Ζήτημα πρώτο: η νέα δανειακή σύμβαση δεν μπορεί να αποτρέψει τη χρεοκοπία. Το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Μπορούμε και πρέπει να συζητήσουμε για το δημόσιο χρέος: αν θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να πληρωθεί, αν είναι νόμιμο ή παράνομο, αν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα ή αποτέλεσμα της αρχιτεκτονικής του ευρώ, αν είναι αιτία της κρίσης ή ιστορική μορφή της (εγγενούς στον καπιταλισμό) κρίσης υπερσυσσώρευσης, αν είναι του λαού ή διεφθαρμένων πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών, αν είναι του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αν οφείλεται στη διεκδικητική κουλτούρα της αριστεράς ή στο πελατειακό κράτος του δικομματισμού. Το σίγουρο όμως είναι ότι το δημόσιο χρέος είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Το λένε όλοι. Όχι μόνο η αριστερά και η αντιμνημονιακή δεξιά. Το λέει ο ίδιος ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης, υπουργοί του Παπανδρέου, όλοι οι οικονομολόγοι, γερμανικές συντηρητικές εφημερίδες, αμερικανοί αναλυτές, ακόμα και το ΔΝΤ. Παρόλα αυτά, όσοι υποστηρίζουν τη σύμβαση προσβλέπουν στην αναβολή της στάσης πληρωμών. Κερδίζουν χρόνο και το λένε.
Ζήτημα δεύτερο: με μια τεράστια ιστορική ήττα πληρώνουμε την ολιγόχρονη αναβολή της χρεοκοπίας Οδηγούμε άμεσα τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα σε επίπεδα αγοραστικής δύναμης Βουλγαρίας. Οδηγούμε την ανεργία σε ύψη που έχουμε να δούμε από το 1960: ένας στους τρεις μένει άνεργος. Καταργούμε τις συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα και τη μονιμότητα στο δημόσιο. Οδηγούμε σε αδιέξοδο τα ασφαλιστικά ταμεία. Μέσω της ύφεσης δημιουργούμε νέα ελλείμματα στο δημόσιο και άρα επιπλέον ανάγκες απολύσεων και νέες μειώσεις μισθών. Ξεπουλάμε σε τιμή όσο όσο τη δημόσια περιουσία, το μοναδικό εργαλείο δηλαδή για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της χρεοκοπίας. Δίνουμε στους δανειστές μας ομόλογα αγγλικού δικαίου και παίρνουμε πίσω αυτά που τώρα κρατάνε στα χέρια τους και είναι ελληνικού δικαίου. Ως λαός πληρώνουμε πανάκριβα μια δανειακή σύμβαση, για την οποία ο εσωτερικός μας αντίπαλος δικαιούται να είναι απόλυτα ευχαριστημένος: στο τέλος της κρίσης όσα αφεντικά επιβιώσουν θα έχουν την ευκαιρία να εκμεταλλεύονται μια φτηνή και (πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά) ρημαγμένη εργατική τάξη.
Ζήτημα τρίτο: ο χρόνος αυτός είναι άχρηστος για το λαό και χρήσιμος για τους τραπεζίτες. Η πολιτική μας ηγεσία δύο χρόνια τώρα δεν έχει οργανώσει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο, αν και οι περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές από την αρχή προέβλεπαν την αδυναμία αποπληρωμής του δημόσιου χρέους και την αποτυχία του μνημονίου Είναι τόσο ξετσίπωτη που ενώ μας απειλεί με πείνα και έλλειψη φαρμάκων και πετρελαίου, δεν κάνει τίποτα για να στεγάσει τους άστεγους (σε μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες άδεια σπίτια), για να εξασφαλίσει το φαγητό και τη θέρμανση σε όλους, για να περιοριστούν οι αυτοκτονίες. Αντίθετα οι Γάλλοι και οι Γερμανοί τραπεζίτες ξεφορτώθηκαν και συνεχίζουν να ξεφορτώνονται ελληνικά ομόλογα, έτσι ώστε στην κρίσιμη στιγμή να είναι λιγότερο εκτεθειμένοι.
