ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Α' ΒΑΘΜΙΑΣ

παρεμβάσεις – συσπειρώσεις – κινήσεις
και εργατικά σχήματα

Από την «ήπια προσαρμογή» στην άγρια επίθεση στους εργαζομένους

Η ήπια προσαρμογή που υποσχέθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή έχει μετατραπεί σε άγρια επίθεση εναντίον των εργαζόμενων: Η αρχή έγινε με το αίσχος του ΟΤΕ, όπου κυβέρνηση και συνδικαλιστική γραφειοκρατία ανέτρεψαν τις εργασιακές σχέσεις και άνοιξαν το δρόμο της πλήρους ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Στη συνέχεια, είχαμε την επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, με πρώτο θύμα τους τραπεζοϋπαλλήλους, στους οποίους με μια νομοθετική ρύθμιση έκτρωμα, αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης, περιορίζει ριζικά τις συντάξεις, χαρίζοντας ταυτόχρονα στους Τραπεζίτες μεγάλο μέρος των εισφορών που υποχρεώνονταν να καταβάλουν. Ακολούθησε ο νόμος για το ωράριο των καταστημάτων που επεκτείνεται σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος, με τη συνεχιζόμενη σκληρή λιτότητα και την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ ετοιμάζονται και εξαγγέλλονται ήδη οι επόμενοι γύροι ακόμα πιο σκληρής οικονομικής πολιτικής στο όνομα «των ελλειμάτων»: μηδενικές αυξήσεις, νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο στο δημόσιο, νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που θα πλήττουν την εργαζόμενη πλειοψηφία.

Και τώρα η κυβέρνηση ανατρέπει τις εργασιακές σχέσεις και συνολικά τους όρους εργασίας με το νομοσχέδιο για το ωράριο και τις υπερωρίες. Καταργεί το 8ωρο, κατοχυρώνει μορφές 10ωρης και 12ωρης απασχόλησης, θεσμοθετεί την απλήρωτη υπερωριακή απασχόληση, καταργεί στην πράξη τις συλλογικές συμβάσεις επαναφέροντας την υποχρεωτική διαιτησία του ν.3239 του 1955 με τις επιτροπές, όπου υπουργείο και εργοδοσία πλειοψηφούν και επιβάλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα: ο εργάτης θα δουλεύει από το χάραμα ως τη δύση του ήλιου. Έτσι ανατρέπει πλήρως τις κατακτήσεις 120 χρόνων αγώνων των εργαζομένων για τη μείωση του χρόνου εργασίας, αυξάνει τρομαχτικά τον απλήρωτο χρόνο εργασίας, κάνει απόλυτη την εξουσία των εργοδοτών μέσα στην παραγωγή. Στην Ελλάδα της «νέας διακυβέρνησης» το περιβόητο διευθυντικό δικαίωμα θεωρείται κάτι παραπάνω από ιερό και το αφεντικό μετατρέπεται σε απόλυτο ρυθμιστή της εργασίας, της ζωής, του μέλλοντος των εργαζόμενων.

Το όραμα της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και της Ε.Ε. είναι ο εργαζόμενος-λάστιχο που θα είναι έτοιμος να προσφέρει κάθε λεπτό του χρόνου στην επιχείρηση, που θα δουλεύει σαν το σκυλί για να μπορέσει να επιβιώσει, που θα έχει μόνο υποχρεώσεις και δεσμεύσεις έναντι της επιχείρησης και κανένα δικαίωμα, που δεν θα γνωρίζει κανένα δρόμο συλλογικής διεκδίκησης, αντίστασης, κατοχύρωσης. Αυτό είναι το περιεχόμενο της περιβόητης εργασιακής ευελιξίας που προβάλλεται ως οικονομική πανάκεια.

