1) Η απεργία είναι μια από τις πιο σημαντικές μορφές πάλης των εργαζομένων και πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και περίσκεψη και όταν όλες οι απλούστερες μορφές αγώνα και διεκδίκησης έχουν αποτύχει ή ενώ είναι χρήσιμες και απαραίτητες δεν αρκούν για να υποχωρήσει η εργοδοσία και να κερδίσουν τα αιτήματα τους οι εργαζόμενοι.
2) Και γι’ αυτόν το λόγο το περιεχόμενο του απεργιακού αγώνα πρέπει να είναι σημαντικό και να εκφράζει τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων, οικονομικά, εργασιακά, πολιτικά κλπ
3) Με συγκεκριμένη πάντα ιεράρχηση και αξιολόγηση ως προς τους στόχους της.
4) Το περιεχόμενο, η προκήρυξη, ο σχεδιασμός, και πολύ περισσότερος ο έλεγχος της πορείας, η περιφρούρηση του απεργιακού αγώνα πρέπει να είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων.
5) Ο χρόνος εκδήλωσης του απεργιακού αγώνα επιλέγεται όσο το δυνατόν να είναι πιο πρόσφορος για μια ευτυχή κατάληξη του όταν θα πλήξει περισσότερο την εργοδοσία και όταν οι εργαζόμενοι έχουν συγκεντρώσει, προετοιμάσει τις απαραίτητες δυνάμεις
6) Ο απεργιακός αγώνας μεθοδεύεται ως προς τα παραπάνω με τέτοιο τρόπο ώστε η εργοδοσία να δέχεται το μέγιστο δυνατό πλήγμα ή πίεση στην παραγωγική διαδικασία προϊόντων, υπηρεσιών ή πολιτικού και κοινωνικού κόστους και οι εργαζόμενοι τις ελάχιστες δυνατές απώλειες.
7) Η εξασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερων κοινωνικών και πολιτικών συμμάχων από τους απεργούς εργαζομένους διευκολύνει την επίτευξη της νίκης.
8) Η προκήρυξη, η κλιμάκωση, η διάρκεια, ο γενικότερος σχεδιασμός είναι τέχνη και επιστήμη και δεν αντιμετωπίζονται ως τετριμμένες διαδικασίες ρουτίνας, πρέπει να είναι αντίστοιχες της σοβαρότητας των σκοπών του απεργιακού αγώνα.
9) Η λήξη του απεργιακού αγώνα και μάλιστα ενός πολυήμερου γίνεται μετά από συγκατάθεση των πρωταγωνιστών του, των εργαζομένων, ως προς την επίτευξη των στόχων ή την ανάγκη προσωρινής απεμπλοκής λόγο της αδυναμίας επίκαιρης ικανοποίησης των στόχων.
10) Πρωταγωνιστής της απεργίας παρόλη την ανάγκη ύπαρξης ταξικής και φωτισμένης ηγεσίας είναι ο απλός εργαζόμενος. Είναι ιερό δικαίωμα, τιμή και παρακαταθήκη σύμβολο για τις επόμενες γενιές η συμμετοχή και περιφρούρηση του απεργιακού αγώνα και όνειδος ο ξεπεσμός τμήματος τους στη θέση του εφιάλτη με την εκδήλωση λιπόψυχης στάσης ή πολύ περισσότερο με την απεργοσπασία που είναι ο απόλυτος ταξικός γενιτσαρισμός και ξεπούλημα των εργαζομένων αδελφών στην εργοδοσία.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι απεργιακοί αγώνες που διοργάνωσε ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός στο παρελθόν ουδεμία σχέση είχαν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπου η βάση και οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις επέβαλαν, με την τέχνη-επιστήμη ενός νικηφόρου απεργιακού αγώνα.
