Περισσότερο από ένα μήνα τώρα οι ανθρακωρύχοι αντιδρούν δυναμικά στα σχέδια της Ισπανικής κυβέρνησης να κλείσει τα ανθρακωρυχεία και να πετάξει στο δρόμο τους εργαζόμενους με το πρόσχημα της φτηνότερης προμήθειας άνθρακα από το εξωτερικό.
Η πρόσφατη απεργία είναι η πιο βίαιη από τις πολλές απεργίες που έχουν γίνει τελευταία στην Ισπανία ως αντίδραση στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας που αποτελούν την επιλογή της ισπανικής κυβέρνησης μπορστά στην καπιταλιστική κρίση.
Οι ανθρακωρύχοι ανησυχούν πως οι περικοπές της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των επιδοτήσεων από τις εξορύξεις από 375εκ σε 137εκ το χρόνιο, θα καταστρέψει τη βιομηχανία τους.
Η Ισπανία εφαρμόζει γενικώς περικοπές, ως μέρος μιας οικονομικής πολιτικής με στόχο την περικοπή του μεγάλου ελλείμματος. Αυτό το σχέδιο έρχεται σε μια στιγμή που το ποσοστό ανεργίας της χώρας είναι σχεδόν στο 25 τοις εκατό.
Όπως ανέφερε το Υπουργείο Εσωτερικών, απεργοί ανθρακωρύχοι οπλισμένοι με χειροποίητες ρουκέτες και σφεντόνες, συγκρούστηκαν με την αστυνομία στη βόρεια Ισπανία με αποτέλεσμα να τραυματιστούν επτά άτομα, δύο από αυτά σοβαρά.
Τέσσερις αστυνομικοί και τρεις δημοσιογράφοι τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία προσπάθησε να άρει τα οδοφράγματα από φλεγόμενα ελαστικά που είχαν στηθεί στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας. Οι ανθρακωρύχοι απάντησαν με έναν καταιγισμό πυραύλων, σύμφωνα με δήλωση που έκανε την Παρασκευή το περιφερειακό γραφείο του Υπουργείου Εσωτερικών.
Η αστυνομία απάντησε με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.
Ένας δημοσιογράφος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με τραυματισμό στο στήθος που προκλήθηκε από πλαστική σφαίρα.
Τρεις άλλοι αστυνομικοί έπαθαν εγκαύματα που προκλήθηκαν από ρουκέτες που εκτοξεύθηκαν από σωλήνες που κρατούσαν οι διαδηλωτές στους ώμους και δύο δημοσιογράφοι τραυματίστηκαν με κοψίματα και μώλωπες, ανέφερε η δήλωση.
“Διαδηλώναμε για να υπερασπιστούμε τις δουλειές μας και όταν η αστυνομία μας επιτέθηκε οι συντροφοί μου αμύνθηκαν” δήλωσε ο Gerardo Cienfuegos, 39ετών, ο οποίος δήλωσε ότι είναι ανθρακωρύχος από τότε που ήταν 16 ετών.
Ο Cienfuegos, ανέφερε ότι περίπου 4.000 θέσεις εργασίας στα ορυχεία στην περιοχή απειλούνται με εξαφάνιση, ως αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης.
Η εξόρυξη είναι αναπόσπαστο μέρος της οικονομίας των βορείων επαρχιών Asturias και Leon από τότε που οι Ρωμαίοι ανακάλυψαν χρυσό και άνθρακα στην περιοχή, σχεδόν 2.000 χρόνια πριν.
Αρκετές χιλιάδες ανθρακωρύχοι έχουν συγκρουστεί με την αστυνομία στη Μαδρίτη, από τις αρχές Ιουνίου, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων εναντίον των μέτρων της κυβέρνησης που θα κάνουν τον τομέα τους να καταρρεύσει.
Εδώ κάποια λινκ από τοπική εφημερίδα, είναι στα ισπανικά αλλά έχει βίντεο για το κλείσιμο του λιμανιού της πόλης Χιχόν από τους απεργούς και για οδοφράγματα στους κεντρικότερους δρόμους της περιοχής Αστούριας:
Στην περιοχή Αστούριας, στη βορειοδυτική Ισπανία, έχουμε αυτές τις μέρες τους ανθρακωρύχους σε απεργία (με κάποιους να έχουν κλειστεί μέσα σε ορυχείο για διαμαρτυρία και τους έξω να κλείνουν καθημερινά τους δρόμους με οδοφράγματα και να κάνουν πορείες -μέχρι και στη Μαδρίτη έχουν πάει) και έχουμε και μία απεργία των εργαζομένων στις μεταφορείς, που έως τώρα πάει καλά και έχει υψηλή συμμετοχή.
