«… Γι’ αυτό δεν μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Πως θα νικήσουν….»
Πολλές οι επισκέψεις τώρα τελευταία και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποφάσισε να συμπεριφερθεί στους επισκέπτες μας με γενναιοδωρία. 14 Νοέμβρη, ημέρα άφιξης του κουαρτέτου, προσφέρουν στους θεσμούς εργασιακό και συνδικαλιστικό νόμο που θα ισοπεδώσει ότι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις χρόνων. 15 και 16 Νοέμβρη προσφέρουν στον πρώην πλανητάρχη διευκολύνσεις και υποταγή, για να μπορεί να διαφεντεύει το αμερικάνικο κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός από καλύτερες θέσεις στην περιοχή μας, απαγορεύοντας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις μην τυχόν και έρθουν αντιμέτωποι με τον «εχθρό λαό».
Και εκείνοι με τη σειρά τους θα μας βάλουν «άριστα» στη δεύτερη αξιολόγηση και θα μοιράσουν υποσχέσεις για «ελάφρυνση» του χρέους. Ως «ανταλλάγματα» για τα ρημαγμένα από τη φτώχια, τους φόρους και τις κατασχέσεις σπίτια μας, το χαρτζιλίκι του «υποκατώτατου» μισθού για τη νεολαία, και προικώο τη δημόσια περιουσία. Με το Μητσοτάκη να διαλαλεί και αυτός τη νεοσυντηρητική του πραμάτεια στις ΗΠΑ, με τους αμερικανούς αξιωματούχους να διατυπώνουν με κυνισμό και σαφήνεια το ερώτημα: πόσο επώδυνα θα είναι τα επόμενα χρόνια για τον πολύπαθο ελληνικό λαό;
Αγώνας δρόμου της κυβέρνησης να προλάβει τη δεύτερη αξιολόγηση. Το Eurogroup στις 5 Δεκέμβρη πλησιάζει και πρέπει να ανασκουμπωθούμε. Και στρώνει το κόκκινο χαλί της υποδοχής σε θεσμούς και υπερπόντιους προέδρους, που περνά πάνω από τον εργαζόμενο που του παίρνουν το σπίτι, τον μαγαζάτορα που βάζει λουκέτο, τον πτυχιούχο που φεύγει στην ξενιτειά για να βρει δουλειά…. Και κάνει ανασχηματισμούς κυβερνητικούς στέλνοντας μήνυμα στη χειμαζόμενη κοινωνία και στα τροϊκανά επιτελεία ότι θα ακολουθήσει μέχρι κεραίας τη μεσαιωνική ατζέντα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ.
Με περίσσιο κυνισμό λοιπόν, το κουαρτέτο απαιτεί:
Απολύσεις διαρκείας με μόνιμο σύστημα απολύσεων στο δημόσιο, αφού κατά τη γνώμη τους «το ελληνικό δημόσιο έμεινε απυρόβλητο για ψηφοθηρικούς λόγους»!, ενώ επιδιώκουν την παραπέρα δραστική μείωση του μισθολογικού και λειτουργικού κόστους του δημοσίου, επαναφέροντας τη συζήτηση για τον αυτόματο «κόφτη». Στις απολύσεις μπαίνουν στο στόχαστρο οι «επίορκοι» και οι «διεφθαρμένοι», και όσοι έχουν υποπέσει σε «σοβαρές παραβάσεις». Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για όσους υπερασπίζονται δικαιώματα και διεκδικούν.
Να υπάρχει αξιολόγηση που θα οδηγεί σε πλήρη μισθολογική και βαθμολογική στασιμότητα για όλο τον εργάσιμο βίο, όταν υπάρχει αρνητική αξιολόγηση σε τρεις αξιολογήσεις
Προσλήψεις στο δημόσιο με την αναλογία μία πρόσληψη ανά πέντε συνταξιοδοτήσεις, θέτοντας θέμα για ειδικές συμβάσεις, που «μέσω των συνεχόμενων ανανεώσεων γίνονται ουσιαστικά μόνιμες» – οι αναπληρωτές στην εκπαίδευση ανήκουν σε αυτή στην κατηγορία- ενώ δεν ξεχνάμε ότι στην εκπαίδευση δεν έχει γίνει καμία πρόσληψη τα τελευταία χρόνια
Να κλείσουν οι «οργανισμοί-φαντάσματα» που θα σημαίνει απόλυση όλων των εργαζόμενων σε αυτούς
Να μειωθούν οι συντάξεις με άμεση περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», να μειωθεί το ΕΚΑΣ κατά 40% ακόμα και των χαμηλοσυνταξιούχων, να μειωθεί το αφορολόγητο όριο ακόμα και στα 4000 ευρώ!
