης η Υπουργός δηλώνει στον τύπο ότι στα σχολεία όπου οι «σύλλογοι διδασκόντων εκτιμούν ότι υπάρχουν προβλήματα στην εφαρμογή της Ευέλικτης Ζώνης… θα εφαρμόζεται το προηγούμενο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου.»

Προηγήθηκαν εκατοντάδες αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων που πάρθηκαν μέσα στο Σεπτέμβρη σε ολόκληρη τη χώρα, έσπασαν στην πράξη το αφόρητο κλίμα απειλών και πιέσεων και εξέφρασαν τη διαφωνία τους με την εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης. Ήταν αυτές οι αποφάσεις αρκετών σχολείων, όπως και οι μαζικές αποφάσεις των πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών συλλόγων που οδήγησαν και την Ομοσπονδία να πάρει θέση, παρέχοντας συνδικαλιστική κάλυψη και τελικά ανάγκασαν το Υπουργείο Παιδείας να αναδιπλωθεί και να αναγνωρίσει το αυτονόητο: το παιδαγωγικό δικαίωμα στους συλλόγους διδασκόντων να καθορίσουν εκείνοι την στάση τους απέναντι στην εφαρμογή της ευέλικτης, ζητώντας τη μη συμμετοχή του σχολείου τους, αν έτσι αποφασίσουν. Αυτή η νίκη σημαίνει πολλά για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Οι συνεδριάσεις και οι αποφάσεις εκατοντάδων συλλόγων διδασκόντων που σε όλη την Ελλάδα έδειξαν ότι:

α)Μπορούμε να ξεπεράσουμε το θεσμοθετημένο, μέσω του Καθηκοντολογίου, διοικητικό αυταρχισμό (που κερδίζει έδαφος στον κάθε λογής και απόχρωσης στελεχιακό μηχανισμό) .Μπορούμε να ξεπεράσουμε τη δίδυμη συνήθεια της ατομικής γκρίνιας και της επακόλουθης συλλογικής υποταγής. Μπροστά σε διαταγές που προσδιορίζουν τη σχολική καθημερινότητα μπορούμε να στηριχθούμε στο συνάδελφο της διπλανής πόρτας και να αρθρώσουμε συλλογικά ένα λόγο που να μας κάνει πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Μπροστά σε υπαλλήλους που ισχυρίζονται ότι οι διαταγές δεν τίθενται σε διάλογο και δεν σηκώνουν αρνήσεις, μπορούμε να αντιπαρατάξουμε τη συλλογική παιδαγωγική και κοινωνική μας ευθύνη.

β)Μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τη σχέση παιδαγωγικής και πολιτικής. Μπροστά σε μια αποστειρωμένη σύλληψη της παιδαγωγικής, μπορούμε να καταλάβουμε πότε μια φερόμενη ως προοδευτική παιδαγωγική μέθοδος (project) γίνεται όχημα για τη νόθευση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, εργαλείο για τον περιορισμό της όποιας ελευθερίας έχουμε εξασφαλίσει για τις παιδαγωγικές σχέσεις, πεδίο για τον ανταγωνισμό, την επιδειξιμανία και την αξιολόγηση. Στη βάση αυτής της κατανόησης αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την πολιτική διάσταση της λειτουργίας των συλλόγων διδασκόντων και τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της συνδικαλιστικής μας δράσης,

γ) Μπορούμε να ξεπερνάμε την αφωνία εκείνων των συνδικαλιστικών δυνάμεων που δεσμεύονται από την εφαρμοσμένη ή εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική των κομμάτων τους και ακόμη και σήμερα ένα μήνα μετά την πρώτη απόφαση δεν έχουν τοποθετηθεί επί της ουσίας. Όσο κι να ψάχνουμε στα κείμενα και τους λόγους της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ δεν βρίσκουμε μια θέση για την Ευέλικτη Ζώνη. Είναι υπέρ ή κατά;

