ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

Επικοινωνία:

ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ : Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Με τις μαζικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος , του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη και δεκάδων άλλων ελληνικών πόλεων , με τις Λαϊκές Συνελεύσεις , ο ίδιος ο εργαζόμενος κόσμος φαίνεται να μπαίνει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο , γίνεται ενεργητικό υποκείμενο των εξελίξεων, θέτοντας βασικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και το μέλλον του. Η ρωγμή που άνοιξε στο πολιτικό σκηνικό με τις μεγάλες και μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν στη χώρα από τις 25 Μαΐου και μετά είναι βαθιά από κοινωνική και πολιτική άποψη και δεν μπορεί να κλείσει εύκολα. Τα όσα διαδραματίζονται αυτή την περίοδο είναι πρωτόγνωρα για τα δεδομένα ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι όχι μόνο βλάφτηκε απίστευτα σκληρά και άδικα στον ένα χρόνο εφαρμογής της κανιβαλικής πολιτικής του Μνημονίου (αυτό ήταν εξαρχής κατανοητό) αλλά ότι η πολιτική αυτή θα είναι χωρίς τέλος, με επαναλαμβανόμενες δόσεις θανατηφόρας λιτότητας. Η καταστροφή σήμερα παίρνει πλέον τις διαστάσεις μιας μεγάλης κοινωνικής ισοπέδωσης και θα απειλήσει άμεσα την επιβίωση μέρους των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Έχει συνειδητοποιηθεί ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος , ότι κάθε σκαλί προς τα κάτω είναι και πιο βαθιά είσοδος στο τούνελ της κρίσης. Από το Μνημόνιο1 περνάμε στην πρώτη και δεύτερη επικαιροποίησή του και από εκεί στο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Τη μια επίθεση ακολουθεί μια δεύτερη με όλο και μεγαλύτερη βιαιότητα , κυνισμό και αναλγησία από την πλευρά του πολιτικού μπλοκ του μνημονίου.

Η κρίση του χρέους αξιοποιήθηκε για να τσακιστούν κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα και για να προχωρήσει μια πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα αύξηση της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Αυτό σαν τακτική προωθεί την κερδοφορία του κεφαλαίου και ως στόχος συσπειρώνει το σύνολο της αστικής τάξης. Πρόκειται για μια γνωστή και μεθοδευμένη τακτική που έχει αποκληθεί « σοκ και δέος» και στοχεύει στο τσάκισμα του ηθικού, στην πρόκληση συλλογικής σύγχυσης σε κοινωνικές τάξεις ή και ολόκληρες κοινωνίες προκειμένου να εξαναγκαστούν ν’ αποδεχτούν τη διάλυση των δικαιωμάτων και την καταστροφή του βιοτικού τους επιπέδου. Η πολιτική χρησιμοποίηση του μαζικού φόβου είναι εδώ το εργαλείο για την εφαρμογή αυτών των καταστροφικών πολιτικών. Στο ένα χρόνο από την εφαρμογή του Μνημονίου σ’ αυτό το δρόμο κινήθηκε η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου , χρησιμοποιώντας το φόβο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ως όπλο εκβιασμού της συνείδησης του λαού και για να τον πειθαναγκάσει ν ΄ αποδεχτεί το Μνημόνιο. Η τακτική αυτή του μαζικού εκβιασμού συνειδήσεων έχει σήμερα ξεθωριάσει σ’ ένα μεγάλο μέρος καθώς δεν μπόρεσε στην κρίσιμη συγκυρία του περάσματος στο Μεσοπρόθεσμο να καθηλώσει τον κόσμο στα σπίτια του και να τον εγκλωβίσει στο καταθλιπτικό σκηνικό της «εθνικής συνεννόησης». Ο φόβος της χρεοκοπίας όπως διαδίδονταν καθημερινά από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε – γραφεία τύπου της τρόικας και της κυβέρνησης στην ουσία - έχει αντικατασταθεί από την αίσθηση ότι τα μέτρα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου είναι καταστροφικότερα και απ’ αυτή τη χρεοκοπία. Αυτό έχει μεταβάλλει την πολιτική συμπεριφορά μεγάλου μέρους του λαού. Δεν είναι πια διατεθειμένο ν΄ αποδεχτεί νέα μέτρα θανατηφόρας λιτότητας καθώς απ’ αυτά της πρώτης φάσης έχει υποστεί σημαντική καταστροφή και βλέπει ότι δεν απέφεραν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η συναίνεση στο κοινωνικό επίπεδο έχει ναρκοθετηθεί και αυτό είναι θετικό και ελπιδοφόρο γεγονός. Στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά, παρά ως ένα πλαστό γεγονός , προϊόν της γκεμπελικής προπαγάνδας των Μ.Μ.Ε και της απατηλής ευμάρειας των τραπεζικών δανείων και του πλαστικού χρήματος.

Σήμερα είναι αδύνατο να υπάρξει, καθώς το σκηνικό των πλατειών αλλά και των μαζικών γενικών απεργιών σηματοδοτούν βαθύτερες διεργασίες αποκοπής των λαϊκών στρωμάτων από το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, το οποίο αμφισβητούν ανοικτά και επιδιώκουν την ανατροπή του , έστω και αν δεν υπάρχει μια συγκροτημένη αντίληψη για το πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει πράξη. Η κατάσταση εξελίσσεται προς μια μεγάλη πανεθνική κρίση και όλες οι προϋποθέσεις δείχνουν να ωριμάζουν προς μια τέτοια κατεύθυνση .

