15 λόγοι

για να

απεργήσεις

στις 15

Μάρτη:

1.                       Γιατί δεν πρέπει να ανεχτείς για μια ακόμα φορά, παθητικά και αδιαμαρτύρητα, τη λιτότητα, την οικονομική ανέχεια και την απαξίωση που σηματοδοτεί η «αύξηση» - κοροϊδία 3% (2% στο σύνολο του μισθού). Γιατί οι «αυξήσεις» στο μισθό σου θα εξανεμιστούν από τον πληθωρισμό και την ακρίβεια. Γιατί η εξάντληση του μισθού πριν φτάσει το επόμενο δεκαπενθήμερο, αποτελεί πια μέρος της καθημερινότητας για πολλούς από μας, μιας πραγματικότητας που δεν πρέπει να αποδεχτούμε. Γιατί πρέπει να ανατραπεί η πολιτική που από τη μια καταδικάζει την εργαζόμενη πλειοψηφία σε λιτότητα διαρκείας, σε φτώχεια και ανεργία και από την άλλη μοιράζει απλόχερα κέρδη και φοροαπαλλαγές δισεκατομμυρίων € στις οικονομικές ελίτ.

2.                       Γιατί η κυβέρνηση πέταξε τη μάσκα της ήπιας προσαρμογής, ανοίγοντας με την Συνταγματική Αναθεώρηση το δρόμο για την κατάργηση της μονιμότητας και την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο τομέα.. Μια τέτοια αναδιάρθρωση δεν θα αφήσει κανένα μας ανεπηρέαστο. Οι αδιόριστοι, οι ωρομίσθιοι και οι αναπληρωτές θα δουν τους όρους εργασίας και διορισμού τους να χειροτερεύουν, οι μόνιμοι θα γίνουν πιο ευάλωτοι απέναντι στην επέλαση της αξιολόγησης και της ανατροπής των εργασιακών τους σχέσεων, ενώ οι παλαιότεροι συνάδελφοι θα πρέπει να ανησυχούν για την τύχη των επικουρικών ταμείων στην περίπτωση που όλο και περισσότερες ανάγκες στην εκπαίδευση καλύπτονται από ωρομίσθιους. Η κυβέρνηση προχωρά και ένα βήμα πιο πέρα : Συγκροτεί επιτροπή «σοφών» για να προωθήσει τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που θα αυξάνουν τα όρια ηλικίας και θα ψαλιδίζουν παραπέρα τις συντάξεις. Επιδιώκει να ψηφίσει τώρα το νόμο για να τον εφαρμόσει μετά τις εκλογές όποια κυβέρνηση εκλεγεί. Οι αντιστάσεις και οι αγώνες που θα οργανώσουμε όλοι μαζί θα κρίνουν τελικά αν θα αναχαιτιστεί αυτή η κυβερνητική επέλαση.

3.                       Γιατί πρέπει να αρνηθείς μια ζωή φθηνή, ένα αγοραίο σχολείο φθηνό για σένα και τους μαθητές σου. Γιατί η υποβάθμιση και απαξίωση του δημόσιου σχολείου, οι περικοπές στις δαπάνες για την παιδεία, οι ανύπαρκτες υποδομές, οι ανισότητες στη μόρφωση, διαμορφώνουν μια πραγματικότητα που πρέπει να αγωνιστούμε για να την αλλάξουμε. Γιατί εμείς οι εκπαιδευτικοί, πρέπει να υπερασπίσουμε πρώτοι απ’ όλους το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση, να σηκώσουμε πρώτοι το φραγγέλιο απέναντι στους έμπορους της γνώσης, να ορθώσουμε τείχος ενάντια στην επέλαση των ιδιωτών στην παιδεία, στη νομιμοποίηση των ιδιωτικών ΑΕΙ. Απέναντι στη λογική που λέει ότι ο καθένας θα μορφώνεται τόσο, όσο το αντέχει η τσέπη του.

 

4.                       Γιατί, αν είσαι ωρομίσθιος, οι αποδοχές σου (που σου δίνουν όποτε το θυμούνται) μειώθηκαν από τα 9 στα 7 €, οι εργασιακές συνθήκες που βιώνεις είναι μεσαιωνικές και το μέλλον σου αβέβαιο. Έχεις και το δικαίωμα αλλά και τους λόγους για να απεργήσεις στις 15 Μάρτη απέναντι σε  αυτούς που στο δικό σου πρόσωπο επέλεξαν να καταργήσουν όλες τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών.

