ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

αρχείο

_Αρχή

Επικοινωνία:

Φόρμα επικοινωνίας

Βιβλίο Επισκεπτών

ΠΡΟΤΑΣΗ  ΑΝΤΙΕΙΣΗΓΗΣΗΣ

ΠΡΟΣ ΤΙΣ Γ.Σ.

ΚΑΙ ΤΗΝ 75^Η Γ.Σ. ΤΗΣ ΔΟΕ

·       Κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις

·       Απολογισμός δράσης

·       Εκτίμηση για τα πεπραγμένα της ΔΟΕ και τη στάση των παρατάξεων

·       Για την Η.Δ. της 75^ης Γ.Σ. της ΔΟΕ

·       Για τις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό

·       Μετεκπαίδευση- Επιμόρφωση

·       Οικονομικά - ασφαλιστικά

·       Ολοήμερο σχολείο

·       Για το Διεκδικητικό Πλαίσιο και το Πρόγραμμα Δράσης της επόμενης χρονιάς

Μάης 2006

www.paremvasis.gr

Α) ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ

                 ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

          Τη χρονιά που πέρασε ζήσαμε τη γενικευμένη και με καθολικό χαρακτήρα επίθεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας στα κοινωνικά, εργασιακά, οικονομικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Αυτή η επίθεση εκδηλώνεται τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς.

            Οι ρητορείες της κυβέρνησης της Ν.Δ. περί «ήπιας προσαρμογής» μετατράπηκαν σε λόγια του αέρα. Έγινε γρήγορα φανερή η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να εξασφαλίσει όλο εκείνο το αναγκαίο περιβάλλον για την αύξηση του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων, τη μείωση του ελλείμματος σε βάρος της εργαζόμενης πλειοψηφίας, την απελευθέρωση κονδυλίων από κοινωνικού χαρακτήρα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού ώστε να αποταμιευτούν για χρήση από το μεγάλο κεφάλαιο, και τη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος.

Συγκεκριμένα:

1) Ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, γενίκευση της ελαστικής και μαύρης εργασίας, άρση της μονιμότητας στο ευρύτερο και στενό δημόσιο

2) νέος γύρος ανελέητης λιτότητας, με το κράτος να σύρει το χορό με αυξήσεις (2%) κάτω από τον πληθωρισμό για το δημόσιο και να δίνει το πράσινο φως στους εργοδότες να θεωρούν γενναιόδωρες τις αυξήσεις (2,4%) στον ιδιωτικό τομέα και να προτείνουν εργασιακές ζώνες χαμηλού μισθολογικού κόστους με κατάργηση του κατώτατου ημερομισθίου, με δυνατότητα προσλήψεων από γειτονικές χώρες, με το εκεί εργασιακό καθεστώς, με κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.λπ.

3) μείωση των κοινωνικών δαπανών, ιδιαίτερα για παιδεία-υγεία, διεύρυνση των ιδιωτικοποιήσεων,  επιβολή της επιχειρηματικής λογικής και της ανταγωνιστικότητας παντού. Περιορισμός δηλαδή του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους των εργαζομένων με κάθε τρόπο.

4) προκλητική ενίσχυση του κεφαλαίου με φοροελαφρύνσεις, μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, επιδοτήσεις…

            5) συνταγματική αναθεώρηση με στόχο την επίσημη θεσμκή κατοχύρωση της αντιδραστικής μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος

            6) νέα επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζόμενων

Ο ρόλος της «αντιπολίτευσης»

            Iδιαίτερα σημαντικός και ενεργητικός είναι ο ρόλος του ΠAΣOK σ΄ αυτό το αντιδραστικό μπλοκ. Oι όρκοι ενάντια στον «κρατισμό» και τις «συντεχνίες» ή υπέρ της αγοράς, της EE και των ιδιωτικών AEI, η ομιλία Παπανδρέου στη συνέλευση του ΣEB, οι προτάσεις για την Παιδεία, η στάση των συνδικαλιστών και των εκπροσώπων του σε κορυφαία εργατικά ζητήματα ( ερασιακές σχέσεις- ασφαλιστικό), μόνο αντιπολίτευση δεν θυμίζουν. M’ αυτή του τη στάση «βάζει κρίσιμη πλάτη» στην προώθηση της επίθεσης, υπονομεύει μακροπρόθεσμα τις σχέσεις του με την κοινωνική του βάση, ενισχύει στους εργαζόμενους την απογοήτευση, ταυτόχρονα όμως τροφοδοτεί (μειοψηφικά βέβαια) και τάσεις αναζήτησης- -αγωνιστικής έκφρασης.

…και διεθνώς

            Η αντεργατική αυτή εκστρατεία δεν εξαπολύεται μόνο στη χώρα μας αλλά αποτελεί το νέο στρατηγικό σχέδιο του κεφαλαίου στην Ε.Ε. και διεθνώς. Το προηγούμενο διάστημα αντίστοιχες απόπειρες έγιναν σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, με χαρακτηριστικές μεταρρυθμίσεις το νόμο για την απασχόληση των νέων στη Γαλλία, την αύξηση του χρόνου εργασίας, τη μείωση του δώρου των Χριστουγέννων στη Γερμανία κ.ά. Μεταρρυθμίσεις που βρήκαν απέναντί τους μεγάλα κινήματα με ξεχωριστής σημασίας το νέο γαλλικό Μάη, ο οποίος κατάφερε να κερδίσει και να οδηγήσει σε υποχώρηση τη γαλλική κυβέρνηση.

            Την ίδια στιγμή, η περίοδος σηματοδοτείται από τους ήχους των τυμπάνων του πολέμου. Το Ιράν αυτή τη φορά, απειλείται να γίνει ο τόπος εφαρμογής της νέας τάξης πραγμάτων με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την Ε.Ε. να επιθυμούν να την επιβάλλουν με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, και την ελληνική κυβέρνηση να τους παραχωρεί κάθε διευκόλυνση συμμετέχοντας μ’ αυτό τον τρόπο στα σχέδια τους.

Η αντεργατική καταιγίδα από την κυβέρνηση της Ν.Δ.

            Οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνηση προώθησε όλο αυτό το διάστημα είναι στρατηγικού χαρακτήρα, οδηγούν σε βαθιά χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και κατοχυρώνουν νομοθετικά αλλαγές που είχαν δρομολογηθεί στην πράξη από το παρελθόν.

            Μέσα απ’ όλα αυτά γίνεται φανερή η προσπάθεια του ελληνικού Κεφαλαίου να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα της κρίσης του με μέτρα αύξησης της κερδοφορίας του, μακροπρόθεσμου χαρακτήρα.

Συγκεκριμένα προώθησε:

1.Το νόμο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας

            Καταργησε το 8χτάωρο, κατοχύρωσε  μορφές 10ωρης και 12ωρης απασχόλησης, θεσμθέτησε  την απλήρωτη υπερωριακή απασχόληση, κατάργησε στην πράξη τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας επαναφέροντας την υποχρεωτική διαιτησία του ν. 3239 του 1955 με τις επιτροπές, όπου Υπουργείο και εργοδοσία πλειοψηφούν κι επιβάλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα. Έτσι ανατρέπει πλήρως τις κατακτήσεις 120 χρόνων αγώνων των εργαζομένων, αυξάνει τρομαχτικά τον απλήρωτο χρόνο εργασίας, κάνει απόλυτη την εξουσία των εργοδοτών μέσα στην παραγωγή. Το διευθυντικό δικαίωμα θεωρείται ιερό και ο εργοδότης μετατρέπεται σε απόλυτο ρυθμιστή της εργασίας, της ζωής, του μέλλοντος των εργαζόμενων.

            Με το νόμο αυτό που υλοποιείται το όραμα κυβέρνησης-ΣΕΒ για έναν εργαζόμενο-λάστιχο που θα είναι έτοιμος να προσφέρει κάθε λεπτό του χρόνου του στην επιχείρηση, που θα δουλεύει σαν το σκυλί για να μπορέσει να επιβιώσει, που θα έχει μόνο υποχρεώσεις και δεσμεύσεις έναντι της επιχείρησης και κανένα δικαίωμα, που δε θα γνωρίζει κανένα δρόμο συλλογικής διεκδίκησης, αντίστασης και κατοχύρωσης. Σε μια σειρά κλάδους της παραγωγής η κατάργηση του 8ώρου και της υπερωριακής αποζημίωσης είχε συντελεστεί εδώ και πολλά χρόνια. Είναι σαφές όμως, ότι η νομοθετική κατοχύρωση της μέχρι τώρα παρανομίας θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη και διευρυμένη χειροτέρευση των όρων εργασίας των εργαζόμενων.

2.Την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων και οι αλλαγές του ωραρίου στο δημόσιο τομέα

            Η κυβέρνηση προχώρησε στην απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων σε μια προσπάθεια να διευκολύνει το μεγάλο κεφάλαιο στο χώρο του εμπορίου να αυξήσει τα κέρδη του και να προχωρήσει σε παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εργαζόμενων στο εμπόριο. Η εφαρμογή αυτού του μέτρου δεν οδήγησε στην αύξηση της απασχόλησης, όπως ισχυριζόταν η κυβέρνηση, αλλά μεγιστοποίησε την εκμετάλλευση των εργαζόμενων σ’ αυτό. Σήμερα η κυβέρνηση προωθεί τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές με στόχο να μπορούν να λειτουργούν όλο το 24ωρο και για όλο το χρόνο.

            Ταυτόχρονα οι αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών για το ωράριο λειτουργίας των υπηρεσιών του δημοσίου τομέα, δείχνουν την πρόθεση της κυβέρνησης να λειτουργούν όλες οι υπηρεσίες με βάση και τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. και με βάση τη λειτουργία των χρηματιστηρίων έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου διεθνώς.

            Απ’ αυτή την πλευρά δεν πρέπει να θεωρούμε απίθανο να έχουμε αλλαγές στην ώρα που θα ξεκινούν , αλλά και στην ώρα που θα τελειώνουν τα σχολεία.

3. Το νόμο για τις ΔΕΚΟ

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. μ’ ένα βαθιά αντεργατικό νόμο επιχείρησε ν’ αλλάξει το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ.

Ο νόμος αυτός , που αποτελεί προϊόν ενός ντόμινο που ξεκίνησε με την επαίσχυντη συμφωνία στον ΟΤΕ και επιδιώκει να συνεχίσει με την πλήρη κατάργηση κάθε δικαιώματος σε όλο το δημόσιο τομέα  ( άρση μονιμότητας, μείωση μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων), προβλέπει:

Για τους νεοπροσλαμβανόμενους

Εφ’ εξής, όλοι οι νέοι εργαζόμενοι  θα προσλαμβάνονται, θα πληρώνονται και θα εργάζονται με τους όρους που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα (περισσότερο, φθηνότερα, ανασφαλέστερα), περνώντας έως 7μηνη δοκιμαστική περίοδο. Θα απολύονται από τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ με βάση όσα ισχύουν για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και οι συμβάσεις τους θα μπορούν  μόνο μετά από αξιολόγηση και κρίση, να μετατρέπονται σε  συμβάσεις αορίστου χρόνου. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους νέους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο μια και εκεί όλα πια καθορίζονται ουσιαστικά με βάση όσα ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα.  Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε τέτοια επιχείρηση θα αναπτύσσεται μια νέα βάρδια εργαζομένων, υπομισθοδοτούμενη, ανασφαλής και με ελαστικές σχέσεις εργασίας.  Θα διασπάται έτσι ο ενιαίος χαρακτήρας των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων στους χώρους δουλειάς, στην κατεύθυνση της βαθύτερης εκμετάλλευσης όλων των εργαζόμενων. Πρόκειται πραγματικά για ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, γιατί σε συνθήκες απογείωσης των κερδών και του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, είναι πρώτη φορά που η νέα γενιά εργαζομένων μπαίνει στην παραγωγή με δυσμενέστερους όρους, από την προηγούμενη!

Για το υπάρχον προσωπικό

Με βάση το άρθρο 14 του Νόμου, όσες ΔΕΚΟ εμφανίζουν ελλείματα, αρνητικά οικονομικά ή επιχορηγούνται από το Δημόσιο, καλούνται να αλλάξουν, επί το δυσμενέστερο, τους γενικούς κανονισμούς και τις εργασιακές σχέσεις του υπάρχοντος προσωπικού, μετά από διαπραγματεύσεις των εργαζομένων με την επιχείρηση. Αν μέσα σε τέσσερις μήνες δεν καταλήξουν σε υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης τότε παρεμβαίνει το κράτος και «λύνει» το πρόβλημα με νόμο. Πρόκειται για την εξώφθαλμη προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν τα κριτήρια της αγοράς για  ανατραπούν για όλους, όλα τα κεκτημένα: οι συμβάσεις εργασίας, οι μισθοί και εργασιακές σχέσεις όλων των εργαζόμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η λογική τους είναι να ισχύσουν και στο δημόσιο οι άθλιες εργασιακές σχέσεις που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι να είναι ανασφαλείς, με τη «δαμόκλειο σπάθη» της απόλυσης να τους απειλεί κάθε στιγμή, με απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς, με εργασιακές σχέσεις- λάστιχο, σε συνεχή ομηρία απ’ το φόβο της ανεργίας. Στόχος τους είναι να αφαιρέσουν από τις επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας «τα βάρη» των εργατικών δικαιωμάτων, ώστε να μπορούν είτε να προχωρήσουν με μεγαλύτερη ευκολία στο ξεπούλημα και την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους  είτε να λειτουργήσουν με πλήρη ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε όφελος του κεφαλαίου.

4. Την προώθηση της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων

Προωθήθηκε και ενθαρρύνθηκε από την Κυβέρνηση με πολιορκητικό κριό το αποθρασυμμένο τραπεζιτικό κεφάλαιο. Αποτελεί μία εξέλιξη βαθιά αντεργατική που γενικεύει τους όρους ατομικής διαπραγμάτευσης των εργαζομένων, εντείνει την εκμετάλευσή τους, τσακίζει τη συλλογική δράση και επιδεινώνει τους όρους της ταξικής πάλης.

5. Τις προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος

Βαθύτατα αντιδραστική τομή θα αποτελέσει η αναθεώρηση του Συντάγματος που προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την ανοιχτή συνεργασία ή την καλυμμένη συνενοχή του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που επιδιώκει είναι να επανακαθορίσει με πολύ αντιδραστικό τρόπο ακόμη και τα πιο θεμελιώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Καρδιά της αντιδραστικής αναθεώρησης είναι οι αλλαγές στο δικαίωμα της εργασίας. Η ατομική ευθύνη του εργαζόμενου πολίτη για την «απασχόληση», αλλά και για τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, είναι από τις βασικές κατευθύνσεις της αναθεώρησης.

Επιλέγουν είτε την γενικευμένη άρση της μονιμότητας στο στενό δημόσιο τομέα είτε την έμμεση άρση, μέσω της διόγκωσης των πάσης φύσεως συμβασιούχων, ωρομισθίων, εποχικών κλπ, που θα επιτρέπεται πια να προσλαμβάνονται σε κενές οργανικές θέσεις,  αντί μονίμων υπαλλήλων.

Οι παραπάνω εξελίξεις θα σημάνουν για όλους τους υπαλλήλους (νέους και παλιούς) στη δημόσια διοίκηση και την εκπαίδευση την ανατροπή όλων των δικαιωμάτων, από τις  συμβάσεις εργασίας ως τους  μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις. Η επιδίωξή τους  είναι να ισχύσουν και στο Δημόσιο οι (άθλιες) εργασιακές σχέσεις που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι δηλαδή, να είναι ανασφαλείς, με τη «δαμόκλειο σπάθη» της απόλυσης να τους απειλεί κάθε στιγμή, με απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς, με εργασιακές σχέσεις- λάστιχο, σε συνεχή ομηρία απ’ το φόβο της ανεργίας.

Ενοχοποιούν τους εργαζόμενους που διατηρούν  στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις, όπως είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά και αφήνουν στο απυρόβλητο τις πολιτικές αυτές που γεννούν και αναπαράγουν την ανεργία και την ανασφάλεια. Ο στόχος της Ν.Δ. με τη συνεπικουρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η συλλογική συντριβή κάθε κατάκτησης και εργασιακής συνοχής σ’ όλη την έκταση των εργαζομένων.

ΔΕΝ αφορά μόνο τους νεοπροσλαμβανόμενους !

Είναι αλήθεια ότι στο σημερινό Σύνταγμα υπάρχει η δυνατότητα να προσλαμβάνουν εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου σε οργανικές θέσεις (άρθρο 103). Αυτή ήταν «συνεισφορά» του ΠΑΣΟΚ στην ψήφιση  του προηγούμενου συντάγματος. Η Ν.Δ. θέλει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Ας μην εφησυχάσουμε από τις δηλώσεις διαφόρων παραγόντων που αρνούνται τη συνολική άρση της μονιμότητας. Προχωρούν με προσεκτικά βήματα επιδιώκοντας να μας διατηρήσουν σε αδράνεια. Μας κατασυκοφαντούν απέναντι στο σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα για να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, για να αισθανόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και να μην τολμάμε να διεκδικούμε το αυτονόητο, την εργασιακή ασφάλεια.

Μας καθησυχάζουν ότι «οι όποιες αλλαγές θα είναι για τους νεώτερους» ώστε  να εξασφαλίσουν την προδοτική σιωπή μας. Αν η νέα γενιά εργαζομένων (νεοπροσλαμβανόμενοι) υποστεί σημαντικές αλλαγές στο καθεστώς εργασίας, ανάλογες θα είναι και οι αλλαγές όλων των δημοσίων υπαλλήλων, στο ασφαλιστικό καθεστώς, την υγειονομική περίθαλψη, το εφάπαξ, τους μισθούς και την υπερωριακή απασχόληση. Γι’ αυτό  δε μπορεί να εφησυχάζουμε. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε πως  ο Υπουργός Οικονομίας, 20 μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για την άρση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, κάλεσε τους (νυν) εργαζόμενους σ’ αυτές να προχωρήσουν σε συμφωνία με τις επιχειρήσεις για αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς. Επί της ουσίας τους ζήτησε να συναινέσουν στη μείωση των μισθών τους, σε κατάργηση δικαιωμάτων τους σχετικά με το χρόνο εργασίας, τις υπερωρίες, τις βάρδιες κ.λπ. 

…οι αλλαγές αυτές αφορούν και τον κόσμο της εκπαίδευσης

Η εκπαίδευση με το 20% του προσωπικού της να δουλεύει με ελαστικές εργασιακές  σχέσεις βρίσκεται και θα βρεθεί περισσότερο στο μάτι του κυκλώνα. Η ωρομισθία στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση εμφανίστηκε μαζί με τα ολοήμερα, μπήκε και στην πρωινή ζώνη με νόμο του Ευθυμίου και αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.

Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί είναι οι πρώτοι εργαζόμενοι που  είδαν φέτος  την ωριαία τους αποζημίωση, που παρέμενε παγωμένη από το 1996(!!!), αντί αυξάνεται να μειώνεται, από τα 10 στα 7 ευρώ μεικτά την ώρα. Είναι εργαζόμενοι που ταλαιπωρούνται ( σε 3, 4 και 5 σχολεία), δουλεύουν 4 ως 12 ώρες εβδομαδιαία), «ασφαλίζονται» υποτυπωδώς. Η σύμβαση που υπογράφουν επιτρέπει την κατά περίπτωση μείωση των εβδομαδιαίων ωρών απασχόλησης και τη δυνατότητα απόλυσης στο μέσον της χρονιάς!

Η συνταγματική προτροπή για αντικατάσταση των μόνιμων οργανικών θέσεων με θέσεις ωρομίσθιας δουλειάς, οι εκτεταμένες συμπτύξεις, η μείωση των διορισμών, και η προώθηση της αξιολόγησης αποτελούν το όχημα για την κατάργηση των οργανικών θέσεων σε πρώτη φάση, στο δρόμο της άρσης της μονιμότητας και  το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων  για όλους τους εκπαιδευτικούς.

« Ιδιωτική Παιδεία » : νέο συνταγματικό ανάγνωσμα

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προχωρά σε συνταγματική πρόταση για  ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα επιχειρείται να κατοχυρωθεί συνταγματικά η διαδικασία κατάλυσης του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.  Ανοίγει έτσι το δρόμο για το θεσμικό, βήμα-βήμα ξήλωμα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα ολόκληρης της Παιδείας με την εφαρμογή των αποφάσεων των υπουργών Παιδείας της E.E στη Mπολόνια, που επιβάλλουν την προσαρμογή της στις ανάγκες και τις προτεραιότητες της αγοράς.

Η πολιτική αυτή αντιμετωπίζει την παιδεία ως «εμπόρευμα», τους φοιτητές ως «πελάτες» που αγοράζουν αυτές τις υπηρεσίες και τους φορείς που τις προσφέρουν ως «επιχειρήσεις», που φυσικά όχι μόνο μπορούν αλλά πρέπει κιόλας να είναι ανταγωνιστικές και ιδιωτικές. Η συνταγματική αλλαγή θα επιφέρει θεμελιώδες χτύπημα μεταξύ των άλλων και στην περίφημη «αρχή της ακαδημαϊκής ελευθερίας», η οποία θα αντικατασταθεί με την αρχή της «ελευθερίας του ανταγωνισμού» με καταστρεπτικό ρόλο στην ανάπτυξη των επιστημών και στην κατεύθυνση της έρευνας. Αυτό που θα διαπνέει κάθε κύτταρο της ακαδημαϊκής ζωής θα είναι η αντίληψη της επιχειρηματικότητας, αφού όλοι οι παράγοντες, όχι μόνο των ιδιωτικών αλλά και των δημόσιων πανεπιστημίων, θα κυνηγούν ένα σπόνσορα, χορηγό ή εταιρία που θα τους εξασφαλίζει την ακαδημαϊκή ή επαγγελματική τους επιβίωση.

Τέλος, φαντάζει σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο το επιχείρημα πως θα αυξηθούν οι θέσεις των εισακτέων, ή ότι θα σταματήσει η φοιτητική διαρροή, όταν είναι δεδομένο πως η λογική του ανταγωνισμού στο Λύκειο, που θέλουν να επεκτείνουν και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οδήγησε στην όξυνση του φαινομένου των ιδιωτικών δαπανών και της παραπαιδείας. Κανένας εργαζόμενος, κανένας μισθοσυντήρητος δεν πρόκειται να στείλει τα παιδιά του στα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δημόσια δωρεάν και κοινωνικά δημιουργική εκπαίδευση θέλει και διεκδικεί.

Στη συζήτηση για την επικείμενη αναθεώρηση  διατυπώθηκαν ακόμα οι προτάσεις για: Αφαίρεση από τα δικαστήρια της αρμοδιότητας να εκδικάζουν και να παίρνουν οικονομικού χαρακτήρα αποφάσεις  για μισθούς και συντάξεις με αναδρομκή ισχύ. Αποχαρακτηρισμό δασικών παραθαλάσσιων εκτάσεων. Ίδρυση συνταγματικού δικαστηρίου. (Η εμπειρία από άλλες χώρες που έχουν συνταγματικά δικαστήρια είναι βαθιά αντιδραστική)

6. Το μοντέλο της διαρκούς λιτότητας μέσω και του Προϋπολογισμού του 2006

Ο ατέλειωτος κύκλος της λιτότητας και της αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων συνεχίζεται και με την εισοδηματική πολιτική του 2006. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακολουθώντας σταθερά την ίδια αντιλαϊκή ρότα των τελευταίων τουλάχιστον είκοσι χρόνων ανακοίνωσε ονομαστικές «αυξήσεις» 3% που φυσικά είναι και φέτος μειώσεις,  αφού είναι κάτω από τον επίσημο τιμάριθμο που υπολογίζεται στο 3,5% και πολύ κάτω από τον πραγματικό πληθωρισμό της ακρίβειας που σαρώνει τα  εισοδήματα των εργαζομένων.

Με τις αυξήσεις του 3%, «κλειδώνει» και φέτος η κυβέρνηση μια πολιτική που προσφέρει στους εκπαιδευτικούς αυξήσεις μικρότερες και από 80 λεπτά την ημέρα, όταν οι πραγματικές ανατιμήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης είναι πάνω από 10%. Οι δήθεν αυξήσεις 3% είναι γνωστό πως υπολογίζονται μόνο στον βασικό μισθό κι όχι στο σύνολο των αποδοχών  με αποτέλεσμα να μην αναπροσαρμόζεται το σύνολο του μισθού μας και οι αυξήσεις τελικά να είναι μικρότερες και από 2%. Αν ταυτόχρονα υπολογίσουμε τις απώλειες από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακάς και από  τη μείωση κατά μιας μονάδας της έκπτωσης του φόρου που παρακρατείται, οδηγούμαστε στο σίγουρο συμπέρασμα πως τα μεσαία εισοδήματα, που είναι σχεδόν το σύνολο των εκπαιδευτικών, θα έχουν μέχρι και ονομαστικές μειώσεις!!

Όμως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή αφού αυτό που περιμένουμε είναι αυξήσεις παντού εκτός από τους μισθούς. Καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, συγκοινωνίες, ασφάλιστρα, ΔΕΗ, νερό, ανοίγουν το χορό. Στο φορολογικό μέτωπο τα εισοδήματα θα κτυπηθούν από την αναμενόμενη αύξηση της άδικης έμμεσης φορολογίας και τους ειδικούς φόρους.  Τα σούπερ μάρκετ έχουν μετατραπεί σε χρηματιστήρια. Οι λογαριασμοί των υπηρεσιών προκαλούν σοκ και δέος. Οι συνεχείς και ανεξέλεγκτες αυξήσεις εξανεμίζουν από το πρώτο δεκαήμερο το μισθό μας και τα χρέη τρέχουν. Με τη μια κάρτα εξοφλούμε τις άλλες. Δάνειο για σπίτι-αυτοκίνητο-σπουδές του παιδιού-νοικοκυριό: το αδιέξοδο μεγαλώνει, οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους.

Την ίδια στιγμή οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται και ανταμείβονται με προκλητικές φοροαπαλλαγές, με αποτέλεσμα να ανοίγει ακόμα περισσότερο η ψαλίδα ανάμεσα στα φτωχότερα και πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας. Οι σύγχρονοι τοκογλύφοι, οι τράπεζες, δανείζονται με επιτόκιο από 0% έως 1% και δανείζουν με …18%, με αποτέλεσμα να εμφανίζουν για το 2005 κέρδη που κυμαίνονται μεταξύ 50% και 140% σε σχέση με το 2004 (χρονιά μεγάλης κερδοφορίας). Ταυτόχρονα όμως ηγούνται της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα, μειώνουν τις θέσεις εργασίας, αφού τους εργαζόμενους τους αντικαθιστούν με τη μηχανοργάνωση, αποκαλύπτοντας και στους πιο δύσπιστους πως η αντιμετώπιση της ανεργίας δε συνδυάζεται με την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα.

