ΕπιστροφήΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΤΡΟΠΟ
Με τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων το ζήτημα των αναπληρωτών έχει έρθει στο προσκήνιο. Ουσιαστικά έχει ξεκινήσει μια μεγάλη αναμέτρηση με το Υπουργείο Παιδείας. Γι' αυτό το λόγο πρέπει όλοι μαζί να δούμε με ποια βήματα και με ποια κατεύθυνση θα μπορέσουμε να βγούμε νικητές σε αυτή τη σύγκρουση, για να μπορέσει πραγματικά ο αγώνας μας να πιάσει τόπο και να πετύχουμε το διορισμό ΟΛΩΝ των αναπληρωτών:
Ζήτημα πρώτο: Η κυβέρνηση δεν πρόκειται ούτε να "πειστεί", ούτε να μας "συμπαθήσει". Μπορεί μόνο να αναγκαστεί να ικανοποιήσει τα αιτήματά μας κάτω από την πίεση των αγώνων μας
Είναι μύθος ότι η κυβέρνηση θα ανταποκριθεί στα αιτήματά μας περισσότερο εάν 'πάμε με τα νερά' της, ή εάν της πούμε ότι δεν διαφωνούμε με την πολιτική της. Αντίθετα τότε είναι που θα μας εκβιάσει για μεγάλες υποχωρήσεις. Μπροστά μας δεν έχουμε μια 'φιλική συζήτηση' αλλά μια αναμέτρηση διαρκείας. Μόνο οι συνεχείς, αποφασιστικές και παρατεταμένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις μπορούν να κάνουν το Υπουργείο να υποχωρήσει.
Ζήτημα δεύτερο: Χρειαζόμαστε ένα απλό αίτημα που να μας ενώνει ΟΛΟΥΣ και ταυτόχρονα να κάνει την κοινωνία να μας ακούσει.
Το αίτημα για διορισμό όλων των αναπληρωτών από την επετηρίδα μαζί με το αίτημα για μαζικούς διορισμούς με μοναδικό κριτήριο το πτυχίο είναι αυτό που μπορεί : Πρώτον, να μας ενοποιήσει όλους. Δεύτερον, να μας κάνει να γλυτώσουμε από διάφορες κακοτοπιές (νέες λίστες, κριτήρια, διαχωρισμός των αναπληρωτών κλπ). Τρίτον, ακριβώς επειδή συνδέει το ιερό δικαίωμά μας στην εργασία και τη ζωή με τις ανάγκες τις εκπαίδευσης μπορεί να κάνει το λαό και τους εργαζόμενους να μας συμπαρασταθούν, γιατί θα καταλαβαίνουν ότι το αίτημά μας συνδέεται με την άρνηση της πολιτικής των περικοπών, της εκδίωξης των μαθητών από το σχολείο, της παράδοσης της εκπαίδευσης στους ιδιώτες.
Ζήτημα τρίτο: Χρειαζόμαστε την συστράτευση ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ
Τα πράγματα είναι απλά: Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά. Άρα χρειαζόμαστε την συμπαράσταση και την ενίσχυση όλου του κλάδου. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει μόνο ότι παρακαλάμε για 'διευκόλυνση'. Χρειάζεται να συνδεθούμε με τις αγωνιστικές διαθέσεις όλου του κλάδου, άρα να συνδέσουμε το αίτημά μας με την αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Ειδικά σήμερα που υπάρχει ένας αγωνιστικός αναβρασμός με το ασφαλιστικό θα πρέπει να μπολιαστούμε με αυτόν, να στηρίξουμε προτάσεις κλιμάκωσης των αγώνων. Με αυτό τον τρόπο και θα αυξάνεται η στήριξη του δικού μας αγώνα και θα δεσμεύεται η ηγεσία της ομοσπονδίας να στηρίζει και να καλύπτει τις κινητοποιήσεις μας
Ζήτημα τέταρτο: ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
Ο αγώνας που κάνουμε χρειάζεται συμμάχους. Μιλήσαμε ήδη για το πως πρέπει να συνδεθούμε με τις αγωνιστικές διαθέσεις των μονίμων συναδέλφων. Χρειαζόμαστε όμως και την στήριξη και την κοινή δράση των γονιών, των εργαζόμενων, των άλλων αδιορίστων. Αυτό όμως σημαίνει ότι καταφέρνουμε να δείξουμε ότι το αίτημα μας αντιστοιχεί και σε μια κοινωνική ανάγκη. Δεν είμαστε συντεχνία παλεύουμε για εκείνη την δημόσια και δωρεάν παιδεία που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία η οποία πληρώνει ακριβά την κυβερνητική αντιεκπαιδευτική πολιτική. Αν πάμε με τη λογική 'μόνο το δικό μας αίτημα, κατά τ' άλλα δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την εκπαιδευτική πολιτική' δύσκολα θα κερδίσουμε συμπαραστάτες. Αν λέμε ότι διεκδικούμε το δίκαιο αίτημα για το διορισμό μας, αλλά ταυτόχρονα δεν δηλώνουμε την αντίθεσή μας συνολικά στην πολιτική που μας οδηγεί στην αδιοριστία (το διαγωνισμό, το Ν. 2525 κλπ) τότε στην καλύτερη περίπτωση θα προκαλέσουμε σύγχυση, στη χειρότερη απλά δεν θα είναι σύμμαχοί μας όσοι πληρώνουν τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής. Το θέλουμε αυτό;
Ζήτημα πέμπτο: Η λογική 'θέλω να είμαι ο τελευταίος και πίσω μου ας κλείσει η πόρτα' σημαίνει πολύ απλά ότι θα μείνουμε απ' έξω όλοι.
