ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΙ

αρχείο

_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Φόρουμ συζήτησης

      ανοιχτή επιστολή

αγωνιστικό κάλεσμα

στους γονείς των μαθητών μας

Φίλοι γονείς,

Εμείς οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των παιδιών σας σάς απευθύνουμε ένα μήνυμα αγωνίας και οργής για την απαξίωση της Δημόσιας παιδείας και σας καλούμε να συστρατευτούμε και να αγωνιστούμε μαζί για ένα σχολείο και μια παιδεία που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες των παιδιών μας και της κοινωνίας.

 Οι ισχυροί μας καλούν σε αιώνια υπομονή και αυταπάρνηση για να λυθούν προβλήματα που υποτίθεται ότι ξεπερνούν τις ευθύνες τους. Την ίδια στιγμή είτε αυξάνουν τον πλούτο τους είτε τον προστατεύουν από την κρίση που προκαλεί η πολιτική τους. Για μας τους εργαζόμενους μένει ένας μισθός που οδηγεί στη δεύτερη δουλειά και δημόσιες υπηρεσίες που ολοένα απαξιώνονται, για να μετατραπούν σε ιδιωτικές και εμπορεύσιμες. 

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ 

Την απαξίωση του δημόσιου σχολείου τη συναντάμε καθημερινά στην κρίση του νηπιαγωγείου, στις μορφές ιδιωτικοποίησης από την προσχολική αγωγή ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην εισβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, στην εγκατάλειψη των θεσμών αντισταθμιστικής αγωγής, στην ακαταλληλότητα των βιβλίων και των αναλυτικών προγραμμάτων, στην χρόνια υποχρηματοδότηση των σχολείων.

·        Με την άρνηση της πολιτείας να εφαρμόσει δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, τα προνήπια πετιούνται εκτός δημόσιου συστήματος παιδείας. Οι αριθμοί βοούν: σύμφωνα με στοιχεία της ΔΟΕ 60.000 χιλιάδες προνήπια δεν γίνονται δεκτά στα δημόσια νηπιαγωγεία. Ο υπουργός Παιδείας, αν και έμμεσα παραδέχεται την ανεπάρκεια των δημόσιων νηπιαγωγείων, ούτε λόγο  δεν κάνει για ίδρυση νέων και για την υποχρέωση της πολιτείας να δεχθεί όλα τα προνήπια.  Έτσι η πελατεία της ιδιωτικής εκπαίδευσης αυξάνεται θεαματικά, αναγκάζοντας τους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη ήδη από το νηπιαγωγείο.

·        Κοντά σ’ αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις συνθήκες λειτουργίας των δημόσιων νηπιαγωγείων. Τα περισσότερα από αυτά λειτουργούν σε συνθήκες τεταρτοκοσμικής χώρας, σε μαγαζιά, υπόγεια, σε μισές αίθουσες, σε χωλ σχολείων, με δύο αίθουσες για 3 τμήματα και πάει λέγοντας. Τα παιδιά μας, παρά τις τεράστιες προσπάθειες των νηπιαγωγών, δεν έχουν το δικαίωμα στον ελεύθερο χώρο, στην αίθουσα όπου μπορούν να οργανώσουν το παιχνίδι και τη ζωή τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό θέλουν να βάλουν τα νήπια να εργάζονται σε ένα πλήρως σχολειοποιημένο περιβάλλον με πρόγραμμα από τις 7:00 το πρωί έως τις 5:00 το απόγευμα, δηλαδή σε ένα ωράριο ανάλογο με εκείνο που οδήγησε τους εργάτες του Σικάγο στον ξεσηκωμό της πρωτομαγιάς. Αν οι κυβερνώντες θέλουν να μιλήσουν για κοινωνικές ανάγκες, τότε ας περάσουν νόμο με τον οποίο θα έχουν μείωση ωραρίου με πλήρεις αποδοχές, όλοι οι εργαζόμενοι γονείς με παιδιά έως 10 ετών. Οι νηπιαγωγοί και όλοι οι εκπαιδευτικοί δίνουμε τη μάχη για δημόσια δωρεάν 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και δεν πρόκειται να δεχτούμε την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων μας και την αυθαίρετη αλλαγή του χρόνου εργασίας μας. Σας καλούμε να δώσουμε από κοινού τη μάχη για  την κάλυψη όλων των αναγκών της προσχολικής αγωγής.

·        Η ίδια πολιτική ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης ακολουθείται και στο τριτοβάθμιο επίπεδο. Χιλιάδες απόφοιτοι του λυκείου μένουν έξω από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, με πρόσχημα τη βάση του 10 και οδηγούνται στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών. Η φοίτηση σε αυτά δεν εξαρτάται βέβαια από τις γραπτές επιδόσεις των μαθητών στις Πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά από την οικονομική δυνατότητα των γονιών τους. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να ξεπεράσει την ήττα της στην αντιπαράθεση για το άρθρο 16 του συντάγματος και να επιβάλλει την πολιτική της αγνοώντας τη λαϊκή θέληση και εξυπηρετώντας τους εμπόρους της γνώσης.

