ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΜΕ ΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Μπορεί το παραπάνω να ηχεί σαν σύνθημα απ΄ τα παλιά, αλλά δεν είναι σύνθημα...

Το σχολείο που αυτοί έφτιαξαν, χωρίζει αντί να ενώνει, απορρίπτει αντί να αποδέχεται, συμμορφώνει αλλά δεν μορφώνει, παπαγαλίζει αλλά δεν δημιουργεί, αγαπά τη ρουτίνα και απεχθάνεται τη φαντασία, είναι φθηνό για τα παιδιά μας αλλά κοστίζει πολύ ακριβά σε μας, είναι ανοιχτό σε κάθε είδους εμπόρους γνώσεων αλλά ερμητικά κλειστό στις παιδικές ανάγκες.

Η κοινωνία που αυτοί έφτιαξαν αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο ως πηγή κέρδους, πηγή ενέργειας μιας χρήσης, τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας ως βάρος, τα όνειρά μας ως εφιάλτες τους.

Είναι αυτό το σχολείο, είναι η κούραση, το άγχος και η γκρίζα καθημερινότητα που έχουν μετατρέψει τα παιδικά χαμόγελα σε θορυβώδεις ήχους...

...και πέρα από κει που φαίνεται να βλέπει η ματιά μας, λίγο πιο πέρα, μας περιμένει στη γωνία για να ληστέψει την αδειανή τσέπη μας, η δόση του δανείου, το φροντιστήριο του παιδιού ή αυτό το ρημάδι το αυτοκίνητο που (τι διάολο το πιασε τελευταία και) χαλάει διαρκώς.

Όμως, οι υπουργοί της κυβέρνησης χαμογελούν σίγουροι και αγέρωχοι : «Οι αυξήσεις που ζητάτε θα προκαλέσουν πρόβλημα στον προϋπολογισμό. Η ευρωπαϊκή μας προοπτική χρειάζεται θυσίες - κι άλλες θυσίες...»

Όμως, η κυρία Γιαννάκου σφίγγει τα δόντια της και πίσω από μια υποψία χαμόγελου συμπεραίνει : «δεν κάνουν όλα τα παιδιά για τα πανεπιστήμια». Την ακούνε οι «σοφοί» του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και σαν αντίλαλος αποκρίνονται : «πρέπει να πάψει αυτή η αδικαιολόγητη προτίμηση των γονιών προς τα πανεπιστήμια». Την ακούει και η ΓΣΕΕ και τρέχει πρώτη να ιδρύσει ιδιωτικό Πανεπιστήμιο.

Όμως, η τηλεπαρουσιάστρια μας ενημερώνει χαμογελαστή ότι πρέπει τα όρια συνταξιοδότησης να ανέβουν, γιατί «έτσι γίνεται στην Ευρώπη».

Όμως, οι πρωην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ μονολογούν χαμογελώντας : «αυτή την ίδια πολιτική εμείς θα την εφαρμόζαμε καλύτερα».

Όμως, μέσα στη δίνη των φοιτητικών καταλήψεων, τα μεγάλα αφεντικά του ΟΟΣΑ ήρθαν στην Ελλάδα για να σκορπίσουν χαμόγελα και να προσφέρουν στην κυρία Γιανάκου νέες συνταγές που θα μετατρέψουν τη μόρφωση σε εμπόρευμα, ενώ ο ΣΕΒ επίσημος συνομιλητής στο ΕΣΥΠ, προτείνει πόσα χρόνια πρέπει να είναι οι σπουδές, ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενό της εκπαίδευσης.

Όμως, η υπουργός Παιδείας χαμογελά και δηλώνει με σιγουριά ότι «οι εκπαιδευτικοί δεν θα κάνουν ουσιαστικές απεργίες», ενώ ο κύριος υφυπουργός την ίδια μέρα που αποφασίστηκε η απεργία μας, φόρεσε το παγωμένο του χαμόγελο και δήλωσε στα κανάλια πως «η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν θα ακολουθήσει τέτοιες ακραίες μορφές».

Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κράτος, ΜΜΕ και υποταγμένος συνδικαλισμός, χαμογελούν κυρίαρχοι πάνω στον πόνο μας.

