ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΔΕΔΥ

αρχείο

_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Βιβλίο Επισκεπτών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

για τη συνεδρίαση του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ

στις 12 Οκτώβρη 2007

των εκπροσώπων των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων

Αντωνόπουλου Παύλου, Μάτσα Κατερίνας, Ρέππα Ντίνας

    Σε απόφαση συναίνεσης στο διάλογο για τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης, προχώρησε το Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ μετά από την πρόταση της ΠΑΣΚ για αποδοχή του διαλόγου στα πλαίσια της βουλής και της ΔΑΚΕ για συμμετοχή σε διμερή διάλογο. Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο για το εργατικό κίνημα κατά την οποία η κυβέρνηση επιδιώκει να βρει συμμαχίες για την αντεργατική μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα, η απόφαση των τριτοβάθμιων ομοσπονδιών (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) να συμμετέχουν στο διάλογο της βουλής δίνει χείρα βοηθείας στις επιδιώξεις της Ν.Δ. Η υποτιθέμενη διαφοροποίηση της ΠΑΣΚ όπου αρνείται τάχα το διάλογο με την κυβέρνηση αλλά αποδέχεται και προσέρχεται στο διάλογο της βουλής γίνεται για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις. Στην πραγματικότητα τη στιγμή που το εργατικό κίνημα χρειάζεται να συγκεντρώσει δυνάμεις για να αντεπιτεθεί, να ανατρέψει τις κυβερνητικές επιδιώξεις και να διεκδικήσει με βάση τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων, η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ συναινούν και προσχωρούν σε συζήτηση χειροτέρευσης της θέσης των εργαζόμενων. Στη συνεδρίαση κατατέθηκαν πέντε διαφορετικές προτάσεις (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ-Αυτόνομη Παρέμβαση-Παρεμβάσεις, Συσπειρώσεις, Κινήσεις) όπου εκτός των άλλων στο επίμαχο ζήτημα του διαλόγου η ΠΑΣΚ πρότεινε συμμετοχή στο διάλογο της βουλής, η ΔΑΚΕ συμμετοχή στο διμερή διάλογο, το ΠΑΜΕ, Αυτ. Παρ. και οι Παρεμβάσεις άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε μορφή διαλόγου.

    Από τη μεριά των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων - Κινήσεων υπήρξε καταγγελία της συμμετοχής σε οποιαδήποτε μορφής διάλογο και της προσπάθειας του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του για πλήρη ανατροπή του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος. Μια προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία 20 χρόνια και με μεθοδευμένες κινήσεις οδηγεί το ασφαλιστικό σύστημα σε αδιέξοδα ώστε να επιβάλλει το καινούργιο μοντέλο που θα μετατρέψει το όποιο κράτος “πρόνοιας” αναπτύχθηκε τον 20^ο αιώνα κάτω και από την πίεση του εργατικού κινήματος, σε κράτος “φρούριο”, κράτος καταστολέα κάθε εργατικής και κοινωνικής διεκδίκησης, όπου η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση κ.λπ. θα θεωρούνται ατομική υποχρέωση κι όχι κοινωνικό δικαίωμα και θα πωλούνται σε κάθε ενδιαφερόμενο.

   Το εργατικό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει τα ενιαία, πλήρη, αυξημένης ποιότητας ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων χωρίς κατηγοριοποιήσεις σε παλιούς και νέους, ανυποχώρητα να επιβάλλει την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων των προηγουμένων κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ (νόμοι Σιούφα, Ρέππα…) που κουτσουρεύουν και απαξιώνουν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το εργατικό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει όλα τα κλεμμένα από τα ταμεία, όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ευρώ που με συστηματικό τρόπο το κεφάλαιο με την άμεση κρατική παρέμβαση έχει τσεπώσει από το 1950 μέχρι σήμερα. Σε μια εποχή όπου η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας είναι αλματώδης, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να διεκδικήσουν μείωση του εργάσιμου βίου με αύξηση των συντάξιμων αποδοχών, μείωση ως κατάργηση των εργατικών εισφορών με αύξηση των εισφορών των εργοδοτών και ποιοτική αναβάθμιση της υγειονομικής περίθαλψης.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να επιδιωχθεί η μέγιστη συσπείρωση των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα με το στήσιμο επιτροπών σε όλους τους χώρους εργασίας, που με οριζόντια διασύνδεση θα ξεκινήσουν άμεσα τον αγώνα για την επιβολή των στόχων που αναπτύχθηκαν. Ο αγώνας πρέπει να είναι πολύμορφος, μαζικός και ανυποχώρητος. Πρέπει να αξιοποιηθούν όλες οι μορφές αγώνα, από συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, απεργίες που να συγκλίνουν σε πανελλαδική πανεργατική απεργιακή έκφραση διάρκειας μέχρι την ανατροπή της αντιασφαλιστικής επίθεσης, όχι για διαμαρτυρία και απλή πολιτική καταγγελία αλλά για ουσιαστική διεκδίκηση και επιβολή της θέλησης των εργαζομένων, για αγώνα μέχρι τη νίκη.

   Σε αυτή την πορεία το εργατικό κίνημα πρέπει να παλέψει για ανατροπή της λιτότητας που με το σχέδιο του νέου προϋπολογισμού βαθαίνει και οδηγεί στην εξαθλίωση όλο και περισσότερους εργαζόμενους, περικόπτει τις κοινωνικές δαπάνες και βαθαίνει τη φτώχεια, διεκδικώντας αύξηση των αποδοχών στα 1400 € καθαρά για το νεοεισερχόμενο.

Παράλληλα θα πρέπει να αγωνιστούμε για ανατροπή των νέων εργασιακών σχέσεων ελαστικοποίησης της εργασίας, στα προγράμματα stage της ανασφάλιστης και ευκαιριακής εργασίας, της επέκτασης της ωρομισθίας και όλων εκείνων των μορφών που εκ των πραγμάτων χτυπάνε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.