·        Τα Ολοήμερα σχολεία αποτέλεσαν τη βάση εισαγωγής της χειρότερης μορφής ελαστικών σχέσεων εργασίας, της ωρομισθίας. Με αυτή την εργασιακή σχέση δουλεύουν σήμερα στα δημόσια σχολεία περισσότεροι από 10.000 εκπαιδευτικοί, οι οποίοι διδάσκουν ως 12 ώρες τη βδομάδα και αμείβονται με 7 ευρώ την ώρα, χωρίς να πληρώνονται όταν το σχολείο δεν λειτουργεί. Οι συμβάσεις τους υπογράφονται κάθε χρόνο και οι αμοιβές τους καταβάλλονται συνήθως με εξάμηνη καθυστέρηση.  Τα τελευταία χρόνια αυτή η μορφή εργασίας πέρασε και στο πρωινό ωράριο των σχολείων.

·        Η ωρομισθία δεν πλήττει μόνο τους εργαζόμενους αλλά και το ίδιο το εκπαιδευτικό έργο. Εκπαιδευτικοί που τρέχουν από σχολείο σε σχολείο και από δουλειά σε δουλειά, εκπαιδευτικοί που δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τους μαθητές τους και τους συναδέλφους τους, είναι αδύνατο να ασχοληθούν σε βάθος με τα προβλήματα του σχολείου και των μαθητών του. Την πραγματικότητα αυτή επιβεβαιώνει με τον πιο αδιάψευστο τρόπο η λειτουργία του ολοήμερου σχολείου, που θυμίζει περισσότερο φύλαξη, με ένα δάσκαλο για κάθε πενήντα μαθητές και τρεις - τέσσερις ειδικότητες να περιφέρονται από σχολείο σε σχολείο.

·        Ανάλογα προβλήματα  δημιουργούνται και στη διδασκαλία της δεύτερης ξένης γλώσσας. Οι δάσκαλοι γαλλικής και γερμανικής γλώσσας είναι αποκλειστικά ωρομίσθιοι και εργάζονται συνήθως σε τρία ή τέσσερα σχολεία. Αντί το κράτος να εξασφαλίσει τους αναγκαίους όρους για να πάψουν οι γονείς να πληρώνουν τα φροντιστήρια αγγλικών, εισάγει τη διδασκαλία της δεύτερης ξένης γλώσσας με τρόπο που  ωθεί τους γονείς να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

·        Στο ελληνικό σχολείο  οι θεσμοί αντισταθμιστικής αγωγής αποτελούσαν πάντοτε πολυτέλεια. Οι τάξεις υποδοχής, η ενισχυτική διδασκαλία και τα φροντιστηριακά τμήματα  λειτουργούσαν ευκαιριακά. Το υπουργείο ποτέ δεν φρόντισε να συντονίσει την παρέμβαση του για να βοηθήσει εκείνα ακριβώς τα παιδιά που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από τη βοήθεια του. Σήμερα τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αφού κανένας από αυτούς τους θεσμούς δεν λειτουργεί. Σχολεία με περισσότερους από 50 αλλόγλωσσους μαθητές δεν διαθέτουν τάξεις υποδοχής. Η ενισχυτική διδασκαλία προσφέρεται σπάνια και μόνο όταν το επιβάλλουν διοικητικές και όχι εκπαιδευτικές ανάγκες (κάλυψη ωραρίου εκπαιδευτικών).  Τα φροντιστηριακά τμήματα έχουν εγκαταλειφθεί.

·        Τα νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία εντείνουν την κοινωνική ανισότητα στις μαθητικές επιδόσεις, οδηγώντας χιλιάδες μαθητές από πολύ νωρίς στην απογοήτευση και την παραίτηση από κάθε προσπάθεια. Οι δυσκολίες που παρουσιάζουν και ο γρήγορος ρυθμός διδασκαλίας που απαιτούν (ειδικά σε ορισμένα μαθήματα, όπως τα μαθηματικά) μετατρέπουν τα σπίτια σε φροντιστήρια και τις σχολικές τάξεις σε πίστες αγώνων ταχύτητας. Όποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σ’ αυτές τις απαιτήσεις, μαθαίνει από νωρίς ότι «δεν κάνει για γράμματα». Δεν είναι όμως αυτό το μάθημα που θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας. Ούτε βέβαια θέλουμε την απαξίωση της γνώσης και τη μετατροπή της σε ένα σύνολο δεξιοτήτων, όπως κάνουν πολλά από τα νέα  βιβλία, προσαρμοζόμενα στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προωθούν το μοντέλο του απασχολήσιμου εργαζόμενου.  Απέναντι σε όλα αυτά, το υπουργείο αρνείται ακόμη και τα αυτονόητα: την κριτική εξέταση των βιβλίων μετά από δύο χρόνια δοκιμασίας τους στην πράξη.  

