ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
Τον φασισμό βαθιά καταλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον !
Στην εποχή των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που ισοπεδώνουν τις ζωές, το παρόν και το μέλλον ενός ολόκληρου λαού, η στρατηγική της έντασης φαίνεται να αποτελεί μονόδρομο για τους κυρίαρχους κύκλους. Επιδιώκουν να σπείρουν το φόβο, τη σύγχυση, την αμφιβολία στο λαό. Να μας καθηλώσουν στους καναπέδες μας άμοιρους και άβουλους, ενώ την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση και οι κυρίαρχοι κύκλοι, μεθοδικά, νομοσχέδιο το νομοσχέδιο, υφαίνουν την καταστροφή μας.
Είμαστε όλοι αντιφασίστες !
(ή μήπως όχι ; )
Kαι μεις τι περιμένουμε. Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν;
Οι αχόρταγοι κάτι θα μας δώσουν; Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρης να της βγάλουμε τα δόντια;
Τέτοια περιμένουμε;
Μπ. Μπρεχτ
Καθώς μαίνεται γύρω μας η καπιταλιστική κρίση και η φτώχεια πλημμυρίζει τα κοινωνικά υπόγεια, η δουλειά που είχαν αναλάβει οι χρυσαυγίτες δεν έχει ξεπεραστεί ως ιστορική αναγκαιότητα του ελληνικού καπιταλιστικού συτήματος.
Ως μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί, ως μαχόμενοι εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι, επιχειρούμε να απαντήσουμε σε μια σειρά από κοινότυπους μύθους που κυκλοφορούν ευρέως για τη ναζιστική συμμορία.
Μύθος πρώτος : Η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημικό κόμμα, είναι ενάντια στο μνημόνιο και το κατεστημένο γι’ αυτό την χτυπάνε όλοι.
Πόσο αντιμνημονιακή και αντισυστημική είναι η συμμορία, φαίνεται από αυτούς που τη χρηματοδότησαν, επιχειρηματίες και εφοπλιστές, κυκλώματα της νύχτας και του ποδοσφαίρου. (αλήθεια γιατί τόση σιωπή για τις πηγές χρηματοδότησης της συμμορίας;) Επίσης, από αυτούς που τη συγκάλυπταν και την προωθούσαν, τους κυβερνητικούς/κρατικούς μηχανισμούς και την αστυνομία υπό την προστασία των οποίων εγκληματούσε. Πόσο αντισυστημική είναι, φαίνεται επίσης από τους στόχους της, αυτούς που χτυπάει : Μετανάστες, αριστερούς, αντιεξουσιαστές, Ρομά… Για να μην μιλήσουμε για τις υποκλίσεις του Μιχαλολιάκου στη Ντόρα και τις τοποθετήσεις και επερωτήσεις στη Βουλή υπέρ των εφοπλιστών ! Η ΧΑ δεν είναι αντισυστημικό κόμμα – είναι η πιο σκληρή και φανατικά συστημική οργάνωση.
Μύθος δεύτερος : Η δολοφονία του Παύλου ήταν μια «άτυχη στιγμή», μια «υπερβολή» ενός φανατικού.
Εκπροσωπώντας τις πιο αντιδραστικές τάσεις του κεφαλαίου και τις πιο αδίστακτες ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος και ακολουθώντας ένα σχέδιο ανατροπής εμπνευσμένο από τα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου, η Χρυσή Αυγή επιδίωξε να ξεπεράσει το όριο του 7%, να κυριαρχήσει. Ο ενδιάμεσος στόχος τους ήταν και παραμένει να επιβάλλουν τη συμμετοχή τους σε ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα με τους δικούς τους όρους. Επομένως η επιλογή της δολοφονικής βίας απέναντι σε κάθε εμπόδιο ήταν το μόνο μέσο, ήταν η κεντρική πολιτική τους απόφαση – μια απόφαση που στηριζόταν βάσιμα στην ατιμωρησία και τη συγκάλυψη που απολάμβαναν από το επίσημο κράτος. Η επιλογή της δολοφονίας του Παύλου ήταν ακριβώς η στιγμή της ρήξης. Μετά τη δολοφονία του Παύλου τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Από εκείνο το σημείο και μετά, η κυβέρνηση ή θα μάζευε τους ανεξέλεγκτους φασίστες από την πιάτσα ή θα υπονόμευε την ίδια της την ύπαρξη.
Μύθος τρίτος : Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και τους θεσμούς.
