παρεμβάσεις – συσπειρώσεις – κινήσεις
& εργατικά σχήματα

 

1^Η ΜΑΗ - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ, 11 π.μ.

Να διαλέξουμε το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα! 

Να πάρουμε το μήνυμα της ελπίδας από τη νίκη της εξεγερμένης Γαλλίας!

 

Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν να πείσουν τους λαούς ότι μπορούν να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον και επιμένουν πεισματικά στη γενίκευση της ελαστικής, ανασφαλούς, προσωρινής και κακοπληρωμένης εργασίας. Νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, στηρίζουν την ίδια πολιτική και προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι δεν υπάρχει άλλο μέλλον από τον εργασιακό Μεσαίωνα.

Την ίδια ώρα, ο ‘πολιτισμένος κόσμος’ χορεύει ακατάπαυστα στους ρυθμούς του πολέμου. Από την εισβολή στο Αφγανιστάν, στην κατοχή του Ιράκ, στο στραγγαλισμό του λαού της Παλαιστίνης, στη σχεδιαζόμενη επίθεση στο Ιράν, οι λαοί είναι αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, που σκορπά φτώχεια, πόλεμο και βία.

Στην Ελλάδα ζούμε στον αστερισμό της ουσιαστικής συναίνεσης και συμφωνίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αφού δεν μπορούν να διαφωνήσουν στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, δίνουν τη μάχη των «μοντέλων», Ιρλανδικό, ή Σουηδικό, αρκεί η συζήτηση να μην έρχεται στο «Ελληνικό» μοντέλο. Κάθε μέτρο της κυβέρνησης ή το έχει εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ (επιστρατεύσεις απεργών), ή είναι εφαρμογή ή συνέχεια δικιάς του πολιτικής (ιδιωτικοποιήσεις), ή το έχει εξαγγείλει ήδη ο Γ. Παπανδρέου (ασφαλιστικό, ανασφάλιστη εργασία για τους νέους). Γι’ αυτό και η κυβέρνηση προσπαθεί τους τελευταίους μήνες να επιβάλει την παρατεταμένη καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος, τη γενίκευση της ελαστικής και ανασφαλούς εργασίας (κατάργηση 8ωρου, κανονισμοί εργασίας στις ΔΕΚΟ, κατάργηση μονιμότητας στο δημόσιο), τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ προετοιμάζει και αλλαγές στο ασφαλιστικό.

Απέναντι σε αυτά, την ίδια στιγμή που φάνηκαν οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, που έγιναν οι περισσότερες απεργίες και κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων (τράπεζες – ναυτεργάτες – ΟΤΑ – Πανεπιστήμια), που αυξάνεται ο αριθμός των απεργών σε κάθε κινητοποίηση, οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΓΣΕΕ όχι μόνο υπέγραψαν το περίφημο 0,77 λεπτά την ημέρα, αλλά και προσέφεραν δύο χρόνια εργασιακής ειρήνης. Ουσιαστικά ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (συχνά και με τη συναίνεση του ΣΥΝ) επιδιώκουν να μην υπάρξει κανένα ρήγμα στην κυρίαρχη πολιτική. Γι’ αυτό μιλούν για τις «αντοχές της οικονομίας», λες και είναι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων, για αυτό ανταποκρίνονται σε κάθε κάλεσμα της κυβέρνησης για «διάλογο». 

Σε αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να απαντήσει το ΠΑΜΕ, καθώς διαλέγει το δρόμο της απομόνωσης, αρνείται ουσιαστικά κάθε μορφή κοινής δράση με άλλα σωματεία, αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις μόνο ως μοχλό πολιτικής καταγραφής και εκλογικής ενίσχυσης. Προβάλλοντας τη λογική ότι σήμερα κανένας αγώνας δεν μπορεί να νικήσει, οδηγεί στην ηττοπάθεια τους εργαζομένους, ενώ ακόμη και οι ομοσπονδίες που συμμετέχουν σε αυτό συχνά υπογράφουν συμβάσεις στα ίδια επίπεδα με τη ΓΣΕΕ.

Υπάρχει, όμως, και ένας διαφορετικός δρόμος:

 Μπορούμε να μπλοκάρουμε τον εργασιακό μεσαίωνα! Αυτό το μήνυμα μας έστειλαν οι νέοι και οι εργαζόμενοι της Γαλλίας λίγες μέρες πριν τη φετινή Πρωτομαγιά, ξεπερνώντας την απάθεια και τον ατομισμό και κάνοντας πέρα τις σειρήνες που εκλιπαρούσαν διάλογο. Την ίδια στιγμή και στην Ελλάδα μια σειρά απεργίες δείχνουν πως δεν είναι εύκολο να χωνευτεί από τους εργαζομένους η νέα δίχρονη υποταγή.

Η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να είναι ένα δυνατό πολιτικό μήνυμα στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση και σε όλους τους επίδοξους μιμητές της. Να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδεύουν τόσο εύκολα με την οργή των εργαζομένων.

Με πανεργατικούς συντονισμένους αγώνες μπορεί να σπάσει ο αυταρχισμός και οι εισαγγελείς στους αγώνες, να ακυρωθεί η προσπάθεια για τον περιορισμό των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων και να δοθεί αποφασιστικά η μάχη για τη διεύρυνση τους: Για να ανατραπούν οι αντεργατικοί νόμοι. Για να μην περάσει η αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Για να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Για πραγματικές αυξήσεις ανάλογες με τις ανάγκες των εργαζομένων. Για συλλογικές συμβάσεις που να καλύπτουν όλους τους εργαζομένους. Για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια για όλους.

Να δώσουμε το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι, αρνούνται να είναι τα ‘αναλώσιμα υλικά’ της καπιταλιστικής κερδοφορίας, θέλουν να μπλοκάρουν τη μηχανή των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Στη Γαλλία εκατομμύρια νέοι, φοιτητές, εργαζόμενοι έδειξαν ότι την ιστορία τη γράφουν οι αγώνες των λαών και όχι τα σχέδια των κυρίαρχων. Με το χαμόγελο της ελπίδας από τη νίκη της εξεγερμένης Γαλλίας, με εμπιστοσύνη στη δύναμη των συλλογικών αγώνων, πιστεύουμε στη δυνατότητα των αγώνων να κερδίζουν, επιμένουμε στην ανάγκη να ανατραπεί το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.