Δελτίο Άτακτο Ριζοσπαστικής Κίνησης Υπαίθρου Θεσσαλονίκης, τεύχος 114 : Να φύγουν οι δοσίλογοι πολιτικοί εγκληματίες

πρόγραμμα στον αντίποδα του προγράμματος του κεφαλαίου. Σε όσους διατείνονται ότι δεν μπορεί από κάποιον οι κάποιους κλάδους να ξεκινήσει ένας τέτοιος αγώνας γιατί οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν η ζωή μας λέει άλλα!

   24 μεροκάματα μας πήραν με το πρώτο μνημόνιο, 24 μεροκάματα με το πάγωμα τρία χρόνια των μισθών και τον πληθωρισμό (δεν υπολογίζουμε τον ΦΠΑ και τους άλλους έμμεσους φόρους), 24 μεροκάματα από το μεσοπρόθεσμο που θα αρχίσουν να εισπράττουν αυτές τις μέρες. Σύνολο 72 μεροκάματα για πάντα. Και έπεται συνέχεια. Με πολύ λιγότερα σε μια απεργία διάρκειας με το περιεχόμενο που προαναφέραμε θα τους είχαμε στείλει εκεί που τους πρέπει. Στον απόπατο της ιστορίας!

Σε αυτές τις συνθήκες όποιος ξεκινήσει έναν τέτοιο αγώνα θα δημιουργήσει μια απίστευτη κοινωνική δυναμική που θα συμπαρασύρει τα πάντα. Στο χώρο της παιδείας έχει αρχίσει από τη νεολαία μας ένας τέτοιος αγώνας. Ας υψωθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Όσο είμαστε σκυφτοί τόσο θα αποθρασύνονται  με περικοπές και στο τέλος θα μας αφήσουν απλήρωτους! Εμπρός λοιπόν, με τις συνελεύσεις μας, με το συντονισμό μας από τα κάτω, με όλους τους εργαζόμενους. Να τους διώξουμε.

Εμπρός ρε αδέρφια. Αξίζουμε να μιλάμε στα παιδιά μας με περηφάνια για ότι κάναμε. Το τέλος ενός τέτοιου αγώνα θα έχουμε ένα άλλο εργασιακό, πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Οι αγώνες μας θα αναγκάσουν και τις πολιτικές δυνάμεις του λαού να ξυπνήσουν και να κάνουν το χρέος τους! Εμπρός αδέλφια! Αγώνας μέχρι τη νίκη!

Θέσεις για την εκπαίδευση-γνώση

Προκρίνουμε τη μάθηση που θα έχει αξία γιατί θα συνδέει τη γνώση με τα κοινωνικά προβλήματα και την κοινωνική δράση.

Διαφωνούμε με την κρατική πολιτική γιατί μετατρέπει το σχολείο σε επιχείρηση και τη γνώση σε εμπορικό αγαθό που θα πουλιέται και θα αγοράζεται.

Πώς θα γίνει αυτό.

• Με την υποχρηματοδότηση. Το σχολείο εμφανίζεται ως ένας σπάταλος οργανισμός που δε συμφέρει. Έτσι, θα αρχίσει να αναζητεί πόρους βάζοντας στο παιχνίδι χορηγούς-ιδιώτες, φυσικά με το αζημίωτο. Στο πανεπιστήμιο αυτοί θα επωφεληθούν από την επιστημονική έρευνα και στις άλλες βαθμίδες (γυμνάσιο, δημοτικό) θα ζητήσουν να διαφημιστούν ή να αναλάβουν διάφορες υπηρεσίες, θα αυξηθεί η τοπική φορολογία και οι σύλλογοι γονέων θα κληθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Και στις δυο περιπτώσεις θα επηρεάσουν αυτό που θα διδάσκεται και γενικά τη λειτουργία του σχολείου.
• Με την μετατροπή των διευθυντών σε μάνατζερ-γραφειοκράτες και των εκπαιδευτικών σε ανυποψίαστους ιμάντες μεταφοράς των εντολών του κράτους.
• Με τον προσανατολισμό των αναλυτικών προγραμμάτων, των βιβλίων και της διδασκαλίας προς αγοραία-καταναλωτικά πρότυπα, καθώς και με την εισαγωγή έτοιμων πακέτων γνώσης και τεστ, αμφίβολης παιδαγωγικής αξίας, από την αγορά.
• Η αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών θα είναι ένας αποτελεσματικός μηχανισμός ελέγχου των προηγούμενων διαδικασιών. Δείκτες που θα πρέπει να πιάνουν τα σχολεία και οι μαθητές με τις επιδόσεις τους.