5.                       Γιατί αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και για μας η καμπάνα και τότε θα έχουμε μείνει μόνοι μας ! Σήμερα η κυβέρνηση επιχειρεί να σαρώσει το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων στον ιδιωτικό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα : Κατάργηση του οχτάωρου, απελευθέρωση του ωραρίου στο εμπόριο, εργασία μέχρι αργά το Σάββατο - προαγγελία εργασίας και τις Κυριακές, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων, κατάργηση της μόνιμης και σταθερής εργασίας στις ΔΕΚΟ, ανατροπές στο ασφαλιστικό ξεκινώντας από το χώρο των τραπεζών… Σκέψου : αν όλα αυτά τα μέτρα περάσουν, αν γύρω μας επικρατήσει μια κοινωνική έρημος, όταν θα έρθει η δική σου σειρά, δεν θα βρίσκεται κανείς δίπλα σου να σε υποστηρίξει.

6.                       Γιατί τώρα που ανοίγουνε σοβαρά απεργιακά μέτωπα μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση, τώρα που η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυτά, ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. Να παλέψουμε για την ανατροπή της λιτότητας, για την υπεράσπιση της μονιμότητας, των εργασιακών μας δικαιωμάτων, για τη διεκδίκηση του καθολικού δικαιώματος στη μόρφωση και την εργασία. Αύριο, αν οι απεργίες ηττηθούν, αν η κυβερνητική επίθεση σαρώσει χωρίς αντιστάσεις τους εργαζόμενους σε μια σειρά κλάδους, η θέση μας θα είναι πιο δύσκολη.

7.                       Γιατί η απεργία των ναυτεργατών, η μάχη ενάντια στην πολιτική επιστράτευση, η πρωτοφανής αλληλεγγύη που εκφράστηκε από εκατοντάδες σωματεία και φορείς και εκδηλώθηκε έμπρακτα με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζόμενων στις πορείες, τις απεργιακές φρουρές και τις συγκεντρώσεις στο λιμάνι Πειραιά και σε άλλα λιμάνια της χώρας, έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι μπορούμε να νικήσουμε με ενότητα στη βάση, με αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και συντονισμό. Οι εκπαιδευτικοί, είχαν τη δική τους συμμετοχή σε αυτό το κύμα αλληλεγγύης με το κοινό ψήφισμα 11 Συλλόγων Π.Ε. του λεκανοπεδίου και τη μαζική – μαχητική παρουσία τους στο πλευρό των ναυτεργατών.

8.                       Γιατί η συμμετοχή στην απεργία, τις συγκεντρώσεις και τις μαζικές διαδικασίες, είναι η καλύτερη απάντηση στον πρωθυπουργό που δήλωσε μετά την επιστράτευση των ναυτεργατών ότι «η Πολιτεία δεν θα μείνει άβουλη και απαθής απέναντι σε ακρότητες». Γιατί ακρότητες και πρόκληση είναι οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, η ανεργία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η αφαίρεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γιατί το δικαίωμα στην απεργία είναι κατακτημένο με αγώνες και δεν το εκχωρούμε σε κανένα.

9.                       Γιατί δεν πρέπει πια να έχεις αυταπάτες ότι θα μας σώσουν στις επόμενες εκλογές οι «σωτήρες της αντιπολίτευσης».  Αν ξύσουμε το λούστρο της όποιας «ρητορείας» του Γ. Παπανδρέου, αλλά και στις τοποθετήσεις άλλων στελεχών του, θα βρούμε τη συνέχεια της ίδιας κυβερνητικής πολιτικής: Ανασφάλιστους εργαζόμενους, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, άρση μονιμότητας, ιδιωτικοποιήσεις. Ο ίδιες οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία ( βλ. «Θέσεις για ένα ανοιχτό σχολείο» ) πιέζουν  για γρηγορότερες και βαθύτερες αλλαγές κάτω από τις σημαίες της ιδιωτικοποίησης, της «αποκέντρωσης» και της αξιολόγησης. Τα δύο μεγάλα κόμματα και με τις θέσεις τους και με τις πράξεις τους συμφωνούν πως τα κοινωνικά αγαθά, οι εργαζόμενοι και η εργασία πρέπει να παραδοθούν στις δυνάμεις της αγοράς για «να θερμανθεί η οικονομία» και να υπηρετηθούν έτσι, οι εθνικοί  μύθοι της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας. Ο μόνος δρόμος λοιπόν είναι η οργάνωση αποφασιστικών αγώνων. Δύσκολος δρόμος, ανηφορικός, αλλά αποτελεί τη μόνη μας διέξοδο.

