Μέσα Σεπτέμβρη ...

της Ζαρκινού Βάσως, αναπληρώτριας

5ου Νηπιαγωγείου Περάματος

Τα τηλέφωνα χτυπάνε το ένα μετά το άλλο.

-     Έχουν κενά;

-          Δοθήκανε πιστώσεις;

-          Πότε θα μας καλέσουνε;

Και όλη μας η ζωή, για άλλη μια φορά, ένα μπάχαλο προς τακτοποίηση.

Πρωταρχικά: Θα δουλέψουμε;

Έπειτα: Πού; Θα πάρουμε πρωινό ή μεσημεριανό ωράριο;

Μετά: Θα μπορέσω να βρω γυναίκα για τα παιδιά (τη χρειάζομαι μόνο για 8 μήνες και είναι δύσκολο). Πώς θα τακτοποιήσω τα παιδιά με το σχολείο;

Για μια ακόμη φορά τσιγγάνοι της εκπαίδευσης.

 Και εκεί μπαίνουν τα ερωτήματα: για πόσο ακόμη; θα έχω δουλειά του χρόνου; τι πρέπει να κάνω; να στραφώ ξανά στην ιδιωτική εκπαίδευση;

Και γι’ αυτούς με τις μικρότερες αντιστάσεις: - Μήπως πρέπει να πάω στο διαγωνισμό; Έχω σπίτι, οικογένεια, υποχρεώσεις. Οι πόρτες γύρω μου κλείνουν, αν δεν είναι ήδη κλειστές,  δεν μπορώ ν’ αλλάξω πια επάγγελμα.

Πες μου τι να κάνω.

Εγώ προσωπικά, πόνταρα στη συνείδηση μου και αισθάνομαι καλύτερα.

Πόνταρα στην αξιοπρέπεια μου και την αλληλεγγύη και όχι στον ανταγωνισμό και την αλληλοσφαγή.

Για τους ανθρώπους, τις συναδέλφισσες όμως που δεν άντεξαν, δεν μπορώ να πω κάτι πέρα από το ότι:

Η άρνηση του διαγωνισμού στις συνειδήσεις τους ήταν εκεί, και είναι ακόμη εκεί, άσχετα αν διάβηκαν το κατώφλι του εξεταστικού κέντρου. Ένιωσα την ανασφάλεια τους στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, στην αδιαλλαξία του Υπουργείου. Άκουσα τα κλάματα τους, όταν εξευτελίστηκαν με τη διαδικασία του διαγωνισμού, είδα τον πόνο τους όταν προσπάθειες μιας ζωής για ένα πτυχίο έγιναν κουρέλι για πέταμα μέσα σε μια ώρα.

Εγώ ρωτώ μόνο τους πεφωτισμένους ανθρώπους της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης:

-          Ποιός θα μου δώσει πίσω τα 15 χαμένα μου χρόνια;

-          Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που με αποφάσεις μιας ημέρας μου καταστρέφουν τις επιλογές μιας ζωής;

-          Ποιός θ’ απαντήσει στους γονείς μου που μου έλεγαν: Διάβασε να σπουδάσεις να μην παρακαλάς κανένα. Κοίτα τον ξάδελφό σου που δεν τελείωσε τίποτε, από βουλευτή σε βουλευτή τρέχει.

Η ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Η ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΜΕ ΕΝΙΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μετά την αναμονή μας στην επετηρίδα για πάνω από 12 – 13 χρόνια εργασίας ως αναπληρωτές, από σχολείο σε σχολείο, εργασίας σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς, ιδιωτικούς και κρατικούς, εξομοίωση πτυχίων (πολλές φορές σε άλλες πόλεις) και έχοντας αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στο χώρο του νηπιαγωγείου, βρίσκουμε μπροστά μας μόνο την ΑΝΕΡΓΙΑ.

Θεωρούμε όχι απλά λυπηρό αλλά και εμπαιγμό να βρεθούμε εκτός του εκπαιδευτικού δυναμικού, τόσο για μας όσο και για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί;

Γιατί το πρόβλημα της αδιοριστίας των νηπιαγωγών έχει τη λύση του, αρκεί η πολιτεία να έχει το θάρρος να πάρει κάποια μέτρα.

Α)  Να θεσπίσει την υποχρεωτική προσχολική αγωγή που τόσα χρόνια την εξαγγέλουν αλλά δεν το κάνουν (τελευταία εξαγγελία το καλοκαίρι του ’99 από το Γ. Αρσένη).

ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ξεχωριστή αγωγή σε παιδικούς σταθμούς από τα νηπιαγωγεία. Γνωρίζουμε ότι στους παιδικούς σταθμούς υπάρχουν τμήματα παιδιών προδημοτικής εκπαίδευσης. Είναι άξιο απορίας γιατί αυτά τα παιδιά να υστερούν σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό προσωπικό αλλά και το πρόγραμμα σε σύγκριση με τα παιδιά που παρακολουθούν νηπιαγωγείο. Τα τμήματα αυτά πρέπει να ανήκουν στο υπ. Παιδείας.

Β)  Μαζικούς διορισμούς και μείωση των νηπίων σε 20 ανά τμήμα. Η σπουδαιότητα της ηλικίας 4 – 6 είναι καθοριστική για την ακαδημαϊκή και κοινωνική ζωή του ανθρώπου (όπως όλες οι έρευνες έχουν αποδείξει).

Η πολιτεία πρέπει αν ενδιαφέρεται για το μέλλον των παιδιών της να αντιμετωπίσει

με σοβαρότητα την προσχολική αγωγή.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

Αδιόριστοι Νηπιαγωγοί (χωρίς ή με 16μηνο)