Το γεγονός ότι τέτοιες πρακτικές και συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης είναι ήδη διαδεδομένες σε αρκετούς χώρους του ιδιωτικού τομέα, ειδικά εκεί όπου δεν υπάρχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση, καθόλου δεν μειώνει το χαρακτήρα τομής που έχουν τα μέτρα. Γιατί υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα σε αυτό που γίνεται παράνομα και εξαιτίας της ανυπαρξίας μηχανισμών ελέγχου και σε αυτό που θα είναι πλήρως νόμιμο και κατοχυρωμένο!

Μας λένε ότι τα μέτρα πρέπει να ληφθούν «για το καλό της εθνικής οικονομίας». Στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αυξήσουν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο οι εργαζόμενοι γίνονται θύματα του ανταγωνισμού των πολυεθνικών. Το ισχυρό ευρώ και το ισχυρό δολάριο, οι αγορές, οι δείκτες και η περιβόητη ανταγωνιστικότητα, προϋποθέτουν να γίνει φθηνή και αναλώσιμη η εργατική μας δύναμη. Παντού, στο κοινοβούλιο, στις τηλεοπτικές συζητήσεις, στις διεθνείς συνάξεις και τις ευρω-φιέστες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η αγορά είναι ο υπέρτατος κριτής και ότι οι ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων είναι απλές «μεταβλητές» που πρέπει να συμπιέζονται. Προπαγανδιστές και «ειδικοί» υποστηρίζουν ότι η μόνιμη και σταθερή εργασία, η ασφάλιση, η αξιοπρεπής διαβίωση αποτελούν σήμερα αναχρονισμούς και μόνος κανόνας είναι η ατομική επιβίωση.

Οι κοινωνικές ανάγκες δεν είναι για πούλημα!

Θέλουν να μας εθίσουν στη λογική ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές ανάγκες και δημόσια αγαθά παρά μόνο εμπορεύματα και ότι πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί κάθε κοινωφελής δραστηριότητα. Όμως, η εμπειρία δείχνει ότι ιδιωτικοποίηση σημαίνει χειρότερες υπηρεσίες και παροχές και πολύ μεγαλύτερο κόστος για τους εργαζόμενους

Ποιος ιδιωτικοποιημένος τομέας πρόσφερε καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες; Στα ιδιωτικοποιημένα τρένα της Θάτσερ και του Μπλερ γίνονται συνέχεια ατυχήματα. Η μετοχοποιημένη ΔΕΗ αυξάνει τον κίνδυνο μπλακ-άουτ. Η «απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών» εκτόξευσε στα ύψη τους λογαριασμούς. Στις εθνικές οδούς του Μπόμπολα οι κακοτεχνίες είναι αμέτρητες και τα διόδια είναι πανάκριβα. Οι εφοπλιστές του Αιγαίου αδιαφορούν για την άγονη γραμμή, καταργούν τα φοιτητικά εισιτήρια, μένουν ατιμώρητοι για εγκλήματα όπως το ναυάγιο του Σάμινα.

Όσο για το τι κάνουν οι επιχειρήσεις τις επιδοτήσεις τους ας θυμηθούμε τον επιχειρηματία Λαναρά, που αφού τα βούτηξε στο χρηματιστήριο, άφησε άνεργη την Νάουσα και πήγε για επενδύσεις στα Βαλκάνια.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ανακαλύπτει ξανά το μύθο των «ρετιρέ», που πρώτο λάνσαρε το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980, προσπαθώντας να μας πείσει πως όσοι εργαζόμενοι έχουν λίγες κατακτήσεις παραπάνω είναι «προνομιούχοι» και ζουν σε βάρος της πλειοψηφίας των μισθωτών. Στην πραγματικότητα, θέλουν να εξισώσουν όλους τους εργαζόμενους προς τα κάτω. Οι άνθρωποι του μόχθου γνωρίζουν καλά πως όταν υπάρχουν κλάδοι με κατακτήσεις αυτό είναι καλό για το σύνολο των εργαζόμενων, γιατί αυτοί λειτουργούν ως παράδειγμα για να αγωνιστούν και οι υπόλοιποι για να βελτιώσουν τη θέση τους. Για εμάς η μονιμότητα, το να μη μπορεί σε απολύει το αφεντικό όποτε του καπνίσει, είναι δικαίωμα και στόχος πάλης. Όσοι πιο πολλοί είναι οι εργαζόμενοι με σταθερή και μόνιμη εργασία, με κατοχυρωμένα δικαιώματα, τόσο καλύτερα είναι τα πράγματα για το σύνολο των εργαζόμενων.