Το πολιτικό σύστημα δεν παρακμάζει απλά , αλλά σαπίζει με γρήγορους ρυθμούς. Είναι ταυτισμένο με την ανυποληψία και την εξαπάτηση του λαού. Η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία είναι ένα απλό μέσο για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που διαμορφώνεται σε κέντρα που δεν μπορεί να επηρεάσει η λαϊκή παρέμβαση. Έχει πάρει οριστικά διαζύγιο από κάθε ανάγκη της εργαζομένης κοινωνίας, το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης ανατρέπεται με φρενήρεις ρυθμούς , σπρώχνοντας το σύνολο της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στη φτώχεια και την κοινωνική εξαθλίωση. Είναι απόλυτα ταυτισμένο με ό, τι παρακμιακό υπάρχει , κυρίως με τα συμφέροντα της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας και στρατευμένο στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Σημαντικό μέρος από το πολιτικό του προσωπικό είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος. Η μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία έχει ρίξει τις μάσκες της. Από την άλλη στον ένα χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου φαίνεται ότι αναθεωρείται και η σχέση των λαϊκών τάξεων μ΄ αυτό το πολιτικό σύστημα. Είναι εμφανής και η αδυναμία «των από πάνω» να κυβερνήσουν με τον παλιό τρόπο, αλλά και «από κάτω» ν’ αποδεχτούν τον συνηθισμένο τρόπο διακυβέρνησης που μέχρι τώρα αποδέχονταν. Οι αυθόρμητες λαϊκές αποδοκιμασίες των εκπροσώπων του σάπιου πολιτικού συστήματος είναι καθημερινό φαινόμενο το τελευταίο διάστημα , οι τεράστιες συγκεντρώσεις των πλατειών , οι λαϊκές συνελεύσεις που ακολουθούν , τα αιτήματα για άμεση δημοκρατία που διατυπώνονται εκεί μαρτυρούν την αποκοπή των λαϊκών τάξεων από το μεταπολιτευτικό σύστημα. Μαρτυρούν ακόμα τη θέλησή τους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους . Ο Λαός είναι πια ενεργός παράγοντας των εξελίξεων. Δεν αρκείται ούτε στην εκπροσώπηση από τους βουλευτές ούτε από τη γραφειοκρατία του κρατικού συνδικαλισμού. Η σύγκρουση με την καθεστωτική πολιτική είναι πια ανοικτή και αφορά μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων. Τα αιτήματα που διατυπώνονται για να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο ,να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου , ν΄ ανατραπεί το σάπιο πολιτικό σύστημα , να ψηφιστεί νέο Σύνταγμα, να φύγει η τρόικα , δηλώνουν ότι το βάθος της σύγκρουσης είναι μεγάλο και έχει αγγίξει τα περισσότερα από τα επίδικα του προβλήματος. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων και των πλατειών , οι επαναλαμβανόμενες απεργίες στους χώρους εργασίας , η πίεση που ασκείται στη γραφειοκρατία της Γ.Ε.Σ.Ε.Ε την εξαναγκάζει να κηρύξει τρίτη απεργία μέσα στον ίδιο μήνα (ΔΕΚΟ , 15 Ιουνίου) και αυτή τη φορά 48ωρη. Εξαιτίας της αποφασιστικής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις η κυβέρνηση του G.A.P έφτασε στο χείλος της ανατροπής και ο ίδιος γνώρισε την απόλυτη γελοιοποίηση, προκειμένου να επιβιώσει στην εξουσία. Από την αρχική παραίτηση πέρασε στον ανασχηματισμό και από την επιδιωκόμενη συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά έκανε τελικά συγκυβέρνηση με τον εσωκομματικό του αντίπαλο Ε. Βενιζέλο. Το σχήμα που προέκυψε είναι θνησιγενές, καταδικασμένο να σέρνεται από μέρα σε μέρα μέχρι την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου , συγκεντρώνοντας επάνω τη λαϊκή κατακραυγή για τα εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος του λαού και συνεχίζει με το έγκλημα του μεσοπρόθεσμου.

Καμία πολιτική δύναμη και συνδικαλιστική συλλογικότητα δεν μπορεί να παραβλέψει μια τέτοια κατάσταση. Πολλές φορές μέχρι τώρα έχει διακηρυχτεί το τέλος της μεταπολίτευσης , χωρίς αυτό να έχει επιβεβαιωθεί από τις μέχρι τώρα εξελίξεις. Το 1989 ήταν περισσότερο πέρασμα σε μια δεύτερη φάση του μεταπολιτευτικού σκηνικού παρά μια οριστική έξοδος απ’ αυτό. Σήμερα το σκηνικό της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας του 1974 έχει κλείσει οριστικά και αμετάκλητα , γιατί έχει πια ανατραπεί το κοινωνικό συμβόλαιο που επέτρεψε την ενσωμάτωση των λαϊκών τάξεων σ΄ αυτό. Είμαστε σε μια στιγμή που ο λεγόμενος ευρωπαϊκός δρόμος αποδείχτηκε πραγματικό σφαγείο για τον απλό λαό και το μέλλον του. Είμαστε σε μια στιγμή που από τον αστικό κόσμο μας χωρίζουν τα πάντα και δεν μας ενώνει τίποτα μαζί του.

Σήμερα είναι ανάγκη να οργανωθεί πολιτικά η αυξανόμενη λαϊκή αντίσταση και να πάρει τη μορφή της αναμέτρησης λαϊκού συνασπισμού με το σάπιο πολιτικό σύστημα , υπηρέτη της τοκογλυφίας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας , την Τρόικα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πρόγραμμα ενός τέτοιου κοινωνικού – πολιτικού μετώπου έχει ήδη διαμορφωθεί και αποτελεί ως ένα βαθμό κτήμα της συνείδησης των κινητοποιούμενων εργαζόμενων.

ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