Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών Καλλιθέας – Μοσχάτου

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ, ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ    Νο 5

ΧΕΙΜΩΝΑΣ  2011  

ΟΧΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Όχι σαν τα πουλιά,

πού τα τυφλώνουν με καρφίτσες πυρωμένες

και κελαηδούν σπαραχτικά,

ώσπου να σπάσει η αστέρινη καρδιά τους,

ώσπου το διάφανο τους ράμφος ν’ ακουμπήσει

στην πλάκα της σιωπής,

απλώνοντας μια κόκκινη κηλίδα,

για ν’ αρχινάνε απ’ αυτού τη ρέμβη τους

τα μάτια που χορτάσανε το γέλιο,

για ν’ αρχινά απ’ αυτού η φιλολογία

μιας βρωμερής ευαισθησίας τυράννων,

όχι σαν τα πουλιά που τα τυφλώνουν…

 

Οι αμείλικτες φωνές μας θα τρελάνουν τη σιωπή,

και θα λυσσάξουν την παχιά ησυχία,

θα ξεσκεπάσουνε την έκταση τού πόνου απ’ άκρη σ’ άκρη,

θα δείξουν όλη την ασχήμια τής σκλαβιάς,

θα κάμουν τα παιδιά να φτύσουνε στα μάτια των γονιών τους,

πού τα στόλισαν και τα στρίμωξαν

σε τόσο σπαραγμό,

να καμαρώσουν τις άγριες παρελάσεις,

το αύριο πού στριφογυρνάει σαν το λιοντάρι στο κλουβί,

θα κάμουν τα παιδιά να ορκιστούν μια νέα ζωή

τρέχοντας μες στα στάχυα των λυγμών τους… 

 

Για να μην είναι τσίρκο ό κόσμος,

για να σιγήσουν πια για πάντα τα μεγάφωνα του μίσους,

να κλείσουν τα εργαστήρια τής απανθρωπιάς

κι όλα τα μαγαζιά πού καθιερώνουν

τρομαχτικές εκπτώσεις συνειδήσεων.

Β.ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ   (ΨΥΧΟΣΤΑΣΙΑ)

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• · Editorial. Από το ημερολόγιο ενός εκπαιδευτικού.
• · Για το Σύλλογο και τη δύσκολη πορεία προς τη συλλογικότητα.
• · Σημαίνον και σημαινόμενο στον πολιτικό λόγο.
• · Η ηθική τους και η ηθική μας…
• · Περί συγκλίσεων και άλλων πρακτικών.
• · Που βρισκόμαστε. Τι να κάνουμε;
• · ΟΟΣΑ και αξιολόγηση.
• · Προϋπολογισμός 2012.
• · Πού πήγαν τα 65 δις των «δόσεων»;
• · Η εφεδρεία μας χτυπά την πόρτα…
• · Νέο μισθολόγιο, Ναι ανάλυση σε βάθος.
• · Πολυτεχνείο, από το τότε στο σήμερα. Αναστοχαστική πορεία.
• · Απεργία Χαλυβουργών. Το παράδειγμα μιας διδασκαλίας.
• · Ένα γέλιο θα τους «θάψει».

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2011

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ στις 6:30 μ.μ. στο 8ο Δημ. Σχολείο Καλλιθέας

 

 

Από το ημερολόγιο ενός εκπαιδευτικού.

Βούιζε όλη μέρα το κεφάλι μου. Όλο και πιο συχνά τα βράδια πετάγομαι από τις 5:00 το πρωί, χωρίς να το θέλω. Μια μαθήτρια μου, μού είπε προχτές: «κύριε, δεν χαμογελάτε πια όπως πέρσι». Τα λόγια της αντηχούν ακόμη στο κεφάλι μου. Πώς να χαμογελάσω όπως πέρυσι; Πώς να χαμογελάσω όταν είναι μέρες που δεν έχω να πάρω τσιγάρα; Πώς, διάολε, να χαμογελάσω όταν δυσκολεύομαι, πια, να πληρώσω το νοίκι του προηγούμενου μήνα;

Αν κάποιος ερχόταν πριν δύο χρόνια και μου έλεγε σε ποια κατάσταση θα βρίσκομαι σήμερα, θα έλεγα μέσα μου «υπερβάλλει ο σκηνοθέτης». Να όμως που τα λυσσαλέα, αδηφάγα καθάρματα που καθορίζουν τη ζωή μου και τις ζωές όλων μας, ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΥΝ. Μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Και το χειρότερο… μας μετατοπίζουν διαρκώς τη συνείδηση, μας κάνουν να μετατοπίζουμε όλο και πιο πίσω, τις κόκκινες γραμμές που έχουμε χαράξει για τη ζωή μας. Ως πού θα πάει αυτό; Ως πού θα μετατοπιστεί η συνείδηση;

Ένα απλό παράδειγμα μιας τέτοιας μετατόπισης είναι η απαράδεκτη κατάσταση με τα βιβλία στα σχολεία.  Τρεις μήνες μετά, τα παιδιά δεν έχουν βιβλία… και δεν άνοιξε ρουθούνι. Ντρέπομαι γι αυτό. Η υπουργός που έκοψε τα βιβλία των μαθητών, θεωρείται επιτυχημένη, αντί να βρίσκεται πολιορκημένη στο σπίτι της… Κάνει επαφές για νέο πολιτικό φορέα plus, συνδιαλέγεται με ανθρώπους του συναφιού της, μας κουνάει το δάχτυλο και μας καθιστά υπεύθυνους για την «τεμπελιά» μας και για την «αδιαφορία» μας. Και στη λέσχη της, χαμογελάει για τις επιτυχίες της, πίνοντας ένα καλό κόκκινο κρασί, και ατενίζοντας τον βιομήχανο συνομιλητή της, που από κοινού προετοιμάζουν τα νέα εκπαιδευτικά προγράμματα της αγοράς, προγράμματα για τα οποία θα μας πει ότι αντιδρούμε «εμείς, οι πληβείοι, οπισθοδρομικοί και αμετανόητοι αναχρονιστές και αντιευρωπαϊστές».

Ως πότε θα κρύβουμε από τα μάτια μας την ουσία; Όλοι αυτοί οι «επιτυχημένοι» πολιτικοί και επιχειρηματίες, που μιλάνε για την «εθνική σωτηρία», δεν κόπτονται για εμάς αλλά για την τάξη τους, τα προνόμιά τους, τα κέρδη τους, την εξουσία τους.

Τα δικά τους παιδιά δεν θα πεινάσουν. Δεν θα σταθούν στις ουρές του ΙΚΑ δύο και τρεις μήνες για να δουν έναν γιατρό. Δεν θα ξεπαγιάζουν σε άθλιες σχολικές αίθουσες. Δεν θα μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά. Δεν θα νοσηλευτούν σε άθλια νοσοκομεία. Δεν θα υπηρετήσουν τη «μαμά» πατρίδα. Δεν θα γίνουν φθηνοί εργάτες με μισθούς πείνας. Δεν θα κυνηγηθούν στους δρόμους από τα σκυλιά τους διεκδικώντας τα αυτονόητα. Δεν θα σταθούν στις ουρές του ΟΑΕΔ για ένα εξευτελιστικό επίδομα ανεργίας. Δεν θα σκοτωθούν στα γιαπιά, στα εργοτάξια, στα καράβια και στα εργοστάσια λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Δεν θα τους πάρουν τα σπίτια τους οι τράπεζες. Δεν θα τους κόψουν το ρεύμα γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν. Δεν, δεν, δεν…

Τίποτα από όλα αυτά που εμείς ζούμε δεν θα τους αγγίξει. Χωρίς εμάς, όλοι αυτοί δεν υπάρχουν! Χωρίς τη δουλειά μας, τους φόρους μας, τις μικροκαταθέσεις μας, δεν υπάρχουν.

Εμείς τους συντηρούμε, εμείς τους στηρίζουμε.

Τέρμα πια! Πρέπει να βγούμε έστω και για λίγο, από την δίνη της καθημερινότητας και να σκεφτούμε όχι με τους όρους της επιβίωσης, αλλά με τους όρους των πραγματικών αναγκών της ζωής μας. Να αντικρύσουμε την άγρια αλλαγή που έχουν επιβάλλει στη ζωή μας, όχι με όρους σταδιακών προσαρμογών στην μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, αλλά με τους όρους του πολέμου που μας έχουν κηρύξει.

Θυμάμαι, την πρώτη χρονιά που δούλεψα σε σχολείο, το «σωτήριο» έτος 1985, μια μαθήτρια της Δ’ Δημοτικού, είχε γράψει το παρακάτω απλό μα συγκλονιστικό κείμενο στο σκέφτομαι και γράφω, με θέμα: «η δουλειά των γονιών μου».

«Ο πατέρας μου δουλεύει μηχανουργός κάτω στο Πέραμα. Η δουλειά του είναι ίδια, όπως και των άλλων εργατών. Φεύγει το πρωί και έρχεται το βράδυ. Τις Κυριακές μάς πηγαίνει βόλτα. Κι απ’ τη Δευτέρα πάλι τα ίδια. Έρχεται το βράδυ και πέφτει ξερός για ύπνο.»

Το κειμενάκι αυτό ήταν, τότε, για μένα ένα ξαφνικό ξύπνημα από το λήθαργο και τη ρέμβη μιας ζωής που μπορεί ιδεολογικά να ηττώταν, μα έπλεε σε πελάγη «ανάπτυξης και ευημερίας». Η ίδια γροθιά στο στομάχι ήταν η επισήμανση της φετινής μου μαθήτριας: «κύριε, δε χαμογελάτε, πια, όπως πέρυσι». Σας μεταφέρω, λοιπόν, αυτή την αίσθηση της γροθιάς στο στομάχι για να μοιραστώ το απότομο ξύπνημα στον εφιαλτικό κόσμο. Το ερώτημα του Ρήγα : «ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενα;», αποκτά τωρινή σημασία. Και ίσως το χαμόγελο να μην ήρθε ακόμα, όμως ένα δάκρυ ανεβαίνει καθαρτήριο και μου καίει τα σωθικά.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,/ δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι/ δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά/ τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω/ κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά/ Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος./ Θα την αλλάξουμε τη ζωή/…παρ’ όλα αυτά Μαρία.         Κ. Γώγου

 

Με το «μωσαϊκό νόμο»

ή με την ζωντανή συλλογικότητα;

 

Με έναν πρωτόγνωρο ρυθμό έκδοσης ανακοινώσεων, η ΠΑΣΚ του Συλλόγου μας, καταγγέλλει τις δυνάμεις που συγκρότησαν το Μέτωπο για το Σύλλογο, δηλαδή την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και τον ΑΝΟΙΧΤΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ, ότι αποκλείσαμε τις υπόλοιπες παρατάξεις από τη συγκρότηση του προεδρείου του Δ.Σ. του Συλλόγου και ότι οι ενέργειές μας στο Δ.Σ. αποτελούν μνημόνιο γραφειοκρατίας. Αλήθεια, τέτοιο ορυμαγδό ανακοινώσεων δεν είχαμε ξαναδεί τη διετία που μας πέρασε, και ενώ εφαρμοζόταν η πολιτική του ξεπουλήματος της κοινωνίας στην Ε.Ε., τις τράπεζες και το ΔΝΤ.

Δεν είχαμε και δεν έχουμε την άποψη ότι η αλήθεια είναι υπόθεση χαρτοπολέμου και ανακοινωθέντων, αλλά πάντα πιστεύαμε ότι η αλήθεια εμφανίζεται στην πράξη και στις απόψεις που καταθέτει ο καθένας στα συλλογικά όργανα και στις συλλογικές διαδικασίες, κυρίως από τα  θετικά προτάγματα που προβάλλει και όχι από τον αρνητικό λόγο της στιγμής. Ας δούμε, λοιπόν, τις απόψεις και τις πράξεις…

Καταρχήν πριν ένα μήνα. Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας ξεκίνησε στις 11:00 το… μεσημέρι, παρά τις συνεχείς παρατηρήσεις ότι η συνέλευση έπρεπε να ξεκινήσει από τις 9:30 –άντε στις 10:00- και ότι υπήρχε ήδη αρκετός αριθμός συναδέλφων, ώστε να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση και να υπάρχει επαρκής χρόνος για όλους τους ομιλητές. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν ότι έμεινε ελάχιστος χρόνος για να γίνει συζήτηση και κυρίως για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε ψηφοφορίες αποφάσεων.

Στη Γενική Συνέλευση μπήκε το θέμα της συνδρομής των συναδέλφων ΕΣΠΑ και αναπληρωτών. Υπήρξαν προτάσεις που έλεγαν είτε να πληρωθεί μόνο το κομμάτι της συνδρομής που αναλογεί στο Σύλλογο (δηλ 8 €), είτε να γίνουν υπεύθυνες δηλώσεις συμμετοχής στο Σύλλογο και να πληρωθεί η συνδρομή το επόμενο διάστημα. (Θυμίζουμε ότι πριν ένα μήνα οι αναπληρωτές και εσΠα συνάδελφοι δεν είχαν πληρωθεί) Η ΠΑΣΚ έβαλε ζήτημα «καταστατικού» και έθεσε ως όρο την πλήρη αποπληρωμή της συνδρομής (35 €). Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν να έρχονται συνάδελφοι την ημέρα των εκλογών, να ζητούν να γίνουν μέλη του συλλόγου, δηλώνοντας ότι θα πληρώσουν τη συνδρομή μόλις πληρωθούν, και βέβαια οι «υποστηρικτές του μωσαϊκού νόμου» να τους το αρνούνται. Το ίδιο άλλωστε είχε συμβεί και στο Δ.Σ., μερικές ημέρες πριν όπου απαιτούσαν από συναδέλφους ΕΣΠΑ υπεύθυνη δήλωση για να μπορούν να μετέχουν στα ψηφοδέλτια. Λες και η συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο δεν αποτελεί και δέσμευση εγγραφής στο σύλλογο. Η πρακτική αυτή δεν είναι ούτε τυχαία ούτε απλά τυπική καταστατική αντίληψη. Στόχος της ήταν να μείνει μακριά από το Σύλλογο ένα νέο δυναμικό συναδέλφων, που χτυπιέται από την κυβερνητική πολιτική και την Ε.Ε. σε όλα τα επίπεδα, όπως και όλοι εμείς.

Κατά τη διάρκεια της Γενικής συνέλευσης, η αντίληψη και η πρακτική της ΠΑΣΚ- ανατροπή (tres sic) κινήθηκε πάνω σε τρεις άξονες. Πρώτος άξονας: προσωπικές επιθέσεις αντί για πολιτικό λόγο.

Δεύτερος άξονας: παρότρυνση για εφικτές προτάσεις απέναντι στο «δυσμενές διεθνές περιβάλλον». Προτάσεις που θέσαμε για διαγραφή του χρέους, στάση πληρωμών και εθνικοποίηση τραπεζών, στην κατεύθυνση αποδέσμευσης από την Ε.Ε., ως άμεσο δρόμο λαϊκής συσπείρωσης και αντίστασης στη νέα κατοχή, θεωρήθηκαν ανέφικτες και επικίνδυνες. Μας θυμίζει πολύ, αυτό το γεγονός, τη στάση του αστικού πολιτικού κόσμου κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και την τότε κατοχή. «Από τη Νίκαια της Γαλλίας, όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: Παραθέτουμε το σχετικό γράμμα του Ν. Πλαστήρα: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)» («Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 14 Σεπτέμβρη 1998). Να σημειωθεί ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.

Άλλωστε το μπλοκ εξουσίας ενστερνίστηκε το λόγο της ΠΑΣΚ – ανατροπή, για εφικτές λύσεις και έκανε συγκυβέρνηση με τους χουντικούς και τους τραπεζίτες – τεχνοκράτες για την «εθνική σωτηρία»

Τρίτος άξονας: τι θα ήταν ο κλάδος χωρίς τις κατακτήσεις που του προσέφερε η μεγάλη παράταξη της ΠΑΣΚ (χωρίς ανατροπή, εδώ). Έχετε δίκιο βρε παιδιά… Έπρεπε να σας ευγνωμονούμε κιόλας !!

Και φτάνουμε στη συγκρότηση του Δ.Σ. Εμείς, στην πρώτη συνεδρίαση θέσαμε το ζήτημα της συγκρότησης του Συλλόγου στη βάση πολιτικού πλαισίου και προγράμματος δράσης, που να απαντάει στην κατάσταση, στη συγκυβέρνηση και στην επίθεση του κεφαλαίου. Προτείναμε τη συγκρότηση του προεδρείου από τις δυνάμεις της αντίστασης, της ρήξης και της ανατροπής. Σε αντίθεση με αυτή την πρόταση, όλες οι άλλες δυνάμεις αντιπρότειναν αντιπροσωπευτικό προεδρείο από όλους. Μάλιστα η ΠΑΣΚ – ανατροπή, θεωρώντας εαυτόν πρώτη δύναμη κατέθεσε δική της πρόταση για τον πρόεδρο. Δυστυχώς οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν πλαίσιο στο σύλλογο υπήρχαν, αλλά από τη μεριά του ΠΑΜΕ δεν έγινε δεκτή η πρόταση και επέμεινε στην διαπαραταξιακή συγκρότηση. Όταν τους καλέσαμε να προχωρήσουν σε αυτή τη λογική, αφού είχαν πλειοψηφία μαζί με την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ και θα μπορούσαν να επιβάλλουν την άποψή τους, δεν το έκαναν και ψήφισαν λευκό.

Στη δεύτερη συνεδρίαση και αφού είχε απορριφθεί η πολιτική συγκρότηση, προτείναμε στην ίδια λογική, να υπάρξει διαπαραταξιακό προεδρείο με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων, προτείνοντας τη θέση του προέδρου στον ΑΕΣ και τη θέση του γραμματέα στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ενώ για τις άλλες τρεις θέσεις προτείναμε τις υπόλοιπες τρεις δυνάμεις. Για μια ακόμη φορά δεν έγινε δεκτή η πρόταση, αφού η εκδοχή του διαπαραταξιακού προεδρείου που πρότεινε η ΠΑΣΚ, άφηνε έξω από το πρεδρείο την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

Μετά την τρίτη συνεδρίαση, όπου επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό, φτάσαμε στη συγκρότηση του Δ.Σ. με σχετική πλειοψηφία. Αφού εκλέχτηκε η πρόεδρος, για τη θέση του αντιπροέδρου, συνεπείς με την πρότασή μας, δεν καταθέσαμε πρόταση. Καμία άλλη δύναμη δεν κατέθεσε πρόταση ! Προτείναμε έναν έναν τα μέλη του Δ.Σ. για αντιπρόεδρο και ουδείς δεχόταν ! Το ίδιο επαναλήφθηκε σε όλες τις άλλες θέσεις.  Όταν, λοιπόν, συγκροτήθηκε το Δ.Σ., μόνο από τις δυνάμεις του Μετώπου (ΑΕΣ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ), αφού ουδείς δεχόταν να μπει στο προεδρείο, μας κατήγγειλαν κιόλας: «Ορίστε τα νέα ήθη».

Ας αφήσουμε τα αστεία. Αν κάποιος νομίζει ότι ο Σύλλογος είναι πεδίο για μικροκομματικές και μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες, να το ξεχάσει. Το δηλώνουμε άπαξ και δια παντός. Αν κάποια δύναμη θέλει να συμμετάσχει στο προεδρείο, ας το δηλώσει, αλλιώς ας σταματήσει το παιχνίδι της «κλαίουσας».

Στην πρώτη ταχτική συνεδρίαση του Δ.Σ. καταθέσαμε στην ημερήσια διάταξη, όλα τα ζητήματα που άμεσα έπρεπε να συζητηθούν, αφού δεν είχαμε απόφαση από τη Γενική Συνέλευση, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο να συζητηθούν όλα, αλλά καταθέτοντας πρόταση για ιεράρχηση προτεραιότητας των ζητημάτων, από το ίδιο το Δ.Σ. Και πάλι «οι υποστηρικτές του μωσαϊκού νόμου» δήλωσαν ότι η Η.Δ. πρέπει να συζητηθεί όπως ακριβώς παρουσιάστηκε. Η ιστορία θυμίζει τις αυταπόδεικτες καταγγελίες των σοφιστών. «Ξέρεις που κρύβονται οι ελέφαντες; – Πίσω απ’ τις παπαρούνες. – Έχεις δει ελέφαντα πίσω απ τις παπαρούνες; – Είδες πόσο καλά κρύβονται; »

Ας τελειώσουμε με τα «παιχνιδάκια». Όσοι είχαν συνηθίσει να συνεδριάζουν μια φορά το μήνα και να έχουν καταστήσει το σύλλογο ανύπαρκτο στην κοινωνία και στην αντίσταση στην εκπαιδευτική πολιτική του «νέου σχολείου της αγοράς», ας το ξεχάσουν. Τα ερωτήματα δεν είναι πια ιδεολογικά με τη στενή έννοια. Αφορούν τη ζωή μας.

