Την Π.Ε. στην Ελλάδα,
την υποδέχτηκε μια προηγούμενη γενιά
εκπαιδευτικών. Εμείς την παραλάβαμε και
στην εμπειρία των «βετεράνων» προσθέσαμε
το μεράκι και τη γόνιμη άγνοιά μας.διαγωγή
κοσμία
«...Το σπουδαιότερο για μας, είναι πως μέσα απ’ την Περιβαλλοντική εκπαίδευση η μελέτη και η προστασία της φύσης έγινε τρόπος και στάση ζωής...»
του
Αυγερινού Γεωργόπουλου, Δ.Σ. Νέου Ικονίου
Την Π.Ε. στην Ελλάδα,
την υποδέχτηκε μια προηγούμενη γενιά
εκπαιδευτικών. Εμείς την παραλάβαμε και
στην εμπειρία των «βετεράνων» προσθέσαμε
το μεράκι και τη γόνιμη άγνοιά μας.
Ψάξαμε,
προβληματιστήκαμε, κάναμε λάθη που μας
έμαθαν πολλά.
Οι μεθοδολογίες μας πολλές φορές προβλημάτισαν και φόβισαν τους «ιεραρχικά ανώτερους», μια που ξέφυγαν αρκετά απ’ τις μέχρι τότε αποδεκτές προσεγγίσεις του όρου περιβάλλον σαν γνωστικό αντικέιμενο.
Για μας τους εκπαιδευτικούς ήταν μια ευκαιρία να δραπετεύσουμε απ΄τις ασφυκτικές δομές της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Ήταν το εφαλτήριο για να δημιουργήσουμε γνώσεις, στάσεις και αξίες με άλλους πιο δημιουργικούς τρόπους.
Εμείς που ζούμε και δουλεύουμε στην υποβαθμισμένη περιβαλλοντικά Β΄ Πειραιά, είδαμε πως η ανασχόληση με τα προγράμματα Π.Ε. , ήταν η μεγάλη ευκαιρία, αλλά και το μεγάλο στοίχημα. Τα παιδιά πήραν τις ίδιες γνωσεις που θα έπαιρναν και μέσα από την παραδοσιακή – μετωπική διδασκαλία. Μόνο που οι μικροί μαθητές-ερευνητές της φύσης βίωσαν έννοιες και μεθόδους, αλλά πάνω απ’ όλα έγιναν ικανοί να εργάζονται ατομικά και συλλογικά για την επίτευξη και τη διατήρηση μιας δυναμικής ισορροποίας, μεταξύ της ποιότητας της ζωής και της ποιότητας του περιβάλλοντος. Έγιναν κοινωνοί της άποψης ότι αν οι πολίτες δεν κινητοποιηθούν και δε συμμετάσχουν ενεργά στο σχεδιασμό και την αντιμετώπιση των προβλημάτων, η κατάσταση θα γίνει απρόβλεπτα δυσμενής.Μέσα απ’ τα προγράμματα Π.Ε. που συμμετέχουμε τα τελευταία χρόνια, μάθαμε τη δύναμη της ομάδας. Σ’ αυτό βοήθησε η συμμετοχή μας στο Δίκτυο «Το Σποράκι Πηγή Ζωής». Δόθηκε η δυνατότητα ανταλλαγής των στοιχείων που συγκεντρώσαμε με τα άλλα μέλη του δικτύου. Νιώσαμε πως είμαστε μέλη ενός ευρύτερου συνόλου με κοινά ενδιαφέροντα και δράση. Με την επικοινωνία που αναπτύχθηκε – αν και σε μικρό βαθμό – κατορθώσαμε να βελτιώσουμε τη δράση μας και να επικοινωνήσουμε με άλλα μέλη που βρίσκονταν χιλιόμετρα μακριά μας. Γνωρίσαμε τις ιδιαιτερότητες των τόπων τους, τα ήθη, τον τρόπο ζωής και τις ανησυχίες τους.
Έτσι λοιπόν, παρακάμπτοντας τις ανησυχίες των ανώτερων για το «χάος» που ίσως δημιουργούσαμε, πιάσαμε τις τσάπες, τα σκαλιστήρια, τα ποτιστήρια και ξεκινήσαμε. Δημιουργήσαμε το δικό μας χώμα, συλλέξαμε σπόρους,- αφού πρώτα ράψαμε τα σακουλάκια για τη συλλογή τους – φτιάξαμε σπορεία, λειτουργικά μοντέλα θερμοκηπίων, μεταφυτέψαμε τα αρτίφυτα, φωτογραφίσαμε , μετρήσαμε, κάναμε δεντροφυτεύσεις, αλλάξαμε το χώρο που μας περιβάλλει. Κάναμε την ασχολία μας τραγούδι, παράσταση, ζωγραφιά.
Μας είπαν «πράσινους τρομοκράτες» για την επιμονή μας να φυτεύουμε κάθε χρόνο πάνω από την πληγωμένη απ’ τους εμπρηστές γη του όρους Αιγάλεω που γειτονεύει με το Σχολείο μας.
Μας είπαν ονειροπόλους όταν αποφασίσαμε να μετατρέψουμε μια εγκατελελειμένη αποθήκη του σχολείου σε εργαστήριο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
Δεν ακούσαμε τίποτα. Είχαμε πολύ δουλειά να κάνουμε όταν εκείνοι μίλαγαν.
Τώρα καθόμαστε κάτω απ’ τα δεντράκια μας που μέρα με τη μέρα θεριεύουν.
Καθημερινά μοιραζόμαστε τις γνώσεις και τις αγωνίες μας στο εργαστήριο Π.Ε. που φτιάξαμε χωρίς χρήματα και βοήθεια, παρά μόνο με το μεράκι και την «τρέλα» μας.
Αλλά πάνω απ’ όλα, όλα αυτά τα χρόνια μυρίσαμε. Αγγίξαμε. Αφουγκραστήκαμε. Γευτήκαμε. Συμμετείχαμε σ΄αυτό το παιχνίδι μ’ όλες μας τις αισθήσεις. Μαγευτήκαμε και θαυμάσαμε το μεγαλείο της φύσης. Νιώσαμε τόσο μικροί κι ασήμαντοι μπροστά της. Αλλά και τόσο δυνατοί, όταν διαπιστώναμε μέρα με τη μέρα τη δύναμη μας να διεκδικούμε και να αλλάζουμε όσα πληγώνουν το περιβάλλον. Δε θεωρούμε σπουδαιότερο αποτέλεσμα ενασχόλησής μας με το περιβάλλον τη δημιουργία 2.000 περίπου δενδρυλλίων που φτιάξαμε αυτά τα χρόνια. Το σπουδαιότερο για μας, είναι πως μέσα απ’ την Περιβαλλοντική εκπαίδευση η μελέτη και η προστασία της φύσης έγινε τρόπος και στάση ζωής.
Αυγερινός
Γεωργόπουλος και
οι μαθητές της Ε΄ Τάξης του Δ.Σ. Ν. Ικονίου
