Οι πανεκπαιδευτικοί αγώνες δεν καταστέλλονται, δεν τρομοκρατούνται, δεν συκοφαντούνται !

Να γενικευτεί ο αγώνας τώρα – να κατεβούμε όλοι στους δρόμους !

Επιτέλους, να ηττηθεί η κυβέρνηση της λιτότητας, των αντιεκπαιδευτικών μέτρων και της καταστολής

 

Πέμπτη  8 Μάρτη, Σύνταγμα…

Η κυβέρνηση της ΝΔ, φρόντισε να γιορτάσει τα τρία χρόνια της στην εξουσία, εξαπολύοντας ένα πρωτοφανές όργιο αστυνομικής βίας απέναντι στο πανεκπαιδευτικό κίνημα. Το σχέδιο της κυβέρνησης, να χτυπηθεί, να συκοφαντηθεί και να διαλυθεί η πιο μεγάλη πανεκπαιδευτική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων ήταν ολοφάνερο. Ανελέητο ξύλο, δακρυγόνα, απροκάλυπτη επίθεση σε οργανωμένα μπλοκ φοιτητικών συλλόγων, συλλήψεις στα «τυφλά» από τις δυνάμεις των ΜΑΤ που έδρασαν ως στρατός κατοχής στην ιστορική πλατεία Συντάγματος.

Μέλη των Παρεμβάσεων, μαζί με άλλους συναδέλφους συμμετείχαν στις ομάδες περιφρούρησης της πορείας με περιβραχιόνια των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών (ΔΟΕ – ΟΛΜΕ – ΠΟΣΔΕΠ). Αυτές οι ομάδες περιφρούρησης αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα και γκλομπς από τις αστυνομικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα συνάδελφοι εκπαιδευτικοί να τραυματιστούν και να διακομιστούν σε νοσοκομεία.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν σε αυτές τις ομάδες, έγιναν αδιάψευστοι μάρτυρες ενός απίστευτου πογκρόμ βίας κατά των διαδηλωτών :

·       Καταιγιστική χρήση δακρυγόνων, όχι μόνο στις πρώτες αλυσίδες, αλλά στον κύριο κορμό της πορείας.

·       Χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, ακόμα και εμπρηστικές (!!) πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών.

·       Φοιτήτριες, κορίτσια δεκαεννιά και είκοσι χρονών που βγήκαν να διαδηλώσουν με την ελπίδα στα μάτια για δημόσια δωρεάν παιδεία, να σέρνονται και να ποδοπατούνται, να χτυπιούνται ανελέητα - οι πάνοπλοι «άνδρες» των ΜΑΤ  «τίμησαν» με το δικό τους τρόπο την ημέρα της γυναίκας  !

·       Αστυνομικός με πολιτικά, ανάμεσα στους διαδηλωτές, να φωτογραφίζει πρόσωπα και μάλιστα όταν ρωτήθηκε για την ιδιότητά του, τόσο ο ίδιος όσο και ο επικεφαλής των αστυνομικών να δηλώνουν ότι είναι … «συνδικαλιστής» των ομοσπονδιών των ΜΑΤ ! (Ας προβληματιστούν εκείνοι που μιλούν για αστυνομικό «συνδικαλισμό», τι είδους συνδικαλιστής είναι αυτός που φωτογραφίζει και φακελλώνει άλλους συνδικαλιστές και γιατί θα πρέπει να γίνει δεκτό το αίτημα των αστυνομικών ομοσπονδιών να γίνουν μέλη της ΑΔΕΔΥ).

·       Ολόκληρα μπλοκ φοιτητικών συλλόγων να περικυκλώνονται από τα ΜΑΤ, να ψεκάζονται, να ποδοπατούνται, να χτυπιούνται ανελέητα τα παιδιά και να συλλαμβάνονται με μοναδική κατηγορία ότι …διαδήλωναν !

·       Το αποκορύφωμα όλων αυτών, ήταν η επίθεση των ΜΑΤ στο φοιτητικό μπλοκ που περιφρουρούνταν και από μέλη των εκπαιδευτικών και η απίστευτη βία που χρησιμοποίησαν – στέλνοντας εκπαιδευτικούς και φοιτητές στο νοσοκομείο – για να αποσπάσουν και να συλλάβουν τους φοιτητές που βρίσκονταν ανάμεσα στην περιφρούρηση των εκπαιδευτικών !!

«Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα φασισμού εξεγείρεται κάθε δημοκρατική συνείδηση στον τόπο»

Κ. Καραμανλής,  9/1/2007

Για να προωθήσει τις αντιλαϊκές και αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, η κυβέρνηση του «μεσαίου χώρου» αξιοποιεί την καταστολή και τον αυταρχισμό απέναντι σε κάθε εργατικό, νεολαιίστικο, κοινωνικό αγώνα. Είναι αυτοί, που απάντησαν στην ηρωϊκή απεργία των δασκάλων με τα ΜΑΤ, τα χημικά, τις σιδηρογροθιές και την αδιαλλαξία.

Είναι αυτοί, που αντιμετώπισαν τον απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών με την πολιτική επιστράτευση.

Είναι αυτοί, που καταδικάζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στη φτώχεια και την ανεργία, που στήνουν χρηματιστηριακά παιχνίδια με τα χρήματα των ασφαλιστικών μας ταμείων.

Είναι αυτοί, που περνούν δια πυρός και σιδήρου τη νεολαία, για να ψηφίσουν τη συνταγματική αναθεώρηση και τον αντιδραστικό νόμο – πλαίσιο.
Όταν οι φοιτητές χτυπούν την πόρτα της κοινωνίας κάποιος πρέπει να τους ανοίξει !