Μας θεωρούν δεδομένους, ανίκανους να αντιδράσουμε, άβουλους και μοιραίους, έτοιμους να δεχτούμε τα πάντα :

√ Τους εξευτελιστικούς μισθούς και την ακρίβεια

√ Την οικονομική μας απαξίωση και τη διαρκή κοροϊδία

√ Το άγχος για τη σύνταξη και την επερχόμενη αντι- ασφαλιστική επέλαση

√ Την ωρομισθία και τον ολοκληρωτικό διασυρμό των νέων εκπαιδευτικών που «πληρώνονται» με ...7 ευρώ την ώρα. Τις ουρές εκπαιδευτικών στον ΑΣΕΠ για ελάχιστους διορισμούς.

Μας θεωρούν «βολικούς» να αποδεχτούμε την πιο αντιδραστική εκπαιδευτική τομή που επιβάλλουν η Λισαβόνα, η Μπολόνια, το Μπέργκεν και οι άλλοι σύνοδοι της Ε.Ε. Αυτή που θεωρεί την εκπαίδευση παραγωγική διαδικασία, την εντάσσει στα κριτήρια του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, τη θεωρεί ατομική υποχρέωση του κάθε παιδιού και εργαζόμενου και όχι κοινωνικό αγαθό που το κράτος είναι αναγκασμένο να παρέχει δωρεάν σε όλους. Αυτές οι επιλογές κονιορτοποιούν τα εργασιακά δικαιώματα των πτυχίων, εξισώνουν τις σπουδές με τις διαδικασίες κατάρτισης, υποβιβάζουν τη μόρφωση σε διάσπαρτα στοιχεία χρηστικών πληροφοριών.

Μας θεωρούν έτοιμους να δεχτούμε ακόμα και τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα που προτείνει η Έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Μέτρα που προοιωνίζουν την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νέους αντιεκπαιδευτικούς νόμους ή να εφαρμόσει νόμους του ΠΑΣΟΚ που με τους αγώνες μας έχουμε καταστήσει ανενεργούς (π.χ. αξιολόγηση).

Η Έκθεση αυτή σηματοδοτεί το πέρασμα από την εποχή του «δεν γίνεται να σπουδάσουν όλοι», στη Νέα Εκπαιδευτική Τάξη Πραγμάτων του «δεν πρέπει να θέλουν να σπουδάσουν όλοι». Ο εξωφρενικά ταξικός αυτός στόχος :

√ αποκαλύπτεται από το κυνικό συμπέρασμα της Έκθεσης : «πρέπει να πάψει αυτή η αδικαιολόγητη προτίμηση των γονιών προς τα πανεπιστήμια»

√ εξυπηρετείται με τα σκληρά μοντέλα αξιολόγησης των μαθητών, το «φάκελο» επιδόσεων και αξιολόγησης που προτείνεται να τους συνοδεύει ως το Γυμνάσιο και τη θεαματική αύξηση της ύλης και των απαιτήσεων ώστε να οδηγηθεί μεγάλο μέρος του μαθητικού πληθυσμού από νωρίς στο συμπέρασμα ότι «δεν πρέπει να προτιμήσει τα πανεπιστήμια» και να βάλει πλώρη για τα δίκτυα κατάρτισης και την απλήρωτη εργασία.

√ Την αύξηση της παραμονής μας στο σχολείο κατά δέκα ώρες !

√ Την αξιολόγηση – χειραγώγηση του εκπαιδευτικού από διευθυντή και σχολικό σύμβουλο, ο οποίος θα συντάσσει εκθέσεις «βασιζόμενος σε παρατηρήσεις μετά από παρακολούθηση διδασκαλιών, ημι-δομημένη συνέντευξη και εξέταση του φακέλου υλικού του ενδιαφερόμενου εκπαιδευτικού».

√ Την επιστροφή στο μεσαιωνικό θεσμό της «μαθητείας» με την πρόταση για σκληρή αξιολόγηση των νεοδιόριστων συναδέλφων από «επόπτη εκπαιδευτικό» που για ένα τετράμηνο θα «παρακολουθεί και αξιολογεί διδασκαλίες».

