Συνεχίζουμε την Καμπάνια για την Κατάργηση των Μαθητικών Παρελάσεων
     
         Για μια ακόμη φορά, εν όψει της 25ης Μαρτίου, ετοιμαζόμαστε να υποκαταστήσουμε την κριτική ιστορική μνήμη με παράτες, εμβατήρια, εκθέσεις «στρατιωτικής αρετής» και άφθονο εθνολαϊκιστικό φολκλόρ. Με κορύφωση της μιλιταριστικού τύπου μαθητικές παρελάσεις, όπου για μια ακόμη φορά οι μαθητές/τριες θα υποδυθούν τα ρομποτοποιημένα στρατιωτάκια με τους/τις εκπαιδευτικούς σε ρόλο επιλοχία. 
         Δίνεται η εντύπωση πως η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, η αφομοίωση του διαφορετικού μοιάζουν αξίες ακατάλυτες στην ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό και είμαστε η μόνη κοινοβουλευτική δημοκρατία στον κόσμο, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διατήρησε αυτό το φασιστικής καταγωγής έθιμο, που μεταφύτεψε στη χώρα μας ο Μεταξάς εμπνεόμενος από τη χιτλερική οργάνωση της νεολαίας.

           Για τους ίδιους ακριβώς λόγους η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης θεωρεί ότι οι παρελάσεις δεν έχουν καμιά θέση σε ένα σχολείο σεβασμού της διαφορετικότητας, της ειρήνης και των δικαιωμάτων. Γι΄ αυτό και στα πλαίσια του αγώνα μας για μια εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς, διαχωρισμούς και δια-κρίσεις απαιτούμε την άμεση κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, ενός θεσμού που όχι απλώς δεν στηρίζεται σε κανένα παιδαγωγικό έρεισμα, αλλά μυρίζει μούχλα από το χθες και φορμόλη από το αύριο.
        Φαίνεται πως η πρωτοβουλία που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Οκτώβρη βρίσκει εύφορο έδαφος ανάπτυξης. Ήδη σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, αλλού πιο αυθόρμητα, αλλού πιο οργανωμένα (όπως στην περίπτωση της Πάτρας), εκπαιδευτικοί και μαθητές/τριες πολλαπλασιάζουν τις φωνές και τις προσπάθειες για την κατάργηση αυτού του αναχρονιστικού κατάλοιπου και στη χώρα μας. 
Σ’ αυτό το πλαίσιο καλούμε όλους/ες τους/τις εκπαιδευτικούς να συγκροτήσουν πρωτοβουλίες ενάντια στις παρελάσεις και να συνεχίσουν τη συλλογή υπογραφών για την κατάργησή τους. Όσοι/ες  θέλετε μπορείτε να υπογράψετε ηλεκτρονικά στη διεύθυνση:
Παραθέτουμε το κείμενο συλλογής υπογραφών που χρησιμοποιούμε στη Θεσσαλονίκη.( είναι προφανές ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί το κείμενο των εκπαιδευτικών της Πάτρας είτε οποιοδήποτε άλλο κείμενο αντίστοιχο)
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;    (Στιχάκι από Μεταξικό  Ύμνο)                                                                                                                                                           
                                                                                                                  
Μικρό ιστορικό
       Το μαθητικό συμπλήρωμα στις στρατιωτικές παρελάσεις ξεκίνησε στα χρόνια του Μεταξά, όταν η ομοιομορφία της εμφάνισης μαθητών και μαθητριών ήταν δεδομένη ενώ η στρατιωτικοποίηση της νεολαίας ήταν βασικός στόχος του καθεστώτος. Από τότε οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται αδιάλειπτα καθοριζόμενες από  ένα θολό νομοθετικό πλαίσιο -«προαιρετικά και με το ζόρι», παρά την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικότητας της συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σ΄ αυτές. Η μόνη περίοδος που τέθηκε ουσιαστικά ζήτημα κατάργησής τους ήταν αμέσως μετά τη χούντα. Όμως οι παρελάσεις έμειναν ανέγγιχτες από οποιαδήποτε απόπειρα «εκσυγχρονισμού» ακολούθησε και έτσι μέχρι σήμερα μαθητές και μαθήτριες συνεχίζουν να παίζουν τα στρατιωτάκια με τους εκπαιδευτικούς (και ιδίως τους/τις γυμναστές/τριες) σε ρόλο «επιλοχία».

Από τη σκοπιά της παιδαγωγικής
       Προφανώς, η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά, εκτός ίσως της νεοσυντηρητικής. Αφού όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Και ως γνωστό «ο στρατός αρχίζει εκεί που σταματά η λογική». Γι’ αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συναντά τη χαρούμενη αποδοχή των μαθητών/τριών, μόνο γιατί γίνεται «έξω» και αντιμετωπίζεται με την ιλαρότητα ενός παιχνιδιού ρόλων. Έτσι όμως η «εγχάραξη» επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα, αφού οι «συνθήκες πρόσληψης» είναι σχεδόν ιδανικές (πολύ θα θέλαμε ένα μεγάλο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας να γίνεται «έξω» και με «παιγνιώδη» διδακτική προσέγγιση).

