Δεν ξέρουμε τι άλλο αρνητικό μπορούμε να περιμένουμε στην εκπαίδευση. Οι μαθητευόμενοι «μάγοι» του νέου μνημονίου λίγες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς οδηγούν εκπαίδευση, εκπαιδευτικούς μαθητές και γονείς στην απόλυτη απαξίωση.
Το Σεπτέμβρη χιλιάδες σχολεία θα ανοίξουν με χιλιάδες κενά. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα μείνουν άνεργοι και χιλιάδες ώρες θα λείψουν από τη διδασκαλία.
Το απόλυτο «μπάχαλο» στην εκπαίδευση δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους ανικανότητας των πολιτικών στελεχών, των υπουργών και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Σαφέστατα και αυτή η πλευρά έχει καθοριστική σημασία. Δεν είναι όμως η μοναδική. Το διοικητικό προσωπικό (πλην εξαιρέσεων ) είναι το ίδιο με τα προηγούμενα χρόνια και δεν έχασε την τεχνογνωσία του.
Όσες συνδικαλιστικές δυνάμεις θεωρούν ότι η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι διαλυτική για «τεχνικούς» λόγους, κάνουν ένα σοβαρό «λάθος».
Πρόκειται για τις δυνάμεις εκείνες που ενώ διαχρονικά στηρίζουν τις κυβερνήσεις, κάνουν «πολιτική» με τα δευτερεύοντα, με τα διοικητικά, τα γραφειοκρατικά, τις δυσλειτουργίες, εγκαλούν την ΔΟΕ και τα συνδικάτα να «παρέμβουν» για να διορθωθούν οι αδυναμίες και τα λάθη του μηχανισμού.
Αποδέχονται το συνολικό πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου της αγοράς και κάνουν κριτική ή επιδιώκουν βελτιώσεις, διορθώσεις, «λύσεις» στα δευτερεύοντα, στις δυσλειτουργίες.
Η εκτίμηση αυτή οδηγεί και σε πολιτικά δια ταύτα τα οποία ελάχιστα ξεφεύγουν από το ρόλο του συνδικαλιστή που παρεμβαίνει ( με πελατειακή λογική) για να διορθώσει τα κακώς κείμενα των νόμων και των εκπαιδευτικών πολιτικών και σε καμία περίπτωση δε θέτει στην προμετωπίδα του συνδικαλιστικού κινήματος, την ανατροπή με κινηματικές διαδικασίες της εκπαιδευτικής πολιτικής και την «γραφειοκρατία» που την εφαρμόζει.
Η δικιά μας οπτική για τα όσα «πρωτόγνωρα» συμβαίνουν στην εκπαίδευση είναι πολιτική και βασίζεται στην εκτίμηση ότι όσο βαθαίνουν οι πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών, όσο εφαρμόζονται το πνεύμα, η ψυχή και η ουσία των 3 μνημονίων, οι κατευθύνσεις της ΕΕ,του κεφαλαίου και του σχολείου της αγοράς, τόσο διαλυτικά θα είναι τα αποτελέσματά τους.
Δεν πρόκειται κατά τη γνώμη μας για μια προσωρινή κατάσταση, για ένα στιγμιότυπο αλλά για έργο διαρκείας. Οι αρνητικές καταστάσεις που εμφανίζονται στο σύνολο της εκπαίδευσης έχουν να κάνουν με την εφαρμογή των μνημονίων, της μείωσης της χρηματοδότησης από το 2010 κατά 40%, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, καθώς και με τη μείωση των κονδυλίων για τα αντεργατικά ΕΣΠΑ.
Ξεκινάμε από το ποιος, πότε και πόσα πληρώνει για να καταλήξουμε στη σημερινή εικόνα διάλυσης. Να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Το υπουργείο και η κυβέρνηση βρίσκονται υπό την απόλυτη επιτροπεία της τρόικας και πρέπει να ψηφίζουν νόμους που πρώτα θα εγκριθούν από αυτήν. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο ( που δυνητικά θα είχε και ελάχιστους μόνιμους διορισμούς) και όχι η προκήρυξη των εκλογών. Η μη ψήφισή του είχε αποφασιστεί εδώ και καιρό και είχε μπει στην περίφημη διαπραγμάτευση με το καπέλο του «ούτε ρήξη ούτε υποταγή».