√ Την απαλλαγή του κράτους από την αποκλειστική οικονομική ευθύνη και χρηματοδότηση των σχολείων στο όνομα της «αυτόνομης και ευέλικτης οικονομικής διαχείρισης των σχολικών μονάδων».

√ Τη μετατροπή των σχολείων σε «αυτόνομες και ευέλικτες μονάδες» που θα συνεργάζονται με «με άλλους φορείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (επιχειρήσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις κλπ.)»

√ Την αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση των σχολείων και μάλιστα από «εξωτερικούς αξιολογητές» (δηλαδή εταιρίες όπως στη Μ. Βρετανία ;) με στόχο τον «έλεγχο και κατάταξη των σχολείων» όπως κυνικά ομολογείται !

Θέλουμε να ζήσουμε και να εργαστούμε με αξιοπρέπεια σε ένα δημόσιο δωρεάν σχολείο, ελεύθερο, δημιουργικό και ανοιχτό σε όλους τους μαθητές και τις ανάγκες τους.

Να σπάσουμε τα διλήμματα. Παίρνουμε θέση !

Είναι ώρα να αντισταθούμε στις επιλογές που μας ετοιμάζουν.

Είναι ώρα να ακουστεί επιτέλους και η δική μας φωνή.

Να διεκδικήσουμε θαρρετά το δικαίωμα το ζούμε με αξιοπρέπεια μόνο από το μισθό μας. Απέναντι στη λασπολογία και τις συκοφαντίες, να ορθώσουμε το ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου να παλεύει γι΄ αυτά που του ανήκουν. Να καλέσουμε και τους υπόλοιπους εργαζόμενους ν’ αγωνιστούμε όλοι μαζί για το κοινό μας δίκιο.

Ταυτόχρονα, είναι ώρα να προβάλλουμε, μια άλλη αντίληψη για το σχολείο, αλλά και για την εργασία, μια συνολική αντίληψη, που θα συγκινήσει, θα συνεγείρει και θα συσπειρώσει τον κόσμο της εργασίας και του μόχθου γύρω από τον αγώνα μας. Για το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και την δουλειά. Για μια παιδεία που θα χειραφετεί τον άνθρωπο και την εργασία, για το σχολείο των όλων και των ίσων. Για ένα σχολείο που θα ‘ναι πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, που θα πνέει όχι ο άνεμος της αγοράς και του κρατικού αυταρχισμού, αλλά ο ευνοϊκός άνεμος της παιδαγωγικής ελευθερίας και της δημιουργικότητας. Ένα ελεύθερο δημοκρατικό σχολείο, που τον πρώτο λόγο θα έχουν οι συλλογικότητες, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η φαντασία, η κριτική σκέψη και η ολοκληρωμένη γνώση και όχι ο ανταγωνισμός, ο κατακερματισμός και η κατάρτιση, οι ανισότητες και η απόρριψη, η αλλοτρίωση, η γκρίζα ρουτίνα και η γραφειοκρατική ιεραρχία. Ένα σχολείο που δεν θα ζητά από τα παιδιά να υπηρετήσουν τις αξίες του ανταγωνισμού και του κέρδους αλλά θα υπηρετεί τα παιδιά και τις κοινωνικές ανάγκες .

Είναι ώρα να πνεύσει άλλος αέρας στα σχολειά μας.

Η οικονομική μας κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αν δεν ήταν έτσι όμως δεν θα φτάναμε ως την απεργία διαρκείας. Πάντα σε τέτοιες συνθήκες ανέχειας έδωσε ο κλάδος μας τις μεγάλες μάχες του.

Άλλωστε, το ερώτημα στην πραγματικότητα είναι αντίστροφο:

Αντέχουμε τη ζωή επί πιστώσει; Αντέχουμε να μας λεηλατούν χωρίς να φρενάρουν πουθενά;

Αν όχι, τότε πρέπει ν’ αντέξουμε το οικονομικό βάρος μιας απεργίας που θ’ αγωνιστούμε να ολοκληρωθεί με νίκη κι οφέλη.

