διαγωγή κοσμία

Για την αξιολόγηση των μαθητών

Επειδή  η αξιολόγηση (βαθμολογία) που όλοι μας γνωρίζουμε, εκτιμούμε ότι:

Ø      δεν ενθαρρύνει τους μαθητές, αλλά τους αποθαρρύνει (κυρίως εκείνους που θα είχαν ανάγκη από το αντίθετο) όταν επιδιώκει τη «σωστή αυτοαντίληψη του παιδιού»,

Ø      δεν ανατροφοδοτεί τη διδασκαλία και τη μάθηση, αλλά αποδίδει ταμπέλες,

Ø      δεν λαμβάνει υπόψη της τα μαθησιακά ερεθίσματα του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, του μαθητή, αλλά νομιμοποιεί την κοινωνική επιλογή των μαθητών στο όνομα της ατομικής προσπάθειας,

Ø      δεν αποτελεί εξατομικευμένη εκτίμηση της επίδοσης του μαθητή, αλλά πεδίο ανταγωνισμού, όπου οι μαθητές διαγκωνίζονται για την κατάληψη των ανώτερων θέσεων στην ιεραρχία

Ø      δεν είναι μια τεχνική διαδικασία, αλλά εμπλέκει τους μαθητές σε ένα ελιτίστικο σύστημα διακρίσεων που ξεχωρίζει τους επιβεβαιωμένους «μπροστάρηδες» της τάξης από τους στιγματισμένους «ουραγούς», προετοιμάζοντας έτσι τις αυριανές κοινωνικές και επαγγελματικές ιεραρχήσεις

Ø      μετατρέπει τη μαθησιακή διαδικασία σε αμοιβόμενη εργασία και το βαθμό σε σκοπό της (μισθό),

Ø      δεν επιτρέπει την παιδαγωγική αυτονομία των διδασκόντων, αφού θέτει τη διδασκαλία  υπό τον έλεγχο της καθολικής νόρμας των προβλεπόμενων επιδόσεων,

Ø      επειδή θέλουμε να προωθήσουμε την συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό των μαθητών,

Ø      επειδή στη θέση της βαθμοθηρίας θέλουμε να δούμε την αγάπη για την γνώση και την δημιουργία,

Ø      επειδή, (σεβόμενοι την διαφορετικότητα των μαθητών)  θεωρούμε αναγκαία την παιδαγωγική αυτονομία των διδασκόντων,

Ø      επειδή οι ατομικές λύσεις (που όλοι μας αναζητήσαμε για πολλά χρόνια) όπως η «επιείκεια», η «απλοχεριά», η μείωση της βαθμολογικής κλίμακας στα ανώτερα επίπεδα, δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του ιδεολογήματος της αξιοκρατίας και (ανα)παράγει  αδιέξοδα και αντιφάσεις,

πιστεύουμε ότι η συλλογική αμφισβήτηση της αξιολόγησης των μαθητών είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να αμβλύνει κάποιες από τις αρνητικές πλευρές της. Πιστεύουμε επίσης ότι μια τέτοια αμφισβήτηση, στο βαθμό που θα είναι επιτυχημένη, θα αλλάξει την κατεύθυνση των συζητήσεων που γίνονται για τις αναγκαίες αλλαγές στην εκπαίδευση. Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τέτοιου είδους κινήσεις μπορούν να αλλάξουν τον κοινωνικό ρόλο της εκπαίδευσης. Γνωρίζουμε ότι μόνο μια κοινωνία χωρίς ιεραρχίες και ταξική εκμετάλλευση θα έθετε στο περιθώριο τέτοιου είδους εκπαιδευτικές πρακτικές. Από την άλλη όμως νιώθουμε  ότι υπάρχει ανάγκη να εκφραστεί και να οργανωθεί η συσσωρευμένη αμφισβήτηση. Μέσα απ’ αυτό το δρόμο η ίδια η αμφισβήτηση της κοινωνικής οργάνωσης θα είναι πιο προσιτή.

Επιστροφή