Γενικότερα η περιοχή είναι παραδοσιακά βιομηχανική (αν και πολλά εργοστάσια έχουν κλείσει και έχει από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια) και έχει πλούσια επαναστατική ιστορία (επανάσταση τον Οκτώβρη του 34, επικράτηση των δημοκρατικών δυνάμεων -μεταξύ τους και ισχυρά αναρχοσυνδικαλιστικά συνδικάτα- στον εμφύλιο το 36, απεργίες υπό το καθεστώς του Φράνκο τη δεκαετία του 60, αγώνες στα ναυπηγεία το 80 και το 90 κτλ.). Βέβαια τα δύο μεγάλα συνδικάτα, UGT και CCOO, έχουν ισχυρή επιρροή στην περιοχή, ειδικά ανάμεσα στους ανθρακωρύχους.
Έπειτα από εβδομάδες συγκρούσεων με την ισπανική αστυνομία, ομάδα περίπου 180 ανθρακωρύχων της βόρειας Ισπανίας ξεκίνησαν την αποκαλούμενη «μαύρη πορεία» τους προς τη Μαδρίτη, αντιδρώντας στις πολιτικές λιτότητας που πλήττουν και τον τομέα τους.
Ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από Ισπανία, που δίνει και μια εικόνα για τη συζήτηση εντός του κινήματος, σχετικά με την μαχητική απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων (πάνω από 8.000 απεργοί) στις Αστούριες, που κρατάει απ’ τις 24 Μάη. Πηγή*: http://larevueltadelasneuronas.com/2012/06/05/336/
“Nosotros no somos el 15M, nosotros no somos pacifistas, hemos venido a por todo. No tenemos miedo, somos mineros”.
“Εμείς δεν είμαστε το 15Μ (Αγανακτισμένοι), δεν είμαστε πασιφιστές, ερχόμαστε έτοιμοι για όλα. Δε φοβόμαστε, είμαστε ανθρακωρύχοι”
Η απεργία επ’ αόριστον των ανθρακωρύχων λόγω της μείωσης του επιδόματος κατά 63%, έχει πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, όχι λόγω της ίδιας της απεργίας, όσο της πρακτικής των απεργών. Οι ανθρακωρύχοι είναι μια από κείνες τις παραδοσιακές κοινότητες της εργατικής τάξης, που κληροδοτούν από γενιά σε γενιά μορφές ενότητας, έτσι η δουλειά γι αυτούς δεν είναι απλώς βιοπορισμός, αλλά κι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, με αντίκτυπο πολύ ευρύτερο της εργασίας. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα είδος ελέγχου της πολιτιστικής έκφρασης, και μια κληρονομιά που μεταδίδεται από πατέρα σε γιό, καθώς μαθαίνεται αυτή η σκληρή εργασία που δύσκολα μπορεί να κατακερματιστεί και να εξαχθεί σε υπεργολαβίες. Οι ανθρακωρύχοι δουλεύουν ενωμένοι σε περίπλοκα και δύσκολα καθήκοντα, όπου η εμπιστοσύνη του καθενός στον άλλον είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια όλων. Συνηθίζουν να φορούν τις ίδιες φόρμες, με τις οποίες μπορεί άμεσα να ταυτοποιηθεί ο καθένας τους ως μέρος μιας αδιαχώριστης ενότητας, απ’ την οποία αντλούν μια αξιοζήλευτη μνήμη αγώνων, ενώ μένουν όλοι στην ίδια περιοχή, γύρω από τα ορυχεία. Η γεωγραφία του πεδίου της μάχης που επέλεξαν τους είναι πιο γνωστή κι απ’ το σπίτι τους, ενώ απέναντί τους έχουν τα γουρούνια των ΜΑΤ, να χάσκουν -πιο γελοία από ποτέ- ανάμεσα σε κοπάδια από κατσίκες.