δ) Μπορούμε να νικάμε κόντρα στις σειρήνες που αμφισβητούσαν την αξία της συλλογικής δράσης και την ουσία της συνδικαλιστικής κάλυψης. Η συλλογική δράση δεν είναι μια μάχη για την τιμή των όπλων. Το γεγονός ότι οι πρωτοβάθμιοι εκπαιδευτικοί σύλλογοι , αλλά και η ομοσπονδία κάτω από την πίεση της βάσης, πήραν αυτή την συγκεκριμένη απόφαση, βοηθούσε να ξεδιπλωθεί η αγανάκτηση και η αντίδραση των εκπαιδευτικών με συγκεκριμένες μορφές. Αρνητικό ρόλο έπαιξαν όλοι εκείνοι που αμφισβητούσαν την ουσία της κάλυψης, με προεξάρχοντα πολλά «πράσινα» συνδικαλιστικά στελέχη που ως διευθυντές προσέφεραν γη και ύδωρ στις εντολές των γαλάζιων προϊσταμένων. Απέδειξαν έτσι αμφότεροι, ότι ο καυγάς «για τα δικά τους και τα δικά μας παιδιά» δεν περιλαμβάνει τίποτα από τις πραγματικές αγωνίες των εκπαιδευτικών, αντίθετα γίνεται για το ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τις αντιεκπαιδευτικές επιλογές και μέτρα. Παρόμοια στάση κράτησε και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ που δεν ψήφισε την απόφαση της ΔΟΕ. Προσπάθησε κι εκείνη να απαξιώσει τη δυνατότητα της συνδικαλιστικής κάλυψης και αντί να συμβάλει στο να εκφραστούν οι σύλλογοι διδασκόντων για να σπάσει στην πράξη ο αυταρχισμός, διάλεξε την ανέξοδη γενικόλογη καταγγελία.

Η ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΤΤΑ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ Σ’ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΙΑΣ ΖΑΡΙΑΣ

Αυτό είναι το δεύτερο βασικό συμπέρασμα που μπορεί κανείς να βγάλει από το ίδιο δελτίο τύπου: «στις περιπτώσεις κατά τις οποίες σύλλογοι διδασκόντων στα σχολεία εκτιμούν ότι υπάρχουν προβλήματα στην εφαρμογή της «ευέλικτης ζώνης», αφού συνεδριάσουν και αποφανθούν τεκμηριωμένα για τους λόγους της μη έναρξης της (π.χ. ελλιπής επιμόρφωση και προετοιμασία των εκπαιδευτικών), τότε πρέπει να ενημερώσουν τον αρμόδιο Σχολικό Σύμβουλο και τον αντίστοιχο Προϊστάμενο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Στις περιπτώσεις αυτές, το Υπουργείο Παιδείας θα μεριμνήσει άμεσα, λαμβάνοντας τις ανάλογες πρωτοβουλίες (π.χ. πρόσθετη ενημέρωση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών κλπ).» Μέχρι πρόπερσι κάθε σύλλογος διδασκόντων μπορούσε να αποφασίσει την ένταξη του στην Ευέλικτη Ζώνη, πέρσι μπορούσε να αποφασίσει είτε την ένταξη του είτε την αποχώρηση του, το Σεπτέμβρη του 2005 δεν μπορούσε να αποφασίσει τίποτα, τον Οκτώβρη του 2005 μπορεί αν θέλει να αποφασίσει την αποχώρηση του. Είναι φανερό ότι οι εκατοντάδες σύλλογοι που έχουν ήδη αποφασίσει καλούνται να επαναβεβαιώσουν τις αποφάσεις τους, ενώ εκείνοι που συζήτησαν, αλλά δεν έφθασαν σε κάποια απόφαση καλούνται να ολοκληρώσουν τη διαδικασία.

Στο ίδιο δελτίο τύπου, γίνεται φανερή μια προσπάθεια εκ μέρους του Υπουργείου να κερδίσει ένα δεύτερο γύρο στη μάχη γύρω από την Ευέλικτη Ζώνη. Μέσα από τις παραδειγματικές του παρενθέσεις (ελλιπής επιμόρφωση και προετοιμασία των εκπαιδευτικών, πρόσθετη ενημέρωση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών) επιχειρεί να αναγάγει την όλη υπόθεση σε ζήτημα δικής μας αδυναμίας και όχι διαφωνίας. Το Υπουργείο Παιδείας μας καλεί έμμεσα να δηλώσουμε κακομοίρηδες και άσχετοι.