Το υπουργείο δε «θέλει» να έχει ακριβή εικόνα για τα κενά γιατί το μνημόνιο επιτάσσει να είναι τόσα όσα και οι πιστώσεις. Στην αρχή μας είπαν ότι ήταν 20.000, στη συνέχεια 12.000, αργότερα 10.000, σήμερα μας λένε 16.000.
Η αλήθεια είναι ότι οι ανάγκες είναι πάνω από 27.000. Το υπουργείο ανάλογα με τις πιστώσεις που θεωρητικά κάθε φορά «εξασφάλιζε» σε συνεννόηση με την τρόικα, τις ταύτιζε με τον αριθμό των πραγματικών αναγκών. Απόλυτη μνημονιακή αλά καρτ λογιστική. Τα σχολεία θα ανοίξουν με χιλιάδες κενά.
Συνέπεια των περικοπών στη χρηματοδότηση των διορισμών είναι και το μπάχαλο με τους πίνακες των αναπληρωτών που θα γίνουν, όταν γίνουν, με την απόλυτα μνημονιακή εγκύκλιο Λοβέρδου «επικαιροποιώντας» για μια ακόμη φορά το αντεργατικό πλαίσιο προσλήψεων των ελαστικά εργαζόμενων συμβασιούχων αναπληρωτών και ωρομισθίων.
Η διοικητική «διάλυση» με τις διαδικασίες χυλό και τα αποτελέσματα ότι να ναι και όπως να ναι, αναπαράγει, δημιουργεί και συντηρεί διαφορετικές «φυλές» ελαστικά εργαζόμενων με «διαφορετικά» και αντιτιθέμενα δήθεν συμφέροντα, στερεί τη μόρφωση από χιλιάδες παιδιά, καταβαραθρώνει την γνώση, διαλύει τα σχολεία και ιδιωτικοποιεί τις λειτουργίες τους.
Αναπαράγει σε ανώτερο βαθμό το συντεχνιασμό και τις ατομικές «λύσεις». Διασπά τα ενιαία εργασιακά δικαιώματα και διαμορφώνει «συνδικαλιστικές λύσεις» και «συνδικαλιστές» που έχουν ως στόχο την ικανοποίηση του μερικού, της ομάδας, με διορθωτικές πολιτικές των αντιλαϊκών μνημονίων και διαμορφώνει τη βάση για κάθετο διχασμό των αναπληρωτών μεταξύ τους, των αναπληρωτών με τους νέους μόνιμους, τους νέους μόνιμους με τους παλιούς.
Η φθηνή, ελαστική εργασία αποτελεί συστατικό στοιχείο του «νέου σχολείου της αγοράς» και θα επιχειρήσουν να υλοποιηθεί σε μεγαλύτερο βάθος με την εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, τις πολιτικές των μνημονίων και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το 3ο μνημόνιο προβλέπει για την εκπαίδευση αμέσως μετά τις εκλογές από 21 Σεπτέμβρη:
- Μείωση του κόστους της εκπαίδευσης και λιτότητα σε όλα τα επίπεδα.
