ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

Απέναντι στην κοινωνική βαρβαρότητα, υψώνουμε πύργο ατίθασο,

με ταξική ενότητα, συλλογικότητα, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη

ΓΙΑ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ Η ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Έκλεισε ένας χρόνος από την έναρξη μιας νέας ιστορικής περιόδου. Όλες οι λέξεις που γράφτηκαν γι’ αυτή, αδυνατούν να εκφράσουν τις τομές που προωθούνται.

…Τσουνάμι, πυρηνικός όλεθρος, Αρμαγεδδών…

Η εργασία γυρίζει πίσω, εκεί που οι γενιές μας δεν έζησαν. Η ανεργία επελαύνει κι όσοι εργάζονται ακόμα, δεν ξέρουν πότε θα έρθει η νέα μείωση του μισθού τους, αν θα έχουν ασφάλιση, υγειονομική περίθαλψη, σύνταξη ή πότε θα προστεθούν στην ουρά των ανέργων.

Ένας χρόνος μνημόνιο, ένας χρόνος ιστορικής βουτιάς στη βαρβαρότητα

Ποτέ άλλοτε, μεταπολεμικά τουλάχιστον, δεν είχε σημειωθεί μια τόσο απότομη και τόσο επώδυνη καθίζηση του βιοτικού επιπέδου, των συνθηκών ζωής και της προοπτικής των εργαζομένων. Ποτέ άλλοτε, η εργοδοσία και το κεφάλαιο δεν είχαν τόση μεγάλη επιθετικότητα, αλλά και λυμένα τα χέρια για να κάνουν πλιάτσικο στα εργατικά δικαιώματα. Ποτέ άλλοτε δεν έγινε τέτοια ραγδαία ανακατανομή πλούτου και δεν ψηφίστηκαν τόσοι αντεργατικοί νόμοι.

Τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι η σιδερένια φτέρνα του μνημονίου απέτυχε να μειώσει το χρέος.

Κυβέρνηση, κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ διακήρυτταν ότι έγινε για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας και να μπορέσει μετά από τριετή αποκλειστικό δανεισμό από την τρόικα, να «επιστρέψει στις αγορές»…

Εκατομμύρια εργαζόμενοι βλέπουν τώρα να προετοιμάζεται η αναδιάρθρωση του χρέους (δηλαδή η «ελεγχόμενη»(;) χρεοκοπία της χώρας), η τριετής περίοδος μνημονιακού στραγγαλισμού να γίνεται 10ετής, 20ετής ή για πάντα, μέσω του Συμφώνου για το Ευρώ ενώ οι «αγορές» διψούν για αίμα.

Τα νούμερα είναι αμείλικτα: Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα 328,5 δισ. ευρώ στο τέλος του 2010 από 289,6 στο τέλος του 2009, ή στο 142,8% του ΑΕΠ από 126,8% το 2009.

Μια νέα οικονομική δικτατορία γεννιέται. Είναι η πανευρωπαϊκή πειθάρχηση στο στραγγαλισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και η κατάργηση του δικαιώματος των λαών ν’ αποφασίζουν για το μέλλον τους. Η πολιτική καθορίζεται απευθείας από το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τις Βρυξέλλες και την Ε.Ε. Γι’ αυτό και επείγονται να ψηφιστεί μέσα στον Ιούνιο. Οι εργαζόμενοι με μια μεγάλη καμπάνια αποκάλυψης και δράσης χρειάζεται να οξύνουν την πάλη τους μέχρι τότε αλλά και στις 22-23 Ιούνη που είναι οι ημέρες ψήφισης του.

Απέτυχε το Μνημόνιο; Μα, ο πραγματικός του στόχος δεν ήταν το χρέος αλλά το κέρδος

Στόχος του μνημονίου δεν ήταν βέβαια η αντιμετώπιση του χρέους, αλλά η επιβολή μιας καθολικής αντεργατικής, αντιδραστικής τομής σε όλα τα επίπεδα, η επίτευξη μιας καθοριστικής για τις επόμενες δεκαετίες, συντριπτικής νίκης σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Για να ανατάξει η καπιταλιστική κερδοφορία, σαρώνουν κάθε κοινωνική σύμβαση της προηγούμενης περιόδου μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε καύσιμη ύλη για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης που λυσσομανά.