 Δυο χρόνια πριν ζητούσαμε με την απεργία μας τον διπλασιασμό των δαπανών για τα σχολεία με στόχο το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία. Στους  προϋπολογισμούς που ακολούθησαν οι δαπάνες έπεσαν ακόμη περισσότερο. Τα σχολεία ασφυκτιούν από την έλλειψη πόρων και χρημάτων, τα κτιριακά προβλήματα παραπέμπονται σε συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), οι αστείες, αλλά και επικίνδυνες για την υγεία των μαθητών υποδομές του ολοήμερου διαιωνίζονται. Το κράτος μας μιλάει για αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, όμως αυτή η αναβάθμιση περνάει έξω από την πόρτα του σχολείου και σημαίνει νέα βάρη στην τσέπη των γονέων, νέα βάρη για τους εκπαιδευτικούς, νέες ανισότητες για τα παιδιά μας, νέα κέρδη για τους ιδιώτες και την ιδιωτική εκπαίδευση.  Κατά τα άλλα οι στατιστικές υπηρεσίες μαζεύουν στοιχεία για τις βιβλιοθήκες των σχολείων και για τους υπολογιστές, όπου υπάρχουν, χωρίς να ρωτάνε, αν και πόσο οι γονείς έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να γίνουν. Αυτή είναι η νέα παιδεία που οραματίζονται. Παιδιά πελάτες, γονείς χορηγοί, εκπαιδευτικοί υποταγμένοι, σχολεία κατηγοριοποιημένα.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ

Τα είκοσι τελευταία χρόνια δύο παραμύθια δικαιολογούσαν τη μείωση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Σύμφωνα με το πρώτο, το αισιόδοξο, οι εργαζόμενοι έπρεπε να κάνουν υπομονή για να μη χαθούν μία σειρά από διαδοχικές εθνικές ευκαιρίες – ορόσημα. Από το όραμα του 1992, περάσαμε σ’ εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης, της ΟΝΕ και του ευρώ κι από εκεί στον «εθνικό» στόχο της Ολυμπιάδας του 2004. Για χάρη όλων αυτών των «ευκαιριών», που  η χώρα δεν έπρεπε, υποτίθεται, να χάσει, ο κόσμος της δουλειάς κλήθηκε επανειλημμένα να σηκωθεί απ’ το τραπέζι: να μειώσει τις ανάγκες του, να θυσιάσει τα δικαιώματα του, να δουλέψει κατά πως του ορίζανε οι ισχυροί, να κάνει υπομονή για να ανταμειφθεί αργότερα. Την ίδια περίοδο φτιάχνονταν νέα τζάκια και ισχυροποιούνταν τα παλιά, συσσωρεύονταν περιουσίες και εδραιώνονταν πανίσχυρες επιχειρήσεις.

Σύμφωνα με το δεύτερο παραμύθι, το κυνικό, ο κόσμος είχε αλλάξει και ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον θα ήταν να προσαρμοστούμε. Μόνο οι άξιοι και ικανοί θα επιβίωναν τώρα πια.  Κληθήκαμε λοιπόν να ξεχάσουμε το (όποιο) κράτος πρόνοιας, η αγορά τώρα θα ρύθμιζε τα πάντα. Κληθήκαμε επίσης να γίνουμε παραγωγικότεροι και να αυξήσουμε τις δεξιότητες μας για να ανταγωνιστούμε επιτυχώς σε παγκόσμια κλίμακα. 

 Σήμερα δεν μπορούμε πια να κοροϊδευόμαστε. Τα ψέματα τέλειωσαν. Το αισιόδοξο παραμύθι που μας καλεί να κάνουμε περισσότερη υπομονή για να ξεπεράσουμε επιτυχώς την παγκόσμια οικονομική κρίση, έτσι ώστε μετά να απολαύσουμε όλοι μαζί τους καρπούς των θυσιών μας, δεν μας ξεγελά. Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι το ένα ορόσημο το διαδέχεται άλλο, και μετά άλλο και πάει λέγοντας. Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι όσο κάποιοι κάνουν θυσίες και πληρώνουν με τη δουλειά τους την «κοινή» προσπάθεια, κάποιοι άλλοι θησαυρίζουν και απολαμβάνουν ξένους κόπους.