Υπάρχει εδώ μια ολόκληρη μνήμη που κατασκευάζεται, ένα συνεκτικό habitus που θα έλεγε ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπουρντιέ. Πάει να πει, δεν έχουν μόνο ένα “σύστημα επαρκούς και μετακινούμενου ανεφοδιασμού”, ένα σύστημα δομών τις οποίες χτίζουν. Έχουν επίσης μια τεχνογνωσία ενσωματωμένη στην ίδια τους την ταυτότητα, όντας ανθρακωρύχοι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, από την πρώτη τους κοινωνικοποίηση. Το habitus, είναι κάτι πάνω στο οποίο δεν διερωτάται κανείς, αλλά αυτόματα οι δράσεις του ανταποκρίνονται σ’ αυτό με τρόπο σιωπηλό και προσήκοντα. Στη δική τους αναπαράσταση του τί είναι ο ανθρακωρύχος, συμπεριλαμβάνεται και το να αγωνίζεται κλείνοντας τους δρόμους. Στο ρεπερτόριο της συλλογικής δράσης, η μορφή στην οποία προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους, εξυψώνεται συνδεδεμένη με την εικόνα του κουκουλοφόρου με τον δυναμίτη. Ούτε μια εφημερίδα δεν τους έχει κατηγορήσει ακόμα για “αντισυστημικούς”, ακριβώς επειδή όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δραστηριότητά τους ως μια κανονικότητα των ανθρακωρύχων, ακόμη κι αυτοί που δεν τους αρέσει. Δεν μπορούν έτσι να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις όπως θα έκαναν σε άλλη περίπτωση.
Μια καθαρά αισθητική ανάγνωση της πολιτικής και της σύγκρουσης, μας οδηγεί να παρέμβουμε στην κυοφορούμενη διαμάχη, έχοντας σε σύγχυση μέσα στο κεφάλι μας εξιδανικευμένες καρτ-ποστάλ, που αποτελούν καρπό του φαντασιακού. Από εδώ προκύπτει και η τάση να θέλουμε να συγκρίνουμε το κίνημα 15Μ (οι Αγανακτισμένοι) με τους ανθρακωρύχους, λες και πρόκειται για αμοιβαία αποκλειόμενες δράσεις, ή λες και θα μπορούσε η μια να μιμηθεί την άλλη σαν σενάριο. Οι ανθρακωρύχοι ως αρχή, χρησιμοποιούν πιο σκληρά εργαλεία και μεθόδους, χαρακτηριστικά του υψηλότερου επιπέδου δέσμευσης, στις διεκδικήσεις εργασιακών συνθηκών, περισσότερο από κάθε άλλο αμυντικό αγώνα, που προσπαθεί να αμυνθεί στο υπάρχον, χωρίς να διεκδικεί ένα άλλο πιθανό τέτοιο. Η αυξημένη χρήση της βίας δε συνεπάγεται πάντα και αυξημένη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων κι αντίστροφα, η μη χρήση βίας, δε συνεπάγεται και αδυναμία.
Αυτή δεν είναι με τίποτα μια κριτική στους ανθρακωρύχους, αυτοί το γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά. Είναι μια κριτική σ’ εκείνους που τους βλέπουν σαν αυνανιζόμενοι θεατές: τους επίδοξους ηγέτες μιας προφητικής επανάστασης, σχεδόν θεϊκών, εντολών, χωρίς να αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Το ερωτικό φαντασιακό του γαλάζιου πίθηκου αποζητά “καθαρούς αγώνες” και αναπαριστά το στόμα του Λένιν που πια δεν έχει και πολλά κοινά με τον επαναστάτη του 1917. Όπως είπε ο Όσκαρ ουάιλντ “μπορώ να αντέξω την ωμή βία, όμως η ωμή λογική δεν υποφέρεται”. Ορισμένοι απ’ αυτούς επινοούν δικαιολογογίες για το βαλσάμωμα ενός σταλινισμού απ’ το καταφύγιο του οποίου η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν μένει παρά να γυρίσουμε πίσω. Ο Μαρξ έθιξε ακόμα κι αυτό το ζήτημα των θλιβερών παθών, σημειώνοντας “στον αγώνα εναντίον τους η κριτική δεν είναι ένα πάθος του κεφαλιού, αλλά η κεφαλή του πάθους”.