Γι’ αυτό το σύμφωνο για το ευρώ δεν αφορά μόνο τις χώρες που έχουν μεγάλο δημόσιο χρέος αλλά όλες τις χώρες της Ε.Ε. Γιατί η λεηλασία των εργαζομένων είναι ο ορός ζωής των κερδών του κεφαλαίου σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Είναι πια φανερό ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια επιθετική πολιτική που δε λεηλατεί μόνο το μισθό και τις κοινωνικές παροχές. Η σιδερένια μπότα της αγοράς είναι πια ο υπέρτατος νόμος. Σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα αυτή καθορίζει το μισθό και το χρόνο εργασίας, την εργασία και την απόλυση. Το κέρδος είναι ο μόνος και κυρίαρχος οδηγός. Το νέο μοντέλο ζωής των εργαζόμενων όταν ολοκληρωθούν και περπατήσουν όλες οι τομές που προωθούνται αυτή την εποχή, δε θα είναι απλώς χειρότερο αλλά εφιαλτικό!

Σε όργιο ιδιωτικοποιήσεων προχωρά η κυβέρνηση, που φαίνεται αποφασισμένη να εκχωρήσει σε ιδιώτες και τα... τελευταία ιμάτια των δημόσιων επιχειρήσεων με στόχο να συγκεντρώσει 50 δις ευρώ. Η ΔΕΗ είναι το πρώτο φιλέτο που η πώλησή του θα οδηγήσει σε απότομη αύξηση της τιμής του ρεύματος και σε καθολική εμπορευματοποίηση της παροχής ενέργειας. Η αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας όπως επικοινωνιακά ονομάστηκε το ξεπούλημα, είναι η απόλυτη παράδοση δημόσιας γης, κτιρίων, νησιών, αρχαιολογικών χώρων, δημοσίων επιχειρήσεων κι ότι άλλο μπορεί να λαχταρήσει η αδηφάγα λαιμαργία τους. Η ενοικίαση για 100(!!!) χρόνια ή η πλήρη πώληση μικρή σημασία έχει.

Εντυπωσιασμένο από το πρόγραμμα ξεπουλήματος του ΠΑΣΟΚ δηλώνει το ΔΝΤ, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του υπεύθυνου της Ευρωπαϊκής Διεύθυνσης Αντόνιο Μπόρχες. «Όταν είχαμε διαπραγματευθεί το πρόγραμμα βοήθειας, ούτε εμείς δεν είχαμε κατά νου ένα τέτοιο σενάριο αποκρατικοποιήσεων», σημείωσε ο Α. Μπόρχες!

Από την 1η Ιουλίου μετονομάζεται πλέον σε κρατικό υπάλληλο για να έχει κάθε κυβέρνηση το δικαίωμα να τον μετακινεί σε όποια υπηρεσία θέλει κι όταν θέλει.

Η υποταγή του στην κρατική και κάθε φορά κυβερνητική γραμμή, γίνεται όρος για το μισθό, τους όρους εργασίας και την προαγωγή.

Το νέο μισθολόγιο είναι το «οικονομικό σύνταγμα» διαρκούς λιτότητας στο δημόσιο. Ένας μηχανισμός λεηλασίας των μισθών και αλλαγής της φιλοσοφίας του προς το αντιδραστικότερο. Σταθερός και για όλους θα είναι μόνο ο βασικός μισθός και τα οικογενειακά επιδόματα. Το υπόλοιπο μέρος του μισθού θα τίθεται υπό αμφισβήτηση και θα δίνεται μόνο με τον όρο ότι θα έχει αξιολογηθεί θετικά και θα έχει συμμετέχει σε διάφορα προγράμματα (π.χ. αυτοαξιολόγηση). Καταργείται η αυτόματη ωρίμανση μέσω των ΜΚ και αύξηση θα δίνεται μόνο μετά από θετική αξιολόγησή του σε πιο μεγάλα διαστήματα απ’ ότι πριν. Εν ολίγοις ο μισθός θα είναι σημαντικά μικρότερος και αμφίβολος. Εκπαιδευτικοί που δουλεύουν σε διπλανά τμήματα μπορεί να παίρνουν διαφορετικό μισθό.

Ο διευθυντής της σχολικής μονάδας καθορίζει ένα μέρος του αμφίβολου μισθού. Η απόλυτη υποταγή, ο αυταρχισμός και ο συγκεντρωτισμός είναι ο βασικός στόχος. Ο φοβισμένος κι υποτελής δασκαλάκος είναι το νέο όραμα και μοντέλο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Νέος δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας και καθηκοντολόγιο για τους εκπαιδευτικούς, πειθαρχικά συμβούλια διορισμένα κι ελεγχόμενα από την κάθε κυβέρνηση για να συμπληρωθεί το παζλ της πειθάρχησης μέσω των ποινών.

Η κρίση ως μια «υπέροχη ευκαιρία» για την απαλλοτρίωση της δημόσιας εκπαίδευσης!