Ο ανθός, το μέλλον και η ελπίδα αυτής της κοινωνίας, είναι σήμερα η σπουδάζουσα νεολαία που αγωνιά και αγωνίζεται, που αντέχει έναν ολόκληρο χρόνο στην συκοφάντηση, την παραπληροφόρηση, την καταστολή και την αστυνομική βία.

Αυτός ο πρωτοφανής σε διάρκεια, μαζικότητα και ένταση πανεκπαιδευτικός αγώνας, που διαρκεί σχεδόν ένα χρόνο τώρα, και κινητοποιεί διαδοχικά όλα τα τμήματα της εκπαίδευσης (φοιτητές – δάσκαλοι – καθηγητές – μαθητές – πανεπιστημιακοί – και πάλι φοιτητές) αποτελεί τη μοναδική αντιπολίτευση στο στημένο πολιτικό σκηνικό, υποχρεώνει σε ταπεινωτικές ήττες και ελιγμούς την αντιπολίτευση και οδηγεί σε πολιτική απομόνωση την κυβέρνηση.

Είναι αυτός ο αγώνας, που μόνος του,  υψώνει τις σημαίες των μισθών αξιοπρέπειας, της αύξησης των δαπανών για την παιδεία, του δημόσιου δωρεάν σχολείου.

Είναι αυτός ο αγώνας, που εναντιώνεται στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την εισβολή της αγοράς και των εταιριών στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Είναι αυτός ο αγώνας, που αντιστέκεται στους μορφωτικούς αποκλεισμούς, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στο πρότυπο του εργαζόμενου χωρίς δικαιώματα, ασφάλιση και μονιμότητα.

Απέναντι, σε αυτό τον αγώνα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ΜΜΕ και πανίσχυρα ιδιωτικά συμφέροντα, ως σύγχρονη Ιερά Συμμαχία, σχεδιάζουν και μεθοδεύουν τη συκοφάντηση και την καταστολή αυτού του κινήματος.

Από απόσταση, ακολουθούν αμήχανα και παρακολουθητικά - και σε κάποιες περιπτώσεις εχθρικά - την αναμέτρηση, όλοι οι παραδοσιακοί  πολιτικοί και συνδικαλιστικοί σχηματισμοί του επίσημου συνδικαλισμού και της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ έως τις «ταξικές» συνδικαλιστικές ηγεσίες, όλη η βεντάλια του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος αφού παρακολούθησε με ανοιχτή εχθρότητα τις καταλήψεις του Μάη, αφού σήκωσε υποτιμητικά το φρύδι της πριν ξεκινήσει η δική μας απεργία, υποχρεώθηκε να ακολουθήσει ασθμαίνοντας με 24ωρες και στάσεις εργασίας, αρνούμενη το αυτονόητο: την ουσιαστική συμμετοχή στον αγώνα για την ανατροπή της λιτότητας και των αντιεκπαιδευτικών επιλογών. Αυτή την κρίσιμη στιγμή, οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να εγκαταλείψουν αυτή την εγκληματική τακτική. Ο αγώνας θα πρέπει να κλιμακωθεί άμεσα με την κήρυξη απεργιών από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και την  κήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 22 Μάρτη, σε συντονισμό με το φοιτητικό κίνημα και όχι στα τέλη Μάρτη για εθιμοτυπικούς λόγους (ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ καλούν σε 24ωρη απεργία «κατόπιν εορτής», 28 και 29/3 αντίστοιχα). Μια μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση όλων των εργαζόμενων και των φοιτητών τη μέρα αυτή, θα είναι η πιο αποτελεσματική, νικηφόρα απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό και την καταστολή.

Να πάρει ο καθένας τις ευθύνες που του αναλογούν 

Ας σηκώσουμε λοιπόν ξανά, δίπλα στους φοιτητές, τις σημαίες της απεργίας, των 1400 € για όλους, της αύξησης των δαπανών για την παιδεία, του δημόσιου δωρεάν σχολείου, ας βροντοφωνάξουμε μαζί τους «Με ΜΑΤ και βία δε γίνεται παιδεία», αλλά και  «Στους δρόμους σπάμε την τρομοκρατία». Ας ηχήσουν ξανά τα τύμπανα του αγώνα μας στις πανεκπαιδευτικές συγκεντρώσεις, ας δώσουμε το δικό μας στίγμα και το δικό μας χρώμα στην τεράστια αντιπαράθεση που γίνεται, κατεβαίνοντας στις συγκεντρώσεις με τα πανό των Συλλόγων μας.

Η ΔΟΕ χρειάζεται τώρα να πρωτοστατήσει με κήρυξη 24ωρης απεργιας στις 15/3 και κλιμάκωση με 48ωρη στις 21 και 22/3, να προκαλέσει συντονισμό με άλλα σωματεία κι ομοσπονδίες, να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την πλατιά ενημέρωση κι αγωνιστική προετοιμασία του κλάδου. ( Γ.Σ., ολομέλεια προέδρων, επιτροπές αγώνα, γράμμα για γονείς, εκδηλώσεις, τοπικές κινητοποιήσεις)  ώστε να προσθέσουμε και τις δικές μας δυνάμεις στον αγώνα που διεξάγεται.

  Όλοι οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και οι γονείς, οφείλουμε, πιο οργανωμένα και συνειδητά, να κατεβαίνουμε στις πορείες στο πλευρό των φοιτητών όχι μόνο για να διαδηλώσουμε, αλλά για να διαμορφώσουμε στο δρόμο ένα μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας που θα υψώσει μια ασπίδα προστασίας απέναντι στη βαρβαρότητα και θα φέρει την ήττα της κυβερνητικής πολιτικής.

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΑΣ