Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ

Τα δέκα τελευταία χρόνια οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας ζήσαμε με τον πιο χειροπιαστό τρόπο την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και της αξιοπρέπειας μας.

Μέσα από την επαγγελματικά απαξιωτική και κοινωνικά διαλυτική εξομοίωση, την υποβάθμιση του πτυχίου και την κατάργηση της επετηρίδας, τη λιτότητα στους μισθούς, τη φτώχεια των σχολείων, την επέκταση του ωραρίου, την εμφάνιση και επέκταση της ωρομισθίας, την εισαγωγή των χορηγών, την απόπειρα επιβολής της Ευέλικτης Ζώνης, την ανάπτυξη πρακτικών ανταγωνισμού μεταξύ σχολείων και συναδέλφων για τα ψίχουλα των «καινοτόμων προγραμμάτων» ή τα επιδόματα «θέσεων ευθύνης», την ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών και των δικαιωμάτων τους για τα υπαρκτά αλλά και τα ανύπαρκτα μειονεκτήματα του δημόσιου σχολείου, τη συγγραφή νέων αναλυτικών προγραμμάτων και σχολικών εγχειριδίων χωρίς καμία μέριμνα να ακουστεί η φωνή των εκπαιδευτικών, τη μετατροπή του μορφωτικού ιδεώδους σε αγωνία επαγγελματικής αποκατάστασης, την εγκατάλειψη της παιδείας στο βωμό της κατάρτισης και τη αέναη απειλή της αξιολόγησης συνειδητοποιούσαμε βήμα το βήμα ότι το σχολείο που οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν απέχει πάρα πολύ τόσο από τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών του 21^ου αιώνα όσο και από κάθε εκδοχή αξιοπρεπούς  εργασίας για τους εκπαιδευτικούς. Ήταν μια συνειδητοποίηση που κερδιζόταν βήμα το βήμα, χρόνο το χρόνο. Χωρίς μεγάλες τομές, αλλά και χωρίς ανάσα, αφού δεν πέρασε χρονιά που να μη χειροτέρεψε το σχολείο.

Αλλά αυτά τα δέκα χρόνια ήταν και χρόνια αντίστασης. Δέκα χρόνια που συλλογικά επιχειρήσαμε να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια της μηχανής τους. Από τα μπλόκα του ΑΣΕΠ ως την πολιτική ανυπακοή στην απόπειρα εισαγωγής της αξιολόγησης από τον Αρσένη, κι από την άρνηση εφαρμογής της εγκυκλίου Ευθυμίου περί υποχρεωτικής παραμονής στο σχολείο έως τις δύο το μεσημέρι ως την ανάπτυξη αντιμαθημάτων για τον πόλεμο στο Ιράκ, την Παλαιστίνη και το τσουνάμι, οι μικρές και οι μεγάλες στιγμές του κινήματος μας ήταν ήδη πολλές. Ώσπου φτάσαμε πέρσι μέσα από μια πρωτόγνωρη σε μαζικότητα διαδικασία συλλόγων διδασκόντων να ματαιώσουμε τα σχέδια του ΥΠΕΠΘ για την Ευέλικτη Ζώνη. Ταυτόχρονα ο προβληματισμός για το μέλλον του δημόσιου σχολειού βάθαινε. Συζητήσεις και διδακτικά υλικά για την ιστορία, τα θρησκευτικά, τις εθνικές γιορτές, την κοινωνική γνώση, την αξιολόγηση, τις εξετάσεις και την υποχρηματοδότηση των σχολείων  γέμιζαν με νόημα όλες τις διακηρύξεις μας για τη δημόσια παιδεία.  

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα την άνοιξη του 2006, οι παρεμβάσεις – κινήσεις – συσπειρώσεις ονειρευτήκαμε, σχεδιάσαμε και προτείναμε μια μεγάλη απεργία. Μια απεργία ικανή να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη όλων μας στον αγώνα. Μια απεργία που δεν θα παζαρεύει επιδόματα, δεν θα ζητάει εξωραϊσμούς της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Μια απεργία που θα αμφισβητεί ανοιχτά την αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας και την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μια απεργία που θα μπορεί μέσα από τον ίδιο τον αγώνα να οικοδομήσει ένα πανεκπαιδευτικό και πανεργατικό μέτωπο ικανό να αλλάξει τη ρότα της κυβερνητικής πολτικής. Εξασφαλίσαμε το αναγκαίο διεκδικητικό πλαίσιο και την απαραίτητη μορφή αγώνα για να μπορεί κάθε συνάδελφος να βρει στην απεργία αυτή τη δική του φωνή, αλλά και για να μπορέσει ο αγωνιζόμενος κλάδος μας να  μιλήσει στην καρδιά του λαού.  