Ακολουθώντας κατά γράμμα την περίφημη «θεραπεία σοκ» του Φρίντμαν, με βάση την οποία τα πλήγματα πρέπει να συγκεντρώνονται ταυτόχρονα ώστε να επιβληθούν άμεσα και αμετάκλητα οι αλλαγές, το Υπουργείο Παιδείας εξαπολύει ένα πρωτοφανή καταιγισμό νομοσχεδίων, κειμένων και προτάσεων. Οι τομές που προωθούνται δεν είναι μια απλή επανάληψη κι αντιγραφή της συντηρητικής αναδιάρθρωσης της δεκαετίας του ’90 αλλά ποιοτικό βάθεμά της. Ο στόχος είναι σαφής: να δημιουργηθεί με κινηματογραφικούς ρυθμούς ένα εντελώς νέο θεσμικό πλαίσιο σε όλα τα επίπεδα για να οικοδομηθεί το «νέο» σχολείο με ταμπέλα δημόσιου και όρους αγοράς και κέρδους, σχολείο φθηνό, αυταρχικό, εξοντωτικό και ελιτίστικο, σχολείο όχι γνώσεων και παιδείας, αλλά λειτουργικών δεξιοτήτων προσαρμοσμένων στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς εργασίας και κερδοφορίας, σχολείο όπου θα βασιλεύει το πνεύμα του ανταγωνισμού, της ταξικής διαφοροποίησης και του επιχειρείν.

Έτσι εξηγούνται: Οι αλλαγές στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης

Με την αθλιότητα των 800 ολοημέρων με τον κατακερματισμό της γνώσης και την εντατικοποίηση που εισάγει το νέο πρόγραμμα για την Πρωτοβάθμια, το «νέο» Λύκειο που επιδιώκει να ξεσκαρτάρει το 50% των μαθητών στέλνοντάς τους στην Τεχνική εκπαίδευση, το προπαρασκευαστικό έτος σπουδών, το νέο εξεταστικό κυκεώνα, την ένταση της ταξικότητας, οι ανατροπές στην τριτοβάθμια ώστε το νέο μοντέλο να μην είναι ούτε Πανεπιστήμιο ούτε δημόσιο ούτε δωρεάν

· Με τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις εκατοντάδων σχολείων σε βάρος των μορφωτικών δικαιωμάτων χιλιάδων μαθητών, τις συμπτύξεις τμημάτων, την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, την υπονόμευση των ορίων των σχολείων, την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών τους ανύπαρκτους διορισμούς εκπαιδευτικών, την κατάργηση χιλιάδων οργανικών θέσεων, τη μείωση της χρηματοδότησης κατά 40%, τη συγχώνευση των σχολικών επιτροπών.

· Με νομοσχέδια για την ειδική αγωγή, αξιολόγηση εκπαιδευτικών της παράλληλης στήριξης, κατηγοριοποίηση των εκπαιδευτικών στις μεταθέσεις-αποσπάσεις της ειδικής αγωγής. Με υποβάθμιση της ειδικής αγωγής και πολλές κατηγορίες των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής.

· Με τη συρρίκνωση των νηπιαγωγείων και τους νηπιαγωγούς χωρίς διδακτικό ωράριο.

Η δραματική χειροτέρευση των όρων εργασίας

Με τη διόγκωση της ελαστικής εργασίας με την πρόσληψη χιλιάδων αναπληρωτών ειδικοτήτων, παράλληλης στήριξης και ωρομίσθιων τετραωριτών (!!!) για να καλύψουν μόνιμες ανάγκες της εκπαιδευτικής διαδικασίας όχι μέσω του κρατικού προϋπολογισμού αλλά μέσω ευρωπαϊκών επιδοτούμενων προγραμμάτων ΕΣΠΑ.

Κι όμως: Οι συνάδελφοι,-ισσες από προγράμματα ΕΣΠΑ που δούλεψαν απλήρωτοι, που κλήθηκαν σε επιμορφωτικά σεμινάρια εκτός ωραρίου εργασίας χωρίς υπερωριακή αποζημίωση, με μαχητικές κινητοποιήσεις, με συνεχείς επισχέσεις εργασίας ενάντια στη εργασιακή τους εξαθλίωση, έδειξαν πως οι νέοι εργαζόμενοι της εκπαίδευσης δεν ήταν και δε θα είναι εύκολη λεία στα δόντια των νεοφιλελεύθερων σαρκοφάγων.

