Που τη θυμήθηκα τη βρισιά αυτή; Από ποιες παιδικές μνήμες ξετρύπωσε; Από τα χρόνια εκείνα που άκουγα τους Μικρασιάτες παππούδες να σιχτιρίζουν καθετί που τους ενοχλούσε με αυτό το εξωτικό σε εμάς τα παιδιά «άι σιχτίρ». Ήταν η δεύτερη βαριά βρισιά των παππούδων. Η πρώτη ήταν το «κερατάς». Άλλη δυσερμήνευτη λέξη. Πως είναι ο κερατάς; Πού ζει; Τι τρώει. Πόσα κέρατα έχει; Πόσες οπλές; Μυστήριος ο κόσμος των ενηλίκων, Γεμάτος παράξενα όντα.
Και να που τώρα δεκαετίες αργότερα εμφανίζεται το «άι σιχτίρ» για να εκφράσει συναισθήματα πόνου οργής και αγανάκτησης για όσα συμβαίνουν στον καιρό της πληρεξούσιας χούντας που μας κυβερνά.
Φτώχεια, Ανεργία, Φόροι, τσακίζουν τη ζωή και τις ψυχές των εργαζόμενων. Λέξεις ξεχασμένες από το συλλογικό μας λεξιλόγιο όπως η ΑΣΙΤΙΑ επανέρχονται ως εφιάλτης. Παιδιά λιποθυμούν στην Αθήνα και το Μεσολόγγι από την πείνα. Ενήλικες αυτοκτονούν γεμάτοι αδιέξοδα σε μια κοινωνία που καραδοκούν οι «Λύκοι». Μια σπίθα φτάνει για να γίνει η οργή έκρηξη!
Η εκποίηση της πατρίδας και το κοινωνικό ολοκαύτωμα από τους δωσίλογους (χαμαιλέοντες – οσφυοκάμπτες) Πασόκους επικρέμεται ως λεπίδα αγχόνης πάνω από τα κεφάλια μας. Η λεπίδα πρέπει να στραφεί ως πολιτική απαξίωση – αίτημα και έναρξη μιας άλλης πολιτικής πραγματικότητας – προς αυτούς που μας προδιαγράφουν εργασιακά και κοινωνικά ως άταφους νεκρούς.
Πριν λίγους μήνες ο Γερμανός πρέσβης στην Θεσσαλονίκη κάλεσε σε δεξίωση όσους Έλληνες οικονομολόγους είχαν σπουδάσει στη χώρα του. Το μαγαζί βλέπετε για να σταθεί στην αγορά πρέπει να έχει έμπιστους συνεργάτες. Όσο για την εσωτερική αντίδραση υπάρχουν και οι δυνάμεις καταστολής του «Μπατσόκ» για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά ή οι παρακρατικοί για να μας υπενθυμίζουν πόση απαραίτητη είναι η δημιουργία φόβου μαζί με την κρατική βία.
Μήπως είμαι αυστηρός ή μήπως κινδυνολογώ; Η αποτύπωση του τρόμου στο πρόσωπο της μικρής Μελίνας στο Σύνταγμα αποτρέπει και τους τελευταίους δισταγμούς μου για τον χαρακτηρισμό της κομματικής αλητείας που κατάστρεψε τα οράματα για αξιοπρεπή ζωής στο παρόν αλλά δυστυχώς και στο μέλλον.
Από το δίλημμα επίσης με βγάζει ο θρήνος μιας γυναίκας – μάνας ή γυναίκας – που πενθεί αυτόν που δεν έμεινε σπίτι του να δει ως άλλος « φρόνιμος Βασίλης» να του αλλάζουν το μέλλον οι πράκτορες που καλούνται κυβερνητικοί βουλευτές. Ο θρήνος μιας γυναίκας που πενθεί τον Δημήτρη Κοτζαρίδη αυτόν που ήξερε ως συνδικαλιστής της Αριστεράς πως τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά που τα μοιράζεσαι με άλλους.
Φίλοι και φίλες ζούμε σε μια πατρίδα χωρισμένη ανάμεσα στους κυνηγούς και τα θηράματα τους με τους πρώτους ενταγμένους σε υπερεθνικές οικονομικές ελίτ που θησαύρισαν και θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν εις βάρος όλων μας και τους δεύτερους όλους εμάς -που δεν ξέρω αν είμαστε το 99%- αλλά σίγουρα είμαστε «της γης οι κολασμένοι».
Η δικής μας ένδεια, οικονομική και κοινωνική είναι ο δικός τους ολοένα αυξανόμενος πλούτος.