10.          Γιατί όλα αυτά δεν είναι απλώς κάποια μέτρα ή νόμοι, ούτε αφορούν κάποιες μεμονωμένες κατηγορίες εργαζομένων. Είναι μια κίνηση συνολική, όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αλλάξει ριζικά το πρότυπο του εργαζόμενου. Θέλουν να αποσαρθρώσουν κάθε έννοια συλλογικής κατάκτησης και κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης. Προσπαθούν να γενικεύσουν το πρότυπο του απασχολήσιμου με τις δύο ή τρεις εργασίες, τη συνεχή ανασφάλεια, τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Επιδιώκουν να περάσουν το μήνυμα πως «ότι ξέραμε, τελείωσε». Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. οργανώνουν αγώνες και απεργίες απέναντι σε αυτή την επίθεση. Εμείς θα μείνουμε παθητικοί, άβουλοι και μοιραίοι ;

11.            Γιατί όταν ο καθένας μας κοιτάζει μόνο «την πάρτη του», τον εαυτό του, επιστρέφουμε όλοι μαζί στο 19^ο αιώνα. Γιατί είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τις λογικές των ατομικών λύσεων, του βολέματος και των συντεχνιακών λογικών που μας έχουν οδηγήσει στην οικονομική και κοινωνική απαξίωση.

12.          Γιατί αυτή η απεργία πρέπει να γίνει υπόθεση δική σου, υπόθεση του κάθε εργαζόμενου, κόντρα στα παιχνίδια του υποταγμένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Με τη μαζική και αποφασιστική μας συμμετοχή, μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή την απεργία, από αυλαία ενός κύκλου συμβολικών επετειακών απεργιών, σε αφετηρία νέων, μαζικών και νικηφόρων απεργιακών αγώνων με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αγώνων με κοινωνικό, πανεργατικό, διακλαδικό χαρακτήρα, που θα ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό Συλλόγων και επιτροπών αγώνα, θα έχουν διάρκεια και νικηφόρα προοπτική και θα χτυπούν την καρδιά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτή την πρόταση πρέπει να στηρίξεις με την ενεργό παρουσία σου στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων.

13.        Γιατί κι εμείς οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, απεργούμε για να πετύχουμε νίκες και κατακτήσεις και όχι για να υπηρετήσουμε τις κομματικές – εκλογικές σκοπιμότητες των κομμάτων της αντιπολίτευσης ή της κυβέρνησης, μπροστά στις δημοτικές εκλογές.

14.           Γιατί τις απεργίες, δεν τις θέλει κανείς, ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που συναινούν στην επίθεση, υποκλίνονται και τις προκηρύσσουν με κρύα καρδιά.  Ο επίσημος συνδικαλισμός, ούτε θέλει ούτε μπορεί. Χρόνια τώρα, όπως έδειξε η προδοσία στην ΟΜΕ/ΟΤΕ, υποτάχθηκε, συμβιβάστηκε, μεταλλάχθηκε σε κυβερνητικό-εργοδοτικό βραχίονα μέσα στο σώμα των εργαζομένων. Ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή κήρυξε τον πόλεμο σε όλη την κοινωνία, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αντί να οργανώσουν σε βάθος και ένταση τους αγώνες εκλιπαρούν γονατιστές για διάλογο για να διατηρήσουν τα δικά τους κεκτημένα: το ρόλο του θεσμικού διαμεσολαβητή και του κυματοθραύστη των εργατικών αντιδράσεων. Οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι πρέπει στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις να συντονίσουμε τη δράση μας, να ανατρέψουμε το στημένο σκηνικό και να εισβάλλουμε μαζικά στο προσκήνιο με την παρουσία μας στις απεργίες, τις συγκεντρώσεις και τις Γενικές Συνελεύσεις.

15.            Στις 15 Μάρτη, μην πας στο σχολείο.

Με τη στάση και το παράδειγμά σου, παρέδωσε το καλύτερο μάθημα στους μαθητές σου. Ντύσου με τα χρώματα της αισιοδοξίας και του αγώνα και κατέβα στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε κάθε πόλη σε όλη τη χώρα. Κάνε την αγανάκτησή σου και την αγωνία σου Αγώνα και ένωσε τη φωνή σου με τη φωνή του Κόσμου της Εργασίας που θα είναι στους δρόμους και θα αγωνίζεται. Έλα να απεργήσουμε και γι’ αυτούς που δεν μπορούν να απεργήσουν. Τους συνάδελφούς μας τους συνταξιούχους που βλέπουν τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται από τη συνεχιζόμενη λιτότητα και την ακρίβεια. Τους μαθητές μας που προορίζονται να παίξουν το φθηνό και αναλώσιμο ρόλο του απασχολήσιμου σε μια αγορά εργασίας χωρίς δικαιώματα και δίχτυ ασφαλείας, σε μια πραγματική μεσαιωνική γαλέρα. Να δώσουμε το παρόν στις Γ.Σ. των συλλόγων. Να σχεδιάσουμε συλλογικά τα επόμενά μας βήματα! Να ακουστεί δυνατά η φωνή μας!

 

Στις 15 Μάρτη, κανείς να μην τραβήξει κουπί.

Να υποχρεώσουμε τη Γαλέρα να σταματήσει !

 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

www.paremvasis.gr