Αντίθετα, εάν πάλι κάποιοι κλάδοι χάνουν τις κατακτήσεις τους, τότε ανοίγει η όρεξη των εργοδοτών και του κράτους να επιτεθούν ακόμη πιο σκληρά στο σύνολο των εργαζόμενων. Όταν υφίστανται ήττες οι κλάδοι που αγωνίζονται, χαμένοι βγαίνουμε όλοι!

Οι αλλαγές που ζούμε σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα βάζουν στο στόχαστρο πρώτα απ’ όλα τους νέους συναδέλφους. Σε όλα τα κυβερνητικά σχέδια και μεθοδεύσεις αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο υλικό. Εμείς λέμε ότι ο διανομέας με τα υψηλότερα ποσοστά ατυχημάτων, ο εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα στους εργολάβους της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, ο ιδιωτικός υπάλληλος των 600 ευρώ, με το μπλοκάκι υπηρεσιών που εξαφανίζει κάθε ασφαλιστική υποχρέωση του εργοδότη, ο 30χρονος οδηγός του δημόσιου λεωφορείου που λιποθυμά πάνω στο τιμόνι, ο ωρομίσθιος εκπαιδευτικός που μένει για μήνες απλήρωτος, δεν είναι ακραίες εργασιακές σχέσεις του σήμερα. Είναι η αυριανή εικόνα όλων των εργαζόμενων αν περάσει η αντεργατική λαίλαπα !

Σε αυτή την κατεύθυνση η ΝΔ δεν έχει μόνο την ενθουσιώδη στήριξη του ΣΕΒ και την ενεργητική στήριξη από την Ε.Ε. (αφού άλλωστε υλοποιεί κεντρικές επιλογές της). Στην πραγματικότητα, έχει και την πλήρη υποστήριξη του ανοιχτά νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ (πόσο μάλλον που και αυτό είχε προλειάνει το έδαφος όταν ήταν κυβέρνηση με μεγάλες τομές: είναι τυχαίο ότι ο Αλογοσκούφης το νόμο του Ρέππα χρησιμοποιεί για να χτυπήσει το ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων ή ότι η συζήτηση για την ‘διευθέτηση’ του χρόνου εργασίας ξεκίνησε επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ;), αλλά και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που χρόνια προσπάθησε να κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα συμμέτοχο στη μάχη της ανταγωνιστικότητας.

Μπορεί σήμερα οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να προσπαθούν αμήχανα να ψελλίσουν αγωνιστικές κορώνες, όμως είχαν συναινέσει σε αυτή την πολιτική. Οι προτάσεις του Πολυζωγόπουλου για φορολόγηση των εργατικών μισθών των 1200 ευρώ, η προκλητική στάση των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΥΝ στον ΟΤΕ, η εργασιακή ειρήνη των Δίχρονων Συλλογικών Συμβάσεων, αποκαλύπτουν την πραγματική τους πολιτική. Καλλιέργησαν κλίμα ταξικής συνεργασίας, μπήκαν στη λογική των «αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών» (λες και οι εργαζόμενοι φταίνε για τα άδεια ταμεία), έκαναν «διάλογο» αντί για αγώνες. Αντί να ζητήσουν πίσω τα κλεμμένα παζαρεύουν με ποιο ρυθμό θα μας αφαιρεθεί κάθε δικαίωμα. Αναρωτιέται κανείς πώς μπορούν να αντισταθούν πραγματικά σήμερα εκείνοι που για χρόνια υποστήριξαν ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να συναινέσει στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, να στηρίξει την Ευρωπαϊκή προοπτική, να δώσει τη μάχη της παραγωγικότητας και της βελτίωσης της θέσης της ‘εθνικής’ οικονομίας, τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα τα οποία σήμερα επικαλείται η κυβέρνηση για να νομιμοποιήσει την πολιτική της!