Με τις αλλαγές στη διοικητική δομή, η δημοκρατία στο σχολείο καταλύεται και ο Σύλλογος Διδασκόντων υποβαθμίζεται σε κομπάρσο της σχολικής ζωής με τις αποφάσεις του να γίνονται έρμαιο στα χέρια του υπερ-διευθυντή. Μετατρέπει τους διευθυντές σε managers, αφού τους απαλλάσσει πλήρως από τα διδακτικά καθήκοντα και τους παραχωρεί αρμοδιότητες προϊστάμενου – επιθεωρητή.

Ενεργοποιείται ο θεσμός του δόκιμου και εισάγεται ο θεσμός του μέντορα για την επίβλεψη και μονιμοποίηση του νεοδιόριστου.

Ψηφίζεται η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας ανοίγοντας το δρόμο για την κατηγοριοποίηση των σχολείων και προωθείται η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού στο νέο περιβάλλον των καλλικρατικών δήμων.

Μα… «όσες κι αν χτίζουν φυλακές, όσο ο κλοιός στενεύει

ο νους μας είναι αληταριό και πάντα δραπετεύει»

Απέναντι στο «Νέο» Σχολείο της αγοράς και του μνημονίου, το εκπαιδευτικό κίνημα υπερασπίζεται τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών και παλεύει για τη διεύρυνσή τους. Στηρίζει τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών, αμφισβητεί τις κυρίαρχες εκπαιδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές επιλογές. Αντιπαλεύει το σημερινό σχολείο που δεν είναι ούτε δημόσιο ούτε δωρεάν ούτε μορφώνει ολόπλευρα τους μαθητές. Μαζί με το γονεϊκό κίνημα και τους εργαζόμενους, αγωνιζόμαστε για το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση.

Αγωνιζόμαστε για σχολείο ενιαίο δημόσιο δωρεάν 12χρονο, σχολείο των όλων, των ίσων, των διαφορετικών. Σε αυτό το σχολείο, χωρίς ταξικούς εξεταστικούς φραγμούς και απορρίψεις, πρέπει να μορφώνονται όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια. Σχολείο ολοκληρωμένης γενικής μόρφωσης και ανάπτυξης της κριτικής συνείδησης και σκέψης, σχολείο χειραφέτησης και απελευθέρωσης και όχι σχολείο των λειτουργικών δεξιοτήτων. Με νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που θα υπηρετούν την ανάπτυξη της κριτικής σκέψη. Σχολείο δημοκρατικό, της συλλογικότητας και της αυτοδιοίκησης. Με αποφασιστικό όργανο με διευρυμένες παιδαγωγικές, μορφωτικές και διοικητικές αρμοδιότητες το Σύλλογο Διδασκόντων. Με γενναία αύξηση των δαπανών. Με Παιδαγωγική Ελευθερία και αυτονομία, συλλογικό έλεγχο και κοινωνική λογοδοσία απέναντι στον κόσμο της εργασίας και όχι απέναντι στην αγορά και με τους όρους και τα κριτήρια της ισότητας και της απελευθερωτικής παιδείας.

Ιδιαίτερα σήμερα, τον καιρό της λεηλασίας, η πλειοψηφία στη ΔΟΕ συνδιαλέγεται και ωραιοποιεί την πολιτική του υπουργείου. Η απόλυτη ταύτισή με το «Νέο Σχολείο» της αγοράς, της ατελείωτης 35ωρης παιδικής υπερεργασίας και των ελαστικά εργαζομένων εκπαιδευτικών που προσλαμβάνονται από προγράμματα ΕΣΠΑ, η αποδοχή ως βάσης του αντιεκπαιδευτικού ν.3840, η συμφωνία με τα «νέα βιβλία» είναι μόνο κάποιες πινελιές αυτής της στάσης τους.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία η συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και ο συντονισμός τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες και όχι αναθέτοντας τη διαχείριση τους στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που για χρόνια διάλεξαν την αγωνιστική απραξία και τη συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική και σήμερα δε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν νικηφόρο αγώνα. Γιατί είναι δέσμιες της πολιτικής ταξικής συνεργασίας και των προνομίων που αντλούν από τη συνδιαλλαγή με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και το κράτος.

Από την άλλη το ΠΑΜΕ ονομάζει κάστρα του συστήματος τα πρωτοβάθμια σωματεία και συλλόγους όταν δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία τους και επιδιώκει την απόλυτη περιχαράκωση κι απόσυρση από τις μαζικές διαδικασίες τους και τη δημιουργία περίκλειστων όπου θα κυριαρχεί. Καλλιεργεί την ηττοπάθεια και περιορίζεται σε «άσφαιρα πυρά» επιδεικνύοντας «σύνεση και υπευθυνότητα» μακριά από τις αγωνιστικές τάσεις σύγκρουσης και ρήξης.

