Ανακοίνωση για το Ξεπούλημα της απεργίας των Καθηγητών‏

www.paremvasis.gr                                                                                                                                Δευτέρα, 20 Μαΐου 2013

Οργή για το ξεπούλημα της απεργίας

Δεν άνθισαν ματαίως τόσα θαύματα

Μια σπίθα φάνηκε να τρεμοπαίζει μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί της Β/βμιας, κόντρα στην επιστράτευση και την σιγή νεκροταφείου που θέλησε να επιβάλει η τρικομματική κυβέρνηση,  αποφάσισαν σε μαζικές Γ.Σ. ΑΠΕΡΓΙΑ!!!

Το μήνυμα ήταν τόσο ισχυρό, που για μια στιγμή θόλωσε το προσωπείο της «ισχυρής» κυβέρνησης που τα συστημικά ΜΜΕ κατασκευάζουν. Καθώς ο κόσμος της μαχόμενης εκπαίδευσης άνοιξε τον αγωνιστικό βηματισμό του, το ρολόι της μνημονιακής κυβέρνησης άρχισε να μετράει αντίστροφα. Και αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο. Έβαζε ξανά στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα, που μετά τις εκλογές του Ιουνίου κατάφεραν να τον εκτονώσουν, να τον απομονώσουν, να του στερήσουν τη δυνατότητα να διαμορφώνει δυναμικά τις πολιτικές εξελίξεις.  

Γι’ αυτό  όλες οι δυνάμεις του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου- πριν και μετά την κήρυξη της απεργίας των καθηγητών –  ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να την συντρίψουν: ο πρωθυπουργός και ο υπουργός παιδείας, οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι των Μ.Μ.Ε., οι γραφειοκράτες των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ σε ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ- ΟΛΜΕ , το ΠΑΜΕ που κατήγγειλε την ΟΛΜΕ, ο κυβερνητικός βουλευτής που λίγες ώρες πριν την επιστράτευση καμάρωνε στην τηλεόραση, που η παράταξή του δεν στηρίζει την απεργία στις εξετάσεις, ο μετριοπαθής εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης που ζητούσε από τους εκπαιδευτικούς πριν βγουν στην απεργία να έχουν με το μέρος τους όλη τη κοινωνία.

Όλα συγκλίνουν σε ένα κοινό σημείο: στους καθηγητές δεν έπρεπε μόνο να απαγορευτεί να κάνουν απεργία. έπρεπε πάση θυσία να μην την αποφασίσουν κιόλας! Όταν ο τρόμος της επιστράτευσης αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετός, ανέλαβε δράση η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ – ως τελευταίο ανάχωμα του αστικού κράτους-  στην γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ συνασπίστηκαν για να ανατρέψουν την  απόφαση της βάσης των εκπαιδευτικών. Από κοινού πρότειναν τη διεξαγωγή διπλής ψηφοφορίας: Στην μια οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ ψήφιζαν υπέρ ή κατά της απεργίας και στην άλλη αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την υλοποίησή της!!! Με το διαδικαστικό πραξικόπημα της διπλής ψηφοφορίας έστρωσαν το χαλί για το ξεπούλημα του αγώνα.  Πρόδωσαν τη βούληση των χιλιάδων συναδέλφων της βάσης που στις μαζικές Γ.Σ. των ΕΛΜΕ –με το χαρτί της επιστράτευσης στο χέρι- ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της απεργίας βάζοντας ταυτόχρονα τους πολιτικούς όρους για το ξεδίπλωμα μιας συνολικής σύγκρουσης του κόσμου της εργασίας με την κυβέρνηση.