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας την ωραιοποιημένη εικόνα της Ευέλικτης Ζώνης που το ίδιο δελτίο τύπου προβάλλει (ισχυρίζεται ότι δαπανήθηκαν 4.000.000 € για την επιμόρφωση 30.000 εκπαιδευτικών και την παραγωγή εκπαιδευτικού και εποπτικού υλικού !!), τότε γίνεται φανερό ότι το Υπουργείο αποπειράται να ενοχοποιήσει τους εκπαιδευτικούς στην κοινωνία και ταυτόχρονα να απευθύνει μια απειλή στον κόσμο των δασκάλων. Στην κοινωνία λέει πλαγίως περίπου τα εξής: «η ευέλικτη ζώνη είναι καλή, εμείς επιμορφώσαμε επαρκώς τους εκπαιδευτικούς, και τους προσφέραμε πλούσιο υλικό, αλλά αυτοί ούτε τα γράμματα τα παίρνουν, ούτε τα υλικά μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Αυτοί φταίνε. Το ΥΠΕΠΘ όμως είναι μεγαλόψυχο. Θα μπει στον κόπο να τους τα ξαναπεί, να τους ανοίξει τα μάτια. Τι άλλο να κάνει μ’ αυτούς τους εκπαιδευτικούς;» Στους εκπαιδευτικούς κουνάει απειλητικά το δάχτυλο: «Θέλετε να αρνηθείτε; Προσέξτε καλά ! Θυμάστε την αγγαρεία της εξομοίωσης;»

Επιπλέον, το ΥΠΕΠΘ προβάλλει μια ολοφάνερα εικονική πραγματικότητα για την Ευέλιτκη Ζώνη, πασχίζοντας να δικαιολογήσει την απορρόφηση 4.000.000 € που κανείς δεν ξέρει πότε και από ποιους «απορροφήθηκαν» ! Απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να γίνουμε οικειοθελώς συνένοχοι, αναπόσπαστο τμήμα αυτής της εικονικής πραγματικότητας και να αποδεχτούμε πως «υποτίθεται» ότι θα εφαρμόσουμε την ευέλικτη ζώνη ! Το μόνο σίγουρο είναι πως αν αποδεχτούμε αυτή την «ευέλικτη» λύση, στο τέλος το λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς...

ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΖΩΝΗ

Αυτό είναι το νέο πεδίο της αντιπαράθεσης και σ’ αυτό καλούμαστε τώρα να ανταποκριθούμε. Οι αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων πρέπει να τονίζουν ότι αυτό που «δημιουργεί προβλήματα στην εφαρμογή της Ευέλικτης Ζώνης» δεν είναι η απουσία επιμόρφωσης μέσω κάποιων σεμιναρίων για να χρησιμοποιηθούμε για την απορρόφηση κονδυλίων από επιτήδειους. Δεν θέλουμε να ακούσουμε σχέδια επί χάρτου για το πώς οργανώνεται ένα σχέδιο εργασίας στην τάξη από ανθρώπους που χρόνια έχουν να πιάσουν κιμωλία. Η αντίθεσή μας είναι πολύ πιο βαθιά.

Αυτό που «δημιουργεί προβλήματα, στην εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης» είναι:

α) Η ανυπαρξία υποδομής (εργαστήρια, βιβλιοθήκες, σχολικοί κήποι, μικρά τμήματα, μεγάλες αίθουσες),

β) Η ανυπαρξία χρηματοδότησης, γιατί δεν μπορούν να γίνουν εκδόσεις, εκδρομές, κατασκευές, αγορές εντύπων και άλλων υλικών ούτε από τα συνεχώς μειούμενα χρήματα των λειτουργικών εξόδων ούτε με τα λεφτά των γονέων και των δασκάλων ούτε με τα λεφτά «χορηγών» που στην ουσία αναιρούν το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και συνδέουν το σχολείο με λογικές επιχειρηματικότητας και αγοράς.

γ) η ανυπαρξία διδακτικού χρόνου, γιατί δεν φτάνει να κόψεις δύο ώρες από τα άλλα μαθήματα, όταν η διδακτέα ύλη δεν μειώνεται, γεγονός που ισχύει εξίσου και για τα καινούργια διαθεματικά αναλυτικά προγράμματα.

δ) Η απουσία των θεμάτων που καίνε την ανθρωπότητα σήμερα από την επίσημη θεματολογία της Ευέλικτης Ζώνης. Είναι άραγε τυχαίο ότι ενώ από τη μια πλευρά πλήθος σχολείων προσέγγισε το αντιπολεμικό κίνημα, από την άλλη στα επίσημα κείμενα της Ευέλικτης Ζώνης δεν έχει συμπεριληφθεί ούτε ένα κείμενο για την ειρήνη; Είναι τυχαίο ότι τη στιγμή που το παγκόσμιο παραγωγικό σύστημα υπερθερμαίνει τον πλανήτη κάνοντας τις φυσικές καταστροφές αναμενόμενη πραγματικότητα με ταξικές συνέπειες ( Ν.Ορλεάνη), τα επίσημα περιβαλλοντικά προγράμματα μετατρέπουν το οικολογικό πρόβλημα σε απλό πρόβλημα καλής συμπεριφοράς ατομικών καταναλωτών; Είναι άραγε συμπτωματικό ότι τα προβλήματα διόγκωσης των ανισοτήτων μεταξύ των κοινωνικών τάξεων απουσιάζουν;