Ακόμα μεγαλύτερη καθήλωση των μισθών και ειδικά του κατώτατου αφού το ΔΝΤ θεωρεί ότι «παραμένει ακόμα υψηλότερος σε σχέση με ανταγωνίστριες χώρες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ»!
Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και αύξηση του μέγιστου αριθμού στο 10% από το 5% που ισχύει σήμερα.
Δυνατότητα ακύρωσης κλαδικών συμβάσεων – που είναι πάντα καλύτερες – από τις επιχειρησιακές, η επαναφορά του λοκ άουτ και η δυνατότητα του εργοδότη να κόβει το μισθό όλων των εργαζομένων σε περίπτωση καταλήψεων εργασιακών χώρων ή άλλων μορφών πάλης του κινήματος, περιορισμός της συνδικαλιστικής προστασίας , μητρώο συνδικαλιστών οργανώσεων στο υπουργείο εργασίας, με τα σωματεία να πρέπει να υποτάσσονται στα νέα συνδικαλιστικά πλαίσια που θα καθοριστούν από τη διαπραγμάτευση.
Η κυβέρνηση, με το περιβόητο «plan b» που προτείνει, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αποδέχεται ουσιαστικά αυτά τα μέτρα, και μάλιστα στο όνομα της «προστασίας των συλλογικών συμβάσεων», τη στιγμή που προτείνει την επέκταση των κλαδικών συμβάσεων με ανέφικτες προϋποθέσεις, συνδικαλιστικό νόμο στο όνομα του χτυπήματος των «προνομίων» των συνδικαλιστών που στην ουσία όμως θα είναι χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία, την αποδοχή των ομαδικών απολύσεων ή την αντικατάστασή τους με εργασία μειωμένου ωραρίου και αποδοχών. Και όλα αυτά μαζί με τη νομιμοποίηση των συμβάσεων μιας μέρας, την κατάργηση των τριετιών, τον υποκατώτατο μισθό που διαλύουν κάθε έννοια σταθερού και μόνιμου εργασιακού δικαιώματος.
« …. Έρχομαι με άλλο όνομα, άλλα ρούχα
αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό….»
Στην παιδεία το μήνυμα της ανάγκης για γρήγορη υλοποίηση των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων στέλνει η επιλογή του Γαβρόγλου ως Υπουργού Παιδείας. Αρχιτέκτονας του διαβόητου «Εθνικού Διαλόγου» μαζί με τον Αντώνη Λιάκο και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Λάτση, περιφέρει με καμάρι τις περγαμηνές του ως ένας από τους συμμετέχοντας στις συναντήσεις της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας με τους θεσμούς. Στις συναντήσεις εκείνες όπου η απαίτηση για εντατική και εξαντλητική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών διατυπώθηκε χωρίς περιστροφές. Εξάλλου ο νέος υπουργός παιδείας δήλωσε ότι «δεν πρέπει να φοβόμαστε τη λέξη αξιολόγηση», όπως εξάλλου «δεν πρέπει να φοβόμαστε τη λέξη συντεχνία» όταν μιλάμε για τον κλάδο των εκπαιδευτικών. Το «τριετές πλάνο» για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης που θα ανακοινώσει εντός των ημερών, όπως δηλώνει, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά που αποτυπώθηκαν στα πορίσματα του διαλόγου, με τη βοήθεια του τρίτου μνημονίου και του ΟΟΣΑ, και που με ακρίβεια χειρουργική βάζουν στόχους και χρονοδιαγράμματα για όλα: από την ψευδεπίγραφη αυτονομία της σχολικής μονάδας και την αξιολόγηση, μέχρι την αναζήτηση οικονομικών πόρων για τη λειτουργία των σχολείων και την ανάδειξη των «καλών πρακτικών», τη μαθητεία και την απλή πιστοποίηση αντί για απολυτήριο Λυκείου για τους πολλούς, το Εθνικό Απολυτήριο κατά τα πρότυπα του Διεθνούς Μπακαλορεά για όποιον μαθητή καταφέρει να βγει από τις προκρούστειες κλίνες της Τράπεζας Θεμάτων και των κύκλων ποιότητας του Λυκείου.
Και όλα αυτά στο έδαφος ενός σχολείου που στενάζει κάτω από τις συνέπειες της εφαρμογής των μνημονίων και των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων και των υπουργικών αποφάσεων της άνοιξης και του καλοκαιριού για τα δήθεν «ενιαία» δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία. Με χιλιάδες αναπληρωτές συναδέλφους να μένουν ακόμα χωρίς δουλειά, αφού ο «κόφτης» των υπουργικών αποφάσεων για τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά λειτούργησε αρκούντως αποτελεσματικά. Με ολοήμερα τμήματα που δουλεύουν όπως-όπως, με τμήματα ένταξης που ακόμα περιμένουν να στελεχωθούν, με δασκάλους παράλληλης στήριξης να ζουν παράλληλες ζωές ανάμεσα σε τρία ή τέσσερα σχολεία. Με άρνηση της κυβέρνησης να εντάξει τα προσφυγόπουλα στο πρωινό σχολείο, εγκλωβίζοντάς τα στα στρατόπεδα ή σε απογευματινές δομές με αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου – εκπαίδευση με το κομμάτι, ζωή με το κομμάτι.