Θα συσπειρωθούμε στο δύσκολο δρόμο της αντίστασης και της ανατροπής της χούντας του κεφαλαίου, των τραπεζών και της Ε.Ε. ή θα γίνουμε έρμαιο της εφικτής συγκυβέρνησης;

Θα οργανώσουμε την πάλη μας με τους γονείς και την κοινωνία για δημόσια δωρεάν παιδεία, ή θα συμπλεύσουμε με το σχολείο της αγοράς και της νεοφιλελεύθερης λεηλασίας;

Θα συντονιστούμε με συλλόγους και συλλογικότητες ενάντια στην απραξία του κρατικού συνδικαλισμού, ή θα είμαστε φερέφωνο της εργατικής αριστοκρατίας;

Θα οργανώσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη, ή θα αφήσουμε την κοινωνία στα χέρια των νέων δογμάτων»Τρούμαν»;

Θα συσπειρώσουμε τους συναδέλφους με ανοιχτές επιτροπές και γενικές συνελεύσεις, ή θα μείνουμε στις καρέκλες των θεσμικών οργάνων;

Θα αποκτήσουμε κοινωνικό ρόλο, ή θα μείνουμε στο συντεχνιασμό του κλάδου έναντι των άλλων;

Θα ανοιχτούμε σε εξορμήσεις στις γειτονιές και τις πλατείες, ή θα δίνουμε μάχες χαρακωμάτων πάνω σε ανούσια έγγραφα;

Θα προετοιμάσουμε μια λαϊκή συνέλευση για την Παιδεία, δίνοντας τη μάχη σχολείο – σχολείο, ή θα αρκεστούμε στο να βγάλουμε την «υποχρέωση» για το φαίνεσθαι;

 

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ !

ΣΗΜΑΙΝΟΝ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ

Είναι άραγε τυχαία ή σκόπιμη, η χρήση λέξεων με έντονο νοηματοδοτικό χαρακτήρα στον πολιτικό λόγο και στις τεχνικές πολιτικής χειραγώγησης.

Η λειτουργία των λέξεων μέσα στον πολιτικό λόγο διαφέρει κατά πολύ από αυτή στην καθημερινή τους χρήση. Οι κοινές στο καθημερινό λεξιλόγιο, γλώσσα και λέξεις, που όμως φέρουν ειδικό βάρος επειδή δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση κι εκφράζουν έντονα συναισθήματα, χρησιμοποιούνται πολύ συχνά κατά τρόπο αντισυμβατικό στον πολιτικό λόγο, έτσι ώστε να έλκουν την προσοχή, να παρακινούν τη φαντασία να απομνημονεύονται και τελικά να δημιουργούν θετικά συναισθήματα. Η χρήση λοιπόν συγκεκριμένων λέξεων στον πολιτικό λόγο, τοποθετεί τον άνθρωπο σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό- ιδεολογικό περιβάλλον, του παρέχει την αίσθηση του κοινωνικού «ανήκειν» ενώ παράλληλα εισβάλλοντας στην υποκειμενική του αντίληψη, του μειώνει την κριτική ικανότητα πολλαπλής ανάγνωσης των γεγονότων και συγκεκριμένων πράξεων. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινάει η ιδεολογική χειραγώγηση, καθώς το σημαίνον μέσα από μια απόρροια συνειρμών δημιουργεί συγκεκριμένα νοηματοδοτημένα σημαινόμενα, που επιθυμεί ο φέρων τον πολιτικό λόγο. Αυτή η αυστηρά προσανατολισμένη και ελεγχόμενη ανάλυση του δίπολου σημαίνον –σημαινόμενο, από τη μεριά του φέροντος τον πολιτικό λόγο, είναι πολλές φορές καθοριστική για τη λήψη αποφάσεων καθώς μπορεί να καθοδηγήσει το άτομο να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένη συμπεριφορά.

ΤΟ ΚΕΝΟ ΣΗΜΑΙΝΟΝ

Και βέβαια είναι τελείως διαφορετική η ελεγχόμενη τεχνική καθοδήγησης της σκέψης σε συγκεκριμένες λογικές και ιδεολογίες από την παντελή έλλειψη σημαινόμενου. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ιδεολογική χειραγώγηση, ενώ στην δεύτερη για ιδεολογική εξαπάτηση. Είτε πρόκειται για ιδεολογική χειραγώγηση είτε για ιδεολογική εξαπάτηση, η πολιτική που χρησιμοποιεί τεχνάσματα τέτοιου τύπου προκειμένου να δημιουργήσει, να προσελκύσει και να πείσει πολιτικά υποκείμενα, είναι κατάπτυστη και  ορίζεται ως «πολιτική αλητεία».

Το λεγόμενο «κενό σημαίνον», δηλαδή ένα σημαίνον χωρίς υπαρκτό σημαινόμενο, μπορεί να χρησιμοποιείται περιστασιακά και κατά βούληση του φέροντος πολιτικό λόγο, με στόχο την εξαπάτηση του πολιτικού κοινού. Σ’ αυτή την περίπτωση το ακροατήριο θα χρησιμοποιήσει το σημαίνον, προσαρμόζοντάς το στη δική του κουλτούρα, αποδίδοντας του το νόημα που σκόπιμα και με δόλο ο φέροντας πολιτικό λόγο  το απογύμνωσε. Το «κενό σημαίνον» τηλεκατευθύνει μέσω της εξαπάτησης, λοιπόν, το πολιτικό υποκείμενο προς μια εκ των προτέρων επιλεγμένη έννοια και δράση γι’ αυτό και αποτελεί το απόλυτο πεδίο ελέγχου του δημιουργού.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην πολιτική σκηνή, με λέξεις – λάστιχο, οι οποίες έχουν μελετηθεί προσεκτικά από ομάδες καλοπληρωμένων κοινωνικών ψυχολόγων και οι οποίες σερβίρουν μεταλλαγμένο το νόημα και την ουσία της λέξης. Οι απολύσεις γίνονται εφεδρεία, ή η λιτότητα μετονομάζεται σε δημοσιονομική προσαρμογή κ.ο.κ. Ακόμη πιο χαρακτηριστική περίπτωση ιδεολογικής εξαπάτησης είναι η χρήση της λέξης «Ανατροπή».

Η συγκεκριμένη λέξη ιδεολογικά φορτισμένη χρησιμοποιείται σκόπιμα ώστε να σηματοδοτήσει από μόνη της στη λογική και στη συνείδηση, το ιδεολογικό της φορτίο, αποφορτίζοντας παράλληλα από τους χρήστες της την αναγκαιότητα πολιτικής πράξης. Έτσι λοιπόν ενώ στη πολιτική συνείδηση του αποδέκτη καταγράφεται ως θετική και ενεργητική δράση, στην πραγματικότητα αυτή η καταγραφή έχει να κάνει μόνο με τη νοηματοδότηση της λέξης και όχι την πραγματική δράση. Διπλά τα οφέλη για τους χρήστες της συγκεκριμένης λέξης.  Από τη μία αποκομίζουν «ψηφαλάκια» και από την άλλη απαλλάσσονται από την πολιτική δράση, μιας και δε χρειάζεται πλέον να κάνουν αυτό, που από μόνο του –και μόνο με τη χρήση της λέξης- καταγράφεται ως δράση στη συνείδηση.

Προσοχή λοιπόν σε βαρύγδουπες λέξεις, που λειτουργούν ως σηματοδότες πολιτικών δράσεων και μόνο στόχο έχουν, την εξαπάτηση και καπηλεία των ανθρώπων.

 «Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις

εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις

παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα

απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα»

Σαββόπουλος

 

Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΜΑΣ

ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ ΩΣ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  ΗΘΙΚΗΣ

 

Υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.

Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι

ΔΗΜΟΥΛΑ

 

(Σκέψεις και λόγος με αφορμή τη Γενική Συνέλευση των Εκπ/κών Καλλιθέας Μοσχάτου και τα όσα ειπώθηκαν εκεί κάποιο πρωινό του Νοέμβρη)

 

Ηθική είναι το σύνολο των όσων ένα άτομο επιβάλλει ή απαγορεύει στον εαυτό του κυρίως για να βιώσει την αυτοπραγμάτωση και την ισορροπία του συνόλου μέσα του. Η ηθική σε καθοδηγεί στο  να παραμένεις πιστός σε μια συγκεκριμένη ιδέα της ανθρώπινης υπόστασής σου, και του εαυτού του, ανεξάρτητα από τη ματιά του άλλου και από κάθε αναμενόμενη κύρωση ή ανταμοιβή.

Ένα από τα κυρίαρχα αιτήματα σήμερα, είναι η ηθική σε ένα σύστημα που πολιτικά καταρρέει και σε μια κοινωνία όπου η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Δηλαδή η πολιτική ηθική όχι ως ηθική των  εκάστοτε κυρίαρχων στην κοινωνία στρωμάτων, ομάδων και τάξεων επί των άλλων στρωμάτων, ομάδων και τάξεων, ούτε ως η ηθική των κυβερνώντων, αλλά ως αξιακό σύστημα που νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ζωή στην πολιτική της διάσταση.

Ασφαλώς η πολιτική ηθική για να υπάρξει απαιτεί σε πρωτογενή βαθμό την ύπαρξη της προσωπικής ηθικής δηλαδή το λεγόμενο ήθος (ως επιλογή προσωπική)  η οποία εμπερικλείει την προσωπική ευθύνη. Εφόσον το ήθος είναι επιλογή τρόπων καθημερινής δράσης, που εκδηλώνεται από το Εγώ προς το μη Εγώ, από το άτομο για τους άλλους, από ένα μέλος της κοινωνίας προς τα άλλα, συνεπάγεται και ευθύνη για το αποτέλεσμα που επηρεάζει άλλους και προκαλεί  επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, έπαινο  ή μομφή  από την πλευρά τους.

Και είναι αυτονόητο ότι  το ήθος προϋποθέτει ελευθερία σκέψης, βούλησης, δράσης.

Το ατομικό χαρακτηριστικό όμως παύει να είναι ατομικό ή  αποτέλεσμα  μιας προσωπικής ιδιομορφίας και γίνεται συνειδητή επιλογή όταν το άτομο λειτουργεί ως πολιτική οντότητα μέσα σε συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και ακόμα χειρότερα όταν το άτομο , για προσωπικό του όφελος, επιλέγει να ταυτιστεί με την εξουσία χρησιμοποιώντας μεθόδους και τεχνικές, που χρησιμοποιεί το σύστημα προκειμένου να επιτύχει την κρατική ιδεολογία και επιβολή.

Σε αυτό το σημείο η ηθική καταπίπτει σε ηθικολογία. Και ενώ η ηθική πρώτιστα ρίχνει το βάρος στο Εγώ, η ηθικολογία ασχολείται κυρίως με τους άλλους. Ο ηθικολόγος ασχολείται με τα καθήκοντα και τις στάσεις των άλλων αποσιωπώντας τη δική του στάση. Μία τέτοια συμπεριφορά στηρίζεται σε ένα αξιακό πρότυπο χαμηλό, ως μέσο για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας, της επιθετικότητας, του καιροσκοπισμού, του κυνισμού.

Οι ηθικολόγοι κυρίως οι οπαδοί του προσωπικού μικροσυμφέροντος κι όχι κριτικά σκεπτόμενοι, άνθρωποι του λίαν «καλώς», ωρύονται, λόγω κομματικής «πρεμούρας» και για να διασώσουν τα κεκτημένα, υπέρ μια άκαμπτης ηθικής και  υπέρ μιας περίεργης αξιολόγησης. Αυτοί, βέβαια, είναι πάντα  εξαρτημένοι από κομματικές γνωριμίες, πολιτικές παρεμβάσεις και αισχρή αγοραπωλησία ψήφων.

Οι ηθικολόγοι είναι ικανοί να κατασκευάζουν εκ των υστέρων τεχνιτά επινοήματα υπέρ του αμοραλισμού τους και δημαγωγικές ρητορείες, βασισμένες στην επίκληση της ανάγκης για «ηθικά» άκαμπτη στάση στο δημόσιο-  πολιτικό γίγνεσθαι.

Σε ατομικό διαπροσωπικό επίπεδο τόσο η ηθικολογία και ο ηθικολόγος ως εκφραστής της είναι απλά καταίσχυντοι, σε πολιτικό όμως επίπεδο είναι τεράστιο το κόστος της πράξης τους, καθώς ο ηθοπλαστικός και λαϊκίστικος ουσιαστικά λόγος-που απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό, στοχεύει στο θυμικό του κοινωνικού σώματος, το ενοχοποιεί, για συμπάθεια, ανοχή κτλ., και έτσι από τη μια το εξουδετερώνει, το ακινητοποιεί, από την άλλη το διεγείρει και το εναντιώνει σε διεκδικήσεις και δράσεις.

Η ανάδειξη του ζεύγους ηθική και ηθικολογία εκφράζει την ανάγκη για μια επαναϊδεολογικοποίηση της πολιτικής. Tο πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα μας εδώ και δεκαετίες, έχει σαπίσει πια και είναι γι’ αυτό άκρως επικίνδυνο. Σιγά σιγά καταρρέει και μαζί του καταρρέουν και οι άνθρωποι με τις ιδέες τους και τις πρακτικές τους, που χρόνια το στήριξαν. Οι λύσεις δεν μπορούν να προέλθουν πλέον από αυτούς. Έχουμε ανάγκη από ένα κόσμο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, χωρίς διωκόμενους και διώκτες, χωρίς ηθικολόγους. Η δική μας ηθική καμιά σχέση δεν έχει με τη δική τους ηθική, ο κόσμος ο δικός μας θα χτιστεί στα συντρίμμια του παλιού με γερές βάσεις ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο… και μετά σβήσου με γενναιοδωρία

Ελύτης

 

ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΛΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ

 

Βρισκόμαστε μπροστά στη μεγαλύτερη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων εδώ και δεκαετίες. Δικαιώματα που είχαν, με αγώνες, κατακτηθεί εδώ και χρόνια τσακίζονται, ενώ ότι θυμίζει δημόσια παιδεία και υγεία μπαίνει στο στόχαστρο… και αυτός ο κατήφορος δεν έχει τέλος

Σήμερα λοιπόν είναι κοινωνική απαίτηση η ύπαρξη ενός σχήματος που θα δίνει προοπτική στο κίνημα και σε μεγάλη μερίδα κόσμου όπου η αυστηρή προσκόληση σε πολιτικές πεποιθήσεις, η αδυναμία ευελιξίας  και η πολυδιάσπαση τον κρατά  σε απόσταση. Ένα σχήμα το οποίο θα προσφέρει στον κόσμο …..

Πρώτα από όλα όμως είναι αναγκαίο, να ορίσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα και τη φυσιογνωμία, έτσι ώστε να καταφέρουμε να αποδώσουμε στα σχήματα τα καθήκοντα εκείνα που στην καθημερινή τους παρέμβαση τους αναλογούν σαν πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα σε συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο.

Στην πολιτική πραγματικότητα ο νοηματοδοτικός χαρακτήρας του σχήματος βρίσκεται σε τελείως διακριτό ρόλο από αυτόν μιας πολιτικής οργάνωσης. Τα σχήματα αντιλαμβάνονται τη δράση τους σαν κομμάτι της ταξικής πάλης, στο βαθμό που τους αναλογεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αντίθετα από τις οργανώσεις που αυτοκαθορίζονται από τους αγώνες τους. Τα σχήματα  λοιπόν μπορεί και πρέπει να στηρίζονται πάνω σε μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκυρίας, η οποία και να μεταφράζεται σε κοινή δράση για ένα πλαίσιο αιτημάτων, χωρίς να απαιτούνται καθολικές συμφωνίες «στρατηγικού» χαρακτήρα αλλά συμφωνίες σε ειδικά πολιτικά θέματα .  Ένας τέτοιος ορισμός λαμβάνει υπ’ όψιν του και το γεγονός πως το σχήμα τροφοδοτείται και αναπαράγεται μέσα από την ανάδειξη των κοινωνικών αντιφάσεων του χώρου στον οποίο κινείται , και την μετατροπή των αντιφάσεων αυτών σε μάχιμα αιτήματα.

Επιπλέον τα σχήματα έχουν την ευελιξία, οι πολιτικές συνεργασίες τους να μην κρίνονται από τον ποιον επιλέγουν για σύμμαχο, αλλά από τον ποιον επιλέγουν για αντίπαλο.

Συμπερασματικά λοιπόν τα σχήματα οφείλουν να έχουν γενικό πολιτικό στίγμα, να είναι ικανά να μετουσιώνουν τις αντιφάσεις του χώρου σε αιτήματα και κινηματικές διαδικασίες και να γνωρίζουν τον πολιτικό τους αντίπαλο.

Για μας και στη συγκεκριμένη κοινονικο-πολιτική περίοδο, η συνεργασία στη δράση, είναι η λύση απέναντι σε αδιέξοδες λογικές. Όσο δε ξεσηκωνόμαστε και δεν αντιδράμε μαζικά οι επιθέσεις θα συνεχίζονται.

Μια συνεργασία με σεβασμό στην διαφορετικότητα και την αυτονομία του καθενός μακριά από κάθε λογική χειραγώγησης.

 

 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

 

Το πολιτικό πλαίσιο είναι αυτό που καθορίζει, πλαισιώνει και οριοθετεί κάθε συνεργασία.  Το πολιτικό πλαίσιο δεν είναι ανεξάρτητο από την ιδεολογία και τις κοινωνικές – πολιτικές εξελίξεις.

Οι πολιτικές εξελίξεις απαιτούν ένα πλατύ και δυναμικό αριστερό μέτωπο. Ένα τέτοιο μέτωπο απαιτεί συνεργασία για τη δημιουργία ενός σχήματος  Αυτόνομου, Ριζοσπαστικού, Αριστερού, Αγωνιστικού και Πολυτασικού χαρακτήρα, πάνω στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος υπεράσπισης και αγώνα.

Το πολιτικό πλαίσιο ενός τέτοιου σχήματος δεν μπορεί να είναι μετασχηματιστικό ή μεταρρυθμιστικό παρά μόνο ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ.

 Η ελευθερία είναι το όπλο μας και η αντίσταση η επιλογή μας.

 

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ

 

Για μας ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας είναι η στάση μας στο ζήτημα της συμμετοχής σε κυβερνητικά σχήματα και η στάση μας κυρίως απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και το παρακλάδι του το ΛΑΟΣ. Δεν θέλουμε να διευθύνουμε τους θεσμούς μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτό που θεωρούμε αναγκαίο και ταυτόχρονα ζητούμενο είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και όχι η μεταρρύθμισή του.

Δεν μπορούμε να αποδυθούμε σε μια μακροπρόθεσμη και συνολική συνεργασία με όσους συμμετέχουν σε κυβερνήσεις από κοινού με τους σοσιαλδημοκράτες ή είναι έτοιμοι να το κάνουν.

Απευθυνόμαστε μόνο στις δυνάμεις της ρήξης με τον καπιταλισμό και όχι στις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας.

Και επειδή σε στιγμές κοινωνικής έκρηξης, αυτοί που καθίστανται αγωνιστές, δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν επιλέξει προ πολλού τη στάση τους απέναντι στην εξουσία και αγωνίζονται αδιάκοπα απέναντί της αψηφώντας τις συνέπειες, απευθυνόμαστε  και σε αγωνιστές που κάνοντας την προσωπική τους υπέρβαση, θα επιλέξουν να βάλουν τέλος στην απάθεια και τη μοιρολατρία και θα συμμετάσχουν ενεργά στον αγώνα για να κερδίσουν την ίδια τους τη ζωή.
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ – ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

 

         Τα ψέματα τελειώσανε!!!

         Είναι εδώ και πολύ καιρό γνωστό, ότι ο «βασιλιάς» δεν είναι πλέον βασιλιάς, αλλά ένας ρουφιάνος λωποδύτης. Το καινούργιο που φάνηκε στις 28 του Οκτώβρη είναι ότι αυτός ο επικοινωνιακά και κατασταλτικά «θωρακισμένος» ρουφιάνος αποδείχνεται γυμνός και το βάζει στα πόδια κλαψουρίζοντας. Και αυτό του προκαλεί σύγχυση και πανικό.

         Δυο εικόνες από τα γεγονότα της 28^ης Οκτώβρη αποδίδουν την ελπίδα στο ξεκίνημα της νέας εποχής:

         ΕΙΚΟΝΑ 1^η: Ο μαθητής στη Λάρισα, που βαδίζει αγέρωχα με το βλέμμα μπροστά, μουντζώνοντας πίσω του την στρογγυλοκαθισμένη πολιτική και στρατιωτική εξουσία.

         ΕΙΚΟΝΑ 2^η: Ο νέος στην Ξάνθη, που μέσα από το συνοθύλευμα μπάτσων, μπράβων και ασφαλιτών που συμπλέκονται με το πλήθος, βρίσκει το δρόμο του προς την εξέδρα των επισήμων περνώντας (σαν σκηνή από αμερικάνικο ράγκμπι) κάτω από τα πόδια ενός ΜΑΤατζή.

