ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

 εκπ/κων  Π.Ε. Κερατσινίου – Περάματος

 

Κάθε φέτος και χειρότερα

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνουμε ως λαός. Η κυβέρνηση πουλάει ό,τι είχαμε ως περιουσία. Τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, το Ταμιευτήριο, τα Ταχυδρομεία, τα διόδια….  Την ίδια ώρα αφήνει τα δάση να καίγονται και τη μόλυνση να απονεκρώνει τις θάλασσες.

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνουμε σαν εργαζόμενοι. Οι σχεδόν καθηλωμένοι μισθοί μας σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων. Ο πλούτος μεταφέρεται στα χέρια των λίγων, οι περικοπές στην καθημερινότητα των πολλών. Παράλληλα ο κοινωνικός μας μισθός συνεχώς συρρικνώνεται. Η δωρεάν υγεία τείνει να γίνει ανέκδοτο, ενώ η φτώχεια και η εγκατάλειψη τείνει να γίνει χαρακτηριστικό κάθε δημόσιου χώρου και δραστηριότητας (από την παιδική χαρά ως τις δημόσιες συγκοινωνίες).

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνει το μέλλον μας. Το ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο μετά το άλλο (Σιούφας, Ρέππας, Πετραλιά) μειώνει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.  Τελευταίο κρούσμα η στέρηση της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης του ΙΚΑ για τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή ανέβασε σε 100 (από 50) τα ετήσια ένσημα που απαιτούνται γι’ αυτή, ενώ μία χρονιά στην ωρομισθία δεν προσφέρει περισσότερα από 80. Παράλληλα ο αρμόδιος υπουργός απέκτησε το δικαίωμα να μειώσει δραστικά τις επικουρικές συντάξεις όλων μας, χωρίς την υποχρέωση ούτε καν να νομοθετήσει.

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνουν τα σχολεία μας. Τα κονδύλια για τα λειτουργικά τους έξοδα παραμένουν καθηλωμένα, τη στιγμή που οι τιμές των καυσίμων κυρίως, αλλά και όλων των άλλων εξόδων, αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Οι νέες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών (π.χ. πληροφορική) αγνοούνται από το δημόσιο σχολείο και ανατίθενται είτε στο σπίτι είτε στην αγορά. Οι προσλήψεις προσωπικού δεν καλύπτουν τις ανάγκες που κάλυπταν χθες, με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμοι δάσκαλοι. Πολλοί σύλλογοι διδασκόντων δεν συζητούν πια τι θα κάνουν μ’ αυτό ή το άλλο παιδί, μ’ αυτό ή το άλλο θέμα της διαπαιδαγώγησης αλλά για το πώς θα καλύψουν το ένα ή το άλλο κενό προσωπικού ή για το πώς θα εξασφαλίσουν κάποια χρηματοδότηση του σχολείου τους. Την ίδια στιγμή η ωρομισθία εξαπλώνεται. Κακοπληρωμένοι συνάδελφοι τρέχουν από σχολείο σε σχολείο, διδάσκουν σε ασφυκτικά χρονικά όρια και σε ταλαιπωρημένους μαθητές κι όταν τελειώσουν βάζουν πλώρη για τη δεύτερη ή την τρίτη εργασία.

Όσο περνάει ο καιρός φτωχαίνει η επιστημονική και κοινωνική μας αξιοπρέπεια. Συζητάμε όλο και λιγότερο για το ορθό και το δίκαιο, όλο και περισσότερο για το νόμο και τις διατάξεις του. Όλο και λιγότερο ενδιαφέρει αν η γνώση που διδάσκουμε βοηθάει τους μαθητές μας. Όλο και λιγότερο ενδιαφέρει αν αυτή ή η άλλη πρωτοβουλία θα ωφελήσει τα παιδιά. Αυτό που ενδιαφέρει είναι αν προβλέπεται από το νόμο κι αν είμαστε καλυμμένοι. Και είναι αναμενόμενο, αφού οι πρωτοβουλίες  που δεν συνάδουν με τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης (π.χ. 132^ο Δημοτικό Σχολείο Αθήνας) αντιμετωπίζονται όχι με παιδαγωγικά / επιστημονικά επιχειρήματα (ή έστω με ιδεολογικά) αλλά με τη μεζούρα του νόμου και της τάξης. Παράλληλα διδάσκουμε βιβλία για τα οποία όχι μόνο δεν μας ρώτησαν όταν τα προετοίμασαν, αλλά ακόμη και σήμερα, που με βεβαιότητα εκφράζουμε αρνητική γνώμη για τα περισσότερα από αυτά μας αγνοούν επιδεικτικά.

