της Αθηνάς Σακελλαροπούλου
Σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των ζητουμένων θέσεων απασχόλησης αφορά κακοπληρωμένες θέσεις ανειδίκευτων ή ημιειδικευμένων εργαζόμενων.
Γι αυτές τις θέσεις απαιτούνται κυρίως τα εξής προσόντα:
– στοιχειώδεις ικανότητες γλωσσικής επικοινωνίας
– δυνατότητα χειρισμού Η/Υ
– ικανότητα εκτέλεσης αριθμητικών πράξεων
– στοιχειώδεις γνώσεις ξένων γλωσσών, κυρίως Αγγλικών
– δυνατότητα εκτέλεσης επιμέρους εφαρμογών (modules). Χτες για παράδειγμα απαιτούνταν ο χειρισμός ταμειακής μηχανής, σήμερα ο χειρισμός φορητού σκάνερ παραγγελιών, αύριο ο χειρισμός κάποιων άλλων εφαρμογών που θα μπουν σε κυκλοφορία ή ο χειρισμός διαφόρων τύπων μηχανών στη βιοτεχνία, τη βιομηχανία και τον τουρισμό. Η φράση-κλειδί για το νέο σχολείο είναι «να αποκτούμε ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ». Είναι τόσο συχνή η επανάληψη αυτής της φράσης-σύνθημα που, έτσι όπως πάμε, σε λίγο θα κορνιζαριστεί σε κάθε σχολείο, δίπλα στους πίνακες που απεικονίζουν τους ήρωες του 1821. Παρεμπιπτόντως τέτοιες πινακίδες, που προσανατολίζουν στην απόκτηση ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ, είναι ήδη αναρτημένες σε αμέτρητους εργασιακούς χώρους.
Υπάρχει φυσικά και ζήτηση θέσεων απασχόλησης με επιστημονική ειδίκευση, τεχνολογική ή πανεπιστημιακή. Οι ειδικευμένες θέσεις, όμως, αφορούν ένα πολύ μικρότερο αριθμό εργαζομένων.
Αυτές σε γενικές γραμμές είναι οι ανάγκες της αγοράς σε εργατικό δυναμικό. Και με βάση αυτές, η επιχειρηματικότητα απαιτεί την απόλυτη προσαρμογή όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης στην παραγωγή αποφοίτων με τα περιγραφόμενα χαρακτηριστικά. Οτιδήποτε πέραν αυτού (παροχή ουσιαστικής γνώσης κατά κύριο λόγο) θεωρείται αντιοικονομικό άρα εκ προοιμίου απορριπτέο.
Οι απαιτήσεις της επιχειρηματικότητας έχουν γίνει απολύτως αποδεκτές από όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις. Τεχνικά υποστηρίζονται από διεθνείς οργανισμούς π.χ. τον ΟΟΣΑ, την Ε.Ε., ινστιτούτα κ.λπ., χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα και γίνεται προσπάθεια να υλοποιηθούν με όλα τα μέσα. Γίνεται ρητά αποδεκτό, από τη διοίκηση, το σχολείο που θα υπηρετεί την επιχειρηματικότητα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επίσης γίνεται αποδεκτό το ευέλικτο διαφοροποιημένο σχολείο που θα προσαρμόζεται στις κάθε φορά απαιτήσεις της παραγωγής.
Όλοι οι εκάστοτε υπουργοί διαγωνίζονται στο πώς να εμφανίζουν το διακηρυγμένο στόχο της δημιουργίας του επιχειρηματικού σχολείου , ωραιοποιημένο και διανθισμένο με απέραντες αμπελοφιλοσοφίες και σχέδια δράσης. Αναφέρουν ότι δήθεν το «ανοιχτό σχολείο» θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της μόρφωσης, της ελάφρυνσης των γονέων και άλλα διασκεδαστικά.
Πρόσφατα σε αυτό το διαγωνισμό εξωραϊσμού έλαβε μέρος και ο νυν υπουργός με το έργο που έχει τον τίτλο: «εισήγηση του υπουργού παιδείας για τις αλλαγές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση».
Αλλά ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα.