         Όσα εμπόδια και ασφαλιστικές δικλείδες και αν προβάλλει το Σύστημα, δεν μπορεί να ματαιώσει τις εξελίξεις, που προκαλούν οι επιταγές των καιρών, όταν αυτές γίνουν υλική δύναμη μέσα από την κινηματική δράση των πολιτών. Στον αντίποδα: Η επί μακρόν αποτελεσματικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών (ιδεολογικής, ψυχολογικής και «πρακτικής» βίας) έφερε διαμετρικά αντίθετα αποτελέσματα:

         ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ 1^ο: Η συμπίεση της λαϊκής οργής την έκανε να εκφραστεί πιο ορμητικά και ανεξέλεγκτα.

         ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ 2^ο (και σπουδαιότερο): Αποκοίμισε τη μαφιόζικη χούντα που κυβερνά, που έκαψε, χωρίς να το έχει πλήρως συνειδητοποιήσει, σχεδόν όλες τις συμβατικές εφεδρείες της.

         Ας ρίξουμε μια κινηματογραφική ματιά στα κορυφαία κινηματικά γεγονότα της τελευταίας διετίας, που μας έφεραν μέχρι εδώ:

         ΓΕΓΟΝΟΣ 1:

         Αθήνα, 5 Μάη 2010 – Πανεργατική Κινητοποίηση.

         Πλήθος κόσμου μετατρέπει μια συμβατική κινητοποίηση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ σε μια ορμητική και αποφασιστική διαδήλωση. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία πρόκειται για πολίτες, που είχαν επαφή με τα μεταπολιτευτικά δρώμενα, έστω και αν πάρα πολλοί από αυτούς είχαν χρόνια να κινητοποιηθούν. Η οργή και η αποφασιστικότητα του κόσμου είναι τέτοια, που ακόμα και ομάδες συγκεντρωμένων του ΠΑΜΕ (που στη συνέχεια θα χαρακτηρισθούν «φασίστες» από την κ. Παπαρήγα) επιχειρούν να εισβάλουν στη βουλή.

         Η δολοφονία των τριών εργαζομένων της ΜΑΡΦΙΝ διαλύει τη διαδήλωση και κυρίως: Για πάνω από ένα χρόνο παραλύει το κίνημα, καθώς αυτό, έχοντας συνείδηση των οργανικών του μεταπολιτευτικών παθογενειών, βιώνει τις ενοχές του.

         ΓΕΓΟΝΟΣ 2:

         Εξέγερση της Κερατέας, Δεκέμβρης 2010 – Απρίλης 2011.

         Με μορφές «τύπου Εξαρχείων» αυτοοργάνωσης και συγκρούσεων με τα ΜΑΤ, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής νικούν κατά κράτος επιχειρησιακά και επικοινωνιακά. Η ήττα του κράτους και των εργολάβων υπογράφεται τελεσίδικα από την δικαστική απόφαση της 12/7/2011. Από την εξέγερση της Κερατέας μένουν κυρίως:

• Το συμπέρασμα ότι οι βίαιες μορφές δράσης είναι αποτελεσματικές όταν ωριμάζουν, επιλέγονται και διεξάγονται από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.
• Η επίθεση σε ταβέρνα κατά του Πάγκαλου, που εγκαινιάζει ένα «αντάρτικο» κατά του πολιτικού προσωπικού της χούντας σε όλη τη χώρα.

         ΓΕΓΟΝΟΣ 3:

         Σύνταγμα, 25 Μάη έως 14 Ιούνη 2011 – Κίνημα των Αγανακτισμένων (1^η φάση).

         Ένα πολύχρωμο πλήθος συρρέει «από το πουθενά» (με κορυφώσεις στις Κυριακές) στην Πλατεία Συντάγματος. Τόσο η σύσταση του πλήθους, όσο και οι διαδικασίες συμμετοχής, ανατρέπουν όλα τα μεταπολιτευτικά κινηματικά δεδομένα, φέρνοντας σε έκδηλη αμηχανία τόσο τα ΜΜΕ, όσο και όλες τις οργανωμένες εκφάνσεις του μεταπολιτευτικού πολιτικού και συνδικαλιστικού σκηνικού. Από τις πρώτες μέρες, οι νέες δυνάμεις που εμφανίζονται στο προσκήνιο, σχηματοποιούνται σε δυο συνιστώσες:

• Αφενός, μορφωμένη νεολαία των νέων παραγωγικών σχέσεων, με επίκεντρο την «κάτω Πλατεία» και πρωτοφανέρωτες διαδικασίες συζήτησης και οργάνωσης πρωτοβουλιών αμεσοδημοκρατικού τύπου.
• Αφετέρου, μικρομεσαία στρώματα που συρρικνώνονται και καταστρέφονται, με επίκεντρο τον χώρο της Αμαλίας και με «εθνικά» κατά βάση χρώματα.

         Δυο διαφαινόμενα συνδετικά στοιχεία της «πάνω» και «κάτω» Πλατείας, είναι:

–   Το κεντρικό σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

–   Η επιλογή του μη βίαιου χαρακτήρα των δράσεων, της παθητικού τύπου αντίστασης, με τη δύναμη του πλήθους και του δίκιου.

         Βασικό διαχωριστικό στοιχείο: Η ύπαρξη ή έλλειψη δεσμεύσεων μέσα στο σύστημα και αυταπατών επιβίωσης μέσα από την αποφυγή της κατάρρευσης και την ομαλοποίησή του.

         ΓΕΓΟΝΟΣ 4:

         Σύνταγμα, Απεργία και Σύγκρουση της 15^ης Ιούνη 2011.

         Η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση μετά τη δολοφονία στη ΜΑΡΦΙΝ. Παρά τη διακηρυγμένη θέληση του πλήθους για ειρηνικό χαρακτήρα της 24ωρης περικύκλωσης της βουλής, οι παθογένειες της προηγούμενης φάσης επαναλαμβάνονται. Οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν  στο «ψαχνό». Το μεγάλο πλήθος φεύγει ανεπίστρεπτα από την Πλατεία. Η μαζικότητα των μέχρι τώρα δράσεων δεν θα επαναληφθεί. Από την άλλη, νέοι άνθρωποι μπαίνουν στις συγκρούσεις, και μαζί με τους «έμπειρους» κρατάνε την κατάληψη της Πλατείας, σημειώνοντας μια πολύ σημαντική για τη συνέχεια επιχειρησιακή νίκη.

         Το ίδιο βράδυ, εκδηλώνεται μίνι πολιτική κρίση, που οδηγεί στην επιλογή της «μέχρι τέλους» πασοκικής χούντας, με βαρύ πυροβολικό τον Βενιζέλο.

         ΓΕΓΟΝΟΣ 5:

         Σύνταγμα, 48ωρη Απεργία και Περικύκλωση βουλής 28-29 Ιούνη 2011 (ψήφιση του μεσοπρόθεσμου).

         Το κορυφαίο στιγμιότυπο της δεύτερης φάσης της Πλατείας. Πρόκειται για τις βιαιότερες, πλέον δολοφονικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής της τελευταίας 30ετίας, που ανέδειξαν το χαρακτήρα της χούντας. Και ταυτόχρονα, για μια απίστευτη σε επιμονή και αποφασιστικότητα άμυνα των συγκεντρωμένων, που διατήρησε για άλλον ένα μήνα την κατάληψη της Πλατείας.

         Η κινηματική υποχώρηση αυτού του τελευταίου διαστήματος αντισταθμίστηκε από πολιτική ωρίμανση, που όμως δεν μπόρεσε να μορφοποιηθεί, αφενός λόγω οργανωτικών παρεμβάσεων και διαμαχών ομάδων της προηγούμενης περιόδου του κινήματος και αφετέρου λόγω των (απόλυτα δικαιολογημένων) επιφυλάξεων των νέων συμμετεχόντων.

ΓΕΓΟΝΟΣ 6:

         Αθήνα, 48ωρη Απεργία και Περικύκλωση βουλής 19-20 Οκτώβρη 2011 (ψήφιση του πολυνομοσχέδιου για απολύσεις – εργασιακά).

            Μετά από ένα υποτονικό φθινόπωρο, πραγματοποιείται στις 19/10 η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εργατική διαδήλωση. Η διαλυτική επίθεση της χούντας στο σύνολο των εργασιακών σχέσεων, όπως αποτυπώνεται στο πολυνομοσχέδιο του Βενιζέλου, την φέρνει γυμνή απέναντι στο σύνολο πλέον της κοινωνίας. Ο εργαζόμενος κόσμος, ανεξάρτητα από οικονομικές ή πολιτικές δεσμεύσεις, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ισχυροποίηση του συστήματος στη νέα εποχή που ευαγγελίζεται η χούντα, είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή από την κατάρρευσή του.

         Αυτό είναι ένα καταλυτικό νέο στοιχείο των εξελίξεων, που η χούντα δεν το αντιλαμβάνεται. Πρώτο, γιατί νοιώθει ασφαλής από την προστασία των ΜΜΕ και των δυνάμεων καταστολής. Δεύτερο, γιατί είναι καλυμμένη από την μονοτονία και την προβλεψιμότητα των μεθόδων του «παραδοσιακού» κινήματος, από την ανεπάρκεια της Αριστεράς της μεταπολίτευσης και από την ανυπαρξία οποιασδήποτε εναλλακτικής στο σύστημα διεξόδου. Αλλά κυρίως, γιατί δεν λειτουργεί πολιτικά, μέσα από χτίσιμο κοινωνικών στηριγμάτων και συμμαχιών, όπως το «παλιό» πασοκ. Αλλά μαφιόζικα, σαν εκτελεστές συμβολαίων, σαν διορισμένοι εντολοδόχοι των διεθνών καρτέλ, που γλύφουν τα ψίχουλα στο φαγοπότι. Είναι τόσο αποκοιμισμένοι, αυτοί και τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους, που δεν βλέπουν αυτό που έρχεται, παρά μόνο όταν έχει πια σκάσει μπροστά στη μούρη τους.

         Και τι ακριβώς είναι αυτό που τους έσκασε στη μούρη;

         Είναι νωρίς για οριστικές εκτιμήσεις. Αυτά που σίγουρα μπορούμε να πούμε σε πρώτη φάση, είναι:

         Α. Δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, και αυτό ορίζει αποφατικά  την ιστορική του σημασία.

         Β. Δεν πρόκειται απλά για «εκτός ελέγχου» εκδηλώσεις οργής. Έχει τα χαρακτηριστικά γενικευμένης κοινωνικής ανταρσίας, καθώς:

         – Δεν στρέφεται μόνο κατά του πολιτικού προσωπικού της χούντας, αλλά κατά του πολιτικού συστήματος στο θεσμικό του σύνολο.

         – Εκδηλώνει ταυτόχρονα με εκκωφαντικό τρόπο την τάση αποδέσμευσης από τη δικτατορία των ΜΜΕ, καθώς διεξάγεται την επομένη ακριβώς του 24ωρου βομβαρδισμού περί της «εθνικής επιτυχίας» του «κουρέματος».

         – Αναδείχνει και κατακτά μια γραμμή ορίων της κατασταλτικής παρέμβασης του κράτους, που από μόνη της αναδείχνει τη σημασία των γεγονότων και τη δυναμική τους. (Ας φανταστούμε ποια θα ήταν η αντιμετώπιση από το κράτος αλλά και την ευρύτερη κοινωνία, τέτοιων γεγονότων σε άλλες συνθήκες.)

         Γ. Συνενώνει (σ’ αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη που εκδηλώθηκε) την «εθνική» με τη «ριζοσπαστική» συνιστώσα του Συντάγματος. Η εκδίωξη των θεσμικών παραγόντων και η διεξαγωγή ιδιότυπων παρελάσεων μπροστά στο λαό και από το λαό είναι μια αυθόρμητη αμεσοδημοκρατική πράξη.

         Δ. Το πλέον ανησυχητικό για τους κρατούντες είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκειται για μια (βίαιη έστω) εκτόνωση, αλλά απλά για ένα από τα κύματα της λαϊκής κινηματικής δράσης μιας νέας περιόδου. Η δράση αυτή δεν αναπτύσσεται με τους συμβατικούς, γραμμικούς ρυθμούς της προηγούμενης περιόδου. Δεν υπακούει σε «σχέδια» και καθοδηγήσεις γραφείων και θεσμοθετημένων οργάνων κινήματος. Φαίνεται να ανιχνεύει, να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται τα παράθυρα που βρίσκει ανοικτά. Ρίχνει γροθιές όχι στο μαχαίρι, αλλά εκεί που κρίνει ότι βρίσκουν στόχο. Φαίνεται να ζυγίζει προσεκτικά τα βήματά της. Κάθε νέο κύμα φέρνει ένα νέο επίπεδο δυναμισμού αφενός και ωρίμανσης αφετέρου.

         Από την άλλη:

         Α. Οι εξελίξεις θα δείξουν μελλοντικά αν διανύουμε μια επαναστατική περίοδο (και ποιας κλίμακας είναι αυτή). Το σίγουρο είναι ότι τώρα δεν έχουμε επανάσταση. Δεν έχει διαφανεί καν ένα (σχετικά ασαφές έστω) ενοποιητικό πολιτικό πλαίσιο, ούτε και σύγχρονα πολιτικά μορφώματα με μαζική αναφορά. Ό,τι καταχτιέται σε κάθε βήμα, αιωρείται χωρίς να καταγράφεται (πράγμα που από μια πλευρά έχει τις απειλές του για το Σύστημα).

         Β. Δεν υπάρχει ακόμα ένα οργανικό δέσιμο με τα διεθνή κινηματικά δρώμενα. Ίσως είναι νωρίς για κάτι τέτοιο, πάντως το κίνημα υστερεί στη συνειδητοποίηση τόσο του διεθνούς του ρόλου, όσο και της ανάγκης διεθνικής δικτύωσης, δράσης και συνεργασίας.

         Γ. Ας μη γελιόμαστε και για τα τη στάση του συρφετού των κρατούντων. Πρόκειται για την τοπική έκφραση μιας διεθνούς αδίστακτης μαφίας, που όταν κρίνει ότι την παίρνει πάλι, θα αντεπιτεθεί με τον πιο αδίστακτο, εγκληματικό τρόπο για να κατοχυρώσει τη νέα μορφή κυριαρχίας του.

         Το μέγα ερώτημα του ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ είναι πιο αμείλικτο από ποτέ.

         Πρέπει να ξεκινήσουμε από τα εξής βασικά δεδομένα:

         1. Ζούμε σε μια περίοδο αλλαγής Παραδείγματος. Ας το συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα, 20 χρόνια μετά τα πολιτικά της εγκαίνια και παραπάνω από τρεις δεκαετίες από τις οικονομικές διεργασίες και τις επιστημονικές αναλύσεις των επιτελείων του Συστήματος, που έχουν οδηγήσει στο σήμερα. Δεν υπάρχουν σιδερένιες νομοτέλειες, αλλά εναλλακτικές δράσεις. Το τυχαίο και το χαοτικό δεν είναι εχθροί προς καθυπόταξη, αλλά προκλήσεις και ευκαιρίες. Πρέπει να αρχίσουμε να δημιουργούμε δεδομένα, χωρίς την συνθήκη του εκ των προτέρων ασφαλούς ελέγχου τους.

         2. Η νέα Μεταπολίτευση στη χώρα μας είναι εν εξελίξει με πρωτοβουλία του Συστήματος. Η όποιου τύπου πολιτική – συνδικαλιστική Αριστερά εμφανίζεται σαν ο βασικός υποστηρικτής των «προοδευτικών» πλευρών του παλιού Παραδείγματος και αυτό κλονίζει την αξιοπιστία της στο νέο κόσμο και κυρίως έχει σοβαρά υπονομεύσει το ριζοσπαστικό της χαρακτήρα. Δεν υπάρχει πια ασφαλής βάση δεδομένων. Δεν υπάρχουν αλώβητα «επιστημονικά» κεκτημένα. Και τώρα τελευταία, δεν υπάρχουν κανενός τύπου κεκτημένα πια. Ας ξεφύγουμε λοιπόν από τις αλυσίδες μας. Ό,τι λύση ψάχνουμε, θα τη βρούμε στο εδώ και στο τώρα. Ό,τι πρέπει να επιβιώσει από το παρελθόν δεν θα είναι κυρίαρχο, αλλά μερική περίπτωση των νέων δεδομένων.

         3. Στις εποχές των αλλαγών, υπάρχει μερική είτε ολική αντικατάσταση του εννοιολογικού πλαισίου. Ας προσέξουμε λοιπόν μήπως χρησιμοποιούμε α-νόητες λέξεις για έννοιες κενές πλέον περιεχομένου, είτε μήπως χρησιμοποιούμε ίδιες λέξεις με διαφορετικά νοήματα, οπότε κάνουμε διάλογο κουφών. Είναι ανάγκη να γεμίζουμε με συγκεκριμένο περιεχόμενο τις αναφορές μας.

         4. Το πρωτεύον σήμερα για την (όποια και όπως εννοεί ο καθένας) Αριστερά (λέξη βέβαια που έχει την προέλευσή της σε μια παρωχημένη πλέον Επανάσταση, αλλά ας τη χρησιμοποιούμε συμβατικά μέχρι να προκύψει καινούργιος όρος) είναι η πολιτική πράξη.

         Και το κεντρικό στην πράξη αυτή σήμερα, είναι η συγκρότηση ενός σύγχρονου ριζοσπαστικού κοινωνικού μετώπου. Πρέπει άμεσα να παρθούν πρωτοβουλίες διαλόγου διαδικτυακού, αλλά κυρίως σε επίπεδο λαϊκών συνελεύσεων σε όλη τη χώρα, τοπικών και ευρύτερων, με θεματολογία που θα μορφοποιεί το νέο πολιτικό πλαίσιο:

         Α. Απέναντι στην Ευρωπαϊκή πολιτική και νομισματική ένωση: Ποια εναλλακτική;

         Β. Ποια η βάση για μια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; Πώς μπορεί να είναι βιώσιμη στο σημερινό διεθνές περιβάλλον; Πώς θα μπορούσαν ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες να προκαλέσουν από τα κάτω διεθνείς αλυσιδωτές αντιδράσεις των εργαζομένων και εμφάνιση νέων πολιτικών υποκειμένων;

         Γ. Νέα λαϊκή μεταπολίτευση και συνταγματική αναθεώρηση: Θεσμίσεις αμεσοδημοκρατικού τύπου στη σημερινή ελληνική κοινωνία.

         Δ. Πάμε για μια δύναμη εξουσίας, που θα επιβάλει αλλαγές μέσα από μια εκλογική επικράτηση και συγκρότηση συμμαχιών; Ή για ένα ευρύ κοινωνικό – πολιτικό δίκτυο μακράς πνοής, με εναλλακτικές δράσεις σε όλα τα μέτωπα, που θα ανοίγουν δρόμους στην πράξη;

 

ΟΟΣΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Μαυρογιώργος Γιώργος – Γιάγκου Αλεξία, Σιάηλου Θεοδώρα Χριστοφίδου Έλενα

 

Μέσα στη δίνη της κρίσης που αντιμετωπίζει ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός , η εκπαίδευση δε μένει ανεπηρέαστη. Πολλές χώρες-μέλη της Ε.Ε. εφαρμόζουν πολιτικές εναρμόνισης και συνδυάζουν εθνικές προτεραιότητες με επιλογές που δρομολογούνται  στο πλαίσιο άσκησης ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής, νεοφιλελεύθερης κοπής, σε καθεστώς γενικευμένης κρίσης. Σε προηγούμενη ανάλυσή μας ( Πολίτης της Κυριακής, 23.10.11), είχαμε υποστηρίξει ότι έχουν καταγραφεί τάσεις μετατροπής της εκπαίδευσης σε εμπόρευμα και υπηρεσία και ότι ένα δρομολογηθεί ένα διεθνές δίκτυο σχέσεων εξουσίας, επιτήρησης, συμμόρφωσης, συστηματικής αξιολόγησης, πιστοποίησης «εκπαιδευτικών προϊόντων» και  «εκπαιδευτικών υπηρεσιών» και ανταγωνισμού. Σε αυτό πρωτοστατούν σημαντικοί υπερεθνικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί, με σημαντικότερο τον Οργανισμό Οικονομικής Ανάπτυξης και Συνεργασίας (ΟΟΣΑ). 

 

 Ο ΟΟΣΑ: ο ασυναγώνιστος σύμβουλος

Ο ΟΟΣΑ,με «συμβουλευτικές εκθέσεις»,  πουλάει εμπειρογνωμοσύνη για την άσκηση πολιτικής και στην εκπαίδευση. Οι βασικοί του νεοφιλελεύθεροι πολιτικοιδεολογικοί άξονες  κινούνται γύρω από την ενθάρρυνση ενός ακραίου  διεθνούς ανταγωνισμού, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, την περιστολή των δαπανών και  την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, την αύξηση των ελέγχων, την ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, την αποκέντρωση της χρηματοδότησης, την ελεύθερη επιλογή σχολείου, το «μπόλιασμα καλών διεθνών πρακτικών» και, γενικώς, την προώθηση τεχνοκρατικών και  διαχειριστικών προσεγγίσεων στο σχεδιασμό των εκπαιδευτικών αλλαγών.

Στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που αναπτύσσει, διεθνώς, ο ΟΟΣΑ προωθεί ένα οικουμενικό αξιολογικό «παράδειγμα», με εξωτερικούς «αντικειμενικούς» εμπειρογνώμονες και ομάδες ειδικών που διεκδικούν να διαμορφώνουν το κυρίαρχο «ερευνητικό-αξιολογικό παράδειγμα». Με αίτηση των χωρών-μελών, ο ΟΟΣΑ διενεργεί, με αμοιβή, διάφορες  αξιολογήσεις. Κυρίαρχη θέση κατέχει η αξιολόγηση δομών και διάρθρωσης των εκπαιδευτικών συστημάτων που συνήθως συνοδεύεται από συνταγολόγιο για αναγκαίες εκπαιδευτικές αλλαγές. Είναι, πλέον, υπόθεση ρουτίνας: Κυβερνήσεις χωρών κάθε φορά που σχεδιάζουν  εκτεταμένες εκπαιδευτικές αλλαγές νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού, καταφεύγουν στον ΟΟΣΑ και αναθέτουν την «εργολαβία» αξιολόγησης του εκπαιδευτικού τους συστήματος. Πληρώνουν, δηλαδή, τον ΟΟΣΑ, κυρίως, για να «αγοράζουν» πιο εύκολα την  αποδοχή και νομιμοποίηση ειλημμένων, πολλές φορές, αποφάσεων. Συμπληρωματική προς αυτή τη δραστηριότητα είναι  οι τακτές διεθνείς συγκριτικές «έρευνες αξιολόγησης»  της  επίδοσης σχολείων και  μαθητών σε προεπιλεγμένους τομείς.

PISA: προαιρετική   συμμετοχή και υποχρεωτικός ανταγωνισμός

Ο ΟΟΣΑ, από το 2000, εφαρμόζει, με την οικονομική συνδρομή των συμμετεχόντων κρατών,  ένα μεθοδολογικά περίτεχνο Πρόγραμμα Διεθνούς Αξιολόγησης των Μαθητών, το γνωστό ως PISA (Programme for International Student Assessment). Συνήθως, αναφέρεται ως η έρευνα PISΑ (που παραπέμπει και στο συμβολισμό του Πύργου της Πίζας). Επιλέγουμε να το αποδίδουμε ως το (πρόγραμμα) PISA και όχι η (έρευνα) PISA. Αυτό δεν είναι μια ασήμαντη πτυχή.  Η έρευνα, όταν είναι μάλιστα διεθνής, διεκδικεί υψηλούς βαθμούς  υπόληψης και αποδοχής. Στην περίπτωση του PISA, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε, απλώς, με «έρευνα». Πρόκειται, κυρίως, για «πρόγραμμα» που έχει  σημαντικές προεκτάσεις στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία των εκπαιδευτικών συστημάτων. 

Η συμμετοχή των χωρών λέγεται ότι είναι προαιρετική, στη βάση «συμφωνημένου» πλαισίου. Όσο, όμως, οι αποφάσεις συμμετοχής λαμβάνονται σε υψηλό κυβερνητικό επίπεδο, χωρίς να ερωτώνται αυτοί που θα συμμετάσχουν ως «δείγμα»(:σχολεία, διευθυντές, εκπαιδευτικοί και μαθητές), το PISA γίνεται υποχρεωτικό. Άπαξ και  αποφασίζεται η συμμετοχή, ουσιαστικά συνυπογράφεται η αποδοχή των θεωρητικών και πολιτικοιδεολογικών αρχών και της πρακτικής, παιδαγωγικής και διδακτικής, ιδεολογίας που το υποβαστάζει. Η συμμετοχή σ αυτό, άλλωστε, εκφράζει το «δεδηλωμένο» ενδιαφέρον των κυβερνήσεων ώστε, με βάση τα αποτελέσματα, να ασκούν ρυθμιστικές παρεμβάσεις για υψηλότερες επιδόσεις, στο πλαίσιο ενός εντεινόμενου παγκόσμιου ανταγωνισμού. Ακόμα και στην περίπτωση που οι κυβερνήσεις δεν αξιοποιούν τα συμπεράσματα, η πιλοτική και κύρια εφαρμογή του PISA, με την πάροδο του χρόνου, αθόρυβα και σιωπηρά προωθούν συγκεκριμένες παιδαγωγικές και διδακτικές απόψεις και πρακτικές.

Όπως διαβάζουμε σε πρόσφατη δημοσίευση του PISΑ, ένας από τους βασικούς στόχους των πολιτικών που ασκούνται  στην εκπαίδευση είναι να καταστήσουν τους πολίτες ικανούς ώστε να αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνει η παγκοσμιοποιημένη αγορά της οικονομίας (:Τόσο καθαρά). Σύμφωνα με το σχετικό σκεπτικό, οι επιδόσεις των μαθητών και των σχολείων, σε εθνικό επίπεδο, δεν προσφέρονται για αξιολογήσεις και συγκρίσεις διεθνούς επιπέδου. Έτσι, ουσιαστικά προτείνεται η συγκρότηση  ενός «ολοκληρωτικού» υπερθνικού συστήματος αξιολόγησης για το μαθητή ως μονάδα, το σχολείο ως μονάδα και το εκπαιδευτικό σύστημα μιας χώρας ως μονάδα. Η παγκόσμια  αγορά  χρειάζεται διεθνείς ενιαίους συγκριτικούς  δείκτες πιστοποίησης των επιδόσεων των νέων. Το PISA αναλαμβάνει να δώσει τους ορισμούς των επιδόσεων, τη μεθοδολογία  και την ανάλυση των αποτελεσμάτων. Έχει αναπτύξει μια σειρά επιτροπών και οργάνων για τη θεωρητική θεμελίωση του όλου εγχειρήματος, το σχεδιασμό, την υλοποίηση, την ανάλυση και τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων. 

PISA: το μονοπωλιακό παγκόσμιο «εξεταστικό παράδειγμα» 

Κάπως έτσι, το PISA, ως ένας διεθνής, πλέον, «οίκος» αξιολόγησης, με την ισχυρή συνδρομή του ΟΟΣΑ,  έχει διεισδύσει στην «αγορά των αξιολογικών εκθέσεων», σε παγκόσμιο επίπεδο και έχει αποκτήσει τα προσδιοριστικά στοιχεία  μονοπωλιακού καθεστώτος. Όταν το 2000, είχαμε την παρθενική του εφαρμογή, πήραν μέρος μόλις 32 χώρες. Σήμερα συμμετέχουν 68 χώρες. Το επόμενο έτος (2012) είναι προγραμματισμένη η πέμπτη διεθνής αξιολόγηση της επίδοσης των μαθητών στην Κατανόηση Κειμένου, στα Μαθηματικά και στις Επιστήμες. Κάποια στιγμή συμπεριλήφθηκε στα εξεταστικά τετράδια  και η «επίλυση προβλήματος» Για πρώτη φορά, το 2012, θα γίνει αξιολόγηση των μαθητών στην πλοήγηση, ανάγνωση και κατανόηση ψηφιακών κειμένων. 

Από το σχετικό ενημερωτικό υλικό προκύπτει ότι το πρόγραμμα αξιολογεί τις επιδόσεις των μαθητών, μετά το τέλος του εννιάχρονου υποχρεωτικού σχολείου. Αυτό σημαίνει ότι το PISA ασκεί τις όποιες επιδράσεις στο περιεχόμενο του «λαϊκού» σχολείου. Το Πρόγραμμα δεν  ενδιαφέρεται  για τις επιδόσεις με όρους του «ισχύοντος σχολικού προγράμματος». Το γεγονός αυτό από μόνο του υποδηλώνει ότι προωθείται ένα άλλο «παράλληλο» άτυπο πρόγραμμα που, ενδεχομένως, αντιστρατεύεται το «ισχύον». Αν, βέβαια, συμπίπτουν οι προσανατολισμοί του «ισχύοντος» με τις απαιτήσεις του PISA, τότε υπάρχουν προϋποθέσεις για υψηλές επιδόσεις. 

Δηλώνεται ότι αξιολογείται ο βαθμός στον οποίο τα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν ετοιμάσει τους 15χρονους μαθητές, με την αποφοίτηση από το υποχρεωτικό σχολείο,  «να χρησιμοποιούν γνώσεις και δεξιότητες για να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής». Είναι εμφανές ότι αυτές οι διατυπώσεις, ως ένα βαθμό, αντανακλώνται στο Πλαίσιο Αρχών των νέων αναλυτικών προγραμμάτων της Κύπρου. Διαπιστώνουμε, δηλαδή, μια τάση εναρμόνισης και προσήλωσης προς το PISA. Το ίδιο ισχύει και την περίπτωση του «Νέου Σχολείου» της Ελλάδας. Αυτό είναι μια ένδειξη των επιδράσεων που ασκούνται με την «αποθεωτική»  διείσδυση του PISA. Άραγε, σιγά-σιγά δημιουργείται πλαίσιο αρχών για αναλυτικά προγράμματα προσηλωμένα στο «παιδαγωγικό παράδειγμα» PISA;

 Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το εννιάχρονο υποχρεωτικό σχολείο αξιολογείται με ενιαία κριτήρια παγκόσμιας εμβέλειας. Τα αποτελέσματα αναπόφευκτα ανοίγουν το χορό των πολλαπλών συγκρίσεων, ιεραρχικών κατατάξεων και συσχετίσεων. Η ανακοίνωσή τους πυροδοτεί κύκλο έντονων αντιπαραθέσεων εφ όλης της ύλης. Έτσι κι αλλιώς τίθενται σημαντικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εγκυρότητα, την αξιοπιστία, την κοινωνική/πολιτισμική μυωπία, κ.α. Άραγε, πώς είναι δυνατόν να αξιολογούνται με τα ίδια δοκίμια επιδόσεις που οφείλονται σε διαφορετικούς παράγοντες; Έχουμε συμφωνήσει ότι καλή σχολική επίδοση είναι αυτό που μετράν τα δοκίμια του PISA; Ποιες νέες μορφές κοινωνικής διάκρισης δημιουργεί η καθιέρωση της παιδαγωγικής PISA; Όταν ένα σύστημα αξιολόγησης ενσωματώνει την κοινωνική διάκριση, πώς είναι δυνατόν να μας δώσει προτάσεις για την άμβλυνσή της; Θεωρούμε εξαιρετικά ατεκμηρίωτο τον επίσημο ισχυρισμό ότι το  PISA «εξετάζει(sic) εάν οι μαθητές είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για την ενήλικη ζωή». Το PISA παίζει με τις υποσχέσεις!

Αυτή η αμφισβήτηση έρχεται να συγκρουστεί με τη θρηνωδία, που αναπτύσσεται από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, για την τελευταία θέση, την αναποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών, τη σχολική αποτυχία, την ανάγκη λήψης άμεσων μέτρων εντατικοποίησης των συνθηκών εκπαίδευσης, κ. α. Πολύ συχνά γίνονται προτάσεις για άμεση υιοθέτηση «δάνειων», «δοκιμασμένων» και «καλών πρακτικών» από τους άριστους! Η όλη διαδικασία έχει τα βασικά χαρακτηριστικά της έντονης συζήτησης που γίνεται κάθε φορά που  ανακοινώνονται, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, τα αποτελέσματα των «εθνικών» εισαγωγικών εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (πτώση των βάσεων, λεξιπενία, κρίση, κ.α.). Οι κυβερνητικοί παράγοντες, πάντως, «αγοράζουν» και κρατούν στα χέρια τους μια έκθεση «ανεξάρτητων» διεθνών εμπειρογνωμόνων και μπορούν να την επικαλούνται και να την αξιοποιούν, με δυνατότητες πολλαπλών χρήσεων, για μια τριετία, μέχρι να έρθει η επόμενη φορά, για να αρχίσει ο χορός απ την αρχή. Έτσι, ο ανταγωνισμός εγκαθιδρύεται,  εντείνεται και πυροδοτεί την προετοιμασία για την επόμενη τριετία.

Το PISA, με κεκτημένη γοητεία, επιδεικνύει μια ιδιότυπη ιμπεριαλιστική διείσδυση στα εκπαιδευτικά πράγματα πολλών χωρών. Αν και δε χρειάζεται εγχώριους θιασώτες για τη διαφήμισή του, τους χρησιμοποιεί.  Ποντάρει στην αποπλανητική ιδεολογία της έντασης της αξιολόγησης, της διεθνούς σύγκρισης, του  διεθνούς ανταγωνισμού και της  κατάταξης, της «αριστείας», των «έξυπνων» θεμάτων, των ειδικών, της κοινωνικής ουδετερότητας, της μεθοδολογικής μανίας, της στατιστικής, κ. α. 

Η διείσδυσή του έχει ένθερμους υποστηρικτές τους εξουσιαστικούς προπαγανδιστές της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας οι οποίοι του αναθέτουν και το «έτοιμο πακέτο» αξιολόγησης. Δεν ενοχλεί το γεγονός ότι το PISA υποβαθμίζει και εκθρονίζει  ακόμα και τις θεμελιώδεις γνώσεις από το εννιάχρονο υποχρεωτικό σχολείο υπέρ δεξιοτήτων για ευέλικτη σχέση εργασίας. Στη σχετική ιστοσελίδα του PISA βρίσκουμε εκτενές αρχείο εκθέσεων προηγούμενων ετών ή θεωρητικών και μεθοδολογικών διευκρινίσεων, αναλύσεων και συμβουλευτικών προτάσεων, όπως βρίσκουμε και δοκίμια που χρησιμοποιηθήκαν στο παρελθόν. Γνωρίζουμε ότι η διδασκαλία και η μάθηση στο σχολείο επηρεάζονται ασφυκτικά από τη μορφή και το περιεχόμενο της αξιολόγησης που κυριαρχεί. Κάνουμε την υπόθεση  ότι το PISA προωθεί ένα «παγκόσμιο εξεταστικό παράδειγμα» που ασκεί πολλαπλές επιδράσεις στη μορφή και στο περιεχόμενο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στις χώρες μέλη που συμμετέχουν. Σε αυτές τις επιδράσεις συμπεριλαμβάνουμε και την αντανάκλαση των κυρίαρχων  παραδοχών του ιδεολογικού άρματος PISA:υποθάλπεται και ενισχύεται η ιδεολογία, του ατομικισμού και του ανταγωνισμού  με όρους αδιάλειπτης σύγκρισης που ευνοεί μια παγκόσμια ομοιομορφία με τεχνοκρατικά κριτήρια και δείκτες που απορρέουν από το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα.

 

Το εννιάχρονο υποχρεωτικό σχολείο ως φροντιστήριο για το PISA!

Το PISA εισβάλλει, ως άλλος επιθεωρητής, στα σχολεία δυο φορές (πιλοτική-βασική) στα τρία χρόνια. Με τα δοκίμια αξιολόγησης προωθεί συγκεκριμένη αντίληψη για τη σχολική γνώση, τη διδασκαλία, τη μάθηση, τη σχολική επιτυχία, το μαθητή, κ.ά., και υποδηλώνει ένα σύστημα αρχών, αντιλήψεων και επιλογών που προβάλλουν (και ως ένα βαθμό επιβάλλουν) αντίστοιχες αρχές στην οργάνωση της ίδιας της εκπαιδευτικής δια¬δικασίας.

Αυτό συνιστά μια συγκεκριμένη μορφή άσκησης κοινωνικού ελέγχου στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτή η εξέλιξη, σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει ότι η συμμετοχή στις διαδικασίες του PISA ανοίγει τις προϋποθέσεις για εκχώρηση του ελέγχου της ίδιας της παιδαγωγικής και διδακτικής πράξης στους ορισμούς της ενιαίας υπερεθνικής  και αυστηρά συγκεντρωτικής «επιθεωρητικής» του εξουσίας. Τόσο οι χώρες που κατακτούν τα πρωτεία όσο κι αυτές που  προσδιορίζονται από το σύνδρομο της τελευταίας θέσης, ανταγωνίζονται με κοινό σημείο αναφοράς το «εξεταστικό παράδειγμα» PISA. Αυτό σημαίνει ότι η όλη υπόθεση έχει εξελιχθεί ήδη σε ένα μηχανισμό «παρακυβέρνησης» των εκπαιδευτικών συστημάτων των χωρών που συμμετέχουν, με επιλογή των ίδιων των κυβερνήσεων. Φανταστείτε, κυνηγώντας την πρωτιά, η «προαιρετική» συμμετοχή να έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών συστημάτων σε  φροντιστήρια διεθνούς πατέντας για τη  συμμετοχή στο PISA! Βέβαια, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων,  έχει επεκταθεί δραματικά σε όλα τα πεδία της υποτιθέμενης εθνικής κυριαρχίας. Η εκπαίδευση δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση. Η εκπαίδευση σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες αποτελούσε, πάντα, το  διακύβευμα έντονων ιδεολογικών και πολιτικοιδεολογικών συγκρούσεων. Στην παρούσα συγκυρία η εκπαίδευση προωθείται ώστε να γίνει πεδίο- «φιλέτο υπηρεσιών» για  επενδύσεις με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Το PISA, ως ο νεοφιλελεύθερος «επιθεωρητής», έχει αναλάβει, την υπόθεση της παιδαγωγικής και της διδασκαλίας. Επειδή, μάλιστα, είναι υπερεθνικός, συγκεντρωτικός, αποκλειστικός και μονοπωλιακός, ο επιθεωρητής PISA δε «μασάει». Μέσα στη θύελλα και τον ανεμοστρόβιλο της κοινωνικής κατακραυγής και  των πολύ δυσμενών, και για την εκπαίδευση, συνθηκών που δημιουργούνται σε πολλές χώρες, ετοιμάζει την εαρινή εισβολή του 2012…

 

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2012:

ΛΗΣΤΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

Προϋπολογισμός ταξικής αναδιανομής, που επιβαρύνει με ληστρικό τρόπο τους εργαζόμενους και την κοινωνία είναι αυτός δρομολογεί η κυβέρνηση, ελαφρύνοντας ή πριμοδοτώντας με σκανδαλώδη τρόπο τις τράπεζες και το κεφάλαιο. Δείχνει ότι και σε περιόδους κρίσης συνεχίζεται ακόμη πιο εντατικά η αναδιανομή του πλούτου προς όφελος τους. Πολύ περισσότερο όταν προτείνεται από μια κυβέρνηση μαύρου μετώπου ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό «τραπεζίτη», σε συνθήκες ΕΕ, τρόικα και ΔΝΤ.

 

71,1% ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ: ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΚΟΥΣ – ΧΡΕΟΛΥΣΙΑ – ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ Το 71,1% των κρατικών δαπανών, 120,9 δισ. ευρώ πηγαίνουν κατευθείαν στα ταμεία των τραπεζών, ενώ μόλις το 11,4% των δαπανών(19,4 δισ.) αφορούν μισθούς και συντάξεις του δημοσίου και 10.1% (17,1 δισ.) υγεία, παιδεία, ασφαλιστικά ταμεία, συγκοινωνίες.

 

ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΤΟ (κατά 16,8%), ΓΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ (κατά 67%), ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ (κατά 4,4%)

 

ΑΠΟ ΤΑ 53,3 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΣΟΔΩΝ, ΤΑ 43,4 δισ. ΘΑ ΠΡΟΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ενώ μόλις 2,2 δισ. από τις εταιρείες. 29% είναι η αύξηση του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων σε σχέση με το 2011, με αντίστοιχη μείωση του ποσοστού συμμετοχής των εταιρειών κατά 13%. Σε ένα περιβάλλον κατακρεουργημένων μισθών και συντάξεων αυξάνονται οι φόροι, τα χαράτσια, ο ΦΠΑ κλπ για τους εργαζόμενους ενώ ο συντελεστής φορολόγησης των ανωνύμων εταιριών μειώνεται, για μια ακόμη φορά, από 24% σε 20%.

 

ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ Από 20,1 δισ. το 2010 σε 19,4 δισ., ή 3,3%, όταν μάλιστα και πέρσι το αντίστοιχο κονδύλι περικόπηκε κατά 1,1%. Ταυτόχρονα, προβλέπεται μείωση κατά 9% των επιχορηγήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία, τη στιγμή που με το λεγόμενο κούρεμα θα χάσουν περίπου 12,5 δισ.

 

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ στο 2,75% του ΑΕΠ 1,74 περίπου δισ. για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση για μισθούς – συντάξεις (μείωση κατά 129 εκατ.) και 2,9 εκατ, για λειτουργικές δαπάνες (μείωση κατά 14,3 εκατ.!) 2,19 δισ. περίπου για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με μείωση κατά 192 περίπου εκατ του κονδυλίου για μισθούς και συντάξεις και κατά 21 εκατ. του κονδυλίου των λειτουργικών δαπανών. Η υποχρηματοδότηση και η αποκέντρωση της εξεύρεσης πόρων είναι οι θεραπαινίδες του οράματος του «νέου σχολείου» της κας Διαμαντοπούλου και προδιαγράφουν με ακρίβεια την ταξική του κατεύθυνση.