ε) Η προβολή όχι μόνο αμφισβητούμενων ιδεών αλλά και καταστροφικών για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Για παράδειγμα το μοναδικό διδακτικό υλικό της Ευέλικτης Ζώνης που μοιράστηκε πλατιά φέτος στα σχολεία με τίτλο «Οικονομία και εγώ» που συνδιαμορφώθηκε από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, διδάσκει σαφέστατα ότι τα οικονομικά προβλήματα δεν επιδέχονται πολιτικών απαντήσεων, ότι η οικονομία είναι φυσική, ότι είναι εντελώς φυσικό άλλα οικονομικά προβλήματα να αντιμετωπίζει το παιδί του επιχειρηματία και άλλα το παιδί του εργαζόμενου.

στ) Ο περιορισμός της «ελεύθερης συνεργασίας του δασκάλου με τους μαθητές του, σε ένα μίζερο δίωρο κατά μέσο όρο. Οι εκπαιδευτικοί αναζητούμε ατομικά και συλλογικά αυτή τη συνεργασία χωρίς την «μεγαλόψυχη» παραχώρηση της Ευέλικτης Ζώνης. Την αναζητούμε σε όλο το εύρος του προγράμματος και όχι σε ένα ειδικό μάθημα. Οι δουλειές που αναπτύχθηκαν στα σχολεία με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ, την Ιντιφάντα, τις σχολικές γιορτές και το τσουνάμι στη Ν.Α. Ασία είναι απλώς παραδείγματα συλλογικής δράσης στην κατεύθυνση αυτή. Πίσω από αυτές υπάρχει μια ολόκληρη καθημερινότητα που δεν χωράει σε κανένα προδιαγεγραμμένο δίωρο. Πίσω από αυτές υπάρχουν πεδία ελευθερίας που έχουμε κατακτήσει στην πράξη, αρνούμενοι την επιτήρηση - αξιολόγηση – χειραγώγηση των εκπαιδευτικών μας πρακτικών και όχι επαιτώντας κάποια ξεροκόμματα «ελευθερίας» που μας πετάει το ΥΠΕΠΘ.

ζ) Ο διακοσμητικός χαρακτήρας του project στο σύνολο των εκπαιδευτικών βαθμίδων, γιατί αυτό που μετράει ως γνώση στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης σηματοδοτείται από αυτό που εξετάζεται στις ανώτερες. Ένα είδος γνώσης που κατέχει το 16% έως 12% στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, το 6% έως 3% στις τελευταίες και απουσιάζει τελείως από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι προφανώς ένα δευτερεύον είδος για το σύστημα, γι’ αυτό και κινδυνεύει να αφυδατωθεί στην πράξη, όπως και όλα τα «δευτερεύοντα» μαθήματα.

η) Ο διοικητικός και παιδαγωγικός έλεγχος Γιατί τι άλλο από επιτήρηση και αναίρεση της όποιας ελευθερίας σημαίνει το «Κάθε δραστηριότητα που εφαρμόζεται στο χρόνο της Ευέλικτης Ζώνης εποπτεύεται από τους σχολικούς Συμβούλους»; Γιατί τι άλλο σηματοδοτούν ο ασφυκτικός προγραμματισμός, τα χρονοδιαγράμματα και η έμφαση στις διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης; Οι προτεραιότητες που δίνονται στο τεχνικό μέρος του προγράμματος παραμερίζουν τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών με κίνδυνο να εντείνονται οι μαθησιακές δυσκολίες. Προωθείται έτσι ο ανταγωνισμός και μετατοπίζεται το κέντρο της εκπαιδευτικής πράξης από τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας, στην προετοιμασία των σχεδίων και στην προσαρμογή στις απαιτήσεις της παρουσίασης ,της επίδειξης και της αξιολόγησης.

