Χαιρετισμός από το μέλος του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. Λάμπρο Νικολάρα, εκπροσώπου των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ Π.Ε. στη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ στα Σχολεία ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 9 Γενάρη 2013, 6 μ.μ. στην ΠΑΤΡΑ.
«Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,…
Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε,
Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,
Μ’ ένα σκοπό του ταξιδιού: π ρ ο ς τ’ ά σ τ ρ α.»
Νίκος Εγγονόπουλος
Πάνε 22 χρόνια τώρα και είναι σαν χτες, γιατί οι αγώνες δεν σταμάτησαν ποτέ, Νίκο Τεμπονέρα. Μόλις χτες ξαναφωνάξαμε το όνομά σου, μόλις χτες σε καλέσαμε ξανά στον αγώνα, μόλις χτες σταθήκαμε πλάι σου πυκνώνοντας τις αλυσίδες.
Κι είναι σήμερα στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και του ξεθεμελιώματος των κοινωνικών δικαιωμάτων, στην Ελλάδα της αστυνομικής βίας και της καταστολής, που η μνήμη ξαναγυρνά σε εκείνον το σκληρό Γενάρη του 1991. Τότε που το χέρι του παρακράτους έκοβε το νήμα της ζωής σου, γιατί διάλεξες το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, γιατί διάλεξες να υπερασπιστείς τους μαθητές σου και το δημόσιο σχολειό. Κι είναι το ίδιο χέρι – βλαστός της ίδιας ρίζας- που σήμερα χαιρετά ναζιστικά και με τις πλάτες του κράτους και των οργάνων του στοχοποιεί τους απόκληρους τούτης της ζωής και δολοφονεί μετανάστες.
Σήμερα που οι κήρυκες της λήθης εξισώνουν τα θύματα με τους θύτες, την ιερή οργή του απόκληρου με τη φαλτσέτα του φασίστα, ξαναπιάνουμε και πάλι το νήμα ίσια από την αρχή, τραγουδάμε τα ονόματα των νεκρών μας:
μνήμη του λαού μου σε φωνάζουν Γρηγόρη Λαμπράκη, σε φωνάζουν Σωτήρη Πέτρουλα, σε φωνάζουν Νίκο Τεμπονέρα.
Δείχνουμε με το δάκτυλο τους Κοτζαμάνηδες και τους Καλαμπόκηδες του παρακράτους, αναμετριόμαστε με τους προστάτες τους. Και θα μιλήσουμε ξανά:
«…Με σκοτεινές παραβολές με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της ιστορίας θολώνει
Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει
Και δεν την υποψιάζεται ακόμα
Όμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάς
Στα καφενεία και στα χρηματιστήρια
Στις βροχερές ώρες, στ΄ άδεια πάρκα, στα μουσεία…»
Μανόλης Αναγνωστάκης
Σήμερα που η μνημονιακή λαίλαπα σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα. Σήμερα που το δημόσιο σχολείο και οι λειτουργοί του συνθλίβονται απ΄ τις μυλόπετρες της αγοράς Ξεδιπλώνουμε τις σημαίες μας, ψάχνουμε την μορφή σου στην πρώτη γραμμή του αγώνα, σηματωρό κι οδηγητή. Για να βρει η ζωή αέρα ν΄ ανασάνει, για να βρουν οι ανάγκες μας χώμα γόνιμο να καρπίσουν για να ακουμπήσουν τα χέρια μας την ουτοπία.
Νίκο Τεμπονέρα!
«…Είσουνα πραγματικότητα, και είσαι, και
τώρα, δεν είσαι όνειρο.
Όταν οι άγριοι κυνηγοί καρφώνουνε τους άγριους αετούς,
και τ’ άλλα άγρια πουλιά και ζώα,
Πάν’ απ’ τις ξύλινες τις πόρτες στ’ άγρια δάση,
Ξαναζείς, και φωνάζεις, και δέρνεσαι,
Κι είσαι ο ίδιος εσύ το σφυρί, το καρφί, κι ο αητός.»
Νίκος Εγγονόπουλος