Τι είδους σχολείο ζητάνε σήμερα η κυβέρνηση, οι γνωστοί διεθνείς οργανισμοί και η επιχειρηματικότητα; Τι σημαίνει πρακτικά η νέα διακηρυγμένη και εφαρμοζόμενη πολιτική;
- Υποβάθμιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των σχολείων, τα οποία θα λειτουργούν με τις δυνατόν ελάχιστες κρατικές δαπάνες
- Έμφαση στην απλή αριθμητική και ανάγνωση και υποβάθμιση των υπόλοιπων γνωστικών αντικειμένων
- Στοιχειώδη εκμάθηση Αγγλικών
- Δυνατότητα χρήσης Η/Υ και απόκτηση δεξιοτήτων που θα επιβάλλονται κάθε φορά από τις ανάγκες της αγοράς
- Όλα τα πιο πάνω έχουν σαν συνέπεια και προϋπόθεση τον παντελή αποκλεισμό της ουσιαστικής και ολοκληρωμένης γνώσης της μητρικής γλώσσας, καθώς και της μη απόκτησης ολοκληρωμένων βάσεων σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα. Για παράδειγμα πρόσφατα μας έκαναν ένα σεμινάριο στη φυσική και συγκεκριμένα μας επέδειξαν, αντί για πραγματοποίηση πειράματος, την προσομοίωση (εικονική πραγματικότητα) για να μάθουν οι μαθητές τη διαφορά μεταξύ του όγκου και της πυκνότητας. Μας πρότειναν έτσι έναν τρόπο εύκολο, ανέξοδο και προσαρμοσμένο στο φτηνό σχολείο, γιατί το να εκτελέσεις πειράματα απαιτεί υλικοτεχνική υποδομή δηλαδή χρήματα. Είναι σα να λέμε ότι οι μαθητές στο μάθημα της γυμναστικής, που πρέπει να παίξουν με πραγματική μπάλα για να διδαχτούν βόλεϊ, να μεταφερθούν στην αίθουσα και αντί για πρακτική εξάσκηση να παρακολουθήσουν ένα αγώνα βόλεϊ στο βίντεο.
Σκοπός, σύμφωνα με το σχέδιο για το «νέο σχολείο», ή όπως αλλιώς το ονομάζουν κάθε φορά, είναι ο 15άρης απόφοιτος Γυμνασίου να έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις που απαιτούνται για τον ανειδίκευτο ή ημιειδικευμένο και να είναι πανέτοιμος για εργασία. Δηλαδή, να έχει αποκτήσει τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες που είναι απαραίτητες για έναν υπάλληλο ντελίβερι, ο οποίος θα μπορεί να γράψει την παραγγελία, να την εκτελέσει διαβάζοντας το σωστό κουδούνι και να δώσει τα σωστά ρέστα στον πελάτη.
Μα θα ρωτήσει κανείς: «αφού έτσι θα είναι το σχολείο πώς θα βγάζει και κάποιους μαθητές που προορίζονται για ανώτερες σπουδές;»
Με πολύ απλό τρόπο. Η μαγική λέξη είναι «διαφοροποίηση». Η πολιτική για το «διαφοροποιημένο σχολείο» στοχεύει, αποκλειστικά και μόνο, να διαμορφώσει τον χάρτη των σχολείων έτσι ώστε, η ελίτ των αποφοίτων να προέρχεται από τα ακριβά ιδιωτικά και ορισμένα δημόσια και ημιδημόσια σχολεία με προδιαγραφές για λίγους. Λίγα σχολεία καλού επιπέδου θα είναι μοιρασμένα ανά περιοχή και η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων σχολείων θα είναι υποβαθμισμένα. Οι πάσης φύσεως διαφοροποιήσεις, που μας έχουν ζαλίσει το μυαλό, οδηγούν εκτός από την κατηγοριοποίηση των σχολείων, στην κατηγοριοποίηση μαθητών και εκπαιδευτικού προσωπικού.
Για την άθλια θέση που επιφυλάσσει σε εμάς τους εκπαιδευτικούς το «ανοιχτό σχολείο», έχουν μιλήσει και θα μιλήσουν και άλλοι συνάδελφοι.
Κλείνοντας πιστεύω ότι πρέπει να ενημερώσουμε τους γονείς για το τι τους περιμένει, αν αυτά τα σχέδια υλοποιηθούν.
Μόνο η συντονισμένη δράση των γονιών και των εκπαιδευτικών μπορεί να ανακόψει αυτό το ανοσιούργημα.
Παρέμβαση της Αθηνάς Σακελλαροπούλου στη ΓΣ συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» στις 3/12/2014
