 |
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ |
|
Επικοινωνία:
|
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
Ο ατέλειωτος κύκλος της λιτότητας και της αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων συνεχίζεται και με την εισοδηματική πολιτική του 2006. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακολουθώντας σταθερά την ίδια αντιλαϊκή ρότα των τελευταίων τουλάχιστον είκοσι χρόνων ανακοίνωσε ονομαστικές «αυξήσεις» 3% που φυσικά είναι και φέτος μειώσεις, αφού είναι κάτω από τον επίσημο τιμάριθμο που υπολογίζεται στο 3,5% και πολύ κάτω από τον πραγματικό πληθωρισμό της ακρίβειας που σαρώνει τα εισοδήματα των εργαζομένων. Το 2006 ξεκίνησε με τον νεοσυντηρητικό χειμώνα να σαρώνει τα ωράρια εργασίας, να παγιώνει και να επεκτείνει την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και στο δημόσιο τομέα και να κλιμακώνει τις αντεργατικές ρυθμίσεις με την προσπάθεια για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την αμφισβήτηση ακόμα κι αυτών των ξεφτιλισμένων κατώτερων μισθών. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται η επιχειρούμενη αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και η προσπάθεια για άρση της μονιμότητας ακόμα και στο στενό δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα βιομήχανοι και κεφάλαιο, έχοντας την αμέριστη στήριξη όλου του συνασπισμού εξουσίας (κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ, Μ.Μ.Ε….), αξιοποιώντας τις ευνοϊκές γι’ αυτούς ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και τη συμβιβασμένη και ανήμπορη να αντιδράσει συνδικαλιστική ηγεσία, έχουν αποθρασυνθεί τόσο που ζητούν να καταργηθούν ακόμα και τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα, θυσία στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της αύξησης της κερδοφορίας τους. Στην κατεύθυνση αυτή βρίσκεται και η εισοδηματική πολιτική που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που εντείνουν την κοινωνική πόλωση και προδιαγράφουν σκοτεινό το μέλλον όλων των εργαζομένων. Με τις αυξήσεις του 3%, «κλειδώνει» και φέτος η κυβέρνηση μια πολιτική που προσφέρει στους εκπαιδευτικούς αυξήσεις μικρότερες και από 80 λεπτά την ημέρα, όταν οι πραγματικές ανατιμήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης είναι πάνω από 10%. Οι δήθεν αυξήσεις 3% είναι γνωστό πως υπολογίζονται μόνο στον βασικό μισθό κι όχι στο σύνολο των αποδοχών με αποτέλεσμα να μην αναπροσαρμόζεται το σύνολο του μισθού μας και οι αυξήσεις τελικά να είναι μικρότερες και από 2%. Αν ταυτόχρονα υπολογίσουμε τις απώλειες από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακάς και από τη μείωση κατά μιας μονάδας της έκπτωσης του φόρου που παρακρατείται, οδηγούμαστε στο σίγουρο συμπέρασμα πως τα μεσαία εισοδήματα, που είναι σχεδόν το σύνολο των εκπαιδευτικών, θα έχουν μέχρι και ονομαστικές μειώσεις!! Όμως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή αφού αυτό που περιμένουμε είναι αυξήσεις παντού εκτός από τους μισθούς. Καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, συγκοινωνίες, ασφάλιστρα, ΔΕΗ, νερό, ανοίγουν το χορό. Στο φορολογικό μέτωπο τα εισοδήματα θα κτυπηθούν από την αναμενόμενη αύξηση της άδικης έμμεσης φορολογίας και τους ειδικούς φόρους. Τα σούπερ μάρκετ έχουν μετατραπεί σε χρηματιστήρια. Οι λογαριασμοί των υπηρεσιών προκαλούν σοκ και δέος. Οι συνεχείς και ανεξέλεγκτες αυξήσεις εξανεμίζουν από το πρώτο δεκαήμερο το μισθό μας και τα χρέη τρέχουν. Με τη μια κάρτα εξοφλούμε τις άλλες. Δάνειο για σπίτι-αυτοκίνητο-σπουδές του παιδιού-νοικοκυριό: το αδιέξοδο μεγαλώνει, οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους. Την ίδια στιγμή οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται και ανταμείβονται με προκλητικές φοροαπαλλαγές, με αποτέλεσμα να ανοίγει ακόμα περισσότερο η ψαλίδα ανάμεσα στα φτωχότερα και πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας. Οι σύγχρονοι τοκογλύφοι, οι τράπεζες, δανείζονται με επιτόκιο από 0% έως 1% και δανείζουν με …18%, με αποτέλεσμα να εμφανίζουν για το 2005 κέρδη που κυμαίνονται μεταξύ 50% και 140% σε σχέση με το 2004 (χρονιά μεγάλης κερδοφορίας). Ταυτόχρονα όμως ηγούνται της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα, μειώνουν τις θέσεις εργασίας, αφού τους εργαζόμενους τους αντικαθιστούν με τη μηχανοργάνωση, αποκαλύπτοντας και στους πιο δύσπιστους πως η αντιμετώπιση της ανεργίας δε συνδυάζεται με