παρεμβάσεις – συσπειρώσεις – κινήσεις
και εργατικά σχήματα

Η κυβέρνηση δεν είναι ανίκητη !

 

Η απεργία της 15^ης Μάρτη, να γίνει αφετηρία

νέων  νικηφόρων αγώνων

 

Κήρυξη πολέμου στους εργαζόμενους

 

Οι μάσκες έπεσαν! Η κυβέρνηση ΝΔ, στη μέση της θητείας της έδειξε όλο το αντιδραστικό της οπλοστάσιο και τις προθέσεις της. Απελευθέρωση του ωραρίου, χτύπημα του ιστορικού οχτάωρου, διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, αναθεώρηση του συντάγματος για άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Πρόσφατα, η πολιτική επιστράτευση της ηρωικής απεργίας των ναυτεργατών και το πραξικόπημα της άρνησης των τραπεζιτών να υπογράψουν συλλογική σύμβαση με την ΟΤΟΕ (με την θετική ουδετερότητα της κυβέρνησης), δείχνουν πως η ατζέντα Καραμανλή πέταξε τη μάσκα της ήπιας προσαρμογής και ανοίγει το δρόμο στην Ιερή Συμμαχία βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών που «ξεσάλωσε».

 

Τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα :

 

·         Ανατροπές στο ασφαλιστικό ξεκινώντας από το χώρο των τραπεζών.

·         Κατάργηση του 8ωρου και ελαστική διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ουσιαστική κατάργηση των υπερωριών.

·         Διεύρυνση του ωραρίου των καταστημάτων - εργασία μέχρι αργά το Σάββατο - προεξαγγελία εργασίας και τις Κυριακές.

·         Κατάργηση της μόνιμης και σταθερής εργασίας στις ΔΕΚΟ.

·         Νέος γύρος ιδιωτικοποιήσεων  των ΔΕΚΟ με προϋπόθεση την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και των μισθών.

·         Αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος με απαγόρευση της δυνατότητας αναδρομικών διεκδικήσεων από το δημόσιο, ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ και κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

·         Επίθεση ενάντια στις συλλογικές συμβάσεις, άρνηση των τραπεζιτών να κάνουν  διαπραγματεύσεις με την ΟΤΟΕ, συνολική αμφισβήτηση του καθεστώτος των κλαδικών συμβάσεων και των κατώτατων αμοιβών, απαίτηση για πάγωμα μισθών κατά περιοχές.

·         Εξαγγελία παρατεταμένης λιτότητας με «αυξήσεις» ...3% στο δημόσιο και προτάσεις από τον ΣΕΒ για ακόμη μικρότερες «αυξήσεις» στον ιδιωτικό τομέα.

 

Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι απολύσεις και τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, καθώς οι εργοδότες, αφού πήραν παχυλές επιδοτήσεις, σπεύδουν να μετεγκαταστήσουν τις επιχειρήσεις σε χώρες φτηνής εργασίας ή να εκβιάσουν να ισχύσουν και εδώ μισθοί και συμβάσεις ...Βουλγαρίας (200 ευρώ το μήνα, χωρίς παροχές και επιδόματα).

Και ας μη νομίσει κανείς ότι όλα αυτά γίνονται επειδή οι επιχειρήσεις έχουν προβλήματα.

Κάθε μέρα αναγγέλλονται κέρδη-ρεκόρ με πρωταθλήτριες τις τράπεζες που ανακοίνωσαν κέρδη ...7 εκατομμυρίων ευρώ τη μέρα, ενώ τον περασμένο Οκτώβρη, η κυβέρνηση χάρισε δισεκατομμύρια ευρώ στους εργοδότες με το φορολογικό νόμο.

 

Ας μην υπάρχουν πλέον αυταπάτες!

 

Ή ο κόσμος της εργασίας με τους φτωχομεσαίους αγρότες και τη νεολαία θα υπερασπίσει ενιαία και αδιαίρετα τα ταξικά του συμφέροντα ή θα συντριβεί στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γι’ αυτό το λόγο οι αντιπολιτευτικοί ψίθυροι του ΠΑΣΟΚ είναι χωρίς ουσία. Τις παραμονές της επιστράτευσης των ναυτεργατών, το ΠΑΣΟΚ, ζητούσε να μεσολαβήσει, μέσα στη Βουλή, ώστε να σταματήσει η απεργία των ναυτεργατών, και χειροκροτούνταν από τον Υπουργό Ναυτιλίας. Αν ξύσουμε το λούστρο της «ρητορείας» του Γ. Παπανδρέου θα βρούμε ίδιους πυρήνες σκέψης. Ανασφάλιστους εργαζόμενους, ιδιωτικοποιήσεις, κακόφημη αποκέντρωση, διάλυση υγείας, παιδείας, πρόνοιας, ανταποδοτικά τέλη… Τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούν πως τα κοινωνικά αγαθά, οι εργαζόμενοι και η εργασία πρέπει να παραδοθούν στις δυνάμεις της αγοράς για «να θερμανθεί η οικονομία».