Επιπλέον, με την ανοιχτά υποταγμένη στάση τους, με τη μετατροπή του συνδικαλισμού σε πολιτική συναλλαγή, με τη διαμόρφωση του αποκρουστικού προτύπου του σύγχρονου κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού (με τον συνδικαλιστή - προϊστάμενο ή προσωπάρχη!) συρρίκνωσαν τη συνδικαλιστική δράση, απαξίωσαν τα συνδικάτα και αποξένωσαν τους εργαζόμενους από αυτά, σε μια περίοδο που η δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης είναι όρος επιβίωσης για τις δυνάμεις της εργασίας.

Βαριές είναι όμως και οι ευθύνες του ΠΑΜΕ. Ακόμα και σε αυτή την κρίσιμη φάση αρνείται την κοινή δράση, δεν επιδιώκει την από κοινού ανάσχεση-ανατροπή των επιλογών της κυβέρνησης-κεφαλαίου, και περιορίζεται στην πολιτική καταγγελία. Καθοδηγείται από την ηττοπαθή πεποίθηση ότι σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα για μαζικούς αγώνες που να αμφισβητούν τον πυρήνα της πολιτικής κυβέρνησης εργοδοσίας και να είναι νικηφόροι. Επιπλέον, προωθεί συχνά και τη συμμαχία των εργαζομένων με τμήματα του μικρομεσαίου κεφαλαίου (π.χ. ωράριο, όπου είχαμε το κωμικοτραγικό φαινόμενοι οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι των εργαζόμενων στο θέμα του ωραρίου, οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΒΕ, να πηγαίνουν αμέσως μετά και να απαιτούν από την κυβέρνηση τις φθηνές υπερωρίες και την κατάργηση του 8ωρου!). Έτσι, αντί να στηρίζει πρωτοβουλίες πραγματικού αγωνιστικού συντονισμού απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης και τη συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, προτιμά το δρόμο της κομματικής καμπάνιας και καταγραφής.

Η απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων δείχνει ότι το επόμενο διάστημα θα υπάρξουν κινητοποιήσεις σε διάφορους κλάδους! Επιδίωξη της κυβέρνησης (και ανομολόγητη επιθυμία της γραφειοκρατίας) είναι οι αγώνες να μένουν απομονωμένοι. Γι’ αυτό και σήμερα είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας η οικοδόμηση μορφών και πρακτικών εργατικής αλληλεγγύης σε όσους αγώνες ξεσπούν. Κάθε αγώνας που δίνεται πρέπει να γίνεται υπόθεση του συνόλου των εργαζόμενων, ολόκληρου του εργατικού κινήματος.

Μόνο που η καλύτερη αλληλεγγύη είναι το ξεδίπλωμα μαχητικών και ανυποχώρητων κινητοποιήσεων σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους και κλάδους και αυτό σημαίνει και τον πραγματικό αγωνιστικό συντονισμό όλων όσοι επιμένουν στην ανάγκη για ένα ταξικό και νικηφόρο εργατικό κίνημα.

Είναι καταστροφική η λογική «δεν ήρθε ακόμη η δική μας σειρά», την οποία καλλιεργεί συχνά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, γιατί η κυβέρνηση κινείται με σχεδιασμό να ανοίξει το σύνολο των μετώπων και να επιτεθεί σε όλους τους κλάδους.

Με βάση τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι σήμερα χρειάζεται ένας άλλος δρόμος για το εργατικό κίνημα, ένας δρόμος που θα φέρει στο προσκήνιο τις πραγματικές αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων και θα δώσει τη δυνατότητα αποφασιστικής απάντησης στην κυβερνητική καταιγίδα.