7. Τη νέα επίθεση στην κοινωνική σφάλιση

 Μέσα στο Μάη σχεδιάζει η  κυβέρνηση ν’ ανοίξει  το ασφαλιστικό, μία τακτική που μέχρι τώρα χαρακτηρίστηκε από τη λογική του σαλαμιού και προωθήθηκε από τις απαράδεκτες νομοθετικές ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν για την κοινωνική ασφάλιση των τραπεζουπαλλήλων. Επιδιώκουν να μετακυλήσουν στις πλάτες των εργαζόμενων τα προβλήματα που έχει επιφέρει στο ασφαλιστικό σύστημα η απομύζηση των αποθεματικών του από το κεφάλαιο, να απαλλάξουν τους εργοδότες από ένα σημαντικό μέρος των ασφαλιστικών τους υποχρεώσεων μειώνοντας το ποσοστό των εισφορών που τους αναλογούν, να μειώσουν την κρατική χρηματοδότηση προς τα ταμεία, να αυξήσουν τα όρια συνταξιοδότησης με κατάργηση όλων των μέχρι τώρα περιπτώσεων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, να μειώσουν τις συντάξιμες αποδοχές και να αυξήσουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων. Ταυτόχρονα, προωθούν την επέλαση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών και σ’ αυτό τον τομέα με τη συνδρομή του κράτους. Αναλυτική παρουσίαση των προθέσεων για την επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση γίνεται στο τμήμα της αντιεισήγησης που αναφέρεται στο ασφαλιστικό, αλλά και ακόμα πιο αναλυτική είναι η τοποθέτηση των Παρεμβάσεων στην ημερίδα της ΔΟΕ  για το ασφαλιστικό που έγινε στο Ναύπλιο.

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Η στρατηγική των αναδιαρθρώσεων

            Η στρατηγική των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση στα πλαίσια μιας γενικότερης εκπαιδευτικής πολιτική της Ε.Ε. άρχισε να διαμορφώνεται με το Λευκό βιβλίο και επεκτείνεται με τη Λισσαβόνα και τη Μπολόνια αλλά και με πλήθος Συνόδων Υπουργών, πρυτάνεων κ.λπ. Οι βασικές τάσεις που καθορίζουν τα μέτρα που παίρνονται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι:

            1) Η επιχειρηματικότητα, η σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγική διαδικασία, η υπαγωγή της στις ανάγκες της αγοράς αποτελούν κομβικό στοιχείο των αλλαγών που προωθούνται. Οι προτροπές για εξασφάλιση χρηματοδότησης μέσω χορηγιών, η λειτουργία εικονικών επιχειρήσεων μέσα σε εκπαιδευτικά προγράμματα, η διδασκαλία μαθημάτων σχετικών με τους όρους λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας από τις μικρές κιόλας ηλικίες, το ολοήμερο που μετατρέπει από σήμερα τους μαθητές στους πιο σκληρά εργαζόμενους και τους προετοιμάζει για τους αυριανούς «αναγκαίους» εργάσιμους χρόνους στην αγορά εργασίας, η δημιουργία και η χρήση των σχολικών χώρων με βάση το νόμο για τις συμπράξεις δημοσίου κι ιδιωτικού τομέα, η απευθείας σύνδεση των προγραμμάτων της τεχνικής εκπαίδευσης και κατάρτισης με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, με ίδρυση από τις ίδιες αντίστοιχων σχολείων και σχολών, η ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης εκπαίδευσης, η προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών και της έρευνας στα Πανεπιστήμια, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας μέσα στις σχολές και  η προσπάθεια να αφομοιωθούν στην ίδια τη λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας τα κριτήρια του κέρδους, της ανταποδοτικότητας, της ανταγωνιστικότητας, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

            2) Η αξιολόγηση αποτελεί το βασικό τρόπο ελέγχου της αποτελεσματικότητας των κυρίαρχων κριτηρίων που το κράτος θέτει για την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και σημαντικό όπλο για τον εξαναγκασμό των εμπλεκόμενων στην υποχρεωτική εφαρμογή αυτών των κριτηρίων. Η υποταγή των εκπαιδευτικών μέσω της αξιολογικής διαδικασίας στις κρατικές επιδιώξεις για την εκπαίδευση, η πλήρης ευθυγράμμισή τους, η αποφυγή των παρεκκλίσεων οδηγούν στην εντατικοποίηση της μορφωτικής διαδικασίας,  κάνουν την αξιολόγηση των μαθητών μέσω του ατελείωτου και πολύπλευρου εξεταστικού συστήματος βασικό στοιχείο χειραγώγησής τους, αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες και καθορίζει το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

            3) Ο προσανατολισμός του περιεχομένου της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε παροχή πληροφοριών, δεξιοτήτων και χρηστικών ικανοτήτων, με ταυτόχρονη μείωση της όποιας γενικής γνώσης παρεχόταν στην προηγούμενη φάση. Οι αλλαγές που προωθήθηκαν την τελευταία 10ετία στα προγράμματα σπουδών, οι επίμονες παραινέσεις για τη εκμάθηση του χειρισμού της πληροφορίας και των νέων τεχνολογιών, η εκμάθηση του «μαθαίνω πώς να μαθαίνω» , οι αλλαγές που δρομολογούνται στους τίτλους σπουδών και στην ευελιξία της πιστοποίησης, εν μέρει οι αλλαγές στα νέα βιβλία, οδηγούν στο να δίνεται όλο και μεγαλύτερο βάρος στις χρηστικές δεξιότητες και πληροφορίες που θα είναι απαραίτητες για τα επαγγελματικά προσόντα του αυριανού εργαζόμενου.

            4) Η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και του ανθρώπινου δυναμικού μέσα από την διαπλοκή και αλληλοσυμπλήρωση  δημόσιων κι ιδιωτικών μορφών παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών έτσι ώστε να υπάρχει εκείνο το νομοθετικό πλέγμα που να διευκολύνει τις γρήγορες προσαρμογές στις ανάγκες της αγοράς και του ανταγωνισμού και ταυτόχρονα  να δίνεται η δυνατότητα ευέλικτων κι ελαστικών μορφών εργασιακών σχέσεων των εργαζόμενων στην εκπαίδευση.

            5) Η δια βίου εκπαίδευση με ατομική ευθύνη στην απόκτηση των όποιων επαγγελματικών προσόντων επιτάσσουν οι ανάγκες της αγοράς εργασίας κάθε φορά. Σ΄ αυτή την κατεύθυνση βλέπουμε όλο και πιο συχνά να απαιτούνται προσόντα που καλείται να καλύψει με δικό του κόστος, στον ελεύθερο χρόνο του, ο ίδιος ο εργαζόμενος. Ιδιαίτερα για τους εκπαιδευτικούς είναι φανερό με το ατελείωτο κυνηγητό σεμιναρίων που γίνονται έξω και πέρα από το ωράριο εργασίας και με προσωπικό οικονομικό κόστος τις περισσότερες φορές.

            6) Η απαξίωση των πτυχίων και των τίτλων σπουδών ως μέσα για την επαγγελματική ιδιότητα και η διαμόρφωση συστημάτων συνεχούς πιστοποίησης έτσι ώστε ο εργοδότης να μπορεί να πληροφορείται με μεγαλύτερη ακρίβεια και σαφήνεια τα επαγγελματικά προσόντα των προς επιλογή εργαζόμενων. Η κάρτα δεξιοτήτων, οι αλλαγές στους τίτλους σπουδών των πανεπιστημίων, οι μεταρρυθμίσεις στο εξεταστικό σύστημα έχουν στον πυρήνα τους τη διαρκή πιστοποίηση. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών καθώς και ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ ως μέσω πρόσληψης στην εκπαίδευση αυτή τη λογική εξυπηρετούν εκτός των άλλων.

Επιγραμματικά για την εκπαίδευση στη χώρα μας:

Ο χώρος της εκπαίδευσης, με εμφανή τα σημάδια από τις αναδιαρθρώσεις που υλοποίησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οδηγείται σήμερα από την κυβέρνηση της Ν.Δ. στην ίδια πορεία απαξίωσης του δημόσιου χαρακτήρα της, σε τροχιά οριστικής επικράτησης του φτηνού, ευέλικτου και «αποδοτικού» σχολείου της αγοράς.

Με νέα υποχρηματοδότηση, με ενίσχυση του ταξικού στίγματος (επέκταση των εξετάσεων – περικοπές στους εισακτέους των ΑΕΙ) και με άνοιγμα νέων δρόμων για τους εμπόρους της γνώσης (ΚΕΣ, ιδιωτικά πανεπιστήμια), επιδιώκεται η γενικευμένη μετατροπή της Παιδείας από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα. Αλλαγές προωθούνται στον τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και στην τεχνοεπαγγελματική εκπαίδευση που στην καρδιά τους έχουν την επιδίωξη του κράτους να μετακυλήσουν την εξεταστική κρησάρα στο Α’ έτος των ΑΕΙ, να κάνουν πιο ευέλικτες και πιο προσαρμοστικές στις καπιταλιστικές ανάγκες τις πανεπιστημιακές σπουδές και τους τίτλους σπουδών, τον προσανατολισμό τους στην ειδίκευση και κατάρτιση.

Οι νόμοι που μεταλλάσσουν τα ΑΕΙ σε επιχειρήσεις, οι κατευθύνσεις της Μπολόνια και της Λισαβόνας, οι αποφάσεις της συνόδου στο Μπέργκεν, η επέλαση των χορηγών και η ευέλικτη ζώνη στα Δημοτικά σχολεία είναι το προοίμιο της επίθεσης που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση στο επόμενο διάστημα. Δεκαπέντε χιλιάδες σχολικές μονάδες, δηλώνεται στην Ε.Ε, θα αξιολογηθούν μέσα σε επόμενο διάστημα σε μια γιγάντια επιχείρηση εφαρμογής των αντιδραστικών νόμων Αρσένη-Ευθυμίου για την αξιολόγηση, με στόχο να αλλάξει δραματικά το τοπίο : Κατηγοριοποίηση σχολείων, χειραγώγηση εκπαιδευτικών, ένταση των ταξικών φραγμών και των κοινωνικών ανισοτήτων. Και επιπλέον, νέος νόμος για την «επιλογή», μόνιμων πια, στελεχών εκπαίδευσης που θα επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου την κυβερνητική πολιτική. Το σχολείο σε ένα εκκρεμές : στρατώνας –επιχείρηση.

Τις επιλογές αυτές υπερακοντίζουν από τα δεξιά οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία που λειτουργούν ως το εγχειρίδιο του νεοφιλελευθερισμού στην εκπαίδευση και πιέζουν για γρηγορότερες και βαθύτερες αλλαγές κάτω από τις σημαίες της ιδιωτικοποίησης, της «αποκέντρωσης» και της αξιολόγησης.

Τι προωθήθηκε και τι προωθείται το επόμενο διάστημα:

Ολοήμερο δημοτικό σχολείο

 Είναι πιθανόν, με βάση την εισήγηση του Διευθυντή Σπουδών Π.Ε. (Θ. Γούπος)  στο συνέδριο της ΔΟΕ στο Ηράκλειο και τις ενημερώσεις των σχολικών συμβούλων από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να έχουμε αλλαγές στο ολοήμερο σχολείο με διεύρυνση του υποχρεωτικού ωραρίου για όλα τα παιδιά ως τις 3.20 μ.μ. με πιθανή ενσωμάτωση στο  της δεύτερης ξένης γλώσσας, της Πληροφορικής, της Θεατρολογίας, αύξηση κατά μία των ωρών της Φ.Α. και κατόπιν προαιρετική λειτουργία ως τις 5.00 μ.μ.και με πρόταση για πιλοτική λειτουργία  στην αρχή σε 1500-2000 σχολεία.

Ευέλικτη ζώνη

Η αντίθεσή μας στην ευέλικτη ζώνη και η επιχειρηματολογία των αντιστάσεων-αντιδράσεων των συλλόγων διδασκόντων απέναντι στον διοικητισμό και τον αυταρχισμό της Υ.Α. για την υποχρεωτική εφαρμογή της, βασίστηκε στην παρακάτω επιχειρηματολογία:

α) Στην ανυπαρξία υποδομής (εργαστήρια, βιβλιοθήκες, σχολικοί κήποι, μικρά τμήματα, μεγάλες αίθουσες),

β) Στην ανυπαρξία χρηματοδότησης, γιατί δεν μπορούν να γίνουν εκδόσεις, εκδρομές, κατασκευές, αγορές εντύπων και άλλων υλικών ούτε από τα συνεχώς μειούμενα χρήματα των λειτουργικών εξόδων ούτε με τα λεφτά των γονέων και των δασκάλων ούτε με τα λεφτά «χορηγών» που στην ουσία αναιρούν το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και συνδέουν το σχολείο με λογικές επιχειρηματικότητας και αγοράς.

γ) Στην ανυπαρξία διδακτικού χρόνου

δ) Στο διακοσμητικός χαρακτήρας του project στο σύνολο των εκπαιδευτικών βαθμίδων. Στον περιορισμό της «ελεύθερης συνεργασίας του δασκάλου με τους μαθητές του, σε ένα μίζερο δίωρο κατά μέσο όρο.

στ) Στο διοικητικός και παιδαγωγικό έλεγχο που προωθείται μέσω του προγράμματος.

ζ) Στην απουσία των θεμάτων που καίνε την ανθρωπότητα σήμερα από την επίσημη θεματολογία της Ευέλικτης Ζώνης. Στην προβολή όχι μόνο αμφίβολων ιδεών αλλά και καταστροφικών για την εργαζόμενη πλειοψηφία.

θ)  Στο κλίμα επίδειξης, αξιολόγησης, κατηγοριοποίησης και ανταγωνισμού μεταξύ των σχολικών μονάδων αλλά και των εκπαιδευτικών που προωθείται

ι) Στη δημιουργία  της ενιαίας βάσης δεδομένων για την εφαρμογή της αξιολόγησης-χειραγώγησης. Και της κατηγοριοποίησης σχολείων και εκπαιδευτικών

Οι ανακοινώσεις των Παρεμβάσεων  και του Παιδαγωγικού Ομίλου για την ευέλικτη ζώνη, αλλά και η επισκόπηση ( ακολουθεί παρακάτω) των φετινών εξελίξεων, μέσα από την ανάδειξη και της στάσης των συνδικαλιστικών  δυνάμεων, φωτίζουν συνολικά την αντίληψη της μάχιμης ζωντανής εκπαίδευσης για το ζήτημα αυτό, που φέτος ήταν στο προσκήνιο.

Από τη νέα σχολική χρονιά είναι σαφής και κατηγορηματική η πρόθεση του Υπουργείου Παιδείας να εφαρμοστεί υποχρεωτικά η ευέλικτη ζώνη σ’ όλα τα σχολεία.

Επιλογή στελεχών

Ο τρόπος επιλογής στελεχών που παρουσίασε ως σχέδιο νόμου το Υπουργείο έρχεται, όχι μόνο για να τακτοποιήσει τα «δικά μας παιδιά», αλλά και για να εφαρμοστεί μέχρι κεραίας, χωρίς αντιρρήσεις η πολιτική που θέλει να επιβάλλει η Ν.Δ. Μια πολιτική που για την εκπαίδευση έχει και θα έχει ως βασικό της συστατικό στοιχείο την αξιολόγηση σχολικών μονάδων, μαθητών και εκπαιδευτικών. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη αξιολόγηση είναι η μαγική λέξη αυτής όπως  και της προηγούμενης κυβέρνησης.

Με όπλο και μοχλό το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, το νόμο για την αξιολόγηση και το Δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. ανοίγει το δρόμο  για την κατάληψη των θέσεων διοίκησης από τους κομματικά προσκείμενους που χωρίς διαφωνίες και αντιδράσεις θα κάνουν τα πάντα για να εφαρμόσουν τη νεοσυντηρητική πολιτική στην εκπαίδευση.

Με το άρθρο 13, καθιερώνει την μονιμότητα των ανώτερων στελεχών μέσω της αξιολόγησης. Συγκεκριμένα προβλέπεται η επανάκριση των στελεχών στο τέλος της θητείας  με βάση το μέχρι τότε έργο τους, για να κριθεί η συνέχιση της παραμονής  στη θέση τους

Το μάχιμο ριζοσπαστικό ρεύμα αντιτίθεται στο παραμύθι των «αξιολογικών και αντικειμενικών» διαδικασιών ή των 100% μετρήσιμων και αντικειμενικών κριτηρίων που κάθε τόσο επικαλούνται οι διάφοροι καλοθελητές της εξουσίας και ευθέως θεωρούμε ως λαθεμένη την άποψη(που εκφράζει η ΕΣΑΚ, αλλά και ο ΣΥΝ) ότι η επιλογή στελεχών με αντικειμενικά κριτήρια μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά το ρόλο τους. Τα όσα διαδραματίστηκαν το προηγούμενο χρόνο , που με αφορμή την ευέλικτη ζώνη, είδαμε ποικιλόχρωμους (όλου του πολιτικού φάσματος), συμβούλους διευθυντές και προϊσταμένους να δίνουν  εξετάσεις συμμόρφωσης με ό,τι πιο αντιδραστικό είχαν ως οδηγία, δηλαδή τη φίμωση των συλλόγων διδασκόντων και την παρεμπόδιση των συνεδριάσεών τους, όχι μόνο αποδεικνύει τα παραπάνω, αλλά επιβεβαιώνει τη θέση των Παρεμβάσεων ότι:

 Τα στελέχη, ανεξαρτήτως χρώματος της κυβέρνησης, είναι ιμάντες μεταφοράς της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και αποτελούν έναν εξωτερικό μηχανισμό επιβολής, ελέγχου και αξιολόγησης, που αναπαράγει και επιβάλλει τις αντιδραστικές κυβερνητικές επιλογές στο χώρο της εκπαίδευσης Έτσι από το ποιος και πώς επιλέγεται στη θέση του στελέχους, μεγαλύτερη σημασία έχει η πολιτική που καλείται να υλοποιήσει.

Είναι προφανείς οι κολοσσιαίες ευθύνες του υποταγμένου συνδικαλισμού γι’ αυτές τις τελευταίες εξελίξεις, δηλαδή, το σχέδιο νόμου για τα στελέχη και την προώθηση της αξιολόγησης. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νομοθετεί ενάντια στις ανάγκες των εκπαιδευτικών, επικαλούμενη ότι υιοθετεί τις θέσεις του κλάδου που διαμόρφωσε η πλειοψηφία της ΔΟΕ. Δεν μπορούσε η Υπουργός να περιμένει καλύτερη πάσα από το "...ο κλάδος είναι υπέρ της αξιολόγησης..." που της δηλώνει το προεδρείο σε κάθε τους συνάντησή τους, αλλά και από τα κείμενα των "θέσεων του κλάδου" που ψήφισαν από κοινού ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.

 Γι’  αυτό οι εκπαιδευτικοί αντιλαμβάνονται πόσο κροκοδείλια είναι τα δάκρυα των στελεχών της ΠΑΣΚ και της ηγεσίας της ΔΟΕ για την επέλαση  των "γαλάζιων παιδιών" και για τη δημοκρατία στην εκπαίδευση. Γιατί όλοι γνωρίζουν πως  αποδέχτηκε και βοήθησε να περάσει όλο το αυταρχικό πλέγμα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ  (ν. 2525, ν. 2986 για την αξιολόγηση, Δημ. Κώδικας, εσωτερικοί κανονισμοί,  Καθηκοντολόγιο,  νόμος για τη διοίκηση της εκπαίδευσης και τους δοτούς Περιφερειάρχες, ενίσχυση με κάθε τρόπο της ιεραρχίας και του διοικητικού ρόλου των διαφόρων στελεχών της εκπ/σης, δεκάδες Π.Δ και εγκύκλιοι που επιχείρησαν να κάνουν ακόμα πιο αντιδραστικό το εργασιακό καθεστώς και να ελέγξουν – χειραγωγήσουν τους εκπαιδευτικούς ).  Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει στελέχη που υλοποίησαν στην πράξη την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ με τον πιο επιθετικό τρόπο. Αυτά π.χ το 2003 μετακινούσαν  από σχολείο σε σχολείο για συμπλήρωση ωραρίου χιλιάδες εκπαιδευτικούς, προχωρούσαν σε συμπτύξεις τμημάτων, κατέτμιζαν κενά και προσλάμβαναν ωρομίσθιους αντί για αναπληρωτές, καταργούσαν τις τάξεις υποδοχής, επέβαλλαν υποχρεωτικές υπερωρίες, απαγόρευαν απεργίες συλλόγων, προχωρούσαν σε διώξεις για συνδικαλιστική δράση συναδέλφων, απέλυαν ωρομίσθιους.

Στον ίδιο και χειρότερο δρόμο συνεχίζει η παρούσα κυβέρνηση και τα στελέχη της ΔΑΚΕ, που πια «κάνουν πάρτυ» στον κρατικό μηχανισμό, που υπεραμύνονται ανερυθρίαστα κάθε κυβερνητικού μέτρου που ως στελέχη υλοποιούν καταχρηστικά και αυταρχικά κάθε αυθαίρετη εντολή, που  βρίσκουν θετικό το σχέδιο νόμου για την επιλογή στελεχών, που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την αξιολόγηση και στριμώχνονται κατά εκατοντάδες στους κυβερνητικούς διαδρόμους αλλά και στους συνδικαλιστικούς προθαλάμους  για να πάρουν θέση στο στελεχιακό μηχανισμό χειραγώγησης της εκπαιδευτκής κοινότητας.

Το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα στην εκπαίδευση, οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε το εκπαιδευτικό κίνημα δυναμικά και μαχητικά την πολιτική αυτή που  αμφισβητεί δικαιώματα, ανάγκες και κατακτήσεις. Δεν αντιστεκόμαστε απλώς στο νέο σχέδιο νόμου για την επιλογή των στελεχών αλλά συνολικά  αντιστεκόμαστε στην κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση και σε όλη τη φιλοσοφία και το ιεραρχικό πλέγμα της διοίκησης που καλείται να την εφαρμόσει.

Παλεύουμε για την απόσυρση του σχεδίου νόμου καθώς και όλου του αυταρχικού πλαισίου για τη λειτουργία της εκπαίδευσης (Ν.2525, Ν. 2986 για την αξιολόγηση ,Ν. για την περιφερειακή δομή της εκπαίδευσης, Καθηκοντολόγιο, ΔΥΚ).

Καλούμε το εκπαιδευτικό κίνημα να μη νομιμοποιήσει με τη συμμετοχή του καμιά από τις διαδικασίες για τη συγκρότηση του αυταρχικού ιεραρχικού μοντέλου των μόνιμων αξιολογητών και να μην πάρει μέρος σε κανένα "διάλογο" που θα δικαιολογήσει τις προαποφασισμένες αντιεκπαιδευτικές επιλογές.

Θεωρούμε ότι το αίτημα της κατάργησης του αντιδραστικού νόμου νόμου 2986 πρέπει να είναι στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων του κλάδου, αντιδρούμε σε κάθε απόπειρα εφαρμογής της αξιολόγησης-χειραγώγησης, καλώντας κάθε εκπαιδευτικό να μη δεχτεί να παίξει το ρόλο του αξιολογητή, να μην επιτρέψει την είσοδο αξιολογητών στην τάξη του, να μη συμβάλει σε διαδικασίες αυτοαξιολόγησης, ή αξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Καλούμε τις Γενικές Συνελεύσεις, τους Συλλόγους Π.Ε, αλλά και τη ΔΟΕ να καλύψουν συνδικαλιστικά και νομικά κάθε συναδέλφισσα και κάθε συνάδελφο, ώστε να ακυρώσουμε στην πράξη -και με συλλογικό τρόπο- την αξιολόγηση χειραγώγηση.

Στο αυταρχικό σχολείο της αγοράς, αντιτάσσουμε το σχολείο της δημοκρατίας και της παιδαγωγικής ελευθερίας, το δημόσιο σχολείο των σύγχρονων κοινωνικών και μορφωτικών αναγκών.

 Προτάσσουμε μια συνολικά διαφορετική αντίληψη απέναντι στα ιεραρχικά μοντέλα διοίκησης και το ρόλο τους και διεκδικούμε μια άλλη λειτουργία του εκπαιδευτικού καθώς και του συλλόγου διδασκόντων, έτσι ώστε να αποτινάσσουν το ρόλο του διεκπεραιωτή των εντολών και των ειλημμένων αποφάσεων. Η αντίληψή μας για την οργάνωση και τη λειτουργία της εκπαίδευσης και της σχολικής μονάδας , εκτός από την παιδαγωγική ελευθερία, είναι συνυφασμένη με τη λογική της αυτοδιαχείρησης, της αυτοοργάνωσης, της αιρετότητας και της ανακλητότητας. ςαντιπαραθέτει μια συνολικά διαφορετική αντίληψη απέναντι στα ιεραρχικά μοντέλα διοίκησης και  το ρόλο τους και διεκδικεί μια άλλη λειτουργία του εκπαιδευτικού και του συλλόγου διδασκόντων, έτσι ώστε  να αποτινάσσουν το ρόλο του διεκπεραιωτή της κρατικής διδακτικής. Προτείνουμε και προβάλουμε  ταυτόχρονα  μια άλλη αντίληψη για την οργάνωση και τη λειτουργία της σχολικής μονάδας συνυφασμένη με τη λογική της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιαχείρισης, της αιρετότητας και της ανακλητότητας.

Νέα  βιβλία

Από την νέα σχολική χρονιά έχουμε εισαγωγή 29 καινούριων τίτλων βιβλίων στο Δημοτικό. Είναι αμφίβολο αν τα νέα βιβλία θα έχουν εκδοθεί ως το Σεπτέμβρη αλλά είναι σίγουρο ότι οι εκπαιδευτικοί θα είναι στην ουσία ανενημέρωτοι μια και όσα σεμινάρια έχουν γίνει μέχρι τα τώρα καθίστανται ανεπαρκή γιατί πραγματοποιούνται χωρίς οι εκπαιδευτικοί να έχουν δει τα βιβλία. Την ίδια στιγμή δημιουργούνται τραγελαφικές καταστάσεις σε μια σειρά ζητήματα όπως η απουσία διδασκαλίας των αριθμών από το 20 ως το 100 για την Β’ δημοτικού και των αριθμών από για την Δ’ δημοτικού. Πολύ μεγάλη συζήτηση αξίζει να γίνει για το περιεχόμενο των νέων βιβλίων μια και γίνεται φανερό ότι έχουμε μεταφορά της ύλης προς τα κάτω, βάρος πρωτίστως στην πληροφορία, σοβαρά προβλήματα χρόνου κι εντατικοποίησης κ.λπ.

Οι πρώτες ανακοινώσεις του Παιδαγωγικού Ομίλου οι μέχρι επεξεργασίες του και η παρέμβαση που σχεδιάζεται στο επόμενο μπορούν να συμβάλλουν τόσο στην κριτική αποτίμηση των νέων βιβλίων, αλλά ,κυρίως, στη μεγάλη συζήτηση που πρέπει να ανοίξει ανάμεσα στους μάχιμους εκπαιδευτικούς  για το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τα βιβλία, τα προγράμματα, την κατεύθυνση τους, την έκταση της ύλης, τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας. 