Χρόνια τώρα, πολλοί συνάδελφοι έλεγαν πως με 24ωρες και 48ωρες πίσω από την ουρά της ΑΔΕΔΥ δεν βγαίνει τίποτε, πρέπει να ξεκινήσουμε το Σεπτέμβρη με μια μεγάλη απεργία. Μια απεργία με νικηφόρα προοπτική με αιτήματά που να χτυπάνε στην καρδιά της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, να είναι κοινωνικά δίκαια και να εκφράζουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, των μαθητών, της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Κανείς δεν θα μας υπογράψει συμβόλαια εύκολης νίκης. Ο αγώνας θα είναι σκληρός.

Τώρα, που η λιτότητα συνεχίζεται, η ακρίβεια απογειώνεται, τώρα που ο νέος προϋπολογισμός ήδη σχεδιάζεται, ενώ η ΑΔΕΔΥ παζαρεύει πίσω από τις πλάτες μας τις «αυξήσεις» της νέας χρονιάς.

Τώρα, που η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα αντιεκπαιδευτική επέλαση όπως αποδεικνύει το πόρισμα του ΕΣΥΠ.

Τώρα, που η κυβέρνηση και όλα τα κομματικά επιτελεία βρίσκονται σε κατάσταση νευρικής κρίσης λόγω δημοτικών εκλογών.

Τώρα, που οι νικηφόροι φοιτητικοί αγώνες έχουν αναχαιτίσει το πρώτο κύμα των αντιεκπαιδευτικών μέτρων, θέτοντας τα θεμέλια και τις προϋποθέσεις για ένα πραγματικό, ευρύ Μέτωπο Παιδείας – Εργασίας.

Τώρα, που με αφορμή τη βάση του δέκα, αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης να αποκλείσει από την εκπαίδευση δεκάδες χιλιάδες νέους και να πριμοδοτήσει τα ΙΕΚ και τα ιδιωτικά κολέγια.

ΝΑ ΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΥΡΓΟ ΑΤΙΘΑΣΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ

Ξέρουμε καλά, ότι η αναμέτρησή του κινήματος Παιδείας με το Υπουργείο και τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, δεν περιορίζεται στις ημέρες της απεργίας μας.

Η ζωντανή εκπαίδευση, έχει δώσει σημαντικές μάχες ενάντια στις (αντι)εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις. Από τις μεγάλες απεργίες της ΟΛΜΕ και τις φοιτητικές καταλήψεις της δεκαετίας του ’80, ως το κίνημα του ’90-’91 που γκρέμισε τον Κοντογιανόπουλο κι από τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της επετηρίδας που κορυφώθηκε με τη μάχη των εξεταστικών το ’98 και τη μεγάλη προδομένη απεργία του ’97 μέχρι τις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στους νόμους του Αρσένη και τις φετινές φοιτητικές καταλήψεις.

Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΑΡΧΙΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙΡΟ...

Η απεργία που έχουμε μπροστά μας μπορεί να είναι ένας μεγάλος ιστορικός σταθμός σε αυτή την αναμέτρηση. Ένας νικηφόρος σταθμός.

Στο χέρι μας είναι. Στο χέρι του κάθε ένα από εμάς. Εμείς οι ενεργοί εκπαιδευτικοί της βάσης έχουμε τη δύναμη.

Αρκεί αυτή η απεργία να γίνει υπόθεση όλων των εκπαιδευτικών. Να παραμερίσουμε τον κυβερνητισμό, τις σκοπιμότητες, τους δισταγμούς και τις μισές κουβέντες μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που καταδικάζει τον κλάδο στην ήττα και τη μιζέρια. Έτσι κι αλλιώς, μετά την απεργία τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν. Ή θα έχουμε δείξει τη δύναμή μας, τη δυνατότητά μας «να ορθώσουμε κι άλλο πύργο ατίθασο απέναντί τους». Ή θα αποδειχτεί πως η κυρία Γιαννάκου είχε δίκιο : οι εκπαιδευτικοί «δεν μπορούν να κάνουν ουσιαστικές απεργίες» και επομένως είναι του χεριού της. Έρμαιο δικό της σήμερα και οποιουδήποτε άλλου υπουργού της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ αύριο – μεθαύριο.