Σε όλες τις μάχες που έχουν δοθεί για το θέμα των διορισμών από το 1990 και μετά υπήρξε ένα στοιχείο που έδινε δυναμική, αλλά και έκανε την κοινωνία να συμπαραστέκεται στους αδιόριστους. Αυτό ήταν η επιμονή να μιλάμε συνολικά για το θέμα των διορισμών, να μιλάμε και για τις επόμενες γενιές αδιορίστων. Γι' αυτό και δώσαμε αποτελεσματικά τη μάχη ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο, γι' αυτό αποτρέψαμε την αντιδραστική ανασύνταξη της επετηρίδας, γι' αυτό αυξήσαμε τους διορισμούς το 1998. Αν από το '90 είχε πρυτανεύσει μια κοντόφθαλμη λογική τότε σήμερα η εκπαίδευση θα ήταν για όλους μας απλώς ένα φοιτητικό όνειρο.
Ζήτημα έκτο: Να μην φοβόμαστε το διπλανό μας!
Η αγωνία και η ανασφάλεια όλων μας πολλές φορές μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ίσως το δικό μας αίτημα να μπορεί να ικανοποιηθεί πιο εύκολα από ότι του συναδέλφου μας. Αυτός όμως είναι ο σίγουρος δρόμος για την καταστροφή γιατί μας διασπά, γινόμαστε λιγότεροι ή ακόμη χειρότερα συγκρουόμαστε μεταξύ μας. Αν βλέπουμε αυτόν που τελικά έχει το ίδιο πρόβλημα με εμάς ως βαρίδι (ο δάσκαλος τη νηπιαγωγό γιατί έχει πλεόνασμα επιτυχόντων, ο δευτεροβάθμιος τον πρωτοβάθμιο γιατί δεν έχει 16μηνο, ο αναπληρωτής τον αδιόριστο κ.ο.κ.) πολύ απλά θα πάμε όλοι μαζί στον πάτο! Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ.
Ζήτημα έβδομο: ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ !
Τις εβδομάδες που ακολουθούν θα πρέπει να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας: Πρώτον βάζοντας τακτικές, καλά προγραμματισμένες και οργανωμένες πανελλαδικές συγκεντρώσεις των αναπληρωτών που να αναδεικνύουν αυτοτελώς το θέμα, συγκεντρώσεις όλο και πιο μαζικές, όλο και πιο αποφασιστικές. Δεύτερον οργανώνοντας τοπικά γεγονότα που να μπορούν να κρατάνε το θέμα στην επικαιρότητα και διευκολύνουν την συσπείρωση και την οικοδόμηση συμμαχιών. Τρίτον πιέζοντας διαρκώς τον κλάδο να σταθεί στο πλάι μας, να αναδείξει το αίτημά μας, και αυτό σημαίνει ότι και εμείς πρέπει να πάμε στις μαζικές διαδικασίες, να στηρίξουμε την συνολική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική. Όσο πιο αποφασιστικές κλιμακούμενες και διαρκείς είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου τόσο πιο εύκολα θα αναδεχτεί και το δικό μας αίτημα.
Η μάχη ενάντια στο ασφαλιστικό ένα πράγμα έδειξε: ότι μπροστά σε ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ οι κυβερνήσεις υποχωρούν. Ο καιρός της κυβερνητικής παντοδυναμίας τέλειωσε. Με την περίσκεψη που απαιτούν οι πραγματικές δυσκολίες, αλλά και με την αισιοδοξία που φέρνει ο αγωνιστικός αέρας που φυσάει σε όλη την κοινωνία ας προχωρήσουμε
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΗ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (ΠΕΑΕ)