· Παρατεταμένος συντονισμένος πανεργατικός αγώνας. Αποφασιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις που να παραλύουν τα εργοδοτικά συμφέροντα και να προκαλούν πραγματικό κόστος στην κυβέρνηση και τους εργοδότες. Κλιμάκωση των αγώνων και όχι «ντουφεκιές στον αέρα» για την τιμή των όπλων.

· Τα συνδικάτα και οι αγώνες στα χέρια των ίδιων των εργαζόμενων. Οι αποφάσεις για κινητοποιήσεις να λαμβάνονται από μαζικές συνελεύσεις, να υπάρχουν εκλεγμένες απεργιακές επιτροπές, να συγκροτούνται μαζικές απεργιακές φρουρές. Ο «από τα πάνω» αγώνας εύκολα μετατρέπεται σε «από τα πάνω» ξεπούλημα.

· Πραγματικός αγωνιστικός συντονισμός των ίδιων των σωματείων, συντονισμένοι διακλαδικοί αγώνες, ταξική ενότητα στη δράση όλων όσοι θέλουν ένα μάχιμο εργατικό κίνημα ενάντια στις επιλογές κυβέρνησης - κεφαλαίου και το συμβιβασμό της γραφειοκρατίας. Όχι στην ηττοπάθεια, τον κατακερματισμό και την παραταξιοποίηση.

· Ενότητα των εργαζόμενων δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, ανέργων, απασχολήσιμων, μεταναστών.

· Προβολή των σύγχρονων εργατικών αναγκών και διεκδικήσεων σε ρήξη και σύγκρουση με τις πολιτικές κυβέρνησης – Ε.Ε. – εργοδοσίας

· Αντιστεκόμαστε στα Προγράμματα Σύγκλισης και Σταθερότητας της EE, τη δικτατορία των ελλειμμάτων, τη λογική του κέρδους και της αγοράς.

· Να ζούμε με αξιοπρέπεια κάνοντας μόνο μία δουλειά. Πρέπει το εργατικό κίνημα να θέσει ως στόχο ο κατώτατος μισθός να φτάσει τα 1200 €. Αγώνας για γενναίες αυξήσεις και για ανατροπή της σημερινής μισθολογικής πολιτικής.

· Όχι στην κατάργηση του 8ώρου - να μην περάσει το νομοσχέδιο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις υπερωρίες - να μην επεκταθεί το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων. Πάλη για την κατοχύρωση του 35ωρου-7ωρου παντού και συνολικά για τη μείωση του χρόνου εργασίας. Πάλη για την κατάργηση κάθε μορφής εργασίας που καταστρατηγεί το 8ωρο είτε προς τα κάτω (ελαστικές μορφές μερικής απασχόλησης), είτε προς τα πάνω (με την καθιέρωση των 10ωρων -6μερων -60ωρων). Όχι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την εισαγωγή των ατομικών συμβάσεων.

· Όχι στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων - να μην περάσουν τα κυβερνητικά σχέδια. Αγώνας για πλήρη δημόσια ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργαζομένων και κατάργηση όλων των αντισφαλιστικών νόμων και ρυθμίσεων.

· Αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Άρνηση όλων των μορφών ελαστικής απασχόλησης (μερική απασχόληση, υπενοικιάσεις, επάλληλες συμβάσεις ορισμένου χρόνου). Πάλη ενάντια στις απολύσεις - αγώνας για να καταργηθεί το διευθυντικό δικαίωμα για αναιτιολόγητες απολύσεις. Μονιμοποίηση τώρα όλων των συμβασιούχων του δημοσίου και των ΔΕΚΟ.

· Πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα όλων των κοινωφελών υπηρεσιών. Πάλη για λειτουργία τους σύμφωνα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Όχι στην ανταποδοτική λειτουργία τους με βάση το κέρδος. Αύξηση του μονίμου προσωπικού τους για να αυξηθεί το έργο που προσφέρουν.