Μας βρήκαν μπροστά τους πολλές φορές

Το εκπαιδευτικό κίνημα  αντιπάλεψε εδώ και δύο περίπου δεκαετίες την πολιτική της λιτότητας και είχε πολλές μικρές κατακτήσεις: τα τρίμηνα και το επίδομα βιβλιοθήκης από την απεργία των καθηγητών το 1988, οι 20.000 δρχ. αύξηση, η ενσωμάτωση των τριμήνων στο βασικό μισθό, ο αναπροσαρμοζόμενος και όχι ονομαστικός χαρακτήρας του επιδόματος εξωδιδακτικής απασχόλησης από την μεγάλη απεργία των καθηγητών το 1997 με τη δική μας 13ήμερη συμμετοχή, τα 105 ευρώ του 2006. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι κατακτήσεις αυτές δικαιώνουν τους αγώνες μας ή ότι μας εξασφαλίζουν μισθούς από τους οποίους μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς. Είναι ωστόσο φανερό ότι χωρίς  αυτές ο μισθός μας θα βρίσκονταν σήμερα στο ύψος του δώρου Χριστουγέννων.

Το εκπαιδευτικό κίνημα αντιπάλεψε σε όλη την δεκαετία του ’90 (καταλήψεις 1991, εξεταστικά 1998) την κατάργηση της επετηρίδας. Αν και η επετηρίδα καταργήθηκε πρέπει να πούμε ότι χωρίς τον αγώνα αυτό οι διορισμοί θα γίνονταν με εξετάσεις και συνέντευξη ήδη από το 1991.

Το εκπαιδευτικό κίνημα (με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06 και του ΄07, τον αγώνα της ΠΟΣΔΕΠ τη δική μας μεγάλη απεργία) αντιπάλεψε την αναθεώρηση του συντάγματος. Αν και η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης συνεχίζει να αποτελεί πολιτική της κυβέρνησης η συνταγματική της αναγνώριση πήγε στο καλάθι των αχρήστων μαζί με τα σχέδια για κατάργηση της μονιμότητας για όσους συναδέλφους διορίζονται από εδώ και μπρος.

Το εκπαιδευτικό κίνημα αντιπάλεψε την επαναφορά της αξιολόγησης (θεωρητική και ιστορική απονομιμοποίηση της, άρνηση συγκρότησης των επιτροπών αυτοαξιολόγησης το 1999, άρνηση συμπλήρωσης ερωτηματολογίων ΚΕΕ), το παρουσιολόγιο, την υποχρεωτική παραμονή στο σχολείο μέχρι τις 2:00, την Ευέλικτη Ζώνη (διαδικασίες συλλόγων διδασκόντων ’05). Σήμερα, αν και η αξιολόγηση λειτουργεί στην επιλογή στελεχών (συνεντεύξεις), ο επιθεωρητισμός, το απουσιολόγιο και η Ευέλικτη Ζώνη  δεν αποτελούν μέρος της σχολικής καθημερινότητας.

Το εργατικό και το εκπαιδευτικό κίνημα  αντιστάθηκαν φέτος στην ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση. Τα δύο εκατομμύρια απεργών και οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών στις 19 Δεκέμβρη ματαίωσαν τα επιθετικότερα σχέδια της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό (αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού της κύριας σύνταξης με σκοπό τη δραστική μείωση όλων των συντάξεων) δεν κατόρθωσαν όμως να αντιστρέψουν τον κατήφορο της συρρίκνωσης των εργατικών δικαιωμάτων. Και εάν η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δεν είχε διαλέξει το δρόμο της αποκλιμάκωσης των κινητοποιήσεων και της συνεννόησης για εργασιακή ειρήνη με την εργοδοσία, είναι σαφές ότι οι πανεργατικές κινητοποιήσεις θα είχαν διαφορετική τύχη.