Ο κρατικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός

Η στάση των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ δεν εκπλήσσει, δεν είναι λίγες οι φορές που τις είδαμε να ξεπουλάνε τους αγώνες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ. Ποτέ δεν πίστεψαν στην αναγκαιότητα αυτού του απεργιακού αγώνα. Στριμωγμένοι στα σχοινιά από την κυβέρνηση και τους κομματικούς καθοδηγητές τους, προσπάθησαν να διαχειριστούν και να εκτονώσουν την οργή των καθηγητών απέναντι στις υποχρεωτικές μεταθέσεις και τις απολύσεις. Ακολούθησαν την πρόταση των Παρεμβάσεων Δ.Ε. για απεργία μέσα στις εξετάσεις, γιατί καταλάβαιναν ότι κινδύνευε η ίδια η υπόσταση τους. Ήλπιζαν ότι ο επικοινωνιακός χειρισμός της όλης κατάστασης θα ήταν αρκετός για να ξεπεράσουν τον εκλογικό κάβο του συνεδρίου της ΟΛΜΕ. Η βάση δεν τους έκανε τη χάρη, τους εγκλώβισε στην ίδια τη λογική τους και όταν, πέρα από επικοινωνιακά τερτίπια, πολιτικά πια έπρεπε να απαντήσουν, διάλεξαν πλευρά, στοιχήθηκαν πίσω από την κυβέρνηση. Πίσω από τον πρωθυπουργό τους.

Την ίδια στάση κράτησαν ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ και στη ΔΟΕ, όπου στα λόγια μόνο διακήρυτταν την συμπόρευσή τους με τους συναδέλφους καθηγητές, στη πράξη όμως συνέβαλαν με όλα τα μέσα στο να απομονωθεί ο αγώνας τους. Μόνο κάτω από την πίεση των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων Π.Ε. και μετά την αποκαλυπτική καταγγελία της στάσης τους στη συνεδρίαση του Δ.Σ (Δευτέρας 13/5) αναγκάστηκαν να συρθούν- την Τετάρτη το μεσημέρι πια- πίσω από τα δεδομένα που επέβαλε η μαζική υπερψήφιση από τους καθηγητές της εισήγησης της ΟΛΜΕ για απεργία.  Να μην ξεχνάμε, ότι μόνο οι Παρεμβάσεις Π.Ε. ήδη από την Παρασκευή 10 Μαΐου και πριν από την οριστική εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία στις εξετάσεις, πρόταξαν ως  αναγκαιότητα για απεργιακή συμπόρευση της ΔΟΕ με τους συναδέλφους της β/θμιας. Οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων Π.Ε. ήταν οι μόνες που – ξεπερνώντας την τραγική καθυστέρηση της ΔΟΕ- κατάφεραν στους συλλόγους που παρεμβαίνουν να παρθούν αποφάσεις στάσεων εργασίας για την Παρασκευή 17/5 ως άμεση και έμπρακτη συμπόρευση με τον αγώνα των καθηγητών.

Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τον κομματικό- κυβερνητικό συνδικαλισμό, που θυσιάζει τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τους αγώνες τους στην ποδιά του κυβερνητικών και κομματικών σχεδιασμών. Προβάλει ξεκάθαρα πλέον η ανάγκη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να έλθουν στο προσκήνιο και με τη δική τους ενεργή συμμετοχή και δράση, να αποκαθηλώσουν το γραφειοκρατικό, κυβερνητικό, κομματικό συνδικαλισμό.

Η αριστερά της «ευθύνης»

Το άδειασμα της απεργίας από τους συνδικαλιστές της ΣΥΝΕΚ είναι σε ευθεία στοίχιση με την κεντρική πολιτική του κομματικού της φορέα (ΣΥΡΙΖΑ), που όλο αυτό το διάστημα ποτέ δεν βγήκε να δηλώσει ξεκάθαρα τη στήριξή του στην απεργία. Πάντα με μισόλογα, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, πότε στήριζε τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών και πότε τους ζητούσε να μην έχουν απέναντί τους την κοινωνία. Πολύ περισσότερο, όταν με την επιστράτευση των καθηγητών από την κυβέρνηση, μπήκε επιτακτικά ζήτημα δημοκρατικής εκτροπής ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να στρατευθεί σε έναν αγώνα για το σπάσιμο της επιστράτευσης με όρους μαζικού κινήματος. Η απόσυρση των συνδικαλιστών της ΣΥΝΕΚ από μια απεργία που αποφασίστηκε μέσα από μαζικές Γ.Σ. είναι κεντρική πολιτική επιλογή του κομματικού τους φορέα και αυτό είναι οδυνηρά αποκαλυπτικό . Η λογική του «ώριμου φρούτου», η μετατροπή της κατάληψης της εξουσίας σε αυτοσκοπό, η προσαρμογή στα συντηρητικά αντανακλαστικά της εν δυνάμει εκλογικής σου πελατείας, η εγκόλπωση του αστικού λόγου κάτω από το βάρος της πίεσης των συστημικών ΜΜΕ, πολύ απέχει από τις παραδόσεις  της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.