Η επιχείρηση συγκάλυψης ξεκίνησε ήδη από την πρώτη στιγμή. Η λαϊκή οργή που ξέσπασε μετά το έγκλημα και οι μεγάλες αντιφασιστικές πορείες λειτούργησαν καταλυτικά στις εξελίξεις. Η κυβέρνηση βρέθηκε ανάμεσα στην ανεξέλεγκτη βία της Χρυσής Αυγής και την κατακραυγή της κοινωνικής πλειοψηφίας που ένα μέρος της έβγαινε και στους δρόμους. Έτσι εκ των πραγμάτων έπρεπε να αλλάξει γραμμή : φόρεσε την πανοπλία του «αντιναζισμού» και όρμησε.
Αν η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη και οι θεσμοί λειτουργούσαν υπηρετώντας πραγματικά ένα πλαίσιο δικαιοσύνης και ισοπολιτείας, οι Χρυσαυγίτες θα ήταν πίσω από τα κάγκελα εδώ και πολύ καιρό και η δολοφονία του Παύλου δεν θα είχε καν συμβεί. Ήταν ή δεν ήταν εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή όταν δολοφονούσε αιγύπτιους ψαράδες και Πακιστανούς εργάτες ; Όταν οργάνωνε νυχτερινές επιδρομές στο Θησείο, στο Γκάζι και αλλού για να «καθαρίσει» τα μπαρ από τους ομοφυλόφιλους ; Όταν έστηνε δολοφονικές ενέδρες σε αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στο Πέραμα ; Όταν παλιότερα επιχειρούσε να δολοφονήσει αριστερούς φοιτητές ; Όλα αυτά δεν τα γνώριζαν οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών; Ή μήπως «έπεσαν από τα σύννεφα» τη μοιραία εκείνη νύχτα ; Καμιά αυταπάτη λοιπόν : η κυβέρνηση κάνει τη δική της δουλειά για να εξυπηρετήσει τους δικούς της στόχους. Μόνο οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες μπορούν να αντιμετωπίσουν το φασισμό.
Μύθος τέταρτος : Η κυβέρνηση μπορεί να ολιγώρησε ή να έκανε λάθη. Η δικαιοσύνη, η αστυνομία και τα ΜΜΕ μπορεί να μην λειτούργησαν σωστά, να συγκάλυψαν ή ακόμα και να συνήργησαν. Τώρα όμως οι θεσμοί κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Πρέπει όλοι μαζί, ενωμένοι, πολίτες και θεσμοί, να δώσουμε τη μάχη ενάντια στη Χρυσή Αυγή.
Να κάνουμε δηλαδή μέτωπο με τους αρχιτέκτονες στρατοπέδων συγκέντρωσης, τους βασανιστές κρατουμένων, τους δημίους οροθετικών, αυτούς που στύβουν ολόκληρη την κοινωνία στις μυλόπετρες των μνημονίων ; Κάτι τέτοιο θα ήταν αφελές. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Αυτά τα μέτρα, αυτές οι πολιτικές που ισοπεδώνουν την εργαζόμενη πλειοψηφία μόνο με ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δικτατορίας με δημοκρατικό προσωπείο μπορούν να επιβληθούν. Το κράτος έκτακτης ανάγκης μόνο με τη συνδρομή και συμβολή των παρακρατικών μηχανισμών θα μπορεί να αναχαιτίζει τη λαϊκή οργή, να καταστέλλει και να τρομοκρατεί.
Μεταπολεμικά στην Ελλάδα ποτέ το παρακράτος δεν εξαρθρώθηκε από το κράτος. Ούτε σήμερα θα εξαρθρωθεί. Όπως στη δεκαετία του ’40 αλλά και αργότερα οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες ήταν χρήσιμοι στο αντικομμουνιστικό μέτωπο έτσι και σήμερα οι φασίστες είναι απαραίτητοι σε κυβέρνηση/κράτος/μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα για να χτυπήσουν τους λαϊκούς αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα. Κάποιοι (λίγοι) θα μπουν φυλακή, κάποιοι θα περιθωριοποιηθούν, κάποιες ταμπέλες θα αλλάξουν, κάποιες στολές θα ξαναραφτούν, κάποιες απαραίτητες προβοκάτσιες θα γίνουν για να θολώσουν τα νερά και το μαγαζί θα λειτουργήσει ξανά – πιθανόν υπό νέα διεύθυνση και όνομα. Στο αντιφασιστικό κίνημα δεν έχουν καμιά θέση όλοι αυτοί που εξέθρεψαν και στήριξαν το φαινόμενο της ΧΑ. Το αντιφασιστικό κίνημα δεν έχει μόνο στόχο τη συμμορία αλλά και τα μνημόνια, τις συμβάσεις, το ρατσισμό, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις πολιτικές που οδηγούν στην πείνα και την εξαθλίωση, όλα όσα γεννούν το φασισμό και τη φτώχεια.