 Όμως τι ακριβώς «εγχαράσσεται»;

α) Διαχωρισμός-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (καλά, αυτό επιδέχεται κριτική για τον ολοφάνερο σεξισμό του), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (τι κριτική να κάνεις στον εκπαιδευτικό που συγκρίνει το ύψος δυο ισοϋψών μαθητών/τριών). Και κυρίως άξιοι/ες ξεχωριστά -η Ελλάδα της σημαίας-πληβείοι πίσω. Μάλιστα η εξάδα μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό όχλο. Εδώ, αφήνοντας τη σκωπτική διάθεση, συναντάμε και το μεγάλο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες και υστερήσεις. Η ύπαρξη ανάπηρου σημαιοφόρου αποτελεί καταφανώς επικοινωνιακό τρικ και πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται διόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.

β) Θηριοδαμαστικός παβλοφισμός: Όλοι/όλες περπατάμε με το ίδιο βήμα, της χήνας ή του χάνου -φανταστείτε ένα τύπο να κινείται στο δρόμο με βήμα παρέλασης (!). ʼλλο η ζωή, άλλο το σχολείο-τσίρκο την περίοδο εθνικών εορτών και παρελάσεων. Εδώ «στοιχιζόμαστε» και βλέπουμε μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας  και προφανώς κινούμαστε σαν ρομποτάκια  με το ρυθμό που επιβάλλει η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό».

γ) Αγελισμός - ομοιομορφία: συνδέεται με το προηγούμενο όσον αφορά στην κίνηση στο χώρο, αλλά επεκτείνεται και στην ενδυμασία. Την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στην ομοιομορφία του συνόλου. Τώρα τελευταία, μάλιστα, έχουμε σύνδεση του εθνικοσοσιαλιστικού αυτού κατάλοιπου με το θεσμό της χορηγίας. Συνήθως φροντιστήρια «χορηγούν» μέρος (φουλάρια, γιλέκα, μπερέδες κ.λ.π.)  της ενδυμασίας.

δ) Υποταγή μέσω της «απόδοσης τιμών»: Από ποιο φεουδαρχικό χρονοντούλαπο άραγε βγαίνουν αυτοί οι «επίσημοι» που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα      ( δεσπότης, στρατηγός, νομάρχης -οι αρχές και εξουσίες του τόπου) επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους υπηκόους τους, καθώς αυτοί τους  «αποδίδουν τιμές» (γιατί άραγε;) στρέφοντας την κεφαλή δεξιά, ενώ ταυτόχρονα κοιτάνε λοξά τη «στοίχισή» τους και ακόμα πιο λοξά τη «ζύγισή» τους;

ε) Κιτς και αισθητική κακογουστιά: Εκτός από τον τρόπο που κινούμαστε και τα ρούχα που φοράμε στην παρέλαση ακούμε και μουσική (δεν υπάρχει τελετουργία χωρίς μουσική υπόκρουση άλλωστε, εκτός από αυτές που απαιτούν πλήρη σιωπή). Και τι μουσική! Στρατιωτικά εμβατήρια (την κακοποίηση, δηλαδή, της όποιας συμφωνικής παράδοσης της Δύσης) που επενδύουν μουσικά κάποια άτεχνα στιχάκια εθνικιστικού κρεσέντου.

στ) Εθνικιστική μονοπολιτισμικότητα: παρά τα ρητορικά φληναφήματα περί «σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών» οι παρελάσεις αποτελούν έναν ακόμη  μηχανισμό (τον πιο χοντροκομμένο, ίσως) για την επιβολή είτε της αφομοίωσης είτε της ρατσιστικής απόρριψης και του αποκλεισμού του «διαφορετικού» από την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι «καθιερωμένες» πλέον αντιπαραθέσεις γύρω από το ζήτημα των αλλοδαπών σημαιοφόρων (παρά τη συνήθως επιδερμική προσέγγισή τους) το αποδεικνύουν περίτρανα.

Συνοπτικά, 
    η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, η αφομοίωση και κυρίως οι λοξές ματιές (για να μη ξεχνιόμαστε) μοιάζουν αξίες ακατάλυτες στην ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό και είμαστε η μόνη κοινοβουλευτική δημοκρατία στον κόσμο, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διατήρησε αυτό το «ωραίον!»  έθιμο.

           Για τους ίδιους ακριβώς λόγους εμείς οι εκπαιδευτικοί που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, θεωρούμε ότι οι παρελάσεις δεν έχουν καμιά θέση σε ένα σχολείο σεβασμού της διαφορετικότητας, της ειρήνης και των δικαιωμάτων. Γι΄ αυτό και στα πλαίσια του αγώνα μας για μια εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς, διαχωρισμούς και διακρίσεις απαιτούμε την άμεση κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, ενός θεσμού που μυρίζει μούχλα από το χθες και φορμόλη από το αύριο.