Η ανάγνωση του Μαρξ, θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει και την επιτροπή περιβάλλοντος της κατάληψης της πλατείας Sol. Στην μικρή κομψή πολιτική τους δήλωση δεν αντιλαμβάνονται ούτε τη χρονική στιγμή, ούτε τις ανάγκες. Αυτιστικοί στην πολιτική και ηθική τοποθέτηση, δεν διερευνούν την κοινωνική διάσταση των ορυχείων στις πόλεις και στις επαρχίες που εξαρτώνται απ’ αυτά. Δεν μιλάμε φυσικά για μια υπεράσπιση του λιθάνθρακα και των ορυχείων ως πρακτική, αλλά για την υποστήριξη των ανθρακωρύχων. Δεν γίνεται να γκρεμίσεις με ένα χτύπημα μια υποδομή που μολύνει, χωρίς προηγουμένως να βρεις εναλλακτικές που να επιτρέπουν στους ανθρώπους αυτούς να διάγουν αξιοπρεπώς τις ζωές τους. Η ζωή στα ορυχεία είναι πολύ σκληρή για όσους βρίσκονται εκεί μέσα, και κανείς δε διεκδικεί αυτήν την εκμετάλλευση ή και τα ίδια τα ορυχεία, αλλά το αποτέλεσμα στην κοινότητα. Μέχρι να είναι σε θέση να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς να υποφέρουν στα ορυχεία, αυτά δεν μπορούν να κλείσουν. Ο σεβασμός για το περιβάλλον είναι στενά συνδεδεμένος με την κοινωνική και υλική πραγματικότητα της γης στην οποία ανήκει.
Στην αντίπερα όχθη, από άποψη γεωγραφική, πολιτιστικής και οικογενειακής κληρονομιάς, βρίσκονται οι Αγανακτισμένοι του Οβιέδο, προσφέροντας έναν άλλον τύπο πολιτικής προσέγγισης πολύ πιο ενδιαφέροντα. Δεν περιορίζονται στην παροχή στήριξης στους ανθρακωρύχους με διαμεσολαβημένη και φιλανθρωπική στάση, αλλά δείχνουν την αναγκαιότητα σύνδεσης μεταξύ των διαφορετικών πραγματικοτήτων. Μεταξύ άλλων, πιέζοντας τους ανθρακωρύχους να ενοποιήσουν τον εργατικό αγώνα τους σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ένα πλήθος κατακερματισμένων εμπειριών που όμως μπορούν να επικοινωνηθούν με απλά λόγια, που η ύπαρξη της μιας δεν αποκλείει την άλλη, υβριδικά, ανάμεικτα, οι αγώνες μέσα κι έξω απ’ την εργασία, δείχνουν το πώς θα ανυψωθούν ώστε να συντρίψουν το σύστημα.
Δε χρειάζεται οι ανθρακωρύχοι να γίνουν Αγανακτισμένοι, ούτε οι Αγανακτισμένοι να γίνουν όπως οι ανθρακωρύχοι, αλλά ο συντονισμός μεταξύ των δυο διαφορετικών δυναμικών, να βρει μια ισορροπία μεταξύ των διακριτών συμφερόντων των δυο κόσμων που συνυπάρχουν την ίδια χρονική στιγμή. Μια νέα λογική που θα λαμβάνει υπόψιν της την κοινότητα στο σύνολό της, διότι διαφορετικά, το ορυχείο που θα πετάξουμε απ’ την εξώπορτα θα ξαναεμφανιστεί απ’ το παράθυρο: στο ποτάμι των νέων απολυμένων που θα μεταναστεύσουν στην Μαδρίτη, αδειάζοντας την περιοχή τους απ’ τις ζωές και τα ταλέντα τους.
Είναι εφικτό να επεκταθεί το εύρος της κινητοποίησης τόσο σε πλήθος όσο και σε ριζοσπαστικότητα, δένοντας τα τρία πλοκάμια απ’ τα οποία ζωογονείται η καπιταλιστική συσσώρευση, και στα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση: την κερδοσκοπία των ιδιοκτητριών εταιριών γύρω απ’ τη στέγαση, την υποχώρηση της εργασίας ως κοινωνική και οικονομική εξασφάλιση, και το δημοκρατικό έλλειμα που καθιστά αδύνατη την αξιοπρέπεια σε κάθε τομέα της ζωής. Να οικοδομήσουμε το πανεπιστήμιο των ορυχείων και να κάνουμε ορυχείο τα πανεπιστήμια που μαζί με τα μέσα συγκοινωνίας μπορούν να μπλοκάρουν την πόλη. Να οργανώσουμε πολιτικά την άρνηση πληρωμής του υποτιθέμενου χρέους, διεκδικώντας τα πάντα που ανήκουν σε όλους, για όλους: στέγη, εισόδημα, δημοκρατία.
Puxa Asturies!
http://rioter.info/2012/06/12/mineros/
πηγή : https://athens.indymedia.org/