Αξιολόγηση

Μοχλός των αλλαγών και προσαρμογών θα είναι η αξιολόγηση. Μια αξιολόγηση που στόχο καταρχήν έχει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις σχολικές μονάδες, μέσα από αυτά τους εκπαιδευόμενους και τους εκπαιδευτικούς.

Η Υπουργός Παιδείας έχει καταστήσει σαφές ότι προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή την κείμενη νομοθεσία ( ν. 2986, ΠΑΣΟΚ).

Ήδη η κυβέρνηση, επιδιώκοντας να μεταθέσει τις ευθύνες της στην πλάτη της εκπαιδευτικής κοινότητας, με ορατή την πολιτική απαξίωσης που γνωρίζει και φέτος η δημόσια εκπαίδευση ως αποτέλεσμα των δικών της επιλογών, υπέβαλε στις Βρυξέλλες το «εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων»  με το οποίο εκτιμά ότι η έλλειψη αξιολόγησης είναι η αιτία της κακοδαιμονίας της εκπαίδευσης και ανακοινώνει  ότι θα δρομολογηθεί και επίσης, ότι στην επόμενη περίοδο θα έχουν αξιολογηθεί 15.000 σχολικές μονάδες.

Β) ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ:

ΤΑ  «ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ» της ΔΟΕ και η δράση του ρεύματος του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού.

ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ…

H εργατική απάντηση στην επίθεση και το επίπεδο των εργατικών αγώνων είναι δραματικά πίσω από τις απαιτήσεις και τις ανάγκες που γεννά η κυβερνητική επίθεση.

Τα συνδικάτα αδυνατούν να «απειλήσουν» την κυβέρνηση ή να βάλουν στοιχειώδη φραγμό στην επίθεση, ακόμα κι όταν στηρίζονται μαζικά από τους εργαζόμενους.  Iδιαίτερα εμφανές είναι αυτό στον ιδιωτικό τομέα. Kαι στο δημόσιο, όμως, που σ’ αυτή τη φάση βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, οι αγώνες είναι πολύ κατώτεροι από την ένταση της επίθεσης, με τις συντεχνιακά κατακερματισμένες αντιδράσεις, τη διαπραγμάτευση της χειροτέρευσης της εργατικής θέσης, τις λογικές του βολέματος και της συνδιαλλαγής να έχουν κυρίαρχη θέση. Σε ό,τι αφορά τις μορφές δράσης, κυριαρχεί η «διαχείριση» του αγώνα από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, απουσιάζουν οι συνελεύσεις, οι διαδικασίες βάσης και η ενεργητική «ανάμιξη» των εργαζομένων, λείπουν οι μαχητικές μορφές πάλης και οι μορφές ουσιαστικού συντονισμού των αγωνιζόμενων κλάδων και όλης της εργατικής τάξης. Στις περιπτώσεις εκείνες όπως η απεργία των ναυτεργατών και η απεργία των ΟΤΑ που τόλμησαν να διεκδικήσουν τη νίκη με πολυήμερες απεργίες, το κράτος και η κυβέρνηση με την πολιτική επιστράτευση και τη στρατολόγηση της απεργοσπασίας επιδίωξε τη συντριβή τους ενώ οι ηγεσίες τους έκλεισαν την κρίσιμη στιγμή τις μεγάλες αυτές κινητοποιήσεις ξεπουλώντας τους αγώνες των εργαζόμενων. Ακολούθησαν δηλαδή τα χνάρια της ΓΣΣΕ που ενώ υποσχόταν στους εργαζόμενους σοβαρές απεργιακές αντιστάσεις ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, ενώ τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία στις 15 Μάρτη ήταν σημαντικά, ενώ ο χώρος των ΔΕΚΟ βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και οι τραπεζοϋπάλληλοι είναι αντιμέτωποι με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων συνολικά, ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ έδωσαν δίχρονη χείρα βοηθείας σε κυβέρνηση κι εργοδοσία, υπογράφοντας επαίσχυντη διετή συλλογική σύμβαση, ξεπουλώντας κάθε αντίσταση, υπονομεύοντας κι ότι κινούνταν αγωνιστικά μέχρι τότε.

Eπιπλέον, η σημερινή συγκρότηση και οι μορφές λειτουργίας/δράσης του αποδεικνύονται εξαιρετικά ανεπαρκείς στο σύγχρονο κοινωνικό και εργασιακό τοπίο, ενώ καταλυτικό ρόλο παίζουν ο ιδεολογικός και πολιτικός εκμαυλισμός από τα χρόνια της ΠAΣOKικής διακυβέρνησης και από τους θεσμούς της συνδιοίκησης/συνδιαχείρησης. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον κυβερνητικής επίθεσης, όλες οι εξελίξεις  αποκαλύπτουν ότι, αυτό που γνωρίσαμε ως τον επίσημο κατεστημένο συνδικαλισμό σε όλο του το πολιτικοσυνδικαλιστικό φάσμα, έχει, μετά από μια μακρόχρονη διαδικασία αντιδραστικής εργοδοτικής μετάλλαξης, χάσει τη δυνατότητα εκπροσώπησης  και υπεράσπισης αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζομένων.

 Κυρίως όμως,  δε μπορεί ούτε να αναλάβει, ούτε να  οργανώσει, ούτε να διαχειριστεί τον αναγκαίο, ενιαίο και συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων, ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της Ν.Δ.

Aξιοσημείωτη είναι επίσης η αδυναμία του KKE και του ΠAME να ηγηθούν ενός πραγματικού κινήματος αντίστασης στην αντεργατική λαίλαπα. Διαχωρίζονται βέβαια από τη ΓΣEE, ωστόσο δεν υπάρχει στη στρατηγική και την ταχτική τους η αντίληψη και προσπάθεια για την οργάνωση αυτοτελώς αγώνων. Άλλωστε, οι δεξιές και αριστερές μετατοπίσεις στο εκκρεμές της ΕΣΑΚ – ΔΕΕ, από την εποχή του κυβερνητισμού και της συναίνεσης ως τον απόλυτο σεχταρισμό και την κομματική περιχαράκωση, έχουν ένα κοινό παρανομαστή : Την εκτίμηση ότι οι αγώνες των εργαζομένων δεν μπορεί να αποσπούν κατακτήσεις και νίκες. Ότι οι εργατικοί αγώνες επομένως γίνονται όχι για να συγκρουστούν με την κυρίαρχη πολιτική και να την ανατρέψουν, αλλά για να καταγραφεί η διαφωνία και η διαμαρτυρία της εργαζόμενης πλειοψηφίας, να συνειδητοποιηθούν οι εργαζόμενοι και να αναπτυχθεί η ταξική τους συνείδηση και κυρίως να ενισχυθεί πολιτικά και κυρίως εκλογικά ο πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) που διαφωνεί με αυτή την πολιτική. Δυστυχώς όμως, αποδεικνύεται ότι η ήττα είναι κακός δάσκαλος.

Η υποτίμηση της ταξικής πάλης και η υποταγή της στις εκλογικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες, είναι ο παραμορφωτικός καθρέπτης που αλλοιώνει την πραγματικότητα έτσι ώστε στις αναλύσεις της ΕΣΑΚ – ΔΕΕ να μετατρέπονται οι πιθανότεροι σύμμαχοι… ως οι κύριοι αντίπαλοι! Είναι μια απλή λογική συνέπεια. Οι χώροι, όπως αυτός των Παρεμβάσεων, που αντιστέκονται με συνέπεια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, θεωρούνται εμπόδιο στη εκλογική τους  αποτελεσματικότητα, και υφίστανται λυσσαλέα επίθεση.

Ο ΣYN, έχοντας για χρόνια «συγκυβερνήσει» με το ΠAΣOK στη ΓΣEE και τα συνδικάτα, έχοντας πρωτοστατήσει στη συνδιοίκηση και τη συνδιαλλαγή κι έχοντας τις δεσμεύσεις τις φιλοEE λογικής, είναι ακόμα πιο ανήμπορος να συνεισφέρει σε έναν τέτοιο στόχο.

για το σ.κ.στην Ά/βάθμια εκπαίδευση

α) Για το ζήτημα της ευέλικτης ζώνης

            Σοβαρές ήταν φέτος οι αντιστάσεις που εκφράστηκαν από τη βάση των εκπαιδευτικών και τους πρωτοβάθμιους συλλόγους ειδικά στο ζήτημα της ευέλικτης ζώνης. Από την αρχή του σχολικού έτους δημιουργήθηκε σοβαρή αναταραχή στα σχολεία με την υποχρεωτική εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης. Η απόφαση της ΔΟΕ, που πάρθηκε με πρωτοβουλία των Παρεμβάσεων, να καλέσει τους συλλόγους διδασκόντων να αποφασίσουν για το ζήτημα και να καλύψει συνδικαλιστικά αυτές τις αποφάσεις και τις αρνήσεις εφαρμογής της υποχρεωτικότητας, διευκόλυνε να ξεδιπλωθεί μια πρωτοφανή συλλογική αντίσταση-αντίδραση. Εκατοντάδες σύλλογοι διδασκόντων αποφάσισαν με γραπτά πρακτικά την εναντίωσή τους, παραμερίζοντας τις απειλές που εκτοξεύονταν από το διοικητικό μηχανισμό για το παράνομο των ενεργειών τους. Αυτό υποχρέωσε το Υπουργείο στη φετινή αναδίπλωση και στη μη εφαρμογή της απόφασής του. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι πιέσεις που εκπορεύονταν από το Υ.Π.Ε.Π.Θ. μέσω του διοικητικού μηχανισμού δεν έπαψαν ούτε μετά την αναδίπλωση, αντίθετα συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ένταση, με σχολικούς συμβούλους να αρνούνται να υπογράψουν προγράμματα που δεν περιλάμβαναν την ευέλικτη, με προσωπικές απειλές, με υβριστικές κρίσεις για ανικανότητα των εκπαιδευτικών… Η αποφασιστική στάση των συλλόγων διδασκόντων να μην υποκύψουν στις πιέσεις αποτελεί από τη μια ελπιδοφόρα προοπτική για τις μάχες που έρχονται κι ιδιαίτερα αυτή της αξιολόγησης και ταυτόχρονα τη μεγάλη νίκη αυτής της περιόδου. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ τον αντιδραστικό ρόλο που έπαιξαν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, με λίγες εξαιρέσεις, τα κάθε αποχρωσης στελέχη της εκπαίδευσης (διευθυντές, προϊστάμενοι σχολικοί σύμβουλοι) παίρνοντας θέση όχι μόνο στο πλευρό των αποφάσεων του υπουργείου αλλά ενεργητικής υποστήριξης τους, παίζοντας το ρόλο αυτών που υλοποιούσαν τις πιέσεις προς τα κάτω.

Η στάση των παρατάξεων για το ζήτημα της ευέλικτης:

Παρεμβάσεις :

Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης της υποχρεωτικότητας της ευέλικτης συμβάλλαμε με όλες μας τις δυνάμεις μαζί με τους συναδέλφους να προκληθούν συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων με στόχο την έκφραση της διαφωνίας τους στην εγκύκλιο και την άρνηση εφαρμογής της. Προτείναμε να υπάρξει συγκεκριμένη απόφαση του Δ.Σ. της ΔΟΕ που θα καλύπτει τους συναδέλφους (όπως κι έγινε) για την άρνησή τους κι υπερασπιστήκαμε μέχρι το τέλος αυτή τη γραμμή. Βάλαμε έγκαιρα το ζήτημα να υπάρξει σαφή αρνητική τοποθέτηση του Δ.Σ. της ΔΟΕ για την ευέλικτη στο σύνολό της κι επισημάναμε την τεράστια σημασία που έχει αυτό για την επόμενη απόπειρα της κυβέρνησης να την εφαρμόσει. Κυκλοφορήσαμε πλήθος υλικών του Παιδαγωγικού Ομίλου όπου επιδιώκαμε να βαθύνουμε τη συζήτηση γύρω από αυτό το ζήτημα, βάλαμε τη δική μας αντίληψη όχι μόνο για την ευέλικτη αλλά προσπαθήσαμε να μιλήσουμε  εφ’ όλης της ύλης, για μια ριζοσπαστική παιδαγωγική στον αντίποδα των νεοσυντηρητικών επιλογών, συμβάλλαμε στο θεωρητικό και πρακτικό εξοπλισμό των συναδέλφων στους συλλόγους διδασκόντων. Υπερασπίσαμε έμπρακτα στους πρωτοβάθμιους συλλόγους τις πράξεις ανυπακοής απέναντι στους εκφοβισμούς της διοίκησης και το ίδιο ακριβώς κάναμε και στο Δ.Σ. της ΔΟΕ με τις προτάσεις  μας για καταγγελίες στους φορείς των εκβιασμών αλλά και την προσωπική παρουσία  σε πολλές περιπτώσεις.

ΠΑΣΚ

Η ΠΑΣΚ ήταν από την αρχή δέσμια της θέσης της υπέρ της ευέλικτης ζώνης από την εποχή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την υλοποιούσε στην εκπαίδευση. Γι’ αυτό και σε καμία φάση δε δέχτηκε να υπογράψει απόφαση που εναντιώνεται σ’ αυτή. Υποχρεώθηκε όμως από την πίεση των εκπαιδευτικών και από την ανάγκη της να κάνει αντιπολίτευση να κρατήσει θέση εναντίωσης στην υποχρεωτικότητα. Ο τρόπος όμως, με τον οποίο γαλούχησε τα στελέχη της όλα τα χρόνια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ οδήγησε να μην μπορεί να περπατήσει προς τα στελέχη της η γραμμή της έμπρακτης εναντίωσης στην υποχρεωτικότητα, ακόμα και στις περιπτώσεις που επιθυμούσε να ασκήσει αντιπολίτευση, έστω για λόγους σκοπιμοτήτων. Άλλωστε σ’ αυτήν ανήκει ακόμα η πλειοψηφία των στελεχών της εκπαίδευσης που δέσμια των επιδιώξεων τους να επιλεγούν και πάλι στις κρίσεις που θα γίνουν από τη Ν.Δ. δεν ήταν διατεθειμένα να κάνουν «αντάρτικο» ούτε για το «θεαθήναι».

Η ευέλικτη ζώνη μπήκε ως πιλοτικό πρόγραμμα στην εκπαίδευση επί υπουργίας Ευθυμίου κι ήταν από τις υποτιθέμενες καινοτόμες προσπάθειες τις οποίες είχε σθεναρά και με πάθος υποστηρίξει η ΠΑΣΚ ενώ στις απόπειρες του Υ.Π.Ε.Π.Θ. μέσω των σχολικών συμβούλων επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ να διευρύνουν την εφαρμογή της δεν είχε τότε καμιά ουσιαστική αντίδραση και δεν υπερασπίστηκε τους  συγκεκριμένους συλλόγους διδασκόντων  και των σχολείων που μπήκαν παρά τη θέλησή τους. Η άρνησή της να τοποθετηθεί με σαφήνεια οδήγησε στο να μην υπάρχει αντίστοιχη απόφαση του Δ.Σ. της ΔΟΕ. Αυτό όμως δυσχεραίνει πολύ τα πράγματα για τη νέα χρονιά που το υπουργείο στοχεύει να προχωρήσει στην υποχρεωτική εφαρμογή της. Είναι απολύτως σαφές ότι η επί μακρόν αποφυγή της ΠΑΣΚ και κατ’ επέκταση της ΔΟΕ να τοποθετηθεί αρνητικά για την ευέλικτη ζώνη διευκολύνει τους χειρισμούς του ΥΠΕΠΘ για την καθολική υποχρεωτική εφαρμογή την επόμενη χρονιά.

ΔΑΚΕ

Η ΔΑΚΕ επιβεβαίωσε και σ’ αυτή την περίπτωση ότι είναι κυβερνητική παράταξη. Υπεραμύνθηκε της απόφασης του Υπουργείου για την υποχρεωτικότητα και πρότεινε να συζητηθεί η κάλυψη των όρων εφαρμογής της (επιμόρφωση κ.λπ.). Αυτό είναι μετάλλαξη. Επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ θεωρούσε όλα αυτά τα προγράμματα ως ανοησίες που γίνονταν για να φανεί παιδαγωγικό έργο από την τότε κυβέρνηση και να εκταμιευθούν τα κοινοτικά κονδύλια. Τώρα που έκανε το ίδιο η δική της και μάλιστα το γενίκευε, η ΔΑΚΕ ανακάλυψε την αξία τους.

   Στη συντριπτική πλειοψηφία τα στελέχη της ΔΑΚΕ επιδιώκοντας να αποδείξουν πόσο καλά μπορούν να παίξουν το ρόλο τους στη νέα διακυβέρνηση, ώστε να επιλεγούν αυτά στις επόμενες κρίσεις, έγιναν ο ιμάντας μεταφοράς των πιέσεων και των εκβιασμών προς τους εκπαιδευτικούς. Ενώ η βάση των εκπαιδευτικών έβραζε, η ΔΑΚΕ κώφευε κι αποδείκνυε τον τίτλο της κυβερνητικής παράταξης.

ΕΣΑΚ-ΔΕΕ

Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ πήρε μεν σαφή θέση ενάντια στην ευέλικτη ζώνη με κριτική όμως που σε πολλές περιπτώσεις υπερασπιζόταν τελικά, την ομοιομορφία του παραδοσιακού σχολείου στο όνομα του ενιαίου χαρακτήρα του. Από κει και πέρα ξεκίνησε ένα ατελείωτο κυνήγι μαγισσών όπου κατήγγειλε, όπως πάντα, σφόδρα τις Παρεμβάσεις, κατήγγειλε τις αποφάσεις συνδικαλιστικής κάλυψης και αντίστασης στην πράξη, και κυρίως υποτίμησε τους συλλόγους διδασκόντων που αξιοποιούσαν την κάλυψη των συλλογικών οργάνων και ασκούσαν το δικαίωμα της συνεδρίασης  ως το μοναδικό  -στην πράξη- τρόπο για να αντισταθεί και να μη συμμετέχει ένα σχολείο στην ευέλικτη.

Η ΕΣΑΚ–ΔΕΕ στην πορεία του αγώνα των συλλόγων διδασκόντων, απαξίωσε ανοιχτά την επιτυχία της βάσης των εκπαιδευτικών να υποχρεώσει σε αναδίπλωση το ΥΠΕΠΘ στο ζήτημα της υποχρεωτικότητας της Ευέλικτης Ζώνης. Η απαξιωτική και διφορούμενη στάση της ΕΣΑΚ λειτουργούσε στην πράξη αρνητικά και υπονόμευε τον αγώνα που έδωσαν οι εκπαιδευτικοί μέσα στα σχολειά τους. Την πιο αποστομωτική απάντηση σε αυτές τις εμμονές την έδωσαν εκατοντάδες αποφάσεις Συλλόγων Διδασκόντων, όπου παρά το πρωτοφανές κύμα αυταρχισμού και πιέσεων από την πλευρά της διοίκησης και των Σχ.Συμβούλων, διατύπωσαν ανοιχτά και καθαρά όχι μόνο η απόρριψη της φιλοσοφίας και του περιεχομένου της Ευέλικτης Ζώνης, αλλά και την αντίθεση με την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, με τις πολιτικές αξιολόγησης και εισβολής της αγοράς στην εκπαίδευση, με την κατηγοριοποίηση και την αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων.

Α.Π. (ΣΥΝ)

Η Α.Π. βρέθηκε στη μεγάλη δυσκολία να εναντιώνεται σ’ αυτό που με πάθος υπερασπίστηκε στο παρελθόν. Γι’ αυτό κι ενώ στις ανακοινώσεις τους πήραν θέση ενάντια στην υποχρεωτικότητα, στους συλλόγους που παρεμβαίνουν δεν προώθησαν πρακτικά μια τέτοια αντιπαράθεση.

Β) Συντονισμός των πρωτοβάθμιων συλλόγων  

Εξαιρετικής σημασίας για την περίοδο ήταν οι πρωτοβουλίες συντονισμού των πρωτοβάθμιων συλλόγων της Αττικής. Σε μια περίοδο όπου η ΔΟΕ συρόταν πίσω από το άρμα της ΑΔΕΔΥ, σε μια περίοδο όπου η κυβερνητική πολιτική έκανε επίθεση σ’ όλη τη γραμμή του μετώπου, ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων συλλόγων αποτέλεσε ελπίδα για τους εκπαιδευτικούς. Η έκδοση κοινής αφίσας και γράμματος προς τους γονείς έδωσε τη δυνατότητα σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς να επικοινωνήσουν με δεκάδες χιλιάδες γονείς, να μιλήσουν για τα προβλήματα στην εκπαίδευση και την εργασία, για τη συνεχιζόμενη λιτότητα, για την εργασιακή ανασφάλεια, για τις δαπάνες για την παιδεία.

Η κοινή παρουσία των εκπαιδευτικών κάτω από τα πανώ των συλλόγων αυτών στις απεργίες και τις διαδηλώσεις έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστεί δυναμικά το μπλοκ του αγώνα. Τα σημαντικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία των εκπαιδευτικών του Λεκανοπεδίου αλλά και στην κινητοποίηση της πανεργατικής απεργίας της 15 Μάρτη, η έκφραση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των ναυτεργατών και των εργαζομένων στους ΟΤΑ, η ανάδειξη των προβλημάτων της ωρομισθίας είναι στοιχεία που αποτιμούν θετικά τη δράση του συντονισμού και δείχνουν την ανάγκη να συνεχίσει και να βαθύνει τη δράση του.

Οι προσπάθειες συντονισμού των συλλόγων βρήκαν πολέμιες τις ηγεσίες όλων των παρατάξεων. Η επίσημη γραμμή της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ (σε κεντρικό επίπεδο) ήταν αρνητική. Αξιοσημείωτη ήταν η στάση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ που έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο σε όλα τα Δ.Σ. για να μην περπατήσει καμιά τέτοια απόπειρα με την επιχειρηματολογία ότι τέτοιοι συντονισμοί μπορούν να γίνονται μόνο κάτω από την ομπρέλα του ΠΑΜΕ!!!  Η Α. Π.(ΣΥΝ) δε συνέβαλλε ενεργά για άλλη μια φορά  στις προσπάθειες κοινής κι απ’ τα κάτω δράσης των συλλόγων και των εκπαιδευτικών.

Για την υλοποίηση του πρόγράμματος δράσης

 της ΔΟΕ τη φετινή χρονιά

Η ΔΟΕ, αγνοώντας επιδεικτικά τις αιτιάσεις των συναδέλφων έθεσε και φέτος  τους αγώνες του κλάδου (48ωρη στις 10-11 Νοεμ,  24ωρη στις 14 Δεκ, 15 Μάρτη, 10 Μάη κάτω από το σχεδιασμό, τα αιτήματα και τους χειρισμούς της ΑΔΕΔΥ. Δεν πρόκειται για αυτοχειριασμό, πρόκειται για συνειδητή επιλογή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, για  προαποφασισμένη επιλογή ήττας, για τον ασφαλέστερο δρόμο  αποσυσπείρωσης των αγωνιστικών διαθέσεων. Αντί  για συντονισμένο διακλαδικό  αγώνα που θα χτυπήσει στον πυρήνα της την πολιτική της λιτότητας της ελαστικής εργασίας και της απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης, έβαλε ως ρυθμιστή των αγώνων και ως διαπραγματευτή τη ΑΔΕΔΥ.

Από την αρχή του σχολικού έτους η ΔΟΕ  έμοιαζε με σκυλί που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει. Πρέπει να ανακοινώθηκε στα ΜΜΕ το ξεκίνημα σοβαρών απεργιακών αγώνων πολύ περισσότερες φορές απ’ ότι φώναζε το βοσκόπουλο «λύκος στα πρόβατα». Κάθε φορά όμως, στην κρίσιμη συζήτηση για το πρόγραμμα δράσης το Δ.Σ. της ΔΟΕ αρνιόταν να ξεφύγει από τον προγραμματισμό της ΑΔΕΔΥ. 

Τελικά σχεδιασμός της περιόδου, το άνοιγμα, το κλείσιμο και ο έλεγχος του προγράμματος δράσης της ΔΟΕ, ήταν ξανά προϊόν της παντός καιρού συμμαχίας  ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ. Έχοντας διαμορφώσει μαζί και θέσεις και αιτήματα που στηρίζουν διαχρονικά κυβερνητικές επιλογές, όχι μόνο εξαντλησαν το συνδικαλιστικό τους καθήκον σε άνευρες ανούσιες και επετειακές 24ωρες ντουφεκιές κάτω από τις απεργοκτόνες σημαίες  της ΑΔΕΔΥ ή κορύφωναν τον αγώνα. με τουριστικές ημερίδες και συνέδρια, αλλά  αρνήθηκαν και φέτος να μιλήσουν για ανατροπή των ενιαίων μισθολογίων και ελεύθερες κλαδικές συμβάσεις εργασίας,έκαναν και πάλι σημαία τα 176 ευρώ και αρνήθηκαν να εγγράψουν ως αίτημα την κατάργηση του Ν. 2986 (για την αξιολόγηση) και  του Καθηκοντολογίου , βάζοντας έτσι πλάτη στο ξεδίπλωμα της ανιεκπαιδευτικής πολιτικής και από αυτή την Κυβέρνηση.

Οι παρατάξεις:

Η ΔΑΚΕ για μια ακόμη χρονιά, επιβεβαίωσε το ρόλο της κυβερνητικής παράταξης. Τις πιο κρίσιμες στιγμές, όπως με την ευέλικτη, πήρε το ρόλο του εφαρμοστή και υπερασπιστή της κυβερνητικής πολιτικής στο εσωτερικό του κλάδου. Η επίγνωση της σημασίας που ασκεί η κυβερνητική εξουσία για τις προσδοκίες πολλών που επιθυμούν να καταλάβουν θέσεις, την οδηγεί να μην κρατά ούτε τα προσχήματα πολλές φορές στην υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου. Η δικαιολογία ότι το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση έκανε τα ίδια και χειρότερα, κατά την εκτίμησή της, της αρκεί για να κάνει ακριβώς τα ίδια με αυτά που έκανε η ΠΑΣΚ όταν ήταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ: να μην αντιπαρατίθεται σε καμιά από τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησής της.

Ταυτόχρονα, εξυπηρέτησε κι εξυπηρετήθηκε από την ΠΑΣΚ γιατί μαζί χειρίστηκαν όλη τη χρονιά το πρόγραμμα δράσης. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε στον κλάδο με τους αγώνες να βρίσκονται κάτω από τους χειρισμούς και τα αιτήματα της ΑΔΕΔΥ, έχει φαρδιά πλατιά και τη δική της υπογραφή.