 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ – ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ -ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  – ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

 

Το σύνολο των 65 δισ. ευρώ από τα δάνεια της τρόικας,

κατέληξε στα χέρια των πιστωτών του ελληνικού δημοσίου

 

Το 64% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, άγγιξαν οι δαπάνες για πληρωμή τοκοχρεολυσίων το εννιάμηνο Γενάρη – Σεπτέμβρη 2011, ενώ όλο το υπόλοιπο 36% διατέθηκε για το σύνολο των αναγκών της λειτουργίας του κράτους: Τα διάφορα λειτουργικά έξοδα, τη διατήρηση των κρατικών μηχανισμών και οργανισμών, την πληρωμή μισθών, συντάξεων, την επιχορήγηση ασφαλιστικών ταμείων, συγκοινωνιακών φορέων κλπ.

Ειδικότερα, οι συνολικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθαν το εννιάμηνο στα 106,2 δισ. ευρώ, τα οποία αναλύονται σε 67,8 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους και 38,4 δισ. ευρώ για την κάλυψη του συνόλου των κρατικών δαπανών. Με δεδομένο ότι από τις πρώτες πέντε (5) δόσεις του δανείου των 110 δισ. ευρώ, η Ελλάδα έχει λάβει 65 δισ. ευρώ, επιβεβαιώνεται πλήρως η θέση, ότι η χορήγηση του δανείου από την τρόικα, αποσκοπεί αποκλειστικά στην πληρωμή των πιστωτών του ελληνικού δημοσίου. 

Με άλλα λόγια, τα 65 αυτά δισ. χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων που βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών και άλλων ιδιωτικών κερδοσκοπικών οργανισμών, και έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμα. Και το μεν δάνειο των τροϊκανών, διασώζει τις ελληνικές και ξένες τράπεζες, οι οποίες διακρατούν ελληνικούς ομολογιακούς τίτλους, το τίμημα όμως που πληρώνει ο λαός της χώρας με τα μέτρα του μνημονίου, είναι δυσβάστακτο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, οι συνολικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού το εννιάμηνο, ανήλθαν σε 106,2 δισ. ευρώ. Από αυτές μόνο 37,8 δισ. ευρώ, ή το 36% του συνόλου, δαπανήθηκαν για τη χρηματοδότηση των πρωτογενών δαπανών και συγκεκριμένα: 16,3 δισ. ευρώ για αποδοχές και συντάξεις, 13,1 δισ. ευρώ για ασφάλιση – περίθαλψη – κοινωνική προστασία, 4,4 δισ. ευρώ για την κάλυψη λειτουργικών δαπανών. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα καθαρά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού την ίδια περίοδο ανήλθαν σε 35 δισ. ευρώ, γεγονός που σημαίνει ότι οι τρέχουσες λειτουργικές δαπάνες του κράτους, καλύφθηκαν κατά 93% από τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού και πιο συγκεκριμένα από τη άμεση και έμμεση φορολογία που πληρώνουν σε συντριπτικό ποσοστό οι εργαζόμενοι. Ενδεικτικό είναι, ότι από φορολογία φυσικών προσώπων εισπράχθηκαν 6,1 δισ. ευρώ, τη στιγμή που οι φόροι που κατέβαλαν τα νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις) ανήλθαν μόλις στα 1,9 δισ. ευρώ.

 Άρα, το ιδεολόγημα, ότι πήραμε το δάνειο από την τρόικα για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, καταρρίπτεται.

Αντίθετα το πολύ μεγάλο κονδύλι των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, αφορά τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, οι οποίες χρηματοδοτούνται επί της ουσίας από το δάνειο της τρόικας. Ειδικότερα, το εννιάμηνο οι δαπάνες για πληρωμή τόκων ανήλθαν στα 14 δισ. ευρώ, ενώ για πληρωμή χρεολυσίων καταβλήθηκαν 47,4 δισ. ευρώ. Για την τακτοποίηση υποχρεώσεων με την έκδοση ομολόγων διατέθηκαν 4,2 δισ. ευρώ, για συμμετοχή του κράτους σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου εταιρειών (βαρύνεται το κρατικό χρέος) 1,2 δισ. ευρώ και για καταπτώσεις εγγυήσεων φορέων εντός της γενικής κυβέρνησης 0,9 δισ. ευρώ. Συνολικά όπως ηδη αναφέραμε για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους καταβλήθηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 63,8 δισ. ευρώ.

Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου – της περιόδου που υποτίθεται ότι «οι Ελληνες ζουν με τα δανεικά από την τρόικα» (!!) – η Ελλάδα, δηλαδή ο ελληνικός λαός, έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια προς τους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κάθε λογής κατόχους ελληνικών ομολόγων το ποσό των 79 δισεκατομμυρίων ευρώ!

  Με άλλα λόγια: Τα 65 δισ. ευρώ των δόσεων όχι μόνο δεν πήγαν σε μισθούς και συντάξεις, αλλά, αντίθετα, από τους ρημαγμένους μισθούς και τις λεηλατημένες συντάξεις αφαιρέθηκαν κι άλλα 14 δισ. ευρώ, κι όλα αυτά μαζί, τα 65 δισ. των δόσεων συν τα 14 δισ. της αρπαγής, σύνολο 79 δισ. ευρώ, επέστρεψαν στους «πιστωτές» μας! Ξαναγύρισαν (με τόκο!) στους «δανειστές» μας! Τα έφαγαν οι ντόπιοι και ξένοι «σωτήρες» μας!

Μας «δίνουν», δηλαδή, λεφτά για να μη χάνουν οι ίδιοι τα τοκογλυφικά τους, μας «δίνουν» λεφτά για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος μας» απέναντί τους που σημαίνει να μας ξεζουμίζουν μια ολόκληρη ζωή, μας «δίνουν» λεφτά για να μας κρατάνε αιωνίως χρεωμένους, μας «δίνουν» λεφτά με το ένα χέρι για να τα παίρνουν με το άλλο χέρι στο πολλαπλάσιο, και πάνω σ’ αυτά τα νέα δάνεια – που επιστρέφουν στους ίδιους – προσθέτουν νέα, μεγαλύτερα, ακόμα πιο δυσβάσταχτα τοκογλυφικά!

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την περίφημη 6η δόση. Οι τόκοι και τα χρεολύσια για τους μήνες Νοέμβρη – Δεκέμβρη ανέρχονται σε 15,5 δισ. ευρώ! Οπως, λοιπόν, θα ‘ρθουν τα 8 δισ. ευρώ της 6ης δόσης, έτσι ακριβώς και θα φύγουν, αφού, όμως, πρώτα προστεθούν δίπλα σε αυτά κι άλλα 7,5 δισ. ευρώ που θα έχουν αφαιρεθεί από το αίμα του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να εξοφληθούν οι τοκογλύφοι!

 

                                         Σήμερα σε μετακινούν, αύριο σε απολύουν!

Εργασιακό τρόμο πάει να επιβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με υποχρεωτικές μετακινήσεις & μετατάξεις – προάγγελο της εργασιακής εφεδρείας σε εκπαίδευση και σε όλο το δημόσιο.

Η συνολική επίθεση απέναντι στο δημόσιο είναι επιτελικά σχεδιασμένη!

Στόχοι ολόκληρου του μαύρου αστικού μπλοκ (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ) και των ΕΕ-ΔΝΤ-ΣΕΒ-κεφαλαίου είναι η δραματική συρρίκνωση έως εξαφάνιση του δημοσίου και η εφαρμογή συνθηκών εργασιακής βαρβαρότητας σε ότι απομείνει.

 Θέλουν ένα «δημόσιο» με πετσοκομμένες τις κοινωνικές δαπάνες, ανταποδοτικό και ιδιωτικοποιημένο, που τίποτα δεν θα είναι δωρεάν, ένα «δημόσιο» της Ε.Ε. τροφοδότη του ιδιωτικού τομέα και των ειδικών οικονομικών ζωνών του κεφαλαίου. Ένα κράτος αστυνομικό και ολοκληρωτικό, του σκληρού κομματικού μηχανισμού, των εργολάβων και των σύγχρονων δουλεμπόρων της μαύρης εργασίας.

 Ένα τέτοιο Δημόσιο χρειάζεται λίγους και χειραγωγημένους δημόσιους υπαλλήλους. Με συνθήκες βαρβαρότητας ιδιωτικού τομέα, με μισθούς των 700 ευρώ, με κατάργηση της μονιμότητας και απολύσεις, με ευέλικτα ωράρια και ελαστική εργασία, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα, «κρατικούς υπαλλήλους» διαρκώς μετακινούμενους σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, εχθρούς  του πολίτη και υπηρέτες του αντιδραστικού μηχανισμού τους.

Χτυπώντας το δημόσιο, η κυβέρνηση χτυπάει όλο τον ελληνικό λαό. Για να καλλιεργήσει την αντίληψη ότι κανένα δικαίωμα δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο. Για να επιβάλει παντού την εργασιακή ζούγκλα.

               Ήδη σήμερα μετατάσσουν μαζικά υπαλλήλους και μετακινούν εκπαιδευτικούς (έχουν αρχίσει μετακινήσεις και πέραν των ορίων του κάθε ΠΥΣΠΕ). Ήδη κατάργησαν σχολεία αλλά και θέσεις εργασίας σε κοινωνικές υπηρεσίες. Έχουν ήδη ανακοινώσει πως νέοι κύκλοι συγχωνεύσεων/καταργήσεων θα πραγματοποιηθούν.

Ήδη απόλυσαν συμβασιούχους (και εκπαιδευτικούς, τους συναδέλφους μας που επί χρόνια εργάζονταν στο δημόσιο σχολείο με ελαστικές σχέσεις εργασίας (αναπληρωτές-ωρομίσθιοι)) που τώρα βρίσκονται στις λίστες των ανέργων.

Προσπαθούν να αυξήσουν το ωράριο (ήδη αύξησαν το εργασιακό ωράριο στους συναδέλφους που μετακινούν υποχρεωτικά από τη Β/βάθμια στην Α/βάθμια εκπαίδευση αδιαφορώντας για τα χρόνια υπηρεσίας τους).

Ήδη ο νόμος 3848/2010 περιλαμβάνει και διατάξεις που προβλέπουν την απόλυση εκπαιδευτικού (εκτός από τη μετακίνησή του).

Αδιαφορούν για κάθε οικογενειακό προγραμματισμό αλλά κυρίως για την ίδια τη λειτουργία των υπηρεσιών και των σχολείων που θα (υπό)λειτουργούν  με εκπαιδευτικούς της περιπλάνησης σε 5 σχολεία.

Οι υποχρεωτικές μετακινήσεις, η έλλειψη βιβλίων και εκπαιδευτικών, η περικοπή κάθε λειτουργικής δαπάνης, η μεταφορά αρμοδιοτήτων στα μικρά «κράτη» των Καλλικρατικών Δήμων, η ολοένα και πιο ορατή εμφάνιση του ιδιωτικού τομέα σε κάθε λογής σεμινάρια και «επιμορφώσεις» είναι όλα κομμάτια του ίδιου παζλ:

 Της συστηματικής υποβάθμισης/απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης με ταυτόχρονη στοχοποίηση των εκπαιδευτικών για να γίνει εύκολα και σύντομα η ολοκληρωτική της διάλυση.

Της παράλληλης προετοιμασίας του σχολείου της αγοράς όπου ο εκπαιδευτικός θα είναι παιδαγωγικά σκλάβος του νέφους «δεξιοτήτων»  και εργασιακά φτηνός, υποταγμένος, μετακινούμενος και πάντα αναλώσιμος στο βωμό των κριτηρίων του κέρδους.  

Η διάλυση αυτή προϋποθέτει και απολύσεις εκπαιδευτικών τις οποίες και προετοιμάζουν.  Όπου και αν εμφανίστηκαν άλλωστε οι «σωτήρες» της ΕΕ και του ΔΝΤ απολύθηκαν δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί (και στα πρόσφατα χρόνια και σε χώρες της ΕΕ – Ρουμανία – Λετονία κ.τ.λ.).

Μόνο τυχαίες δεν είναι οι αποστροφές της Διαμαντοπούλου και άλλων στελεχών του Υπουργείου Παιδείας για το «10% των εκπαιδευτικών που δε μπορούν να σταθούν σε τάξη».

Μόνο τυχαίες δεν είναι οι διαρροές σεναρίων απόλυσης που διαρρέουν στα δελτία ειδήσεων. Μετράνε αντιδράσεις και ελπίζουν να διασπάσουν εξ αρχής τους εργαζόμενους (και τους εκπαιδευτικούς) σε υποομάδες που η μια θα «εύχεται» την απόλυση της άλλης..

Μόνο τυχαία δεν είναι η έκδοση εγκυκλίου που ζητά από τις διευθύνσεις να αναφέρουν τους εκπαιδευτικούς που για κάποιο λόγο δε βρίσκονται (ή δε μπορούν να βρίσκονται) σε τάξη.

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως οι αξιολογήσεις για προαγωγή κλιμακίου στο νέο μισθολόγιο «κόβουν» εξ’ αρχής ποσοστά εργαζόμενων που θα παραμένουν στάσιμοι μισθολογικά και βαθμολογικά. Ετοιμάζονται οι δεξαμενές απολύσεων των «μη ικανών».

Μόνο τυχαίο δεν είναι το νομοσχέδιο για τη Διοικητική αναδιάρθωση στην εκπαίδευση που καταργεί εκατοντάδες θέσεις εργασίας (καταργεί εντελώς τα ΚΕΔΔΥ – η ειδική αγωγή στον Καιάδα)

 

ΟΤΑΝ Η ΔΟΕ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

Τα αναμμένα σινιάλα κινδύνου ο γραφειοκρατικός κυβερνητικός κρατικός  συνδικαλισμός των ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ στη ΔΟΕ τα αγνοεί ηθελημένα και «δεν ασχολείται» με το ζήτημα της εργασιακής εφεδρείας. Πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά  υποχρεωτικών μετακινήσεων  ανά περιφέρεια λόγω πλεονάσματος, αύριο τα «πλεονάσματα» θα τακτοποιούνται με μετατάξεις σε άλλους φορείς του δημοσίου π.χ. ΟΤΑ ή ακόμα και απολύσεις όπως δηλώνει η Χριστοφιλοπούλου

Η πλειοψηφία των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ του Δ.Σ ΔΟΕ. παρ’ όλες τις καταγγελίες συλλόγων Π.Ε. όχι μόνο κωφεύει αλλά επιμελώς κρύβεται για να μην θίξει την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και επαναλαμβάνει τα περί διοικητικής αρρυθμίας και παραιτήσεις  των διοικητικών υπαλλήλων «όσο και αν βρίσκονται ψηλά» . Καλύπτεται πίσω από την επίφαση της νομιμότητας (του ν.3848!!!) και δεν κάνει τίποτα απολύτως για να μπλοκάρει τις μετακινήσεις συναδέλφων σήμερα. Αλλά και στους συλλόγους ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ αρκούνται στους χαρτοπόλεμους εγγράφων διαμαρτυρίας και στα «παζάρια» με τις Διευθύνσεις για τη μικρότερη ταλαιπωρία των μετακινούμενων συναδέλφων που την παρουσιάζουν και σαν εξυπηρέτηση.

Είναι συνειδητή η επιλογή τους να λειτουργήσουν ως κυβερνητικοί υπάλληλοι καθώς στην πραγματικότητα ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ συμφωνούν με τη λογική και την ουσία και του ν3848 και του σχολείου της αγοράς αφού δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να τα ανατρέψουν. Διαχειρίζονται τη χειροτέρευση των όρων εργασίας και έχουν αυτοαναχθεί σε υπερασπιστές της αστικής αντιλαϊκής και αντεργατικής νομιμότητας. Έχουν διαλέξει στρατόπεδο και είναι απέναντί μας. Η επιλογή του μη αγώνα, της μοιρολατρίας και της τρομοκράτησης των εργαζομένων,  η παρακολούθηση των 24ωρων άνευρων και χωρίς στόχο απεργιών των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ καταδεικνύει ότι είναι μέρος του προβλήματος ότι εργάζονται για λογαριασμό του μαύρου μπλοκ εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ε.Ε., ΔΝΤ, ΣΕΒ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΜΜΕ) Σάμπως δικά τους μέλη δεν είναι όλοι αυτοί οι Διευθυντές εκπαίδευσης και λοιπά στελέχη που διατάζουν μετακινήσεις σήμερα και ετοιμάζουν ήδη από σήμερα τις λίστες των αυριανών απολύσεων;

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ – ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ!

            Οι εκπαιδευτικοί μαζί με όλους τους εργαζόμενους έχουμε τη δύναμη να σταματήσουμε τα σχέδιά τους, έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε το νόμο του εργαζόμενου.

Με ταξική ενότητα και συντονισμό των συλλόγων –σωματείων – επιτροπών αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, με καταλήψεις και διαδηλώσεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων για μετακινήσεις και απολύσεις για το μπλοκάρισμά τους.

Με διαγραφή από τους συλλόγους κάθε στελέχους εκπαίδευσης που θα υπογράψει απολύσεις ή θα προβεί σε ενέργειες για να πραγματοποιηθούν.

 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ! ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ ΘΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΛΑ!

ΚΑΤΩ Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΕΤΑΙΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ

ΕΞΩ Η ΤΡΟΙΚΑ, ΤΟ ΕΥΡΩ, Η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ! –  ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ!

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!

Για ένα δημόσιο πλήρως απαλλαγμένο από τα δεσμά των αγορών και της επιχειρηματικής δράσης. Για δημόσιο στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, ενάντια στο κέρδος, τη διαφθορά, τη συναλλαγή με τα ιδιωτικά συμφέροντα και τις κυβερνήσεις που κατασυκοφάντησαν την έννοια του δημόσιου στην εργατική τάξη.

Με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Για παιδεία-υγεία-μεταφορές-ενέργεια κοινωνικά αγαθά και όχι πεδία πλουτισμού του κεφαλαίου.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ,

            Για μόνιμη σταθερή εργασία χωρίς όρους και προϋποθέσεις για όλους.

Για καμιά μετακίνηση – καμιά απόλυση. Νόμος δικός μας η απαγόρευση των απολύσεων!

Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών για την κάλυψη κάθε εκπαιδευτικού έργου με μόνο κριτήριο το χρόνο λήψης πτυχίου. Για διορισμό κάθε εκπαιδευτικού που έχει διδάξει έστω και μια ώρα στο δημόσιο σχολείο.

 

 

 

Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης του Νέου Μισθολογίου: τι χάνουμε πραγματικά

 

«…ενώ το άλλο ημισφαίριο, που εμείς δεν το βλέπουμε ποτέ,

σκεπάζεται από σκοτεινή και παγερή νύχτα…»

Από το «Από τη Γη στη Σελήνη» του Ιουλίου Βερν, 1865

Εισαγωγή

Πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκε το σχέδιο νόμου για το Νέο Μισθολόγιο (ΝΜ) (http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=47266). Αμέσως, βγήκαν αρκετοί πίνακες που παρουσιάζουν τα νέα δεδομένα στο μισθό των δημόσιων υπαλλήλων, άρα και των εκπαιδευτικών. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πίνακες, όμως, παρότι παρουσιάζουν αληθή στοιχεία, αδυνατούν να εκφράσουν στην ολότητά τους τις πραγματικές αλλαγές που φέρνει το ΝΜ στις αποδοχές και άρα στη ζωή μας. Αυτό συμβαίνει γιατί επιλέγουν, εκούσια ή ακούσια, μια συγχρονική και μάλλον επιφανειακή εξέταση της εξέλιξης των αποδοχών που συσκοτίζει και συγχέει τα πράγματα αντί για μια πιο διαχρονική και ολοκληρωμένη ανάλυση που τα ξεκαθαρίζει. Για όποιον έχει υπομονή να διαβάσει, σε αυτές τις Κοινοτοπίες θα επιχειρήσω να φωτίσω, με μια προβολή στο κοντινό παρελθόν και στο μακρινό μέλλον, τις πιο σκοτεινές πλευρές του ΝΜ. Θα χρησιμοποιήσω για αυτόν το λόγο 3 πίνακες: τον πρώτον από το Γιάννη Μπαλάγκα, ειδικό συνεργάτη της ΔΟΕ, το δεύτερο από μια ανακοίνωση των Παρεμβάσεων ΠΕ (μαζί με ένα διάγραμμα που έφτιαξα) και τον τρίτο, που είναι δικός μου και βασισμένος στους άλλους δύο, καθώς κι ένα τελευταίο διάγραμμα για να δείξω γιατί και οι 3 πίνακες δεν είναι ακριβείς. Σε όλα τα παραδείγματα που χρησιμοποιώ αναφέρομαι σε συνάδελφο άγαμο, άτεκνο, όχι σε παραμεθόριο, όχι στέλεχος. Όποιος θέλει, ας κάνει τις αναγκαίες προσθέσεις. Τέλος, θα αναφερθώ επιγραμματικά και στις άλλες πλευρές του ΝΜ, πολιτικές, ιδεολογικές, ψυχολογικές και φιλοσοφικές.