Γιατί δεν πρέπει να γίνει αυτό.

• Πρώτον, γιατί θα αυξήσει το εκπαιδευτικό κόστος για τους γονείς.
• Δεύτερον, γιατί θα αλλάξει τη σημασία της μόρφωσης. Η παιδεία από ουσιαστική-βαθιά κατανόηση του ανθρώπου και της ζωής του, θα μετατραπεί σε μια επιφανειακή-πρόχειρη γνώση που θα παράγει πειθήνιους εργαζόμενους και ευκολόπιστους καταναλωτές.
• Τρίτον, γιατί δεν θα έχει προτεραιότητα το τι μπορεί να κάνει το σχολείο για το παιδί, αλλά πώς το παιδί με τις επιδόσεις του θα κάνει το σχολείο πιο ανταγωνιστικό και πιο ελκυστικό στην χορηγία. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, όπου εφαρμόστηκαν παρόμοιες πολιτικές, στους ετήσιους διαγωνισμούς συχνά παρενέβαιναν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικού για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα, ενώ κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους δίδασκαν την ύλη που αναμένονταν να ζητηθεί στις εξετάσεις, υποβαθμίζοντας έτσι τη διδασκαλία σε έναν ανούσιο φροντιστηριακό αγώνα δρόμου και, ταυτόχρονα, υποβαθμίζοντας στην κατηγορία του περιττού πραγματικά μορφωτικά θέματα, επειδή δεν θεωρούνταν sos. Να, λοιπόν, πώς ελέγχεται η γνώση που θα διδάξουν τα σχολεία. 
• Τέταρτον, γιατί η γνώση θεωρείται δημόσιο αγαθό και κοινωνική δύναμη που αναβαθμίζει τον άνθρωπο και τη ζωή του και όχι αγαθό στο οποίο θα έχουν πρόσβαση οι λίγοι.

     Πέμπτον, δεν πρέπει να γίνει αυτό γιατί όπου εφαρμόστηκε διέλυσε τα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών και ενίσχυσε δραματικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Άρα, τι προτείνουμε.

• Προτείνουμε ένα δημόσιο, ενιαίο, δωρεάν σχολείο, που δε θα είναι ελκυστικό σε χορηγούς, αλλά θα υπηρετεί τις μορφωτικές ανάγκες των πολλών.
• Στις αγοραίες-καταναλωτικές αξίες αντιπροτείνουμε τις αξίες της δημοκρατίας, της συμμετοχής, της δικαιοσύνης, της συλλογικής και προσωπικής απελευθέρωσης. Προτείνουμε μία εκπαίδευση που θα παράγει δημοκρατικά σκεπτόμενους και υπεύθυνους πολίτες. Πολίτες που θα συμμετέχουν στα κοινά.
• Προτείνουμε τη συλλογική αυτοδιαχείριση των σχολικών μονάδων από εκπαιδευτικούς, γονείς, πανεπιστημιακές-επιστημονικές επιτροπές και τοπικούς φορείς,  τη συνεργασία των σχολείων και την κεντρική χρηματοδότησή τους (το παράδειγμα του Porto Alegre είναι ενδεικτικό).
• Προκρίνουμε τη μάθηση που θα έχει αξία γιατί θα συνδέει τη γνώση με τα κοινωνικά προβλήματα και την κοινωνική δράση.
• Όμως, όλα τα παραπάνω πρέπει να συνδυαστούν με αλλαγές εκτός εκπαίδευσης, με αλλαγές που αφορούν το λαϊκό έλεγχο του πλούτου που συνολικά παράγεται και μία κουλτούρα που θα προωθεί τη συλλογική συνείδηση και την αλληλεγγύη κι όχι τις ατομικές λύσεις και τον ανταγωνισμό.

ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑΣ
Καλή σχολική χρονιά δάσκαλε!

του Χρήστου Κάτσικα
Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι.
Σε μια Βαβέλ δεμένους μας κρατάνε κακά στοιχειά, το μάγεμα τους λύσε !
Κ. Παλαμάς

Καλή σχολική χρονιά δάσκαλε των παιδιών μας!
Προσγειώσου! Προσγειώσου στον «τσακισμένο» σου μισθό που σε εξαναγκάζει σε δεύτερη δουλειά… Προσγειώσου στο συνωστισμό των τάξεων των παιδιών από διαφορετικές πατρίδες… Προσγειώσου στο σχολείο – απομίμηση φροντιστηρίου… Προσγειώσου στον παιδαγωγικό σου ρόλο που όλο και περισσότερο εξουθενώνεται από το ρόλο του εξεταστή, του επιτηρητή, του συμβολαιογράφου επιδόσεων, του διανομέα φωτοτυπιών… Προσγειώσου στα διδακτικά καθήκοντά σου που όλο και περισσότερο «χαρακώνονται» από τις γραφειοκρατικές – διοικητικές υποχρεώσεις που θα σου αναθέσουν… Προσγειώσου στα δεκάδες μάτια των δυσαρεστημένων μαθητών οι οποίοι προετοιμάζονται μέρα – νύχτα στο διπλανό φροντιστήριο… Προσγειώσου στα καχύποπτα μάτια των γονιών που πληρώνουν μια περιουσία έξω από το σχολείο για την εκπαίδευση των παιδιών τους και έχουν μάθει να σε θεωρούν υπεύθυνο γι’ αυτό…   Προσγειώσου στη λάσπη του «τεμπέλη», του «ιδιαιτεράκια», στις ταμπέλες που σου έχουν έντεχνα φορέσει οι κυβερνήσεις μέσω των ηλεκτρονικών τους κουβερνάντων… Προσγειώσου στην ευθυνοφοβία κάποιου διευθυντή που δεν σε εμπιστεύεται και «επικοινωνεί» μαζί σου μέσω της απειλής της αξιολόγησης που έρχεται… Προσγειώσου στα σαράντα χρόνια δουλειάς που σου υφαίνουν σα σάβανο …
  Προσγειώσου και αμέσως απογειώσου! Υπολόγισε τις δυσκολίες και ταυτόχρονα περιφρόνησέ τες! Άφησε τα οράματά σου, τις προσδοκίες σου να υπερβούν τους τέσσερις τοίχους του σχολείου και τους χαμηλούς ορίζοντες ενός προκατασκευασμένου ρεαλισμού.
  Αρνήσου το πατρόν του ΔΝΤ και των αγορών που ονειρεύονται να έχουν «αιώνια» µια νεολαία να λιώνει όπως το χιόνι στο βουνό για να αυξάνουν τις εµπορικές ιδέες τους…
  Αρνήσου στο κράτος – εργοδότη να σου φέρεται σαν επιχειρηματίας και να θέλει το σχολείο ένα εμπορικό μαγαζί και τον εκπαιδευτικό έναν κακοπληρωμένο και υπάκουο υπάλληλό του. Απαίτησε ό,τι σου ανήκει για να ζεις με αξιοπρέπεια.
  Αρνήσου τους λογιστικούς υπολογισμούς μιας πολιτικής που με το απατηλό σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» δεν διστάζει, στη λογική του «Συμφώνου λιτότητας και περικοπών», να συγχωνεύει τμήματα και σχολεία, αδιαφορώντας για την υποβάθμιση των όρων μάθησης και διδασκαλίας και για τις πολύπλευρες ψυχοπαιδαγωγικές και κοινωνικές συνέπειες.
Αρνήσου το  ξεροκόμματο των υπερωριών το οποίο ετοιμάζονται να σου πετάξουν για να καλύψεις τα κενά που αφήνουν ακάλυπτα αυτοί οι ίδιοι  που κρατάνε έξω από την πόρτα του σχολείου χιλιάδες συναδέλφους σου αδιόριστους, τα ίδια σου τα παιδιά που με τόσο κόπο τα σπούδασες, γιατί έτσι ορίζει η δική τους πολιτική που, αδιάντροπα,  την έχουν ονομάσει εξορθολογισμό και εξυγίανση.

