ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΙ

αρχείο

_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Φόρουμ συζήτησης

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ  ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ '' ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ '' ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Χωρίς περίσκεψιν , χωρίς λύπην , χωρίς αιδώ
μεγάλα και υψηλά έκτισαν γύρω μου τείχη

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ .
Άλλο δεν σκέπτομαι : τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη

Διότι πράγματα πολλά έξω να κάνω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμον έξω

Κ. Π. Καβάφης : Ποιήματα

        Το άνοιγμα του ασφαλιστικού αποτελεί σήμερα μία από τις πρώτες και σημαντικότερες προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης. Δρομολογούνται σημαντικές εξελίξεις που αφορούν τη ζωή και το μέλλον πολλών γενιών εργαζομένων μαζί και το δικό μας ως εκπαιδευτικών. Η σημερινή κυβέρνηση ακολουθώντας τα βήματα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της χώρας στη δεκαετία του 90 και του 2000 φιλοδοξεί να είναι αυτή που θα δώσει το συντριπτικό χτύπημα στο σύστημα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης. Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που χάραξαν οι νόμοι Σιούφα και Ρέππα , με τις βαθιά αντικοινωνικές επιλογές τους , ανοίγει σήμερα έναν καινούργιο κύκλο επιθέσεων σ' ένα από τα σημαντικότερα και ιστορικότερα κοινωνικά δικαιώματα που κατάφερε ο κόσμος της εργασίας με τους αγώνες του.

       Η δημόσια κοινωνική ασφάλιση ως καθολικό δικαίωμα δεν είναι για μας διαπραγματεύσιμη. Παλεύουμε μόνο για τη διεύρυνση των κατακτήσεων μας και όχι φυσικά για την ανατροπή τους. Ξεκινώντας απ' αυτή την αφετηρία στο θέμα του ασφαλιστικού διαλέγουμε με ποιον θα πάμε και ποιον θ' αφήσουμε. Θα πάμε με την υπεράσπιση του δικαιώματός μας στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση και θ' αγωνιστούμε γι' αυτό. Δεν θα πάμε στο τραπέζι του ψευδεπίγραφου κοινωνικού διαλόγου.

       Είναι γνωστό ότι στη δεκαετία του ' 90 με την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στο πολιτικό επίπεδο δρομολογήθηκαν μια σειρά συντηρητικές αλλαγές (αναδιαρθρώσεις) στο χώρο της οικονομικής παραγωγής , των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής προστασίας. (προώθηση της λεγόμενης ελαστικής εργασίας με παράλληλη συρρίκνωση της σταθερής και μόνιμης δουλειάς, μείωση του κόστους της εργασίας , απελευθέρωση των απολύσεων , ιδιωτικοποίηση  μιας σειράς κρίσιμων κοινωνικών λειτουργιών).Στα πλαίσια αυτών των αλλαγών το ασφαλιστικό σύστημα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο , στους κόλπους της Ε.Ε,  με την ψήφιση της συνθήκης του Μαάστριχτ τα ασφαλιστικά συστήματα θεωρούνται ένα περιττό βάρος που θα πρέπει να τα ξεφορτωθούν για να επιτευχθούν οι στόχοι της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της μείωσης των ελλειμμάτων. Όλα αυτά όσο και αν γίνεται προσπάθεια ν' ακούγονται θετικά (βοηθούσης και της χοντρομμένης προπαγάνδας των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε) στην πραγματικότητα σημαίνουν το ανελέητο χτύπημα των κοινωνικών δικαιωμάτων. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης πέρα από κάθε δυνατότητα ανθρώπινης αντοχής , παροχή ''κινήτρων'' και για εργασία μετά τη σύνταξη και προπαντός άνοιγμα του δρόμου στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες να εκμεταλλευτούν το κενό που θα δημιουργήσει η ανατροπή του συστήματος της δημόσιας ασφάλισης. Οι ανθρώπινες ανάγκες αντιμετωπίζονται σαν απλά λογιστικά μεγέθη και επιμελώς αποκρύπτονται οι ευθύνες της εργοδοσίας και του κράτους στην πρόκληση της κρίσης στα ασφαλιστικά συστήματα. Η αποκαλούμενη ''επίλυση του ασφαλιστικού '' πάλι εμφανίζεται σαν μια λογιστική τακτοποίηση δημοσιονομικών μεγεθών  , πίσω από τα οποία κρύβεται η κοινωνική συντριβή γενεών εργαζομένων. Στον ίδιο δρόμο βρίσκονται και ο ΟΟΣΑ και οι εκθέσεις διαφόρων ''ανεξάρτητων '' εμπειρογνωμόνων (έκθεση Σπράου , επιτροπή Αναλυτή) που τα συμπεράσματά τους  και οι προτάσεις τους σοκάρουν με την κοινωνική τους αναλγησία.                  