θ) Το κλίμα επίδειξης, αξιολόγησης, κατηγοριοποίησης και ανταγωνισμού μεταξύ των σχολικών μονάδων αλλά και των εκπαιδευτικών που δημιουργεί τη ενιαία βάση δεδομένων για την εφαρμογή της αξιολόγησης-χειραγώγησης. Είναι κυρίως το κλίμα αυτό και όχι οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι που προσβλέπουν στην πρόσθετη χρηματοδότηση ή την κατάκτηση μιας θέσης στελέχους που μετατρέπουν συχνά τα «καινοτόμα προγράμματα» και την Ευέλικτη Ζώνη σε θέατρο σκιών. Είναι το κλίμα αυτό που φέρνει σε πρώτο πλάνο την επίδειξη και όχι την ουσία. Είναι το κλίμα αυτό που σπρώχνει τον βίαιο εξωραϊσμό των προγραμμάτων, που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει μέχρι και στην υποκατάσταση της δουλειάς των παιδιών από εκείνη του γονέα ή του δασκάλου.

ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, έχει μεγάλη σημασία να μην αφήσουμε αυτή τη νίκη να πάει χαμένη. Να συνεδριάσουν παντού οι σύλλογοι διδασκόντων και να σταλούν αποφάσεις. Ό,τι καταφέραμε με τη συλλογική μας αντίδραση ας μη το αφήσουμε στο συρτάρι. Να μην υποταχτούμε σε όσους επιδιώξουν και πάλι να μας εκβιάσουν. Να δείξουμε άμεσα και καθαρά την αντίθεσή μας στην ευέλικτη ζώνη, χωρίς περιστροφές . Επιπλέον έχει μεγάλη σημασία να επιστρέψουμε στο ΥΠΕΠΘ την κατηγορία που μας απευθύνει. Ότι είμαστε φυγόπονοι, ότι δεν ξέρουμε…. ότι δεν είμαστε επαρκώς ενημερωμένοι. Τους το λέμε καθαρά: Σ’ αυτό το σχολείο που φτιάχνετε είμαστε αντίπαλοι, γι’ αυτό λέμε όχι στην ευέλικτη ζώνη.

Στο σχολείο το δικό μας η ελευθερία της παιδαγωγικής σχέσης δεν κλείνεται σε ζώνες. Στο σχολείο το δικό μας δεν είναι η ανταγωνιστικότητα και η επιχειρηματικότητα που κυριαρχούν. Είναι η ισότητα και η ελευθερία. Στο σχολείο το δικό μας οι δάσκαλοι δεν είναι υπάλληλοι που άλλοτε μπορούν και άλλοτε όχι. Έχουν δικαίωμα να συμφωνούν και να διαφωνούν, να διαλέγουν την παιδαγωγική μέθοδο ανάλογα με τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών. Στο σχολείο το δικό μας ο κόσμος δεν είναι κάτι στο οποίο οι μαθητές πρέπει να προσαρμοστούν. Αντίθετα, είναι κάτι που όλοι μας θα πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να τον αλλάξουμε ριζικά. Κι αυτός ο αγώνας γίνεται και έξω και μέσα στο σχολείο, δεν σταματά στην πόρτα της σχολικής μας τάξης !

Το δικό μας σχολείο δεν είναι το σχολείο του χθες, του «βιβλίου του δασκάλου», του ασφυκτικού ελέγχου και της απόλυτης ομοιομορφίας. Το δικό μας σχολείο δεν είναι το σχολείο που οραματίζεται το υπουργείο, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, το σχολείο του αγοραίου ανταγωνισμού, της επίδειξης, της διοικητικής επιτήρησης που προετοιμάζει τον αυριανό απασχολήσιμο που κατέχει δεξιότητες, αλλά δεν έχει αξίες. Για μας, η εκπαιδευτική πράξη των μαχόμενων εκπαιδευτικών πρέπει να αντιπαλεύει τις μορφωτικές ταξικές ανισότητες και να προετοιμάζει πολίτες που θα μπορούν να συμμετέχουν με κριτικό τρόπο στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή στηριγμένοι στις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας.

Τη μάχη για το σχολείο αυτό πρέπει να τη δώσουμε παντού, στην τάξη, στο σύλλογο διδασκόντων, στο σύλλογο εκπαιδευτικών της περιοχής μας, στις κινητοποιήσεις. Η μάχη αυτή είναι τρόπος ζωής. Είναι ένας τρόπος ζωής άξιος να βιωθεί. Δεν δίνεται μια κι έξω. Ούτε θα την κερδίσουμε ούτε θα την χάσουμε σε ένα επεισόδιο. Γεμίζει όμως με νόημα όλα τα μικροσυμβάντα της καθημερινότητας, για αυτό και τίποτε δεν της είναι αδιάφορο. Ας δώσουμε προοπτική σε ό,τι κερδήθηκε και ας εντείνουμε τους αγώνες μας για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας.

3 Οκτώβρη 2005, www.paremvasis.gr