  Μετάτρεψε το σχολείο από χώρο «εξεταστικής θυσίας», από μια άχαρη και ψυχρή «αίθουσα αναμονής» στην οποία αναγκαστικά περιμένει ο μαθητής μέχρι να έρθει η ώρα του μοιράσματος των τίτλων, σε χώρο γνώσης, διεκδίκησης, ζωής.
  Υπονόμευσε την ανταγωνιστική σχολική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!».
  Γνώρισε τους μαθητές σου όχι μόνο με το αυστηρό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους στο σχολείο, αλλά με τα βασικά στοιχεία της κοινωνικής τους ταυτότητας. Δώσε στις τάξεις ένα άλλο χρώμα, πιο ανθρώπινο, πιο ζωηρό, πιο κοινωνικό. Επισήμανε σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι το σχολικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί παραμελημένα παιδιά.
  Σκύψε πάνω στα παιδιά των «τελευταίων θρανίων», αφουγκράσου τις ανάγκες τους, μάθε τους γράμματα. Στάσου στα ξένα παιδιά, πλησίασέ τα, κατάλαβε ότι δεν είναι αυτά το πρόβλημα, αντίθετα αυτά έχουν χίλια προβλήματα. Μην επιτρέψεις, από συναδελφική αλληλεγγύη, σε κανέναν να κάνει το «στιγματισμό» διδακτέα ύλη για το μαθητή.
   Πείσε τους μαθητές σου ότι οι σχέσεις σας μπορούν να πάψουν να είναι ανταγωνιστικές όταν η ουσιαστική συμμετοχή τους στη σχολική ζωή θα δρομολογηθεί στους όρους θέσπισης και τήρησης κανόνων που θα εξασφαλίζουν δικαιώματα και καθήκοντα σε όλους.
  Αφόπλισε τον ωχαδελφισμό, τη λογική τού «τόσα παίρνω, τόσο δουλεύω». Κατέβασε την καρδιά σου από την έδρα, αφουγκράσου τα χτυποκάρδια, μετάτρεψε τους μαθητές σου σε παρατηρητές – δράστες, διέγειρε την παρατηρητικότητά τους, ανάγκασέ τους να πάρουν αποφάσεις, δώσε τους επιχειρήματα, ώθησέ τους στη συνειδητοποίηση.

   Πρόβαλε το ρόλο του δασκάλου – εμψυχωτή, αρνήσου τη μετατροπή σου σε μικρόψυχο ελεγκτή, σε συμβολαιογράφο επιδόσεων, μην αφήνεις να σε μετατρέψουν σε κακοπληρωμένο τεχνικό χωρίς διάθεση και χαμόγελο.
  Άφησε άναυδους τους σοφούς του υπουργείου, τους µάγιστρους και τους διανοούµενους της αυλής και της οθόνης, διασάλευσε την «τάξη», άναψε φωτιές στην καρδιά και το μυαλό των μαθητών σου και των γονιών τους και επανέφερε στο προσκήνιο τη ζωντανή πολιτική και την αποτελεσµατικότητά της, και µαζί τον κόσµο των δραστήριων-δυσαρεστηµένων! 