Ο κατήφορος δεν έχει τέλος

Το επόμενο διάστημα μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων για τη ζωή και το μέλλον μας θα επανεξεταστούν. Σύμφωνα με κυβερνητικές εξαγγελίες περιμένουμε νομοσχέδια για το ασφαλιστικό και το μισθολόγιο, και ρυθμίσεις για την αξιολόγηση. Ταυτόχρονα η πραγματική αξία του μισθού μας συρρικνώνεται από ένα ανεξέλεγκτο κύμα ακρίβειας, αποτέλεσμα της χρόνιας εμπιστοσύνης των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στην (αν)ικανότητα της αγοράς. Το ίδιο κύμα ακρίβειας θα πλήξει τα οικονομικά των σχολείων, των οποίων η δημόσια χρηματοδότηση παραμένει καθηλωμένη.  Ο  φετινός διωγμός προνηπίων από τα δημόσια νηπιαγωγεία προβλέπεται να επαναληφθεί και με τη νέα σχολική χρονιά. Καμία πρωτοβουλία δεν  παίρνει η κυβέρνηση για να απαλλάξει τους γονείς από τα δίδακτρα των φροντιστηρίων που συρρικνώνουν το λαϊκό εισόδημα και πλήττουν το κύρος του δημόσιου σχολείου, ενώ όλο και μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας περνάει στην ωρομισθία. Επιπρόσθετα σημαντικές λειτουργίες του δημόσιου σχολείου κινδυνεύουν να περάσουν στα χέρια της αναξιόπιστης τοπικής αυτοδιοίκησης μέσω του Καποδίστρια 2. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τα δημόσια σχολεία κινδυνεύουν να έχουν την τύχη των κρατικών παιδικών σταθμών και οι γονείς να αναγκαστούν να βάλουν ακόμη περισσότερο το χέρι στην τσέπη.

Την επόμενη χρονιά θα μας ξαναβρούν μπροστά τους άλλες τόσες φορές.

Αυτή τη φορά καλύτερα προετοιμασμένους και πιο δυνατούς

Απέναντι σε όλα αυτά οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι μπορούμε να ενώσουμε τις αντιστάσεις μας για να κάνουμε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια μαζικό κίνημα ανατροπής. Συνδυάζοντας την πάλη στο μικρό και το τοπικό (τις συνενώσεις τμημάτων, την άρνηση εγγραφής προνηπίων στο δημόσιο νηπιαγωγείο, τη μείωση των τμημάτων του ολοήμερου σχολείου, τα κενά διδακτικού προσωπικού) με την πάλη στα μεγάλα και κεντρικά ζητήματα (το ασφαλιστικό του δημοσίου, το νέο μισθολόγιο, την εισοδηματική πολιτική, τη χρηματοδότηση της παιδείας) μπορούμε να φτιάξουμε μέτωπα ανατροπής αυτής της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

Μαζί με τους συλλόγους γονέων, ακολουθώντας το αγωνιστικό παράδειγμα του 5^ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου, μπορούμε να αμφισβητήσουμε έμπρακτα σε τοπικό επίπεδο την πολιτική της λιτότητας για τα σχολεία, είτε αυτή φανερώνεται στα κενά διδακτικού προσωπικού είτε στις καταργήσεις τμημάτων είτε στη κρατική χρηματοδότηση των σχολείων είτε οπουδήποτε αλλού. Για τα ίδια θέματα πρέπει να αναπτύξουμε τη συνεργασία μας με τους άλλους συλλόγους α/θμιας εκπαίδευσης της περιοχής καθώς και με την τοπική ΕΛΜΕ και τα μαθητικά συμβούλια.

Σε κεντρικό επίπεδο οι δάσκαλοι μαζί με τους καθηγητές, το εκπαιδευτικό κίνημα  και άλλα σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μπορούμε να υψώσουμε τείχη αντίστασης στο φτηνό σχολείο, στο ασφαλιστικό, στην εισοδηματική πολιτική, στην ακρίβεια, στον κρατικό προϋπολογισμό.

Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι η συμπόρευση είναι προϋπόθεση μιας νίκης  που θα βάλει τέρμα στον κατήφορο. Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να επιλέξουμε πολύμορφους αγώνες ικανούς να εξαντλήσουν την κυβέρνηση. Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι μια τέτοια νίκη δεν μπορεί παρά να έρθει μέσα από ένα αγώνα διαρκείας (με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις). Αγώνα με κορυφώσεις και υφέσεις. Αγώνα με στιγμές έξαρσης και ανασυγκρότησης. Αγώνα ανατροπής, πέρα από τη λογική της γραφειοκρατικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και την κομματική περιχαράκωση του ΠΑΜΕ. ¨Όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι για ένα τέτοιο αγώνα ο κλάδος μας θα χρειαστεί ένα ισχυρό απεργιακό ταμείο που θα διαχειρίζεται από τους συλλόγους και θα έχει κοινά χαρακτηριστικά σε όλη τη χώρα .

Θεωρούμε αναγκαίο να εργαστούμε για  μια πρώτη στιγμή κορύφωσης μέσα στο φθινόπωρο.  Η διαμόρφωση της θα εξαρτηθεί από τη συγκυρία: τις κινήσεις της κυβέρνησης και την κατάσταση του κινήματος. Η προετοιμασία της αρχίζει από σήμερα.