Απέναντι στη συμμαχία των «προθύμων», οι εκπαιδευτικοί, όλοι οι εργαζόμενοι, έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε όλα όσα σχεδιάζουν στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Η φετινή Γ.Σ. του κλάδου δεν μπορεί να είναι μια απλή επανάληψη των προηγούμενων λες και δεν έχει συμβεί τίποτα αυτό τον ενάμισι χρόνο. Θα αποδεχτούμε το συνδικάτο μη λέει κουβέντα για το μνημόνιο, το σύμφωνο για το ευρώ, την τρόικα, για το σύνολο της αντεργατικής επίθεσης; Η συμμετοχή μας στις Γ.Σ. των συλλόγων και οι αποφάσεις μας είναι απαραίτητος όρος για να μην είναι η Γ.Σ. πλήρως αποσπασμένη από τις πραγματικές αγωνίες του κόσμους της εκπαίδευσης και πλήρως εναρμονισμένη με τις πολιτικές επιδιώξεις του μπλοκ εξουσίας.

Στις εκλογές για αντιπροσώπους στη 80^η Γ.Σ. της ΔΟΕ τον Ιούνιο, οι κυβερνητικές παρατάξεις θα «πουλήσουν» τα εκλογικά αποτελέσματα ως επιβεβαίωση τάχα της συμφωνίας του κόσμου της εκπαίδευσης στην νέα βαρβαρότητα και ως αποδοχή της πολιτικής και συνδικαλιστικής γραμμής της συναίνεσης στο συνδικάτο.

Να μη δώσουμε πολιτική υποστήριξη στην τρόικα ΔΝΤ – ΕΕ – κυβέρνησης και στη λεηλασία των δικαιωμάτων μας. Μαζί με το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα, αντιτάσσουμε τη συλλογικότητά και τους αγώνες μας, οργανώνουμε την αντίσταση και την αντεπίθεση.

Η «κοινωνική κόλαση» δεν είναι μονόδρομος

Ανατροπή της επίθεσης-Κάτω η κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ

Απέναντι στο σχέδιο τους το εργατικό κίνημα οφείλει ν’ αντιτάξει το δικό του σχέδιο σωτηρίας κι αντεπίθεσης των εργαζομένων.

Μ’ ένα βαθιά πολιτικό εργατικό κίνημα που θα διεκδικεί ξανά το χαμένο πλούτο, που θα αρνείται το χρέος, θα απαιτεί τη διαγραφή του, θα επιβάλει την παύση πληρωμής του. Που θα επιβάλλει τη φορολόγηση των επιχειρήσεων, της εκκλησίας, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την έξοδο από την ΟΝΕ, το ευρώ, την Ε.Ε., που με τις πολιτικές τους οδήγησαν στη λεηλασία του πλούτου που οι εργαζόμενοι παράγουν και οι εργοδότες απομυζούν. Ένα πολιτικό κίνημα με διεθνιστική απεύθυνση, που απαιτώντας την ανατροπή της βάρβαρης επιδρομής θα ξαναγράφει στις σημαίες του τις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας. Που θα αμφισβητήσει την παντοδυναμία τους, και θα ξανακάνει την κοινωνική χειραφέτηση, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δύναμη στα χέρια των εργαζομένων.

Οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε όλα όσα σχεδιάζουν.

Προτείνουμε την κήρυξη απεργιακής εβδομάδας που θα περιλαμβάνει 3ήμερη ή πενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση, και θα συνοδεύεται από συλλαλητήρια, και πολύμορφες δράσεις. Απευθύνουμε την πρόταση αυτή και επιδιώκουμε να συντονιστούμε με ολόκληρο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Στόχο έχει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις απεργιακής συμπόρευσης και με άλλους κλάδους και κυρίως με τους κλάδους που έχουν αγωνιστική παράδοση (καθηγητές, υγεία, ΟΤΑ) για την εκδήλωση απεργίας διαρκείας με επαναλαμβανόμενες μορφές. Μιας απεργίας που θα υπερβαίνει τα κλαδικά και θα έχει διακλαδικά – πανεργατικά χαρακτηριστικά. Την τελευταία ημέρα αυτής θα ακολουθήσει νέος γύρος Γ.Σ. για την εκτίμηση της απεργιακής πορείας. Η συνέχιση του απεργιακού αγώνα με επαναλαμβανόμενες μορφές, η έκταση και η ένταση αυτών των μορφών θα εξαρτηθούν από το βαθμό ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, τη δυνατότητα συμπόρευσης με άλλους κλάδους και βέβαια την εκφρασμένη θέληση των εκπαιδευτικών στις Γενικές Συνελεύσεις.