Το σχολείο «της ισότητας και της ποιότητας» ευαγγελίστηκε για μια ακόμη φορά ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης κατά την τοποθέτησή του στη Βουλή την Τετάρτη 26/9 με τις αντιφάσεις ανάμεσα στο φερόμενο ως πρόταγμα και την ουσία, να συνιστούν ευθεία βολή απέναντι και στα δικαιώματα των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Χιλιάδες παιδιά που δικαιούνται πλήρη παράλληλη στήριξη βάσει γνωματεύσεων των ΚΕΔΔΥ βρίσκονται αρχές Οκτώβρη είτε αστήρικτα στο πλαίσιο της γενικής τάξης, είτε με εκ περιτροπής στήριξη. Με βάση τις τοποθετήσεις των αναπληρωτών, οι παράλληλες στηρίξεις μοιράζονται κατά πλειοψηφία σε δύο, τρία, τέσσερα ακόμα και πέντε παιδιά, σε ένα, δύο, τρία σχολεία γεγονός που μεταφράζεται απλά σε υποστήριξη 1-2-3 ώρες την ημέρα ή 1-2-3 μέρες τη βδομάδα. Την ίδια στιγμή οι ειδικές επιτροπές ανά διεύθυνση με τη συμμετοχή διευθυντών εκπαίδευσης, συμβούλων ειδικής και γενικής αγωγής και προϊσταμένων ΚΕΔΔΥ, αποφασίζουν ποια κενά θα δοθούν και ποια όχι, με λίγα λόγια ποια παιδιά δικαιούνται λιγότερο ή περισσότερο παράλληλη στήριξη.
Αναμφίβολα η εμπέδωση της παράλληλης στήριξης σε ρόλο part-time ικανοποίησης εκπαιδευτικών αναγκών έρχεται να επιβεβαιώσει το ίδιο το περιεχόμενο του «σχολείου για όλα τα παιδιά», ένα φθηνό σχολείο με ρευστές δομές που δεν εξασφαλίζουν την αναγκαία σταθερή ειδική εκπαιδευτική παρέμβαση των μαθητών με αναπηρία ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Μια ματιά στα στοιχεία (140 προσλήψεις νηπιαγωγών ΕΑΕ, 1.000 προσλήψεις δασκάλων ΕΑΕ και 241 αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου ειδικής στη Δ.Ε., ενώ 5.500 αιτήματα για παράλληλη στήριξη μένουν στα συρτάρια του υπουργείου παιδείας…) αποδεικνύει σαφώς τι κρύβεται πίσω από την προωθούμενη φιλοσοφία της συνεκπαίδευσης: την επίτευξη του στόχου της πλήρους ένταξης στα γενικά σχολεία χέρι-χέρι με τη μείωση του οικονομικού κόστους. Στις μεθοδεύσεις του υπουργείου στο παράδειγμα της παράλληλης στήριξης εμφανίζεται δειλά-δειλά η στόχευση της αναπροσαρμογής της αναλογίας εκπαιδευτικών-μαθητών ΕΑΕ στο μέτρο του ενός εκπαιδευτικού ΕΑΕ ανά σχολική μονάδα. Αναρωτιόμαστε όμως πώς συμβαδίζει η ισότιμη εκπαίδευση των μαθητών μας με την περιστολή των δικαιωμάτων τους και την υποστελέχωση της ειδικής αγωγής χάριν της επιβολής δημοσιονομικών περιορισμών στο μορφωτικό αγαθό και της λογιστικής μείωσης του εκπαιδευτικού προσωπικού.
Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι η χιλιοειπωμένη «προτεραιότητα στην ειδική αγωγή » υπήρξε εύρημα της Διαμαντοπούλου το 2010, χρονιά κατά την οποία μπήκαν σωρηδόν τα προγράμματα ΕΣΠΑ στην εκπαίδευση, σηματοδοτώντας αφενός την απόσυρση του κράτους από την υποχρέωση παροχής δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και αφετέρου την περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας. Η δήθεν «προτεραιότητα» μας επισημαίνει μόνο ότι η ειδική εκπαίδευση υπήρξε ανέκαθεν προπομπός της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας εκπαίδευσης και πεδίο δόξης λαμπρό για την εφαρμογή ευέλικτων σχέσεων εργασίας. Συνάδελφοι αναπληρωτές ΕΑΕ παραμένουν αδιόριστοι έπειτα από 15 χρόνια συναπτών συμβάσεων εργασίας, χιλιάδες θέσεις σε δομές ΕΑΕ εναπόκεινται σε ευκαιριακή κάλυψη ανάλογα με τις διαθέσιμες πιστώσεις, γονείς εξαναγκάζονται να πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε θεραπείες, ελλείψει μάλιστα πλήρους ασφαλιστικής κάλυψης, αλλά και να προσλαμβάνουν ιδιωτικές παράλληλες στηρίξεις με αποτέλεσμα την εισαγωγή της μαύρης, υποαμοιβόμενης εργασίας μέσα στα δημόσια(;) σχολεία.
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο για το σχολείο της αγοράς και τον φθηνό ευέλικτο- διαχειρήσιμο εργαζόμενο ακολουθείται πιστά από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας ξεκινώντας από την ειδική εκπαίδευση. Η προσχηματική αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης σχετικά με τα κουπόνια στην εκπαίδευση καταρρέει μπροστά στον αυξανόμενο αριθμό των ιδιωτικών παράλληλων στηρίξεων, μιας και ο νόμος δίνει τη δυνατότητα πρόσληψης ειδικού βοηθού από το γονέα στα γενικά σχολεία πετώντας το μπαλάκι για την απόφαση στους συλλόγους διδασκόντων. Χαρακτηριστικά στη διεύθυνση Α’ Αθήνας σε σύνολο 212 αιτημάτων έγιναν 78 προσλήψεις στο δημοτικό σχολείο ενώ για 18 αιτήματα παράλληλης στήριξης στο νηπιαγωγείο έγιναν 6 προσλήψεις, ενώ αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των ιδιωτικών παράλληλων στηρίξεων οι οποίες δεν αφορούν μόνο τον αυτισμό αλλά και μαθητές με αναπηρίες ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Φυσικά η αύξηση του αριθμού των ιδιωτικών παράλληλων, δεν είναι ξεκομμένη από τις συνεχώς μειούμενες δημόσιες παράλληλες στηρίξεις. Οι γονείς προκειμένου να στηρίξουν το παιδί τους βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, πληρώνοντας αυτό που αποτελεί στοιχειώδες δικαίωμα τους, τη δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση.
Από τη δική μας πλευρά επισημαίνουμε ότι δε νοείται «σχολείο ισότητας» δίχως τη θετική διάκριση απέναντι στους μαθητές που δικαιούνται ειδική εκπαιδευτική παρέμβαση. Δε νοείται «σχολείο ποιότητας» δίχως τη δημιουργία σταθερών δομών και τη στελέχωσή τους με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό. Δεν αποδεχόμαστε τη λειτουργία της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» με τη διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη τροπολογία περί στελέχωσης των δομών ΣΜΕΑΕ, να ζυγίζει περισσότερο από τις εκπαιδευτικές ανάγκες κάθε παιδιού. Γνωρίζουμε καλά ότι η επιστροφή στην «κανονικότητα», σύμφωνα με τις κατευθύνσεις Ε.Ε-Ο.Ο.Σ.Α. , σημαίνουν αποθέωση των οικονομικών δεικτών με κάθε κόστος, άρση της μονιμότητας, κινητικότητα κι αναπαραγωγή ευέλικτων μορφών απασχόλησης, μα πάνω απ’ όλα βλάπτουν σοβαρά την ειδική αγωγή και εκπαίδευση.
Η ειδική εκπαίδευση χρειάζεται:
ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΚΑΛΥΨΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΝΩΝ ΣΕ ΔΟΜΕΣ ΣΜΕΑΕ/Τ.Ε. ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ ΤΩΡΑ
• Η υποστήριξη των μαθητών στις γενικές τάξεις δεν μπορεί να γίνεται με δόσεις.
• Απαιτούμε κάθε μαθητής που έχει έγκριση για παράλληλη στήριξη να έχει τον εκπαιδευτικό και το βοηθητικό προσωπικό που αντιστοιχεί στις ανάγκες του για όλο το χρόνο που φοιτά στο σχολείο.