       Συχνά ακούγεται ότι για την κρίση στα ασφαλιστικά συστήματα ευθύνεται το δημογραφικό πρόβλημα. Η γήρανση του πληθυσμού. Πολλές επίσημες εκθέσεις αναφέρουν το δημογραφικό ως μόνη και αποκλειστική αιτία για την κρίση της κοινωνικής ασφάλισης. Η επίκληση όμως του δημογραφικού προβλήματος κατ' αυτό τον τρόπο είναι το πέπλο που σκεπάζει τις σοβαρές ευθύνες κράτους και εργοδοτών που ποτέ δεν πλήρωσαν αυτά που τους αναλογούσαν στα ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι ακόμα και όταν το κράτος υποχρεώνεται από τη νομοθεσία που το ίδιο έχει ψηφίσει να χρηματοδοτήσει τα ταμεία (π.χ ν 3029/02 αρ. 4 για κρατική χρηματοδότηση του Ι.Κ.Α ίση με το 1% του Α.Ε.Π ) τα ασφαλιστικά ταμεία δεν χρηματοδοτήθηκαν ποτέ με τα ποσά που έπρεπε να πάρουν από το κράτος.  Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δαπανά το χαμηλότερο ποσοστό δαπανών σ' όλη την Ευρώπη για το ασφαλιστικό σύστημα. Η μη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος δεν είναι απλά ένα λάθος είναι μια πολιτική επιλογή που ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίησή του.

         Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από την καταλήστευση των ταμείων που εξελίχθηκε την περασμένη άνοιξη από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος διορισμένα στη διοίκηση τους. Όλα αυτά δεν αποτελούν παρά την κορυφή του παγόβουνου. Τα αποθεματικά των ταμείων δεν ληστεύονται για πρώτη φορά. Δεκαετίες τώρα τα χρήματα των ασφαλισμένων αποτέλεσαν το φτηνό χρήμα που χρησιμοποιούνταν από το κράτος και το κεφάλαιο στις δραστηριότητές τους με επιτόκια χαμηλότερα από τον πληθωρισμό. Τα ελλείμματα δεν προέκυψαν από το πουθενά. Γι αυτό και δεν πρέπει ν' ανεχτούμε όλους αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα να προτείνουν ''λύσεις'' για την ''αντιμετώπισή'' του. Δεν πρέπει να τους ανεχτούμε να σχεδιάζουν ''μεταρρυθμίσεις'' του συστήματος που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσπάθειες οριστικού ενταφιασμού του.

        Κάτω από το βάρος των συντηρητικών αλλαγών διαμορφώνεται ένα νέο μοντέλο κοινωνικής προστασίας , όπου η ασφάλιση από συλλογικό κοινωνικό δικαίωμα που προσφέρεται από το κράτος μετατρέπεται σε ατομική υποχρέωση του ίδιου του εργαζόμενου.   Ο ίδιος ο χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης αλλάζει. Από μηχανισμό σχετικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων που ιστορικά διαμορφώθηκε μια ολόκληρη εποχή (αυτό που ονομάστηκε περίοδος του κράτους πρόνοιας) σήμερα μετατρέπεται σε μηχανισμό στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.  Το υπό διαμόρφωση μοντέλο θα λειτουργεί σε ανταποδοτική βάση , τα χρήματα των ταμείων θα κεφαλαιοποιούνται και άρα η βιωσιμότητα θα είναι εξαρτημένη από τις διακυμάνσεις της χρηματιστηριακής κεφαλαιαγοράς. Θα είναι στηριγμένο πάνω στην ιδιωτική ασφάλιση στην οποία θα εξωθείται ο ασφαλισμένος καθώς το ποσό που θα προσφέρεται ως κρατική σύνταξη δεν θα επαρκεί για την επιβίωσή του.   

      Πάνω από μια δεκαπενταετία εδώ στην Ελλάδα το ασφαλιστικό παραμένει ανοιχτό. Η κινδυνολογία των ελλειμμάτων σε επίπεδο προπαγάνδας δίνει και παίρνει. Όχι ότι αυτά δεν υπάρχουν αλλά γιατί γίνεται οτιδήποτε για να παραμείνουν και να μεγαλώσουν , προκειμένου να χρησιμοποιούνται ως πολιορκητικός κριός για την ανατροπή των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων. Το έλλειμμα των ταμείων είναι κοινωνικό και πολιτικό, όχι λογιστικό. Είναι έλλειμμα μιας πολιτικής που θα έχει στο κέντρο της τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του. Στην αντίθετη κατεύθυνση ο νεοφιλελευθερισμός έχοντας στο κέντρο των επιλογών του το κέρδος θεωρεί τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση περιττή και επιζήμια. Από τις αρχές της δεκαετίας το ' 90 νόμοι ακολουθούν ο ένας τον άλλο και ο καθένας δίνει κάποια σημαντικά  χτυπήματα στο σύστημα αφήνοντας τον άλλο να συνεχίσει εκεί που αυτός δεν μπόρεσε να προχωρήσει. 

