Η 69η Γενική συνέλευση : Ο κύκλος δεν κλείνει

 

 

Μικρό χρονικό….

Στη φετινή, 69η Γ.Σ., επιχειρήθηκε να ολοκληρωθεί η "αναίμακτη αντεπίθεση" του κυβερνητικού συνδικαλισμού κυρίως με τις προτεινόμενες οργανωτικές- καταστατικές αλλαγές.

Οι δύο κυρίαρχες θεματικές της 69ης Γ.Σ. (οργανωτικές- καταστατικές αλλαγές/ επιμόρφωση, μετεκπαίδευση κ.λ.π.), κινούνταν στην κατεύθυνση της οργανωτικής ασφυξίας του σ.κ. και στην περαιτέρω σύγκλιση με την κυβερνητική πολιτική.

Οι οργανωτικές- καταστατικές αλλαγές, που είχε προτείνει η πλειοψηφία (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ), είχαν ως στόχο την ενίσχυση της κατακόρυφης γραφειοκρατικής-ιεραρχικής δομής της Ομοσπονδίας, την ακόμη μεγαλύτερη αποδέσμευση των διαδικασιών και των αποφάσεων από τη θέληση της βάσης, την κατάργηση της Ολομέλειας, την εκχώρηση των απεργιακών κινητοποιήσεων στο Γενικό Συμβούλιο, στον περιορισμό, δηλαδή, κάθε δυνατότητας δράσης από τα κάτω, ώστε να μπορούν να επιβάλλουν πιο εύκολα την πολιτική της συναίνεσης και της υποταγής, να καταλήξει και τυπικά το συνδικάτο ένα διαχειριστικό όργανο.

Τελικά, μετά την παρέλευση των τεσσάρων ημερών ( με τη γνωστή και συνήθη "ποιότητα" διαδικασιών και πολιτικού περιεχομένου), όπου κυριάρχησε η "θερμή" υποδοχή που επεφύλαξαν οι αντιπρόσωποι των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων στον νέο διορισμένο από το Λαμπράκη Υπουργό, η 69η Γ.Σ. κατέληξε στα εξής:

Από τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι:

Αν και αποφεύχθηκε ο οργανωτικός ενταφιασμός κάθε θεσμοποιημένης κινηματικής διαδικασίας, με τη μη υπερψήφιση των καταστατικών- οργανωτικών αλλαγών που προωθούνταν, εντούτοις, σε επίπεδο αποφάσεων, η 69η δεν κινήθηκε πέρα από τον άξονα της επικύρωσης των θέσεων του γνωστού "υπομνήματος", που υποβλήθηκε στο ΥΠ.Ε.Π.Θ., ως πλαίσιο διαλόγου αλλά και ως βάση συζήτησης για τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις.

Αποδεικνύεται, επίσης, ότι κεντρική πολιτική επιλογή των κυρίαρχων συνδικαλιστικών παρατάξεων την τελευταία διετία αποτελεί η προσπάθεια πολιτικής απονεύρωσης του τροχιοδεικτικού αιτήματος της κατάργησης των 2525-2640 και η καθήλωση της συνδικαλιστικής δράσης και δραστηριότητας στα όρια του αποδεκτού, όπως αυτό προσδιορίζεται από την κυβέρνηση.

Τέλος, η μη κατάληξη σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο, που να συμπυκνώνει, να αναδεικνύει και να προωθεί τις νέες κοινωνικές, εκπαιδευτικές, μορφωτικές και εργασιακές ανάγκες και αναγκαιότητες και η απουσία προγράμματος δράσης που να εξυπηρετεί το δ.π. πειστικά και αποφασιστικά, αξιοποιώντας και διευρύνοντας κάθε ρήγμα και δυνατότητα, προωθώντας την κινηματική δυναμική, σφυρηλατώντας την κοινωνική αλληλεγγύη, θέτει στις μαχόμενες και ανυπότακτες δυνάμεις των εκπαιδευτικών αυξημένα καθήκοντα για τη διάρρηξη του νεοφιλελεύθερου εκπαιδευτικού ιστού με αφετηρία τη μη πραγματοποίηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ ως την ολοκληρωτική κατάργηση των νόμων 2525 και 2640.

Το ρεύμα του ανεξάρτητου μαχόμενου συνδικαλισμού, έχοντας ξεκάθαρο ότι το παιχνίδι κρίνεται στη βάση, στις μαζικές διαδικασίες του κινήματος, θα δώσει τη μάχη για να εκφραστεί και να αναδειχτεί η ανάγκη για ενιαίο παρατεταμένο αγώνα για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και την υπεράσπιση των εργασιακών- μορφωτικών δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για να ηττηθεί σε όλα τα επίπεδα ο κυβερνητικός υποταγμένος συνδικαλισμός.


Λιάμπας Γιώργος
Ιούνιος 2000

ΕπιστροφήΕπιστροφή