 

Πίνακας Α’: στην επιφάνεια της Σελήνης

Ας δούμε τον πρώτο πίνακα του Γιάννη Μπαλάγκα, ειδικού συνεργάτη της ΔΟΕ. Τον παραθέτω όπως τον βρήκα στην ΑΒ, στις 06-10-2011, ώρα 21:28:49.                           ( http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=47271 )

Βλέπουμε παραπάνω ότι οι περικοπές παρουσιάζουν μια αντίστροφη κλιμάκωση από -23,96 % (ή – 208 ευρώ) για το νέο μέχρι -6,56 % ( ή – 90 ευρώ) για τον παλιό συνάδελφο. Ας πούμε για ένα συνάδελφο με 5 χρόνια υπηρεσίας και τωρινό ΜΚ 15, όπως εγώ, ο πίνακας αυτός δείχνει απώλειες 214 ευρώ το μήνα. Οι απώλειες αυτές υπολογίζονται σε σύγκριση με το τι θα έπαιρνε κανείς αν δεν εφαρμοζόταν το νέο μισθολόγιο. Όμως, οι απώλειες στο μισθό φέτος δεν ήταν μόνο αυτές. Είναι και η περικοπή του κινήτρου απόδοσης, η αύξηση του φόρου λόγω μείωσης του αφορολόγητου, οι έκτακτες εισφορές «υπέρ ανέργων» κτλ. Επομένως, η σύγκριση αυτή είναι στιγμιαία, ισχύει μόνο για ένα μήνα και ούτε καν για όλο το 2011. Πιο σωστή θα ήταν μια εικόνα του τι έπαιρνε κανείς πριν το Μεσοπρόθεσμο, ας πούμε τον Ιούνιο του 2011 (που δεν είναι δα και τόσο μακρινός).

Πίνακας Β’: Λίγο πιο βαθιά

Για καλή μας τύχη υπάρχει μια ανακοίνωση των Παρεμβάσεων ΠΕ του Συλλόγου «Ο Αριστοτέλης» που δίνει αυτήν την κατά τεκμήριο πιο ολοκληρωμένη εκδοχή της αλήθειας. Την παρουσιάζω όπως τη βρήκα στην ΑΒ στις 11/10/2011, ώρα δημοσίευσης 01:07:56. (αφού έβγαλα όλα τα υπόλοιπα στοιχεία εκτός του πίνακα και πρόσθεσα και το ποσοστό απωλειών)

( http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=47599 )

 

	Μέχρι τώρα		Νέο Μισθολόγιο
ETH	M.K.	ΚΑΘΑΡΑ ΙΟΥΝΙΟΣ 2011	ΒΑΘΜΟΙ	ΚΑΘΑΡΑ ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2011	Διαφορά	Διαφορά %
0	18	1017	ΣΤ       Έως 3 έτη	660	357	-35%
1~2	17	1163		783	380	-33%
3~4	16	1188	Ε              3-9 έτη	850	338	-28%
5~6	15	1213		875	338	-28%
7~8	14	1237		895	342	-28%
9~10	13	1263	Δ              9-15 έτη	977	286	-23%
11~12	12	1287		998	289	-22%
13~14	11	1311		1022	289	22%
15~16	10	1337	Γ             15-22 έτη	1109	228	-17%
17~18	9	1423		1133	290	-20%
19~20	8	1449		1157	292	-20%
21~22	7	1474		1181	293	-20%
23~24	6	1499	Β            23+άνω έτη	1290	209	-14%
25~26	5	1526		1320	206	-13%
27~28	4	1551		1320	231	-15%
29~30	3	1576		1348	228	-14%
31~32	2	1602		1371	231	-14%
33~35	1	1627		1371	256	-16%

Στον πίνακα αυτόν βλέπουμε πιο καθαρά τι έχουμε χάσει. Έτσι ο συνάδελφος του προηγούμενου παραδείγματος (η αφεντιά μου δηλ) έχει χάσει σε σχέση με τον Ιούνιο 2011 338 ευρώ! Η διαφορά είναι τεράστια και ουσιαστικά συνιστά αλλαγή καταναλωτικού προτύπου, για να μην πω κοινωνικού στρώματος. Μέσα σε 4 μήνες προλεταριοποιηθήκαμε. Επίσης, η αντίστροφη κλιμάκωση των μειώσεων ξεκινά από το -35 % (ή – 357 ευρώ !!!) για το νέο και καταλήγει στο -16 % ( ή – 256 ευρώ ) για τον παλιό. Όσο πιο νέος είναι κανείς, δηλ όσο πιο μικρό μισθό έχει, τόσο πιο πολλά χάνει!!! Ακόμη κι οι οριζόντιες περικοπές του Μνημονίου 2010 ήταν πιο δίκαιες…

Πίνακας Γ’: ακόμη πιο βαθιά

Όμως, ακόμη κι αυτός ο πίνακας των συναδέλφων (και ιδίως το δικό μου διάγραμμα) ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις απώλειες από τότε που ξεκίνησε αυτή η συμφορά με το Μνημόνιο το 2010 (περικοπή επιδομάτων και κυρίως δώρων, πάγωμα μισθών, κτλ), που θα το έδειχνε καλύτερα ένας πίνακας με τις απώλειες στο ΕΤΗΣΙΟ εισόδημα σε σχέση με το 2009 (για μένα πχ είναι ένα ποσό κοντά στις 6.000 ευρώ ή το 1/3 του μισθού μου πρόπερσι). Μπορεί οι απώλειες σε πραγματικό χρήμα μέχρι τώρα να είναι τρομακτικές αλλά η μεγάλη τομή του νέου μισθολογίου ΔΕΝ είναι αυτή. Αναφέρομαι φυσικά στο μέλλον.

Ο παρακάτω πίνακας είναι μια προβολή στο μέλλον του τι θα έπαιρνε ένας εργαζόμενος αν δεν είχε ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο και το ΝΜ (η στήλη Ιούνιος 2011) και του τι θα παίρνει με βάση το νέο μισθολόγιο (οι στήλες ΣΤ’-Α’). Τα ποσά για το Βαθμό Β’ και Α’ είναι κατά πρoσέγγιση και μπορεί να διαφέρουν κατά ελάχιστα ευρώ. Ο πίνακας βασίζεται στην πρόβλεψη του ΝΜ (άρθρο 9 παρ. 3) ότι τα Μισθολογικά Κλιμάκια(ΜΚ) είναι για τους ΠΕ:

• 2 ΜΚ για το βαθμό Ε’. Από κει και πέρα, προφανώς, ΔΕΝ παίρνεις άλλο ΜΚ.
• 3 ΜΚ για το βαθμό Δ’. Από κει και πέρα, προφανώς, ΔΕΝ παίρνεις άλλο ΜΚ.
• 4 ΜΚ για το βαθμό Γ’. Από κει και πέρα, προφανώς, ΔΕΝ παίρνεις άλλο ΜΚ.
• Για το βαθμό Β’ και Α’, ex silentio (χωρίς ρητή αναφορά) δεν έχουμε περιορισμό των ΜΚ.

Σημειωτέον ότι τα ΜΚ δεν έρχονται απλά με την προϋπηρεσία αλλά με την επίτευξη των στόχων κατά 50%. (άρθρο 9, παρ. 2).

έτη	ΜΚ	Ιούνιος 2011	ΣΤ’	Ε’	Δ’	Γ’	Β’	A’
0	18	1017	660
1~2	17	1163	783
3~4	16	1180		850
5~6	15	1213		875
7~8	14	1237		895	977
9~10	13	1263		895	998
11~12	12	1287		895	1022	1109
13~14	11	1311		895	1042	1133
15~16	10	1337		895	1042	1157	1290
17~18	9	1423		895	1042	1181	1320
19~20	8	1449		895	1042	1205	1348	1488
21~22	7	1474		895	1042	1205	1371	1518
23~24	6	1499		895	1042	1205	1371	1518
25~26	5	1526		895	1042	1205	1398	1548
27~28	4	1551		895	1042	1205	1425	1579
29~30	3	1576		895	1042	1205	1425	1579
31~32	2	1602		895	1042	1205	1453	1611
33~35	1	1627		895	1042	1205	1453	1611

 

Για να γίνει κατανοητό τι λέει ο πίνακας, για όποιον δεν καταλαβαίνει ακόμα, ας πάρουμε 3 σενάρια χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον εργαζόμενο του προηγούμενου παραδείγματος (δηλ την αφεντιά μου):

 

ΣΕΝΑΡΙΟ Α: Ο εργαζόμενος μας, εκπαιδευτικός Πάνος Ντούλας, είναι ο τέλειος υπάλληλος. Είναι ευπειθή και υπάκουος, είναι άψογος στα υπηρεσιακά του καθήκοντα, πιάνει τους στόχους του στο σχολείο (θα πούμε παρακάτω για αυτό), δεν έχει κομματικά ή άλλα μπλεξίματα, κάνει το τέλειο μάθημα, όλοι οι μαθητές του πετυχαίνουν στις εξετάσεις, τέλος πάντων είναι για τη διοίκηση ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. Πηδάει, λοιπόν, τα κλιμάκια και τους βαθμούς στον ελάχιστο δυνατό χρόνο που προβλέπει το Νέο Μισθολόγιο. Κατατάσσεται τώρα ως ΜΚ 15 στον Ε’, στα 6-7 χρόνια πιάνει το βαθμό Δ’, στα 10 γίνεται Γ’, στα 14 γίνεται Β’, στα 18 γίνεται Α’ !!! Μιλάμε για το παιδί-θαύμα της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης. Πόσα θα παίρνει αυτός, λοιπόν, σε σχέση με σήμερα;;

στα   5 χρόνια(τώρα) θα παίρνει      875 (αντί για 1213 σήμερα)                                            

στα 10 χρόνια                                    1109 (αντί για 1263),

στα 15 χρόνια                                    1290 (αντί για 1337),

στα 20 χρόνια                                    1488 (αντί για 1449),

στα 25 χρόνια                                    1548 (αντί για 1526)

στα 30 χρόνια                                    1579 (αντί για 1576)

στα 35 χρόνια                                    1611 (αντί για 1627).

Πόσα θα παίρνει στο Βαθμό Α’, που προβλέπεται μόνο για το 20 % των υπαλλήλων; 1488-1611 ευρώ, δηλ περίπου τα ίδια που θα έπαιρνε και τον Ιούνιο του 2011, χωρίς όλη αυτήν την κοπιαστική προσπάθεια. Ο εκπαιδευτικός Α’, αν αντέξει, είναι λοιπόν ΕΛΑΦΡΩΣ ΧΑΜΕΝΟΣ.

 

ΣΕΝΑΡΙΟ Β: Ο εργαζόμενός μας, εκπαιδευτικός Πάνος Ντούλας, είναι ο μέσος υπάλληλος. Ανήκει στην πλειοψηφία των συναδέλφων που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του σωστά, στα πλαίσια του ανθρωπίνως δυνατού. Δεν έχει ιδιαίτερες συγκρούσεις με τη Διοίκηση παρά μόνο σε ακραίες καταστάσεις, πιάνει αρκετούς από τους στόχους του, δεν ασχολείται ιδιαίτερα με συνδικαλιστικά θέματα, κάνει ένα κανονικό μέσο μάθημα, οι καλοί μαθητές του πετυχαίνουν στις εξετάσεις ενώ οι αδύναμοι όχι. Με λίγα λόγια είναι ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ. Παίρνει, λοιπόν, τους βαθμούς και τα κλιμάκια πιο αργά από το παιδί-θαύμα του σεναρίου Α και φτάνει στο βαθμό Δ’ στα 10 χρόνια, στο Γ’ στα 18 χρόνια, στο Β’ στα 26 χρόνια και στον Α’ δε φτάνει ποτέ, αφού αυτό φυλάσσεται μόνο για το 20 % των υπαλλήλων (του σεναρίου Α). Πόσα θα παίρνει αυτός, λοιπόν, σε σχέση με σήμερα;;

στα   5 χρόνια(τώρα) θα παίρνει      875 (αντί για 1213 σήμερα)            

στα 10 χρόνια                                      977 (αντί για 1263),

στα 15 χρόνια                                    1042 (αντί για 1337),

στα 20 χρόνια                                    1133 (αντί για 1449),

στα 25 χρόνια                                    1205 (αντί για 1526)

στα 30 χρόνια                                    1320 (αντί για 1576)

στα 35 χρόνια                                    1453 (αντί για 1627).

 

Ο εκπαιδευτικός Β’ είναι σε κάθε υπηρεσιακή ηλικία χοντρά ΧΑΜΕΝΟΣ.

 

ΣΕΝΑΡΙΟ Γ: Ο εργαζόμενός μας, εκπαιδευτικός Πάνος Ντούλας, είναι ο χειρότερος υπάλληλος για την υπηρεσία. Κάνει τη δουλειά του σωστά μεν αλλά παράλληλα έχει και …περίεργες απόψεις. Πιστεύει ότι πρέπει να προσαρμόζει το επίπεδο μάθησης στο επίπεδο των μαθητών (απίστευτο!!!) οπότε κι οι αντικειμενικοί «στόχοι» του Υπηρεσιακού Συμβουλίου/Συμβουλίου Αξιολόγησης πάνε περίπατο, άρα και τα ΜΚ. Διεκδικεί τα δικαιώματα του από τη Διοίκηση που αυθαιρετεί συχνά, οπότε συγκρούεται συχνά μαζί της. Έχει την εξωφρενική τάση να συνδικαλίζεται και, μάλιστα, σε μια παράταξη που δεν είναι αρεστή στη Διοίκηση. Προσπαθεί να κάνει τους μαθητές του πρώτα από όλα σωστούς και μορφωμένους ανθρώπους και στη συνέχεια άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες. Ο υπάλληλός μας Γ’, λοιπόν, μένει ΣΤΑΣΙΜΟΣ. Δεν παίρνει κανένα βαθμό απολύτως από το Συμβούλιο Αξιολόγησης. Πόσα θα παίρνει αυτός,  λοιπόν, σε σχέση με σήμερα;;

στα   5 χρόνια(τώρα) θα παίρνει   875 (αντί για 1213 σήμερα)              

στα 10 χρόνια                                  875 (αντί για 1263),

στα 15 χρόνια                                   875 (αντί για 1337),

στα 20 χρόνια                                   875 (αντί για 1449),

στα 25 χρόνια                                   875 (αντί για 1526)

στα 30 χρόνια                                   875 (αντί για 1576)

στα 35 χρόνια                                   875 (αντί για 1627).

 

Ο εκπαιδευτικός Γ’ είναι σε κάθε υπηρεσιακή ηλικία όχι απλά χαμένος αλλά ΣΦΑΓΜΕΝΟΣ.

 

Και στα 3 σενάρια, ο εκπαιδευτικός μας, ο Πάνος Ντούλας, είτε είναι το παιδί-θαύμα, είτε ο Μέσος Όρος του κλάδου, είτε ο Χειρότερος για τη Διοίκηση, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Όλοι μας είμαστε ανάμεσα στις 2 ακραίες καμπύλες των σεναρίων Α’ και Γ’, όπως φαίνεται στο επόμενο διάγραμμα. Όλοι μας είμαστε χαμένοι.

Η ουσία

Γιατί γίνεται αυτό;;;

Όπως βλέπουμε στο ακραίο παράδειγμα Γ’ ή και στο Μέσο Σενάριο Β’, υπάρχει περίπτωση ο συνάδελφος του προηγούμενου παραδείγματος (δηλ εγώ…) να μείνει στα 875 ευρώ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ή τέλος πάντων να παρουσιάσει μεγάλη μισθολογική και βαθμολογική στασιμότητα. Άρα και οι απώλειες να είναι τεράστιες. Το σημείο-τομή του νέου μισθολογίου σε σχέση με το παλιό είναι ότι ενώ μέχρι τώρα θεωρούνταν δεδομένο ότι η προϋπηρεσία δίνει βαθμό και αύξηση, με το ΝΜ αυτό τίθεται υπό αίρεση. Η μισθολογική και βαθμολογική προαγωγή μας δεν είναι δεδομένη αφού ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΑΘΜΟ. Για την ακρίβεια, στο Δ’ Βαθμό το 90 %, στο Γ’ βαθμό το 80%, στο Β’ Βαθμό το 60%, στον Α’ Βαθμό το 20%. Αυτό συνιστά ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή στη ζωή του εργαζόμενου εκπαιδευτικού αλλά και στη σχολική ζωή. Στο παράδειγμά μας μπορεί εργαζόμενοι που ξεκινήσανε από την ίδια αφετηρία στα 5 χρόνια υπηρεσίας, δηλ στα 875 ευρώ, να φτάσουν στα 35 χρόνια υπηρεσίας να παίρνουν:

Ο Α’ (δηλ το 20% των συναδέλφων)            1611       (αντί για 1627 σήμερα)

Ο Β’ (δηλ το 60% των συναδέλφων)                            1453       (αντί για 1627 σήμερα)

Ο Γ’  (δηλ το 10-20% των συναδέλφων)        875       (αντί για 1627 σήμερα)

Αν βλέπετε, επίσης, διαφορές στα ΣΕΝΑΡΙΑ Α, Β, Γ σε σχέση με τον πίνακά μου είναι γιατί κι αυτός είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας αφού οι μισθοί μπορεί να είναι πολύ μικρότεροι. Τα ποσά είναι ενδεικτικά και χρησιμεύουν για να δείξουν άλλο πράγμα, αφενός την ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ για οτιδήποτε μισθολογικό κι αφετέρου τη ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ.

Πχ αν κάποιος μπει στα 16 χρόνια στο βαθμό Δ’ δε σημαίνει ότι θα πάρει όσα λέει το αντίστοιχο κουτί του πίνακα(δηλ 1042) αλλά 977 που είναι ο βασικός του Δ’!!! Και ξεκινά από κει το μέτρημα των ΜΚ. Ουσιαστικά, η προϋπηρεσία μισθολογικά μηδενίζεται κι ο εργαζόμενός μας ξεκινά από την αρχή. Στην πράξη, έχει χάσει 6 χρόνια μισθολογικής ωρίμανσης, πράγμα που τον συνοδεύει και στους υπόλοιπους βαθμούς!!!

Τι σημαίνει πρακτικά η αδυναμία μου (κι όλων των άλλων) να φτιάξω ένα πίνακα τέλος πάντων με ό,τι θα παίρνουμε στο μέλλον ακριβώς;;; Τι σημαίνει η ανικανότητά μου να κανονικοποιήσω το μισθολογικό σύστημα σε ένα πινακάκι αντί να χρειάζομαι πολύπλοκες εξισώσεις του Excel;;; Μήπως ξεχάσαμε όλοι τα μαθηματικά μας;;; Μήπως η λειτουργία «Πίνακες» του Excel δε δουλεύει;;;

ΟΧΙ !!!

Σημαίνει ότι εξ’ ορισμού ΔΕΝ μπορεί να φτιαχτεί πίνακας σε λογικό μέγεθος (εκτός κι αν έχεις κβαντικό υπολογιστή…), γιατί ο πίνακας προϋποθέτει κάποια στοιχειώδη μορφή μαθηματικού μοτίβου ή συνόλου. Δηλαδή, πρέπει να φτιαχτούν τουλάχιστον 160.000 πίνακες, δηλαδή τουλάχιστον όσοι είμαστε, γιατί οι παράμετροι της εξίσωσης πλέον δε θα είναι μόνο μία (η προϋπηρεσία) αλλά δεκάδες. Άλλος παίρνει το βαθμό Δ’ στα 10 χρόνια, άλλος στα 11, άλλος στα 12, άλλος στα 13, κ.ο.κ. Αλλά, κι από αυτούς που θα πάρουν το βαθμό Δ’, άλλος θα πάρει το ΜΚ στα 2 χρόνια, άλλος στα 3, άλλος στα 4 κ.ο.κ. Οι συνδυασμοί είναι σχεδόν άπειροι και χωρίς δυνατότητα πρόβλεψης, όπως τώρα, παρά μόνο αναδρομικής καταγραφής σε έναν υπηρεσιακό φάκελο.

Σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι ΚΑΘΕ εκπαιδευτικός θα έχει τη ΔΙΚΗ του μισθολογική εξέλιξη. Σημαίνει ότι κανείς δε θα παίρνει τον ίδιο μισθό με το διπλανό του. Σημαίνει σύντομα ατομικές συμβάσεις εργασίας.

 

Καταλάβατε πού είναι το ζουμί του «Ενιαίου» ΝΜ;;;

Καταλάβατε τις οριζόντιες, κάθετες και διαγώνιες(!) διαιρέσεις μες στον κλάδο;;;

Καταλάβατε το θρυμμάτισμα του κλάδου σε 160.000 κομμάτια, όσοι ακριβώς είμαστε;;;

Καταλάβατε το σκοτωμό μες στα σχολεία για το ποιος θα προαχθεί;;;

Καταλάβατε τη σφαγή  για το ποιος ΔΕΝ θα μείνει στάσιμος;;;

 Παρακάτω…

Ποιος θα κρίνει το ΜΚ μας ή το βαθμό μας; Το Συμβούλιο Αξιολόγησης ή το οικείο Υπηρεσιακό Συμβούλιο.

Και πώς θα ξέρει το Συμβούλιο Αξιολόγησης ή το οικείο Υπηρεσιακό Συμβούλιο τι κάνουν 2.000 εκπαιδευτικοί, όσους περίπου έχει στην αρμοδιότητά του ένα σημερινό Υ.Σ.;;; Με ένα συνδυασμό ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων ή, σε απλά ελληνικά, με την επίτευξη αριθμητικών στόχων (τι είναι στόχοι άραγε στο σχολείο και πώς πετυχαίνει κανείς το 50% των στόχων για να πάρει το ΜΚ;;;) και με την έκθεση αξιολόγησης του προσώπου που θα μας ξέρει καλύτερα – του Διευθυντή – σχετικά με τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ μας (!!! άρθρο 4 παρ. 1 εδάφιο ββ). Δηλαδή, θα ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για να επιτύχουμε τους στόχους μας (πχ βαθμολογία μαθητών σε Πανελλαδικές;;;) ή την εύνοια του διευθυντή, του οποίου, επίσης, ο μισθός θα εξαρτάται από την απόδοσή μας. Μάλιστα, αν ΔΕΝ πετύχουμε τους μισούς τουλάχιστον στόχους μας και ΔΕΝ πάρουμε ΜΚ, τότε ο χρόνος υπηρεσίας μας ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΚΑΝ για τη βαθμολογική εξέλιξη (άρθρο 4 παρ. 1 εδάφιο γ). Επίσης, αν ΔΕΝ πετύχουμε τους στόχους μας με βάση το Συμβούλιο Αξιολόγησης, τότε συνολικά η μονάδα μας (δηλ το ΣΧΟΛΕΙΟ μας) μπορεί να πάρει αρνητική έκθεση αξιολόγησης (άρθρο 4 παρ. 3).

Το Κίνητρο Επίτευξης Στόχων:

Ποιος, πώς, τι και γιατί του τεχνοκρατικού φονταμενταλισμού

Στο άρθρο 16 του ΝΜ αναφέρεται η παροχή του Κινήτρου Επίτευξης Στόχων(ΚΕΣ). Εκεί σημειώνεται ότι θα δίνεται ένα επιπλέον ποσό 10-25 % επί του βασικού σε κάθε υπάλληλο που πιάνει τους στόχους του. Δε θα αναλύσουμε εδώ το ΚΕΣ, απλά θα βάλουμε κάποια απλά ερωτήματα:

• Ποιος θα καθορίζει τους στόχους σε κάθε κλάδο και υπηρεσία;;;
• Πώς θα καθορίζονται οι στόχοι σε κάθε κλάδο και υπηρεσία;;;
• Ποιος και πώς θα αξιολογεί την επίτευξη των στόχων;;

Το νομοσχέδιο μιλά αόριστα για αυτά, αναφέροντας μόνο ένα «Συμβούλιο Αξιολόγησης» και «υπάρχοντα συστήματα αξιολόγησης» σε κάποιους κλάδους. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να έχουμε περισσότερες πληροφορίες σε αυτήν τη φάση. Πάντως, από τη μέχρι τώρα εμπειρία μας από τα Συμβούλια που κρίνανε τα στελέχη, ο κανόνας αρκετές φορές ήταν η ημετεροκρατία κι οι πελατειακές σχέσεις. Ελπίζω, επίσης, να μη φτάσει να χρειάζεται για κάθε υπάλληλο κι άλλος ένας αξιολογητής!

Όμως, το πιο σημαντικό είναι το ΤΙ ακριβώς θα αξιολογείται. Θα δώσω μερικά παραδείγματα για να δείξω το ανεδαφικό, το αστείο και το επικίνδυνο του όλου συστήματος του ΚΕΣ.

Τι σημαίνει «επίτευξη στόχων» για ένα νηπιαγωγό, ένα δάσκαλο, έναν καθηγητή;; για ένα γιατρό ή για ένα νοσηλευτή;; για έναν πυροσβέστη;; για ένα ΜΑΤατζή;;(ωχ!) για ένα στρατιωτικό;; για έναν ιερέα;; για έναν υπάλληλο του ΙΚΑ;; για έναν οδοκαθαριστή;;

Από τη στιγμή που το ΤΙ του ΚΕΣ είναι τόσο ασαφές, αναρωτιέται κανείς ΓΙΑΤΙ να μπει στην προσπάθεια η κυβέρνηση να το καθιερώσει, ενστερνιζόμενη την κουλτούρα των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, αρκετοί λόγοι:

• Το ΚΕΣ χρησιμοποιείται καταρχάς σαν τυράκι για να πέσουν οι εργαζόμενοι του δημοσίου στην πολύ μεγαλύτερη κι επικίνδυνη φάκα του ΝΜ.
• Μήπως, όμως, η «επίτευξη των στόχων» χρησιμοποιείται, επίσης, για να ευνοήσει τους ημέτερους ή αλλιώς «τα δικά μας παιδιά»;;; Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι…
• Το ΝΜ παράγει στην πράξη ένα μισθολογικό χάος όπου όλα σχεδόν τα μισθολογικά σενάρια είναι, όπως είδαμε, δυνατά. Το ΚΕΣ υποτίθεται ότι «αντικειμενικοποιεί» αυτό το ΧΑΟΣ και επιβραβεύει, αντισταθμιστικά και λογικοφανώς, την προσπάθεια του ευσυνείδητου υπαλλήλου. Είναι απαραίτητο αυτό το επίχρισμα λογικής (που δεν αντέχει ούτε στο πιο ελαφρύ ξύσιμο της επιφάνειάς του) για να καλυφθεί έτσι αυτό το βαθιά ταξικό και πολιτικά χρωματισμένο σύστημα δημόσιας διοίκησης που καθιερώνει το ΝΜ. Ουσιαστικά, η «επίτευξη των στόχων» χρησιμοποιείται ως ένας ουδετεροφανής φερετζές για όλη τη σχετικότητα και την επαγόμενη βαρβαρότητα του ΝΜ.
• Είναι αδύνατον, όμως, ακόμη και για τους ακραίους φονταμενταλιστές τεχνοκράτες δημιουργούς του ΝΜ, να αντέξουν πολιτικά τέτοια σχετικότητα και για αυτό προσπαθούν να δημιουργήσουν μια «αντικειμενική» πραγματικότητα  στόχων που καθορίζεται πέρα και πάνω από τον υπάλληλο. Οι τεχνοκράτες του ΝΜ παίρνουν τα χειρότερα στοιχεία από το φιλοσοφικό ρεύμα του ακραίου θετικισμού και δημιουργούν μια αντεστραμμένη, μεταφυσική και ιδεαλιστική πραγματικότητα στόχων στους οποίους πρέπει ΟΛΟΙ οι υπάλληλοι να τείνουν.
• Ο εργαζόμενος που δεν συμφωνεί με αυτή τη μεταφυσική είναι για τους τεχνοκράτες του ΝΜ ανίκανος. Είναι δική του ευθύνη που δεν έπιασε τους στόχους και άρα δική του ευθύνη που δε θα επιβραβευθεί μισθολογικά, δηλαδή δε θα πάρει το ΚΕΣ. Η Διοίκηση είναι αθώα για ό,τι του συμβαίνει.
• Παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των τεχνοκρατών του ΝΜ να παρουσιάσουν μια αντικειμενικότητα, με το ΚΕΣ (κι όλο το ΝΜ) στην πράξη διαλύουν, πιστοί στη μεταμοντέρνα τους φιλοσοφία, την ισότητα και ομοιότητα στον κλάδο. Η μεγάλη αφήγηση του κλάδου καταρρέει. Ο εργαζόμενος που ξεκινούσε με σταθερό μισθό σε μια σταθερή δουλειά και ανέβαινε τα κλιμάκια κανονικά δε θα υπάρχει πια. Θα υπάρχει μόνο ένα άτομο, γυμνό απέναντι στον εργοδότη του, χωρίς συγκεκριμένο παρελθόν (=προϋπηρεσία) και μέλλον (=ανέλιξη) παρά μόνο με ένα αβέβαιο παρόν. Χωρίς συλλογική συνείδηση, αφού όποιες τέτοιες παραστάσεις είχε (= «όλοι παίρνουμε το ΜΚ 15 στα 5 χρόνια») χάνονται. Χωρίς σταθερές παρά μόνο παραμέτρους μιας εξίσωσης, το γράψιμο της οποίας έγινε με το πρόσχημα ενός ατελείωτου ΧΡΕΟΥΣ πριν από πολλά-πολλά χρόνια. Ένας εργαζόμενος ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ.

 

Βλέπεται πώς κουμπώνει το ΚΕΣ και το ΝΜ ιδεολογικά με όλες τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες, πρακτικές και λειτουργίες του Νέου Σχολείου;;;

Μια παρέκβαση: η πολιτική λειτουργία του Νέου Μισθολογίου

Το Νέο Μισθολόγιο συνοψίζεται σε 2 βασικά συνθήματα που θα θυμίσουν (και δικαίως…) το 1984 του George Orwell και τα οποία στοχεύουν στην πολιτικοιδεολογική πειθάρχηση του εργαζόμενου:

Η ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ας τα δούμε λίγο πιο προσεκτικά.

Τι σημαίνει το πρώτο σύνθημα «Η ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΟΤΗΤΑ»;;; Το ΝΜ δημιουργεί πολλές (είπαμε, σχεδόν άπειρες…) κατηγορίες υπαλλήλων. Στην πράξη, κάθε υπάλληλος χαρτογραφεί σε terra incognita τη δική του προσωπική υπηρεσιακή (μισθολογική κι βαθμολογική) διαδρομή, χωρίς καμιά σιγουριά και βεβαιότητα. Ο κλάδος και το δημόσιο συνολικά – άρα κι ένα  σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας – θρυμματίζεται σε εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια που το ένα κοιτά να φάει κανιβαλικά το άλλο. Οπότε, ποιος είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσει ένας εκπαιδευτικός την ομαλή υπηρεσιακή του ανέλιξη; Απλά, να προσπαθήσει να πειθαρχήσει στις άνωθεν υπηρεσιακές, παιδαγωγικές και πολιτικοσυνδικαλιστικές εντολές. Να συμμορφωθεί, δηλαδή, σε ένα όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένο πρότυπο εκπαιδευτικού, από το οποίο όποιος ξεφεύγει θα μένει στάσιμος. Ιδού πώς μέσα από την ετερότητα, δηλαδή τις ατομικές συμβάσεις του ΝΜ, ο εργαζόμενός μας υποχρεώνεται να μπει σε ένα ΕΝΙΑΙΟ καλούπι εκπαιδευτικού. Ιδού γιατί ονομάζεται ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ.

Τι σημαίνει το δεύτερο σύνθημα ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;;; Η γιαγιά μου έλεγε «πιάσου, παιδί μου, από θυρίδα κι ό,τι να ’ναι». Εννοούσε να μπω στο δημόσιο γιατί, όπως ήταν πανελλαδικώς γνωστόν από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου μέχρι να αναλάβει ο ΓΑΠ, όσα και να παίρνεις ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ βρέξει-χιονίσει. Μάλιστα, ο Κ. Τσουκαλάς, στο βιβλίο του «Εξάρτηση κι Αναπαραγωγή», εξηγεί γιατί αυτή η υπαλληλολατρεία των Ελλήνων είναι η ρίζα της μορφωσιολατρείας τους, η αιτία που τόσοι Έλληνες γονείς, ακόμη και τώρα, βλέπουν το πτυχίο και γενικά τις σπουδές ως μια μορφή κοινωνικής ανέλιξης. Όλο αυτό με το ΝΜ ανατρέπεται γιατί, όπως είδαμε, είναι αδύνατον να προβλέψεις το βαθμολογικό και μισθολογικό σου μέλλον. Όμως, ο άνθρωπος, δεν μπορεί να ζει έτσι, ειδικά ένας εργαζόμενος που μπήκε στο Δημόσιο ακριβώς για τη σιγουριά και την ασφάλειά του. Οι άνθρωποι εκ φύσεως επιζητούν τη σταθερότητα στη ζωή τους. Πώς, λοιπόν, θα το πετύχει αυτό πιο εύκολα ένας πραγματικός εργαζόμενος εκπαιδευτικός με οικογένεια και υποχρεώσεις;;; Απλά, αφού η δομή του ΝΜ δεν του το επιτρέπει (σε αντίθεση με το τωρινό σύστημα όπου με ακρίβεια μπορεί να προβλέψει πόσα θα παίρνει στα 7, 17, 27 χρόνια υπηρεσίας)  θα κοιτάξει να κανονικοποιήσει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ το μέλλον του όσο πιο πολύ μπορεί. Ή αλλιώς, να γίνει όσο το δυνατόν πιο προβλεπόμενος στο ΠΑΡΟΝ (…κάτι μου θυμίζει αυτή η ορολογία…) ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο προβλέψιμο το ΜΕΛΛΟΝ του. Δηλ, να συμμορφωθεί σε ένα ενιαίο πρότυπο εκπαιδευτικού κτλ κτλ, όπως είδαμε και πριν.

Οι Στόχοι του Νέου Μισθολογίου

Το ΝΜ, λοιπόν, πετυχαίνει τους εξής στόχους:

Μειώνει άμεσα τους μισθούς μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το βιοτικό μας επίπεδο αλλά και για τη δημόσια παιδεία. Σπρώχνει τους εκπαιδευτικούς, ιδίως τους νέους, στο βιοπορισμό το απόγευμα και στην απαξίωση της κανονικής τους δουλειάς. Δημιουργεί δηλαδή ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ και κατ’ επέκταση ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ. Αλλά και μια δημόσια διοίκηση καθετοποιημένη, αυταρχική, δυσλειτουργική και, σε τελική ανάλυση, αναποτελεσματική. Μήπως είναι αυτό τελικά το ζητούμενο του ΝΜ κι όχι το αντίθετο;

Θα συμβάλει καθοριστικά στην ύφεση, ιδίως στις μικρές επαρχιακές πόλεις, που στηρίζονται στο εισόδημά μας.

Προάγει τον ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ των εκπαιδευτικών μες στο ίδιο σχολείο αλλά και μεταξύ των σχολείων, ιδίως με την καθιέρωση του Κινήτρου Επίτευξης Στόχων (άλλο, ξεχωριστό κεφάλαιο του ΝΜ αυτό που, όμως, κινείται στην ίδια ακριβώς λογική…). Ενισχύει την εταιρική κουλτούρα των πολυεθνικών και τον κοινωνικό δαρβινισμό με όλα τα συνεπακόλουθα νοσηρά φαινόμενα που έχει βιώσει όποιος έχει και την ελάχιστη εμπειρία από  μια μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση ενώ υπονομεύει έννοιες όπως η συναδελφική αλληλεγγύη κι η αλληλοβοήθεια. Δείτε για αυτό τη θαυμάσια ταινία του Ken Loach «The Navigators”.

Οξύνει τις κάθετες διαιρέσεις μες στον κλάδο αφού η σχέση αρχικού-καταληκτικού μισθού πηγαίνει από το 1:1,6 στο 1:2,8 (δηλαδή 577 για το νέο του ΙΚΑ προς 1611 για τον Α’).

Οξύνει τις οριζόντιες διαιρέσεις και διαλύει πραγματικά τη συλλογικότητα μες στο σχολείο και στον κλάδο, αφού κανείς δε θα παίρνει τον ίδιο μισθό με το διπλανό του, ακόμη κι αν έχει τα ίδια χρόνια και προσόντα. Σε απλά ελληνικά, το Νέο Μισθολόγιο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΟ αλλά ακριβώς το αντίθετο. Με μια νομοθετική πράξη που αναφέρεται σε έναν ολόκληρο κλάδο κάτω από τον οργουελικό τίτλο ΕΝΙΑΙΟ, εξατομικεύεται η σχέση εργοδότη-εργαζόμενου. Ουσιαστικά το ΝΜ είναι το ενδιάμεσο στάδιο για τις ατομικές συμβάσεις εργασίας των εκπαιδευτικών.

Εφαρμόζει προς το παρόν την τακτική του διαίρει και βασίλευε αφού κόβει το 1/3 του μισθού στους νέους ενώ στους παλιούς το 1/7. Υπάρχουν, πάντως, περισσότεροι λόγοι ανησυχίας αν είναι κανείς παλιός, δηλ άνω της 20ετίας, κι ας νομίζει το αντίθετο. Γιατί τουλάχιστον όσον αφορά στους νέους, η κυβέρνηση δείχνει ότι θέλει ένα υποαμειβόμενο εκπαιδευτικό προσωπικό το οποίο θα εκμεταλλεύεται για δεκαετίες. Ενώ όσον αφορά στους παλιούς, που έχουν αντικειμενικά μικρότερο ωράριο κοστίζοντας περισσότερα χρήματα, στρώνει το έδαφος για την προσυνταξιοδοτική εφεδρεία, με άλλα λόγια για ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ. Το νομοσχέδιο, άλλωστε, είναι σαφές: εξαιρεί τους εκπαιδευτικούς «…ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ…» από την εφεδρεία. Ποιος νομίζετε ότι θα απολυθεί πιο εύκολα; Ο νέος που κοστίζει 800 ευρώ και δουλεύει 21-24 ώρες (και βάλε…) ή ο παλιός που κοστίζει 1300 και δουλεύει 16;;; 

Συνδυάζει και συνδέει, με κλασικούς μαρξιστικούς όρους, την εξαγωγή απόλυτης και σχετικής υπεραξίας στο μέλλον. Δηλαδή ΚΑΙ κόβει λεφτά από τον εργαζόμενο ΚΑΙ αυξάνει την παραγωγικότητά πιέζοντάς τον σε βαθμό ξεζουμίσματος. Για να μην υποστείς δηλαδή μείωση μισθού και χειρότερες εργασιακές συνθήκες πρέπει να δουλεύεις όλο και περισσότερο.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε άλλες χώρες όπου αυτό το σύστημα εφαρμόζεται ο Μέσος Όρος παραμονής των συναδέλφων στη δουλειά είναι 15 χρόνια, γιατί απλά το ΝΜ σπρώχνει τον εκπαιδευτικό  ΕΚΤΟΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.

Τινάζει στον αέρα, έτσι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, αφού η φυγή των παλαιότερων εκπαιδευτικών θα τα επιβαρύνει ανεπανόρθωτα.

Ενισχύει την ιδιωτική εκπαίδευση γιατί όχι απλά ιδιωτικοποιεί τη δημόσια εκπαίδευση αφού ενστερνίζεται αξίες κι ιδέες του ιδιωτικού επιχειρείν αλλά και αποψιλώνει την τελευταία από το εκπαιδευτικό της προσωπικό και υποβαθμίζει τη δημόσια παιδεία.

Στρώνει το έδαφος για ένα πιο εντατικοποιημένο, εξεταστικοκεντρικό σχολείο στο άμεσο μέλλον για εκπαιδευτικούς και κατ‘ επέκταση για μαθητές. Αν τα λεφτά του εκπαιδευτικού ή οι πόροι του σχολείου εξαρτώνται από το ποσοστό επιτυχίας των μαθητών του στις Πανελλαδικές ή Περιφερειακές εξετάσεις (για πιο μικρές ηλικίες), τι τον εμποδίζει από το να τα πιέσει ακόμη πιο πολύ από σήμερα ή αλλιώς να διώξει κάποιους μαθητές (τους πιο αδύναμους) από το μάθημα ώστε να βελτιώσει τα ποσοστά του και να πιάσει τους στόχους του;;;

Περιορίζει την παιδαγωγική ελευθερία αφού, στην πράξη, όποιος δε συμμορφώνεται με το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών και, κυρίως, με το αυστηρό χρονοδιάγραμμά του και το κυνήγι της ύλης, βάζει σε σοβαρό κίνδυνο τα λεφτά του!

Οδηγεί σε φαινόμενα ψυχολογικής κατάρρευσης χιλιάδες εκπαιδευτικούς, λόγω της απότομης μετάβασης σε ένα πολύ πιο άσχημο εργασιακό καθεστώς. Δεν είμαστε ειδικοί για να κάνουμε μια ακριβή ανάλυση των ψυχολογικών επιπτώσεων του ΝΜ στους εργαζόμενους στο δημόσιο. Έχουμε, όμως, την παρεμφερή αρνητική εμπειρία του ιδιωτικού τομέα για να θυμόμαστε. Πόσες φορές, όταν ήμασταν στον ιδιωτικό, δεν αισθανθήκαμε εξαντλημένοι; Πόσες φορές δεν είχαμε ψυχοσωματικά φαινόμενα από το άγχος;; Πόσοι εκπαιδευτικοί άραγε, ιδίως του ιδιωτικού τομέα, δεν ζητούν ιατρική βοήθεια για την κλονισμένη τους ψυχική υγεία;;; Πόσες φορές δε γυρέψαμε να έχουμε τη δουλειά μας με ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ συνθήκες;;; Πόσοι επιλέξαμε άραγε το δημόσιο σχολείο (και γενικά το δημόσιο…) ΚΑΙ για αυτόν το λόγο;;; Και ποιον άραγε συμφέρει να υπάρχουν δάσκαλοι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, γιατροί και μηχανοδηγοί αγχωμένοι για την «επίτευξη των στόχων» τους;;; Αύριο, θα είναι άραγε τόσο μακριά η France Telecom, όπου συνέβη μια παρεμφερής απότομη μετάβαση στο εργασιακό καθεστώς και ακολούθησαν 60 αυτοκτονίες μέσα σε 3 χρόνια;;; (βλ. και το Spiegel http://www.spiegel.de/wirtschaft/unternehmen/0,1518,759124,00.html )

Το ΝΜ στρώνει το έδαφος για αλλαγές στις υπηρεσιακές μεταβολές (μεταθέσεις-αποσπάσεις-κτλ), αφού με βάση την ιστορική εμπειρία της δεκαετίας του ’70, όταν εφαρμόστηκε μια παραλλαγή αυτού του «νέου» μισθολογίου, η έκθεση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου χρησιμοποιείται ΚΑΙ για αυτόν το σκοπό.