 

Η καμπάνα χτυπά για όλους…

 

Όλα αυτά δεν είναι απλώς κάποια μέτρα ή νόμοι. Ούτε αφορούν κάποιες μεμονωμένες κατηγορίες εργαζομένων. Είναι έκφραση της απαίτησης του κόσμου των εργοδοτών και του κράτους, να αξιοποιηθεί κάθε μέτρο που μπορεί να εκτινάξει τα κέρδη, να τους δώσει πόντους στο σαφάρι έξω από τα σύνορα, να παγιώσει τη σιωπή μέσα. Είναι μια κίνηση συνολική, ένας σχεδιασμός όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αλλάξει ριζικά το πρότυπο του εργαζόμενου. Θέλουν να αποσαθρώσουν κάθε έννοια συλλογικής κατάκτησης και κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης, προσπαθούν να γενικεύσουν το πρότυπο του απασχολήσιμου με τις δύο ή τρεις εργασίες, τη συνεχή ανασφάλεια, τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, επιδιώκουν να περάσουν το μήνυμα πως «ό,τι ξέραμε, τελείωσε».

Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνη μια αντίληψη που θα έλεγε ότι «η δικιά μας ώρα δεν ήρθε ακόμη» και θα κοίταζε με ανακούφιση ότι κάποια άλλη κατηγορία δέχεται σήμερα την επίθεση.  Η καμπάνα χτυπά για όλους και κάθε επίθεση είναι επίθεση σε όλους.

 

Θα υπάρξει επιτέλους απάντηση;

 

Να ξετυλίξουμε το μίτο της Αριάδνης αν θέλουμε να βγούμε από το Λαβύρινθο. Οι ηγεσίες των συνδικάτων ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ συναινούν, ο επίσημος συνδικαλισμός  ούτε θέλει ούτε μπορεί. Χρόνια τώρα, όπως έδειξε η προδοσία στην ΟΜΕ-ΟΤΕ, μεταλλάχθηκε, υποτάχθηκε, συμβιβάστηκε, μούντζωσε τους αγώνες των εργαζομένων που ξεσπούν αυθόρμητα και ασυντόνιστα. Η κυβέρνηση Καραμανλή κήρυξε τον πόλεμο σε όλη την κοινωνία και ταυτόχρονα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εκλιπαρούν γονατιστές διάλογο αντί να οργανώσουν σε βάθος και ένταση τους αγώνες.

Η κατάργηση του 8ωρου αντιμετωπίστηκε με συμβολικές απεργίες, ενώ έχουμε και πολλές περιπτώσεις Εργατικών Κέντρων που μπήκαν στις περιβόητες «επιτροπές διευθέτησης». Η μάχη ενάντια στη διεύρυνση του ωραρίου έμεινε μετέωρη. Οι τεράστιες ανατροπές στις ΔΕΚΟ αντιμετωπίστηκαν στην καλύτερη περίπτωση με μια 48ωρη, στη χειρότερη με την προδοτική στάση της ΟΜΕ-ΟΤΕ. Η κατάργηση της μονιμότητας αντιμετωπίζεται με γενικολογίες περί του Συντάγματος κ.λπ. Ακόμη χειρότερα, η γραφειοκρατία ανοίγει η ίδια το δρόμο των αναδιαρθρώσεων, αποδεχόμενη πλήρως τη λογική της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας (δήλωση της ΓΣΕΕ για τα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης»), αποδεχόμενη τα μπόνους και τα πριμ παραγωγικότητας (ΟΤΟΕ), ναρκοθετώντας τις συλλογικές συμβάσεις, ψηφίζοντας διετείς συμβάσεις εργασίας που υιοθετούσαν ουσιαστικά το πάγωμα των μισθών.

Είναι σαφές ότι σήμερα ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ενδιαφέρονται απλώς να διατηρήσουν τη δυνατότητα αναπαραγωγής τους ως συνδικαλιστικοί μηχανισμοί και είναι επί της ουσίας εχθρικές στο ξεδίπλωμα μαχητικών κινητοποιήσεων, έχοντας συχνά τη σύμπραξη και της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΝ). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι συχνά τα βλέμματα είναι στραμμένα περισσότερο προς τις δημοσκοπήσεις ενόψει δημοτικών εκλογών και λιγότερο προς την κατάσταση των εργαζομένων. Γι’ αυτό και τις αγωνιστικές κορώνες ακολουθεί συνήθως η αγωνιστική απραξία. Την ίδια στιγμή, δεν είναι λίγοι οι κλάδοι όπου η κυριαρχία για χρόνια του υποταγμένου συνδικαλισμού, της συνεχούς συνδιαλλαγής με κυβερνήσεις και εργοδότες, της πολιτικής και ιδεολογικής αποδοχής αντιδραστικών τομών έχει φέρει διαλυτικά αποτελέσματα στην ικανότητα αντίστασης των εργαζόμενων.