Από δω και πέρα η ΔΑΚΕ θα αρνείται κάθε αγωνιστική δράση, θα χρησιμοποιεί τους συσχετισμούς στο Δ.Σ. της ΔΟΕ αλλά και στους συλλόγους, θα αξιοποιεί τα συντηρητικά φιλοκυβερνητικά αντανακλαστικά που έχει δημιουργήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια η στάση της ΠΑΣΚ σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου για να υπηρετήσει με προκλητικούς τρόπους τον εργοδοτικό-φιλοκυβερνητικό και απεργοσπαστικό της ρόλο. Η στάση της κυβερνητικής παράταξης θα είναι επικίνδυνη για το κίνημα και τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών.

Η ΠΑΣΚ φέτος ξεπέρασε κάθε όριο πολιτικής και αγωνιστικής αφερεγγυότητας.  Δέσμια του διαχρονικού κυβερνητισμού της, ταυτισμένη με την υπεράσπιση των βασικών αντιεκπαιδευτικών επιλογών, διακήρυξε τις απεργιακές της προθέσεις εκατοντάδες φορές, μίλησε για απεργίες με διάρκεια και κάθε φορά που έφτανε η κρίσιμη στιγμή να συζητηθεί το πρόγραμμα δράσης στο Δ.Σ. της ΔΟΕ έτρεχε στην αγκαλιά του πιο λατρευτού της συμμάχου της ΔΑΚΕ.

Σε μια και μοναδική συνεδρίαση τον Αύγουστο, πρότεινε συγκεκριμένη ημερομηνία απεργιακής κινητοποίησης, μια 24ωρη τη δεύτερη μέρα ανοίγματος των σχολείων. Από αυτή τη στιγμή και μετά όλες οι προτάσεις της ακολουθούσαν τις απεργιακές ημερομηνίες της ΑΔΕΔΥ . Έτσι οδηγηθήκαμε στην 48ωρη το Νοέμβρη, στην 24ωρη το Δεκέμβρη και το Μάρτη. Όλες οι κορώνες που εκτόξευσε στην 74^η Γ.Σ αλλά και προς τα ΜΜΕ για μεγάλους αγώνες στην εκπαίδευση, δεν ήταν τίποτα άλλο από καθρεφτάκια προς τους ιθαγενείς. Επιβεβαίωσε περίτρανα τις εκτιμήσεις μας ότι στο συνέδριο επιθυμούσε να αποσπάσει μια απόφαση για 24ωρη ή 48ωρη για να μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως αντιπολιτευτικό χαρτί στα επικοινωνιακά παιχνίδια της, ή να την καταθέσει στον γενικότερο κομματικό σχεδασμό του ΠΑΣΟΚ, και πάντως… καθόλου δεν είχε στη λογική της να προχωρήσει σε αγώνες με διάρκεια και προοπτική που θα αμφισβητούσαν την ασκούμενη πολιτική. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η επιλογή της να ψηφίζει κάθε φορά πλαίσιο και μορφή με τη ΔΑΚΕ. Έχει επιλέξει να συμμαχήσει με την κυβερνητική παράταξη γιατί πολύ απλά η συμφωνία τους στα κομβικά ζητήματα της αντιπαράθεσης είναι πλήρης.

Ταυτόχρονα η ΠΑΣΚ καθορίζει τη συνδικαλιστική της στάση πρωτίστως από την επιδίωξη για σύντομη επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η αντιπολιτευτική της ταχτική φτάνει μέχρι εκεί που δε θίγεται η πολιτική που άσκησε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση και μέχρι εκεί που δε θίγεται η πολιτική που θέλει να ασκήσει ως νέα κυβέρνηση. Γι’ αυτό προκρίνει πάντα να ψηφίσει μαζί με τη ΔΑΚΕ τροποποίηση του 2986 αντί για κατάργησή του. Το «αντιδεξιό» μέτωπο της ΠΑΣΚ περνά μέσα από τη συμμαχία με τη ΔΑΚΕ σ’ όλα τα ζητήματα, περνά μέσα από την εναρμόνισή της με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές. Δε θα μπορούσε να είναι άλλωστε και διαφορετικά, όταν στους κρίσιμους τομείς της ιδιωτικοποίησης, της αξιολόγησης, της υποταγής της εκπαίδευσης στην αγορά,  και όλων των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων ο Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται δεξιότερος του Κ. Καραμανλή, προωθώντας από κοινού τα ακραία νεοφιλελεύθερα σενάρια της Ε.Ε. και τις επιταγές της Λισαβόνας-Μπολόνια. Ταυτόχρονα, η ΠΑΣΚ συνεχίζει να υπερασπίζεται και να αποδέχεται τις βασικές πλευρές των αντιλαϊκών μέτρων και των αντιεκπαιδευτικών επιλογών, που υπηρέτησαν όλο το προηγούμενο διάστημα  οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτοντας έτσι το βαθύ κυβερνητισμό της συγκεκριμένης παράταξης. Τα κροκοδείλια δάκρυα της ηγεσίας της ΠΑΣΚ και οι λεονταρισμοί τους για αγωνιστική πορεία και προοπτική δε πείθουν και δε ξεγελούν κανέναν.  

Όλη τη χρονιά προσπάθησε να βαφτίσει το ψάρι κρέας με αποκορύφωμα την ολομέλεια των προέδρων του Μάρτη όπου για πρόγραμμα δράσης ύστερα από ένα τρίμηνο τουριστικής αγρανάπαυσης  πρότεινε ένα συλλαλητήριο τον Απρίλη ή το Μάη και απεργία το Σεπτέμβρη!!! Οι υποσχέσεις για αγώνες ξανάπεσαν στην πιάτσα, επιδιώκοντας για άλλη μια φορά να κερδίσει στη μάχη των εντυπώσεων, προσπαθώντας να θολώσει τα νερά και τις σοβαρές ευθύνες για την χαμένη χρονιά που είχαμε και φέτος και τη χειροτέρευση της θέσης του εκπαιδευτικού και του δημόσιου σχολείου.

Η ΕΣΑΚ  για άλλη μια χρονιά κινήθηκε στη γραμμή της γενικότερης πολιτικής καταγγελίας , αλλά και της κομματικής περιχαράκωσης. Υπέταξε κάθε της τοποθέτηση στην ενίσχυση της κομματικής  εκλογικής επιρροής, αρνήθηκε τη συμβολή της στην προσπάθεια δράσης από τα κάτω, απείχε από τη μάχη για την ευέλικτη ζώνη , σαμποτάρισε και πολέμησε το συντονισμό των πρωτοβάθμιων συλλόγων, αντιλήφθηκε τις εργατικές κινητοποιήσεις ως περιχαρακωμένες κομματικές παρελάσεις μέσω του ΠΑΜΕ και δε διαφοροποιήθηκε ουσιαστικά από τις προτάσεις των ΔΟΕ-ΑΔΕΔΥ σε ο,τι αφορά τις μορφές αγώνα που πρότεινε και στην πράξη έδωσε την ανοχή της στην κήρυξη των 24 ωρων απεργιών με την ΑΔΕΔΥ.

Ταυτόχρονα αρνούνταν  να συζητήσει -και συχνά συκοφαντούσε- κάθε πρωτοβουλία μαζικής ενωτικής δράσης, που ξεκινούσε  από τη βάση.  Για ένα μεγάλο διάστημα της φετινής χρονιάς ανακήρυξε τις Παρεμβάσεις ως τον χειρότερο εχθρό του κινήματος! «Γίνονται,  δηλαδή οι Παρεμβάσεις ο δούρειος ίππος των Αργείων του αστικού συστήματος για να κουρσέψουν και να κάψουν την Τροία της όποιας Ενιαίας, Δημόσιας και Δωρεάν εκπαίδευσης».. έλεγε ανακοίνωση της ΕΣΑΚ..

Οι Παρεμβάσεις Βέβαια θα επιμένουν να αναζητούν την αγωνιστική ενότητα σε τέτοιους δρόμους με όλες τις πολιτικοσυνδκαλιστικές δυνάμεις που επιμένουν να έχουν αγωνιστικές αναφορές.

 Η Α.Π.( Συν)

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ κινήθηκαν ξανά με μια θεσμολαγνεία  στηρίζοντας με κλειστά μάτια τις κατευθύνσεις και αποφάσεις του επίσημου σ.κ.  Δε βοηθούν στην οικοδόμηση του αναγκαίου ριζοσπαστικού μετώπου άμυνας των εργαζομένων και ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών.

 Υποταγμένοι πλήρως στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, στα όργανα όπου συμμετέχουν, στηρίζουν τις επιλογές και αποφάσεις των ηγεσιών και συνήθως κατήγγειλαν τις πρωτοβουλίες και τις διαφορετικές λογικές που αναπτύσσονται από τις δυνάμεις του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού. Επέδειξαν, τουλάχιστον κεντρικά, απαξιωτική στάση απέναντι  στο Συντονισμό των Συλλόγων και προσηλώνονται  στη διαμόρφωση ενός κεντροαριστερού μετώπου διαχείρισης του συνδικάτου και της πολιτικής του, αρνούμενοι έτσι την μαζική ενωτική αγωνιστική δράση στη βάση των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων.

Απέναντι στον υποταγμένο συνδικαλισμό το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα

Με αυτό τον υποταγμένο κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό που εκφράζουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΚ /ΔΑΚΕ, το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα, οι Παρεμβάσεις - Κινήσεις - Συσπειρώσεις και ανεξάρτητες ομάδες εργαζομένων, αντιπαρατέθηκαν κάθετα και ανέπτυξαν μια άλλη λογική που στηρίχτηκε :

1.                  Στη διαμόρφωση ενός περιεχόμενου αγώνα, στη διαμόρφωση αιτημάτων και στόχων που να εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας.

2.                  Στη λογική της σύγκρουσης με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της ΕΕ, και με την πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, των ευέλικτων ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της εμπορευματοποίησης της παιδείας, της υγείας, της ασφάλισης και της περίθαλψης.

3.                  Στην ανάγκη να οργανωθούν πραγματικοί απεργιακοί αγώνες που να έχουν σα στόχο συγκεκριμένες νίκες και κατακτήσεις. Στην ανάγκη αυτοί οι αγώνες να στηρίζονται και να ελέγχονται απόλυτα από την ίδια τη βάση των εργαζομένων, από τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων και των Επιτροπών Αγώνα. Στην ανάγκη του οριζόντιου συντονισμού και της κοινής δράσης αυτών των Επιτροπών ώστε να γενικεύονται οι κοινωνικές αντιστάσεις.

4.                  Στην προσπάθεια για ένα  ανεξάρτητο κοινωνικά και ταξικά χειραφετημένο εργατικό κίνημα που θα αγκαλιάζει το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών προβληματισμών των εργαζομένων, θα έχει λόγο όχι μόνο για τα οικονομικά αιτήματα, αλλά και για το περιεχόμενο της εργασίας τους, θα συμβάλει σ' ένα ευρύτερο ρεύμα ρήξης κι ανατροπής με δυνατότητα απεύθυνσης κι επίδρασης συνολικά στην κοινωνία, θα υψώνει φωνή αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, θα αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, θα βάζει φραγμό στον αυταρχισμό είτε σε επίπεδο κοινωνίας είτε στους χώρους δουλειάς, θα αντιμετωπίζει το φόβο, το δισταγμό, την άγνοια και την παραπληροφόρηση με ένα δίχτυο συνεχούς, συνεπούς και μάχιμης ενημέρωσης και στήριξης των εργαζόμενων, θα δίνει μεγάλες αλλά και μικρές μάχες καθημερινά, εκεί που χτυπάει η καρδιά της ζωντανής εργασίας, εκεί που διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και οι πραγματικοί συσχετισμοί : στους χώρους δουλειάς !

5.                  Στην ανεξάρτητη και πολιτικά αυτοτελή λειτουργία των ομάδων, που δεν δρουν σαν συνδικαλιστικές προεκτάσεις που μεταβιβάζουν στο χώρο τους τις αποφάσεις κάποιου πολιτικού - κομματικού φορέα, ούτε στηρίζονται σε αφ 'υψηλού πολιτικές συμφωνίες αλλά είναι αυτόνομες πολιτικοσυνδικαλιστικές συλλογικότητες που έχουν την απόλυτη ευθύνη να αποφασίζουν το χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τις πρωτοβουλίες της δράσης τους. Οι κοινοί αγώνες, η κοινή στάση στα ζητήματα που αναφέρθηκαν και σε πολλά άλλα και η καθημερινή δράση, είναι οι ακατάλυτοι δεσμοί που ενώνουν τους συντρόφους - συντρόφισσες που συμμετέχουν σε αυτές τις ομάδες και όχι μια επίπλαστη πρόσκαιρη συμφωνία πολιτικών γραφείων.

Βασισμένοι στα παραπάνω από την αρχή της σχολικής χρονιάς η πρόταση που καταθέσαμε για το πρόγραμμα δράσης του συνδικάτου περιλάμβανε το διεκδικητικό πλαίσιο που είχαμε καταθέσει στην 74η Γ.Σ. του κλάδου .

Οι αγώνες για να πετύχουν έστω και μικρές κατακτήσεις πρέπει να είναι πολιτικά επικίνδυνοι και κοινωνικά αποτελεσματικοί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προτάσσουν και να διεκδικούν όλα όσα έχουμε ανάγκη: να διεκδικούν αυξήσεις στο βασικό μισθό αμφισβητώντας την εισοδηματική πολιτική, υπεράσπιση και διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους. Πρέπει να προβάλλουν το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και να υπερασπίζονται αυτό το δικαίωμα απέναντι στις νεοσυντηρητικές–νεοφιλελεύθερες πολιτικές κυβέρνησης και Ε.Ε.  Αυτά ήταν τα κομβικά χαρακτηριστικά της πρότασης μας για το διεκδικητικό πλαίσιο.

Η απεργιακή μορφή που προτείναμε περιλάμβανε εβδομάδα απεργιακής κι αγωνιστικής δράσης όπου θα γινόταν κάλεσμα στους κλάδους που στον ένα ή στον άλλο βαθμό βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα όπως ήταν εκτός από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, οι ΔΕΚΟ, οι τράπεζες, οι εργαζόμενοι στους δήμους, οι εμποροϋπάλληλοι, οι ναυτεργάτες…με στόχο το διακλαδικό συντονισμό που θα περιλαμβάνει πανεργατικά και πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις και στη συνέχεια ολομέλεια προέδρων για κλιμάκωση του αγώνα με επαναλαμβανόμενες μορφές. Η πρότασή μας αυτή απαντούσε στην ανάγκη οι αγώνες να έχουν σχέδιο, κλιμάκωση, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, να δημιουργούν προϋποθέσεις κοινωνικών συμμαχιών, να στηρίζονται στη βάση και τις αμεσοδημοκρατικές της διαδικασίες, να αποφασίζονται, να ελέγχονται και να κλιμακώνονται απ’ αυτή.

Οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις έδωσαν και τη χρονιά που πέρασε όλες τους δυνάμεις για να έχουν θετική έκβαση όλες οι μικρές και μεχάλες μάχες στα σχολειά στους συλλόγους διδασκόντων στις Γ.Σ. Συνέβαλαν στην πραγματική νίκη της ζωντανής εκπαίδευσης για την ευέλικτη ζώνη, στήριξαν το συντονισμό των συλλόγων και τις σημαντικές πρωτοβουλίες που πήρε, έδωσαν και δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης για τα νέα βιβλία, ζύμωσαν ένα αγωνιστικό σχέδιο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας με ορίζοντα τη νίκη, αποκάλυψαν τις ευθύνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αντιστάθηκαν στον διοικητικό αυταρχισμό και τις αυθαιρεσίες.

Οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις  επιθυμούν στο επόμενο διάστημα να βρεθούν με όλες τις ζωντανές δυνάμεις της εκπαίδευσης και της εργασίας για να συμβάλλουν στην υλοποίηση ενός τέτοιου συνεπούς αγωνιστικού σχεδίου. Δεν πρόκειται να υποκλιθούμε ούτε στους συσχετισμούς, ούτε στις δομές του υποταγμένου συνδικαλισμού μπροστά στην ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και οι αγώνες των ίδιων των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων. Και βέβαια, χωρίς να έχουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα τους, δε θα διστάσουμε στα όργανα που συμμετέχουμε είτε στη ΔΟΕ είτε στους συλλόγους, μα πρώτα απ’ όλα στη βάση, να προωθήσουμε  πρωτοβουλίες και αποφάσεις που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κινήματος. Το ρεύμα του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού δεν πρόκειται να δείξει καμιά ανοχή στην πολιτική της λιτότητας, της φτώχειας, της ελαστικής εργασίας, της απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης :

αντιστεκόμαστε στον κοινωνικό μεσαίωνα

αναζητούμε συλλογικά

τους δρόμους των νικηφόρων αγώνων !

Καταψηφίζουμε τα πεπραγμένα του υποταγμένου κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού

 Γ) για την Ημερήσια Διάταξη

της 74ης Γ.Σ. της ΔΟΕ:

Η ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ  ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

        Το κεντροδεξιό  δίδυμο ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ που διαχειρίζεται με αγαστή ενότητα την πολιτική και τις θέσεις του συνδικάτου, ξαναχτύπησε με την απόφαση-πρότασή τους προς τους Συλλόγους για τη θεματολογία και την Η.Δ. του καλοκαιρινού συνεδρίου του κλάδου.

Μετά από μια χρονιά αδράνειας και με όρατή την επίθεση της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα, σφυρίζουν αδιάφορα για τα δεδομένα της συγκυρίας και τις πραγματικές ανάγκες στην εκπαίδευση, στην οικονομία και στην εργασία. Είναι φανερό πως επιχειρούν, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, να εξασφαλίσουν  άλλο ένα συνέδριο που όχι μόνο δε θα διεξάγει μια μάχιμη συζήτηση για την ανάδειξη της χάρτας των εκπαιδευτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά θα κλειδώνει ξανά  τις θέσεις του κλάδου σε τροχιά αποδοχής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

Καταψηφίσαμε και αντιπροτείναμε άλλη Η.Δ. γιατί η συγκεκριμένη δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στα προβλήματα της περιόδου. Πιο συγκεκριμένα:

           Δεν ανοίγουν το θέμα της εισοδηματικής κοροϊδίας, των ονομαστικών μειώσεων των μισθών, της φορολογικής επέλασης, της ακρίβειας που καλπάζει. Δε λένε κουβέντα για τη συνέχιση της λεηλασίας που ετοιμάζεται και για και το 2007, με πρόσχημα τα ελλείμματα και το δημοσιονομικό χρέος.

Σιωπούν και δε φέρνουν για συζήτηση, όλα αυτά που επίσημα πια η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει, για άνοιγμα του ασφαλιστικού και επιδείνωση όλων των όρων ασφάλισης και συνταξιοδότησης. Ούτε προβάλλουν  την ανάγκη  υπεράσπισης της κοινωνικής ασφάλισης από τη σκοπιά της κάταργησης των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα –Ρέππα.

 Δε λένε κουβέντα στην Η.Δ. για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την ωρομισθία που ζει κα βασιλεύει την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων, άρση της μονιμότητας, με αποτέλεσμα να μη συζητηθεί το σημαντικότερο θέμα της περιόδου, καθώς η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων είναι το εργασιακό μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Δεν ανοίγουν το θέμα  της αξιολόγησης και την κατάργηση του Ν.2986 και του Καθηκοντολογίου, συνεχίζουν να τα αποδέχονται, παρά που η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να εφαρμόσει ευρέως το θεσμικό πλαίσιο της προηγούμενης Κυβέρνησης για την αξιολόγηση και προωθεί νόμο για την επιλογή μόνιμων στελεχών εκπαίδευσης.

Αδιαφορούν για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, όπως και των Πανεπιστημίων μέσω της κατάργησης του άρθρου 16 προωθεί νόμο  και της υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, τη στιγμή που Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση κι όχι μόνο, συμφωνούν και ετοιμάζονται να επιβάλλουν το «μεγάλο όραμα της αξιολόγησης παντού». Σφυρίζουν αδιάφορα για τα σταθερά βήματα που γίνονται από το ΥΠΕΠΘ για κατηγοριοποίηση των σχολείων, την υποχρεωτική εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης, το μέγα θέμα με τα νέα βιβλία, την ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών-μαθητών,

Ως πρωτόγνωρη αντιδημοκρατική και αντιδραστική διαδικασία, που συνεχίζει το συνδικαλιστικό πραξικόπημα των προηγούμενων ετών, είναι η προσπάθεια να αμφισβητηθεί η σαφής καταστατική διάταξη που επιτρέπει την εγγραφή των ωρομισθίων, να παρακαμφθεί η μεγάλη νίκη της ντε φάκτο αναγνώρισης μέσα από τη συμμετοχή ωρομισθίων αντιπροσώπων στο περσινό συνέδριο και να παρουσιαστεί μια απαράδεκτη πρόταση αποκλεισμού ωρομισθίων πλάτη παρά τα κροκοδείλια δάκρυα τους, στην επέκταση και γενίκευση της ελαστικής εργασίας και στα σχέδια του κατακερματισμού και της διάσπασης του κλάδου.

Πρόταση

των Παρεμβάσεων - Κινήσεων – Συσπειρώσεων Π.Ε.

για την Η.Δ. της 75^ης Γ.Σ. της ΔΟΕ   ( Ιούνης 2006)

(κατατέθηκε στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. στις 13/3/06)

Δ) ΘΕΜΑ 1^ο στην Η.Δ. της ΔΟΕ:

Τροποποίηση του καταστατικού

Είναι η τέταρτη  φορά που η συντηρητική πλειοψηφία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) επιχειρούν να ψηφίσουν οργανωτικές - καταστατικές αλλαγές με αντικειμενικό σκοπό να εναρμονίσουν και το οργανωτικό μοντέλο με τη γενικότερη πολιτική μετάλλαξη του συνδικάτου σε όργανο υποταγής και συμβιβασμού. Να κλειδώσουν ,δηλαδή, σε μια νέα πιο αντιδραστική δομή την πολιτική που ηγεμονεύει στην Ομοσπονδία.

Πρώτος στόχος είναι η οργανωτική παραχάραξη αυτού που "ντε φάκτο" κατοχυρώθηκε στην πράξη στην προηγούμενη Γ.Σ. του κλάδου. Η εγγραφή με πλήρη δικαιώματα όλων των ωρομισθίων στη δύναμη του συνδικάτου, που ολοκληρώθηκε με τη συμμετοχή ωρομισθίων αντιπροσώπων στο περσινό συνέδριο του κλάδου, που συμμετείχαν ακόμα και ως υποψήφιοι για το Δ.Σ. της ΔΟΕ.

            Αυτό που πέτυχαν το συντονιστικό των ωρομισθίων, οι Γενικές συνελεύσεις πολλών Συλλόγων επιχειρεί να φαλκιδεύσει η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ βάζοντας πρόταση καταστατική να εγγράφονται μόνο όσες ειδικότητες  θα δουλέψουν αργότερα στην εκπαίδευση. Με τον τρόπο αυτό αποκλείονται πολλοί συνάδελφοι. Και βέβαια υπάρχει στο σχεδιασμό τους να διαμορφώσουν μια κατάσταση καταψήφισης ή μη εξασφάλισης της απαραίτητης απαρτίας για μιας τέτοια διάταξη, ώστε να συνεχίσουν να αρνούνται΄την εγγραφή των ωρομισθίων  σε συλλόγους που ελέγχουν.

Δεύτερος  στόχος είναι η ακύρωση του βασικού κυττάρου δημοκρατίας, των Γενικών Συνελεύσεων, του μόνου χώρου ουσιαστικής έκφρασης των συναδέλφων. Γιατί οι Γενικές Συνελεύσεις, σε κρίσιμες καταστάσεις, είναι ο χώρος όπου μπορούν να απελευθερωθούν και να πλειοψηφήσουν αποφάσεις αγωνιστικές.

Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν απαρτίες στις συνελεύσεις, άρα δεν μπορεί να πάρει απόφαση η ολομέλεια προέδρων, αντί για μέτρα ενίσχυσης των Γενικών Συνελεύσεων, επιχειρούν τη θέσπιση κανονισμού λειτουργίας των ολομελειών προέδρων όπου θα μπορούν να ψηφίζουν τα ΔΣ, χωρίς να καθορίζουν ακόμα τον τρόπο, αν δεν υπάρχουν αποφάσεις Γ.Σ. Παρά τη "δημοκρατικοφάνεια" ενός τέτοιου μέτρου στην ουσία με βάση την πολιτική, οργανωτική κατάσταση των συνδικάτων, ανοίγει ο δρόμος για ανοιχτό σαμποτάρισμα των Γ.Σ., ιδιαίτερα σε καιρούς που ο έλεγχος θα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των "πάνω", από τις κυρίαρχες παρατάξεις.

Η υπαρκτή κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πρώτα και κύρια κρίση περιεχομένου. Το συνδικάτο έχει μετατραπεί σε ιμάντα μεταφοράς της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής στους εκπαιδευτικούς. Οι αποφάσεις του προλειαίνουν το έδαφος για τις επικείμενες αλλαγές που θα προωθήσει η κυβέρνηση, ενώ στην καλύτερη περίπτωση διαπραγματεύεται τους όρους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων. Απονέκρωσε κάθε μαζική διαδικασία, σαμποτάροντας ανοιχτά  τις συνελεύσεις, παραχαράζοντας ή αγνοώντας αποφάσεις.

Τρίτον, επιχειρούν τη συγκρότηση του Δ.Σ. της ΔΟΕ με καταστατικό τρόπο βάζοντας το ζήτημα μετά την τρίτη συνεδρίαση να συγκροτείται το Δ.Σ. με μαθηματικό τρόπο, όπως το σύστημα Ντε Χοντ παλιότερα. Για μας η συγκρότηση ή όχι των Δ.Σ. είναι θέμα περιεχομένου και κατεύθυνσης των συνδικάτων. Κανένας μαθηματικός τύπος δεν μπορεί να απαντά σε πολιτικά ερωτήματα. Κανένας τύπος δεν μπορεί να αποκλείει παρατάξεις ή να αναγκάζει σε συμμετοχή στη συγκρότηση των οργάνων. Οι Κινήσεις /Παρεμβάσεις/ Συσπειρώσεις εκτιμούν ότι κάθε συνδικάτο, κάθε προεδρείο, κάθε διοίκηση οφείλει να συγκροτείται σε πολιτικοσυνδικαλιστική βάση. Αυτή η βάση είναι προφανής και επιβαιβαιώνεται στις Γ.Σ. του κλάδου, αλλά και των συλλόγων. Εκεί τίθενται  οι διαχωριστικές γραμμές, εκεί φαίνεται  σε ό,τι μας αφορά  η αδιαπραγμάτευτη αντίθεσή μας με το μπλόκ  της υποταγής και τη συναίνεσης.