- Αξιολόγηση όλων των παραγόντων της σε σύνδεση με επιδόσεις, αποτελεσματικότητα και μισθούς
- Μαθητεία, δηλαδή τζάμπα εργασία για την πλειοψηφία των αποφοίτων της τεχνικής εκπαίδευσης
- Επιχειρηματικότητα, δηλαδή υποταγή στις ανάγκες των επιχειρήσεων και των εργοδοτών
- Μεταρρύθμιση ενιαίου μισθολογίου με ισχύ από 1 Ιανουαρίου
- Νομοθέτηση νέου πλαισίου αξιολόγησης των επιδόσεων όλου του προσωπικού στο Δημόσιο, με σκοπό καλλιέργεια πνεύματος επίτευξης αποτελεσμάτων
- Θέσπιση νέου συστήματος μόνιμης κινητικότητας
- Ευθυγράμμιση αριθμού διδακτικών ωρών ανά μέλος προσωπικού και αναλογία μαθητών ανά εκπαιδευτικό, με βέλτιστες πρακτικές ΟΟΣΑ
Σε όλα τα παραπάνω η ηγεσία του υπουργείου, διαχρονικά δίνει εξετάσεις, με βάση όλα αυτά υπολογίζει τα κενά, ψηφίζει ή δεν ψηφίζει νόμους, εφαρμόζει εγκυκλίους ή δημοσιεύει ΦΕΚ, καταρτίζει πίνακες, καλεί δυο φορές τους αναπληρωτές να καταθέσουν χαρτιά, «εξασφαλίζει» χρηματοδοτήσεις από τα ΕΣΠΑ και τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι αντιλαϊκές πολιτικές δεν αφορούν μόνο το υπουργείο παιδείας αλλά συνολικά την κυβέρνηση και τους υπουργούς της καθώς και τους δήμους.
Μετά την «εθελοντική» κατάσχεση των αποθεματικών των δήμων για να πληρωθεί το χιλιοπληρωμένο χρέος, η κυβέρνηση δεν έχει αποδώσει ακόμη από τους ΚΑΠ την καταβολή της Γ’ δόσης (25.000.000 Ευρώ) με αποτέλεσμα οι σχολικές επιτροπές να μην έχουν ούτε ευρώ στα ταμεία, ενώ όσες έχουν δε θα μπορούν εξαιτίας του capital control να βγάλουν συνολικά το μήνα πάνω από 1.680 ευρώ!!!!!!
Από την άλλη δεν έχει δοθεί το κατακουτσουρεμένο επισκευαστικό κονδύλι των 20 εκ ευρώ της ΣΑΤΑ για τις επισκευές των σχολείων, παρά το γεγονός ότι διαχρονικά δινόταν κάθε Αύγουστο.
Το εκπαιδευτικό κίνημα, το γονεϊκό κίνημα, το εργατικό λαϊκό κίνημα συνολικά τις επόμενες μέρες έχουν να παλέψουν για δύο άμεσα και επείγοντα ζητήματα:
- 1. τα χιλιάδες κενά στα σχολεία και την άμεση κάλυψή τους
- 2. την πτώχευση των σχολικών επιτροπών και την άμεση χρηματοδότηση τους
Άμεσα θα πρέπει να υπάρξει με πρωτοβουλία της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ σύσκεψη και συντονισμός πανελλαδικά πρωτοβάθμιων Συλλόγων ΠΕ και ΕΛΜΕ, για αγωνιστική κινηματική διεκδίκηση και ικανοποίηση των παραπάνω( πρώτη κινητοποίηση μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη) με κοινές διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις στις κατά τόπους διευθύνσεις αλλά και στο υπουργείο.
Ιδιαίτερη σημασία θα πρέπει να δοθεί στη συμμετοχή των συναδέλφων αναπληρωτών και να υπάρξει απόλυτη στήριξη από τα εκπαιδευτικά σωματεία τα οποία είναι σωματεία όλων των εργαζομένων στην εκπαίδευση.
Οι Σύλλογοι ΠΕ και οι ΕΛΜΕ πρέπει στο σχεδιασμό τους να συμπορευτούν και να δράσουν από κοινού με τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες γονέων σε ένα πλατύ πανκοινωνικό-πανεκπαιδευτικό μέτωπο για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων της ΕΕ και του ΔΝΤ και όλων των μνημονίων.
Παρά το γεγονός ότι μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο, το κίνημα πρέπει να βγει ξανά στο προσκήνιο και να χρωματίσει με τις κοινωνικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας από εργατική, ταξική σκοπιά την πολιτική αντιπαράθεση.