Ζήτημα τέταρτο: η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν νομιμοποιείται να αποφασίζει για το μέλλον του λαού. Δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Η βουλή βρίσκεται σε ολοφάνερη δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση. Οι αποφάσεις αυτής της βουλής δεν δεσμεύουν το λαό. Ο λαός μπορεί και πρέπει να τις αρνηθεί. Ο λαός μπορεί και πρέπει να αποδώσει τις πολιτικές ευθύνες και να αναζητήσει τις ποινικές ευθύνες για την πορεία των τελευταίων χρόνων.
Ζήτημα πέμπτο: οι απειλές περί έλλειψης τροφίμων, πετρελαίου και φαρμάκων καταφύγιο της δουλοπρεπούς πολιτικής μας ηγεσίας ή εφιαλτικό ενδεχόμενο;
Η πολιτική ελίτ της χώρας γνωρίζει ότι δεν έχει μέλλον μακριά από τα δεκανίκια του κεφαλαίου και των διεθνών στηριγμάτων της. Γι’ αυτό και δεν διανοείται να τα εγκαταλείψει ακόμη και σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν ούτε να φανταστούν ότι είναι δυνατό να ζήσουμε χωρίς συνεχείς υποκλίσεις στη Μέρκελ και στο Σαρκοζί. Έχουν δίκιο μόνο για τον εαυτό τους. Για μας, για το λαό, οι υποκλίσεις αυτές σημαίνουν απόλυτη φτώχεια και κοινωνική ζούγκλα.
Πολλοί ανάμεσα στο λαό φοβούνται ότι η φτώχεια και η κοινωνική ζούγκλα είναι προτιμότερες από την πείνα και το κρύο. Ότι είναι καλύτερα να υποταχτούμε στους εκβιαστές – δανειστές μας και να γίνουμε Βουλγαρία παρά να τραβήξουμε το δρόμο μας και να γίνουμε Αιθιοπία. Με άλλα λόγια αποδέχονται στο ακέραιο τις απειλές της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Ωστόσο ξεχνούν τρία πράγματα.
- Η πείνα και το κρύο είναι εδώ. Όχι ακόμη για εμάς, αλλά ποιος θα τις σταματήσει έξω από την πόρτα των σπιτιών μας; Αυτοί που μας οδηγούν από αποτυχία σε αποτυχία, γεμίζοντας τους δρόμους άστεγους και πεινασμένους;
- Από τα δάνεια της τρόικας ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει για μισθούς και συντάξεις. Ακόμη και το τελευταίο λεπτό του ευρώ θα δοθεί για εξυπηρέτηση των δανείων. Το 2012 το ελληνικό δημόσιο έτσι κι αλλιώς θα ζήσει αποκλειστικά από τα έσοδα του. Τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης που απειλούν στις τηλεοράσεις με κλεισίματα σχολείων και νοσοκομείων την επόμενη μέρα, παραποιούν ως συνήθως την αλήθεια.
- Η αναπόφευκτη χρεοκοπία, αργά ή γρήγορα, δεν θα αντιμετωπιστεί ούτε με την καλοσύνη των ξένων ούτε με την προνοητικότητα και την ευαισθησία του Παπαδήμου και όσων τον στήριξαν και τον στηρίζουν. Μόνη λύση η πολιτική αφύπνιση όλων μας και η οικοδόμηση δικτύων αλληλεγγύης. Τόσο το ένα όσο και το άλλο θέλουν χρόνο και κόπο.
Ζήτημα έκτο: Η κοινωνία της ζούγκλας οργανώνεται
Ο αποκλειστικός λόγος εφαρμογής της αξιολόγησης στην εκπαίδευση και συνολικά στο δημόσιο, είναι οι απολύσεις και η δημοσιονομική «εξυγίανση» – η βαθμολογική εξέλιξη είναι το τυράκι για τους αφελείς που δεν βλέπουν τη φάκα. Ο μεταξύ μας ανταγωνισμός είναι το όραμα των κυβερνώντων. Όποιος από μας χάσει, απολύεται. Μαζί με τους συναδέλφους αναπληρωτές θα βλέπει πια το σχολείο από το πεζοδρόμιο.
Ενότητα – Αγώνας – Αντίσταση
Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη
Για να μην εδραιωθεί η κοινωνία της ζούγκλας
Για να έχουν όλοι
δουλειά, στέγη, φαγητό, μόρφωση,
υγειονομική και φαρμακευτική περίθαλψη