      Με τους νόμους αυτούς (1902 /90 , 1976/91 , 2084/92 , 3029/02 ) :

v     καταργήθηκε η 35ετία , 25ετία και η 15ετία ως καταληκτικό όριο συνταξιοδότησης και εξαρτήθηκαν από αυξημένα όρια ηλικίας , φτάνοντας ως τα 65 το όριο συνταξιοδότησης. Στη θέση της 35ετίας ως καταληκτικό όριο μπήκαν τα 37 χρόνια δουλειάς.

v     Άλλαξε ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης και από 80% του μισθού του τελευταίου χρόνου , υπολογίζεται τώρα στον τελευταίο μέσο όρο της τελευταίας πενταετίας. Επίσης η επικουρική σύνταξη δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από το 20%  της κύριας σύνταξης.

v     Υπό το πρόσχημα της ομαλής ένταξης όλων των ασφαλισμένων στο σύστημα υιοθετήθηκε η διασπαστική τακτική του ''διαίρει και βασίλευε'' Οι ασφαλισμένοι χωρίστηκαν σε τρεις βασικές κατηγορίες και ανάλογα τους αφαιρέθηκαν  δικαιώματα. Απελπιστική χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης έχουμε για την τρίτη κατηγορία ασφαλισμένων, αυτών που διορίστηκαν μετά την 1/1/1993.

v     Στους δημοσίους υπαλλήλους επιβλήθηκαν νέες εισφορές , όπως αυτή υπέρ του ΙΚΑ για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Ο ν. 1902 /90 θεσμοθετεί την εισφορά υπέρ της κύριας σύνταξης. Ενώ με τον νόμο 2084/92 επιβλήθηκε η καταβολή ασφαλιστικών εισφορών στο σύνολο των Δημοσίων Υπαλλήλων που έχει διαμορφωθεί στο 6,67%.

   Παίρνοντας  η σημερινή κυβέρνηση τη σκυτάλη από την προηγούμενη εκσυγχρονιστική του κ. Σημίτη ετοιμάζει έναν καινούργιο γύρο επίθεσης στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Η πολιτική της έχει ουσιαστική συνέχεια μ' αυτή της προηγούμενης εκσυγχρονιστικής γι' αυτό άλλωστε διεκδικεί την εφαρμογή του νόμου 3029/02 στο καίριο ζήτημα της ενοποίησης των ταμείων. Αιχμή του δόρατος της νέας αντιασφαλιστικής επίθεσης είναι η περίφημη ''επιτροπή σοφών'' μ' επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο του Σ.Ε.Β  Ν. Αναλυτή. Η επιτροπή σοφών με τα πορίσματά της και τις δηλώσεις της Μ.Μ.Ε του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου , προδιαγράφει τις κατευθύνσεις της κυβερνητικής μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό: 

v     Κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και αναθεώρηση της λίστας για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων είναι μέτρο που βλάπτει ιδιαίτερα τις εργαζόμενες γυναίκες αφού μπορεί να παρατείνει την παραμονή τους στην εργασία μέχρι και 17 χρόνια. Το μέτρο αυτό παίρνεται με πρόσχημα την ευρωπαϊκή νομοθεσία σχετικά με την ισότητα υποχρεώσεων των δύο φύλων.   

v     Αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της σύνταξης από την καλύτερη πενταετία της τελευταίας δεκαετίας είναι σήμερα στην τελευταία δεκαετία ή δεκαπενταετία  ή και στο σύνολο ακόμα του εργασιακού βίου. Πρόκειται για μια επιλογή που  μετατρέπει τη σύνταξη σ΄ένα επίδομα κρατικής φιλανθρωπίας. 

v     Εθελοντική παράταση του εργάσιμου βίου ακόμα και μετά το 65^ο ή 67^ο έτος με κίνητρα την αύξηση της σύνταξης και τη μερική απασχόληση.

v     Ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων όπως αυτή είχε προβλεφθεί με τον νόμο 3029/02. Η ενοποίηση θα σημάνει και ενοποίηση και των συντάξεων προς τα κατώτατα όρια φυσικά.

v     Επαναφορά του νόμου Σιούφα με τον οποίο προβλέπονταν η συνταξιοδότηση στα 60 και 35 χρόνια δουλειάς αντί για 58 και 35 χρόνια που ισχύει σήμερα.

Σε πλήρη αντίθεση μ΄ αυτές τις επιλογές διεκδικούμε :

1.      Δημόσια κοινωνική ασφάλιση ως καθολικό δικαίωμα όλων των εργαζομένων.

2.      Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων της τελευταίας δεκαπενταετίας. (1902/90, 1976/91 , 2084/92 , 3029/02) Καμιά διάκριση των ασφαλισμένων σε κατηγορίες (παλιοί –νέοι)

3.      Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή στα 55 χρόνια δουλειάς ίση με τον καταληκτικό μισθό

4.      Κατάργηση του τζογαρίσματος των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο. Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα και οι οφειλές των εργοδοτών στα ταμεία.                        

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