Δεν μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε ρητορείες ή καταστατικές επιβολές για <αντιπροσωπευτικά> ή <ενωτικά>  προεδρεία. Τέτοιες λογικές απλά προσπαθούν να αποκρύψουν ότι η διαχείριση του συνδικάτου  είναι μια διαδικασία πολιτική και όχι μια ουδέτερη λειτουργία, όπως επίσης να αποκρύψουν το αγεφύρωτο ρήγμα ανάμεσα στην αντίληψη της συναίνεσης και της υποταγής και το ρεύμα της αντίστασης και του αγώνα. Εμείς  δεν επιδιώκουμε να γεφυρώσουμε αυτό το ρήγμα , αλλά να το βαθύνουμε! Πίσω από αυτές τις προτάσεις, εκτός των άλλων,  αναπτύσσεται και η προσπάθεια να χειραγωγηθεί σε λογικέ ς διαχείρισης και να αφυδατωθεί πολιτικά η εκπροσώπηση του ανεξάρτητου ριζοσπαστικού χώρου στο Δ.Σ. της ΔΟΕ. Με την ευκαιρία δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και θα υπερασπίζουμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και τους στόχους του κινήματος, χωρίς να περιοριζόμαστε στο ελάχιστο από τέτοιες μεθοδεύσεις.

Τέλος, σε σημασία για μας αλλά όχι για αυτούς είναι το ζήτημα να παραμένει κάποιος μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ  αν και υποψήφιος για το ΚΥΣΠΕ και να αναγκάζεται σε παραίτηση μόνο αν εκλεγεί σε αυτό. Τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια; Αυτή η φωτογραφική διάταξη είναι και το κλειδί αν θα υπάρξει συμφωνία ΠΑΣΚΕ -ΔΑΚΕ στις υπόλοιπες καταστατικές αλλαγές που προτείνονται ώστε να υπάρξει εισήγηση στο Συνέδριο.

Για μας το ζήτημα είναι καθαρό. Κνένας στα Δ.Σ. του Συνδικάτου ή των τοπικών συλλόγων αν κατέχει οποιαδήποτε θέση στον κρατικό, κυβερνητικό ή διοικητικό μηχανισμό.

Ε) Μετεκπαίδευση - Επιμόρφωση

Μετεκπαίδευση.

Με το νόμο 2327/95 η μετεκπαίδευση απέκτησε ως βασικό χαρακτηριστικό της την εξομοίωση των πτυχίων των διετούς φοίτησης εκπαιδευτικών με αυτά των ΑΕΙ. Ουσιαστικά μέσω των διδασκαλείων η κυβέρνηση υλοποιεί το Π.Δ. 130/90 και ταυτόχρονα απομυζά κοινοτικά κονδύλια που προβλέπονται για τέτοιες διαδικασίες.

Αυτή καθαυτή η επιλογή, που είχε τη σύμφωνη γνώμη της ΔΟΕ, άνοιξε το δρόμο για την ουσιαστική κατάργηση της μετεκπαίδευσης, μια ιστορική κατάκτηση του εκπαιδευτικού κινήματος, αφού με τη λήξη της εξομοίωσης έληγε και η χρησιμότητά της για την κυβέρνηση.

Μετά από αυτό ανοίγονταν τρεις δρόμοι: Το οριστικό κλείσιμο των διδασκαλείων, η μετατροπή τους σε κλειστά μεταπτυχιακά, ή συνέχιση της μετεκπαίδευσης με άλλο χαρακτήρα.

Το υπουργείο αλλά και το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση έχουν εκφράσει την άποψη να μετατραπεί  η μετεκπαίδευση σε μεταπτυχιακό  κύκλο κλειστού τύπου.

Αυτή τη θέση, σύμφωνα και με την πάγια τακτική τους, έτρεξαν να μετατρέψουν σε πρόταση προς τον κλάδο ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Εξειδίκευση βίδας και μεταπτυχιακός τίτλος.

Στην ουσία το τι ακριβώς είναι ο μεταπτυχιακός κύκλος δεν αφορά ξεχωριστά το κάθε Διδασκαλείο ή Παιδαγωγικό Τμήμα αλλά διέπεται από νόμο. Τα μεταπτυχιακά είναι κλειστά, δηλαδή έχουν περιορισμένες θέσεις, έχουν υποχρεωτική καταβολή διδάκτρων και μπαίνουν στη διαδικασία χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών με τη μεσολάβηση του ΚΥΣΠΕ σήμερα, του Π.Ι. μετά την εφαρμογή του νέου νόμου.
Το περιεχόμενο τους είναι στενή εξειδίκευση για ένα μέρος κάποιου θέματος.

Έτσι με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια νέα κατηγοριοποίηση στον κλάδο, ένας θεσμός που θα απευθύνεται, στη διαμόρφωση στελεχών της εκπαίδευσης με το ρόλο που αυτά θα έχουν στη διαδικασία της αξιολόγησης.

Για μας η μετεκπαίδευση πρέπει να συνεχιστεί αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο και φιλοσοφία.

ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ

            Ο  νόμος για την περιφερειακή οργάνωση και διοίκηση της Εκπαίδευσης, την αξιολόγηση και την επιμόρφωση είναι λακωνικός στο θέμα της επιμόρφωσης. Μας επιτρέπει όμως τρεις τουλάχιστον αφετηριακές επισημάνσεις.

1.                        Η επιμόρφωση συμπεριλαμβάνεται στον ίδιο νόμο με την αξιολόγηση, με ό,τι αυτό υποδηλώνει.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αξιολόγηση και επιμόρφωση πάνε πλάι- πλάι. Είναι αφελές να θεωρήσουμε, όπως παρουσιάζεται, ότι αυτή η σύνδεση έχει να κάνει με την ανατροφοδότηση του εκπαιδευτικού έργου.  Εκεί που κυρίως μας παραπέμπει είναι σε μια συμμορφωτική διαδικασία, ισοπεδωτική για τις διαφορετικές παιδαγωγικές  προσεγγίσεις. Μια διαδικασία εμπέδωσης του ελέγχου και της χειραγώγησης του εκπαιδευτικού από τους αξιολογικούς μηχανισμούς.

2.                        Πρόκειται για μια γραφειοκρατικού τύπου ρύθμιση, υπουργειοκεντρική, όπου απουσιάζουν οι ανάγκες των εκπαιδευτικών.

Το Υπουργείο Παιδείας συγκεντρωτικά αντιμετωπίζει και αυτή τη διαδικασία, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες του κόσμου της εκπαίδευσης, όπως έχουν εκφραστεί από πρωτοβάθμιους συλλόγους,  επιστημονικά σωματεία και εκπαιδευτικά περιοδικά. Το μόνο που ενδιαφέρει και εδώ είναι η πιστή και απαρέγγλιτη εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής και ο απόλυτος έλεγχος του Υπουργού Παιδείας.

3.                        Ανοίγει και τυπικά το δρόμο στους ιδιώτες να μοιραστούν και αυτή την «πίτα»

Τους ιδιώτες τους είδαμε δυναμικά να μπαίνουν και να διεκδικούν μερίδιο από τη μεγάλη «πίτα» που λέγεται «Κοινωνία της Πληροφορίας». Το Υπουργείο θεσμοθετεί αυτό το ρόλο με το νέο νόμο ιδρύοντας τον Οργανισμό Επιμόρφωσης των Εκπαιδευτικών που είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Έτσι η επιμόρφωση περνάει στα χέρια των ιδιωτών.

Η επιμόρφωση, όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα:

     Τα τελευταία χρόνια η επιμόρφωση που γνωρίσαμε είναι μια κούρσα ατέλειωτης συλλογής χαρτιών και πιστοποιήσεων. Είναι κοινό μυστικό ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο γίνεται είναι η απορρόφηση κάποιων ευρωπαϊκών κονδυλίων, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες των εκπαιδευτικών της πράξης. Κοινός παρονομαστής η εμφανής αποσπασματικότητα, η αναποτελεσματικότητα ως προς την επίδραση στη διδακτική πράξη, η έλλειψη σεβασμού για τον ελεύθερο χρόνο των εκπαιδευτικών, η προσπάθεια συμμόρφωσης προς την επίσημη κρατική διδακτική, η σύνδεση με την αξιολόγηση έμμεσα, πολύ πριν θεσμοθετηθεί, με τη χορήγηση πιστοποιήσεων και βεβαιώσεων. Αυτή η επιμόρφωση πήρε τα προηγούμενα χρόνια διάφορες μορφές:

Εισαγωγική Επιμόρφωση – καθαρά συμμορφωτική διαδικασία προς τους νεοδιόριστους συναδέλφους

ΠΕΚ – χαρακτηριστικά για την αποσπασματικότητά τους

Επιμόρφωση σε νέα γνωστικά αντικείμενα (Η/Υ, ολοήμερο σχολείο, ευέλικτες ζώνες κλπ

Σεμινάρια σχολικών συμβούλων – είναι διάχυτη η αίσθηση στους συναδέλφους ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο γίνονται είναι για να παρουσιάσουν έργο οι σχολικοί σύμβουλοι πριν από τις κρίσεις. Τελευταία βιώσαμε και τα σεμινάρια για τα νέα βιβλία. Εκεί αντιμετωπίσαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία σεμινάρια για βιβλία που δεν είχαμε καν στα χέρια μας!!! Στη διαδικασία αυτή οι συγγραφικές ομάδες παρουσίαζαν την  "πραμάτεια " τους ενώ απουσίαζε κάθε έννοια διαλόγου αφού ο χρόνος ήταν ασφυκτικός. Στην ουσία ήταν προσχηματική  επιμόρφωση μόνο και μόνο για να πουν ότι την έκαναν.

Εξομοίωση – «εξοντω-μείωση» την ονόμασαν πολλοί συνάδελφοι που την παρακολούθησαν

     Σε όλες τις περιπτώσεις η επιμόρφωση που γνωρίσαμε και γνωρίζουμε είναι μια συμμορφωτική διαδικασία, μακριά από τις ανάγκες των εκπαιδευτικών, που τους αντιμετωπίζει ως παθητικούς δέκτες των κυρίαρχων επιλογών και  δεν αμφισβητεί το ρόλο του σχολείου και του εκπ/κού.

Σε κάθε περίπτωση η επιμόρφωση, πρέπει :

ΣΤ) ΤΟ ΟΛΟΗΜΕΡΟ «ΣΧΟΛΕΙΟ»

Σε πρόσφατο  συνέδριο των δασκάλων, αντιπρόσωπος από τη Θεσσαλονίκη τόλμησε μέσα από τους στίχους του Ν. Καββαδία τον πιο καυστικό συνειρμό γι’ αυτό που συντελείται στην εκπαίδευση και παρουσιάζεται ως ολοήμερο «σχολείο» : «Τρία πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο είδα να είναι ίδια, παρ’ όλες τις μεγάλες στο βάθος τους διαφορές: Τα σπίτια των κοινών χαμένων γυναικών, των καραβιών οι πιο σκληρές σκοτεινιασμένες πλώρες, τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των δυτικών. Και αυτό γιατί και στα τρία λείπουν η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά».

      Και δε μπορούσε να είναι άλλος ο συνειρμός για κάτι που ενώ παρουσιάστηκε ως καινοτομία, αποτέλεσε το προϊόν του πιο στυγνού κοινωνικού εκβιασμού. Του σύγχρονου ελληνικού τοπίου στην εργασία, των ελαστικών ωραρίων, της επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου, της ολοήμερης εργασιακής περιπλάνησης. Επίσημος θεσμικός καρπός του αντιδραστικού νόμου 2525, ολοκλήρωσε την πρωτόλεια  φυσιογνωμία του στα τέλη της δεκαετίας του 90, ως αντανάκλαση των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις και της κυριαρχίας της οικονομίας της αγοράς.  «Διημερεύον» χαρακτήρισε ένα τέτοιο σχολείο ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Μπ. Νούτσος, «για φύλαξη κυρίως» ομολογούν οι γονείς ότι επιλέγουν μια τέτοια σχολική εκδοχή. «Ο εμπλουτισμός του προγράμματος απαιτεί επιμήκυνση του χρόνου εργασίας των σχολείων, ο οποίος είναι καλό να συμπίπτει τουλάχιστον με το χρόνο εργασίας των γονέων», (Ολοήμερο Σχολείο – Λειτουργία και προοπτικές , Ο.Ε.Δ.Β. Έκδοση 2002, σελ. 36).

      Κι όμως το αποτέλεσμα της παράτασης του χρόνου της σχολικής αποχώρησης αποτέλεσε το αντικείμενο μιας συντονισμένης επιχείρησης προπαγάνδας που εκπορεύεται διαχρονικά από τη Μητροπόλεως και από κάθε κυβέρνηση, επιβλήθηκε με αυταρχικό  και διοικητικό τρόπο στην εκπαιδευτική κοινότητα, δικτυώθηκε και συντονίστηκε ΜΜΕ και τις ηγεσίες των εκπαιδευτικών συνδικάτων, επιχειρώντας να αναδείξει την πολιτική των κυβερνήσεων για το ολοήμερο «σχολείο» ως στοιχείο σημαντικής προσφοράς ή ακόμα και «επανάστασης» στο χώρο της εκπαίδευσης. Προσπάθησαν με αυτή την επικοινωνιακή επιχείρηση να διασκεδάσουν τις άσχημες εντυπώσεις που προκάλεσε και προκαλεί σε γονείς και εκπαιδευτικούς η αντιεκπαιδευτική πολιτική οι αναδιαρθρώσεις  και τα αποτελέσματά τους.

Η σημερινή μορφή του ολοήμερου που καταστάλαξε ως τέτοια από τη σχολική χρονιά 2002-2003, εκτός από τα παιδαγωγικά ερωτήματα  που εγείρει, αποτέλεσε προπομπό για την εισαγωγή της ωρομισθίας, την ανατροπή του κεκτημένου της σταθερής και μόνιμης δουλειάς στην εκπαίδευση και τη λογική της ιδιωτικοποίησης μέρους της λειτουργίας του δημόσιου σχολείου.

Έχουν τεράστιες ευθύνες, όσοι από τους παιδαγωγούς, αξιωματούχους, συνδικαλιστές και λοιπούς μανδαρίνους, ανέλαβαν την επιστημονική εργολαβία υποστήριξης  μιας σχολικής εικόνας, που με αμυδρά τα στίγματα του ιδρυματισμού, ανέχεται για ένα παιδί 6-12χρόνων να καθηλώνεται  στα θρανία από 7-4, να  σχολειοποιούνται  βίαια εκφάνσεις της μη εκπαιδεύσιμης ζωής του, όπως το παιχνίδι, το γεύμα κι η ξεκούραση και να το οδηγούν από τα 5 ως τις 5 στον προσομοιωτή της μελλοντικής θέσης του στη  γραμμή παραγωγής. Όσοι ως μαθητευόμενοι μάγοι, απάντησαν στην κρίση της εκπαίδευσης με το να ορίσουν πρώτα πότε θα σχολάει το σχολείο και μετά με τι αντικείμενα θα το γεμίσουν! Αντικείμενα που αν και χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα (ότι τάχα καλύπτουν και εκπαιδευτικές ανάγκες), ούτε πείθουν ούτε σταμάτησαν τις εξωσχολικές δραστηριότητες και την παραπαιδεία, όπως άλλωστε δείχνουν και όλες οι έρευνες.

      Φτηνό.. πολύ φτηνό και ευέλικτο είναι το σχολείο που παρουσίασαν. Με την εφ’ άπαξ επιχορήγηση των 3.000 ευρώ από κοινοτικά κονδύλια  (για να αγοράσουν ένα φουρνάκι, ένα ψυγείο και έναν υπολογιστή) όλα σχεδόν  τα Δημοτικά της χώρας βαφτίστηκαν ολοήμερα! Τραπεζαρίες; Χώροι ανάπαυσης; Βιβλιοθήκες; Χώροι άθλησης και παιχνιδιού; Ούτε ένας και πουθενά!  Κι όσοι τάχα δημιουργήθηκαν ..ήταν για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Για το απαραίτητο εξωδιδακτικό προσωπικό για σίτιση, εστίαση και καθαριότητα, κλείνουν το μάτι στον πατριωτισμό και την τσέπη των γονέων, όσο για το διδακτικό προσωπικό φρόντισαν ή να εξασφαλίσουν έναν δάσκαλο για κάθε εξήντα παιδιά. Για τις υπόλοιπες διδακτικές ανάγκες κάνουν πως τάχα αμείβουν εκπαιδευτικούς, προσλαμβάνοντας με ολιγόμηνες ωρομίσθιες συμβάσεις λίγων ωρών την εβδομάδα πληρώνοντας στην αρχή  από κοινοτικά κονδύλια, μετά από τον κρατικό προυπολογισμό ( με το εξευτελιστικό ποσό των 7 ευρώ την ώρα, όποτε το θυμηθούν) ενώ αποδιοργανώνουν τα εργασιακά δεδομένα όλων των εκπαιδευτικών, υποχρεώνοντάς τους σε   πολαπλές μετακινήσεις αλλά και κυλιόμενα ωράρια για να καλύψουν τις «τρύπες» στο πρόγραμμά του.

      Σε όσους κάνουν καθολική ή επιμέρους κριτική για το ολοήμερο σχολείο η κυβέρνηση και το ΥΠΕΠθ προσάπτουν το χαρακτηρισμό του μηδενιστή ή του κοινωνικά αδιάφορου. «Κοίτα ποιος μιλάει!».. θα λέγαμε. Εκείνοι που ενέχονται στην επιχείρηση επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων και στην  κατάργηση του οκταώρου. Εκείνοι  που κατέστησαν με την πολιτική τους το 1/5 της κοινωνίας αποκλεισμένο κάτω από το όριο της φτώχειας. Που τα τελευταία χρόνια ευθύνονται για την πιο μαζική απόρριψη και απομάκρυνση παιδιών από το σχολείο, για την ένταση φαινομένων περιθωριοποίησης, κοινωνικού  αποκλεισμού και ενίσχυσης του ταξικού στίγματος σε όλη την εκπαίδευση. Που φουσκώνουν σαν παγώνια στα τηλεοπτικά σποτ για να δείξουν τα κατορθώματά τους, αλλά και ταυτόχρονα για να κρύψουν το σύγχρονο άγος της υποχρηματοδότησης, της βάρδιας,  των πληθωρικών τμημάτων (ενώ ζητούν κι άλλες συμπτύξεις), των άθλιων και γκρίζων σχολικών χώρων , των αναχρονιστικών προγραμμάτων και βιβλίων, της παντελούς έλλειψης στοιχειώδους υποδομής, την ίδια ώρα που η φετινή χρονιά αποτελεί όνειδος για τα χιλιάδες κενά, τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς την ωρομισθία και την απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. 

Η ευελιξία που διέπει τη λειτουργία του ολοήμερου γεννά εύλογες απορίες και ερωτηματικά για τη μελλοντική του πορεία. Το σίγουρο είναι πως αυτήν την ώρα θα επιχειρηθεί νέα ένεση για τη διατήρηση της λειτουργίας του που σε κάθε περίπτωση θα συνδέεται με την προώθηση του σχολείου της αγοράς.

Δύο απόψεις κυκλοφορούν αυτήν την ώρα για την τύχη του ολοήμερου:

• Η άποψη του ΠΑΣΟΚ ( νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα) για την υπαγωγή του ολοήμερου στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους Δήμους κάτω από τις σημαίες της ψευδεπίγραφης αποκέντρωσης και τη λογική της άρσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
• Η άποψη-πρόθεση της Κυβέρνησης ( νεοσυντηρητικής αντίληψης), που εκφράστηκε μέσα από την πρόταση του Διευθυντή Σπουδών Γούπου, για δημιουργία σε πρώτη φάση 1500-2000 σχολείων στα οποία θα σχολούν όλα τα παιδιά στις 15.20μμ , με ενσωμάτωση ορισμένων μαθημάτων στο βασικό κορμό όπως: Πληροφορική, 2^η Ξένη Γλώσσα, Φ.Α. , Θεατρολογία. Με πρόβλεψη επίσης, αυτά τα σχολεία να παρατείνουν τη λειτουργία τους μέχρι τις 5μμ σε προαιρετική βάση. Η πρόταση αυτή συνδέεται και με την εξαγγελία αλλαγής στο ωράριο λειτουργίας των Δημοσίων Υπηρεσιών.

Ζ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ - ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ

Η επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της Ε.Ε. απέναντι στα εργατικά δικαιώματα εξελίσσεται με πλήρη σφοδρότητα. Η προσπάθεια για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με πιλότο τον υπερκερδοφόρο τραπεζικό τομέα, τα καθημερινά λουκέτα στα εργοστάσια και οι χιλιάδες απολύσεις, η ελαστική εργασία και τα απάνθρωπα ωράρια, οι μισθοί πείνας και οι απλήρωτες υπερωρίες, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι επερχόμενες αντιδραστικές τομές στο ασφαλιστικό έχουν πυροδοτήσει την οργή του κόσμου της εργασίας.

Η απογείωση της κερδοφορίας και των ρυθμών απόσπασης υπεραξίας, η πρωτοφανής ένταση της εκμετάλλευσης και η όξυνση του ενδοεπιχειρηματικού  ανταγωνισμού οδηγούν  το σύγχρονο καπιταλισμό ολοταχώς προς τη βαρβαρότητα, τινάζοντας στον αέρα όλα τα «κοινωνικά συμβόλαια της προηγούμενης εποχής.

Με το σημερινό δεύτερο κύμα της αντεργατικής θύελλας, η επίθεση της κυβέρνησης όσο αφορά το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής εξελίσσεται σε τρία μέτωπα:

1)   Στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.

2) Στην εφαρμογή αυστηρότερων μέτρων λιτότητας στο πλαίσιο της επίτευξης δημοσιονομικής πειθαρχίας.

3) Στο άνοιγμα του ασφαλιστικού με μορφές που δε μπορούν να προβλεφτούν, όπως και κατά πόσο το συνολικό νομοσχέδιο θα ψηφιστεί πριν ή μετά τις ερχόμενες εκλογές.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης μιλώντας σε ημερίδα που οργανώθηκε από το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής τόνισε τα εξής: «  Η μείωση της συμμετοχής του Δημοσίου στην οικονομία και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας της οικονομίας αποτελούν επίσης για εμάς κεντρικές προτεραιότητες της πολιτικής μας». Στρατηγική οικονομική  επιλογή αποτελεί λοιπόν για την κυβέρνηση η στήριξη στον ιδιωτικό τομέα ώστε να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπέρβαση της κρίσης σε βάρος του δημοσίου.

Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσει το επόμενο διάστημα ο νόμος πλαίσιο 3389/2005 για τις συμπράξεις του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα διευκολύνοντας την παραχώρηση και την εκμετάλλευση αμιγώς κρατικών έργων στην ιδιωτική πρωτοβουλία, τα οποία στη συνέχεια το δημόσιο θα αποπληρώνει με μακροχρόνιες συμβάσεις. Σχολικά κτίρια (που άνοιξαν το χορό με 27 σχολικές μονάδες στην περιφέρεια της Αττικής), πυροσβεστικοί σταθμοί, νοσοκομεία, στρατόπεδα, φυλακές που θα ανήκουν σε ιδιώτες, θα «ενοικιάζονται» από το δημόσιο έναντι αδρού και αυθαίρετου μισθώματος και θα αμφισβητήσουν εκ βάθρων την έννοια της δημόσιας περιουσίας που ξέραμε. Άμεσα θα ωθήσουν στην υιοθέτηση ιδιωτικοοικονομικών  κριτηρίων λειτουργίας σε κάθε επίπεδο δημόσιας απόφασης, εις βάρος φυσικά των λαϊκών αναγκών. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες θα είναι οδυνηρές ακόμα και για τα οικονομικά του κράτους αφού τα έξοδα στέγασης και χρήσης θα αυξηθούν κατακόρυφα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα 27 νέα σχολεία που θα φτιαχτούν μέσω των συμπράξεων και θα κοστίσουν 150 εκατ. Ευρώ, όταν την τριετία 2001-2003 ο ΟΣΚ δημοπράτησε 329 σχολεία με συνολικό κόστος 246 εκατ. Ευρώ. Μοναδικός κερδισμένος αυτής της διαδικασίας θα είναι οι ιδιώτες που θα δουν τα έσοδα τους να αυξάνονται(π.χ. Αττική Οδός).

Παράλληλα οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχίσουν, όπως και επί ΠΑΣΟΚ, να αποτελούν το σημαντικότερο μέσο που διαθέτει το κράτος για να διαμορφώνει τις αναλογίες και τις αρχές της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Τη διετία 2004-2005 η Ν.Δ. προχώρησε στο ξεπούλημα μιας σειράς κρατικών επιχειρήσεων που είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν στα κρατικά ταμεία 2,8 δις. ευρώ. Ενδεικτικό στοιχείο για το ζήλο που επέδειξε το οικονομικό επιτελείο στο ξεπούλημα της περιουσίας των εργαζομένων είναι ότι το 2005 αντλήθηκαν 2,1δις. ευρώ, όταν ο στόχος ήταν 1,6. για την τρέχουσα χρονιά οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν αποφασιστεί αφορούν κατά βάση τον τραπεζικό τομέα, δείχνοντας ακόμη μια φορά τους δεσμούς αίματος που διατηρεί η Ν.Δ. με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Αποτέλεσμα των δύο παραπάνω νεοφιλελεύθερων μέτρων θα είναι να δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο τα εργατικά δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Το προβάδισμα που θα αποκτήσει το κεφάλαιο θα το μετουσιώσει σε νέες επιθέσεις, όπου θα αμφισβητηθούν οι εργασιακές σχέσεις, τα ωράρια και το ύψος των αμοιβών.

ΛΙΤΟΤΗΤΑ

Με τον προϋπολογισμό του 2006 είναι σίγουρο πως θα χειροτερέψουν στο έπακρο οι ήδη άθλιες συνθήκες ζωής των μισθωτών, αφού προβλέπει:

Δραματικές μειώσεις στα εισοδήματα, αφού οι αυξήσεις θα είναι μικρότερες ακόμη και από τον επίσημα και πάντα πλασματικό πληθωρισμό. Ούτε ένα ευρώ δε θα βάλουμε στην τσέπη μας από την αύξηση του ΑΕΠ, ούτε αναπλήρωση των προηγούμενων απωλειών, ούτε το περίφημο επίδομα των 176 ευρώ που διεκδικεί δήθεν η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Έκρηξη φόρων και νέες φορολογικές εκπλήξεις, αφού τα φορολογικά έσοδα πάλι θα προκύψουν από την επιβάρυνση των μισθωτών και των συνταξιούχων. Ούτε τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας. Ούτε αύξηση του αφορολόγητου ορίου.

Νέα επιβάρυνση με όχημα τον πλέον αντιλαϊκό φόρο, τον ΦΠΑ. Νέα χαράτσια με τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, την αύξηση των τελών κυκλοφορίας, τις ατέλειωτες αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ κ.λ.π.

Άγρια λιτότητα στις κοινωνικές δαπάνες, με αυξήσεις μικρότερες κι από αυτές του 2005 στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Απασχόλησης και της Κοινωνικής Πρόνοιας.

