ΘΕΜΑ: ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ

Σε μια χρονική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την όξυνση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων, η κυβέρνηση επιλέγει να κλείσει το ζήτημα της επιλογής των νέων στελεχών εκπαίδευσης ώστε να έχει έτοιμο το μηχανισμό αξιολόγησης – χειραγώγησης.

Με το νομοθετικό πλαίσιο που σχεδιάζει η κυβέρνηση της Ν.Δ. βάζει στην άκρη τα μεγάλα λόγια «περί σεμνότητας και ταπεινότητας» και επιδιώκει να δημιουργήσει, κατά τα πρότυπα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το πλαίσιο κομματικού ελέγχου, ασφυχτικής χειραγώγησης και υποταγής, έτσι ώστε να εξασφαλίσει το απαραίτητο «εργαλείο» που θα επιβάλλει τις σαρωτικές αλλαγές που προωθούν Ε.Ε. και κεφάλαιο.

Tην ίδια τακτική ακολούθησαν κατά γράμμα όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.

Επιβεβαιώνεται με τον πιο πασιφανή τρόπο η θέση των Παρεμβάσεων ότι τα στελέχη ανεξαρτήτως χρώματος της κυβέρνησης είναι οι ιμάντες μεταφοράς της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής που συνολικά το κρατικό – αγοραίο πλέγμα εξουσίας θέλει να επιβάλλει. Τα πρόσωπα μπορεί να εναλλάσσονται, η ουσία όμως της θέσης τους και της αποστολής τους παραμένει αναλλοίωτη.

Ο τρόπος επιλογής στελεχών που σχεδιάζει το Υπουργείο έρχεται, όχι μόνο για να τακτοποιήσει τα «δικά μας παιδιά», αλλά και για να εφαρμοστεί μέχρι κεραίας, χωρίς αντιρρήσεις η πολιτική που θέλει να επιβάλλει η Ν.Δ. Μια πολιτική που για την εκπαίδευση έχει και θα έχει ως βασικό της συστατικό στοιχείο την αξιολόγηση σχολικών μονάδων, μαθητών και εκπαιδευτικών, ένα διαρκές εξεταστικό – αξιολογικό κάτεργο, που θα αποστεώνει κάθε παιδαγωγική και εκπαιδευτική ελευθερία, που θα αφυδατώνει τη γνώση στα επίπεδα της χρησιμοθηρίας για τις επικείμενες εξετάσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη αξιολόγηση είναι η μαγική λέξη αυτής όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης.

Με όπλο και μοχλό το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, το νόμο για την αξιολόγηση και το Δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. ανοίγει το δρόμο για την κατάληψη των θέσεων διοίκησης από τους κομματικά προσκείμενους που χωρίς διαφωνίες και αντιδράσεις θα κάνουν τα πάντα για να εφαρμόσουν τη νεοσυντηρητική πολιτική στη δημόσια διοίκηση και συνολικά στην κοινωνία.

Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία της ΔΟΕ αποδέχεται την αξιολόγηση ως αναγκαία, λύνοντας τα χέρια του Υπουργείου. Οι κυβερνήσεις αλλάζουνε αλλά η ΔΟΕ παραμένει στη βασική της γραμμή πλεύσης, κυβερνητικό συνδικάτο παντός καιρού.

Γι’ αυτό τα δάκρυα και οι φωνές του προέδρου της ΔΟΕ, που συνεχίζει να πατρονάρει από τα ΜΜΕ τα προηγούμενα «καταξιωμένα στελέχη» είναι κροκοδείλια.

Τα «καταξιωμένα στελέχη» ήταν αυτά που εφάρμοσαν την προηγούμενη αντιδραστική κυβερνητική πολιτική με τον πιο επιθετικό τρόπο. Αυτά έσερναν από σχολείο σε σχολείο για συμπλήρωση ωραρίου χιλιάδες εκπαιδευτικούς, προχωρούσαν σε συμπτύξεις τμημάτων, καταργούσαν τις τάξεις υποδοχής, επέβαλλαν υποχρεωτικές υπερωρίες, απαγόρευαν απεργίες (βλ. Περιφερειάρχης Αττικής), προχωρούσαν σε διώξεις για συνδικαλιστική δράση συναδέλφων π.χ. Διεύθυνση Πειραιά κ.λπ, απέλυαν ωρομίσθιους ( Μυτιλήνη).

Γι’ αυτό και η λογική των Παρεμβάσεων δεν αντιτίθεται απλώς στους σχεδιασμούς του ΥΠΕΠΘ, αλλά σε όλο το ιεραρχικό πλέγμα της διοίκησης. Στο θεσμό των στελεχών που καλούνται να εφαρμόσουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική, γιατί ανεξαρτήτως προσώπων η ουσία του ρόλου τους είναι προκαθορισμένη. Ένας ρόλος ελέγχου, καταπίεσης, πειθάρχησης, επιβολής. Ενός εκπαιδευτικού μοντέλου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του σχολείου της αγοράς και στην προώθηση της επιχειρηματικής λογικής. Ενός ρόλου αξιολογητή, χειραγωγού.

Απέναντι στο ιεραρχικό – αξιολογικό μοντέλο οι δυνάμεις της μαχόμενης εκπαίδευσης, το ρεύμα αμφισβήτησης και ανατροπής, θα δώσει ξανά τη μάχη μέσα από τις Γ.Σ. τον οριζόντιο συντονισμό τους για τη μη εφαρμογή της αξιολόγησης, για την κατάργηση του νόμου.

Στο σχολειό της αγοράς προτάσσουμε το σχολείο της παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας, το σχολείο των αναγκών μας.

Το μάχιμο ριζοσπαστικό αντιπαραθέτει μια συνολικά διαφορετική αντίληψη απέναντι στα ιεραρχικά μοντέλα διοίκησης και το ρόλο τους και διεκδικεί μια άλλη λειτουργία του εκπαιδευτικού και του συλλόγου διδασκόντων, έτσι ώστε να αποτινάσσουν το ρόλο του διεκπεραιωτή της κρατικής διδακτικής. Προτείνουμε και προβάλουμε ταυτόχρονα μια άλλη αντίληψη για την οργάνωση και τη λειτουργία της σχολικής μονάδας συνυφασμένη με τη λογική της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιαχείρισης, της αιρετότητας και της ανακλητότητας.

27/7/2005

www.paremvasis.gr