την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα. Πρέπει να τους σταματήσουμε. Να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας!! Αυτό τον αγώνα δε μπορούν και δε θέλουν να τον δώσουν οι επίσημες και συμβιβασμένες ηγεσίες που χρόνια τώρα υπηρέτησαν προκλητικά τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Ποιος μπορεί να πιστέψει τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ για τις αγαθές τους προθέσεις όταν ακόμα και τώρα συμπορεύονται με την κυβερνητική ΔΑΚΕ, ανίκανοι φαίνεται να απογαλακτιστούν από τον κυβερνητισμό που χρόνια υπηρέτησαν πιστά. Είναι πρόκληση να μιλούν τώρα για εισοδηματική πολιτική λιτότητας όταν όλα τα προηγούμενα χρόνια είτε με τα φτωχολόγια είτε με τη διεκδίκηση επιδομάτων οδήγησαν τον κλάδο στη μισθολογική απαξίωση. Είναι πρόκληση να δείχνουν αιφνιδιασμένοι από την αντιλαϊκότητα αυτής της πολιτικής όταν είναι γνωστό πως και τότε, αλλά και τώρα είναι σύμφωνοι και στηρίζουν τα σύμφωνα σταθερότητας τις ντιρεκτίβες της Λισαβόνας. Είναι άξιο απορίας που βρίσκει τόσο θράσος η ηγεσία της ΠΑΣΚ να μιλά για «εισοδηματική πολιτική που για πρώτη χρονιά είναι κάτω από τον πληθωρισμό», όταν δέκα τουλάχιστον χρόνια δεν είχαμε πάρει ούτε ένα ευρώ αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και συνήθως οι απώλειες από τη συνολική οικονομική πολιτική ήταν κάθε χρόνο μεγαλύτερες από 2% με αποτέλεσμα , όπως και οι ίδιοι ομολογούν, να έχουν χάσει οι μισθοί μας τα τελευταία χρόνια το 35-40% της αγοραστικής τους δύναμης. Όλοι αυτοί που γοητεύτηκαν από τον Σημιτισμό, ούτε στα όνειρα τους δε βλέπουν τη δυνατότητα ανατροπής αυτής της πολιτικής, έτσι που και φέτος οργάνωσαν «αγώνες», έτσι ώστε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να σφυρίξουν τη λήξη και να προετοιμάσουν τα γνωστά «τουριστικά» συνδικαλιστικά ταξίδια. Δεν πείθουν κανέναν όσο κι αν τάχα αγανακτούν και διαμαρτύρονται και το μόνο που πετυχαίνυν είναι να συγκρίνονται με τη σημερινή εργοδοτική ΔΑΚΕ, που πολύ γρήγορα αφομοίωσε το ρόλο της κυβερνητικής παράταξης και προσπαθεί να ξεπεράσει τους πρώτους διδάξαντας συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ σε αναξιοπιστία και συνδικαλιστικό καιροσκοπισμό. Πιστεύουμε πως υπάρχει άλλος δρόμος για το κίνημα των εργαζομένων. Η άγρια εισοδηματική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση σε συνδυασμό με την επιτάχυνση της νεοσυντηρητικής επέλασης σ’ όλα τα μέτωπα δεν είναι μονόδρομος. Το κίνημα των εργαζομένων μπορεί με ανεξάρτητους, ασυμβίβαστους και μαχητικούς αγώνες να υψώσει φραγμό και να αποσπάσει νίκες. Σημαντική άλλωστε είναι η εμπειρία από την επιτυχία των λιμενεργατών της Ευρώπης ή ακόμα και των εργαζομένων της Σόφτεξ, που ακύρωσαν τις απολύσεις. Εμείς πιστεύουμε στον παρατεταμένο εργατικό αγώνα με συντονισμό των ίδιων των σωματείων, για να μην μένουν απομονωμένοι οι αγώνες, αλλά και για να μη τους υπονομεύουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες των ομοσπονδιών, με αποφασιστικές απεργιακές συγκρούσεις, με κλιμάκωση και διάρκεια ενάντια στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό. Εμείς πιστεύουμε στην πλήρη προβολή των σύγχρονων εργατικών αναγκών και διεκδικήσεων, σε ρήξη και σύγκρουση με τις πολιτικές κυβέρνησης- Ε.Ε.- κεφαλαίου. · Αντιστεκόμαστε στα προγράμματα σύγκλισης και σταθερότητας της Ε.Ε. τη δικτατορία των ελλειμμάτων, τη λογική του κέρδους και της αγοράς. · Παλεύουμε για να ζούμε με αξιοπρέπεια μόνο από το μισθό μας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση διεκδικούμε γενναίες αυξήσεις και ανατροπή της σημερινής μισθολογικής πολιτικής, με διαμόρφωση του μισθού του πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού στο ύψος των 1400 ευρώ καθαρά, ώστε να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης. · Ενάντια στην κυβερνητική εισοδηματική πολιτική της σκληρής λιτότητας, διεκδικούμε γνήσιες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις για όλη την εκπαίδευση. · Απαιτούμε μειώσεις τιμών σε βασικά είδη, αύξηση αφορολογήτων ορίων, να αυξηθεί η φορολογία των κερδών των επιχειρήσεων, ριζική μείωση των πολεμικών-στρατιωτικών δαπανών. · Παλεύουμε για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους ενάντια στην ανεργία, τις απολύσεις, την ελαστική εργασία. Θέλουμε να βρεθούμε στο δρόμο της εργατικής διεκδίκησης, διαμαρτυρίας, αξιοπρέπειας. Αφήνοντας στην άκρη τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, το ρουσφέτι και το φόβο. |
|