Με την εισαγωγή του ευρώ έγινε η μεγαλύτερη ληστεία σε βάρος τον λαϊκών εισοδημάτων και η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία της χώρας σε καιρό ειρήνης! Αυτό είναι γνωστό και αδιαμφισβήτητο.

Με την κερδοσκοπία  να οργιάζει, οι τιμές στην αγορά βασικών καταναλωτικών αγαθών έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, η κούρσα ανόδου των τιμών πετρελαίου συνεχίζεται και η κυβέρνηση όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι ο πληθωρισμός μειώνεται!!! Η αμόλυβδη έχει φτάσει να πωλείται σταθερά πια πάνω από ένα ευρώ. Τα κύματα αυξήσεων στα σούπερ μάρκετ είναι ασταμάτητα. Υπολογίζεται ότι ο οικογενειακός προϋπολογισμός μιας τετραμελούς οικογένειας επιβαρύνθηκε από τον Δεκέμβριο του 2005 μέχρι τέλος Μάρτη κατά 15%. Πιο συγκεκριμένα, πάνω από 100 ευρώ το μήνα κοστίζουν στα νοικοκυριά οι ανατιμήσεις σε προϊόντα και υπηρεσίες από την αρχή του χρόνου. Ενώ η επιπλέον επιβάρυνση της μηνιαίας δαπάνης μιας οικογένειας για καύσιμα θέρμανσης και αυτοκινήτου έφτασε τα 60 ευρώ. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι ότι για την αντιμετώπιση των οποιονδήποτε προβλημάτων επιλέγεται η επιβάρυνση των εργαζομένων που συνεχώς μετρούν απώλειες, ενώ δεν υπάρχει καν ως σκέψη η μείωση των ποσοστών κέρδους για βιομηχάνους και πολυεθνικές. Ακόμη και η σκέψη που υπήρξε για μείωση έστω και πρόσκαιρα του ειδικού φόρου κατανάλωσης των καυσίμων προκειμένου να συγκρατηθούν οι τιμές απορρίφθηκε κατηγορηματικά από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και την ελληνική κυβέρνηση.

 Ενώ υπάρχει αυτή η κατάσταση για τον κόσμο της εργασίας, απίθανα κέρδη απομυζά το κεφάλαιο, την ίδια ώρα που κλαίγεται για την «ανταγωνιστικότητα». Ο ΣΕΒ προκαλεί τους εργαζόμενους δίνοντας λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα αύξηση ενώ οι εταιρίες πραγματοποιούν πρωτοφανή κέρδη. Αύξηση κατά 46% των κερδών καταγράφεται στους ισολογισμούς 190 μεγάλων επιχειρήσεων, εισηγμένων στο χρηματιστήριο, για το περσινό έτος. Το χορό της κερδοφορίας σέρνουν οι τράπεζες που έχουν μόνες τους 2,4 δισ. ευρώ κέρδη!! Οι τραπεζίτες, οι σύγχρονοι τοκογλύφοι, που θέλουν να καταργήσουν την κλαδική σύμβαση, που πήραν από τη κυβέρνηση «δώρο» τις ρυθμίσεις του ασφαλιστικού του κλάδου, μαζί με τους μεγάλους κερδοσκόπους των καυσίμων και τις εταιρίες τζόγου σέρνουν το χορό της κερδοσκοπίας και της υπερεκμετάλλευσης.  Το επίπεδο κερδοφορίας στη χώρα μας έφτασε το 2005 στο 123,3 όταν στην Ε.Ε. ήταν 112. Αυτό φυσικά ήταν αποτέλεσμα της συρρίκνωσης των μισθών και συμπίεσης της αγοραστικής δύναμης του εργατικού εισοδήματος. Επίσης σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΒ τα κέρδη των επιχειρήσεων μεταποίησης το 2004 ανήλθαν στο ποσό των 2.821.127.231ευρώ, ενώ σ’ αυτές απασχολούνται 257.183 εργαζόμενοι. Κάθε εργάτης προσέφερε ως κέρδος στο ταμείο του εργοδότη το ποσό των 10.970ευρώ ετησίως, δηλαδή πήγαινε άλλο ένα μισθό στο σπίτι του αφεντικού του. Μάλιστα το ποσό αυτό για τον κλάδο των πετρελαιοειδών έφτασε στο απίθανο επίπεδο των 72.666 ευρώ. Ένα δεύτερο στοιχείο που αποκαλύπτεται είναι, πως ο μύθος ότι οι κερδοφόρες επιχειρήσεις δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας καταρρίπτεται, αφού το 2003 μόνο οι κερδοφόρες επιχειρήσεις της μεταποίησης απασχολούσαν 212.460 και το 2004 μειώθηκαν οι εργαζόμενοι στους 211.700. Αυξημένες πωλήσεις λοιπόν, αυξημένη κερδοφορία με λιγότερους εργαζόμενους. Γεγονός που για μια ακόμη φορά αποδεικνύει πως οι κεφαλαιοκράτες παράγουν όχι για την απασχόληση αλλά για την αύξηση των κερδών τους.

Τη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι αποκαλύπτει και το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερες οικογένειες χρωστούν στις τράπεζες, αναγκάζονται δηλαδή να καταφύγουν στο δανεισμό για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ώθησαν τα νοικοκυριά στην «προπώληση» της εργατικής τους δύναμης. Σήμερα γίνονται ορατά τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Δάνεια και κάρτες που βρίσκονται σε καθυστέρηση τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν κατά 32%, ενώ οι απλήρωτες συναλλαγές ξεπέρασαν το 50%. Ένα στα δύο νοικοκυριά χρωστάει στις τράπεζες, 500.000 νοικοκυριά διαθέτουν πάνω από το 50% του μηνιαίου εισοδήματος τους για εξόφληση των χρεών, ενώ 742.000 οικογένειες επιβαρύνονται πολύ ή αρκετά για την εξυπηρέτηση των δανείων.

Η «θηλιά» του τραπεζικού δανεισμού γύρω από τα εισοδήματα των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων ξεπέρασε τα 66,5 δισ. ευρώ, φτάνοντας στο 37% του ΑΕΠ που παράχθηκε το 2005. Η μάζα του συνολικού δανεισμού σε ετήσια βάση διογκώθηκε σε ποσοστό 30,3%. Ο δανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες -αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 1 δισ. ευρώ το μήνα (νέα δάνεια)! Η απειλή είναι άμεση για τα δάνεια των νοικοκυριών που έχουν μπει στο «κόκκινο» (σε καθυστέρηση πάνω από τρεις μήνες) και τα οποία, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία υπολογίζονται σε περισσότερα από 3,5 δισ. ευρώ.  Τα στεγαστικά δάνεια  έφτασαν στα 43,5 δισ. ευρώ (από 33 δισ. ευρώ το Νοέμβρη του 2004) με το ποσοστό αύξησης να διαμορφώνεται σε 31,5%. Τα καταναλωτικά δάνεια εκτινάχτηκαν σε 21,5 δισ. ευρώ από 16,6 δισ. ευρώ το 2004 συνεχίζοντας με ραγδαία άνοδο της τάξης του 30%.

Η επαίσχυντη εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας που υπέγραψαν ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, κάτω από τις ευλογίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ προβλέπει εξευτελιστικές αυξήσεις 0,77 ευρώ στο μεροκάματο για το πρώτο εξάμηνο του 2006. Η συμφωνία κινείται κάτω από τον πραγματικό πληθωρισμό και πολύ κοντά στις αρχικές προτάσεις του ΣΕΒ και στην εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης και της ΟΝΕ. Απέχει αρκετά από το 8,5% που ζητούσε αρχικά η ΓΣΕΕ, και δραματικά από τις ανάγκες των εργαζομένων και ακόμα περισσότερο από τον παραγόμενο πλούτο από τους εργαζόμενους και τα προκλητικά κέρδη του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και σύσσωμοι οι εκπρόσωποι του μίλησαν με τα καλύτερα λόγια: «Θετική συμφωνία που θα ωφελήσει την οικονομία και τους εργαζόμενους» Γ. Αλογοσκούφης. « Ο στόχος της σημερινής συμφωνίας ήταν η διασφάλιση της εργασιακής ειρήνης, που συνέβαλε σε τόσα τα τελευταία 15 χρόνια» Ο. Κυριακόπουλός. Όσο για τον «υπουργό Αντιπολίτευσης» Γ. Παπανδρέου αποκάλυψε για μια ακόμη φορά τον βαθιά καθεστωτικό ρόλο και την σταθερή του ένταξη στο αστικό μπλοκ εξουσίας, δίνοντας συγχαρητήρια και στις δύο πλευρές για την υπεύθυνη στάση τους. Το αποκορύφωμα φυσικά ήταν οι «επαναστάτες με αιτία» που γρήγορα έβαλαν στην άκρη τα αμπέχονα των απεργιών και φόρεσαν τις γραβάτες των «κοινωνικών εταίρων», για να δηλώσουν προκλητικά πως το ξεπούλημα ήταν «έντιμος συμβιβασμός» και πως «δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αντοχές της οικονομίας» Χ. Πολυζογόπουλος.

Και παρ’ όλα αυτά οκ. Γκαργκάνας και οι όμοιοι του θεωρούν πως αυτές οι αυξήσεις είναι ο «φταίχτης» για τη διολίσθηση της ανταγωνιστικότητας και την επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας και γι’ αυτό ζητούν κι άλλα μέτρα στην γνωστή κατεύθυνση της μονόπλευρης λιτότητας, της ελαστικοποίησης του χρόνου εργασίας και των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων.

Στο χώρο της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών, η οικονομική κατάσταση συνεχίζει να είναι κάθε χρόνο και χειρότερη. Καθηλωμένοι μισθοί. Κανένας μηχανισμός προσωρινής έστω αναπλήρωσης κάποιων απωλειών. Τεράστια διαφορά από τους μισθούς των εκπαιδευτικών των άλλων χωρών της Ε.Ε. Υποσχέσεις που πάντα μένουν ανεκπλήρωτες. Επιδόματα που δήθεν διεκδικούνται. Φορολογική αφαίμαξη. Μισθολόγια- φτωχολόγια. Δώρα και επιδόματα άδειας, που είναι πετσοκομμένα και κλεμμένα πριν καν τα «κλέψει» η ακρίβεια της αγοράς. Υγειονομική και φαρμακευτική αγωγή που χρυσοπληρώνεται από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.

  Και απέναντι σ’ όλα αυτά η απίθανη στάση της ηγεσίας της ΔΟΕ με τη συμμετοχή της τους συμβολικούς αγώνες της ΑΔΕΔΥ. Φέτος μάλιστα η ηγεσία της ΔΟΕ δεν κήρυξε ούτε αυτή την επετειακή 24ωρη απεργία που κάθε χρόνο έκανε, αλλά αρκέστηκε στους «μεγάλους αγώνες» που διεξήγαγε το νεκροταφείο ελεφάντων της ΑΔΕΔΥ. Και να θυμηθεί κανείς τα μεγάλα λόγια, τις γνωστές απεργιακές κορώνες της ηγεσίας της ΠΑΣΚ στο συνέδριο του περασμένου Ιούνη και τις αυταπάτες ή τον τυχοδιωκτισμό μερικών που πίστεψαν και στήριξαν αυτή τη γραμμή. Αυτή η στάση αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη μόνο γι’ αυτούς που πίστεψαν ότι η ΠΑΣΚ θέλει πραγματικά τους αγώνες και τις νίκες των εκπαιδευτικών. Και η φετινή στάση της ηγεσίας της ΔΟΕ επιβεβαιώνει αυτό που είχαμε τονίσει παλιότερα πως έχει πάρει προ πολλού διαζύγιο από τα συμφέροντα των εργαζομένων και ακολουθεί συνειδητά γραμμή υποταγής και ενσωμάτωσης στην αντιλαϊκή πολιτική. Γι’ αυτό χωρίς κανένα ενδοιασμό, η «αντιπολιτευτική και σκληρή ΠΑΣΚ» στη ΔΟΕ συμπορεύτηκε όλη τη χρονιά στη διεκδίκηση των οικονομικών αιτημάτων  με την κυβερνητική και εργοδοτική ΔΑΚΕ, φτάνοντας ακόμα και στην ψήφιση από κοινού όλων των εισηγήσεων και του απεργιακού προγράμματος τόσο της ΑΔΕΔΥ όσο και της ΔΟΕ. Αυτό που καθορίζει τη στάση τους είναι η προηγούμενη φιλοκυβερνητική τους γραμμή και η επιδίωξή τους για την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη επιστροφή τους στα κυβερνητικά σαλόνια.

Γι’ αυτό και τη χρονιά που πέρασε, αλλά και στο φετινό σχεδιασμός τους όπως αποκαλυπτικά φαίνεται από την εισήγηση που κατέθεσαν από κοινού ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ για την 75^η Γ.Σ., απουσιάζει ο άξονας του πολιτικού προσανατολισμού. Όμως είναι γνωστό πως άλλη οικονομική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αμφισβητηθούν τα προγράμματα σταθερότητας της Ε.Ε., αν δεν διεκδικηθούν και κερδηθούν πραγματικές αυξήσεις κόντρα στις επιταγές της ΟΝΕ.

Το ζήτημα είναι πως αυτή  η επιλογή τους  είναι συνειδητή και εκφράζει τη γραμμή της συναίνεσης και στήριξης των πολιτικών κατευθύνσεων που στηρίζουν τα κόμματα τους. Η ΟΝΕ το ευρώ και φυσικά η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της κοινής οικονομικής πολιτικής Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι στη ΔΟΕ και ΑΔΕΔΥ, με μεγάλη ευκολία συμφωνούν και συνδιαχειρίζονται και τη διαμόρφωση των εισηγήσεων και τη διατύπωση των οικονομικών στόχων διεκδίκησης και την επιλογή των τρόπων παρέμβασης. Μάλιστα πολύ πιο εύκολα μπορούν να διαφωνήσουν π.χ. για την επιμόρφωση ή για οποιοδήποτε διαχειριστικό θέμα και για το σπουδαιότερο ζήτημα έκφρασης της ταξικής πάλης, που είναι το θέμα των μισθών συμφωνούν πάντα.

            Πέρσι αλλά και ιδιαίτερα φέτος φαίνεται πως, αποκλειστικά πια έχουν αναθέσει στην ΑΔΕΔΥ την διεκδίκηση των οικονομικών αιτημάτων, γι’ αυτό και στην εισήγηση τους για την 75^η Γ.Σ. απουσιάζουν και αυτές οι τυπικές αναφορές και αναλύσεις που έκαναν για τα οικονομικά αιτήματα. Σε λίγες γραμμές καταγράφουν απλώς κάποια αιτήματα, δε λένε κουβέντα για τη συντηρητική τομή βάθους που επιχειρείται στον τρόπο αμοιβής και «εμπιστεύονται» την ΑΔΕΔΥ και τους αγώνες που οργανώνει. Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως το συνδικάτο σου όλο και περισσότερο διολισθαίνει στη γραμμή της άρνησης διεκδίκησης οικονομικών αιτημάτων και στην εναπόθεση τους σ’ άλλο συνδικαλιστικό φορέα, καλλιεργώντας και επιβάλλοντας κιόλας αυτή την κατεύθυνση. Γι’ αυτό φέτος δεν έκαναν ούτε μια ώρα απεργία για οικονομικές διεκδικήσεις.

            Επιμένουν στην «διεκδίκηση» επιδομάτων (χορήγηση του υπολοίπου του επιδόματος των 176ευρώ 103), επιχειρηματολογώντας με βάση τις αντιθέσεις και ανισότητες που υπάρχουν με τους άλλους εργαζόμενους, χωρίς να βάζουν το ζήτημα της οικονομικής κάλυψης των δικών μας αναγκών. (Περίεργα και αδικαιολόγητα, μάλλον ακολουθώντας τη γραμμή της ρεαλιστικότητας ψαλίδισαν ακόμα κι αυτό το επίδομα κι από 176 έγινε 103ευρώ. Στα δικαστήρια διεκδικούμε 176 και από την κυβέρνηση «απαιτούμε» 103!!). Η εξέλιξη που υπάρχει όμως ακόμα και στον «επιδοματικό αγώνα» μέσω τον δικαστηρίων επιβεβαιώνει αυτό που εμείς είχαμε διατυπώσει πως το σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει ούτε μικρές παραχωρήσεις αν δε νιώσει την καυτή ανάσα ενός ισχυρού και μαχητικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γι’ αυτό ο Αλογοσκούφης βγήκε προκλητικά και κατήγγειλε από τη μια μεριά το «παράλογό των δικαστικών αποφάσεων να καθορίζουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης» και από την άλλη δήλωσε πως το επίδόμα θα το πάρουν μόνο όσοι προσφύγουν στα δικαστήρια», σπρώχνοντας το σύνολο των εκπαιδευτικών στην κατάθεση δικαστικών προσφυγών. Μάλιστα ο τσάρος της οικονομίας βρήκε μια καλή ευκαιρία να ανοίξει πάλι το ζήτημα της συνταγματικής απαγόρευσης δικαστικών αγωγών για αιτήματα άρσης των οικονομικών ανισοτήτων και προχώρησε ακόμα περισσότερο απαιτώντας  να μη γίνονται δεκτές ομαδικές προσφυγές, αλλά μόνο οι ατομικές, καταργώντας ακόμα κι αυτά τα αστικά ατομικά δικαιώματα.

Αυτό όμως που είναι το πιο ανησυχητικό είναι πως σιγά-σιγά με την αποκλειστική ευθύνη αυτών των αφερέγγυων συνδικαλιστικών ηγεσιών, θα επιβληθεί το στρατηγικό σχέδιο των κάθε είδους κυβερνώντων, να μην υπάρχει καμιά εμπιστοσύνη στους συλλογικούς αγώνες και στην ανάγκη ύπαρξης και δράσης μέσα από τα συνδικάτα και να αντικατασταθεί αυτό από τα δικαστήρια και την ατομική διαπραγμάτευση με τους διάφορους μηχανισμούς εξουσίας.

            Ενώ όπως φαίνεται με βάση τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης θα είναι κρίσιμο το ζήτημα του νέου μισθολογικού καθεστώτος στο δημόσιο, η ΔΟΕ δεν κάνει ούτε αναφορά σ’ αυτό και θεωρεί αυτονόητο το αίτημα διεκδίκησης νέου μισθολογίου από την ΑΔΕΔΥ. Κρύβει αυτό που είναι επικίνδυνο για το σύνολο των εκπαιδευτικών και αφορά τις διατυπωμένες προθέσεις της κυβέρνησης για συνολική αναδιάρθρωση των μισθών με βασικό στοιχείο όχι μόνο την καθήλωση των μισθών, αλλά και άνοιγμα του ζητήματος της σύνδεσης των μισθών με την παραγωγικότητα-αξιολόγηση. Γι’ αυτό ενώ είναι κομβικό σημείο να μη συμφωνήσεις και να μην επιτρέψεις την κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη το συσχετισμό δυνάμεων και την κατασυκοφάντηση του δημόσιου τομέα, ν’ ανοίξει συνολικά το θέμα της μορφής του μισθολογικού καθεστώτος, η ΔΟΕ σιωπά ή καλύτερα συμφωνεί με το άνοιγμα του νέου μισθολογίου. Μπορούμε και πρέπει εκμεταλλευόμενοι κι αυτή τη συγκυρία, να επαναδιατυπώσουμε την άποψη πως, το κρίσιμο δεν είναι η μορφή διεκδίκησης οικονομικών αυξήσεων, αλλά ο τρόπος που θα αναπτύξεις αγώνες και για τα οικονομικά αιτήματα, διεκδικώντας το σύνολο των αιτημάτων σου. Και ο κατάλληλος τρόπος για όλους αυτούς τους λόγους που έχουμε αναλύσει παλιότερα είναι οι ελεύθερες κλαδικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις. Γι’ αυτό πρέπει να επιμείνουμε η αιτηματολογία να περιέχει την κατάργηση των αντιϋπαλληλικών νόμων 2403 και 2405 του 1996 που απαγορεύουν στις ομοσπονδίες τη διεκδίκηση μέσω των συλλογικών συμβάσεων οικονομικών αιτημάτων. Μάλιστα οι νόμοι αυτοί απαγορεύουν ακόμα και στην ΑΔΕΔΥ να διεκδικεί οικονομικά αιτήματα

Τέλος το τραγελαφικό είναι πως η ηγεσία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) ανοιχτά κοροϊδεύει το σύνολο του κλάδου με την εισήγηση που κατέθεσε. Ενώ λοιπόν υιοθετεί το αίτημα να διαμορφωθούν οι καθαρές αποδοχές στα 1400ευρώ και καταγγέλλει τις ανισότητες και τα επιδόματα στη συνέχεια λέει:  

«Διεκδικούμε ακόμη :

α) Χορήγηση του υπολοίπου του επιδόματος των 176€ (103)

β) Αύξηση του εξωδιδακτικού επιδόματος

γ) Καθιέρωση επιδόματος βιβλιοθήκης

δ) Διπλασιασμό των οικογενειακών επιδομάτων.

ε) Ουσιαστική αύξηση της ωριαίας αποζημίωσης»

Δηλαδή νέα επιδόματα, ξεχασμένα επιδόματα, αύξηση παλιών επιδομάτων, χορήγηση υπολοίπων επιδομάτων….. δε παίζουν με το μισθό και την αξιοπρέπεια μας μ’ όλα αυτά; Θα τους το επιτρέψουμε;

 ( ΓΙΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟ ΝΕΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ, ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ 73^Η & 74^Η Γ.Σ. )

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Στην ατζέντα των θεμάτων προστέθηκε το τελευταίο διάστημα και το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Το θέμα άνοιξε με την πρωτοβουλία για τον «κοινωνικό διάλογο», συνεχίστηκε με την «Εθνική Έκθεση Στρατηγικής για τις συντάξεις», τις εκθέσεις του ΕΚΟΦΙΝ και τις ανακοινώσεις του συμβουλίου υπουργών Οικονομίας της Ε.Ε. Το τελευταίο διάστημα, ο υπουργός Οικονομίας μιλώντας σε ημερίδες και όπου αλλού βρεθεί, αποκαλεί το ασφαλιστικό σύστημα «βόμβα» στα θεμέλια της οικονομίας, η οποία αν δεν απενεργοποιηθεί, κάποια στιγμή θα εκραγεί... Όλα αυτά χρησιμοποιούνται σαν πολιορκητικός κριός για την προετοιμασία του εδάφους, στην κατεύθυνση της ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος.

          Το προηγούμενο μοντέλο αναπαραγωγής δηλαδή το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, ήταν για το κεφάλαιο ένα μοντέλο αποδοτικό, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Αυτό το μοντέλο  ανατρέπεται την τελευταία δεκαπενταετία. Ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός που κινείται και αναπνέει με βηματοδότη τη μείωση του εργατικού κόστους, άμεσου και έμμεσου, την ανταγωνιστικότητα, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και περιθωριοποίησης, κάνει αδύνατη την υπογραφή νέων μαζικού τύπου «κοινωνικών συμβολαίων» σαν εκείνα του κράτους πρόνοιας. Σ’ αυτά τα πλαίσια, οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες πρέπει να περισταλούν δραστικά, στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων και του πληθωρισμού. Η υγεία -παιδεία-κοινωνική ασφάλιση από υποχρέωση του κράτους και της κοινωνίας προς τον εργαζόμενο πολίτη πρέπει να γίνουν υποχρέωση του ίδιου προς τον εαυτό του, με τη συμμετοχή του κράτους ελαχιστοποιημένη και στην ουσία συμβολική και συνεπώς το οικονομικό βάρος γι’ αυτές τις υπηρεσίες να περάσει στους ίδιους τους εργαζόμενους που τις έχουν ανάγκη.

Η αποφασιστική τομή λοιπόν που προωθούν κεφάλαιο, Ε.Ε. και κυβέρνηση  είναι «η   αλλαγή φιλοσοφίας του συστήματος» και  γι’ αυτό υιοθετούν το λεγόμενο "τριφασικό" σύστημα.

Το μοντέλο αυτό προβλέπει τη διάσπαση της ασφαλιστικής κάλυψης σε 3 βασικούς πυλώνες.

Πρώτος πυλώνας , εξασφάλιση κατώτερης "εθνικής σύνταξης" για όλους τους εργαζόμενους.

Δεύτερος πυλώνας, χορήγηση επικουρικής σύνταξης, όπου εγκαταλείπεται το σημερινό σύστημα χρηματοδότησης και εισάγεται "το σύστημα της πλήρους κεφαλαιοποίησης.

Τρίτος πυλώνας, συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση, όπου ο εργαζόμενος θα διασφαλίζει επιτέλους μια αξιοπρεπή σύνταξη με όρους ανταποδοτικότητας.

Βασικό στοιχείο αυτού του μοντέλου είναι η δραματική μείωση των κοινωνικών δαπανών.

            Η  μείωση  αυτή  θα  έχει  διπλή επίδραση: Πρώτον,  θα  επιδεινώσει  δραματικά  το  επίπεδο  της  παρεχόμενης  ασφαλιστικής  προστασίας. Δεύτερον,  θα  μεταφέρει  έμμεσα  ένα  τμήμα  της  αναπαραγωγής  της  εργατικής  δύναμης  στις  πλάτες των ίδιων  των  εργαζομένων. Βεβαίως,  το  πρόβλημα  γίνεται  πιο  βαθύ  αν  αναρωτηθούμε  από  που  προέρχονται  τα  κονδύλια  γι΄ αυτές  τις  κοινωνικές  δαπάνες. Προέρχονται   από  τους  ίδιους τους  μισθωτούς  κι  όχι  από  την κοινωνία  γενικά.

                  Κυβερνώντες και συνδικαλιστική ηγεσία προσπαθούν να εστιάσουν τη συζήτηση στο-υπαρκτό και πολύ σοβαρό- θέμα της χρηματοδότησης του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης .

                  Η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει προσανατολισμό στην εξεύρεση πόρων για την χρηματοδότηση του ασφαλιστικού προβλήματος κι αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά, αφού με «δέσμη μέτρων» που έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια  ενισχύουν ακόμα περισσότερο τον κρατικό προϋπολογισμό εις βάρος  της κοινωνικής ασφάλισης. Αν και η αλήθεια είναι πως το ελληνικό κράτος ουσιαστικά ποτέ δε χρηματοδότησε  το σύστημα. Μόνο κατά 2% συμμετέχει. Αυτό δείχνει αποκαλυπτικά πως το κράτος έχει μεταθέσει στους εργαζόμενους τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.Είναι μύθος λοιπόν η δήθεν επιβάρυνση των δημοσίων οικονομικών από τις συντάξεις.

              Όσο αφορά το ζήτημα των εισφορών για την κοινωνική ασφάλιση, οι εισφορές των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια αυξάνονται με μεγαλύτερους ρυθμούς από τις εργοδοτικές.