Αλλά ούτε και το κυνικό παραμύθι μπορεί πια να σταθεί στα πόδια του. Σήμερα έχουμε μια νέα γενιά περισσότερο εκπαιδευμένη από ποτέ. Οι νέοι εργαζόμενοι ανταποκρίνονται πλήρως στις εκκλήσεις για αύξηση των δεξιοτήτων και ανταγωνιστικό προφίλ. Κι όμως, πτυχία, master και ξένες γλώσσες που πληρώθηκαν με χρήμα, κόπο και χρόνο από τη ζωή των νέων και των γονιών τους εξαργυρώνονται σήμερα με 700 ευρώ το μήνα. Το παραμύθι για το τέλος του κράτους και την παντοδυναμία της αγοράς πεθαίνει σήμερα εκεί ακριβώς όπου γεννήθηκε, στις ΗΠΑ. Οι εθνικοποιήσεις καταχρεωμένων τραπεζών δείχνουν ότι το κράτος πεθαίνει μόνο για τους εργαζόμενους, όχι όμως και για τους τραπεζίτες. Αυτούς τους βοηθάει και μάλιστα αφειδώς.

Σήμερα γνωρίζουμε επίσης ότι η λύση δεν βρίσκεται στον αλληλοσπαραγμό του κόσμου της δουλειάς. Γιατί μπορεί πράγματι να μην πληρώνουν όλοι οι εργαζόμενοι με το ίδιο ακριβώς κόστος το τίμημα αυτών των πολιτικών (αλλιώς τις πληρώνει ο άνεργος, αλλιώς ο ωρομίσθιος και ελαστικά εργαζόμενος, αλλιώς ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, αλλιώς εκείνος στο δημόσιο κι αλλιώς ο συνταξιούχος), πλήττονται όμως όλοι από αυτές και έχουν όλοι συμφέρον από την ανατροπή τους. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε ότι μονάχα ενωμένοι μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Μονάχα ενωμένοι μπορούμε να ζητήσουμε σταθερή δουλειά για όλους, μισθούς και συντάξεις που να επιτρέπουν την αξιοπρεπή ζωή, μακριά από το άγχος και τη δουλεία των δανείων.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, η φτώχεια,  τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και η δεύτερη ή τρίτη δουλειά (γονιών και εκπαιδευτικών) δεν αφήνουν ανεπηρέαστες τις σχολικές τάξεις. Η ένταση, το άγχος, η πίεση που όλα αυτά γεννούν κάνουν τη μόρφωση και την ηρεμία, που η μελέτη απαιτεί, πολυτέλειες. Φέρνουν μέσα στα σχολεία την αγριάδα και την αδιαφορία, ενώ πολλά παιδιά αποξενώνονται όλο και περισσότερο απ’ όσα το σχολείο τους διδάσκει.

  Σας καλούμε σε κοινή συμπόρευση:

Για την υπεράσπιση και διεύρυνση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας.

Για να ζούμε όλοι μας με σταθερή εργασία από το μισθό μας.

  Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Η δημόσια εκπαίδευση είναι σκόπιμα παρατημένη και αφημένη στην υποχρηματοδότηση, την εγκατάλειψη και την υποβάθμιση. Οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα δέχονται απανωτά χτυπήματα από τις πολιτικές επιλογές όλων των τελευταίων κυβερνήσεων.

Τα πράγματα δεν αλλάζουν με σκόρπιες φωνές διαμαρτυρίας. Μόνο ενωμένοι και αποφασισμένοι σε ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο μπορούμε να επιβάλλουμε αλλαγές προς όφελος της εκπαίδευσης και των παιδιών μας. Μόνο ενωμένοι σε ένα μέτωπο Παιδείας - Εργασίας μπορούμε να επιβάλλουμε πολιτικές προς όφελος του κόσμου της δουλειάς. 

Ένα πρώτο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορεί να αποτελέσει η συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική κινητοποίηση που πραγματοποιούν  η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ και άλλοι συνδικαλιστικοί φορείς για τις 21 Οκτωβρίου. Η κινητοποίηση αυτή δεν αρκεί βέβαια  για να εξασφαλιστεί η νίκη. Θα πρέπει να ακολουθήσουν  αποφασιστικοί αγώνες διαρκείας που θα έρχονται σε ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές.

Σας καλούμε σε έναν αγώνα που προμετωπίδα του έχει τα κοινά αιτήματα για :

®  Το καθολικό δικαίωμα στη γνώση.

Σε μια 14χρονη παιδεία ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

για όλους με 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή

®  Να ζούμε όλοι μόνο από το μισθό μας.

Με σταθερή και μόνιμη εργασία,  χωρίς ωρομισθία

και με ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό

®  Τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης με 15%

Για υποδομές, βιβλιοθήκες, κτίρια, νηπιαγωγεία, πολιτισμό…

®  Πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα

Για όλους στα 30 χρόνια δουλειάς

 Όλοι στην απεργία   και στην πανεκπαιδευτική συγκέντρωση στις 21 Οκτώβρη, 11.00 π.μ. στα Προπύλαια

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