Οι Γενικές Συνελεύσεις, που πρέπει να γεμίσουν ασφυκτικά από την παρουσία μας, να ζωντανέψουν από την ενεργό συμμετοχή μας. Θα γίνονται στο τέλος κάθε εβδομάδας απεργίας. Εκεί πρέπει να απαιτήσουμε να παρθεί απόφαση για τη συνέχεια του αγώνα με την ίδια μορφή αν δεν δικαιωθούμε. Να πάρουμε το λόγο και να μιλήσουμε χωρίς φόβο αλλά με πάθος για όσα μας αφορούν.

Οι απεργιακές επιτροπές που θα συντονίζονται κεντρικά , θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και θα διαχειρίζονται την απεργία. Αυτή η απεργία ανήκει σε όλους μας. Δεν την εκχωρούμε σε κανέναν. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να παιχτεί στις συνδιαλλαγές κυβέρνησης – υποταγμένου συνδικαλισμού. Για να μην ξαναζήσουμε ένα νέο ΄97, όταν η πλειοψηφία του τότε Δ.Σ. της ΔΟΕ ξεπούλησε την απεργία. Για να μην γίνουμε ΓΣΕΕ όπου ο Πολυζωγόπουλος ξεπούλησε την απεργία για 0,70 λεπτά τη μέρα.

Οι διαδηλώσεις, που είναι και η δημόσια εικόνα της Απεργίας μας. Οι δρόμοι της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων πρέπει να γεμίσουν από εκπαιδευτικούς τη Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη. Την Τετάρτη 20 Σεπτέμβρη πρέπει να κατέβουμε όλοι στην Αθήνα. Να οργανώσουμε ένα πανεκπαιδευτικό πανελλαδικό συλλαλητήριο χωρίς προηγούμενο σε μαζικότητα και παλμό. Να απαιτήσουμε από τη ΔΟΕ και τους Συλλόγους να οργανώσουν συλλογικά τη δωρεάν μεταφορά μας.

Η καθολική συμμετοχή στο κλείσιμο των σχολείων, που θα κρίνει και την επιτυχία της Απεργίας, θα δώσει φτερά στον αγώνα μας και θα θέσει τα θεμέλια της νίκης. Όλοι μαζί, σαν ένας άνθρωπος, κλείνουμε τα σχολειά μας από τις 18 Σεπτέμβρη !

Το Μεγάλο νικηφόρο μέτωπο Παιδείας – Εργασίας με τον οριζόντιο συντονισμό σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο με γονείς, καθηγητές, φοιτητές, εργαζόμενους. Στη συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης, καθεστωτικής αντιπολίτευσης, ΕΕ, ΜΜΕ, απαντάμε με την ενότητα , την αλληλεγγύη, την κοινή πάλη του κόσμου της εργασίας ξεπερνώντας τους φραγμούς που βάζει ο υποταγμένος συνδικαλισμός, και οι εκλογικές κομματικές εξαργυρώσεις.

Οι μεγάλοι αγώνες, οι μεγάλες απεργίες, όπου εκείνοι που αγωνίζονται είναι αποφασισμένοι να νικήσουν κι όχι απλά να «διαμαρτυρηθούν», είναι εκείνες οι στιγμές που ένα άλλο μέλλον, μια άλλη ζωή φλογίζει τις καρδιές και τις συνειδήσεις.

Αν υπάρχουν κομμάτια από αυτό το μέλλον, μέσα στο γκρίζο σήμερα, αυτά είναι σαν τα χαμόγελα των παιδιών. Στα θρανία των αιθουσών που κάνουμε μάθημα, υπάρχουν σταγόνες απ’ το αύριο, στις αλάνες και τα μαξιλάρια των παιδιών σιγοψυθιρίζει τα μυστικά του το μέλλον. Αυτά τα χαμόγελα, δίνουν δύναμη και κουράγιο στον αγώνα μας, στα δικά τους χρώματα βάφονται οι σημαίες της Απεργίας μας, από τη δική τους δροσιά αναδύεται η ελπίδα μας !

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.