                  Για να σταματήσει ο αποπροσανατολισμός, για να μη πιάσουν τόπο τα επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης, πρέπει να κατανοηθεί από τους εργ/νους πως το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων, όπως και τα υπόλοιπα οικονομικά  ζητήματα, είναι πολιτικά προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται με ταμειακή και λογιστική αντίληψη. Γι΄ αυτό και η επίλυσή του δε μπορεί να είναι η ίδια κοινωνικοασφαλιστική πολιτική, αλλά η διεκδίκηση από τους εργ/νους, μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού πλούτου που οι ίδιοι παράγουν.

            Ούτε λέξη δε λένε οι κυβερνώντες, αλλά και η πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, για φορολόγηση όχι των εισοδημάτων αλλά των κερδών, για κατάργηση όλων των ασφαλιστικών απαλλαγών των επιχειρήσεων, για επιστροφή όλων των κλεμμένων.

                        Όσο αφορά τα ελλείμματα των ταμείων είναι πραγματικά, όμως χρησιμοποιούνται προσχηματικά, για να περάσουν αντιλαϊκά  μέτρα και δεν αναφέρονται καθόλου στο που οφείλονται. Οφείλονται στην τρομερή λεηλασία  που υπέστησαν από το κράτος τις τράπεζες και την εργοδοσία. Συντονισμένα και αδιάλειπτα 21 τρις. λεηλατήθηκαν: Μόνο ένα παράδειγμα. Μεγάλη ληστεία γίνεται τα τελευταία χρόνια στα ταμεία, από τον περιορισμό της συμμετοχής του κράτους στα κάθε λογής έξοδα κοινωνικής ασφάλισης και στη μεταφορά αυτών των υποχρεώσεων αυτόματα στα ταμεία  Από το 1 ευρώ που ξόδευε κάθε νοσοκομείο, τα 85 λεπτά καλύπτονταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και μόνο τα 15 από τα ασφαλιστικά ταμεία. Σήμερα τα 40 λεπτά καλύπτονται από το δημόσιο και τα υπόλοιπα βαραίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι εμφανίζονται οι μαύρες τρύπες στα λογιστικά βιβλία των ταμείων. Αν δε γινόταν αυτή η λεηλασία  θα υπήρχε πλεόνασμα  για τα επόμενα 50 χρόνια και όχι αναλογιστικό έλλειμμα που υπάρχει σήμερα.

            Τέλος όσο αφορά  τον χαρακτηρισμό του ελλείμματος ως βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος, η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπορεί σήμερα στις διάφορες μελέτες να εμφανίζουν μαύρες τρύπες της τάξεως ακόμα και του 200% του ΑΕΠ, ωστόσο με απλούς υπολογισμούς η εικόνα αλλάζει. Το ποσοστό αυτό, σε βάθος χρόνου, δηλαδή μέχρι το 2070, μεταφράζεται σε κάτι λιγότερο από 3% του ΑΕΠ του 1994, ποσοστό που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει βόμβα. Αν ταυτόχρονα πάρουμε υπόψη και έναν αρκετά μετριοπαθή ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομίας της τάξης του 2% ετησίως, τότε το ΑΕΠ θα διπλασιάζεται κάθε 35 χρόνια. Δηλαδή σε 70 χρόνια το ΑΕΠ θα έχει τετραπλασιαστεί και η εν λόγω μαύρη τρύπα θα έχει περιοριστεί στο καθόλου εκρηκτικό ποσοστό του 0,8% περίπου του ΑΕΠ του 2070.

Γιατί λοιπόν, τόση φασαρία για ένα έλλειμμα συνεχώς μειούμενο και προοπτικά ανύπαρκτο; Ακριβώς γιατί αιτία της ¨μεταρρύθμισης¨  δεν είναι το έλλειμμα, αλλά δραστικός περιορισμός των κρατικών παροχών, η προοπτική μείωσης των εργοδοτικών εισφορών και η ανατροπή του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του συστήματος.

Ένα από τα επιχειρήματα που κατά κόρον χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια και επανέρχεται πάλι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να εφαρμόσουν επώδυνα αντιασφαλιστικά μέτρα, είναι πως οι εργαζόμενοι βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη, ότι το σύστημα είναι γαλαντόμο και πως πρέπει να μπει ένα τέλος στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Πρόκειται όμως για ένα ψεύτικο επιχείρημα κι αυτό αποδεικνύεται ακόμα κι από την τελευταία μελέτη της «Γιούροστατ». Η μελέτη αυτή δείχνει πως το 2003, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στη χώρα μας ήταν τα 63,2 χρόνια, δηλαδή κατέχουμε τη δεύτερη χειρότερη θέση μεταξύ των 25 χωρών της Ε.Ε., που είναι τα 61 χρόνια. Ταυτόχρονα η μελέτη της «Γιούροστατ» αποτυπώνει ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον στοιχείο. Ενώ το 2001 ο μέσος όρος συνταξιοδότησης ήταν τα 59,4 χρόνια το 2003 όπως είπαμε εκτοξεύθηκε στα 63,2. Σε μια τριετία ο πραγματικός χρόνος παραμονής στην εργασία αυξήθηκε σχεδόν κατά 4 χρόνια!! Πρόκειται για ένα αρνητικό ρεκόρ, που αποδεικνύει την αντιλαϊκότητα των αντιασφαλιστικών νόμων Ρέππα και καταγράφει τη δραματική επιδείνωση της κατάστασης που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Βασική αιτία, οι χαμηλές συντάξεις, κάτι που τους υποχρεώνει να παραμένουν στη δουλειά με σκοπό την όσο το δυνατόν βελτίωση των συντάξιμων αποδοχών. Άλλες αιτίες μπορεί να είναι η ανεργία για μεγάλο χρονικό διάστημα ή το γεγονός ότι μεγαλώνει η ηλικία που οι νέοι εισέρχονται στην αγορά εργασίας 

            Άλλη «αιτία» του  προβλήματος κατά τους κυβερνώντες είναι η δημογραφική γήρανση και στα πλαίσια αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος προτείνουν την αύξηση των ορίων  συνταξιοδότησης  και  τη  δραματική  μείωση   των  συνταξιούχων. Όμως  η  αλήθεια  είναι  πολύ  διαφορετική.

             Α) Η  σχετική  μείωση  του  εργαζόμενου  πληθυσμού  δεν  οφείλεται  κυρίως  σε  δημογραφικούς  παράγοντες,  αλλά  στην  αυξανόμενη  ανεργία,  στις  ελαστικές   και  ανασφάλιστες  μορφές  εργασίας  στη  «μαύρη»  εργασία  στους  εκατοντάδες  χιλιάδες  ανασφάλιστους  μετανάστες.  Όλοι  αυτοί (πάνω  από   1,5  εκατ.),   ενώ  είναι  μέρος  του  εργατικού  δυναμικού,  είναι  ανασφάλιστοι.

 Β) Αν πέρα από τη σύγκριση αριθμού  συνταξιούχων προς εργαζόμενους,  τώρα και πριν από 20 χρόνια, συγκρίνουμε και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας θα δούμε πως: η πρώτη επιδεινώθηκε κατά 100%, ενώ η δεύτερη αυξήθηκε κατά 400%.

 Άρα όχι μόνο δημογραφικό πρόβλημα δεν υπάρχει, αλλά αντίθετα υπάρχει η δυνατότητα να δουλεύουμε λιγότερο, να παίρνουμε σύνταξη νωρίτερα και αύτη η σύνταξη να είναι υψηλότερη.

Αυτό που ουσιαστικά προωθούν επικαλούμενοι ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα το δημογραφικό, είναι η μετάβαση στο ιδιωτικό συνταξιοδοτικό σύστημα.

Ο Αλογοσκούφης, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί δηλώνει πως το μέλλον ανήκει στην ιδιωτική ασφάλιση. Γι’ αυτό και τονίζει πως θα δώσει η κυβέρνηση κίνητρα, πρώτα απ’ όλα φορολογικά, θα άρει τα κάθε είδους αντικίνητρα, ώστε να υποχρεώσει τους πολίτες να αποδεχτούν και να χρησιμοποιήσουν τον τρίτο πυλώνα του νέου αντιασφαλιστικού συστήματος. Να πληρώσουν πάλι από την τσέπη τους δηλαδή, έχοντας την αυταπάτη πως κάτι θα πάρουν και από τις ασφαλιστικές εταιρίες (αν δε βαρέσουν κανόνι) στα βαθιά τους γεράματα.

Ας θυμηθούμε όμως, γιατί κάποιοι συνειδητά ξεχνούν και αποκρύβουν, πως ο καλύτερος πράκτορας των συμφερόντων των ασφαλιστικών εταιριών ήταν ο προηγούμενος υπουργός οικονομικών του ΠΑΣΟΚ ο κ. Χριστοδουλάκης. Αυτός προανήγγειλε και προώθησε όσο μπορούσε την είσοδο των επιχειρήσεων στο ασφαλιστικό σύστημα και προπαγάνδισε την παράδοση των ασφαλιστικών ταμείων  βορά στις ορέξεις των ασφαλιστικών εταιριών, ανοίγοντας το δρόμο με συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις για τον περιβόητο «τρίτο πυλώνα» της ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού συστήματος.

Τις συνθήκες αυτές που δημιουργούν οι κυβερνώντες κάθε φορά εκμεταλλεύονται τα αρπακτικά του ιδιωτικού τομέα που ζητούν όλο και περισσότερα. Γι’ αυτό και επίμονα ζητούν να επεκταθούν και στο δεύτερο «πυλώνα της ασφαλιστικής βαρβαρότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην κατεύθυνση αυτή είναι το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα της Εθνικής Ασφαλιστικής «προσθέτω» που η καινοτομία του είναι το δόλωμα της εφάπαξ αγοράς του κόστους του προγράμματος με δανεικά!!

            Τις ευκαιρίες φυσικά που η κυβέρνηση προσφέρει, τις εκμεταλλεύτηκε αμέσως ο πρόεδρος των βιομηχάνων, που προχώρησε ακόμα περισσότερο τονίζοντας πως «όσο πιο γρήγορα τολμήσουμε τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, τόσο μικρότερο θα είναι το κόστος προσαρμογής» ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα πως ο «κύριος άξονας της μεταρρύθμισης θα πρέπει να είναι το κεφαλαιοποιητικό σύστημα»

Φυσικά απ’ όλα αυτά δε μπορούσε να λείψει και το ΠΑΣΟΚ που μέσω της υπευθύνου του συγκεκριμένου τομέα, κ. Α. Διαμαντοπούλου, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «αναβάλλει την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού για το μέλλον, χωρίς κανένα σχεδιασμό» και δήλωσε ταυτόχρονα «πως πρέπει όλοι να συμφωνήσουν για να ανοίξει επιτέλους ο τρίτος πυλώνας». Και τις τελευταίες μέρες ο καλύτερο σύμμαχος και προπαγανδιστής των κυβερνητικών απόψεων και της αντιασφαλιστικής επίθεσης που ετοιμάζουν δεν είναι για πρώτη φορά ο κ. Μητσοτάκης, αλλά τον πρόλαβε  το κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Παπαδόπουλος, που προκλητικά δηλώνει πως κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να παίρνει σύνταξη πριν τα 60 χρόνια κι ας έχει δουλέψει και 40 χρόνια. Κρίμα που μερικοί «αριστεροί» περιμένουν αυτοί να κάνουν αντιπολίτευση!! Τι μπορούσαν να περιμένουν άλλωστε οι εργαζόμενοι από αυτούς που άνοιξαν το δρόμο της αντιασφαλιστικής επίθεσης.

 Η τακτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση είναι ήδη γνωστή. Το επόμενο διάστημα, αναμένεται: Η δημοσιοποίηση σωρείας αμφιλεγόμενων στοιχείων, με στόχο να πειστεί η κοινή γνώμη για το ..αναπόφευκτο των ανατροπών. Η έναρξη «κοινωνικού διαλόγου» για να εξασφαλίσει τη συναίνεση και την αποδοχή όλων αυτών των δυνάμεων που κινούνται στην κατεύθυνση της «συνευθύνης». Η αξιοποίηση των στοιχείων βιωσιμότητας που θα παρουσιάσει  η Εθνική Αναλογιστική Αρχή, που μαζί με τις όλο και πιο συχνές αναφορές των αρμόδιων  υπουργών, θα πολλαπλασιάζουν τις προειδοποιήσεις για τις ανεπάρκειες του ασφαλιστικού συστήματος και την ανάγκη άμεσων προληπτικών κινήσεων για να αποφευχθεί η «χρεοκοπία» του.

Το σχέδιο της κυβέρνησης με τις αλλαγές που θα προωθήσει είναι να μειωθεί η κρατική-άμεση ή έμμεση-χρηματοδότηση στο ασφαλιστικό σύστημα σε μόνιμη βάση και η αντίστοιχη αύξηση της ιδιωτικής.  Αυτό θα το επιχειρήσει με:

Α) Τη διαμόρφωση «πακέτου» μέτρων που θα αφορούν  τις παραμέτρους του ασφαλιστικού (αλλαγές ορίων ηλικίας, ύψους παροχών, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, βαρέα κ.λ.π.)

Β) Τη σταδιακή κατάργηση της επικουρικής σύνταξης στο μέλλον.

Γ) Τη μείωση των εισφορών, φυσικά των εργοδοτών, ώστε να συρρικνωθεί το μη μισθολογικό κόστος της εργασίας και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Δ) Την αναγκαστική στροφή των εργαζομένων είτε ατομικά, είτε ως επαγγελματικές ομάδες ή ως εργαζόμενοι μιας επιχείρησης, σε ιδιωτικές ασφαλιστικές συμβάσεις που θα αφορούν τόσο τη συμπληρωματική σύνταξη, όσο και την κάλυψη της υγειονομικής περίθαλψης.

Η ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης θα επιχειρηθεί να γίνει και στους δύο «πυλώνες».

Η κυβέρνηση θα επιμείνει και θα στηρίξει την προώθηση των επαγγελματικών ταμείων και για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά και γιατί θέλει να αξιοποιήσει τους κοινοτικούς κανονισμούς σύμφωνα με τους οποίους αν κάποιο κράτος προχωρήσει σε μια αλλαγή του ασφαλιστικού που θα περιλαμβάνει τη μετατροπή ενός «πυλώνα» σε κεφαλαιοποιητικό τότε μπορεί να λάβει παράταση κατά ένα χρόνο στη δημοσιονομική του προσαρμογή.

Όλα φυσικά τα μέτρα που προβάλλονται είναι «μάννα εξ ουρανού» για τις ασφαλιστικές και τις τράπεζες που ετοιμάζονται για νέο μεγάλο φαγοπότι.

Είναι γνωστό πως ιδιαίτερα οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν τα περισσότερα χρόνια και ελέγχουν κατά βάση το συνδικαλιστικό κίνημα  έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του νέου ασφαλιστικού τοπίου της εποχής του ανταγωνισμού και της προσωπικής ευθύνης. Συγκεκριμένα: Όχι μόνο δεν ανέτρεψαν τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις του νόμου Σιούφα που ήταν και βασική προεκλογική δέσμευση τους, αλλά προώθησαν με πολλούς τρόπους την αντικατάσταση του αναδιανεμητικού συστήματος με το κεφαλαιοποιητικό.

Με τους νόμους Γιαννίτση και ιδιαίτερα Ρέππα: 

1)     Επέβαλαν την αύξηση των χρόνων δουλείας στα 67 χρόνια μέσω ενός ωμού εκβιασμού που συνδέει την παράταση του εργάσιμου βίου με την προσδοκία αύξησης των συντάξεων πείνας.

2)     Μείωσαν δραματικά τις συντάξεις με την αλλαγή της βάσης υπολογισμού, από τον τελευταίο μισθό στο μέσο όρο της τελευταίας πενταετίας. Ταυτόχρονα, μείωσαν το ποσοστό αναπλήρωσης από το 80% στο 70%.

3)     Ενοχοποίησαν το ασφαλιστικό σύστημα κι όχι τις πολιτικές αυτές που το οδήγησαν σε «χρεοκοπία».

4)     Επέβαλαν την προς τα «κάτω εξίσωση» των παροχών σε όλα τα ταμεία.

5)     Έκρυψαν το διπλασιασμό του πλούτου τα επόμενα χρόνια, ώστε να τον καρπωθεί ολόκληρο το κεφάλαιο.

6)     Νομιμοποίησαν τη ληστεία των ήδη καταβληθέντων εισφορών από τους εργαζόμενους. Ανέχτηκαν την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών που ανέρχεται τουλάχιστον σε 20%. Προχώρησαν σε πολιτική διαγραφή αυτών των χρεών.

7)      Προώθησαν αξιοποιώντας κάθε μορφής ιδεολογική προπαγάνδα την αποδοχή των κεφαλαιοποιητικών συστημάτων, με τη θεσμοθέτηση των επαγγελματικών συνταξιοδοτικών ταμείων.

8)      Προώθησαν την αντίληψη στους εργαζόμενους πως το κράτος δε μπορεί πια να είναι υπεύθυνο για την ασφάλιση και τη σύνταξη αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος.

9)     Αδιαφόρησαν για τη «μαύρη εργασία»……….

Επομένως είναι το λιγότερο πρόκληση να «σφυρίζουν αδιάφορα» πολιτικοί της σημερινής αντιπολίτευσης και συνδικαλιστικές ηγεσίες για τις ευθύνες τους, σχετικά με την ασφαλιστική λεηλασία των προηγούμενων χρόνων. Ο ασφαλιστικός μεσαίωνας δε θα ξεκινήσει τώρα. Γι’ αυτό κι εμείς όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τώρα, αυτό που τονίζουμε είναι πως καμιά ευνοϊκή αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει στο ασφαλιστικό αν δεν καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα-Ρέππα (1902/90-2084/92-3029/02), οι οποίοι δεν αφήνουν περιθώρια για μια άλλη ασφαλιστική- συνταξιοδοτική πολιτική. Η οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση για το ασφαλιστικό συγκρούεται με την ύπαρξη αυτών των αντιασφαλιστικών νόμων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Η πολιτική υποταγή των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος τους οδήγησε στο να στηρίξουν τον αντιασφαλιστικό νόμο 3029/02 γιατί δήθεν με τα μέτρα που έπαιρνε, έστω κι αν ήταν επώδυνα για τους εργαζόμενους, έδινε οριστική λύση μέχρι το 2032. Τώρα που πάλι μας καλούν για νέες θυσίες, έχουν ως γραμμή άμυνας την υπεράσπιση του ασφαλιστικού καθεστώτος  «Ρέππα», απενοχοποιώντας έτσι τον εαυτό τους και την πολιτική του εκσυγχρονισμού που πιστά υπηρετήσαν.

Όσο κι αν ψάξει κανείς στις δεκάδες προτάσεις που καταθέτουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δε θα βρει εκείνες που θα απαντούν στην κρίση της κοινωνικής ασφάλισης από την σκοπιά των εργαζομένων κι αυτό γιατί η λογική που τις διαπερνά είναι:

·         Λογική του «υπέρ πάντων αγώνα για τη σωτηρία των ταμείων».

·         Λογική της ανταποδοτικότητας, της επέκτασης της τριμερούς χρηματοδότησης και τις οικονομικής συμμετοχής των εργαζομένων στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων (προτάσεις Πολυζωγόπουλου).

·         Λογική υπεράσπισης του «καλού κράτους πρόνοιας», αν υποθέσουμε ότι ήταν ποτέ τέτοιο, από τη σημερινή αντιασφαλιστική επίθεση.

·         Λογική που αποδέχεται και αναπαράγει τις θεωρίες της γήρανσης και του δημογραφικού προβλήματος, που επιζητεί την απεριόριστη αξιοποίηση του συνόλου της περιουσίας των ταμείων στη χρηματαγορά.

·         Λογική που κάνει αποδεκτή την ύπαρξη της ιδιωτικής κερδοσκοπικής ασφάλισης και απλώς ζητά ισότιμους όρους λειτουργίας με αυτήν.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν αγγίζει την ουσία του ασφαλιστικού προβλήματος, που δεν αντιμετωπίζεται μόνο με ποσοτικά ή οικονομικού χαρακτήρα αιτήματα, αλλά στα πλαίσια ενός ευρύτερου περιβάλλοντος ρήξεων και ανατροπών, που θα οδηγούν στην ανεξαρτησία από την κυριαρχία της αγοράς και του κεφαλαίου.

Η συνδικαλιστική ηγεσία  όμως ΔΟΕ-ΑΔΕΔΥ, όπως φαίνεται και από την εισήγηση στην 75^η Γ.Σ. για το ασφαλιστικό, σκέπτεται όπως ο κεφαλαιοκράτης και το χειρότερο, αποδέχεται την απάτη των «κοινωνικών διαλόγων» για να αιχμαλωτίζει μέσα σ’ αυτούς το εργατικό κίνημα. Ελπίζει μέσα από τη συμμετοχή να αποσπάσει κάποιες μικροπαραχωρήσεις, που θα της δίνουν τη δυνατότητα να σώσει τα προσχήματα, να ελέγξει τις λαϊκές αντιδράσεις και να περιφρουρήσει το διαμεσολαβητικό της ρόλο στα πλαίσια της ταξικής συνεργασίας. Όμως στη νέα φάση που ζούμε, όπως έδειξε και η προκλητική συμπεριφορά όλων των δυνάμεων του κεφαλαίου απέναντι στο συναινετικό συνδικαλιστικό κίνημα στο εργασιακό ζήτημα, δεν πρόκειται να υποχωρήσει ακόμα και στο πιο μικρό, αν δε νιώσει την «καυτή ανάσα» ενός μαχητικού εργατικού κινήματος.

Η συνδικαλιστική ηγεσία έχει ως τελικό στόχο της στρατηγικής της  την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας, γι’ αυτό και δεν αμφισβητεί τον πυρήνα αυτής της  ασφαλιστικής πολιτικής αλλά τον διαχειριστή της. Όμως από έναν τέτοιο προσανατολισμό το βέβαιο είναι πως χαμένοι θα είναι πάλι οι εργαζόμενοι.

Στην εποχή της απογείωσης της παραγωγικότητας της εργασίας, του τεραστίου συσσωρευμένου κοινωνικού πλούτου, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά. Η κοινωνική ασφάλεια και προστασία για όλους θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα αν η εργατική δύναμη δεν ήταν εμπόρευμα που αγοράζεται και πουλιέται, αν δεν χρειαζόταν να αναπαράγεται ως εμπόρευμα για να λαδώνει τη μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Γι’ αυτό ακριβώς η λογική των εργαζομένων πρέπει να είναι αντίστροφη από αυτήν του κεφαλαίου.

·         Να πούμε ΝΑΙ στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.

·         Να συνδέσουμε το ασφαλιστικό με την πολιτική απασχόλησης, την πολιτική αντιμετώπισης της ανεργίας, το χτύπημα της μαύρης εργασίας, την νομιμοποίηση των οικονομικών προσφύγων, την αύξηση των μισθών και τη μείωση του χρόνου εργασίας.

·          Να δείξουμε πως το ασφαλιστικό δεν είναι μόνο το συνταξιοδοτικό, αλλά περιλαμβάνει το σύστημα υγείας και την ασφάλιση των ανέργων για την οποία δε μιλάει κανείς πια.

·         Να συνδέσουμε το ασφαλιστικό με την εισοδηματική πολιτική, την επιχειρούμενη σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα και την συνολική πολιτική της λιτότητας. Να απαιτήσουμε την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, σε όφελος της εργασίας και της κοινωνικής πολιτικής .

·         Να  επαναφέρουμε το ζήτημα της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και να δείξουμε πως ανοίγουν αυτές οι σαρωτικές αλλαγές, το δρόμο για τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα ασφάλισης και για την ιδιωτικοποίηση τους.

·         Να βάλουμε φραγμό στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, αλλά και στη λογική της ανταποδοτικότητας και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων που αρχίζουν να καθορίζουν τη λειτουργία και των δημόσιων ταμείων.

·         Να δείξουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει καμιά υποχώρηση από την απαίτηση να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της τελευταίας δεκαετίας (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Είναι σκέτη υποκρισία να ισχυρίζεσαι πως συγκρούεσαι με τις αντιασφαλιστικές επιλογές της κυβέρνησης και να μη βάζεις επιτακτικά τώρα  την ανατροπή αυτού του καθεστώτος, που μετά από περίπου δέκα χρόνια θα ισχύει για το σύνολο των εργαζομένων.

·         Να ζητήσουμε κατάργηση της εισφοράς των εργαζομένων. Η χρηματοδότηση της ασφάλισης να γίνεται μόνο από το κράτος και τους εργοδότες, μια και ούτως ή άλλως, η λεγόμενη κρατική-εργοδοτική εισφορά είναι κομμάτι από την υπεραξία που καρπώνονται.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

 Η) ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ

Το διεκδικητικό πλαίσιο και το πρόγραμμα δράσης του συνεδρίου της ΔΟΕ απηχεί την συνολική τοποθέτηση της ΔΟΕ πάνω σε όλα τα ζητήματα που μας αφορούν και καθορίζει και το περιεχόμενο αλλά και τις αρχές και την κατεύθυνση που πρέπει να έχει η δράση της ΔΟΕ. Δεν συζητάμε λοιπόν για μια απόφαση που αφορά μια απεργία  στην οποία που μπορεί να υπάρχουν επιλογές για το ποια αιτήματα αιχμής  θα καθορίσουν την αντιπαράθεση στη συγκεκριμένη μάχη. Από αυτή την άποψη η πρότασή μας σε αυτό το θέμα της Η.Δ. είναι πλήρης και συνολική, γιατί θα μας δεσμεύει να κινηθούμε με βάση αυτή για μια ολόκληρη περίοδο, τουλάχιστον όλο τον επόμενο χρόνο.

Το διεκδικητικό πλαίσιο κατά συνέπεια οφείλει να απαντάει στα ζητήματα αρχών, στα ζητήματα που αφορούν την τοποθέτηση του εκπαιδευτικού κινήματος απέναντι σε πολιτική και νόμους που ήδη είναι σε ισχύ και εφαρμόζονται καθώς και σε ζητήματα και μέτρα που τώρα περνάνε είτε προετοιμάζονται (νέες αναδιαρθρώσεις κλπ).

Με τι είμαστε αντιμέτωποι:

Όλοι μας όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είμαστε αντιμέτωποι με την προσπάθεια των κυρίαρχων του κόσμου – κεφάλαιο, ΗΠΑ, ΕΕ, εθνικές κυβερνήσεις – να καταργήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα, να αυξήσουν αχαλίνωτα τα κέρδη τους δίνοντας όλο και λιγότερα στον λαό και περιορίζοντας κάθε κοινωνική παροχή (παιδεία, υγεία κλπ) και να επιβάλουν την κυριαρχία τους υποτάσσοντας κάθε διαφορετική φωνή ή αντίσταση.