Αναστολή της ταξικής σύγκρουσης λόγω εξετάσεων

Το «ταξικό» ΠΑΜΕ δεν ψήφισε απεργία στις εξετάσεις, έκανε ότι μπορούσε για να μην γίνει και τώρα καταγγέλλει τους υπόλοιπους …γιατί δεν την πραγματοποίησαν! Πολέμησε με κάθε τρόπο την απεργία και τώρα επιχαίρει πάνω στα ερείπια της ίδια του της πολιτικής. Ψευδολογεί ενάντια στις Παρεμβάσεις και στους εκπροσώπους της για να κρύψει της πομπές του. Ποιον ξεγελά; Ούτε τα μέλη του.

• Τους είδαμε νωρίς – νωρίς να παίρνουν θέσεις στα τηλεοπτικά πάνελ και να συκοφαντούν την απεργία με τα ίδια επιχειρήματα της κυβέρνησης, των πρετεντέρηδων και των πρωτοσαλτέων (Σοφιανός στο MEGA). Και εισέπραξαν γι’ αυτό  τους επαίνους και τα εύσημα ολόκληρου του μηντιακού κατεστημένου.
• Τους είδαμε, όταν η κυβέρνηση επιστράτευσε τους καθηγητές, να συμμαχούν στην ΑΔΕΔΥ με τις ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ και να κηρύσσουν το απεργιακό φιάσκο της Τρίτης 14/5 και της Πέμπτης 16/5 εξυπηρετώντας έτσι το στόχο της γραφειοκρατίας να μην προκηρυχθεί γενική απεργία την Παρασκευή 17/5, πρώτη μέρα των εξετάσεων και να μπει η ΟΛΜΕ σε συνδικαλιστική απομόνωση. Φρόντισαν μάλιστα να διαχωριστεί η ψηφοφορία των προτάσεων, ώστε στο τέλος της διαδικασίας – ως πονηροί πολιτευτές – να ψηφίσουν εκ του ασφαλούς απεργία και την Παρασκευή και να έχουν «τα χέρια τους καθαρά» !
• Τους είδαμε, όταν ένα επιστρατευμένο συνδικάτο καλούσε σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα, κάτω από τα γραφεία του, να καλούν το λαό σε δική τους ξεχωριστή συγκέντρωση, στην Ομόνοια, μην τυχόν και μολυνθούν από τη μεταδοτική ασθένεια της απεργίας στις εξετάσεις.
• Τους είδαμε στο Δ.Σ. της ΔΟΕ να κάνουν το μαύρο  άσπρο για να μας πείσουν ότι πρότειναν απεργία μέσα στις εξετάσεις την ίδια ώρα που ούτε μισό σωματείο τους δεν έβαλε έστω και στάση εργασίας για την Παρασκευή 17/5.
• Είδαμε την ΚΝΕ να κυκλοφορεί προκήρυξη στα σχολεία και να καλεί τους μαθητές να μην αποπροσανατολίζονται και να αφοσιωθούν στα διαβάσματά τους.
• Είδαμε τον εκπρόσωπό τους στην ΑΔΕΔΥ με προβοκατόρικο τρόπο να διακόπτει το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για να το αποτρέψει να πάρει απόφαση για απεργία στις εξετάσεις.
• Τους  είδαμε στις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ να  κάνουν διαφωτιστικά μαθήματα ανάλυσης του καπιταλισμού, ταξικής πολιτικής και οργάνωσης των αγώνων με όρους και προϋποθέσεις (την ίδια ορολογία χρησιμοποίησαν ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ ΣΥΝΕΚ για την αναστολή της απεργίας) λες και αναφέρονται σε ομάδες ποδοσφαίρου και όχι σε εργαζόμενους που απειλούνται με υποχρεωτική μετακίνηση και απόλυση.