 

Από την άλλη το ΠΑΜΕ επιμένει στη θέση ότι σήμερα κανένας αγώνας δεν μπορεί τελικά να νικήσει και το μόνο που μένει είναι να καταγραφεί εκλογικά η λαϊκή δυσαρέσκεια. Γι’ αυτό και στις κινητοποιήσεις του περισσεύουν οι σημαίες του ΠΑΜΕ και λείπουν τα πανό των σωματείων. Γι’ αυτό και αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε πρόταση αγωνιστικής συνεννόησης και συντονισμού. Τα όσα έγιναν στην απεργία των ναυτεργατών είναι πολύ διδακτικά: Σε ένα μεγάλο αγώνα, με πραγματική λαϊκή υποστήριξη και αλληλεγγύη, την στιγμή που κρινόταν ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχέδιο, πρόκριναν τελικά την πολιτική κεφαλαιοποίηση και όχι την αποφασιστική σύγκρουση, ενώ έσπευσαν να καταγγείλουν τους εκατοντάδες αγωνιστές που έκαναν πράξη τη γραμμή του πλήρους αποκλεισμού του λιμανιού.

 

Απαιτούνται αγώνες - χρειάζονται νίκες

 

Αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί, όσο δεν συναντά μεγάλες και μαζικές αντιδράσεις. Το μόνο που μπορεί να σταματήσει την επίθεση, είναι οι συντονισμένοι, ανυποχώρητοι απεργιακοί αγώνες. Η γενική πολιτική καταδίκη μπορεί να πλήξει την «εικόνα» της κυβέρνησης, αλλά θα αφήσει τις ρυθμίσεις στη θέση τους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης μπορεί «να κάνουν ταμείο» στις εκλογές του φθινοπώρου, όμως οι εργαζόμενοι μόνο απώλειες θα μετρούν.

Περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζονται αγώνες που δεν θα γίνονται για την τιμή των όπλων, δεν θα μένουν απομονωμένοι, δεν θα συμπίπτουν μόνο χρονικά αλλά και θα συντονίζονται ουσιαστικά, αλλά θα μπορούν να έχουν διάρκεια, να κερδίζουν υποστήριξη, να έχουν κόστος για κυβέρνηση και εργοδότες, να δημιουργούν ασφυκτική πίεση απέναντι στην κυβέρνηση. Η κήρυξη πολέμου έχει ήδη γίνει· το ζήτημα είναι πως θα πάμε σε αυτόν.

Μέτωπα όπως οι συλλογικές συμβάσεις, η λιτότητα, η εφαρμογή του νόμου για τις ΔΕΚΟ, η κατάργηση της μονιμότητας, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας είναι ανοιχτά και θα κριθούν τώρα και όχι σε ένα μακρινό μέλλον. Η γραφειοκρατία μπορεί να οραματίζεται την απεργία στις 15 Μάρτη ως το κλείσιμο ενός κύκλου, όμως για τους εργαζόμενους δεν μπορεί παρά να είναι η αφετηρία νέων αγώνων.

 

Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων

 

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να κάνουν δική τους υπόθεση αυτή την απεργία. Να συγκαλέσουν Γενικές Συνελεύσεις, να οργανώσουν επιτροπές αγώνα και απεργιακές φρουρές. Να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα, μετατρέποντας την απεργία της 15^ης Μάρτη σε αφετηρία νέων απεργιακών κινητοποιήσεων που θα οδηγήσουν σε νίκες και κατακτήσεις.

 

Καλούμε ιδιαίτερα τα πρωτοβάθμια σωματεία, να πάρουν όλα εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται για την επιτυχία του αγώνα και τη συσπείρωση των εργαζόμενων. Να συντονίσουν τη δράση τους και να πάρουν αποφάσεις συνέχισης του αγώνα. Να  εκδώσουν δικό τους απεργιακό υλικό και να ξεκινήσουν μια πλατιά καμπάνια ενημέρωσης στους χώρους εργασίας και ευρύτερα στο χώρο ευθύνης τους. Να ακουστεί επιτέλους και η φωνή των εργαζομένων, η φωνή των ανθρώπων του μόχθου και του μεροκάματου.

 

Όλοι στην απεργία και τις συγκεντρώσεις

 

παρεμβάσεις – συσπειρώσεις – κινήσεις
και εργατικά σχήματα