Σ΄ αυτή την κατεύθυνση γινόμαστε μάρτυρες σειράς μέτρων σε όλες τις χώρες της Ευρώπης που, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, στην ουσία επιβάλουν την ελαστική, φτηνή, ανασφαλή εργασία, αμφισβητώντας ότι έχουν κατακτήσει ως τώρα οι εργαζόμενοι, προβάλλοντας ως πρότυπα τα εργασιακά μοντέλα τύπου Κίνας ή των χωρών της Αν. Ευρώπης!! (οδηγία Bolkestein, κατάργηση του δώρου Χριστ., Πάσχα και επίδομα αδείας στη Γερμανία από την κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στην Βρετανία του σοσιαλδημοκράτη Μπλέρ και την Αυστρία, Συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης – ανασφάλιστη εργασία των νέων από τους συντηρητικούς στη Γαλλία, Διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου – ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου από το «σοσιαλιστή» Γιαννίτση και το συντηρητικό Παναγιωτόπουλο, αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση Σιούφα και Ρέππα και νέος διάλογος για το ασφαλιστικό,  αμφισβήτηση της μονιμότητας, επέκταση της ελαστικής εργασίας (συμβασιούχοι , ωρομίσθιοι) κλπ)

Στην ίδια κατεύθυνση (βλέπε αποφάσεις Λισσαβόνας, Μπολώνιας, Βερολίνου) βλέπουμε την επιβολή ενιαίων μέτρων για την Παιδεία με κοινή κατεύθυνση την  απόλυτη προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς για την αξιοποίηση της γνώσης από το κεφάλαιο ως βασική παραγωγική δύναμη και την αύξηση της κερδοφορίας σε όφελός του. (κοινά συστήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης – αξιολόγηση ΑΕΙ και κοινοί δείκτες για όλες τις βαθμίδες, αποκέντρωση και εισβολή των χορηγών στο περιεχόμενο και τη λειτουργία της εκπαίδευσης, επέκταση του σχολικού χρόνου, προώθηση κατηγοριοποιήσεων και αποκλεισμού μεγάλων κομματιών του μαθητικού πληθυσμού.

Έτσι εξηγείται γιατί διαγκωνίζονται οι πολιτικοί της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ για το πια μοντέλα θα αντιγράψουν στην εργασία και την Παιδεία (Σουηδικό ή Ιρλανδικό, Φινλανδικό ή Σαξονικό κλπ) και τσακώνονται για τα επιμέρους όταν τα μέτρα που προτείνουν συμφωνούν στην ουσία τους και διεκδικούν το ποιος καλύτερα θα εφαρμόσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Απέναντι στο βάθος και την έκταση των αλλαγών και την επιθετικότητα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι παντού, νιώθουμε αδύναμοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε και να εμποδίσουμε στην πράξη αυτές τις εξελίξεις.

 Τη δεκαετία του ’90 οι αντιδράσεις ήταν μηδαμινές ενώ μετά το 2000 εμφανίζονται πιο συνολικά μαχητικά ξεσπάσματα ακόμα και σε χώρες που τα κινήματα έδειχναν να έχουν εξαφανιστεί (αντιδράσεις στην Αυστρία για το ασφαλιστικό, στη Γερμανία απεργία διαρκείας των Δημοσίων Υπαλλήλων, στη Βρετανία απεργία 1.500.000  υπαλλήλων για το ασφαλιστικό κλπ). ωστόσο παρά το ξύπνημα και τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτών των κινημάτων στην καρδιά πια της Ευρώπης αυτά τα κινήματα ηττώνται.

Το μόνο κίνημα που κατάφερε να νικήσει κατά κράτος, μετά από πολλά χρόνια και να υποχρεώσει σε άτακτη υποχώρηση την κυβέρνηση σε ένα νόμο που αποτελούσε κεντρική επιλογή για την εφαρμογή των εργασιακών μεταρρυθμίσεων ήταν το πρόσφατο κίνημα της Γαλλίας και γι’  αυτό αξίζει να το μελετήσουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα για τα χαρακτηριστικά του, για να τους κάνουμε επιτέλους ΝΙΚΗΦΟΡΟΥΣ και τους δικούς μας αγώνες.

Γιατί ΝΙΚΗΣΕ το κίνημα  στη Γαλλία;

Το Γαλλικό κίνημα:

·            Είχε παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Συντονίστηκαν  το φοιτητικό και το νεολαιστικο κίνημα μαζί με τους εργαζόμενους από σχεδόν όλους τους κλάδους και πήρε χαρακτηριστικά Γενικής Απεργίας. Δεν έμεινε κομματιασμένο ένας – ένας κλάδος μόνος του να απομονώνεται και να χτυπιέται από την κυβέρνηση.

·            Είχε αποφασιστικότητα και ξεκάθαρους στόχους – την πλήρη απόσυρση – χωρίς να παζαρεύει τους όρους χειροτέρευσης για τους εργαζόμενους. Έβαζε αυτό τελεσίγραφα στην κυβέρνηση και δεν τσιμπούσε σε επιμέρους αλλαγές και στημένους διαλόγους για το πόσα θα χάσουν.

·            Τόλμησε να βάλει στην εξέλιξή του πολιτικούς στόχους –την πτώση της κυβέρνησης- αφού δεν ήταν διατεθειμένη να ικανοποιήσει τους στόχους του και να γίνει πολύ πιο απειλητικό.

·            Είχε διάρκεια μέχρι τη νίκη και μορφές σύγκρουση  και όχι τουφεκιές κάθε δύο και τρεις μήνες.

·            Στηριζόταν στην άμεση δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων ώστε οι συμμετέχοντες να καθορίζουν το περιεχόμενο και την εξέλιξη του αγώνα χωρίς να τον εκχωρούν σε φωτισμένους αντιπρόσωπους.

·            Είχε την πλατιά συμμετοχή εκατομμυρίων ανθρώπων στους δρόμους και όχι από τους καναπέδες τους.

Αντίθετα, τι συμβαίνει στο συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας;

Στον αντίποδα αυτού του κινήματος το συνδικαλιστικό μας κίνημα, κάτω από την κυριαρχία της επίσημης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, κινείται στην αντίπερα όχθη.

·            Στο περιεχόμενο των στόχων του αποδέχεται τα ιδεολογήματα και τους στόχους των κρατούντων (ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία των επιχειρήσεων κλπ) και προσπαθεί με δεδομένη την κατεύθυνση, συναινώντας κατά βάση στα μέτρα, να καθυστερήσει το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Τρέχει σε κάθε διάλογο και τσιμπάει σε κάθε ελιγμό της κυβέρνησης.

·            Οι αγώνες είναι διαλειμματικοί με μεγάλα χάσματα, με επετειακό χαρακτήρα κάθε δύο και τρεις μήνες χωρίς συνέχεια, διάρκεια και αποφασιστικότητα.

·            Δεν υπάρχει διακλαδικός συντονισμός και όποιος αγώνας έχει πραγματικά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά απομονώνεται και χτυπιέται από την κυβέρνηση αντί να γίνει το κέντρο και η σπίθα για να ξεσπάσουν ταυτόχρονα και άλλοι κλαδικοί αγώνες διαρκείας και να δημιουργήσουν μεγάλα πολιτικά γεγονότα που θα στριμώχνουν πραγματικά την κυβέρνηση. Αντίθετα ο όποιος «συντονισμός» εκφυλίζεται μέσω της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε παραπάνω.

·            Όλα καθορίζονται κυρίως από τα πάνω και στις περισσότερες περιπτώσεις απουσιάζουν εντελώς οι Γενικές Συνελεύσεις και η συμμετοχή των εργαζόμενων στη λήψη του σχεδιασμού και των αποφάσεων των αγώνων.

·            Η συμμετοχή των εργαζόμενων στις κινητοποιήσεις είναι μικρή και άνευρη και εξαντλείται στην καλύτερη περίπτωση στη συμμετοχή στην απεργία.

·            Δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα ακόμα και όταν θέλουν να κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, αντιπολιτεύονται στα λόγια και στην κρίσιμη στιγμή που πρέπει να ξεδιπλωθεί ή να στηριχτεί ένας αγώνας τα «μαζεύουν» (υπογράφουν την επαίσχυντη, δίχρονη Ε.Σ.Σ.Εργασίας η ΓΣΕΕ, ξεπουλάνε την απεργία στους ΟΤΑ ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, κλπ)

Αποτέλεσμα είναι να μην εμπνέει τους εργαζόμενους και να λειτουργεί διευκολυντικά στην  προώθηση των μέτρων, αφού ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει ένα κίνημα που να μπορέσει να αποτρέψει τα κυβερνητικά μέτρα.

Η περίπτωση της ΔΟΕ στην εκπαίδευση:

Στην ίδια γραμμή η ΔΟΕ έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για την ανάπτυξη πραγματικών αγώνων του κλάδου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει κάνει ούτε μία απεργία του κλάδου εκτός από τις γνωστές 24ωρες της ΑΔΕΔΥ, ενώ φέτος δεν έκανε ούτε ένα συλλαλητήριο εκτός ΑΔΕΔΥ!

Όλο το χρόνο τα βρίσκει με τη ΔΑΚΕ και σε συμφωνία μαζί της προχωράει σε αποφάσεις, ακόμα και τώρα προς το συνέδριο που διακυρήσει ότι θέλει να πάρει αποφάσεις αγώνα για τη νέα χρονιά, έχει καθορίσει το περιεχόμενό του και προδιαγράψει τις αποφάσεις του μαζί με τη ΔΑΚΕ και θα έρθει στο συνέδριο να προτείνει αγωνιστική έναρξη τη νέα χρονιά!

Την ίδια στιγμή ενώ πραγματοποιούνται ή προετοιμάζονται σοβαρές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης στις κατευθύνσεις που αναφέρουμε εισαγωγικά, η ΔΟΕ είτε δεν ασχολείται είτε συμφωνεί με αυτές.

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να καταλήξουμε σε ένα Διεκδικητικό πλαίσιο και ένα Πρόγραμμα δράσης που να αποτυπώνει αυτά τα συμπεράσματα φιλοδοξώντας να διαμορφώσουμε ένα πραγματικό αγωνιστικό ρεύμα με νικηφόρα προοπτική.

 Ένα ρεύμα που θα απευθύνεται στη βάση του κλάδου και σε όλες τις δυνάμεις που επαγγέλλονται τον αγωνιστικό δρόμο και θα απευθύνει αγωνιστικό κάλεσμα και συντονισμό σε όλους τους μάχιμους χώρους εργαζομένων και τα κινήματα(φοιτητικό, νεολαιίστικο, κλπ).

Ένα ρεύμα που δε θα μένει στη στενή διεκδίκηση αιτημάτων διαχειριστικού χαρακτήρα και στο συνδικαλισμό που είτε σέρνεται στα γόνατα είτε κηρύσσει την αναχώρηση, αλλά θα πετύχει  την εσωτερική συσπείρωση όλου του κλάδου με αιτήματα που συγκρούονται με τους πυρήνες της κυρίαρχης πολιτικής, που υπερασπίζουν βαθιά το δημόσιο σχολείο και την εργασιακή δημοκρατία, που αναπνέουν το οξυγόνο των ΓΣ και των επιτροπών αγώνα και των κοινωνικών συμμαχιών.

Ένα κίνημα που θα προχωρήσει σε πραγματικούς αγώνες με απεργία διαρκείας και διάθεση για πραγματική αντιπαράθεση και σύγκρουση με την πολιτική του μπλοκ εξουσίας, μέχρι τη Νίκη.

Στη συγκεκριμένη περίοδο και εν’ όψει της νέας χρονιάς, η πρόταση που καταθέτουμε μαζί με τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις μας και επεξεργασίες πρέπει να απαντάει στην επίθεση που ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο έχει ξεδιπλώσει το μπλοκ εξουσίας, δηλαδή στην:

·            ακόμα πιο σκληρή λιτότητα, τη νέα έκρηξη της ακρίβειας, την πολιτική συρρίκνωσης των μισθών, την διαπραγμάτευση νέου μισθολογίου.

·            Την νέα αντιασφαλιστική επίθεση, ΕΕ, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με τον νέο περίφημο διάλογο που πρόκειται να ξεκινήσει, αλλά και τα μέτρα που ήδη «στα μουλωχτά» παίρνουν, όπως το νόμο που ψήφισαν τον Μάρτιο, για την δυνατότητα να «παίζουν» στο χρηματιστήριο το 60%!!!των αποθεματικών των ταμείων(που πέρασε στα ψιλά), εγκαινιάζοντας τη νέα ληστεία των χρημάτων των εργαζομένων και τη χαριστική απόδοσή τους στο μεγάλο κεφάλαιο.

·            Την αχαλίνωτη επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, με την κατεδάφιση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων μέχρι τώρα, την κατάργηση του 8ωρου και την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, την Συνταγματική αναθεώρηση, την αμφισβήτηση της μονιμότητας παντού και την επέκταση των συμβασιούχων και των ωρομίσθιων, και την εφαρμογή της σύνδεσης μισθού απόδοσης  αξιολόγησης.

·            Την προώθηση νέων αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση με την ιδιωτικοποίηση , μέσω της Συνταγματικής Αναθεώρησης και της εφαρμογής του νόμου για τη «Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα και την ανάθεση των νέων σχολικών κτιρίων(ανέγερση και εκμετάλλευση για 25 χρόνια!!!) σε ιδιώτες, την αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση και την αποκέντρωση(βλέπε Φιλανδικά και Σουηδικά μοντέλα) καθώς και την τομή που επιχειρείται στο περιεχόμενο και την λειτουργία της εκπαίδευσης με την εισαγωγή των νέων βιβλίων , την προσπάθεια εφαρμογής των νέων αναλυτικών προγραμμάτων (ΑΠΣ και ΔΕΠΠΣ) και την υποχρεωτική επέκταση της Ευέλικτης Ζώνης και μαζί της αξιολόγησης και των χορηγών στην εκπαίδευση, καθώς και της αξιολόγησης των μαθητών (νέα βιβλία, εξετάσεις στην Ε΄ και ΣΤ΄).

Έχουμε ανάγκη από ένα περιεχόμενο αγώνα που θα ιεραρχεί το ζήτημα των μισθών και της οικονομικής κατάστασης των εκπαιδευτικών  όχι σαν τελευταίο, αλλά στη θέση και στην αξία που έχει για την ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων. Ιδιαίτερα την επόμενη περίοδο που η επίθεση της κυβέρνησης με την «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων και των δεικτών θα ενταθεί, η αναφορά και η διεκδίκηση των οικονομικών ζητημάτων πρέπει να είναι στοιχείο της καθημερινής μας πάλης και να μην υπάρχει αγώνας που να μην συνδέεται και να μη δείχνει τις συνέπειες από την ακολουθούμενη ταξική πολιτική.

Γι’ αυτό στο διεκδικητικό πλαίσιο το οικονομικό αίτημα μπορεί να συνοψίζεται στο:

1.   Να ζούμε αξιοπρεπώς μόνο από το μισθό μας, διεκδικώντας ίδιες αποδοχές για όλους με βάση τα χρόνια υπηρεσίας, χωρίς καμιά διαφοροποίηση  (ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη), χωρίς αξιολόγηση ή την ψευδεπίγραφη παραγωγικότητα (όχι στη σύνδεση μισθού απόδοσης αξιολόγησης), και να εξειδικεύεται τώρα στο αίτημα αναπλήρωση των ονομαστικών απωλειών με τη διεκδίκηση 400 ευρώ καθαρά στους βασικούς μισθούς τώρα, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ο μισθός του πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού στα 1400 ευρώ καθαρά. Αφορολόγητο όριο να είναι ο μισθός του πρωτοδιόριστου.

Καμιά φορολογική επιβάρυνση άμεση ή έμμεση, ούτε ένα ευρώ για τα χρέη και τις μαύρες τρύπες που δημιούργησε η ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο τρόπος που θα διεκδικήσουμε το οικονομικό αίτημα κι όχι μόνο αυτό, είναι η απαίτηση για υπογραφή κλαδικής συλλογικής σύμβασης. Επιμένουμε στον τρόπο αυτό γιατί απαντάει στην επίθεση της κυβέρνησης στις συλλογικές συμβάσεις και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων γενικότερα. Ακόμα πιστεύουμε πως δίνει ώθηση στον διεκδικητικό αγώνα, μπορεί να συσπειρώσει καλύτερα τις δυνάμεις του κλάδου και να απελευθερώσει τη δυναμική του, ενιαιοποιεί τον κλάδο των εκπαιδευτικών, μπορεί να βοηθήσει στον συντονισμό με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους κλάδους εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, (μακριά από την «μούχλα» της ΑΔΕΔΥ) παίρνοντας υπόψη και τη δυναμική του καθένα και την αντίστοιχη ανάπτυξη του κινήματος και τέλος αποτρέπει τα σχέδια της κυβέρνησης για διακλαδικές και ατομικές εργασιακές σχέσεις και αποδοχές.

  Στον εκπαιδευτικό τομέα το κεντρικό αίτημα προτείνουμε να είναι:

·               Ενιαία 12χρονη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, χωρίς διαχωρισμούς και διαδικασίες απόρριψης, χωρίς αξιολόγηση-χειραγώγηση εκπαιδευτικών και μαθητών, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο. Το αίτημα αυτό μπορεί τη συγκεκριμένη στιγμή να επικαιροποιηθεί με την διεκδίκηση:

·               Όχι στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης μέσω της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Κατάργηση των ν.2525 και ν. 2640.

·               Γενναία χρηματοδότηση της εκπαίδευσης στο 15% του ΓΚΠ.

·               Μείωση του αριθμού των μαθητών σε 1-20 και 1-15 ανά τάξη στην Α΄και Β’ και Νηπιαγωγείο.

·               Όχι στην αξιολόγηση-χειραγώγηση. Όχι στην αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων και την κατηγοριοποίησή τους. Όχι  στην αποκέντρωση και την εισβολή των χορηγών στην εκπαίδευση. Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης (ν.2986, Καθηκοντολόγιο)

·               Οργανώνουμε συλλογικές αντιστάσεις στην πράξη σε κάθε προσπάθεια υλοποίησης, ώστε να μη δεχθούμε κανέναν αξιολογητή στην τάξη, να μην προχωρήσει καμιά διαδικασία αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης.

·               Όχι στην Ευέλικτη Ζώνη να αποσυρθεί η Υ.Α.  για την υποχρεωτική εφαρμογή της. Διαδικασίες συζήτησης και έκφρασης της άποψης των εκπαιδευτικών για την  κριτική αποτίμηση των νέων βιβλίων και των προγραμμάτων σπουδών, χωρίς τετελεσμένα με πρόβλεψη αναθεώρησής τους όπου χρειάζεται. Βιβλία που θα ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας και θα ενισχύουν την ανάπτυξη κριτικής σκέψης. Όχι  στις εξετάσεις στην Ε’ και στην ΣΤ’.

·               Όχι στο ολοήμερο σχολείο και στην επέκταση της λειτουργίας του κανονικού σχολείου μετά της 1.30μμ καθώς και σε κάθε υποχρεωτικότητα στη συμμετοχή των μαθητών.

·               Κάλυψη από το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά όλων των σύγχρονων αναγκών και δραστηριοτήτων, δωρεάν,  με ανάπτυξη πολιτιστικών – αθλητικών δραστηριοτήτων στο χώρο του σχολείου με ειδικό μόνιμο προσωπικό και με κατοχυρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα για όλους.

Στο εργασιακό επίπεδο διεκδικούμε:

·                     Όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους στην εκπαίδευση. Όχι στην συνταγματική αναθεώρηση , την άρση της μονιμότητας. Κατάργηση του ΔΥΚ.

·                     Κάλυψη όλων των αναγκών, πραγματικών και λειτουργικών, με νέες οργανικές θέσεις και με μόνιμους διορισμούς για όλο το αναγκαίο εκπαιδευτικό έργο. Βελτίωση των εργασιακών συνθηκών των εκπαιδευτικών.

·                     Κατάργηση της ωρομισθίας και του θεσμού του αναπληρωτή. Διορισμός όλων των αναπληρωτών. Κανένας αναπληρωτής και ωρομίσθιος χωρίς δουλειά.

·                     Κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, διορισμοί με βάση το χρόνο λήψης πτυχίου.

·                     Διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, υπεύθυνος για τη λειτουργία του σχολείου είναι ο σύλλογος διδασκόντων.

·                     Μείωση του διδακτικού ωραρίου στα επίπεδα της Β/θμιας

·                     Το διδακτικό ωράριο είναι απαραβίαστο, όχι στο ωράριο «απασχόλησης», στα σπαστά και κυλιόμενα ωράρια, στις υποχρεωτικές υπερωρίες.

4)                          Στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό διεκδικούμε όχι μόνο να μη χειροτερεύσει το υπάρχον καθεστώς, που όπως φαίνεται θα επιχειρήσει το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση και οι εταίροι της, αλλά διεκδικούμε πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια υπηρεσίας ή στα 55 χρόνια ζωής, ίση με τον τελευταίο μισθό. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα – Ρέππα και των νόμων που επιτρέπει το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματηστήριο. Κατάργηση των υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών μας και χωρίς καμιά μείωση των μερισμάτων των επικουρικών ταμείων. Κατάργηση των εργατικών εισφορών, εργατικός έλεγχος στα ταμεία. Πλήρη και δωρεάν υγειονομική και φαρμακευτική περίθαλψη.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ

Με το διεκδικητικό πλαίσιο αυτό που πιστεύουμε πως ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας προτείνουμε να οργανώσουμε τα βήματα μας  ενωτικά στη βάση, μέσα από Γ.Σ. αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης που συλλογικά μπορούμε να αποφασίσουμε . Αφετηριακά αυτό που τονίζουμε είναι  πως επειδή πραγματικά θέλουμε να νικήσουμε ο αγώνας μας θα πρέπει να έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία:

 Γι’ αυτό προτείνουμε απεργιακό αγώνα διαρκείας με εξασφάλιση των προϋποθέσεων πρώτα στο εσωτερικό του κλάδου αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία που θα ξεκινήσει με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς είτε αργότερα αν αυτό εξυπηρετεί δημιουργία  προϋπόθέσεων συντονισμού με άλλους κλάδους εργαζομένων.

Στο εσωτερικό του κλάδου:

Να προχωρήσουμε σε ενημερωτικές συναντήσεις, έκδοση του αναγκαίου υλικού (αφίσα, γράμμα σ’ όλους και όλες). Διατύπωση της χάρτας των εκπαιδευτικών αναγκών του σήμερα. Αρθρογραφία στον τύπο    για τα μείζονα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Γενικές Συνελεύσεις σε όλη την χώρα την ημέρα του αγιασμού για οργάνωση συγκεκριμένων αγωνιστικών βημάτων τοπικού χαρακτήρα, εκλογή ΑΠΕΡΓΙΑΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ και ενεργοποίησης όλου του κλάδου.

Οριζόντιος συντονισμός των συλλόγων και των συλλόγων διδασκόντων και κυρίως των αντίστοιχων γενικών συνελεύσεων και οργάνωση της παρέμβασης σε επίπεδο τοπικό, δημιουργώντας γεγονότα, με κάλεσμα σε αντίστοιχες ΕΛΜΕ, άλλα σωματεία εργαζομένων και τοπικούς φορείς, στις συνοικίες και τους δρόμους  για τα καθημερινά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε στα σχολεία και για τα προβλήματα της ακρίβειας και της λιτότητας και του εργασιακού και του ασφαλιστικού μεσαίωνα.

Κεντρικός σχεδιασμός και πανελλαδική δικτύωση, συγκροτώντας κεντρική απεργιακή επιτροπή, που θα αναλάβει την ευθύνη του Αγώνα και δημιουργία απεργιακού ταμείου.

Προς άλλους χώρους:

Αρχές  του Σεπτέμβρη να καλέσει η ΔΟΕ σύσκεψη ομοσπονδιών των κλάδων που βρίσκονται σε αγωνιστική κινητικότητα για απεργιακό συντονισμό την περίοδο που θα ξεκινήσουμε την απεργία διαρκείας.

Κάλεσμα σε οριζόντια συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων με τους συλλόγους μας και κοινές διαδικασίες συζήτησης και δράσης (κοινές Συνελεύσεις διδασκαλικών συλλόγων και ΕΛΜΕ, κοινές εκδηλώσεις, κοινές εξορμήσεις ενημέρωσης με εργαζόμενους από διαφορετικούς χώρους και κάλεσμα συμμετοχής στον Αγώνα σε όλους τους εργασιακούς χώρους, καμπάνιες ενημέρωσης στις γειτονιές και τις τοπικές κοινωνίες, δημιουργία τοπικών γεγονότων – κοινητοποιήσεις, συναυλίες, οικονομικές εξορμήσεις για στήριξη της απεργίας κλπ

Απεύθυνση   στην κοινωνία για στήριξη του αγώνα.     

Καμπάνια ενημέρωσης των εργαζόμενων γονιών για τα προβλήματα όχι μόνο της εκπαίδευσης, αλλά και συνολικά των εργαζομένων, με στόχο τη συγκρότηση μετώπων παιδείας αλλά και εργασίας.(γράμμα, ενημερωτικές αφίσες, τοπικές συγκεντρώσεις)

Συντονισμός όλων των εμπλεκόμενων με την παιδεία φορέων και όλων των κλάδων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, για να γίνουν από κοινού τα αγωνιστικά και απεργιακά βήματα.

Μεγάλη σημασία έχει η προσωπική επαφή στα σχολεία για να διαπιστώσουν όλοι πως ο αγώνας όχι μόνο είναι αναγκαίος, αλλά  μπορεί να είναι νικηφόρος, αν όλοι και όλες που είμαστε μέλη της χαμηλόμισθης εκπαιδευτικής τάξης στηρίξουμε τις διεκδικήσεις μας και τις μορφές που επιλέγουμε.

Αν γίνει αποδεκτή  η αγωνιστική αυτή λογική, μέσα από συνελευσιακές διαδικασίες που πιστεύουμε πως πρέπει να είναι συνεχόμενες αποφασίζουμε τα απεργιακά μας βήματα που μπορεί να είναι απεργιακός αγώνα διαρκείας με τη μορφή των επαναλαμβανόμενων 5ήμερων που θα αποφασίζονται από τις γενικές συνελεύσεις όπου κατηγορηματικά με τη δύναμη της συμμετοχής μας θα δηλώσουμε την απόφαση μας να διεκδικήσουμε μέχρι τέλους την ικανοποίηση των αιτημάτων μας.

Αυτό που πρέπει να δηλώσουμε όλοι και όλες είναι πως:

Δε θα απεργήσουμε για «την τιμή των όπλων». Δε θα απεργήσουμε για να καταγράψουμε απλά τη διαφωνία και τη δυσαρέσκεια μας.Δε θα απεργήσουμε για να υπηρετήσουμε συνδικαλιστικές, κομματικές ή άλλες  σκοπιμότητες.Δε θα απεργήσουμε για να «παίξουμε» το αντιπολιτευτικό παιχνίδι κανενός κόμματος εν΄όψει των δημοτικών εκλογών.

Θα απεργήσουμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας.. Θα  απεργήσουμε για να νικήσουμε

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ  ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ Γ.Σ. ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