Μύθος πέμπτος : Δεν είναι θέμα πολιτικών αντιλήψεων. Είναι θέμα νομιμότητας. Πρέπει να καταδικάσουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται. Άλλωστε η διάχυτη κοινωνική βία και η ανομία εξέθρεψαν το φασισμό.
Η ΧΑ δεν γεννήθηκε από την «βία των κινημάτων» ούτε άνθισε γιατί δεν καταδικάσαμε τη βία «από όπου και αν προέρχεται». Είναι η πιο ακραία και επιθετική απάντηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος απέναντι στα κινήματα και στον κίνδυνο που αυτά συνιστούν για το κατεστημένο. Από την άλλη πλευρά, η όλη συζήτηση για τη βία, μοναδικό στόχο έχει να σπείρει τη σύγχυση και το φόβο. Οι ίδιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που ασκούν την πιο σκληρή μορφή βίας καταδικάζοντας στη φτώχεια και την πείνα ένα ολόκληρο λαό, αυτοί που εξαπολύουν τις μεραρχίες των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ ενάντια στους διαδηλωτές, αυτοί που επένδυσαν στους φασίστες και την ασύμμετρη βία τους, μας ζητούν σήμερα να «καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» !
Επομένως, ο στόχος είναι άλλος : να εξομοιωθούν τα εγκλήματα της συμμορίας με τις δυναμικούς και μαχητικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, αλλά και πιο αντιθεσμικές, αυθόρμητες ή αντισυμβατικές μορφές διαμαρτυρίας ή έκφρασης της λαϊκής οργής, όπως οι αποδοκιμασίες πολιτικών ή τροϊκανών, οι διαμαρτυρίες στις παρελάσεις, τα γιαουρτώματα κλπ. Όλα τα παραπάνω μαζί μπαίνουν στο μπλέντερ και βαφτίζονται «βία» που πρέπει να εξορκιστεί ως ένοχη για τη γέννηση του φασισμού! Μάλιστα, η λαϊκή «βία» επιδιώκεται να ταυτιστεί με πολιτικούς χώρους και έτσι να κατασκευαστεί το απαραίτητο εμφυλιοπολεμικό κλίμα των δυο πολιτικών «άκρων».
Η θεωρία των άκρων ταυτίζει την «άκρα δεξιά» με την «άκρα αριστερά» με σκοπό να συσπειρώσει τον κόσμο στο «συνετό κέντρο». Τα άκρα παρουσιάζονται φανατισμένα και επικίνδυνα για τον πολίτη και το πολίτευμα. Έτσι το «κέντρο», την ίδια στιγμή που προωθεί την ισοπέδωση της εργαζόμενης πλειοψηφίας, τη φτώχεια, την ανεργία και το φόβο εμφανίζεται ως ο εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης».
Όμως το άκρο είναι πρακτικά ένα και μόνον ένα. Και είναι ο φασιστικός βραχίονας ενός συγκεκριμένου «σώματος εξουσίας», μιας χίμαιρας που είναι η μισή δημοκρατική και κοινοβουλευτική και η άλλη μισή παρακρατική και μαφιόζικη.
Μύθος έκτος : Όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι της ΧΑ δεν γνώριζαν τι πραγματικά ψήφιζαν. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μισό εκατομμύριο Έλληνες ως ναζί. Άλλωστε πάντα όταν υπάρχει οικονομική κρίση γεννιούνται τέτοια φαινόμενα. Σε περιόδους ανάπτυξης ο φασισμός είναι περιθωριακό φαινόμενο.