 

Περιορίζει δραματικά τις δυνατότητες αντίδρασης του κλάδου σε οποιαδήποτε μελλοντική επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, αφού ο παραδοσιακός τρόπος αντίδρασης απέναντι σε αυτήν (δηλαδή η ΑΠΕΡΓΙΑ) είναι σχεδόν αδύνατος σε συνθήκες γενικευμένης και συνεχούς απομείωσης του εισοδήματος. Εδώ βρίσκουν και την πρέπουσα απάντησή τους διάφοροι καταστροφολόγοι, ιδίως στην Αριστερά, που ελπίζουν σε καταστροφή των πάντων για να …έρθει ο κόσμος πιο κοντά στην Επανάσταση. Άραγε, δεν καταλαβαίνουν ότι σε συνθήκες κοινωνικής καταστροφής η πολιτική συντριβή οποιουδήποτε προοδευτικού μορφώματος είναι πιο εύκολη;; Οι χειρότερες υλικές συνθήκες δεν οδηγούν απαραίτητα στην αντίδραση αλλά, αντίθετα, υποδουλώνουν τη συνείδηση περισσότερο.

 

Τσακίζει το συνδικαλισμό, ιδίως τον αντικυβερνητικό, αφού, στην πράξη, όποιος μετέχει σε ψηφοδέλτιο αντικυβερνητικό και συγκρουστεί με τη διοίκηση, όπως συχνά-πυκνά γίνεται, θα κινδυνεύει με μισθολογική και βαθμολογική στασιμότητα. Δηλαδή, στρώνει το έδαφος για τη ρουφιανιά, το γλείψιμο, την εργασιακή ανασφάλεια, κτλ.

Διαμορφώνει το μελλοντικό πολιτικό πλαίσιο μες στο οποίο οι όποιες παροχές που θα δίνονται στους εκπαιδευτικούς, αν δίνονται, θα είναι στην καλύτερη περίπτωση μια παροχή «προσωπικής διαφοράς». Η ασφυκτική δομή, όμως, του ΝΜ θα παραμένει.

Εξισώνει όλες τις δουλειές ΠΕ στο Δημόσιο (ίδιος ο γιατρός, ίδιος ο στρατιωτικός, ο σιδηροδρομικός, ίδιοι όλοι –  τι έγινε;; μπολσεβίκοι είναι στο σημερινό ΠΑΣΟΚ;;;)  και ενταφιάζει τα όνειρα για κλαδική σύμβαση εργασίας στην εκπαίδευσης.

Αφού διαλύει τη συλλογικότητα πολλαπλά και δείχνει τον ατομικό δρόμο για τους συναδέλφους, μετατοπίζει αισθητά τον ιδεολογικό Μέσο Όρο του κλάδου και κατ’ επέκταση του Δημοσίου προς το συντηρητικότερο (για την ακρίβεια, προς το πιο νεοφιλελεύθερο…), πράγμα που θα έχει πολλαπλές επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία μεσοπρόθεσμα. Είναι άραγε σπάνιες οι φορές που ο κλάδος σε επίπεδο ηγεσίας και βάσης έχει παρέμβει σε κοινωνικά θέματα με καίριο τρόπο;; Είναι ψέμα ότι οι εκπαιδευτικοί, ακριβώς λόγω του ειδικού ρόλου που έχουν στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά προοδευτικών κινήσεων, συλλογικοτήτων, κ.ά.;;;

Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια μετατόπισης του κοινού νου των εκπαιδευτικών και των μαθητών τους. Η κοινή λογική(το common sense), άλλωστε, δεν είναι δεδομένο σε κάθε εποχή. Ας πούμε, πριν από 2 χρόνια θεωρούσαμε δεδομένο να αναρωτιόμαστε τι θα ΠΑΡΟΥΜΕ του χρόνου. Τώρα, θεωρούμε δεδομένο να αναρωτιόμαστε τι θα ΧΑΣΟΥΜΕ του χρόνου.

 

Σύνοψη (και μια αισιόδοξη νότα…)

Το ΝΜ έχει πολλαπλές επιπτώσεις, καταρχάς στους εργαζόμενους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους και, στη συνέχεια, σε όλα τα δημόσια αγαθά. Το ΝΜ σημαίνει:

Αδιάφοροι, λιγότεροι και κακοπληρωμένοι εκπαιδευτικοί.

Γιατροί και νοσηλευτές που θα αδυνατούν να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους.

Εφοριακοί-τελωνειακοί που θα λαδώνονται.

Σιδηροδρομικοί που θα οδηγούν τρένα σε συνεχή ατυχήματα.

Αρχαιολόγοι που θα μπουν σοβαρά στον πειρασμό της αρχαιοκαπηλίας.

Στρατιωτικοί και αστυνομικοί που θα συμπληρώνουν με άλλους τρόπους τα εισοδήματά τους. Κ.ά. κ.ά. κ.ά.

 

Το ΝΜ σημαίνει ουσιαστικά την πλήρη παράδοση του δημόσιου στους ιδιώτες. Αφορά όλους τους πολίτες της Ελλάδας. Το ΝΜ «κουμπώνει» με όλους τους άλλους νόμους και διατάγματα, προΜνημονιακά και Μνημονιακά, που αυταρχικοποιούν και διαλύουν το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, το δημόσιο σύστημα μεταφορών, κτλ. Το ΝΜ είναι ένα οικονομικό, διοικητικό, πολιτικό, ιδεολογικό εξάμβλωμα, την κατάργηση του οποίου πρέπει κάθε προοδευτικό μόρφωμα και πολίτης στη χώρα μας να κάνει σημαία του. Κάθε λαϊκό κίνημα στο μέλλον πρέπει να έχει ως στόχο την κατάργησή του αφού δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί ούτε να βελτιωθεί γιατί είναι δομημένο ολόκληρο με την ίδια αντιλαϊκή φιλοσοφία.

 

Είναι, λοιπόν, όλα μαύρα για μας;;; ΌΧΙ!

Παρά την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως εκπαιδευτικό και λαϊκό κίνημα (αυτό φαίνεται μόνο και μόνο από το γεγονός ότι ΔΕΝ φοβήθηκαν να καταθέσουν κάτι τέτοιο …δηλαδή δεν ΜΑΣ φοβήθηκαν…), το ΝΜ εμπεριέχει μέσα του τους σπόρους της καταστροφής του στο μέλλον. Αυτό δεν το λέμε από μια ψυχολογική διάθεση άρνησης του προφανούς στην οποία έχει περιπέσει ο κλάδος και πολλοί Έλληνες για να αντέξουν. Ούτε διακατεχόμαστε από ένα μεταφυσικό μεσσιανισμό. Όχι, ο προβληματισμός μας είναι βαθύτατα υλικός:

Πρώτα και κύρια, η μείωση του εργατικού εισοδήματος χωρίς την ταυτόχρονη υποτίμηση του κόστους των αγαθών και των υπηρεσιών (μια «περίεργη» εσωτερική υποτίμηση) που δημιουργεί δυνάμει εκρηκτικές καταστάσεις άμεσα.

Αλλά και οι κάθετες και, κυρίως, οριζόντιες διαιρέσεις που δημιουργεί το ΝΜ.

Οι αντιφάσεις που οξύνει σε βαθμό τρομαχτικό εντός του δημοσίου.

Η απότομη προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων.

Η απίσχναση των δημόσιων αγαθών.

Η αποστέρηση της πολιτικής διαμεσολάβησης για τις μεγάλες κυβερνητικές παρατάξεις κι η αλλαγή του συνδικαλισμού που θα αγριέψει.

…. όλα αυτά είναι μακροπρόθεσμα μη διαχειρίσιμες αντιφάσεις από τους κυρίαρχους. Χρέος των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων του τόπου είναι να παρέμβουν όχι μόνο για να μην ψηφιστεί το ΝΜ αλλά,  ακόμη κι αν συμβεί αυτό, να οξύνουν αυτές τις αντιφάσεις και να αποκαλύπτουν τον ισοπεδωτικό ρόλο του ΝΜ μέχρι την τελική κατάργησή του.

 

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΟΤΕ…

ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το σύνθημα «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική» Ένα σύνθημα που νοηματοδοτεί  και πλαισιώνει την εξέγερση του 1973  και ταυτόχρονα χαρακτηρίζει τα μετέπειτα χρόνια της μεταπολιτευτικής διαδικασίας ενώ συστηματικά όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να το διαστρεβλώσουν, να το αποδομήσουν  και να το προσαρμόσουν στην κλίνη του κοινοβουλευτικού προκρούστη ή στην καλύτερη περίπτωση να το καπηλευτούν  εξαργυρώνοντας το ανάλογο πολιτικό άλλοθι στη νομή της εξουσίας. Ένα σύνθημα που τάραξε την αστική ορθογραφία.

Αυτό που έγινε όμως το μακρινό Νοέμβρη του 1973, δεν ήταν καθόλου μια αντιδικτατορική εκδήλωση όπως παρουσιάζεται στην εορταστική της εκδοχή , ενάντια στην μισητή δικτατορία των Συνταγματαρχών. Ξεκίνησε  ως μία κοινωνική έκρηξη ανυπακοής , ρήξης και ανατροπής που κατέληξε σε βαθιά πολιτική πράξη λαϊκής αντίστασης καθώς τα κινηματικά κοινωνικο-ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της αναδύθηκαν από την κάτω οργάνωση.  Η εξέγερση του Νοέμβρη απέδειξε πράγματι ότι όταν ο κόσμος μπαίνει σε δράση, ξεπερνώντας τις «υπεύθυνες» ηγεσίες που του συστήνουν «αυτοσυγκράτηση» και τον κατηγορούν σαν «προβοκάτορα» όταν δεν καταφέρνουν να τον ελέγχουν, μπορεί να γράφει ιστορία και να ανατρέπει τα πιο βίαια κι αντιδραστικά καθεστώτα.

Και αυτό ακριβώς είναι που πάντα φοβόταν και φοβάται η οποιαδήποτε εξουσία, τη μαζική και ενεργό συμμετοχή  του κόσμου στους αγώνες που διεξάγονται εναντίον της.

Και είναι, ακριβώς αυτή η κοινωνικο- ανατρεπτική όψη της εξέγερσης που κάποιοι ηθελημένα δε θέλουν να βλέπουν και προσπαθούν να αποκρύψουν και από αυτούς που θέλουν να δουν, μέσω της συντονισμένης  σύνδεσής της με τους θεσμούς της πολιτικής εξουσίας (εκδρομές στο μνημείο, προσκύνημα ηγεσιών, προσκλητήριο των νεκρών, φορτισμένες συγκινησιακά ομιλίες, στεφάνια, τραγούδια, λουλούδια, βίντεο, φωτογραφίες, πορεία, συνθήματα) και παράλληλα τη βίαιη καταστολή του πιο ριζοσπαστικού της  χαρακτήρα (αστυνομοκρατία, δολοφονίες, τρομοκρατία, στοχοποίηση ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου ως εν δυνάμει τρομοκράτες και εγκληματίες).

Έτσι το πολυσυζητημένο και διαρκώς ζητούμενο μήνυμα του Πολυτεχνείου, επιδέχεται μιας άλλης, αρκετά πιο ριζοσπαστικής ερμηνείας από αυτή που κατά καιρούς διδαχτήκαμε ή και διδάξαμε καθώς παύει να αποτελεί ηθική, ιδεολογική και πολιτική δικαίωση της αστικής δημοκρατίας και αντίθετα σηματοδοτεί  τη ρήξη και την ανατροπή ως το μοναδικό δυνατό τρόπο αλλαγής του κοινωνικού -πολιτικού γίγνεσθαι.

 

«ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Ή ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Ή ΤΑ ΟΠΛΑ»

 

Το ερώτημα  βέβαια παραμένει πάντα το ίδιο στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας και των κινημάτων: με την δύναμη των εξεγέρσεων ή με τον συμβιβασμό; Με το αύριο της λαϊκής αυτενέργειας και δράσης ή με το «εφικτό» της καλύτερης διαχείρισης των μηχανισμών και των δομών του συστήματος; Με το μέτριο αλλά βέβαιο παρόν ή το ουτοπικό αβέβαιο μέλλον;

Διαχείριση ή ανατροπή; Μεταρρύθμιση ή επανάσταση;   Μετασχηματισμός ή αλλαγή;.

Ξέρουμε ότι η δικτατορία που επιβλήθηκε το 1967 σίγουρα ήταν το αποκορύφωμα μιας περιόδου πολιτικής αστάθειας και μιας σειράς γεγονότων και δράσεων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων που προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να παρακάμψουν την λαϊκή θέληση για κοινωνικές αλλαγές. Πριν τη δικτατορία υπήρξαν οι εξορίες, η αποστασία, οι εκλογές βίας και νοθείας και η διαρκής καταστολή θύμα της οποίας υπήρξε και ο Σ. Πέτρουλας.

Ξέρουμε επίσης πως μια αντίστοιχη προσπάθεια παράκαμψης της λαϊκής θέλησης βιώνουμε και σήμερα με τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής «σωτηρίας» από την πλευρά της εξουσίας που θέλει να σώσει το σάπιο πολιτικό σύστημα από την οργή του κόσμου. Οι αγώνες και οι αγωνίες ενός λαού για άλλη μια φορά χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι για εναλλαγές προσώπων και διαχειριστών της εξουσίας της ίδιας όμως πολιτικής και ιδεολογικής εμβέλειας. Πίσω από το νέο προσωπείο της κυβέρνησης της εθνικής σωτηρίας βρίσκεται το παλιό γνωστό πρόσωπο του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, της κατακρεούργησης των εργασιακών δικαιωμάτων και της κρατικής καταστολής 

Ξέρουμε ότι το σύνθημα ψωμί παιδεία ελευθερία, το σύνθημα της εξέγερσης του 1973, ήταν ένα σύνθημα κομβικό που σημάδεψε τα αιτήματα μιας ολόκληρης γενιάς.

Ξέρουμε επίσης ότι σήμερα το σύνθημα αυτό είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε στο πέρασμα των 38 χρόνων.

Καθημερινά βιώνουμε τη βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος εις βάρος του εργαζόμενου και  την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και της οικονομικής εξαθλίωσης μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού.

Στοχευμένα και μεθοδικά επιχειρείται η αναδόμηση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης από ένα σχήμα ευέλικτο, φτηνό και προπάντων ανοιχτό στην αγορά. Ένα σχήμα παραγωγής αναλώσιμου καταρτισμένου εργατικού δυναμικού.

Το  μνημόνιο και τα νομοσχέδια που το ακολούθησαν έχουν καταργήσει κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας έχοντας εκχωρήσει στην Τρόικα τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής και μαζί με αυτήν και τα πολιτειακά  δικαιώματα της χώρας. Η ελευθερία κατάντησε «πουκάμισο αδειανό»

Το ερώτημα αμείλικτα για άλλη μια φορά, παρουσιάζεται και πάλι μπροστά μας απαιτώντας όμως, αυτή τη φορά,  απάντηση από εμάς…

 

ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ

ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Ή ΤΑ ΟΠΛΑ;

 

 

ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ – ΕΛΜΕ  ΑΤΤΙΚΗΣ

 

Μετά από απόφαση συλλόγων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Αττικής πραγματοποιήσαμε  τη Δευτέρα 28 Νοέμβρη συγκέντρωση εκπαιδευτικών για να εκφράσουμε έμπρακτα τη συμπαράστασή μας και ταξική αλληλεγγύη  στους απεργούς χαλυβουργούς.

Στην πύλη του εργοστασίου της  Ελληνικής Χαλυβουργίας βρεθήκαμε  δεκάδες δάσκαλοι για να ενώσουμε τις γροθιές μας μαζί  με τους εργάτες που απεργούν για  τέσσερις βδομάδες,  για να φωνάξουμε μαζί: «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!»

Βρεθήκαμε εκεί για να τους μεταφέρουμε τρόφιμα, να τους ενισχύσουμε οικονομικά με τρεις χιλιάδες ευρώ από χρήματα των συλλόγων, αλλά και για να τους δώσουμε τις ζωγραφιές των παιδιών μας που είναι αφιερωμένες στον αγώνα τους. Αυτές κρεμάσανε  στα κάγκελα της πύλης οι απεργοί χαλυβουργοί.

Ακούσαμε από τον πρόεδρο του σωματείου των απεργών χαλυβουργών  και από τους συγκεντρωμένους εργάτες, αλλά κύρια το νιώσαμε από τα αποφασιστικά τους βλέμματα,  ότι ο αγώνας τους ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και στο 5ωρο, ενάντια στις απλήρωτες υπερωρίες και στην κατάργηση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων είναι ο αγώνας όλων των εργαζομένων ενάντια στη φτώχεια, ενάντια στην υποταγή, το συμβιβασμό και τη μοιρολατρία.

Ξέρουν ότι η αντίσταση τους είναι η αντίσταση όλων των εργαζομένων ενάντια σε ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται την εργατική τους δύναμη για να παράγει αμύθητα πλούτη για τα αφεντικά. Μας είπαν ότι το ξέρουν, γιατί το ζουν και το νιώθουν στο πετσί τους, από την   παραγωγή στο εργοστάσιό τους  που αυξήθηκε από τους 196.000 στους 266.000 τόνους, από τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα  και από το νεκρό συνάδελφό τους πέρυσι. Βλέπουν την εργοδοσία τους να αξιοποιεί  τη  πολιτική των μνημονίων, της Ε.Ε., της τρόϊκας, αλλά και της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου για να τους κάνει να λυγίσουν.

Όμως νικήσαν το φόβο, τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, την απειλή της πείνας, αλλά βάλαν και στην άκρη τα υποταγμένα συνδικάτα που τους «συμβούλευσαν» να υποταχθούν. Είναι όρθιοι και δε λυγίζουν.

Τους υποσχεθήκαμε ότι ο αγώνας και η απεργία τους θα είναι το αυριανό μάθημα για τα παιδιά μας, για μια κοινωνία δίκαιη, όπου το συμφέρον του ενός δε θα μπαίνει πάνω από το συμφέρον των πολλών, για μια κοινωνία που δε θα εκμεταλλεύεται, αλλά θα τιμά αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!

Η ΝΙΚΗ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!

 

 

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 

ΣΤΟΥΣ  ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

 

    Δευτέρα 21 Νοέμβρη και το πρωινό μάθημα της Γλώσσας στην Στ΄τάξης σε δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου ξεκινάει με την προκήρυξη των εργατών της Χαλυβουργίας.

«…. Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών.Ο αγώνας μας είναι και δικός σας…. Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη.  Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.

Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 €. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας…. Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς ,την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές….. Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι….Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη…. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη!….»

      Η δύναμη του κειμένου των εργατών κεντρίζει τα συναισθήματα των παιδιών,παιδιών μιας κοινωνίας που βιώνει έντονα τη φτώχεια και την ανεργία.

     Στη συνέχεια βρίσκουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα στοιχεία για το χάλυβα, τα εργοστάσια παραγωγής του και τα τεράστια κέρδη των ιδιοκτητών του.

    Θυμόμαστε και το εξαιρετικό εκείνο κείμενο από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε΄δημοτικού «Ένα δάκρυ για τον μπάρμπα-Τζίμη»

«…Νιώθω περηφάνια γιατί ,όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας ,κι αυτό είναι σαν να ‘βαλα κι εγώ ένα  λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας…»

     Τα παιδιά συζητούν ,ρωτούν ,προβληματίζονται και συναισθάνονται αυτά που συμβαίνουν, τα νιώθουν πολύ κοντά τους.

    Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν μηνύματα αλληλεγγύης και τα οποία τώρα πια είναι εκτεθειμένα στον απεργιακό χώρο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.

Ο δάσκαλος της τάξης Στέλιος Φωκιανός

 

 

“Προσοχή, προσοχή..!!

Το Υπουργείο Οικονομικών, χθες, ανακοίνωσε ότι στις 14 Δεκεμβρίου λήγει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών στα παιδιά, που θα πουν τα κάλαντα. Το μπλοκάκι θα ισχύει μέχρι και τα κάλαντα των Φώτων και θα υπάγεται στην κατηγορία του 23% ΦΠΑ.