Έτσι, συνεχίζοντας την ίδια τακτική (και με μερική ευθύνη πολλές φορές ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων) και ενώ η κατάσταση των εργαζομένων έχει χειροτερεύσει δραματικά, ευτελίζουν το όπλο της απεργίας προκηρύσσοντας απεργίες χωρίς καμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις, έτσι ώστε στο τέλος να μετατρέπονται σε απεργοκτόνες απεργίες, σπέρνοντας την απογοήτευση στους εργαζόμενους, τροφοδοτώντας υπάρχουσες τάσεις υποταγής, ραγιαδισμού και εγκατάλειψης στο μοιραίο που θα οδηγήσουν την προοπτική κάθε αγώνα πολλές δεκαετίες πίσω και τις με αίμα και θυσίες κατακτήσεις των πατεράδων μας και τις δικές μας όνειρο πολύ μακρινό για μας και τα παιδιά μας.
Η χωρίς τέλος λεηλασία του εργατικού εισοδήματος και των εργατικών δικαιωμάτων από κυβέρνηση-ΕΕ και ΔΝΤ συνεπικουρούμενη από τη συμμορία φανερών και κρυφών «προθύμων», η απίστευτη συσσωρευμένη οργή του κόσμου που δεν μπορεί να βρει προς το παρόν αγωνιστικό και πολιτικό διέξοδο, η βραχυκύκλωση των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων από αργυρώνητες, ξεπουλημένες και υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες επιβάλει στις ταξικές δυνάμεις, σε κάθε τίμιο και αξιοπρεπή εργαζόμενο να παλέψει για να αρχίσουν να αλλάζουν κάποια πράγματα πριν να είναι αργά για όλους μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες πρέπει:
α) Ο αγώνας επειδή έχει πλέον διευρυμένο πεδίο, στον αντίποδα της στρατηγικής του κεφαλαίου που υπηρετεί η κυβέρνηση, πρέπει να έχει ως περιεχόμενο περιληπτικά: στάση πληρωμών του χρέους και μη αναγνώριση του, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, να χαρισθούν τα χρέη των φτωχών, να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες με εργατικό έλεγχο και να χρησιμοποιηθούν σαν εργαλείο παραγωγικής ανασυγκρότησης κρίσιμων στρατηγικής σημασίας τομέων της παραγωγής πάλι με εργατικό έλεγχο. Αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των εργαζομένων. Αύξηση των δαπανών 50% την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια και τον πολιτισμό. Μείωση των εξοπλισμών και κατάργηση της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις.
β) Προβολή της αναγκαιότητας της γενικής απεργίας διάρκειας για να ηττηθεί η γραμμή του κεφαλαίου και να πέσει η κυβέρνηση συμμορία των πολιτικών εγκληματιών που την εφαρμόζει.
γ) Μέχρι την επιβολή της από τα κάτω από τους εργαζομένους αξιοποίηση κάποιων απεργιών που προκηρύσσει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός για τα μάτια του κόσμου για τη μετατροπή τους σε γεγονότα πλήγματα κατά της κυβέρνησης των δοσιλόγων και ίσως κάποιων επιμέρους νικών. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη χωριστή στράτευση, κινητοποίηση, αγώνα με τις δικές τους στοχεύσεις στις κινήσεις μνημόσυνου ή κηδείας που πάνε να επιβάλουν. Αυτό για να γίνει χρειάζεται την κινητοποίηση των σωματείων, των συνελεύσεων που θα πάρουν πρακτικά μέτρα αγώνα, τις απεργιακές επιτροπές που πρέπει να συγκροτούνται με μαζικό, δημοκρατικό τρόπο και θα οργανώνουν όλη την κινητοποίηση, τον αγώνα και την περιφρούρηση του.
δ) Η ανοικτή σύγκρουση μέσα στα σχολεία με την απεργοσπασία και τις τάσεις υποταγής, η περιφρούρηση της απεργίας με κλειστά σχολεία με ευθύνη των απεργιακών επιτροπών είναι εκ των ουκ άνευ για μια αλλαγή του κλίματος. Η κατάργηση της δήλωσης εκ των υστέρων στη συμμετοχή στην απεργία για το κόψιμο του μεροκάματου είναι αναγκαία και θα συμβάλει στον περιορισμό των απωλειών των αγωνιζόμενων εργαζόμενων.
Ο διάλογος άνοιξε. Οι μάχες είναι εμπρός μας. Ο καθένας μας ας αναμετρηθεί με το πεπρωμένο του. Ας μη βγει λειψός στο ζύγι!