Ο ελληνικός φασισμός δεν ήρθε από το πουθενά, δεν έπεσε από τα σύννεφα. Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας έχει στρογγυλοκαθίσει σε μια πολύ ισχυρή οικονομική βάση συμφερόντων που διαμορφώθηκε πολύ πιο πριν, από τις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ακόμα. Οι χρυσές ημέρες του ελληνικού καπιταλισμού στηρίχθηκαν στην εκμετάλλευση, τον ίδρώτα και το αίμα μιας εργατικής τάξης που σε μεγάλο βαθμό είχε πολυεθνική προέλευση. Μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι οι Χρυσαυγίτες που διατυμπανίζουν ότι όλοι οι ξένοι πρέπει να απελαθούν πουλούσαν προστασία και εκμεταλλεύονταν Πακιστανούς ; Γιατί ; Το ίδιο ακριβώς δεν κάνει επί είκοσι χρόνια κάθε μεγάλο ή μικρό αφεντικό που «σέβεται τον εαυτό του» ; Το πρωί ζητάει φθηνά μεροκάματα για το χωράφι ή την οικοδομή και το βράδυ στο καφενείο θυμάται ότι είναι ρατσιστής. Το κλειδί εδώ δεν βρίσκεται στο χρώμα του δέρματος αλλά στο χρώμα του χρήματος. Οι ρατσιστές φουρνάρηδες στη Σαλαμίνα συμβίωναν μια χαρά με το μετανάστη υπάλληλό τους. Θυμήθηκαν να τον βασανίσουν και να τον αλυσοδέσουν την ώρα που τους ζήτησε το μεροκάματό του. Το ίδιο και οι αγρότες στη Μανωλάδα. Ολυμπιάδες στήθηκαν, ολόκληρες πόλεις, στάδια, γέφυρες χτίστηκαν, παππούδες και γιαγιάδες γηροκομήθηκαν, χωράφια οργώθηκαν και σπορές μαζεύτηκαν με ξένες πλάτες. Αυτές τις ξένες πλάτες που ακριβώς για να είναι φθηνές, για να είναι καμιά φορά ακόμα και «τζάμπα» έπρεπε να ανήκουν σε ανθρώπους κυνηγημένους, παράνομους, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα. Ένα μεγάλο μέρος της αύξησης του ΑΕΠ που έκανε τους Χριστοδουλάκηδες και τους Αλογοσκούφηδες να τρίβουν τα χέρια τους και τους ψηφοφόρους τους να τζογάρουν στα χρηματιστήρια, προήλθε από αυτές ακριβώς τις ξένες πλάτες. Όλα αυτά τα υπόγεια ρεύματα αρπακτικού ρατσισμού και ξενοφοβίας που φούσκωσαν την περίοδο της ανάπτυξης δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου στις μέρες της κρίσης να βρουν ταυτότητα στη συμμορία των ναζί, να συγκλίνουν ως θαυμαστές, ψηφοφόροι, μέλη ή και στρατιώτες ακόμη στο μεγάλο ναζιστικό βαλτότοπο όπως όριζε η πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων που χρησιμοποιούσαν κρατική καταστολή και φασιστικοποίηση μαζί με μπόλικο πολιτικό μάρκετινγκ, ώστε να περνάνε τα μέτρα και οι πολιτικές χωρίς μεγάλες απώλειες. Όλο αυτό το κοινωνικό κομμάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο από την εκλογική βάση της ΧΑ, στηρίζει σήμερα τα μνημόνια και τις κυβερνητικές πολιτικές και στέκεται εχθρικά ενάντια σε κάθε συλλογικό αγώνα, απεργία και διεκδίκηση.
Σήμερα, η κυβέρνηση και οι κάθε λογής μηχανισμοί, επενδύουν στην κοινωνική απάθεια για να προωθήσουν με την ησυχία τους το βασικό τους άμεσο πολιτικό στόχο : την αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και μιας νέας κόσμιας φασιστικής ακροδεξιάς που θα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του συνταγματικού «δημοκρατικού» τόξου και ταυτόχρονα, την ανασυγκρότηση σε νέες ελεγχόμενες δομές του παρακράτους και όλου του εγκληματικού – φασιστικού προσωπικού. Θα μείνουμε απαθείς λοιπόν ;
Ως εδώ λοιπόν με το φασισμό. Φτάνει πια !
Ως εδώ με τους χθεσινούς φανερούς και σημερινούς κρυφούς εραστές, χρηματοδότες και υποστηρικτές του: επαγγελματίες της πολιτικής και του κίτρινου τύπου, εφοπλιστές, συμβουλάτορες. Ως εδώ με τους κρατικούς επαγγελματίες της καταστολής και τους παρακρατικούς μπράβους.
Η δική μας απάντηση θα δοθεί στους δρόμους, στους αγώνες για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, στις συλλογικότητες, τις συνελεύσεις, τα σωματεία μας.