Κι όταν ήρθε η ώρα όλοι καταλάβανε ότι οι δάσκαλοι του αγώνα γράφουν ιστορία. Οι δεκάδες χιλιάδες των απεργών που έσπασαν κάθε όριο ξαφνιάζοντας εχθρούς και φίλους, τα πλήθη και το πάθος των διαδηλώσεων που  αντιμετώπισαν τα χημικά και τις σιδηρογροθιές της καταστολής, η γλώσσα της ζωής και του αγώνα που μίλησε σε χιλιάδες γονείς στις συναντήσεις μας μαζί τους, η ορμητικότητα της αγωνίας μας και των ονείρων μας που εμφανίστηκε με χίλιους τρόπους και σε κάθε δυνατή περίσταση ξεσκέπασαν την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική. Κέρδισαν τη λαϊκή συμπαράσταση. Έδειξαν με τον πιο χειροπιαστό τρόπο ότι οι λαϊκές ανάγκες δεν χωράνε στην πολιτική αυτή.

Απέναντι σ’ αυτό τον αγώνα η κυβέρνηση θέλησε να επαναλάβει το παράδειγμα της Θάτσερ. Δεν τα κατάφερε.  Στην αρχή ήλπιζε πως θα κατόρθωνε να απομονώσει  και να εξουθενώσει την απεργία μας καθυβρίζοντας μας. Όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, κράτησε την αδιαλλαξία της,  έβγαλε τα ρούχα του υβριστή και φόρεσε τα ρούχα του στοργικού πατέρα που δεν υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών του. Η μεταμόρφωση αυτή δεν ήταν τυχαία. Παρουσιάστηκε μονάχα όταν εμφανίστηκε το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, μονάχα όταν όλοι οι συνδικαλιστικοί φορείς (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΠΑΜΕ) στοιχήθηκαν πίσω από τον αγώνα του κλάδου, μονάχα όταν η απεργία ηγεμόνευσε στη συνείδηση της κοινωνίας. 

  Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

Η απεργία μας είχε πολλές και σημαντικές πολιτικές παρακαταθήκες:

@    νομιμοποίηση του αιτήματος για το σπάσιμο της εισοδηματικής πολιτικής,

@    ξεσκέπασμα και κατακραυγή της πολιτικής του φθηνού σχολείου,

@    απονομιμοποίηση της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, παραίτηση  Γούπου,

@    δημιουργία του πανεκπαιδευτικού μετώπου και σοβαρών προϋποθέσεων για ένα μέτωπο παιδείας - εργασίας

Δεν είχαμε όμως άμεσες κατακτήσεις. Τι έφταιξε γι’ αυτό; Είναι προφανές πως αρκετά πράγματα θα μπορούσαμε να τα κάνουμε καλύτερα (π.χ. έγκαιρη και καλύτερη οργάνωση του απεργιακού ταμείου ώστε να αντέξουμε περισσότερο). Ωστόσο η κύρια αιτία της έλλειψης άμεσων κατακτήσεων δεν είναι εσωτερική στον κλάδο. Η συνδικαλιστική ηγεσία τόσο στις τριτοβάθμιες οργανώσεις (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) όσο και σε ομοσπονδίες με μαχητικό λόγο (ΠΑΜΕ) δεν κατόρθωσε να εκφράσει με αγωνιστικό τρόπο τη λαϊκή συμπαράσταση στην απεργία μας. Περιορίστηκε στη διεκπεραίωση των τυπικών υποχρεώσεων αλληλεγγύης. Η απουσία δεύτερου και τρίτου εργατικού αγώνα δίπλα στον δικό μας τροφοδότησε  την αδιαλλαξία της κυβέρνησης. Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η    η ανυπαρξία πραγματικής αντιπολίτευσης. Σε καμία στιγμή του αγώνα το ΠΑΣΟΚ (το δεύτερο κόμμα εξουσίας στη χώρα μας)  δεν υποστήριξε είτε την ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής ή έστω τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης στο 5% του ΑΕΠ ή στο 15% του προϋπολογισμού.  

Η ιστορική εμπειρία του κλάδου δείχνει ότι οι μεγάλες απεργίες ούτε κέρδισαν ούτε έχασαν τη στιγμή της λήξης τους. Το αποτέλεσμα τους καθορίστηκε μήνες ή λίγα χρόνια αργότερα. Οι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν από τις απεργίες αλλά δεν παγιώνονται. Αποτελούν το έδαφος των νέων αγώνων. Η  «αναπλήρωση της ύλης» αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, καθώς χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή από το ΥΠΕΠΘ για να εκβιάσει το κίνημά μας σε υποταγή   και να συκοφαντήσει τους εκπαιδευτικούς.

Άλλωστε ο αντίπαλος παλεύει κι αυτός. Όσο χτίζουμε πάνω στις παρακαταθήκες της απεργίας, τόσο θα περιορίζουμε τις πρωτοβουλίες του. Μερικές από αυτές τις ξέρουμε ήδη και μπορούμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα (εμπορευματοποίηση της παιδείας, αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος).

Ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική δεν είναι μάχη μιας ριξιάς. Απαιτεί διάρκεια, σχέδιο και επιμονή, τακτική και στρατηγική, οργάνωση. Περνάει φάσεις κορύφωσης και περιόδους ανασύνταξης, αναζητά συμμαχίες και οικοδομεί μέτωπο Παιδείας – Εργασίας με εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, εργαζόμενους, φοιτητές, μαθητές.

Ο αγώνας δεν περιορίζεται στην απεργία και τη διαδήλωση, περνά την πόρτα του σχολείου, εισβάλλει στην καθημερινότητα του και τη διαμορφώνει τόσο στο σύλλογο διδασκόντων όσο και στη σχολική αίθουσα. Ο αγώνας πρέπει να έχει πάντοτε ορίζοντα νίκης. Μόνος δρόμος γι’ αυτήν είναι ο παρατεταμένος αγώνας διάρκειας και ο συντονισμός σε επίπεδο παιδείας αλλά και εργασίας.

Ο πρωτοβάθμιος σύλλογος

μπορεί να  βοηθήσει αποφασιστικά τον αγώνα.

@    Ενισχύοντας το μέτωπο παιδείας εργασίας είτε με δικές του πρωτοβουλίες συνεργασίας με άλλα σωματεία, είτε συμμετέχοντας στις πρωτοβουλίες άλλων και δίνοντας πάντα το παρόν στα μεγάλα ραντεβού του πανεκπαιδευτικού μετώπου (ψήφιση προϋπολογισμού, αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος, αντιασφαλιστική πολιτική)

@    Οργανώνοντας τη δημιουργία ενός δικτύου όλων των συναδέλφων για τη συζήτηση, την ενημέρωση και την κριτική των νέων βιβλίων.

@    Συντονίζοντας την  ανάπτυξη εναλλακτικού διδακτικού υλικού και την παραγωγή αντι-προτάσεων για τη δημιουργία νέων βιβλίων ικανών να προωθήσουν την ισότητα   και το μορφωτικό ιδανικό της κριτικής συνειδητοποίησης των μαθητών.

@    Υποστηρίζοντας την καθημερινή αντίσταση στις αυθαιρεσίες της διοίκησης. Προωθώντας τη δημοκρατία στους συλλόγους διδασκόντων.

@    Βαθαίνοντας το προβληματισμό γύρω από το ρόλο του σχολείου και τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών του 21ου αιώνα.

@    Συνεχίζοντας την οικοδόμηση της συνεργασίας με τους γονείς, που άνοιξε με την απεργία, δίνοντάς της μονιμότερα χαρακτηριστικά.

@    Αντιστεκόμενος στην προσπάθεια επιβολής της αξιολόγησης, μαχόμενος ασυμβίβαστα για την παιδαγωγική ελευθερία και τη δημοκρατία στο σχολείο και την αποφασιστική ενίσχυση του συλλόγου διδασκόντων.

@    Υπερασπίζοντας την αξιοπρέπεια της απεργίας μας απέναντι σε λογικές συνθηκολόγησης και εξαγοράς μέσα από την αναπλήρωση.

Στις 7 του Δεκέμβρη δίνουμε

τη μάχη για ένα Σύλλογο που:

ενώνει σκέφτεται αγωνίζεται

ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΤΟ       ΡΕΥΜΑ

ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ

ΤΑΞΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ:

Αφατίδου Στέλλα                    40^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Βεκρή Ηρώ                  2^ο Ειδικό Σχολείο Πειραιά

 

Γαλάνης  Γιώργος                    27^ο Δ.Σ. Πειραιά

Γεροντοπούλου Λία              1^ο Δ.Σ. Δραπετσώνας

 

Γιαννάκης Νίκος                  1^ο Δ.Σ. Δραπετσώνας

 

Δρυμωνά Αναστασία                  27^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Λεφάκη Λένα                          2^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Κολοτούρου Ευγενία                          ωρομίσθια

 

Μανόλης Πατσούρης Γιώργος   1^ο Δ.Σ. Δραπετσώνας

 

Μπαχούρου Διονυσία                  9^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Παπαδοπούλου Δήμητρα            54^ο  Δ.Σ. Πειραιά

 

Πετρίδου Θεώνη                 4^ο Δ.Σ. Δραπετσώνας

 

Προκόβας Χρήστος              1^ο Δ.Σ. Δραπετσώνας

 

Σαγιάνου Άννα                       25^ο Νηπ. Πειραιά

 

Σκέρλου Λαμπρινή                    11^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Φιλοσοφώφ Γιάννης                  30^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Χρήστου Χάρης                      52^ο Δ.Σ. Πειραιά

 

Για την Εξελεγκτική Επιτροπή

 

Πεταλάς Βαγγέλης               4^ο Δ.Σ. Δραπετσώνα