Ο φόβος των ανθρώπων της εξουσίας και η δίκαιη οργή
Απόσπασμα από άρθρο της Αριάδνης Αλαβάνου

Στη Θεσσαλονίκη, οι κυβερνητικοί παράγοντες που προστατεύτηκαν από τους σιδερένιους φράκτες γύρω από το Βελλίδειο είχαν κάθε λόγο να φοβούνται. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ρίχνουν στην ανεργία, στην ανέχεια την πλειονότητα του εργαζόμενου πληθυσμού και πουλάνε τη χώρα για ένα χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν προς χάρη του κεφαλαίου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι διαδηλωτές εκφράζουν την εχθρότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντί τους. Ήδη το 75% όσων δηλώνουν πως θα ψηφίσουν έχει στρέψει τα νώτα στο ΠΑΣΟΚ, οι μισοί αποστρέφονται και τα δύο κόμματα εξουσίας και 50% δηλώνει αποχή, όπως δείχνει δημοσκόπηση της VPRC στο

 περιοδικό “Επίκαιρα” (8/9).

 Είναι επίσης θρασύδειλοι. Εμφανίζονται στα κανάλια σαν παλικάρια και ήρωες και δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο κανέναν εργαζόμενο χωρίς να προστατεύονται από χιλιάδες αστυνομικούς. Πουλάνε με αυθάδεια φτηνό πατριωτισμό στο εσωτερικό και έχουν μονίμως διπλωμένη τη μέση μπροστά στην τρόικα.
Οι διαδηλωτές –εκπροσώπησαν στη Θεσσαλονίκη ένα πολύ ευρύ φάσμα κοινωνικών ομάδων και πολιτικών πεποιθήσεων– που αποκλείονται από τους φράκτες και δέχονται όγκους χημικών έχουν απόλυτο δίκιο να είναι οργισμένοι, αφού διακυβεύεται η ζωή τους, να προσπαθούν να ξηλώσουν αυτούς τους φράκτες και να δείξουν πόσο περιφρονούν τους ανθρώπους της εξουσίας. Ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν δεν το έκαναν, πάλι θα τους βομβάρδιζαν με χημικά, σύμφωνα με τη γνωστή στρατηγική να μη φανεί η δύναμη της μαζικότητας και της αποφασιστικότητας του “εχθρού λαού”.

 Οι δημοσιογράφοι που από τα στούντιο των καναλιών εξέφρασαν την ιερή αγανάκτηση γιατί οι διαδηλωτές δεν είναι “κομ ιλ φό” έκαναν για άλλη μια φορά τη δουλειά για την οποία πληρώνονται με παχυλούς μισθούς από τους μεγαλοεργολάβους ιδιοκτήτες οι οποίοι απομυζούν το κρατικό –δανεικό– χρήμα. Είναι πολύ δελεαστικό άλλοι να πληρώνουν το λογαριασμό της καλοζωίας τους και θα το υποστηρίξουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου μιλούσε στη Θεσσαλονίκη, στον περίφρακτο χώρο που ετοιμάστηκε ειδικά για να εκφωνήσει τις διαβεβαιώσεις του προς τους δανειστές, τους εκβιασμούς προς τον εργαζόμενο κόσμο και να προβληθεί παγκοσμίως ως Αγαμέμνονας που θυσιάζει νέους, εργαζόμενους και συνταξιούχους για να πνεύσουν ούριοι οι άνεμοι για το ευρώ, περίληψη άρθρου της Δευτέρας (12/9) στο περιοδικό Der Spiegel online International (9/9) διαχεόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη: “Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας προετοιμάζεται για πιθανή ελληνική χρεοκοπία”. Βεβαίως, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών το διέψευσε, όπως ήταν αναμενόμενο εξάλλου.

 Οι εταίροι “αδειάζουν” συνεχώς την υποτελή ελληνική κυβέρνηση δοκιμάζοντας την πολιτική ευχέρειά της να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και να προχωρήσει σε απολύσεις στον δημόσιο τομέα, δείχνοντας ταυτόχρονα ποιος είναι το αφεντικό. Έτσι ο Παπανδρέου έσπευσε να εξαγγείλει από τη Θεσσαλονίκη περισσότερες θυσίες για την “πατρίδα” που στην οργουελιανή διάλεκτο σημαίνει “δανειστές”.