«Για αυτό σου λέω πάρε θάρρος και πάμε
Κάπου στα όνειρά μας μάθαμε τα πάντα να ζητάμε…»
Και το ερώτημα γεννιέται αμείλικτο: Πόσο ακόμα θα τους παρακολουθούμε ακίνητοι και αμήχανοι να κλέβουν τις ζωές μας; Πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να ισχυρίζονται ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος»; Πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε στον κυβερνητικό συνδικαλισμό να μας κουνά το δάχτυλο και να μας λέει «εσείς φταίτε, οι εργαζόμενοι που δεν μας ακολουθείτε στον ανύπαρκτο αγωνιστικό σχεδιασμό μας»; Όταν οι Παρεμβάσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα προτείναμε ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης και κλιμάκωσης από τις 10 Νοέμβρη κιόλας, όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις έριχναν την μπάλα στην εξέδρα, αρνούμενοι να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση θα άνοιγε ένα δρόμο αποφασιστικού αγώνα. Και όταν η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε απεργία για τις 24 Νοέμβρη, στη ΓΣΕΕ οι ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΤΑ αποφασίζουν απεργία για τις 8 Δεκέμβρη, για να μην βρεθούν όλοι οι εργαζόμενοι μαζί στο δρόμο και όταν μάλιστα οι «διαπραγματεύσεις» και οι λήψεις των αποφάσεων θα έχουν ήδη ολοκληρωθεί, αφού η αξιολόγηση κλείνει στις 5 Δεκέμβρη!
Ευθύνη μεγάλη έχει και το ΠΑΜΕ. Στα σωματεία και στις ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, αρνείται να ψηφίσει απεργία για τις 24 Νοέμβρη προτείνοντας την ημερομηνία της ΓΣΕΕ, παίρνει πίσω ακόμα και αποφάσεις που είχαν παρθεί για εκείνη την ημέρα, αρνείται να συμβάλλει έστω και τώρα στη δημιουργία ενός αγωνιστικού απεργιακού μετώπου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Στους συλλόγους μας αυτές τις μέρες πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις. Ας απαντήσουμε λοιπόν στα παραπάνω ερωτήματα, λέγοντας ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να πούμε ότι δεν θα ανεχθούμε άλλο την ανεργία των αδιόριστων συναδέλφων μας, τη δουλειά – λάστιχο μόνιμων και αναπληρωτών, το σχολείο που χωράει μόνο τόσους εκπαιδευτικούς, τόσους μαθητές, τόσες υποστηρικτές δομές αλλά και τόση γνώση όση αποφασίζουν οι χαρτογιακάδες της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και της κυβέρνησης που θέλουν σχολείο φτηνό, ευέλικτο, αγοραίο. Να πούμε ότι «δεν μασάμε» τα ψεύτικα λόγια τους για «ελάφρυνση του χρέους και ανάπτυξη», όταν ξέρουμε ότι η «ανάπτυξή» τους – αν ποτέ έρθει – θα είναι τόσο ματωμένη όσο και η κρίση τους, ενώ το χρέος εάν δεν διαγραφεί θα εξακολουθεί να είναι μηχανή εκβιασμού των τραπεζιτών και των δανειστών.
Να πούμε λοιπόν ότι εμείς, με τα σωματεία μας στην εκπαίδευση και στο υπόλοιπο δημόσιο, με τα σωματεία στον ιδιωτικό τομέα, με τους άνεργους και τους εργαζόμενους των 300 και 400 ευρώ, θα βρεθούμε στο δρόμο όχι από υποχρέωση όπως θέλει η ΑΔΕΔΥ αλλά από ανάγκη για να πούμε «Φτάνει πια»! Να κλείσουμε τα σχολειά μας, να συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να οργανώνουμε τον αγώνα από τα κάτω, με τις αποφάσεις των Γενικών μας Συνελεύσεων, να μην παρακολουθούμε απλά τον «σχεδιασμό της ήττας» του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Ήρθε η ώρα να υψώσουμε επιτέλους ανάστημα, να ποδοπατήσουμε και να κουρελιάσουμε τα κόκκινα χαλιά που στρώνει η κυβέρνηση σε θεσμούς και επιτελάρχες, και οι δρόμοι να ξαναγίνουν καυτοί από το πλήθος μας και το πάθος μας.