Φίλοι και φίλες, τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε οι πλατείες, οι δρόμοι, οι χώροι εργασίας μας να γεμίσουν από την αλληλέγγυα ορμή όλων των εργαζομένων, των φοιτητών, των συνταξιούχων; Ακόμα σε τι ελπίζουμε φίλοι; Μήπως στο ότι «εμείς θα την βολέψουμε;» Ο βάλτος της εξαθλίωσης θα μας ρουφήξει όλους εμάς που είμαστε από την αντίπερα ταξική όχθη.
Ή θα ανατρέψουμε τους πληρεξούσιους από την τρόικα βο(υ)λευτές και την πολιτική του Δ.Ν.Τ. ή με σκυφτά κεφάλια και γυρτούς ώμους θα γίνουμε καύσιμη ύλη για το κοινωνικό ολοκαύτωμα που θα ακολουθήσει. Η οσμή φίλοι, δεν είναι από την διπλανή αυλή. Μην εφησυχάζετε. Είναι το δικό μας τομάρι που ήδη καίγεται. Ας σώσουμε τουλάχιστον τη ζωή των νέων ανθρώπων!
Θα γίνεις που θα γίνεις
στάχτη.
Τουλάχιστον ας καείς.**
Σε ένα καλό παλαιό περιοδικό της Χαλκίδας, την «Απόπειρα» υπήρχε μια καλή αφίσα στο εξώφυλλο που έγραφε «ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ».
Φίλοι, φίλες ας προσπαθήσουμε αλλάξουμε τον κόσμο μας, αλλάζοντας πρώτα τη συνείδηση μας. Χώρος δεν υπάρχει πια για αναβολές δράσεων ή ελπίδων που θα πηγάζουν από ατομικίστικες λύσεις.
΄Η ΑΥΤΟΙ ΄Η ΕΜΕΙΣ! Τόσο απλή είναι η επιλογή. Και όσοι αναρωτιέστε ή φοβάστε για την διάλυση του δικομματισμού και της αυτοβασταζόμενης κλίκας πολιτικών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να θυμηθείτε το δικό τους τηλεοπτικό σλόγκαν: «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Οι άθλιοι πολιτικοί – ανίκανοι ως το να προστατεύσουν τη ζωή του λαού που τους έχει αναδείξει στη βολή τους – το ξέχασαν προκειμένου να μας θέτουν συνεχώς εκβιαστικά διλήμματα πριν από κάθε νέα εξάρτηση στο τοκογλυφικό κεντρικό τραπεζικό σύστημα. Το Κεφάλαιο πάνω από τον άνθρωπο. Η νέα διέξοδος στο αδιέξοδο!
Από κοντά και τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. να περιχαρακώνουν κάθε ιδέα για ψήφο στην Αριστερά, προειδοποιώντας για τους κινδύνους που εγκυμονεί η αλλαγή συνείδησης του χειραγωγημένου ψηφοφόρου σε χειραφετημένο πολίτη. Οι ανόητοι παπαγάλοι ξεχνούν πως ο τρόμος μην «έρθουν οι αριστεροί και μας πάρουν τα σπίτια» έπαψε πια να υφίσταται! Φροντίζει γι αυτό η παρέα των δωσίλογων που με τη βία (ψυχολογική και κατασταλτική) κυβερνά ακόμα τον τόπο.
Όλοι εμείς που δεν παίρναμε μίζες, που δεν συμμετείχαμε στις κομματικές συναλλαγές, που δεν χειροκροτούσαμε αυτόν που παρίστανε τον πρωθυπουργό σε περίκλειστες αίθουσες ξενοδοχείων, που δεν δηλώναμε περήφανοι που είμαστε ΠΑΣΚ και ΠΑΣΟΚ ας σταθούμε την ημέρα του περήφανου «ΟΧΙ» απέναντι στους επίσημους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και να τους βροντοφωνάξουμε του δικό μας ΟΧΙ.
Να βροντοφωνάξουμε πως οι συνθήκες άλλαξαν για αυτούς τους πολιτικούς κοτζαμπάσηδες και να τους κάνουμε να ντρέπονται να κυκλοφορούν ανάμεσα σε φτωχούς κι ανέργους, ανάμεσα σε απελπισμένους, ανάμεσα σε οργισμένους πολίτες.
Φίλοι και φίλες ας είμαστε όλοι εκεί. Ενωμένοι και απέναντι στους υπερυψωμένα αποστασιοποιημένους από τον λαό επίσημους και να τους βροντοφωνάξουμε για να χαρούν οι πρόγονοι και να ελπίζουν οι απόγονοί μας:
Άι σιχτίρ «ποντίκια που τόσο καιρό νομίζατε πως βρυχάσθε»
*Δάσκαλος, μέλος της Ανεξάρτητης Αγωνιστικής Κίνησης ν. Κέρκυρας
& των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων
** Αλέξανδρος Φωσταίνης, «Υπέρθυρο του Ανέμου»,Διάττων Αθήνα 2008