Μαζεύονται πολλά, συνάδελφοι του ΠΑΜΕ, τόσα που δεν μπορούν να κρυφτούν, πίσω από ψέματα και λασπολογίες. Τελικά η πρόταση που υλοποιήθηκε είναι η πρόταση του ΠΑΜΕ με μια διαφορά …τριών ωρών : το ΠΑΜΕ στην αρχική του πρόταση εισηγήθηκε μια 48ωρη απεργία 14-15 Μάη. Τελικά έγινε μια 24ωρη στις 14/5 και μια στάση εργασίας στις 16/5, επομένως ο «αγώνας» πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο ! Αλλά ποιους αγώνες στη εκπαίδευση στήριξε το ΠΑΜΕ τα τελευταία χρόνια; Τα ίδια δεν έκαναν και το 2006 στην απεργία της ΔΟΕ;

Όσα ψέματα και αν πουν η αλήθεια δεν κρύβεται οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις της Β/θμιας, αποτέλεσαν την ατμομηχανή της απεργίας, επέλεξαν από την αρχή το δρόμο της σύγκρουσης και τον υπηρέτησαν με όλες τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους και με όσες δυνατότητες μπόρεσαν να ξεδιπλώσουν στο ευρύτερο εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Επέμειναν μέχρι τέλους στην πραγματοποίηση, θέτοντας ως κεντρικό ζήτημα ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ.  Γι’ αυτό είναι οι Παρεμβάσεις που καταγγέλλονται σήμερα από την ΠΑΣΚ Π.Ε. ότι «…η πρόταση των Παρεμβάσεων στο έκτακτο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. (Δευτέρα 13/5/2013) ήταν να εξαγγείλει άμεσα η Δ.Ο.Ε. 24ωρη απεργία για τις 17 Μάη και στη συνέχεια πραγματοποίηση Γ.Σ. για απεργία διαρκείας της Δ.Ο.Ε.»

Δυο πράγματα βγαίνουν από όλα τα παραπάνω:

1. 1.      Η απεργία των καθηγητών αναγνωρίστηκε από όλους τους πυλώνες του κατεστημένου σαν μια επικίνδυνη, ανατρεπτική και αποτελεσματική μορφή αγώνα.
2. Η ρωγμή που άνοιξε στο καθεστώς αποκάλυψε το σύνολο των δυνάμεων που συμπαρατάσσονται για να την κλείσουν: Τα κόμματα της τρικομματικής κυβέρνησης, το «ταξικό» ΠΑΜΕ, τη συστημική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, τον γραφειοκρατικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό σε ΑΔΕΔΥ – ΔΟΕ – ΟΛΜΕ.

Όμως η πραγματικότητα είναι εδώ: η διάλυση του δημόσιου σχολείου, ο εργασιακός μεσαίωνας, οι απολύσεις, η κατάργηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση διαλύουν το σκηνικό της αισιοδοξίας που καλλιεργεί η κυβέρνηση. Όλα αυτά αποτελούν την μαζική κοινωνική συνθήκη για να εκραγεί το καζάνι. Κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να πορεύονται με την αυταπάτη του ατομικού βολέματος. Η εξέγερση πλησιάζει…

Το κρίσιμο ζήτημα είναι αν θα προετοιμάσουμε από ΤΩΡΑ, πιο ώριμοι και πιο σοφοί την επόμενη αποφασιστική σύγκρουση. Αν οι εκπαιδευτικοί και των δύο βαθμίδων θα συντονιστούν το Σεπτέμβριο σε έναν απεργιακό αγώνα για να ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ σε όλη την εκπαίδευση.

Δεν θα πουν αυτοί την τελευταία λέξη.

Τα μολύβια κάτω.  Ας ξεσηκωθούμε!